Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Φθινοπωρινή Ισημερία....

Ο ήλιος ήταν αρκετά θαμπός έτσι όπως έπαιζε με τα σύννεφα. Δεν έκαιγε, απλά χαΐδευε απαλά το βρεγμένο δέρμα μου, καθώς ριγούσε από τις δροσερές ρυπές του βοριά. Το ζέστανε όπως έπρεπε. Η άμμος ήταν ελάχιστα νωπή, από τις βροχές που έπεσαν τις προηγούμενες ημέρες. Η θάλασσα με πήρε και πάλι στην αγκαλιά της, ζεστή και φιλόξενη. Πιο βαθιά, οι wind surfers, είχαν ξεχυθεί να κατακτήσουν τα κύματα και οι εκπαιδευτές να μάθουν ιστιοπλοΐα σε επίδοξους skippers. Μικρά πολυθρονάκια, μαζί με τους συνταξιούχους ιδιοκτήτες τους, αραδιασμένα στην παραλία, "εικαστικές παρεμβάσεις". Τα "πηγαδάκια" των μεσήλικων θαμώνων ασχολιόταν, θα έλεγα στην πλειοψηφία τους, με τις επερχόμενες εκλογές.


Μου αρέσει πολύ αυτή η εποχή. Μου αρέσει το φθινόπωρο... Μου αρέσει η μυρωδιά της φθινοπωρινής ισημερίας και της εποχής που έρχεται να πάρει πια τη θέση της στην καθημερινότητά μας. Λατρεύω αυτή τη μυρωδιά της αλλαγής στην ατμόσφαιρα, στην αμμουδιά, στη θάλασσα. Που ακόμα, η μισή φύση πατάει με το ένα πόδι στο καλοκαίρι και η άλλη μισή στο φθινόπωρο. Πολλοί, ίσως δεν συμφωνήσουν μαζί μου. Άλλωστε το γνωστό σύνδρομο της εποχικής κατάθλιψης, καταλαμβάνει πολλούς. Φέτος, είναι για πολλούς και για εμένα, ένας Σεπτέμβριος δύσκολος, απαιτητικός, με τη χώρα να είναι στην προεκλογική της αφασία, που νομίζω οι περισσότεροι δε συνερίζονται.


Η ζεστή πετσέτα, είναι τόσο καλοδεχούμενη, μόλις βγαίνω από το νερό, αφού το βοριαδάκι θυμίζει πως κάτι πάει ν' αλλάξει. Κάθομαι κάτω, το βλέμμα χαζεύει τον ορίζοντα του Σαρωνικού και ακούω από τα ακουστικά μου τη Μαρία Κάλλας να τραγουδά, θεϊκά, την αγαπημένη μου άρια, τη Casta Diva. Η όπερα, που αρκετοί δε θα έλεγα πως είναι και φανατικοί θαυμαστές, μου αναστατώνει τη ψυχή και με στέλνει με μια πιστολιά στο ουρανό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω μάλλον, αλλά δεν είναι ανάγκη κιόλας. Με ταξιδεύει μέσα και έξω από τα συναισθήματά μου. Μου δίνει το άγγιγμα ψυχής που χρειάζομαι που και που. Ειδικά οι γυναικείες φωνές, με μαγεύουν. Στη φύση ή πριν από μια παράσταση, ειδικά αν το απαιτεί ο ρόλος, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο για να χαλαρώσω, να μπω σε μαγικά μέρη και να αφεθώ.


Διαβάζω, από τις αρχές του καλοκαιριού για τις ανάγκες του ρόλου, της παράστασης που έρχεται σε λίγο καιρό, την αυτοβιογραφία αλλά και ότι ανακαλύπτω για τη Isadora Duncan... Λογοτεχνικά η αυτοβιογραφία δεν είναι και αριστούργημα, αλλά αυτό το βιβλίο, παράλληλα με όλη την άλλη έρευνα για το πρόσωπό της, μου έχει περάσει απόλυτα το εκρηκτικό ταμπεραμέντο αυτής της μεγάλης φιγούρας, στη σύγχρονη ιστορία του χορού. Μόλις πλησιάσει ο καιρός της πρεμιέρας θα τα συζητήσουμε αυτά. Εκεί δίπλα στο κύμα, μαζί με την υπέροχη μουσική, νιώθω καλά, νιώθω πλήρης. Νιώθω τη ψυχή της Isadora's. Περπατώ, εκεί που σκάει το κύμα, το πέλμα λατρεύει την ενέργεια της γης, όπως αυτή δέχεται τη θάλασσα, την ανανεώνει... Γαληνεύει η ψυχή.


Από το πρωί, ένιωθα την ανάγκη να πάω στη θάλασσα, σαν μια μικρή τελετή αποχαιρετισμού του καλοκαιριού, ειδικά του φετινού, που εκτυλίχθηκε σα μια σκηνή από κινηματογραφική ταινία. Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, δεν ξέρω που θα με βγάλει, αλλά έχω πίστη και ελπίδα, ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, ότι κάποια ανεξήγητη δύναμη μας δίνει πολλές φορές κουράγιο, εκεί που το χρειαζόμαστε πιο πολύ. Να έχετε πίστη σε αυτό. Ένα καλό της πόλης που ζούμε, είναι αυτή η προσέγγιση που μπορείς να έχεις, σε χρόνο ανύποπτο, με το υγρό στοιχείο. Ναι, δεν είναι τέλεια, δεν είναι και νησί, ή ένας π.χ. κολπίσκος με πράσινα νερά στο Ιόνιο ή στη Χαλκιδική, αλλά είναι γιατρειά και γρήγορος φορτιστής ενέργειας που χάνουμε σε καθημερινή βάση στους γεμάτους αναμπουμπούλα δρόμους μας. Σε άλλα μέρη δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια.

