Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Και ξαφνικά μια παρουσίαση στο περιοδικό STAGE!!


Μόλις χθες, πληροφορήθηκα για ένα άρθρο στην εφημερίδα STAGE, το πιο έγκυρο έντυπο γύρω απο το young theater στην Αγγλία, που είχε να κάνει με το showcase που παρουσιάσαμε στο Λονδίνο!

Σας παραθέτω απλά... γιατί κουφάθηκα!!!
Guess Who?

A summer of intensive international training

I’m in the Gielgud Theatre at RADA for a showcase. But this isn’t the usual drama school graduate job. No, I’m here for something far headier. This event is part of the first ever European Actors’ Continuing Training (ACT) programme run by the Actors’ Centre and the International Institute of Performing Arts in association with RADA and it marks the end of the programme’s first three weeks before it moves today from London to Paris.

And artistically the results are really quite extraordinary. It will be a long time before I forget the charismatic acting of P....os F...lis, Tunde Makinde, Jeanette Rourke, Laurie Burke and several others in ‘Scenes from new work with a global edge.’ They come from all over the world and most of these actors already have strings of professional credits to their names.

What claims to be the world’s first international certificate in professional development for actors runs for eight weeks with 280 hours of training in London for three weeks from 29 June to 17 July, in Paris for three weeks from today (20 July) until 7 August and then finally in Berlin for two weeks from 10 to 22 August.

The idea is to provide training for working actors who are seeking to broaden their skills, revitalise their careers and gain access to new professional networks. ‘We are proud to be developing an innovative form of international actor training which will pilot a prestigious new professional certificate as well as giving actors a massive career boost,’ says Matthew Lloyd, Artistic Director of the Actors Centre, who has every intention of repeating the programme next year.

The syllabus for the training is 60 per cent focused on advanced skills development and 40 per cent on networking and engaging with new work. The programme features leading specialists in the Meisner Technique and Alexander Technique, in Shakespeare and the European classical tradition, in improvisation and devising new work and in audition technique and casting advice. So participants are really getting all-round top-up training.

The list of visiting tutors reads like a Who’s Who of theatre and includes Natalie Abrahami, Trish Baillie, Cicely Berry, Selina Cadell, Margaret Eginton, Catherine Hubeau, Kelly Hunter, Gemma Jones, Niki Flaks, Muriel Mayette, Ian Rickson, Catherine Salviat, Larry Silverberg, Jeremy Stockwell, Janet Suzman, Patrick Tucker and Scott Williams.

They’re luck to have Matthew Lloyd too. Alongside his role as Artistic Director of the Actors’ Centre he is a pretty prominent theatre director whose latest hit is Duet for One with Juliet Stevenson and Henry Goodman currently playing at the Vaudeville in London’s West End.

Co-directors of the course are writer, director, translator and dramaturg Edward Kemp, the Artistic Director of RADA and Paris-based Aurélia Nolin, Director of the International Institute for the Performing Arts. Nolin is an actress and director who has played leading roles for Eric Rohmer and Gerard Oury, a leading exponent of the Meisner Technique and a pioneer of training that makes good contemporary practice available across geographical borders.

And so back to that showcase. I enjoyed the section of it that I saw, but I think there are lessons to be learned for Lloyd and his colleagues. I was invited and asked to RSVP saying which of three sessions I wanted to attend and told that tickets would be limited. So I chose the first and rang The Actors’ Centre to confirm. ‘Fine’ someone there said. ‘I’ll put you down for the first showing.’ Naturally I assumed from this that there would be three performances of the same material.

In fact this was, in effect, a three-hour showcase with two intervals and Matthew Lloyd clearly wanted people to stay - contrary to the impression given in the invitation. But I had made other work arrangements for the rest of the afternoon and so had to leave having seen only 13 of the 42 actors on the course. It would be useful if, for next year The Actors’ Centre were to sort this out.

There was also a problem with the printed (well, assembled on a computer) programme in which the introduction didn’t quite square up with the list of items and so was hard to follow. I know, of course, that ‘work in progress’ changes continually by definition right up to the last minute, but nonetheless the clarity and accuracy of printed material given to audiences does need to be a priority when you want to be taken seriously by casting directors, agents and reviewers.

