Οι πρώτες... 15+2 μέρες

Πέρασαν λοιπόν και οι 2 πρώτες εβδομάδες του χρόνου... Δεν είχα χρόνο να γράψω, να συνάξω τις εικόνες, τα ερεθίσματα και να τα αραδιάσω σε λέξεις. Σκέψεις, είχα... Χρόνο ιδιαίτερα δεν είχα, να τα βάλω κάτω σε μια σειρά, να πω μια ιστορία.

Είπα, άσε, ας δηλώσω λίγο απών. Αυτό το πληκτρολόγιο όμως το ρημάδι, σε κοιτάζει κάθε φορά με ανυπομονησία, περιμένει τα κλικ, κλικ.

Διάβασα και τα άστρα... Ναι, όλες τις προβλέψεις για το 2010. Άστρα και πλανήτες φέτος κάνουν πάρτι, σχηματίζουν τ και γωνίες, οι προβλέψεις είναι γεμάτες αναμπουμπούλα... Δεν τα καταλαβαίνω να ομολογήσω και πολύ, όλα αυτά περί θέσης πλανητών στο τάδε και στο δείνε ηλιακό οίκο και συνήθως δεν καταλαβαίνω και πλήρως τι θέλει να πει ο ποιητής-αστρολόγος. Μάλλον δεν είμαι και ο μόνος, αφού μάλλον ειδικεύονται σε αυτό. Κατάλαβα όμως πως θα γίνει λίγο της...μουρλής.

Στα γρήγορα, κρατώ δυνατά τα παρακάτω στιγμιότυπα

στης πόλης και όχι μόνο,

το απέραντο "θεατρικό" σκηνικό:

1. Μια γιαγιά στα Goody's της Πλατείας Βικτωρίας. Σκυφτή, ζαρωμένη από την οστεοπόρωση, ένα πιάτο πατάτες πάνω στο άσπρο τραπέζι και ένα ποτήρι νερό. Μασούλαγε μόνη της, αργά, αργά. Το κεφάλι της, ήταν έντονα γερμένο προς τα αριστερά, δεν είχε τρόπο να κουνηθεί. Μια "τρίτη ηλικία" ολόκληρη, μένει εκεί στις γειτονιές της παλιάς αστικής Αθήνας, επιμένει και καλά κάνει, σε μια γειτονιά που πολλοί έχουν ξεχάσει, που πολύ έχει αλλάξει. Μου έδωσε μια καλή γροθιά στο στομάχι, αυτή η εικόνα. Σκέφτηκα πολύ αυτή τη συνέχεια του ανθρώπου και πώς καταλήγει ο δρόμος μας τελικά εκεί. Σε ένα τραπέζι ενός ταχυφαγείου, ένα πιάτο. Φεύγοντας, η γιαγιά, έκανε φασαρία στο μαγαζί γιατί οι πατάτες δεν ήταν όσο έπρεπε ζεστές, όσο έπρεπε έτσι ή αλλιώς. Χαμογέλασα... Της άνοιξα την πόρτα να περάσει, και της είπα "Καλή Χρονιά". Κάτι μούγκρισε, κακόκεφη, αλλά δεν πειράζει... Δικαιολογείται.
2. Πήγα μια μέρα, στα Public και στα FNAC, να χαζέψω λίγο. Έφτασα εκεί που είναι τα κινητά και οι θήκες τους και κατάλαβα ότι τελικά έχει πάρα, μα πάρα πολλές θήκες! Τόσες πολλές που δεν ξέρεις πια τι να πρωτο-διαλέξεις. Sci-fi, hi-tech, αλλά και απλές, με ήρωες του Disney, αλλά και με λουλουδάκια και σχεδιάκια, πλαστικές και σιλικονάτες, με σούπερ προστασία, και πολλά άλλα. Ο καταναλωτισμός και ο καπιταλισμός, σκέφτηκα, έχουν βρει τη χαρά τους, στο απόλυτο gadget της εποχής. Για κάθε ένα κινητό, καινούριο ή όχι μοντέλο, ξεπηδάνε άλλα χιλιάδες πράγματα, μάλλον άχρηστα. Η ανάγκη δημιουργείται με χάρη και εξυπνάδα. Επίσης, κατάλαβα, ότι είναι ένα "κουλ" μέρος να γνωρίσεις και κόσμο, απ' όλα τα κοινωνικά φάσματα και ηλικίες. Ένας πιτσιρικάς, που μου έκανε αρκετά ευκατάστατος, αφού όλα ήταν φιρμάτα και το στύλ μάλλον ΒΠ, με ρώτησε για να δώσω άμεσα τη γνώμη μου, στον ενικό φυσικά, για τις φευγάτες αυτές θήκες του iPhone, και ότι "τα σπάνε" (Μετάφραση: για αυτούς που δεν ξέρουν τι σημαίνει "τα σπάνε", σημαίνει ότι είναι πολύ τέλειες, πολύ μοδάτες, πολύ όλα τα λεφτά που λέμε). Είχε θήκη, απλά ήθελε άλλη μου λέει και μου μοστράρει το iPhone στη μούρη. Ένας άλλος κύριος, με ενημερώνει, χωρίς γεια ούτε τίποτα...προκαταρκτικό, ότι αυτή η θήκη, η πλαστική ζελατίνα είναι τέλεια... και να την πάρω γρήγορα... Διάβασε και review λέει. Για το πλαστικό λέω; Ναι μου λέει. Είναι τέλειο. Το έβαλε στο Burberrys τσαντί και απομακρύνθηκε. Δεν πήρα τίποτα, γιατί ζαλίστηκα, και στην τελικά μια απλή θήκη δεν είχε... Και οικονομική...
3. Δοκίμασα λίγο το Twitter... Μην με ρωτάτε δεν ξέρω τίποτα ακόμα. Στεκόμουνα αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη και έλεγα γιατί, πως... Εννοώ τη σημασία της χρήσης του. Ακόμα είμαι στο "πρώτα ραντεβού", αλλά νομίζω πως κάτι μου κάνουν αυτά τα followings. Θα το εξετάσω και θα σας πω. By the way, follow me here.
4. Η "Ιζαντόρα-When She Danced", στο Θέατρο Μέλι, έχει αυξανόμενο κόσμο και εμείς, λέμε σε μια δύσκολή χρονιά, πάλι καλά!
5. Ήρθαν και τα νέα από την Αϊτή και μετά οι εικόνες, και η δυστυχία και μπήκα και πάλι στις σκέψεις για το μάταιο τούτο κόσμο. Να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και με τα απλά πραγματάκια. Αρκεί. Τα λιγότερα αρκούν. Συμφωνώ και με τον Thomas Xomeritis, πως αν θέλουμε, κάποιο τρόπο θα βρούμε να στείλουμε λίγο βοήθεια.
6. Στην ποδηλατοπορεία χθες, είχε και πάλι πολύ κόσμο. Αν και δεν προλαβαίνω πια ν' ασχοληθώ τόσο πολύ με τους Podilates.gr, πιστεύω, πως υπάρχει ακόμα μέλλον στην προσπάθεια αυτή, ειδικά τώρα που οι συνθήκες και τα πρόσωπα σε συγκεκριμένες θέσεις είναι τουλάχιστον πιο ενημερωμένοι. Παρά το κρύο, είχαμε γύρω στα 2000 ποδήλατα. Και το σημαντικότερο είναι, πως καμιά 300αρια, ανέβηκαν όλη τη διαδρομή από Κηφισίας και πήγαν στο Καστρί, στο σπίτι του Γ. Παπανδρέου. Τελικά καταφέρανε και έγινε μια συνάντηση! Περισσότερα εδώ. Είναι η πρώτη φορά που έφτασε το θέμα τόσο ψηλά. Ας ελπίσουμε να υπάρξει συνέχεια, γιατί από λόγια χορτάσαμε! Μοίρασα φυλλάδια στο κόσμο που έβλεπε, οι περισσότεροι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι. Είπα και τα χρόνια μου πολλά, είπα τα καλή χρονιά σε ανθρώπους που δεν γνώριζα, στις στάσεις, στα πεζοδρόμια, στα φανάρια, στα αυτοκίνητα. Τις περισσότερες φορές ένα χαμόγελο και οι ευχές, αρκούσαν και έβλεπες πως αμέσως αλλάζανε τα πρόσωπα του κάθε διαβάτη. Διαβάζανε με ενδιαφέρον το φυλλάδιο, μια κυρία μου είπε: "Μα είστε τόσο ευγενικός πως να αρνηθώ! Είστε τόσο... ήσυχοι!!" Και πράγματι. Είναι μοναδικό αίσθημα, ένα τέτοιο ποτάμι ανθρώπων, να κινείται σε μια λεωφόρο και να επικρατεί μια απόλυτη ηρεμία, ησυχία! Μόνο τα κουδουνάκια τάραζαν για λίγο το ήσυχο αέρα. Όπως είπε και ο φίλος ποδηλάτης που συνάντησα στη διαδρομή "Τους φτιάξαμε τα αυτιά, λίγο ε;" Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η καθημερινότητά μας! Και πόσο τελικά οι άγνωστοι άνθρωποι, αν τους πλησιάσεις με χαμόγελο και ηρεμία, πόσο θετικά αντιδράνε. Πόσο ευφραίνονται!

Με αυτά τα λίγα πέρασαν οι πρώτες 15 και κάτι μέρες...

Επιστρέφω ευτυχώς με την πρωινή δουλειά και πάλι στο κέντρο,

στο επίκεντρο...

Θα μου λείψει το άχαρο ΒΑ προάστιο - χωριό - οικισμός;

Μπα δεν νομίζω!

Ξεκινάμε και πάλι καινούριο ταξίδι, καινούριος χώρος, νέος κόσμος!

Αθήνα επιστρέφω.

Στην καρδιά σου.

ΥΓ: Εδώ και αρκετό καιρό, ξανανακάλυψα (λόγω προβλήματος μέσης) με επιφύλαξη αλλά και προσοχή το τρέξιμο. Δεν υπάρχει νομίζω ωραιότερο σημείο να τρέχεις, από το πίσω μέρος του πετάλου στο Καλλιμάρμαρο. Μοναδική θέα, καρβουνόσκονη, αθλητικός κόσμος, φύση και έστω και λιγο καθαρός αέρας. Και ενας πρόχειρος, αυτοσχέδιος, χώρος γυμναστικής. Όλα δίπλα μας. Εδώ και χρόνια το τιμώ, το... χαλίκι. Χάρηκα που ξανασυναντηθήκαμε! Είσοδος, για όσους θέλουν από Αρχιμήδους, πίσω από το στάδιο