Στις 23.09, λοιπόν έρχεται πια και η Φθινοπωρινή Ισημερία, να φέρει στα ίσια την ημέρα και τη νύχτα, να δώσει την έναρξη για μια καινούρια εποχή. Η νύχτα πια θα πάρει σιγά σιγά κεφάλι.

Εκατομμύρια εκεί έξω, χρησιμοποιούν το Σεπτέμβρη, σαν ένα άλλο Γενάρη, το δεύτερο Γενάρη του χρόνου, με αποφάσεις και ανευρέσεις, ξεκινήματα και τελειώματα. Μακάρι να ευοδώσουν όλα τα όνειρά σας, όλα τα σχέδια σας, όλων σας οι επιθυμίες. Άλλωστε αυτό μας κάνει και τόσο ενδιαφέροντες. Η θέληση να πάμε μπροστά, η θέληση να αφήσουμε πράγματα πίσω.

Κάθισα να γράψω αυτό το μικρό σημείωμα στο μπαλκόνι, βραδάκι... Χμμ... Ναι, το καλοκαίρι σιγά σιγά πια φεύγει. Σίγουρα... Έχει δροσιά, σηκώνει ένα ελαφρύ ρούχο, να καλύψει τα ακάλυπτα του μακό... Κλείνω το φως, η κουνιστή παλιά πολυθρόνα με νανουρίζει, κοιτώ την πόλη γύρω μου, τον ουρανό - που να δεις εδώ τ' αστέρια- ακούω τα αυτοκίνητα από τη λεωφόρο, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί συνοδεύει την αίσθηση της γεύσης... Η πρόβα πήγε καλά, ο χειμώνας έρχεται και εγώ...ναι τον περιμένω και ας με λένε τρελό. Είναι η δικιά μου νέα αρχή...

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Βόλτες, Ποδηλατικά Freedays, Ποδηλατοπορείες και δεν προλαβαίνω πια!!

FREEDAY rules @Athens from xtravaganzagold on Vimeo.

Μα σας λέω έχω ενθουσιαστεί!
Το παραπάνω βίντεο είναι αριστούργημα!
Απολαύστε το!

Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν είχα φανταστεί, ότι θα φτάναμε μια εποχή στην Αθήνα, που ξαφνικά θα υπήρχαν τόσες δραστηριότητες από Ποδηλάτες
και ομάδες ανθρώπων στην πόλη.

Για εμάς, που έχουμε φάει πολύ καιρό σε αυτό το άτιμο το πετάλι και στην προσπάθεια προώθησής του ως το καλύτερο και φιλικότερο μέσο μετακίνησης για την πόλη,
είναι μια μικρή δικαίωση.

Είναι τόσο, μα τόσο ωραίο να βλέπεις να διαμορφώνονται σε κάθε γωνιά της πόλης, πυρήνες από ποδηλάτες που προσπαθούν με χιούμορ
και πάθος να εντάξουν το ποδήλατο στις περιοχές τους.

Ένα κλικ στο www.podilates.gr και στα links, θα σας πείσει για τα παραπάνω.
Ψαχτείτε, βρείτε κοντά στη δική σας περιοχή ανθρώπους που θέλουν να βολτάρουν, να οργανωθούν. Αν δεν έχετε κάτι, ξεκινήστε το εσείς.
Όσο πιο πολλοί γινόμαστε τόσο πιο πολλοί μας προσέχουν,
ξεκουνιούνται από τη θέση τους, ξεβολεύονται από τις τζιπούρες τους.

Κοινωνικοποιηθείτε, αντιδράστε σε μια πόλη, σε μια προσπάθεια από τα πάνω,
να απομονωθεί το άτομο. Γνωρίστε κόσμο, γελάστε, χαρείτε μια θα έλεγα άσχημη πόλη, που όμως πάνω από τις 2 ρόδες, ξαφνικά μεταμορφώνεται σε πριγκίπισσα του παραμυθιού με πολλά μυστικά που σας καλεί να ανακαλύψετε.

Είναι κούκλα η Αθήνα και όλες οι πόλεις της Ελλάδας, ειδικά την νύχτα, όταν κρύβουν με το "dark make up" τους την ασχήμια τους.
Με τη μάσκα του σκοταδιού
και για στολίδια τα φώτα
της πόλης, στα κτίρια, στα στενά, στις λεωφόρους.

Ξεσκάστε εκεί έξω, η ζωή είναι στους δρόμους και στις πλατείες.
Οι εικόνες σας περιμένουν, οι μυρωδιές άσχημες αλλά και ωραίες, η πόλη γίνεται μουσική, γίνεται νότες, γίνεται ταινία, γίνεται αισθήσεις.

Πάρτε τα ποδήλατά σας, άντε καλά ας πούμε, δεχτούμε και τα πόδια σας και ξεχυθείτε.
Θα με θυμηθείτε!

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ:
Αυτό το Σάββατο 19.09 στις 12:00 στο Πεδίο του Άρεως μεγάλη Ποδηλατοπορεία, για την εβδομάδα που υποτίθεται είναι χωρίς αυτοκίνητο, αλλά τελικά μόνο αυτό δεν είναι στην άναρχη πόλη μας.
Περισσότερα στο www.podilates.gr

Πάω βόλτα, με το σπαστό ρεεεεε!!!

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Εκλογές 2009: Το κρατάω το σήμα! Το κρατάω...