Το πρωτότυπο μπορείτε να το δείτε και εδώ:

http://blogs.thestage.co.uk/education/2009/07/a-summer-of-intensive-international-trai/#more

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Tour De France report!!


To Tour De France για τη Γαλλία και όχι μόνο, είναι θεσμός και ένας εξαιρετικά απαιτητικός αγώνας ποδηλασίας για αθλητές, πληρώματα και οργανωτές. Φέτος, στη 96η οργάνωσή του, ξεκίνησε το Σάββατο 4 Ιουλίου και τελείωσε εδώ στο Παρίσι, στις 26 Ιουλίου 2009. Αποτελείται από 21 στάδια και οι ποδηλάτες καλύπτουν 3.500 χλμ! Αυτός ο αγώνας και αν θέλει φυσική κατάσταση! Στα 21 στάδια αυτά, οι αθλητές καλύπτουν 10 επίπεδες διαδρομές, 7 ορεινές (βοήθα Παναγιά δηλαδή), 1 ημι-ορεινή διαδρομή, 2 ανεξάρτητες δοκιμαστικές διαδρομές απλής χρονολόγησης επίδοσης και 1 ομαδική διαδρομή δοκιμαστικής χρονολόγησης.
Η εκκίνηση φέτος έγινε στο Μονακό!

Την τελευταία μέρα λοιπόν, για τα τελευταία 164 χλμ, όλη η προσοχή επικεντρώνεται στο Παρίσι και στο τελικό στάδιο της διαδρομής, οι ομάδες και οι ποδηλάτες, αφού κάνουν 8 φορές πάνω-κάτω την Av. Champs-Elysees, τερματίζουν με τις επευφημίες του κόσμου και τη δόξα της πρώτης θέσης, σ'ένα από τους πιο δύσκολους αγώνες στον κόσμο!

Φέτος κέρδισε ο Ισπανός Contador, δεύτερη θέση από το Λουξεμβούργο ο Schlek, και τρίτος ο Armstrong από τις ΗΠΑ.

Είχα την τύχη να είμαι εδώ και παραθέτω το φωτορεπορταζ με στιγμές από αυτή τη λαμπρή Κυριακή του Ιούλη! Απολαύστε...




Τα ποδήλατα, ειδικά στο κατέβασμα αυτής της συγκλονιστικής λεωφόρου,
τρέχουν με ταχύτητες που συναρπάζουν!
Το πλήθος κάθε φορά που πλησιάζει ο όγκος των ποδηλατών,
βουίζει σαν κύμα και πάλλεται!
Συγκινήθηκα!


Τα φορτηγάκια της οργάνωσης φροντίζουν για τη μεγαφωνική συνοδεία της κούρσας


Οι θαυμαστές, ντυμένοι στο κίτρινο του αγώνα, δεν έχουν ηλικία...

Από τις καλύτερες θέσεις,
είναι πάντα αυτές στα μπαλκόνια των ακριβών,
αλλά εξαιρετικών cafe της Avenue Champs-Elysee


Στα Luis Vuitton των €1000 το τσαντί, γινόταν το έλα να δεις Κυριακάτικα.
Καταναλωτισμός και αγώνας πάνε μαζί σε αυτή την περίπτωση!


Και φυσικά, καλύτερο παράδειγμα δεν υπάρχει από τα βανάκια,
που πουλούσαν (πανάκριβα) τα "επίσημα" προϊόντα του αγώνα.
Μα το πιο φθηνό t-shirt €15 και οι τσαντούλες οι πλαστικές €40;
Ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Το εμπόριο πανταχού παρών στο σύγχρονο αθλητισμό.


Η υπέροχη αυτή λεωφόρος...


Λίγο πριν φτάσουν οι ποδηλάτες, το Παρίσι αναμένει...


Πλήθος κόσμου, μα απ' όλο τον κόσμο!



Φωτογραφία, αφιερωμένη στους www.podilates.gr
που τύπωσαν και το ανάλογο μπλουζάκι.
Συναδελφικούς χαιρετισμούς


Περί ταχύτητας που έγραφα...


