Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Το κακό μας το οξύ...

Τα Χριστούγεννα τελικά φέτος δεν τα "έχουμε"...

Προσπαθήσαμε λίγο να κάτσουμε να ηρεμήσουμε από τα δικά μας, να τα σκεφτούμε λίγο πιο καλά και ήρεμα, αλλά τα γεγονότα, πάντα αυτά τα γεγονότα όπως έλεγε και ο Churchill, είναι εκεί στη γωνία και καραδοκούν.

Στη Μ. Ανατολή, στη Γάζα, το παιχνίδι με τον Δαυίδ και τον Γολιάθ καλά κρατά. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με το παράλογο, την υποκρισία από όλους, με την απίστευτη βλακεία των πολιτικών και των ανθρώπων τους, με την επιθετικότητα ενός κράτους που εδώ και 60 χρόνια δεν έχει ηρεμήσει, ούτε βέβαια το έχουν αφήσει και να ηρεμήσει, αλλά έλεος πια! Η βία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε χειρότερη βία, σε χειρότερες καταστάσεις και ο φαύλος κύκλος του οφθαλμού αντί οφθαλμού δεν έχει τελειωμό. Απορώ με κάποια πράγματα στην ίδια αυτή πια την Εβραϊκή κοινωνία. Δεν έχουν κουραστεί πια με τους πολιτικούς τους; Δεν έχουν απηυδήσει με την κατάσταση πολέμου, που σκόπιμα τους έχουν ρίξει εδώ και δεκαετίες, δηλαδή με μια ανάγκη για καλύτερη πια ζωή... Στην τελική, αν εδώ και χρόνια θέλανε μια λύση τα 2 μέρη θα την είχαν βρει, αλλά πάντα πρέπει να πουλιούνται όπλα, να υπάρχουν διενέξεις... Θα τα πω, αλλά πάντα αναρωτιόμουνα πως γίνεται οι πολιτικοί ενός λαού που έχει υποφέρει τόσο στο παρελθόν να έχει τέτοια αντίδραση και τέτοια στάση...

Η άλλη πλευρά πάλι, μέσα στη χαρά του διαίρει και βασίλευε, μέσα στο Ισλαμικό Φονταμενταλισμό της, που φυσικά οι επιθέσεις του Ισραήλ βάζουν πολλούς ακόμα στη πρώτη γραμμή, να γίνουν "μάρτυρες", να συνεχίσουμε όλοι στο ίδιο έργο θεατές.

Η όλη ιστορία μου κάνει σα νηπιαγωγείο, μονό που εδώ, έχεις ένα μπούλη και ένα μικρό που τις τρώει συνέχεια και απανωτά... και προσπαθεί κάτι να κάνει, αλλά δεν γίνεται. Έχει λέει το Ισραήλ εκλογές στις 10/2 και σύμφωνα με τους αναλυτές, έπρεπε λέει ,να πάρει πόντους στο εσωτερικό της χώρας το κόμμα...

Sorry, αλλά μέσα στις ίδιες αηδίες με εμάς είστε και εσείς... Απλά ακόμα εμείς εδώ δεν μετράμε με ζωές την κάλπη... Ακόμα...
Κάθε ψήφος και μια αθώα ψυχή από την άλλη μεριά.... Μου σκότωσες 1, σκοτώνω 270, σκότωσες 2 σκοτώνω 470 και πάει λέγοντας.

Και φυσικά ευκαιρία και για το αυγό του φιδιού να εκκολαφτεί και να σου τα μηνύματα στα φόρουμ, ειδικά από νέους, ο Χίτλερ καλά τους έκανε, και να μπουκάρουμε στη συναγωγή και άλλα... ταλιμπανικά και έτσι πολύ ανθρώπινα. Και να οι διαμαρτυρίες, και να ο Μπους, μη χάσει και αυτός και δεν φύγει ο χασάπης μας με το καλό πράγμα από την προεδρία και να οι διαμαρτυρίες και να μίσος, μίσος και πάλι μίσος. Ακατάσχετο, οχετός από όλους σε όλους, δεξιά - αριστερά κτλ κτλ. Άνοιξε πάλι το κουτί της "κακιάς Πανδώρας" και τα δώρα είναι φρίκη, πόλεμος, κλάμα, οργή και νεκροί, νεκροί, νεκροί... Μπούχτισε και αυτή εκεί η ταλαιπωρημένη γη να δέχεται στα σπλάχνα της, ανθρώπους...

Το οξύ του μίσους, της βλακείας, της θρησκείας, κάνει ωραία αντίδραση πάνω από τα περιβόλια και τα τσιμέντα της Παλαιστίνης και τα περιβόλια του Ισραήλ...
Στην Ελλάδα πάλι, το κακό μας το οξύ, το ρίχνουμε βράδυ και μεσάνυχτα, στην υλική του καθαρή μορφή, σε ανθρώπους σαν την Κατερίνα Κούνεβα... Επειδή μιλούσε πολύ, ενοχλούσε ως Βουλγάρα καθαρίστρια με πτυχίο Ιστορίας, και διεκδικούσε μέσω από το σύλλογό της τα απολύτως απαραίτητα και ανθρώπινα. Τα ένσημα, την αξιοπρέπεια για €500. Από ανθρώπους που το κέρδος είναι ο θεός τους, που δεν σέβονται τίποτα. Δεν ξέρω αν ξέρετε την ιστορία αλλά αν όχι, βάλτε στο Google αυτό το όνομα και θα καταλάβετε...

Ειλικρινά, σε κάνει να σκέφτεσαι και εγώ που παλεύω π.χ. για τα ποδήλατα, αύριο θα έρθει ο μαφιόζος να μου την πέσει; Εσύ που κάνεις κάτι για τη γειτονιά σου, να στην πέσει και εσένα; Έχουμε χάσει πλήρως τις καταστάσεις σε αυτό τον τόπο, έχουμε γίνει όλοι θύματα ενός οξύ που μας καίει κάθε μέρα, σε μια κοινωνία που αφήνει τόπο σε πολιτικούς και άρχοντες να κάνουν ότι θέλουν, να βάζουν κοινωνικές ομάδες να παλεύουν η μια με την άλλη...

Την Κυριακή, καταφέραμε να κάνουμε θέμα αν θα λειτουργήσουν τα μαγαζιά ή όχι, θαρρείς και το πρόβλημα είναι το ωράριο, εδώ δεν υπάρχει χρήμα βρε κατακαημένη Ρούμελη... Τι με νοιάζει αν είναι ανοιχτό το μαγαζί ή όχι;... Ένας κύριος με εμφανή τον τσαμπουκά, μάλλον βαλτός, έξω από τα Public Συντάγματος, έβριζε αυτούς που είχαν κλείσει την είσοδο, "κοίτα κάτι παλικάρια κτλ κτλ". Στην ερώτηση " Εσύ βρε παιδί μου τι ζόρι τραβάς", φωνάζει βρίζει, ότι έχει ένα παιδί που δουλεύει εκεί και άλλα ψυχοπονιάρικα, βγήκε ο Ελληναράς μπαμπάς να υπερασπίσει το γιόκα! Το παιδί λαλιά δεν έχει; Καλά, σιγά μην ήταν αυτός μπαμπάς, μάλλον για μπαχαλάκιας έμοιαζε... Ναι, βρε, κουτά, έχει και τέτοιους μπαχαλάκηδες, "νοικοκυραίους"...