Η Ελλάδα λοιπόν πέρασε, ξαφνικά είναι αλήθεια, και μετά από την ανάπαυλα του Αυγούστου, στο γνωστό προεκλογικό πανηγύρι που όλοι ξέρουμε και λατρεύουμε. Τα πολιτικά γραφεία γέμισαν ήδη με τους μπλε, πράσινους, κόκκινους κλπ εθελοντές και μη, οι φάκελοι τυπώθηκαν, τα ψηφοδέλτια άρχισαν να σταυρώνονται, η οργάνωση για τους ετεροδημότες να ετοιμάζεται... Από εδώ Θεσσαλονίκη, από εκεί Λευκάδα, από εκεί για τη Σουβάλα. Γραφεία με άσπρα χαρτάκια, τηλέφωνα και ονόματα νομών. Γραφείο ταξιδίων "Η Ωραία Ψήφος"...

Οι παρατρεχάμενοι και οι ορντινάτζες, που υπολογίζω πως πρέπει να είναι χιλιάδες, ξεκουνήθηκαν από τις θέσεις τους, ξεφύσηξαν και αναστατώθηκαν, γιατί ο "μπούλης" τους χάλασε το καθισιό. Ανεξαιρέτως κόμματος. Είχαν υπολογίσει και αλλιώς το Σεπτέμβρη, με βολτίτσες, σινεμαδάκια (βλ. νύχτες πρεμιέρας) χαλαρή παρουσία στα γραφεία και αν τους έφερνε ο δρόμος τους. Γενικά ωραία πράγματα.
Τώρα, ξαφνικά τρέξιμο!

Το Ελληνικό κράτος, αλλά και γραφειοκρατικό παρακράτος, δουλεύει αποκλειστικά και μόνο για τις εκλογές. Για τίποτα άλλο στα ενδιάμεσα χρόνια. Η ετοιμοπόλεμη κινητοποίηση σε κτίρια και γραφεία των κομματικών μηχανισμών, είναι μοναδική. Εντυπωσιακό είναι δε το γεγονός, ότι από τις πρώτες μέρες, στα Facebook και στο Διαδίκτυο, μου εμφανίστηκαν διάφοροι υποψήφιοι, με μια ανησυχητική τάση από ΛΑΟΣ μεριά, (φτου στο κόρφο μου, σε σημείο που είπα μήπως να κοιταχτώ μπας και μου συμβαίνει κάτι και δεν το καταλαβαίνω), να φιγουράρουν σαν εταιρείες καλλυντικών και άλλων προϊόντων, διάφορες περίεργες μουτσούνες, με γραβάτες, χωρίς γραβάτες, με μεγαλόσχημα λόγια και φωτογραφίες, άλλες άθλιες, άλλες υπερβολικά ρετουσαρισμένες. Όλοι γνώστες της τεχνολογίας, μοντέρνοι υποτίθεται. Είναι φίλοι bloggers και αυτοί και άλλα τέτοια συγκινητικά! Έτσι οδεύουμε για την Κυριακή, 4.10, που είναι γιορτή και σχόλη!

Εν τω μεταξύ, η καθημερινότητά μας, συνεχίζει να εμπλουτίζεται από περιστατικά που θα μπορούσαν να είναι επεισόδια από τις καλύτερες αμερικάνικες και όχι sitcom σειρές, για μια χώρα που λέγεται Yunanistan και αποτελεί the most famous Banana Republic on Earth! Εξηγούμαι:

1) Φέρελπις νέος, υπάλληλος σε μεγάλη, μα πολύ μεγάλη εταιρεία, από αυτές που πραγματικά στηρίζουν με τα πόδια τους και άλλα όργανα του σώματος, την Ελληνική οικονομία, εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών και βάλε, ΑΕ και βάλε, Βαλκάνια και βάλε, θέλει να αλλάξει απλά εργασιακό περιβάλλον. Γιατί πια δεν τον ενδιαφέρει εκεί που είναι, θέλει κάτι άλλο, θέλει να προσφέρει αλλού βρε αδερφέ!

Από τις 3 Φεβρουαρίου του 2009, έχει στείλει βιογραφικό στο τμήμα που ενδιαφέρεται, προσπαθεί να βρει τρόπο, να δει τον ανάλογο εργασιακό σύμβουλο στο τμήμα προσωπικού, που όμως γενικά λείπει... Δεν είναι εκεί, πως το λένε. Έχει άδεια, αγιασμό, θυμίαμα, σχολείο για το παιδί, πρώτη μέρα στο σχολείο για το άλλο παιδί, Jumbo ψώνια για σάκες και μπρατσάκια, διακοπές στη Λούτσα ή αλλού, κατασκήνωση παιδιού, ψυχολόγο, ψώνια, δουλίτσες στο εξωτερικό, συναντήσεις με άσχετους, τηλέφωνα κινητά και σταθερά, καφέδες...

Επίσης, να τονίσουμε εδώ, πως υπάρχει και ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ σύστημα, που πρέπει να μπει μέσα για τα καλά και να εξετάσει τα στοιχεία για τον υπάλληλο, να βρει τι κάνει τάδε χρόνια εκεί μέσα κτλ. Το οποίο όμως θέλει 2-3 μέρες, να σκεφτεί, να συσκεφθεί και να πατήσει το κουμπί για να βγει και μια χοντρή...