Για να έχεις θέα, μπορείς να σκαρφαλώσεις στο περβάζι μιας Τράπεζας,
χρησιμοποιώντας απλά τα παρατημένα κιγκλιδώματα...


Και οι πυροσβέστες στο καθήκον φυσικά...


Το σμήνος των ποδηλατών ανεβαίνει τη λεωφόρο...

Και επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα (!) σε μια γιορτή που μου έφερε στο νου με τον πολυεθνικό της χαρακτήρα, σχεδόν τέτοια εποχή 5 χρόνια πριν, μια Αθήνα, που στολισμένη είχε υποδεχτεί χιλιάδες κόσμου από τα πέρατα της γης.
Η σύγκριση με τη σημερινή Αθήνα, είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτική.

Έχει πολύ ακόμα ρεπορταζ από το Παρίσι, αλλά ο χρόνος πιέζει...
Λίγο υπομονή! Καλή εβδομάδα!

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Παρισινά Εργαστήρια!

Όπως και στο Λονδίνο, συνεχίζεται και εδώ η πολύ εργασία και ο συνεχής καταιγισμός πληροφοριών.

Μέσα στο πρόγραμμα της παραμονής μας εδώ, είναι και να γυρίσουμε μια ολόκληρη σκηνή από ταινίες, σε πλήρεις συνθήκες κανονικής παραγωγής, σκηνικών, φροντιστών, σκηνοθετών κτλ... Έτσι για να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για τα χειρότερα! Γιατί εδώ έξω και όχι μόνο, τα πράγματα είναι αρκετά άγρια στο set!

Σε αυτό το πλαίσιο, της προετοιμασίας μας, θα σας μιλήσω πρώτα για ένα φοβερό τύπο, που αυτή τη στιγμή θεωρείται ο πιο ανερχόμενος σκηνοθέτης και δάσκαλος στην Αμερική, στη Βραζιλία και στη Γαλλία...

GULU MONTEIRO


BUILDING A CHARACTER WORKSHOP
(www.gulumonteiro.com)

O Gulu Monteiro, είναι σκηνοθέτης και διδάσκει στο UCLA, αλλά και στο International Institute of Performing Arts, εδώ στο Παρίσι. Για περίπου 20 χρόνια τώρα, πειραματίζεται και ερευνά, τις διάφορες θεατρικές κουλτούρες από χώρα σε χώρα, με τη βοήθεια της ομάδας που έχει ιδρύσει στη Βραζιλία (την Companhia de Gesto). Έτσι, έχει αναπτύξει μια μέθοδο, όπου το μυαλό και το σώμα του ηθοποιού, ενστικτωδώς ενώνονται. Χρησιμοποιώντας την ουδέτερη μάσκα, τα ζώα, στοιχεία της φύσης και ψυχολογικά χαρακτηριστικά, βοηθά τον ηθοποιό, να δημιουργήσει μια ολότελα καινούρια σωματική κατάσταση, αφήνοντας πίσω το μυαλό και την αναλυτική σκέψη, προσφέρει στο "χαρακτήρα" την ελευθερία για να ζει τη στιγμή, το λεπτό. Ο Gulu, πιστεύει πολύ, όπως μας είπε, ότι ο ηθοποιός είναι καλλιτέχνης και δημιουργός. Γι΄αυτό και πρέπει κάθε φορά να δημιουργεί ένα χαρακτήρα στέρεο και ολάκερο, σε σημείο που αν γίνεται το κοινό να ξαφνιάζεται από τη μεταμόρφωση. Είναι δύσκολο, αλλά η μέθοδος του Gulu, μπορεί να βοηθήσει.

Ο ηθοποιός λοιπόν αφήνεται στο ένστικτο και στο υποσυνείδητο, γυρίζει πίσω στη φύση, από εκεί που ξεκίνησαν όλα. Η λογική, δεν έχει λόγο στη μέθοδό του και ειλικρινά ξαφνιάστηκα πάρα πολύ από τις στιγμιαίες επιλογές και πράξεις, που ανακάλυψα στο "χαρακτήρα" μου, μέσα από την πρώτη μου επαφή, το 1ο στάδιο που έχει να κάνει με τα ζώα. Η δουλειά του απαιτεί, τη χρήση όλου του σώματος, που πρέπει να "βυθιστεί" σε μια δυναμική ανακάλυψης, ακόμα και της πιο μικρής κίνησης!