Η δε πόλη μέχρι στιγμής, απ' ότι φαίνεται και σύμφωνα με τα του Δημάρχου ωραία συνθήματα "Πάμε Κέντρο", είναι μόνο Ερμού, Βουκουρεστίου, άντε και λίγο Κολωνάκι... Τα όξινα δηλαδή στη κοινωνική κατάντια μας... Περπάτησα, περπάτησα, πήγα παντού, η πόλη η υπόλοιπη δε λειτουργεί, έχει χαθεί η σπιρτάδα της Αθήνας και πολύ με λυπεί... Ο αέρας μυρίζει ακόμα... Η ιστορία δεν έχει τελειώσει...
Το αισθάνομαι...

Το κακό μας το οξύ... Καίει... Ανθρώπους, συνειδήσεις, καταστάσεις, θέλει όλα να τα λιώσει... Ακόμα όμως ένα μέρος από εμάς συνένοχα, γυρίζει το πρόσωπο, δεν καταλαβαίνει τίποτα, ασχολείται με shopping και dining...

Εδώ είμαστε... Η κρίση τώρα σκάει... Ας δούμε τι θα γίνει...

Αφιερωμένο στις Hermes τσάντες των €3000, στους Ζοναραδοκαφέδες των €6 και στα κοσμηματάκια Καίσαρης...

Ζητώ η αντιοξύτητα που εύχομαι να κρύβουμε κάποιοι μέσα μας!

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Seasons Of Love, Seasons Greetings...

SEASONS GREETINGS, SEASONS OF LOVE, SEASONS OF GREAT TIME... 

DEDICATED TO ALL THE PEOPLE WHO HAVE BRIGHTENED UP MY LIFE IN 2008...

THEY KNOW WHO THEY ARE! 
FROM DEEP IN MY HEART I MISS THEM A LOT... 
THANK YOU!

MUSIC FROM "RENT", THE MUSICAL
ALL THE BEST PEOPLE...



Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα...







Λίγο πριν τα Χριστούγεννα.... Πάρτε το ποδήλατό σας, αν δεν έχετε, τα πόδια σας και ξεχυθείτε βγείτε έξω. Περιπλανηθείτε στη γειτονιά σας, γνωρίστε την περιοχή σας.  Πάτε σ' ένα κοντινό πάρκο (από τα λίγα δηλαδή), αν μπορείτε πάτε λίγο πιο έξω από την πόλη.  Το κρύο μην σας φοβίζει.  Δεν έρχεται πια συχνά.  Βάλτε τα σκουφιά σας, τα γάντια σας, ντυθείτε καλά και βγείτε έξω...

Χαζέψτε τους ανθρώπους γύρω σας.   Παρατηρήστε το καθημερινό θέατρο "δρόμου" που εξελίσσεται από τους απλούς ανθρώπους στο πεζοδρόμιο,κάθε λεπτό.  Χθες π.χ. με τη βροχή, 5 - 6 συμπολίτες μας είχαν μπλεχτεί με τις ομπρέλες τους σ' ένα στενό δρομάκι, και οι φιγούρες τους για να ξεμπλέξουν τις ομπρέλες τους ήταν φοβερές!  Τύφλα να έχει ο Παπαϊωάννου!  Αργότερα, συναντώ μια ηλικιωμένη κυρία που πρέπει να ήταν ντυμένη σαν μαγική κόκκινη βασίλισσα του χιονιού! Φορούσε ένα αστραφτερό χρυσό με κόκκινα πραγματάκια πάνω του παλτό που έφτανε μέχρι κάτω και απλά στη μέση είχε μια πολύ ωραία ζώνη.  Ήταν και πολύ φουσκωτό και ήταν σαν μια πελώρια μπαμπούσκα που περπατούσε, με την ομπρέλα της.  Και είχε ένα απέραντο χαμόγελο!  Της χαμογέλασα και εγώ και συνέχισα.  

Για αυτό σας λέω!  Χαθείτε, ανοίξτε τα μάτια σας!  Απορροφήστε ότι συμβαίνει γύρω σας.  Είναι η δική σας αντίδραση.  Το ποδήλατο είναι κάτι σα μαγικό χαλί που μπορεί και μας δίνει αυτή τη χαρά που κανείς δεν καταλαβαίνει αν δεν το κάνει.  Μια συνωμοσία δικιά μας.

BY THE WAY...

Μου έστειλαν ωραίο μήνυμα από τον Καναδά, που φέτος είναι άσπρος από ακτή σε ακτή!  Πολύ χιόνι!  Και έστειλαν και λίγες φώτο που έβαλα παραπάνω και μια γελοιογραφία, έτσι για να σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη...  Αν πηγαίνετε πουθενά καλές γιορτές, αν εδώ σαν και εμάς, χαρείτε την πόλη πιο ήσυχα!

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

ΕΛΑΙΩΝΑΣ SOS... Η πως τα συμφέροντα παλεύουν λυσσασμένα!

ΤΑ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΡΟΩΘΩ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΗΡΘΑΝ... ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΜΕ:

Φίλοι και φίλες

  • Επειδή ισχυρά πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα λασπολογούν κατά των κινημάτων των πολιτών στο θέμα του Ελαιώνα
  • Επειδή τα περισσότερα ΜΜΕ κάνουν το άσπρο μαύρο υπηρετώντας να ίδια συμφέροντα

...xρειάζεται όσο ποτέ η αλληλεγγύη των κινημάτων πόλης για να διαδοθεί η αλήθεια για την υπόθεση του Mall του Βωβού στον Ελαιώνα και της επαίσχυντης στήριξης του παρέχουν Κακλαμάνη και Σουφλιάς, στο περιβαλλοντικό έγκλημα που επιχειρεί. 

Η στιγμή είναι κρίσιμη καθώς πιέζουν με πρωτοφανές θράσος το ΣτΕ που φαίνεται να έχει αποφασίσει την αναστολή των εργασιών μέχρι της εκδίκαση προσφυγής πολιτών.
 
Για να μην έχουμε ένα νέο έγκλημα 100 φορές μεγαλύτερο από αυτό του κτήματος Θων... 
  • Διαδώστε τις πληροφορίες από το blog του Ελαιώνα. Σε συγγενείς, φίλους, γνωστούς συναδέλφους, παναθηναϊκούς, παντού!
  • Όσοι έχετε την δυνατότητα ανεβάστε σε site και blogs, σχετική δημοσίευση με link στο blog του Ελαιώνα. Αν θέλετε ανεβάστε και το συνημμένο μπάνερ.
  • Όσοι και όσες έχετε όποια επαφή με δημοσιογράφους πιέστε να βγει η αλήθεια.

Διαβάστε από το blog του Ελαιώνα τα τρέχοντα δημοσιεύματα
elaionas.wordpress.com

Κάποια θέματα πρόσφατα και παλιότερα:

elaionas.wordpress.com

Blog Φιλοπάππου: filopappou.wordpress.com

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Η Ελληνική "παράλογη" ιστορία μιας Διαφημιστικής Ταμπέλας


Είπα δε θα ασχοληθώ, είπα να μην το κάνω θέμα, άλλωστε έχουμε σημαντικότερα πράγματα εδώ να λύσουμε, αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτή η υπόθεση που θα σας περιγράψω, αποτελεί το πιο λαμπρό παράδειγμα παραλόγου και ανομίας που επικρατεί και μετά αναρωτιόμαστε γιατί ο κοσμάκης "βράζει".
Ιδού η ωραία ιστορία μας...