Ο δε Μάνατζερ του χώρου, που ο φέρελπις νέος θέλει να μεταβεί, δεν μπορεί καθόλου να τον δεχτεί, μήνες τώρα, όπως τον ενημερώνει συνεχώς μια βαριεστημένη γραμματεύς, γιατί έχει ταξίδια, γιατί έχει ΔΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μέχρι τις 25 του μήνα κ.α., αφού φαίνεται τελικά, πως δεν εργάζεται μάλλον στην εταιρειούλα των Βαλκανίων που ο φέρελπις νέος γνωρίζει καλά, αλλά στη Wall Street και συγκεκριμένα στη JPMorgan... Περίεργο! Εν πάση περιπτώσει, υπάρχει μια ελπίδα να τον δει, επειδή μια κοπέλα, πολύ γλυκιά, τυχαίνει να γνωρίζει ένα παιδικό φίλο του Μάνατζερ, που δουλεύει σε άλλη μεγάλη εταιρεία και θα τον παρακαλέσει, να τον πάρει τηλέφωνο και ας κάνει μια χάρη, μια αγαθοεργία, να δει τον κακόμοιρο τον νεαρό! Ο νεαρός σκέφτεται πια βέβαια πολύ σοβαρά, γιατί ο χρόνος περνάει, να δει αλλού, να κάνει γιουρούσι με Καλάσνικοφ στο γραφείο του Μάνατζερ, να πάρει ψυχοφάρμακα, να τους κάνει μεγάλια χουνέρια, να γίνει ο τρελός της εταιρείας. (Ξέχασα να σημειώσω, ότι προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω, είναι να τον αφήσει να φύγει από το "μαντρί" ο τωρινός Μάνατζερ, γιατί κανείς δεν του φεύγει έτσι αυτουνού)...

2) Φίλη επίσης αγαπημένη, έχει άτυχη στιγμή και χάνει πορτοφόλι ταξιδεύοντας με το ΚΤΕΛ, κάπου εκεί στο Αγρίνιο... Τρέχει να ακυρώσει κάρτες, λογαριασμούς... Έρχεται και η σειρά της ταυτότητας... Εκεί λοιπόν συναντά, ένα τυπάκι, στα μπλε, όπως συνηθίζεται να ντύνονται στα Α.Τ. και με αξεσουάρ από τα "Αστυνομώ" Accessories σε σταυρούς και άλλα τέτοια φω μπιζού, περίπου 23 χρονών, που με μεγάλη βαριεστημάρα και ύφος Σερλοκ Χολμς του Ζωγράφου, Βύρωνα και των περιχώρων, λέει ένα βαρύ καλημέρα και τι θέλεις (γιατί άλλωστε ο ενικός μας φέρνει πιο κοντά!).

Μετά από την εξαντλητική ανάκριση των 5 λεπτών, καταχωρείται στο προηγμένο σύστημα, το ΣΗΜΑ! ΤΟ ΣΗΜΑ είναι ΤΟ ΣΗΜΑ, γιατί έχει σημαντικά στοιχεία της απώλειας κτλ, κτλ. Η φίλη παραλαμβάνει ένα χαρτάκι, πως ήταν τα ραβασάκια που στέλναμε αυτά τα κομμένα σε μικρά χαζόχαρτα από τα τετράδια "Διεθνές", στις κοπελίτσες στο Δημοτικό, Γυμνάσιο με τα πονηρά, τέτοιο. Με αριθμό πρωτοκόλλου και λοιπά με μια ΜΕΓΑΛΗ σφραγίδα του Yunanistan Polis και υπογραφές... ΤΟ ΣΗΜΑ όμως κάνει μια μέρα και κάτι παραπάνω να πάει στα κεντρικά συστήματα, γιατί από του Ζωγράφου, Βύρωνα έχει κίνηση, δεν έχει Μετρό και η Αλεξάνδρας όλο μπλοκάρει η άτιμη... Τρόλευ δεν βολεύει, επειδή πρέπει να πάρεις 2 τουλάχιστον, άρα πάει με περιστέρι... Για καλή της τύχη όμως η φίλη, δέχεται ένα τηλεφώνημα, από μια πραγματικά εξαιρετική κοπέλα, υπάλληλος σε αυτά τα στοπ της ΕΟ, που βρίσκει το πορτοφόλι με την ταυτότητα μέσα κτλ... Εδώ λοιπόν, έρχεται αυτή η σοφία, αυτή η μοναδική μέθοδος που εφαρμοζεται με ISO9001 στην Ελλάδα, στην ΕΛΑΣ και λέγεται "Slowly, Slowly ©" ή "Wait and See ©". Επειδή το σύστημα στέλνει Slowly, Slowly το σήμα, έτσι έχεις δυνατότητα επικοινωνίας με τον άνθρωπο που ξέρεις και εμπιστεύεσαι στο Α.Τ. της γειτονιάς σου και μπορείς να το ΠΡΟΛΑΒΕΙΣ, αν τυχόν σου συμβεί και βρεις την ταυτότητα. Αυτό λέγεται εξαιρετική προνοητικότητα από πλευράς κράτους και δη Ελληνικού!

Ναι! Έτσι λοιπόν, παίρνει τηλέφωνο...Το φεύγα τυπάκι, ενημερώνει τη φίλη ότι πρέπει να δει ΤΟ ΣΗΜΑ, αν έχει προχωρήσει στο υπερπέραν των οπτικών ινών και θα δει τι μπορεί να κάνει... Τελικά, με βαθιά συγκίνηση μας ενημερώνει μετά από λίγο ότι "Είναι ΟΚ! Το κράτησα ΤΟ ΣΗΜΑ!" Αλλά αύριο να πάει από εκεί και πάλι, να κάνει άλλη δήλωση για ακυρωτικό ΣΗΜΑ!