Σίγουρα δεν σημαίνει πάντα ότι ο ηθοποιός, θα καταφέρει να διαλέξει με την πρώτη το σωστό "ζώο". Αλλά, όπως συνέβη χθές, το αποτέλεσμα ξαφνιάζει τόσο πολύ τον ηθοποιό και το μυαλό του, σε σημείο που να αντιδρά ή να έχει μπερδευτεί απόλυτα. Από εκεί όμως, ξεκινά και η πιο δημιουργική διαδικασία, γιατί όπως ξαφνιάζεις τον ευατό σου, έτσι μπορείς απόλυτα να ξαφνιάσεις και το κοινό σου!

Διάλεξα για το χαρακτήρα μου, το σκίουρο και χωρίς να το καταλάβω, έβγαλα περπάτημα, κίνηση χεριών, αντίδραση στους "χαρακτήρες" δίπλα μου, που δεν είχα ποτέ σκεφτεί! Μετά τη διαδικασία, ο Gulu, καλεί τον κάθε καινούριο χαρακτήρα, σε μια μίνι συνέντευξη, που είναι απόλαυση να βλέπεις και να απολαμβάνεις! Πολύ δημιουργική διαδικασία και πολύ χρήσιμη!

Και φυσικά κάναμε πολλές ασκήσεις σωματικού συντονισμού, ρυθμού, ισορροπίας, άσκησης...

Τις επόμενες μέρες συνεχίζουμε με τα στοιχεία της φύσης, τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά κ.α...
Ένας πολύ ενδιαφέρον και ΤΟΣΟ απλός Βραζιλιάνος,
μου έδειξε νέους δρόμους...

Paul Thomson

ACTOR DEVELOPING THE SCREENPLAY

Ο Paul Thomson, είναι ένας Βρετανός κυριούλης, πολύ classy θα έλεγα, που έχει χαρακτηριστική προφορά Λονδρέζου intellectual και ένα κοσμοπολίτικο αέρα στο σώμα και στις κινήσεις. Πώς να μην είναι άραγε; Ο μικρός σχετικά στο μέγεθος αυτός άνθρωπος, έχει 2 μέτρα βιογραφικό και έχει μια εμπειρία ζωής μοναδική. Έχει εργαστεί σαν ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, δάσκαλος. Τα έργα του, έχουν ανεβεί στο National Youth Theatre,όπου συνεργάστηκε με το νεαρό τότε, Daniel Day Lewis, στο Half Moon Theatre, στη Royal Shakespeare Company και στο National Theatre, αλλά και σε διάφορα θέατρα στη Γερμανία, στην Ουγγαρία, στη Σουηδία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αυστραλία, όπου και έζησε 13 χρόνια διδάσκοντας στην καταπληκτική εκεί NIDA (National Insitute of Dramatic Arts) που έχει βγάλει όλα τα αστέρια του Αυστραλιανού θεάτρου και κινηματογράφου.

Θυμάται, σημείωσε, πως τότε, δεκαετία 80 και 90, οι Αυστραλοί δεν πλήρωναν δεκάρα, τους έδιναν υπολογιστές, χρήματα για φαγητό και εστία, για να δημιουργήσουν δικές τους ομάδες και παραγωγές, ότι ήθελαν το είχαν στα πόδια τους από το κράτος που επένδυσε σε φοβερούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί έχουν πάρει Όσκαρ και άλλοι μισοί παίζουν στα μεγαλύτερα σήριαλ της Αμερικής. Και αν κάποιος περνούσε στα διαγωνιστικά φεστιβάλ, όπως του Βερολίνου, ή των Κανών, όλα τα έξοδα ήταν πληρωμένα! Συνέχισε την πορεία του διδάσκοντας στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου συγγραφή και σκηνοθεσία. Αυτή τη στιγμή είναι στο New York University. Και ήρθε, να περάσει λίγο καιρό μαζί μας...