Εδώ και ένα χρόνο και κάτι μήνες, ένας κύριος απέναντι από την πολυκατοικία μας, αποφάσισε να ΞΑΝΑΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙ μια πελώρια, παράνομη εννοείτε, διαφημιστική ταμπέλα πάνω στην ταράτσα του, στο ιδιοκτησίας του 2οροφο κτίριο που βρίσκεται σχεδόν στη διασταύρωση Λ. Βουλιαγμένης και Καλλιρρόης, απέναντι από τις στήλες του Ολυμπίου Διός (αρχ. χώρος υποτίθεται). Σημειώνω να ΞΑΝΑΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙ, γιατί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, την είχαν κατεβάσει. Αν περάσετε από το σημείο, δεν γίνεται να μην τη δείτε!... Από κάτω φυσικά, υπάρχει ένας από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας και ας μην αναρωτηθούμε τι θα συμβεί, αν πέσει αυτό το "ωραίο" κατασκεύασμα στα διερχόμενα αυτοκίνητα από ένα δυνατό αέρα, σεισμό κτλ. Η Εταιρεία φυσικά που την έβαλε (νύχτα), φρόντισε να το διαφημίσει κιόλας, βάζοντας και ταμπελίτσα Master Media... Που παρεμπιπτόντως πριν από λίγο καιρό ο ιδιοκτήτης της, που έχει γεμίσει την Αθήνα παντού με τις παράνομες φυσικά ταμπέλες του, καταδικάστηκε σε φυλάκιση για το θάνατο νεαρού που τράκαρε σε μια από τις πινακίδες του... Αλλά φυσικά τίποτα. Λεπτομέρειες αν θέλετε:
Στο site του φίλου MourMour και του Δικηγόρου που έχασε το παιδί του εδώ.

Έτσι λοιπόν και ενώ είχαμε προσέξει κάποιες μέρες εκεί το Σεπτέμβριο του 2007, ότι είχαν φέρει τα διάφορα σίδερα για την κατασκευή και μιλήσαμε με το Δήμο και την Αστυνομία (που είπαν δεν μπορούν να κάνουν τίποτα προς το παρόν), τη νύχτα της 14/10/2007 κατά τις 2 και κάτι, που δυστυχώς δεν πήραμε χαμπάρι για να τους σταματήσουμε, σηκώθηκε το τερατούργημα, που φυσικά βλέπετε στη φωτογραφία. Και ξαφνικά, τα διαμερίσματα του 3ου, 4ου, 5ου της πολυκατοικίας μας αλλά και των διπλανών κτισμάτων κτλ. έπρεπε εκτός από τη θέα κτιρίων αλλά και της Ακρόπολης να βλέπουν την "πλάτη" μιας μεταλλικής κατασκευής, γιατί έτσι επιθυμούσε ο κύριος της πολυκατοικίας απέναντι, για να βγάλει χρήματα!

Φυσικά, πήγαμε στο κτίριο και ψάξαμε τον "άφαντο" ιδιοκτήτη, αφού όλοι είναι ενοικιαστές και "κανείς δεν ξέρει τίποτα"... Μαζέψαμε υπογραφές από όσους θέλανε, και προχωρήσαμε σε σχετική καταγγελία, μετά από λίγο καιρό, στην Πολεοδομία του Δ. Αθηναίων. Οι μέρες και οι μήνες περνούσαν, τίποταααα.... Πήγαμε και πάλι στην πολεοδομία όπου μας ενημέρωσαν ότι ο κύριος Μηχανικός και υπάλληλος του Δ. Αθηναίων, που έχει χρεωθεί την υπόθεση, είναι προπονητής σε γυναικεία ομάδα volley (ΑΡΑ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΠΛΗΡΩΝΩ;) και λείπει σε άδειες από τη δουλειά του, γιατί έχει γενικά τουρνουά!!! Τι ωραία...! Θα γίνω προπονητής σε γυναικεία ομάδα τάβλι και κουν καν και θα πάρω 3 μήνες άδεια από τη δουλειά μου!


Τέλος πάντων, κάπου εκεί το Φεβρουάριο του 2008 (4 μήνες μετά) στις 12/2/2008, γίνεται η αυτοψία, μας κοινοποιείται και η απόφαση ότι, ναι, είναι παράνομη, κατεδαφιστέα κτλ. και με κάτι πρόστιμα, φυσικά ψίχουλα για τα κέρδη της εταιρείας και του ιδιοκτήτη. 2000€ για την ανέγερση και ΑΚΟΥΣΤΕ λοιπόν 1000€ για τη ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ της αυθαίρετης κατασκευής! Άρα άμα πληρώνεις κάθε χρόνο, το ΤΕΡΑΣΤΙΟ αυτό ποσό είσαι ΟΚ!!

Φυσικά η εταιρεία έχει δικηγόρο που κάνει ενστάσεις φασόν, έκανε και εδώ, αλλά πάλι καλά στις 6/3/2008 απορρίφθηκε η ένσταση.... Και μετά τι;

Αυτό αναρωτηθήκαμε και εμείς οι έρμοι, ρωτήσαμε και πάλι στην πολεοδομία του Δ. Αθηναίων, που μας απάντησε τότε, ότι ο Δήμος δεν μπορεί να κάνει και τίποτα άλλο, αφού κάνει και μια ποινική δίωξη αλλά αργεί ούτως ή άλλως να βγει κάποια απόφαση, δεν έχει κονδύλια να ασχολείται με τις ταμπέλες αυτές κτλ. κτλ.

Σήμερα λοιπόν (17/12/2008), είπαμε ας πάμε και πάλι να ρωτήσουμε τι θα γίνει... Αφού μια κυρία που ήταν παρέα με κάτι άλλους κυρίους που είχαν και ύφος, κάπνιζαν και στην μούρη μας, αναρωτήθηκαν αν είναι υπεύθυνοι για αυτό, μετά είδαν τα χαρτιά και συμφωνήσανε πως ναι έτσι είναι (ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΗΓΑ, ΟΧΙ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ!!!), μου είπαν πως ουσιαστικά δεν θα γίνει και τίποτα, ότι έπρεπε να ξέρουμε ότι "σιγά, δεν είστε και οι μόνοι, εκατοντάδες περιμένουν...." και αν θέλουμε να κάνουμε εμείς πολιτικό δικαστήριο...!

Αποτελειωμένος σχεδόν, πήγα σε μια άλλη νέα υπάλληλο, για να δεχτώ και το τελευταίο χτύπημα ότι "αν πληρώνει το πρόστιμο το διατηρεί, αλλά ακόμα έτσι και αλλιώς δεν έχει πάει το πρόστιμο... πάει ένα χρόνο μετά από την ένσταση δηλαδή... να πληρώσει το υπέρογκο ποσό των 2000€ + 1000€ το Μάρτιο του 2009... Εμείς λέει τι να κάνουμε; Εδώ με το ζόρι κατεβάζουμε τις παράνομες κεραίες κινητής τηλεφωνίας" Αυταααα
Και ανάβει και το τσιγάρο στη μούρη μου...

Μετά λέτε γιατί τα σπάνε, γιατί ο Δήμαρχος χθες έχει κονδύλια να ρίξει πυροτεχνήματα στο Σύνταγμα, να υποστηρίζει το Βωβό τον καημένο για το καινούριο του Mall στον Ελαιώνα, να απειλεί δήθεν με το Παναθηναϊκό και το γήπεδο του, να συνεχίζει να μας προκαλεί στη μούρη και ΟΛΟΙ εμείς εκεί! Τι θα ψωνίσουμε τα Χριστούγεννα...

Τέλος, θέλω να δώσω "συγχαρητήρια" στον απέναντι ιδιοκτήτη της πολυκατοικίας και στην εταιρεία, που επειδή ακριβώς ξέρουν πολύ καλά το κύκλωμα αυτό και είναι ΜΑΓΚΕΣ, κάνουν ότι γουστάρουν, βγάζουν και λεφτουδάκια, δεν τους πειράζει κανένας και εμείς είμαστε αφελείς και ηλίθιοι που ασχοληθήκαμε... (νομίζουν)

Στο κράτος "πορνείο" που έχουμε, είναι οι νταβάδες που και καλά δεν θα είχαμε σεμνά και ταπεινά και πιο παλιά προοδευτικά...