Πάμε Όλοι Μαζί Λοιπόν
για τα ΣΗΜΑΤΑ
που τα τρώμε στην μάπα
κάθε μέρα και εμείς ξέρουμε πως ζούμε
στο Yunanistan!
Ας κάνουν εκλογές λοιπόν!

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική:
Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση:
Διονύσης Σαββόπουλος


Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί

Μέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες

Kάνει ο Γιώργος την αρχή
είμαστε δεν είμαστε
τίποτα δεν είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης τραγουδεί
άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει

Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να κι ο ʼλκης ο μικρός μας
για να σμίξει παλιές
κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας

O ουρανός είναι φωτιές
ανεμομαζώματα
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές
το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές

Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία

Να κι ο Mπάμπης που έχει πιει
κι η Λυδία ντρέπεται
που όλο εκείνη βλέπετε βρε
κι ο Αχιλλέας με τη Zωή
μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί

Τότε η Έλενα η χορεύτρια
σκύβει στη μεριά του Τάσου
και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά
Εθνική Ελλάδος γεια σου

Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει

Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία

Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Δονούσα με Δονεί...


Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω
απ'το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ'τα μαλάματά σου τα πολλά...

Κ. Βάρναλης

"Κόπιασε... Μόλις δεις το δρόμο, μετά την κατηφόρα στα δεξιά σου, θα στρίψεις, θα κατέβεις το μικρό χωματόδρομο και εκεί θα δεις το μαγαζί, το Κέδρο. Άντε, καλώς ήρθες, σε περιμένουμε!" Η πληθωρική γυναικεία φιγούρα, έτσι όπως φωτιζόταν αχνά από το φεγγάρι, μου μίλησε σαν μια παλιά καλή φίλη που με περίμενε μέρες τώρα στο νησί. Με τα σπαστά της καλά ελληνικά και τη βραχνάδα της, η Laura, μια Ιταλίδα από την Τοσκάνη, χαρακτηριστική περσόνα της Δονούσας όπως ανακάλυψα τις επόμενες μέρες, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μίλησα στο νησί, στις 2 το πρωί τα ξημερώματα της τελευταίας Πέμπτης του Αυγούστου του 2009. Και μάλλον ήταν το καλύτερο ξεκίνημα που μπορούσα να φανταστώ για τις επόμενες μέρες!

Η Laura σε στιγμές σιέστας, σεβόμενη πάντα το χώρο της και την προσωπικότητά της

Χαμογέλασα... Η πρώτη αίσθηση που παίρνω από το νησάκι αυτό, σχεδόν στη μέση του Αιγαίου, είναι μιας ενεργειακής πλημμύρας, που με κυκλώνει αλλά που ακόμα είναι νωρίς να τη ζυγιάσω αν είναι καλή ή κάτι πέρα από αυτό.


Ο Κέδρος με την παραλία του και το κουφάρι από το Γερμανικό πλοίο που βυθίστηκε από τα συμμαχικά αεροπλάνα εκεί γύρω στο 1945. Θα το παρατηρήσετε όπως βλέπετε την παραλία η σκιά στο κέντρο, πάνω και λίγο δεξιά,
σαν ψάρι.

Φτάνοντας, το σκοτάδι είναι πηχτό. Το φεγγάρι έχει λίγες μέρες ακόμα να γεμίσει, τα μόνα φώτα που υπάρχουν ορίζουν τους τοίχους από το μπαράκι, φωτίζουν τους λιγοστούς θαμώνες, τα ψάθινα καθίσματα, την "μπάρα". Μέσα στην ηρεμία όμως της νύχτας, με χαλάει ξαφνικά τόσο πολύ η ένταση της μουσικής που βιάζει το μαγικό αυτό σκηνικό. Κοντοστέκομαι και παίρνοντας τον υπνόσακο στο χέρι, το μόνο που με νοιάζει είναι να πάω στην αμμουδιά, να βρω ένα σημείο και να κοιμηθώ... Ψάχνω στην άμμο. Στέκομαι, αλλά τελικά η ιδιοκτησία του μαγαζιού, προφανώς ευνοεί το ξεπερασμένο για εμένα στυλ, διαπασών, rave πάρτι σε παραλία τύπου δεκαετία του 90, και μάλιστα χωρίς κόσμο... Απλά έτσι γουστάρει...

Δεν θέλω να κάτσω εδώ σκέφτομαι αμέσως. Δεν έφυγα από την Αθήνα, για να είμαι στο έλεος του electronica desibel. Απορώ με το αλλοπρόσαλλο αυτό περιστατικό, βάζω στο σκορ 1-1, παίρνω το μηχανάκι και γυρίζω πίσω στο λιμάνι, στο μικρό οικισμό του Σταυρού... Στην παραλία του χωριού, από τις πιο ωραίες που έχω δει ποτέ σε λιμάνι νησιού, υπάρχει και εκεί ένα μαγαζί, αλλά τουλάχιστον δεν ηχορυπαίνει, προφανώς γιατί είναι και μέσα στον οικισμό.