Με τον Paul, μαθαίνουμε τα μυστικά της γραφής... Και μάλιστα της γραφής από ένα ηθοποιό που ξέρει πολλές φορές τα πράγματα πίσω από την αυλαία ή την κάμερα. Το τι χρειάζεται μια καλή ιστορία. Ενός καλού story teller... Για τη δομή της ιστορίας, τους χαρακτήρες, τις εκπλήξεις και τις ανατροπές, τους 10 παράγοντες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και αποτελούν και τη σπονδυλική στήλη ενός καλού κειμένου... Και μετά, τις σχέσεις που κρύβονται στις λέξεις, τους βασικούς πυλώνες μια καλής ταινίας, όλα αυτά που συνθέτουν το παζλ που λέγεται σενάριο. Είναι όντως δύσκολο, σε λίγες μέρες να εμπεδώσεις τόση πληροφορία και καμιά φορά σκέφτομαι, ότι αυτό είναι τελικά και το δύσκολο όλου αυτού προγράμματος που έχω την τύχη να παρακολουθώ.

Ο βομβαρδισμός, συνεχής και ακατάπαυστος από ιδέες, ερεθίσματα, διδασκαλίες...
Είναι όμως τόσο ωραία...

Έπιασε μια ξαφνική μπόρα καθώς κάθομαι εδώ στο παράθυρο της εστίας μου στο Παρισινό προάστιο. Μυρίζω το χώμα που ξεδιψά, ακούω τις σταγόνες της βροχής και σκέφτομαι, σκέφτομαι... Χαμογελώ κοιτάζοντας το βρεγμένο δρόμο. Σκέφτομαι ότι ο δικός μου ο δρόμος, είναι πολύ δύσκολος και καμιά φορά νιώθω ότι πάω τόσο απέναντι στην απλή λογική, σε μονοπάτια δύσβατα και γεμάτα αβεβαιότητα. Έρχονται όμως τα λόγια του Gulu, για το ένστικτο, για το υποσυνείδητο και παίρνω λίγο κουράγιο. Μπορεί τελικά, στο τέλος να καταλήξω πάλι στα ίδια, ή για αυτές τις καταραμένες practicalities of life, σε ένα παλιογραφείο και σε ένα ωράριο, γιατί σε βάζουν συνέχεια στην ανάγκη του συμβιβασμού. Τελικά η ευτυχία όμως είναι πολύ απλή, κρύβεται σε στιγμές, σε λόγια, στα τολμηρά μας όνειρα που τα κυνηγάμε. Μάλλον αυτό κάνω τώρα και είναι τόσο ωραίο, αλλά φοβάμαι πως όλα έχουν ημερομηνία λήξης...

Τι να κάνω όμως; Ζω τη στιγμή. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο τώρα.
Αμφίβολες σκέψεις σε συννεφιασμένο ταμπλό...

Κάτι μου λέει όμως, πως πολύ καλά κάνω ότι κάνω...

ΥΓ: Ο Petalakis, από την Κυριακή το βράδυ
είναι και λίγο άρρωστος... Κυρίως λαιμός, μπούκωμα, φωνή.
Ίσως και από τη νέα γριπούλα...
Τόσο γύρω-γύρω όλοι, πως να της ξεφύγω;
Στο Eurostar, το μισό βαγόνι, φτερνιζόταν και έβηχε...
Ευτυχώς, απύρετος και ΟΚ, μέχρι στιγμής... Mild symptoms...
Έκατσα λίγο μέσα σήμερα, να ξεκουραστώ. Υπό αυτό-παρακολούθηση λοιπόν!
Άλλα μην ανησυχείτε. Δεν μασάει ο Πεταλάκης.
Σας φιλώ... Ωχ όχι! Θα σας κολλήσω!

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Ταξιδέψτε στην πιο εκπληκτική πρώτη Παριζιάνικη βόλτα!!!


Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τρόπο,
για να ξεκινήσω τις ποδηλατικές μου εμπειρίες στο Παρίσι!