Αλλά ακόμα και τα πορνεία έχουν τσα τσα και κανόνες... Εμείς ούτε αυτά έχουμε...
Το "πορνείο" λοιπόν καίγεται... και μας ξαφνιάζει!

PS: Σιγά μην το βάλουμε κάτω, κουφάλα νεκροθάφτη...

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

The Light Will Go on... It has to!

Έδεσα το ποδήλατο έξω και μπήκα στο μικρό μαγαζί με μια πολύ καλή κυρία, ευγενική και λεπτεπίλεπτη...

Πήρα ένα μικρό αγγελάκι, που κάθεται μόνο του, αν το αφήσεις στην άκρη του τραπεζιού και έχει ένα πελώριο χαμόγελο. Είναι μπλε με μικρά άσπρα φτερά και κρατάει ένα μικρό μαγικό ραβδάκι...

Το πήρα για ένα φίλο, για τα Χριστούγεννα... Που φέτος έρχονται τόσο χλιαρά, αδιάφορα, μπαρουτοκαπνισμένα, απελπισμένα...

Τις μέρες αυτές, που έχουμε δει τα πάντα άνω-κάτω, εύχομαι αυτό το αγγελάκι να μπορούσε να κάνει ένα τσακ και ο κόσμος να γινόταν πιο δίκαιος, η χώρα που ζω να μην προσπαθούσε να σβήσει τα προβλήματα της αλλά πραγματικά να τα παλέψει, να μπορούσε να αλλάξει όλα αυτά που μας έχουν κάνει τόσο μα τόσο αδιάφορους, να έδινε μια ελπίδα σε όλους, να έκανε τις πόλεις μας ένα απέραντο ποδηλατοδρόμιο, να τις έκανε ανθρώπινες. Μακάρι όλα να γινότανε τόσο απλά και ήσυχα όπως το να κάνεις ποδήλατο, όπως το να σε φυσάει στο πρόσωπο ο αέρας όταν ποδηλατείς, όπως ανοίγουν τα μάτια για να δουν τα πάντα, να δουν το διαφορετικό, το παράξενο, το ξένο και να το αγκαλιάσουν... Όπως τα αυτιά να ακούσουν, τον άλλο, την φωνή της αναζήτησης, το δικαίωμα της άλλης άποψης... Όπως ακούει, αφουγκράζεται ο ποδηλάτης τα πάντα γύρω του, καλά και άσχημα...

Γιατί όπως λέει και το τραγούδι στο βιντεάκι παρακάτω:
"
after we're gone, the lights will stay on...And if you bury me, add /Three feet to it /One for your sorrow, two /For your sweat /Three for the strange /Things we never forget /And long after /we're gone /The light will stay on /And long after we're safe/ The lights will not fade..."

Γιατί έτσι είναι.. έτσι κυλάνε όλα... ακούστε το...
Από τα αγαπημένα μου...

Στα Μέσα τα ξένα...

Για όσους θέλουν να διαβάσουν και κάτι παραπάνω, όχι τίποτα άλλο, να μην λέτε ότι τα λέμε μόνο εμείς...

Για δείτε λοιπόν εδώ τι τσίμπησα σε ρεπορταζ του BBC (Στ' αγγλικά).
Από τη βραδυνή διαμαρτυρία στο Γκάζι...


Αυτοί τελικά οι ιθύνοντες πόσο ιθύνοντες είναι; 

Όποιος απαντήσει κερδίζει κάρτα απεριόριστης κατανάλωσης, γιατί όπως είπε και ο πετυχημένος Δήμαρχος μας "ψωνίστε κανά δωράκι από τους καταστηματάρχες... να τους βοηθήσετε!"

Λαϊκάντζα...

Φιλιά σε όλους τους Χριστουγεννιάτικους καταναλωτές...!

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

ΕΞΑΡΧΕΙΑ: Στην "απαγορευμένη" ζώνη που ΑΥΤΟΙ θέλουν...


Τα Εξάρχεια τα δικά μου δεν είναι οι κουκουλοφόροι. Τα Εξάρχεια δεν είναι κατεχόμενα, ούτε μια απαγορευμένη ζώνη, που θέλουν να την έχουν έτσι γιατί βολεύει... Δεν ανήκουν στους αναρχικούς, ούτε σε θερμοκέφαλους ηλίθιους... Δεν ανήκουν στους εμπόρους των ναρκωτικών και στην πρέζα... Ναρκωτικά με τόση αστυνομία γύρω;

Δεν ανήκουν σε κανέναν. Ανήκουν στους τοίχους τους, στους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ τους. Στα νεοκλασικά τους, στους ερειπωμένους μαντρότοιχους, στις κρυμμένες αυλές τους και στα παρτέρια που ο Δήμος ποτέ δε συντηρεί και αφήνει να ρημάζουν, άλλα ο κάτοικος μπορεί να φυτεύσει ένα λουλουδάκι. Στα σπασμένα πεζοδρόμια και στην πλατεία. Στην Καλλιδρομίου, με την πιο ωραία λαϊκή της Αθήνας. Στις πολυκατοικίες του 30 και του 40 με τις καμπύλες τους και τα μεγάλα παράθυρα. Στη μπλε πολυκατοικία της και στην Τοσίτσα της. Στα μπαλκόνια της, που οι κάτοικοι επιμένουν να κρατάνε ζωντανά και στα ρετιρέ τους να καλλιεργούν ακόμα και λαχανάκια. Στους ηλικιωμένους της, που αγοράζουν το ψωμάκι τους από τους φούρνους τους, κάποιοι από τους καλύτερους στην πόλη. Που ακόμα σέρνουν τα καροτσάκια στα τσαλαπατημένα πεζοδρόμια που καταλαμβάνουν οι πάντες, που επιμένουν στη συνέχεια της ζωής τους εκεί που έζησαν. Για μένα αυτοί είναι οι ήρωες. Οι ήρωες της καθημερινότητας που δεν καταφεύγουν στα προάστια της αποστείρωσης. Στα πρόσωπα που κοιτούσαν χθες έξω από τα παράθυρα. Στη γιαγιά που είχε χθες αγκαλιά το σύντροφό της, και με τα μπαστούνια τους κατέβαιναν τη Θεμιστοκλέους τρικλίζοντας, με μια τσάντα με γάλα, γιαούρτι και λίγο ψωμί. Στη μαμά, που έχει ακόμα το παιδί της εκεί και επιμένει να το μεγαλώνει εκεί. Στους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ λοιπόν, που επιμένουν να καθαρίζουν το λόφο του Στρέφη, να φροντίζουν όσο μπορούν τη γειτονιά τους, που όλοι, επίτηδες, έχουν παρατήσει. Που τους στερούν το πράσινο, που ανασαίνουν κάθε 2 και 3 χημικά, καυσαέρια, που ζητάνε βοήθεια για ένα τρακάρισμα από την Τροχαία και τους απαντά ότι δεν έρχεται εκεί...

Τι είναι το εκεί λοιπόν; Το άβατο; Το άβατο του Αγ. Όρους το κάνανε μπίζνα. Εδώ τί είναι; Άβατο ψυχών, ανθρώπων που ζούνε σε τι; Σε μια αποθήκη του κέντρου; Αθηναίοι και Αθηναίες είναι, που ζούνε σαν εσένα και εμένα, που θέλουν να είναι και είναι οι πρωταγωνιστές της πόλης τους. Τα αγγεία και τα αιμοσφαίρια της καρδιάς της. Που θέλουν να κάνουν να πάψει να χτυπά... Να στέλνει τους χτύπους στο διπλανό κοιμισμένο, νεόπλουτο Κολωνάκι της βιτρίνας και από εκεί σε όλη την πόλη...