Έχει κρύο, το μελτέμι ξεχύνεται με μανία από το Βορρά και σαρώνει φέτος με πολύ δύναμη το Αιγαίο. Στο διάβα του, ένα από τα πρώτα νησιά που βρίσκει, είναι η Δονούσα και για αυτό τη χτυπά αλύπητα. Βρίσκω ένα τοιχάκι, λίγο κόβει, ντύνομαι ακόμα πιο ζεστά, ξεδιπλώνω τον υπνόσακο, οριοθετώ με τη ψάθα μου το μικρό μου υπαίθριο "σπίτι για ένα βράδυ", κουρνιάζω στη γωνίτσα μου. Η θάλασσα σκάει στα 15 μέτρα πιο κάτω με θόρυβο. Για πρώτη φορά μου κάνει εντύπωση ο ήχος αυτός. Σταματά για λίγο εντελώς και μετά αρχίζει και πάλι με μανία. Σαν η φύση να κρατά ένα ρυθμό. Το ταβάνι μου απόψε, είναι τα αμέτρητα αστέρια... Αγαπώ τις μικρές Κυκλάδες, τα μικρά νησιά του Αιγαίου, γιατί τα τεχνητά φώτα δεν μολύνουν τη φωταψία του σύμπαντος. Έχω καιρό να πλαγιάσω στην ύπαιθρο. Κρεβάτι μου απόψε η αμμουδιά, συνονθύλευμα μικρής ανασφάλειας η έλλειψη προστασίας από το "έξω", αλλά και αίσθημα ελευθερίας.

Ξυπνάω από το φως, το πρώτο αυτό φως της ημέρας που είναι τόσο γλυκό. Απέναντι στην προκυμαία, μαζεύεται λίγος κόσμος, 2-3 αυτοκίνητα, έρχεται το πρωινό καράβι, με επιστροφή στον Πειραιά. Θα είναι 6:30 λέω... Χαζεύω την παραπάνω ταμπέλα στην παραλία, και αναρωτιέμαι τι θέλει να πει ο ποιητής. Ντόπια ποίηση, ντόπια κόλπα. Ακουμπώ στο τοιχάκι μου, έγινε μου τώρα πια, και χαζεύω αγουροξυπνημένος το απέραντο αυτό μπλε της θάλασσας. Υπάρχει καλύτερο ξύπνημα; Η Αθήνα, είναι ήδη τόσο μακριά...

"Εδώ τη βγάλαμε απόψε;" ακούω μια φωνή. Ο κ. Σταύρος, έχει τα δωμάτια πίσω από εκεί που ξάπλωσα και προφανώς θα έχει πολλούς σαν και εμένα στην πόρτα του κάθε καλοκαίρι. Κουβέντα στη κουβέντα, ακριβό το έχει το δωμάτιο, λέω άσε θα δω τι θα κάνω...

Περπατώ στην νωπή άμμο και οι ζωγραφισμένες πέτρες της φωτογραφίας, αποτελούν το πρωινό μου ξάφνιασμα. Μοιάζουν απλά, να έπεσαν εδώ, ζωγραφισμένες από τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, τα παιδικά χέρια να τις έχουν φιλοτεχνήσει, τόσο απλές και όμορφες. Σαν να με περίμενε ένα μικρό δώρο, αναπάντεχο!

Ο φούρνος, έχει πραγματικά πολύ καλό και ζεστό ψωμί, και όλα τα καλούδια που θέλει ένας πεινασμένος ταξιδιώτης με ένα υπνόσακο και μια παραλία παρακαταθήκη. Πληροφορούμαι από τη Ζωή, την κοπέλα από τον Καναδά, που σερβίρει πρωινό καφέ στο μαγαζάκι το Κύμα, ότι το νταβαντούρι στο Κέδρο είναι για μια δυο μέρες ακόμα και μετά σιωπή. Σκέφτομαι, να βρω ένα δωματιάκι, για 2-3 μέρες και βλέπουμε... Έτσι και γίνεται...

Το rooms to let, "Ηλιοβασίλεμα", έχει μπροστά από το απλό μου δωμάτιο μια μεγάλη αυλή, που μου θύμισε αυτές τις αυλές που χάθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από την Αθήνα μετά την επέλαση της πολυκατοικίας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ήταν το ιδανικό έδαφος για να γνωρίσω τους γείτονες. Ο Μα. και η Μα. με τα τρία τους παιδάκια, τα δυο δίδυμα μόλις ενός έτους που βρήκαν τη χαρά τους να μπουσουλάνε σε μια τόσο μεγάλη έκταση, η Χρ. που ήρθε και αυτή μόνη της στο νησί να σκεφτεί και να ηρεμήσει... Οι πρώτες γνωριμίες από εξαιρετικούς ανθρώπους που γνώρισα σε αυτό τον τόπο. Η αυλή, είχε το προνόμιο να μας "χαρίζει" κάθε απόγευμα ηλιοβασιλέματα που δεν υπάρχουν ούτε καν στη φαντασία μας, με βάθρο τη Νάξο και παλέτα τον Αιγαιοπελαγίτικο ουρανό. Σαν αυτό:


Τις επόμενες μέρες η Δονούσα, μου αποκαλύπτει σιγά, σιγά τα μυστικά της. Θέλει χρόνο το νησί, να το αφουγκραστείς, να το γευθείς πόντο, πόντο.

Ο ένας και μοναδικός δρόμος του νησιού, διασχίζει σαν φιδάκι το άγριο τοπίο και περνώντας από το Μερσίνη και από εκεί καταλήγει στην Καλοταρίτισα με τα μικρά απάνεμα κολπάκια της. Ένα μονοπάτι ξεκινά κάτω από την Εκκλησία της Αγίας Σοφίας, που τη βολοδέρνει συνέχεια το μελτέμι, και σε βγάζει μετά από περίπου 20 λεπτά στην παραλία στο Λιβάδι. Στα αριστερά, έχει μια συστάδα δέντρων και πηγές που τρέχουν όλο το χρόνο ωραίο, κρύο νερό και εφοδιάζουν σκηνίτες και κατοίκους με το πολύτιμο σε αυτό τον τόπο αγαθό.
Σε λίγο η κατάβαση, μου αποκαλύπτει μια από τις ωραιότερες παραλίες που έχω πάει ποτέ στη ζωή μου. Τα νερά είναι κρυστάλλινα, σμαραγδένια, με χρυσή άμμο. Δίπλα ένα κολπάκι, το Φικιό, στολίζεται από το απέραντο μπλε που προσφέρει αυτή η ευλογημένη πραγματικά γωνιά της γης. Αυτό το μπλε που το συναντάς νομίζω μόνο εδώ, σε αυτά τα πελάγη, που βυθίζεσαι μέσα του, ανοίγεις τα μάτια σου και σε κυκλώνει η παντοδυναμία του υγρού στοιχείου και το απόλυτο αυτό καθαρό χρώμα. Ξαναγεννιέσαι, από την αρχέγονη μάνα φύση, στο στοιχείο του νερού.