H Cite Universitaire, η περιοχή που με φιλοξενεί (αναλυτικό ρεπορτάζ πολύ σύντομα), βρίσκεται στα Νότια του Παρισιού, λίγο πριν τον περιφερειακό, που ορίζει σαν ένας μεγάλος κύκλος, το "κεντρικό" Παρίσι. Δεν είναι και μακριά, αλλά όχι και κοντά στον πυρήνα της πόλης. Δεν ήμουν σίγουρος πως θα τα καταφέρω να βρω το δρόμο ακριβώς για το κέντρο, αλλά είπα δε βαριέσαι, ρωτώντας πας στην Πόλη!

Ξεχύθηκα λοιπόν με το ποδηλατάκι, στους δρόμους και οι πρώτες εικόνες της πόλης με κυρίευσαν. Τα κτίρια, οι Boulevard, τα bistro και τα cafe, με τους σερβιτόρους, άψογα ντυμένους, να σερβίρουν τους πρωινούς Παριζιάνους και όχι μόνο.

Δεν πολύ-κατάλαβα πως, αλλά σύντομα βρέθηκα στη λεωφόρο που οδηγεί στο Jardin De Luxemburg. Εκεί λοιπόν πήρα το δρόμο για το Pantheon και εκεί που έβγαζα τις πρώτες φωτογραφίες...

Pantheon...

Ξαφνικά πετάχτηκαν μπροστά μου καμιά 60αρια και βάλε ποδηλάτες...
Μια μαζική βόλτα!

Τρέχω σαν μουρλός να τους προλάβω
και μιλάω αμέσως στους τελευταίους
που φορούσαν τα χαρακτηριστικά πορτοκαλί γιλεκάκια...
Έμοιαζαν τόσο πολύ να κάνουν μια από τις βόλτες, που γίνονται τώρα πια και στην Ελλάδα! Μόνο που εδώ είναι λίγο πιο οργανωμένοι, με όλα τα αξεσουάρ!
Ενώθηκα με την ομάδα και...

Ενθουσιάστηκα!
Ελάτε λοιπόν!!!
Ανεβείτε στο ποδήλατό μου...
Πάμε ποδηλατική βόλτα στο Παρίσι!

Ταξιδέψτε μέσα από τις φωτογραφίες...
Ήταν υπέροχα...!


Με αφορμή αυτό το φοβερό ποδήλατο, γνώρισα τον παραπάνω κύριο, τον Guy, που έγινε ο ανεπίσημος ξεναγός μου για τα επόμενα 24 χλμ που διανύσαμε σε όλο το Παρίσι!
Ούτε παραγγελία να το είχα ζητήσει!
Μέχρι το τέλος της ημέρας γίναμε και φίλοι!
Από πίσω του, βλέπετε επίσης τον πολύ συμπαθητικό, ευγενικό και πραγματικά καταπληκτικό οργανωτή,
τον Patrick, που μαζί με πολλούς άλλους,

συντηρούν και σχεδιάζουν τις συγκεκριμένες βόλτες.

Έχουν και ένα site, το
www.parisrandovelo.com
και κάθε Παρασκευή, καιρού επιτρέποντος και κόσμου που θέλει να βοηθήσει,

μαζεύονται στις 21:30 το βράδυ στο Hotel De Ville,
και βολτάρουν στο βραδυνό Παρίσι.

Μάλλον ξέρετε που θα είμαι αυτήν την Παρασκευή που έρχεται!

Έπαθα πλάκα και με το site όπου μετά τη βόλτα, έχει και στατιστικά!!
Δείτε τα εδώ: http://www.parisrandovelo.com/index.php?page=parcours.php

Με τον Patrick, γνωριστήκαμε, του μίλησα για τους Ποδηλάτες στην Αθήνα,
για τα critical mass, για τις βόλτες
που οργανώνονται σε όλη την Ελλάδα !
Ποδηλατική αλληλεγγύη εν την ενώσει!


Συνεχίσαμε λοιπόν, στις Παριζιάνικες γειτονιές του St Germain De Pres!

Ξαφνικά βγήκαμε στο Σηκουάνα και μπροστά μας το Λούβρο!