Τα Εξάρχεια των βιβλίων και της σκέψης. Της κουβέντας και του διαλόγου. Της διαμόρφωσης ιδεολογιών. Των συνελεύσεων κινημάτων και μη. Της πρωτοβουλίας των κατοίκων. Της σωστής πολιτικοποίησης και της νεανικής και ζωντανής σκηνής που θέλουν να θάψουν. Γιατί βολεύει...
Του Βοξ και του θερινού σινεμά στην ταράτσα με μπύρα και πασατέμπο. Της καλύτερης κρέπας και του Κάβουρα. Του αλληλέγγυου εμπορίου και των μαγειρείων της. Της συνοικίας που ακόμα μπορείς να μιλήσεις με τους γείτονες. Των χρωμάτων της Ζαίμη και της Τζωρτζ, των τυπογραφείων της Δερβενίου, των γραφιστικών γραφείων, της ιστορικής οδού Μπουμπουλίνας, του Πολυτεχνείου. Των γραμμένων τοίχων, που τι να κάνουν και αυτοί οι καημένοι... Πόση μπογιά και σπρει έχει πέσει πάνω τους! Των γκράφιτι του Αρκά στη Τζαβέλα...

Τζαβέλλα και Μεσολλογίου λοιπόν... Εκεί που όλα ξεκίνησαν.
Εκεί στις φαγωμένες μπάλες του παρατημένου πεζόδρομου.
Εκεί που το πεζοδρόμιο άκουσε ένα γδούπο και ρώτησε: "Τί ήταν αυτό;"
Εκεί που ο γραμμένος τοίχος απέναντι, έκανε ξαφνικά την υγρασία δάκρυ και απάντησε: "Ένα παιδί... έπεσε..."
Εκεί που η σπασμένη γλαστρούλα με το βασιλικό στο μπαλκόνι δίπλα, φώναξε: "Δεν έπεσε!!!... Τον σκότωσαν...¨

Και το παρατημένο κάγκελο, το κλειστό παντζούρι απέναντι, τα σπασμένα φωτιστικά, οι τοίχοι, τα άνοιχτα στόματα, τα μάτια, τα πρόσωπα από τα παράθυρα, από τους δρόμους, τα καφέ, τα κτίρια απέναντι, η γιαγιά και ο παππούς με το μπαστούνι τους, η πλατεία, ο Λόφος του Στρέφη, τα διψασμένα δέντρα, τα λιγοστά παρτέρια, οι πολυκατοικίες, τα ρετιρεδάκια και οι γκαρσονιέρες, τα εφηβικά όνειρα και οι ρημαγμένες ζωές των εξαρτημένων, κοίταξαν ψηλά προς τον ουρανό όπου μια εφηβική ψυχή ΠΕΤΟΥΣΕ.... ΕΦΕΥΓΕ....

ΚΑΙ ΚΟΙΤΟΥΣΕ ΜΕ ΑΠΟΡΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΤΩ...
ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ... ΓΙΑΤΙ;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ...

ΜΟΝΟ Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΝΕΚΡΙΚΗ ΣΙΓΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ 4 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ... ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΟΥΝΑΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ ΣΤΟ ΡΗΜΑΓΜΕΝΟ ΑΣΒΕΣΤΗ... ΛΕΞΕΙΣ, ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΗΣΟΥΝ Η ΟΧΙ "ΤΟ ΚΑΛΟ" ΠΑΙΔΙ... ΞΕΡΩ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ... ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΑΡΗΚΕΣ!

ΕΧΕΙΣ ΦΤΑΣΕΙ ΕΚΕΙ ΜΑΛΛΟΝ ΤΩΡΑ... Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο...


Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Τέρμα πια στο έργο...


Σκέφτηκα, να κάτσω να βάλω κάτι φωτογραφίες που έβγαλα σήμερα από τη "βομβαρδισμένη" Αθήνα.  Μετά είπα όμως ΟΧΙ...

Βαρέθηκα να αισθάνομαι ότι παίζω κομπάρσος σ' ένα έργο που το έχω ξαναδεί, απλά τώρα με πολλά εφέ και πλούσια δράση.  Βαρέθηκα να αναπαράγω την αηδία που επικρατεί αυτή τη στιγμή σε πολύ μεγάλο ποσοστό σε πολλούς ανθρώπους που είπαμε να φτιάξουμε τη ζωή μας, σ΄αυτό τον τόπο.  Δεν χρειάζομαι εγώ για να το θυμίσω.  Είναι αυτονόητο. 

Ζούμε το τέλμα και την παράνοια στο μεγαλείο τους, μπλεγμένοι σε ένα συνονθύλευμα ιδεολογιών, εξηγήσεων, τηλεπαράθυρων, ψυχαναλύσεων και άλλων διαφόρων δραμάτων ελληνικής κατά προτίμηση τραγωδίας, παιχνιδιών εξουσίας και καναλιών, αριστερών - δεξιών - μεσαίων και τρέχα γύρευε ιδεολογιών, που στην πιο στυγνή τους επίδειξη ουσιαστικής αδιαφορίας, απλά προσπαθούν να πάρουν ψήφους.   Στη βία από παντού, από τα πάνω προς τα κάτω και αντίστροφα.  Διελκυστίνδα της αιώνιας Ελληνικής μαγκιάς και αναρχίας.  Μαριονέτα στο μικρό θεατράκι της Ελλαδίτσας.

Θέλω να τελειώσει αυτό, γιατί θα δείτε όλοι σας πως σε λίγες μέρες θα έρθουν τα Χριστούγεννα, θα λέμε όλοι χρόνια πολλά, θα το παίζουμε χαρούμενοι και κουλ, θα φάμε, θα πιούμε, θα ψωνίσουμε τα σαχλά και ηλίθια άχρηστα δώρα μας... θα μεταδώσουν και μηνύματα οι πολιτικοί και οι διάφοροι και μετά θα πάμε να κοιμηθούμε.   Όλα θα χαθούν στην ωραία λήθη της σύγχρονης κοινωνίας και του συστήματος που μας αρμόζει, γιατί έτσι μας βολεύει τελικά όλους και τώρα που να τρέχουμε έξω από το σπίτι... Έχει και ψύχρα σήμερα, έχει και ΜΠΑΛΑ, βέβαια... Στην αρένα του ΟΑΚΑ να δει θέαμα ο κοσμάκης!

Για αυτό ας αφήσουμε την ιστορία να κυλήσει, τη ζωή να συνεχίσει, τη μικρούλα μας, αστική, βολική καθημερινότητα να συνεχίσει... Δε βαριέσαι....

Η πιο καλή φωτογραφία της σημερινής βόλτας, είναι αυτή του σκύλου που βρήκα να λιάζεται στο πεζοδρόμιο της καμένης Φιλελλήνων!  Την αφιερώνω στο έθνος μας, στη ζωή τελικά που βρήσκει το δρόμο της... 
Στο Ραν Ταν Πλαν μας...

Άντε γειαααα...

ΥΓ: Έπαθα και λάστιχο σήμερα από τα σπασμένα τζάμια της πόλης... Σκέφτομαι να ζητήσω αποζημίωση από την Ελλάδα των Καταστηματαρχών, που θα ζητήσει αποζημίωση από την Ελλάδα των Αστυνομικών, που θα ζητήσει αποζημίωση από την Ελλάδα των Υπουργών, που θα ζητήσει αποζημίωση από την Ελλάδα των Ελλήνων Πολιτών... Άρα πάλι εγώ θα το πληρώσω, άρα "τζάμπα" η αίτηση...  Άρα θα το φτιάξω μόνος μου!

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

ΧΑΜΟΣ....

ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΚΑΙΓΕΤΑΙ!

Η ΑΘΗΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΙΔΙΑ...

ΒΛΕΠΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΜΟΥ ΤΗ ΣΥΓΓΡΟΥ, ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑΣ ΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ...
ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΕΙ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΝΙΚΟΣ...

ΟΜΑΔΑ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΚΑΛΛΙΡΟΗΣ ΚΑΙ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΒΑΖΟΥΝ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΔΟΥΣ...

ΠΑΝΙΚΟΣ...

ΑΝΕΒΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΦΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΚΤΙΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΟΥ... ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΟΥΣ...

ΕΧΟΥΜΕ ΚΛΕΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΚΛΕΙΣΤΑ, ΛΕΜΟΝΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΑΝΑΨΑΜΕ ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΑΣΦΥΞΙΑ.

ΗΡΘΕ Η ΓΙΩΤΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΠΙΤΙ.

ΜΟΥ ΛΕΕΙ: ΕΙΔΑ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΣΠΑΕΙ ΤΟ ROYAL OLYMPIC HOTEL... ΗΤΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ 16 ΧΡΟΝΩΝ. ΑΦΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΡΩΤΑΕΙ..."ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΓΡΟΥ-ΦΙΞ ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΑΕΙ Ε;"

Η ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ, Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ...

ΕΔΩ, ΑΘΗΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008, ΕΛΛΑΔΑ

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

ΑΘΗΝΑ: ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕΤΑ...











Text ColourΤΙΠΟΤΑ... ΜΟΝΟ ΦΩΤΟ....
Και για πρώτη φορά, ένα πολύ καλό άρθρο στο ΣΚΑΙ


Η Αθήνα... μετά από αυτό το "Σάββατο 6/12"...

Κυριακή πρωί, 7/12... 8:45

Η Αθήνα το βράδυ...καταστροφή...
Πόσο βολικό ήταν όλο αυτό στις μέρες του Βατοπεδίου, στις μέρες των σκανδάλων...;
Πόσο κόστος έχει μια ζωή;
Πόσο γελοία είναι πια αυτή η Αστυνομία;
Πόσο ανώριμα "παιδάκια" όλα αυτά που έχουν κατακλύσει το σώμα, για μια βολική σχέση με το Δημόσιο και τη ψυχολογική ικανοποίηση του κόμπλεξ κατωτερότητας τους; Πόσο ψευτόμαγκες, χωριάτες;

Μη βασιστείτε στα κανάλια για ενημέρωση...
Ψάξτε το... Θα βρείτε την αλήθεια... Υπάρχουν sites... Συγκλονιστικό...
Ακόμα και από το BBC

Τα αποτελέσματα "σερβιρίστηκαν..." Κάτι μου λέει ότι δεν έχει τελειώσει η ιστορία...

Στις 11 έχω πρόβα στο Κέντρο....
Το ποδήλατο γίνεται το όχημα και εγώ τα μάτια...

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Golden Hall, Athens Heart και άλλα Athens NeoHoriatikoplouto events!


Δηλώσεις, κυρίες, φώτα, φλας, στρας, η Γιάννα ντυμένη με στρας κόκκινο, Χριστουγεννιάτικη ατραξιόν μάλλον, σταρλετίτσες, σχεδιαστές, κοσμικοί (ο όρος δηλώνει ιδιότητα, όπως χαραμοφάης ας πούμε), διάσημοι σχεδιαστές (στην Ελλάδα μόνο), μαγαζιά, κυλιόμενες σκάλες, εστιατόρια, σινεμαδάκια και φυσικά αυτοκίνητα, αυτοκίνητα και πάλι αυτοκίνητα και πάρκινγκ...

2 νέα εμπορικά κέντρα, ξεκίνησαν στην Αθήνα αυτή και την προηγούμενη εβδομάδα... Ειδικά στο Μαρούσι, που έχει γίνει κάτι σαν shopping village, δεν μας έφταναν 2 και ένα ακόμα που σχεδιάζεται, ήρθε και το καινούριο να αποτελειώσει την τοπική αγορά και τα νεύρα κάθε οδηγού και λοιπού εποχούμενου στην Κηφισίας και στους γύρω δρόμους.  Το άλλο στην Πειραιώς, περνώντας και από εκεί χθες, τα ίδια χάλια... Ο μισός δρόμος κλειστός, πήζανε πίσω οι κακόμοιροι οι ΙΧηδες!  Πεζοδρόμια; Τι είναι αυτό;

Κρίση; Ποια κρίση; Δεν αγγίζει όλους ή ακόμα πιστεύουν πως θα είναι εντάξει... Ανάγκη έχουν; Δεν νομίζω. Εδώ θα είμαστε, το πιο πιθανό!
Υποτίθεται, το Golden Hall θα ήταν μόνο για πολύ ακριβά μαγαζιά, για να μην έρχεται και ο λαουτζίκος, αλλά τελικά μάλλον δεν τους βγήκε (πως άλλωστε;) και τελικά το Bacarrat συνδυάζεται με το Bershka, και τα Coach με τα Zara, μάρα και το κακό συναπάντημα... Πως δεν θα "κανιβαλιστούν", τα φυσικά ιδίων συμφερόντων της Λάμδα και της κα Λάτση εμπορικά κέντρα Mall και αυτό, θα είναι αρκετά ενδιαφέρον από άποψη Marketing τουλάχιστον.  Μια σπουδή για μια σχολή.  Κατά προτίμηση "κολλέγιο".  Αλλά δεν νομίζω ότι τους καίγεται και καρφί κιόλας... Σιγά! Μήπως το χτίσανε αυτοί; Όχι.  Μήπως το συντήρησαν τέσσερα χρόνια τώρα για να τους δοθεί, φυσικά και μ' ένα ποσό που είναι "ευκαιριούλα", αφού θα τα βγάλουν με το παραπάνω για 40 χρόνια!  Μια ανακαινισούλα ρίξανε.  Εδώ, κάνουν και προσφορά στο Ελληνικό λαό, αφού προσφέρουν φοβερές θέσεις εργασίας με 500€ και κάτι παραπάνω, ορθοστασία, ξεχειλωμένα ωράρια, υπερωρίες γιοκ...  Δηλαδή μέχρι και στεφάνι να πλέξουμε.  Τέλος πάντων.  Δεν ξέρω, υποθέτω, κάποιους ανθρώπους ακόμα και έτσι, τους δίνει μια ευκαιρία ότι και αν είναι...  Σ' αυτό ποντάρουν βέβαια...

Επίσης, όπως μας πληροφόρησαν άλλωστε διάφοροι έτσι έμποροι-κληρονόμοι-3ης γενιάς, σε συνέντευξή τους στο ειδικό περιοδικό του Εμπορικού που βγάζει ποιος άλλος η Ιμάκο, άρα ξέρετε ποιος (το ένα χέρι νίβει τ' άλλο), "το Golden Hall το πιστεύουμε  σαν retail concept... συνδέεται με πολλές καινούριες έννοιες σχετικά με την κατανάλωση (μπααα, τι μας λες, μεγάλη σοφία) υπάρχει μια νέα γενιά ανθρώπων (η κυρία της Φιλοθέης δηλαδή) που της αρέσει να ψωνίζει από το Ίντερνετ(! άρα εσύ γιατί πας στο εμπορικό !) και από τα εμπορικά (ααα ΟΚ), που είναι ένα είδος νέας τοπικής αγοράς (μανάβη, ψιλικατζίδικο, αγάπη, χαμόγελο, ανθρώπινη σχέση... έχει;) σ΄ ένα περιβάλλον προστατευμένο, με άνετο πάρκινγκ (αχχ... θα λιώσω στη βροχή και στο αγιάζι, με το SUV μαζί, σαν παραζάλη το αγέρι θα με πάρει, τρα λα λα λα!!!). Τα εμπορικά κέντρα προτείνουν ένα shopping (έτσι το έλεγε ο παππούς του στο μαγαζάκι στην Αθήνα το 1920) σαν διασκέδαση (παίζω το παιχνίδι αποστειρωμένη κλειστοφοβία και μ' αρέεεεσεεεειιιιι!) που άλλωστε αποτελεί κυρίαρχη τάση...  