Ξαπλώνω στην άμμο, είναι ζεστή, κάνω αγγελάκια με τα χέρια, νιώθω παιδί. Τρίβω με την άμμο το δέρμα, το πιο φυσικό peeling, να φύγει του χειμώνα η παλιοκαιρίλα.

Περάσανε 3 μέρες ήδη και η Αμοργός απέναντι έχει βαλθεί να με αποπλανήσει. Λέω να πάω ίσως και από εκεί λίγες μέρες, να δω ένα νησί που όλο το σκέφτομαι, όλο είναι να πάω και τελικά δεν τα καταφέρνω. Βγάζω εισιτήρια, αφήνω το δωμάτιο...

Λίγο αργότερα στην παραλία του Κέδρου, το ξανασκέφτομαι. Το νησί αυτό με έχει μαγέψει. Έχει μια περίεργη όντως τελικά ενέργεια. Ο Χ., ένα από τα παιδιά που πρωτογνώρισα εδώ στην άμμο, μου είχε πει. "Φίλε μου, εδώ όλοι λέμε πως ερχόμαστε για λίγο και τελικά μένουμε για χρόνια!" Ο Χ. είχε έρθει πριν πολύ καιρό και τώρα κάθε καλοκαίρι, με μια σκηνή, μένει και μένει και μένει... Ακυρώνω τα εισιτήρια, οι καινούριοι φίλοι μου στην παραλία γελάνε και χαίρονται μαζί, στήνω τη σκηνή μου στην άμμο και σπίτι μου για τις επόμενες μέρες, είναι μια πιθαμή γης στο Αιγαίο. Δωμάτιό μου τα αστέρια και το φως από το φεγγάρι, που πάει για πανσέληνος. Κάθε πρωί ξυπνώ, βουτώ στη θάλασσα, η απόλυτη πρωινή αίσθηση, έχω για θέα το κύμα που σκάει...

Έκανα τελικά πάρα πολύ καλά. Το βραδάκι, μαζευόμαστε παρέα και πάμε όλοι στα ταβερνάκια στο Σταυρό, στο λιμάνι. Δυο από τους πολύ υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα σε αυτό το ταξίδι, ο Δ. και η Γα., ήρθαν εδώ στην επιστροφή τους για τον Πειραιά από τη Νίσυρο. Ο Δ. παίζει το Λαούτο και η Γα. το βιολί, μαθαίνουν και τραγουδάνε όλα τα παραδοσιακά τραγούδια, γυρνάνε με τη μουσική τους το Αιγαίο, μεταφέρουν τις αισθήσεις από τη Σμύρνη, μέχρι τα καπηλειά του Πειραιά και από τη Λέσβο μέχρι την Κρήτη. Μια θάλασσα μουσικής που ενώνει.

Στήνουμε αυτοσχέδιο πανηγύρι στο τραπέζι μας, κρασί, καλή παρέα, χορεύω ξυπόλητος στις πλάκες, στο άσπρο και το μπλε, ο Ικαριώτικος μας παρασύρει, ο Καλαματιανός και ο Συρτός μας σέρνουν στη ευδαιμονία. Οι τουρίστες χαζεύουν, το καλύτερό τους, γνωρίζουμε και άλλο κόσμο. Τον Ν., Αρμένη από την Αθήνα και την κοπέλα του από την Κων/πολη, και άλλους και άλλους, που ήρθαν και αυτοί μόνοι τους εδώ, μια παρέα όλο το νησί... Ο αέρας έχει λίγο κοπάσει, με δροσίζει στο ιδρωμένο πρόσωπο. Αν αυτό δεν είναι ελληνικό καλοκαίρι, αν αυτό δεν είναι γλυκιά ζωή, τότε τι είναι;


Στη ταβέρνα της Λίτσας, στο Τζι-Τζι στο Μερσίνη,
το φαγητό και η θέα κάνουν καλή παντρειά!

Την επόμενη μέρα θα πάρω το μονοπάτι που οδηγεί από την παραλία του Κέδρου στο Λιβάδι. Αν βρεθείτε στη Δονούσα να το κάνετε. Γενικά να το περπατήσετε το νησί. Θα σας ανταμείψει με εικόνες, ήχους, μυρωδιές από θρούμπι, και αρμύρα. Συνοδοιπόροι μου η Τερ. και ο Ρα. από τη Βαρκελώνη, γείτονες σκηνίτες που θέλουν να έρθουν μαζί μου. Εικόνες μοναδικές...