Το διάλειμμα, έγινε μπροστά από το Palais De Justice, στο Ille De La Cite!

Γνωριστήκαμε πιο καλά μεταξύ μας,
με τους φίλους και τη συμπαθέστατη
σύζυγο του Guy!
Εδώ έγινε και το απαραίτητο τσιμπολόγημα
με διάφορα γαλλικά μπισκοτάκια,

που απλόχερα όλοι προσέφεραν στον Έλληνα από την Αθήνα!
Τα καλά της φιλοξενίας...


Δεν υπάρχει αυτό το ποδήλατο! Τέλειο!

Η βόλτα συνεχίζει στις όχθες του Σηκουάνα και στα νησάκια του.

Και από εκεί στο πιο σύγχρονο κομμάτι της πόλης, προς την Εθνική Βιβλιοθήκη που φέρει το όνομα του Φρανσουά Μιτεράν και που ακόμα οι Γάλλοι, όπως μου είπε ο Guy, δεν έχουν αποφασίσει αν τους αρέσει ή όχι, αυτό το μοντέρνο κτίσμα!

Γυρίζοντας πίσω, η βόλτα κατέληξε και πάλι στο Hotel De Ville...

Έπεσε πρόταση από τους φίλους ποδηλάτες για γεύμα σε Τουρκικό-Ελληνικό εστιατόρο, που ξέρουν καλά στο Pompidou και πήραμε το δρόμο μας για εκεί!
Στην παρέα και ο Jean-Pierre, με το Brompton του, όπως και η γυναίκα του Guy, και 2 ακόμα monocyclistes (δηλαδή ποδηλάτες με μια ρόδα μόνο)!

Στο εστιατόριο! Ποιος το ήξερε πως πρώτη μέρα, πάλι στο Ελλάντα γύρισα... γευστικά!
Αλλά ήταν πολύ καλό φαγητό ομολογώ!

Όλη η παρέα (σπαστά, μονοπέταλα, και αντίκες)
έξω από τον πολύ φιλικό αλλά ντροπαλό Τούρκο!

Με καλοσύνη, οι Γάλλοι "συνάδελφοι", με ξενάγησαν και στο υπέροχο Marais, που λάτρεψα και είχα ξεχάσει τόσο χρόνια που πέρασαν! Εκεί χωριστήκαμε, δώσαμε ραντεβού για την Παρασκευή, ανταλλάξαμε στοιχεία και μάλιστα κανονίσαμε να πάμε πριν τη βόλτα και για ένα μικρό δείπνο σε ένα Γαλλικό bistro!
Κλείδωσα το ποδήλατο και συνέχισα λίγο με τα πόδια στα στενάκια...



Επισκέφτηκα και την ιστορική εκκλησία του St Paul, πάνω στη Rue De Rivoli


Πετάχτηκα μέχρι το Ille De La Cite, για να πάρω χάρτες από το Τουριστικό Γραφείο
και το πολύ χρήσιμο Paris a Velo, που δείχνει τα 314 χλμ του ποδηλατόδρομου στο Παρίσι!


Το Velib, είναι πραγματικά εντυπωσιακό, πως έχει δέσει με τη ζωή της πόλης και έχει καταφέρει να την αλλάξει. Φορτηγά, φροντίζουν για το σωστό ανεφοδιασμό
σε σταθμούς που μπορεί να υπάρχει πολύ ζήτηση.

Συνέχισα δίπλα στο Σηκουάνα, όπου κάθε Κυριακή όπως και σε πολλά άλλα μέρη του Παρισιού, ο Δήμος κλείνει πια το δρόμο και οι ποδηλάτες, οι πεζοί, τα παιδιά και οι rollerbladers είναι ελεύθεροι να χαρούν μια υπέροχη πόλη!

Η Pont Alexandre III και από πίσω το Grand Palais

Προορισμός το Trocadero και o Tour Eiffel!


VOILA!

Τα παιδία παίζει...




Κουρασμένος, αλλά τόσο γεμάτος, πήρα το δρόμο της επιστροφής για την άλλη άκρη της πόλης...

Και ακόμα δεν ξεκίνησα!