Κυρίαρχη τάση είναι σε αυτή τη χώρα και μάλλον όχι μόνο, ο ηλίθιος καταναλωτισμός, η μεγαλομανία, η επίδειξη, το δήθεν, η μάρκα, η βλακεία του να πληρώνεις 200€ ένα ποτήρι, η πρόκληση στην ουσία του άλλου, η υπενθύμιση ότι εγώ μπορώ και εσύ όχι.. είμαι μάγκας...
Vre den pate na deite an erhomai... 

Προτιμώ την βόλτα στα στενάκια του κέντρου, στη ζωή...  Να πάνε... όσοι θέλουν να ψωνίζουν... να ψωνίζουν... να ψωνίζουν!

Και ένα ενδιαφέρον επίσης post για το θέμα στην blogoσφαιρα...

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Τα Κοινόχρηστα της Τίνας...

Δεν γράφω συχνά για βιβλία, αλλά νομίζω ότι αυτό το αξίζει.

Μιας και έχουμε Χριστούγεννα και όλος ο Δεκέμβρης είναι γενικά γεμάτος από γιορτές ονομαστικές, σε σημείο που αν έχεις όλα αυτά τα ονόματα γύρω σου ως φίλους και δη καλούς, πρέπει να πάρεις γιορτοδάνειο για να ανταπεξέλθεις, μια καλή λύση για δώρο είναι σίγουρα ένα βιβλίο.  
Ναι, το blog αυτό έχει να κάνει πιο πολύ με τα ερεθίσματα της πόλης και της ζωής μας... Αλλά κάπου κάπου, καλό είναι να μιλάμε και για πιο εσωτερικά πράγματα! Άλλωστε τι πιο καλύτερο ερέθισμα, από αυτό του γραπτού λόγου και του μυαλού!

Η Τίνα Τασσοπούλου, έχει γράψει ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στις κλειστές πόρτες της πολυκατοικίας, σε κάθε πολυκατοικία.  Ιστορίες της διπλανής μας πόρτας.  Συνήθως μας χωρίζει ένας τοίχος, αλλά στην κυριολεξία μας χωρίζουν χιλιόμετρα.  Συνήθως δεν μπαίνουμε καν στο κόπο να δούμε τι κρύβεται πίσω από μια στεγνή καλημέρα ή καλησπέρα.  Μπορεί να μη θέλουμε, ναι.  Μπορεί να μη μας νοιάζει.  Εντάξει.  Και όμως...

Αν σκύψουμε πάνω από τα πρόσωπα, θα δούμε ότι πολλές φορές κρύβονται ιστορίες, ζωές που προσπαθούν να παλέψουν τη μοναξιά τους.  Χωρίς να είναι μελό, με μια παράλληλη ιστορία να διαδραματίζεται σε μια μικρή γκαρσονιέρα και να μας οδηγεί μέχρι το τέλος του βιβλίου, η συγγραφέας θίγει θέματα που όλοι ξέρουμε αλλά συνήθως δεν μιλάμε για αυτά.  Κάνουμε πως δεν βλέπουμε.  Ένα πραγματικά "ζεστό" βιβλίο, γιατί πάνω απ' όλα είναι αληθινό, με λόγο που μας ταξιδεύει απλά και στην τελική είναι ανθρώπινος και οικείος.  Και αυτό κάνει το βιβλίο αυτό τόσο ιδιαίτερο.  Έχει κάτι από εμάς και τον κόσμο μας.  Με τα πλην και τα συν μας.  
Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Κων/ντίνα Τασσοπούλου, "Τα Κοινόχρηστα", Εκδόσεις Καστανιώτη

Και μια κριτική εδώ...

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Μπαϊντούσκα και Κρατήρας





Ένα παλιό συνεργείο/αποθήκη, με μια μεταλλική διπλή παλιά πόρτα, στην οδό Αγ. Όρους στο Κεραμεικό, αποτελεί κάθε Πέμπτη, ένα μοναδικό σημείο συνάντησης δεκάδων νέων παιδιών με την Ελληνική παραδοσιακή μουσική και τους χορούς της Ελλάδας.

Ήχοι και ρυθμοί, βήματα από τη Θράκη μέχρι το Κάβο Ντόρο, πέταγμα στα νησιά Αιγαίου και από εκεί στους Καρσιλαμάδες της Μ. Ασίας και πάλι πίσω στην Κρήτη. Ένα βήμα μετά στα Κύθηρα και την Πελοπόννησο, μια δρασκελιά στο Ιόνιο, με κατάληξη την Ήπειρο. Είναι απίστευτη η ποικιλία των χορών και της μουσικής που έχει αυτή η γωνιά της Ευρώπης, ίσως πιο πολύ από κάθε μέρος στην ήπειρο αυτή. Μια παράδοση, που έχει υφανθεί από την ιστορία του τόπου αυτού, από τις επαφές με κουλτούρες άλλες, από την ιστορία των ανθρώπων της, από την προσφυγιά, τα ακούσματα και τις φιγούρες που κουβαλήθηκαν και κληρονομήθηκαν από τα βάθη του χρόνου από γενιά σε γενιά. Στο παγκοσμιοποιημένο χωριό μας, αυτά είναι που μας κάνουν να διαφέρουμε. Είναι ο πλούτος μας και είναι λάθος να πιστεύουμε, ειδικά πολύ Νεοέλληνες, συνήθως άνθρωποι που ποτέ δε δοκίμασαν να τα γνωρίσουν και τα σνομπάρουν, ότι είναι φολκλόρ και ότι ανήκουν στη σφαίρα του γραφικού! Φυσικά, ακούω και εγώ όλα τα μοντέρνα, ποπ κτλ και φυσικά και η δυτική σκηνή προσφέρει μουσικά αριστουργήματα, άλλα όποιος δεν έχει χορέψει, δεν έχει στροβιλιστεί σε ένα Βακχικό σκοπό, ένα Ζωναράδικο π.χ. της Θράκης, εκεί στην Κομοτηνή, κάτω από τα πλατάνια, ή σ’ ένα Ικαριώτικο στην Ικαρία μεθυσμένος και με εκατοντάδες κόσμου αγκαλιά, δεν ξέρει! Πως να ξέρει; Δεν καταλαβαίνει. Είναι πολύ ωραίο και συγκινητικό, ότι τόσα μα τόσα νέα παιδιά, ένα πολύχρωμο πλήθος από κορίτσια και αγόρια από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και συνήθειες, συναντιούνται κάθε Πέμπτη με αυξανόμενους ρυθμούς στην αποθήκη αυτή! Γιατί, τα παιδιά της πόλης, όλα, νιώθουμε την ανάγκη να ξαναβρούμε τα χαμένα, τα παρεξηγημένα (η χούντα έκανε πολύ κακό στη Δημοτική μουσική και στους χορούς που υποτίθεται διατράνωνε) τις ρίζες μας. Και το πιο συγκινητικό είναι, ότι στην ιστορία αυτή συμμετέχει και μια Ισπανίδα με τα ράστα μαλλάκια της, που προσπαθεί! Να τη δείτε πόσο καλά πάει και το χαίρεται με τη ψυχή της χωρίς να καταλαβαίνει γρι Ελληνικά. Αλλά της μιλάει ο χορός, τα βήματα, τα όργανα, η μαγεία της μουσικής! Της μιλάει ο ήλιος, τα βουνά, η θάλασσα, η φύση που κρύβουν στους σκοπούς τους, σαν κρυφές εικόνες, οι χοροί αυτοί…