Άνθρωποι

Το πιο σπουδαίο κεφάλαιο στη μικρή μου όμως περιπλάνηση, στη γωνιά αυτή της Ελλάδας, είναι και θα είναι, οι εξαιρετικοί άνθρωποι που γνώρισα. Το πλεονέκτημα του να ταξιδεύεις μόνος, είναι ότι είσαι πιο ανοιχτός, είσαι έτοιμος να δεχτείς το καινούριο, το διαφορετικό. Πως να ξεχάσω τη Θα. με το γέλιο της, το πηγαίο αυθορμητισμό της, που τελικά βγήκε και γνωστή από την Αθήνα. Τη Ζ. συμμαθήτριά μου από το δημοτικό σχολείο στη Θεσσαλονίκη, που κοιταχτήκαμε στην παραλία, με ρώτησε απλά είσαι από Θεσσαλονίκη, λέω ναι και μετά απλά, αν και περάσανε 20 χρόνια να πω, "Είσαι η Ζ.Μ.;" για να απαντήσει "Είσαι ο Φ.Φ.;", αφήνοντας άφωνο στην κυριολεξία το Χ. που στεκόταν δίπλα μας. Περάσαμε τις επόμενες ώρες πίνοντας ρακή και τραγουδώντας στην παραλία. Τα παιδιά με το Λαούτο και το Βιολί, που τα παρατάνε όλα και φεύγουν για το ταξίδι της ζωής τους στη Λατινική Αμερική, να δουν τι θα κάνουν. Το Δ. και τη Ρ. που βαρέθηκαν να κουράζονται στην Αθήνα και τώρα πια μένουν στο Βερολίνο, αλλάζοντας ζωή και μέρη μέσα σ'ένα βράδυ. Τη Βι., τόσο ανοιχτή, τόσο πλακατζού, τόσο συνάμα δυναμική... Που φτιάχνει με ξύλο πραγματάκια και τα πουλά στην Τήνο, ή μάλλον τα πουλούσε... Τον Στ. από το Μεταξουργείο, που είχε γίνει τόσο ηλιοκαμένος που τον έπρηξα να κάθεται στη σκιά, αλλά αυτός ήθελε να ρουφήξει όλο το καλοκαίρι σε λίγες μέρες. Ήρθε με μια φίλη, ερωτεύτηκε τον τόπο, η φίλη έφυγε, ο Στ. έκατσε και άλλο και άλλο... Τα παιδιά από το Λιβάδι, που με καλοδέχτηκαν στην παραλία, που τραγουδήσαμε μαζί πάνω στο ταβερνάκι του Τζι-Τζι, που μοιραστήκαμε την καλοκαιρινή ανεμελιά, που ελπίζω να τα ξαναδώ σύντομα, κάπου... Τη Λίτσα, του Τζι-Τζι που μας περιέγραψε, πως από το μηδέν εκεί που η ζωή της γύρισε ανάποδα, βρήκε τη δύναμη και έστησε μόνη της, το πάλεψε, το μαγαζί της και κόντρα σε όλους το παλεύει ακόμα αλλά αισθάνεται πια δικαιωμένη. Τον Αν. που ακολουθεί τη ψυχή του και τα θέλω του και ας έχει αυτό κόστος, μια απρόσμενη ζωή, το απρόβλεπτο. Έχει μάθει πια... Είναι πιο δυνατός.

Ιστορίες, ιστορίες αλλαγής, άξιοι άνθρωποι, άνθρωποι που ρισκάρουν, που παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Άνθρωποι που έχουν να σου πουν, έχουν να μοιραστούν γενναιόδωρα τα πάντα μαζί σου, γιατί το λέει η καρδιά τους.

Ξύπνησα πρωί, πρωί. 1/9 σήμερα... Βουτώ στην κρύα θάλασσα. Μυρωδιά φθινοπώρου σε μια Δονούσα που στέκεται αγέρωχη εκεί στη μέση του Αιγαίου και μου δίνει πια ραντεβού για πάντα. Ανοιχτή πρόσκληση επιστροφής, πρόσκληση ψυχής.

Να πάτε στη Δονούσα.
Να πάτε ανοιχτοί, με σεβασμό στη φύση και στον αέρα,
με σεβασμό στο χαρακτήρα της.
Μην περιμένετε πολλά.
Απλά αφεθείτε και εκείνη θα σας κερδίσει.


ΥΓ: Χθες κατάλαβα ότι μια Sue (ή κάτι τέτοιο ηλεκτρονικό) από την Ταϊβάν, μάλλον κάνει spam στα comments μου, οπότε αναγκάστηκα να ενεργοποιήσω και πάλι το word verification tool. Ανήκω σε αυτούς ακόμα, που ίσως λόγω μη πολλών επισκέψεων, εξακολουθώ να πιστεύω στο εύκολο και ελεύθερο commentation. Δεν έχει χρειαστεί ακόμα μετριασμός σχολίων κτλ, που δεν μου αρέσει και ως ιδέα, αλλά ας πάρω το πρώτο βήμα αυτοπροστασίας. Ίσως να το κάνω και εγώ στο μέλλον. Καταλαβαίνω πάντως και αυτούς που το έχουν εφαρμόσει. Συγγνώμη για τη μικρή αναστάτωση.

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Επιστροφή...

Επιστροφή στην Αθήνα που είναι πολύ ζεστή για τα γούστα μου.

Επιστροφή από τη μαγική Δονούσα, την ήρεμη, τη γαλήνια,
το απίστευτο μπλε, κρυστάλλινο θαλασσινό νερό...

Επιστροφή στην πραγματικότητα της Ελλάδας, που και πάλι θα κάνει εκλογές,
αν και εκεί που φτάσαμε, ήταν και αυτό μια κάποια λύση...

Η ιστορία της Δονούσας θα ξετυλιχτεί σε λίγες μέρες στο γραπτό λόγο του blog

Γιατί το μέρος αυτό ήταν γεμάτο από δονήσεις.
Εικόνας και πνεύματος.