Κάθε Πέμπτη λοιπόν, οι ρόδες από το ποδηλατάκι μου, με φέρνουν, συνεπή στο ραντεβού μου, με τα βήματα των χορών από κάθε μέρος της Ελλάδας… Η αποθήκη λέγεται «Κρατήρας» και μάλλον αρκετοί θα το ξέρουν. Παλιά ήταν το πιο καλό μυστικό στην πόλη. Τώρα όχι τόσο. Τουλάχιστον, αυτό δείχνει η συμμετοχή του κόσμου. Φέτος οι αρχάριοι είναι τουλάχιστον 40! Τον Κρατήρα τον ανακάλυψα πριν 2 χρόνια περίπου, από μια πολύ καλή φίλη που πήγαινε εκεί και μάθαινε χορούς. Δεν είχα μπορέσει τόσο καιρό να τα καταφέρω να πηγαίνω, αλλά φέτος το έβαλα στο πρόγραμμα. Είχα πάει 1-2 φορές, σε γλέντια που διοργανώνονται καμιά φορά με μπόλικη ρακί και κρασάκι! Ένας χαρισματικός άνθρωπος με το αστείρευτο μεράκι του, ο Ανδρέας (επίθετο δεν γνωρίζω), που όταν χορεύει «πετάει», είναι η ίδια η κινητή και ανθρώπινη εγκυκλοπαίδεια των παραδοσιακών χορών. Προσπαθεί να περάσει, ότι ξέρει, στα τρία τμήματα που έχουν φτιαχτεί. Αρχάριοι, περσινοί (όπως λέει) που είναι κάπου στη μέση και τα «ρεμάλια», οι πολύ παλιοί που είναι εντελώς προχωρημένοι πια! Εγώ προσπαθώ να βρεθώ κάπου στη μέση μιας και δεν είμαι άσχετος και αρκετούτσικους απλούς χορούς τους "έχω", αλλά έλα από τα δύσκολα και τα πιο εξειδικευμένα δεν έχω ιδέα. Καμιά φορά είναι λιγουλάκι απότομος και λίγο τα "παίρνει", ήπια πάντα, αλλά τον δικαιολογώ, αφού είναι πολύ δύσκολο να κάνεις μάθημα σε 60 με 70 νοματαίους με διάφορα επίπεδα, που όλο και τσούζουν τη ρακί στα διαλείμματα και όσο να' ναι τους κάνει όλους πιο εύθυμους! Πολύ ωραία! Ο χώρος συντηρείται από τις εισφορές που δίνουμε, που είναι συνήθως 5 με 10 ευρώ ή όσα θέλει ο καθένας να αφήσει… Αν θέλεις φέρνεις και το κρασάκι ή τη ρακί σου! Στο χώρο αυτό γίνονται και άλλα, όπως μαθήματα ακροβατικών, σύγχρονος χορός και παλιά ερχόταν και η Μάρθα Φριντζήλα και έκανε μαθήματα τραγουδιού.

Ποτέ δεν είναι αργά, η όλη εκμάθηση είναι γενικά πολύ απλή… Απλά προσπαθείς να ισορροπήσεις στο επίπεδό σου, το δοκιμάζεις, πάντα στο τέλος του κύκλου του χορού και όπου σε βγάλει!

Για περισσότερα: http://www.kratiras.gr/

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Μια εικόνα... Χίλιες Λέξεις!

Το ρητό αυτό είναι τελικά πολύ σωστό... Πολύ...περιεκτικό.

Είσαι Δήμαρχος της Πρωτεύουσας μιας χώρας.  
Θέλεις να προλογίσεις μια συναυλία της Δημοτικής Συμφωνικής Ορχήστρας Μουσικής. 
Θέλεις να δώσεις το στίγμα μιας τοπικής αρχής που προσπαθεί να προσφέρει στον πολίτη, και μάλιστα δωρεάν, μια ωραία, σοβαρή συναυλία στο φιλοθεάμον κοινό.
Θέλεις προπαντός να δείξεις, ότι δε σε ενδιαφέρουν τα φαιδρά και τα σταριλίκια και ότι έχεις στην τελική εκλεγείς από το λαό για να κάνεις έργο και όχι για φιγούρα.

Άρα διαλέγεις την πιο "ήσυχη" και σεμνή φωτογραφία...

Ιδού...


(Από το scanned πρόγραμμα της συναυλίας της Συμφωνικής του Δήμου Αθηναίων, Δευτέρα 24/11/2008, Θ. Ιλίσια Ντενίση)
Ουδέν Σχόλιο
Δικό σας

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Μύρισε, έστω και λίγο, Χριστούγεννα...

Νωρίς; Αργά;
Ακούγεται στις συζητήσεις, στις παρέες... Στα σχέδια, ταξιδιωτικά και μη.  Σιγά, σιγά μπαίνουμε και στο κλίμα της εποχής.  Το σύγχρονό marketing κάνει τα πάντα να μας το θυμίσει όσο πιο νωρίς γίνεται.  Τα μαγαζιά στολίζονται. Φέτος, μάλλον, θα είναι τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα για τον κόσμο και για την αγορά.  Στην Ελλάδα και παντού.
Δεν πειράζει, θα τα καταφέρουμε, ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω άλλωστε τον πανικό της υπερ-κατανάλωσης και το άγχος το γιορτινό.  Τρέχουμε όλο το χρόνο, να τρέχουμε και στις γιορτές;

Φέτος, χαλαρώστε, προσπαθήστε να σκεφτείτε τη ζωή σας.  Περπατήστε όσο μπορείτε.  Βγείτε από τις "λαμαρίνες", από τους 4 τοίχους.   Ανακαλύψτε τη γειτονιά σας, τη συνοικία σας, την πόλη σας.  Πείτε καλημέρα και καλησπέρα.  Χαμογελάστε στο δίπλα σας.  Αγαπήστε την παρατήρηση των γεγονότων, των καθημερινών που συμβαίνουν δίπλα σας, μπροστά σας.

Ας επιστρέψουμε στα απλά.   Βρεθείτε, όσο μπορείτε, με αγαπημένους ανθρώπους.  Μαγειρέψτε για φίλους και γνωστούς, επαναπροσδιορίστε σχέσεις και φιλίες.  Μιλήστε, συζητήστε, ανοίξτε την καρδιά σας και το μυαλό σας.  Αν μπορείτε, βοηθήστε όσους και όσο μπορείτε.  Όχι, μόνο για τις γιορτές, για όλο το χρόνο. Ασχοληθείτε με τα κοινά.  Μην περιμένετε από τους άλλους, από το κράτος.  Διαβάστε, ενημερωθείτε, ξεκινήστε να μάθετε κάτι καινούριο.  Κάτι που θα σας χαροποιεί.

Και αν μπορείτε, κάντε δώρο σε κάποιον ένα ποδήλατο!  Να μη ξεχνιόμαστε!  Σκεφτείτε το.  Θα κάνετε το πιο χρήσιμο δώρο.  Στο πρόσωπο, στην τσέπη του, στο περιβάλλον, στη ψυχή του/της.  Απλά ας είναι σε κάποιον/κάποια που ξέρετε ότι θα το προσπαθήσει.  Και μη ξεχάσετε και μια καλή κλειδαριά... Για να μην κάνει φτερά το δώρο πριν την ώρα του.

Στολιστήκαμε και εμείς έτσι για το γούρι!
Να περάσουμε όλοι καλά...