Ψηφίζοντας... ποδήλατο στη Θεσσαλονίκη

Το φθινόπωρο, φαίνεται στα λιγοστά παρτέρια της Θεσσαλονίκης.  Υπάρχουν ακόμα γωνιές στην πόλη που σου υπενθυμίζουν τις εποχές.  Οι συγκεκριμένες, λίγα μέτρα πιο κάτω από το πατρικό σπίτι, στο Κέντρο, με υποδέχονται στην πρωινή εξόρμηση, ημέρα Κυριακή, 7 Νοέμβρη, Κυριακή των εκλογών. Κίτρινα χρώματα, χρυσάνθεμα...  Ένα ραντεβού από τους podilates-thess για μια βόλτα με νόημα την ημέρα αυτή, έδωσε το σύνθημα για δράση στους δρόμους τις πόλης.  Τόπος συνάντησης, η Νέα Παραλία, στο όμορφα διαμορφωμένα κομμάτι της, εκεί στο Μέγαρο Μουσικής...

Στην οδό Κούσκουρα, ένα πρωτότυπο σημείο ενημέρωσης, ένα σχοινί με μανταλάκια, για όλους τους υποψήφιους.  Απόδειξη πως η πόλη, έχει ιδέες.

Ψηφοδέλτια και υποψήφιοι, οι μισοί γνωστοί από τα παλιά.  Η γενιά των 30 και κάτι που μακάρι να ελπίζει.

Το μεγάλο μέτωπο της Θεσσαλονίκης στη θάλασσα, είναι το ατού της.  Πάντα αυτό μου λείπει στην Αθήνα.  Η πόλη ατενίζει το Θερμαϊκό, ο οποίος δυστυχώς ήταν πιο βρώμικος από ποτέ, γεμάτος με πολλά σκουπίδια που κατέβασαν οι πολλές βροχές, αλλά τουλάχιστον διαθέτει μια  σημαντική έκταση που προσφέρεται για ατελείωτες περαντζάδες, ευκαιρίες άθλησης, ευκαιρίες βόλτας.

 

Η οικογένεια σε πλήρη ποδηλατική δράση.

Εικόνα που δεν αλλάζει χρόνια.  Το πρώτο ποδήλατο, οι ανησυχίες της γιαγιάς.

Με φόντο το Θερμαϊκό

Οι Ποδηλάτε(ισσ)ες Θεσσαλονίκης, έχουν 2 περίπου χρόνια ύπαρξης, ίσως και λίγο παραπάνω, αλλά είναι ήδη από τις πιο δραστήριες ομάδες στην περιφέρεια.  Με συμμετοχή στις Πανελλαδικές Ποδηλατοπορείες, με βόλτες, δράσεις, επιστολές και συναντήσεις με τους αρμόδιους, αποτελούν άξιοι εκπρόσωποι του ποδηλατικού  κινήματος.  Μια μέρα σαν και αυτή, αποφάσισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με μια μικρή σε κλίμακα παρέμβαση-βόλτα στην πόλη με σύνθημα "Ψήφος στο Ποδήλατο".  Στήσανε και 2 κάλπες για το Δήμο και την Περιφέρεια, τις οποίες και μετά παραδώσανε με επιτυχία στους αρμόδιους, ζητώντας την ενεργοποίησή τους στο θέμα Ποδήλατο-Μεταφορικό μέσο.  Σε μια πόλη, η οποία ειλικρινά τη βρήκα σε οριακό σημείο αντοχής όσο αφορά την παράνομη στάθμευση, την κίνηση των αυτοκινήτων, το θόρυβο, μια κατάσταση σχεδόν εκτός ελέγχου, η ανάγκη αλλαγής στρατηγικής είναι επιτακτική όσο ποτέ.

Ο Gareth T., είναι μια από τις πιο δραστήριες ψυχές του κινήματος στην πόλη, πάντα πρώτος με ιδέες και όνειρα, βοηθά όσο μπορεί για αυτό που βαθιά πιστεύει...  Οργανώνει και πολύ ωραίες εξορμήσεις εντός και εκτός της πόλης με το Cycle Rides & Tours

Ο δρόμος δεν είναι εύκολος, αφού πρώτα απ΄όλα ναι μεν η συμμετοχή είναι σχετικά καλή στις βόλτες και στα παρελκόμενα, αλλά στις συνελεύσεις είναι πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι λίγοι που τρέχουν για όλα.  Κάτι μου θυμίζει αυτό.  Ενδεικτικό, για τη διαδρομή που έχουν να διανύσουν ακόμα οι Έλληνες στην ανάγκη της πραγματικής συμμετοχής και όχι απλά στο να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη.  

Η μικρή Ραλλού, αχώριστη παρέα της φίλης Μελ. είναι πάντα παρούσα και δεινή "ποδηλάτισσα".  

Η αυτοσχέδια ψηφοφορία...

Λίγο πριν το ξεκίνημα

Οι "κάλπες"...

Η διαδρομή χαράχτηκε με σκοπό να περάσει από αρκετά  εκλογικά τμήματα, και φυσικά με τις απαραίτητες στάσεις στην (πρώην) πια Νομαρχία, μάλλον πια Περιφέρεια, και στο Δημαρχιακό Μέγαρο, ώστε να παραδώσει τις "κάλπες" με τα αποτελέσματα της άτυπης ψηφοφορίας, που φυσικά έβγαλε παμψηφεί νικητή το ποδήλατο. Μέσα από στενά και πλατείες, κύλησε στην πόλη, περνώντας από μέρη με τη δικιά τους ιστορία και αυτό το μοναδικό "άρωμα" της πόλης του Βορρά  Δίπλα από παλιές βυζαντινές εκκλησίες και εγκαταλειμμένα κτίρια του 1900, δίπλα από νέες πολυκατοικίες, από μικρά μαγαζάκια, από τζαμιά και βιτρίνες και φυσικά την υπέροχη Λ. Νίκης στην παλιά παραλία. Διαδρομές σε μια πόλη που 2500 χρόνια τώρα συνεχίζει την πορεία της ακάθεκτη... Αλλά δεν ξέρω που πάει πια. 

Ειρηνική "εισβολή" στη παλιά Νομαρχία

Η μικρή Ραλλού πρωταγωνίστρια!

Η "κάλπη" παραδόθηκε επιτυχώς!

Στο Δημαρχείο, που ακόμα η πόλη τελικά δεν έχει αποφασίσει αν της αρέσει ή όχι!

Στην Τσιμισκή και με πολύ μποτιλιάρισμα...

Η παλιά παραλία είναι πάντα όμορφη!

Από μικρό στα βάσανα!

Και φυσικά όλα τελειώνουν με ένα καλό γεύμα αναπλήρωσης δυνάμεων και μια ωραία κουβέντα, με ανοιχτές καρδιές με τη Μελ...

Αυτό το μικρό, ίσως λίγο βιαστικό ποστ, γράφτηκε τα μεσάνυχτα μιας εκλογικής μέρας, που τελικά μας πάει μάλλον σε μια ακόμα εκλογική μέρα.  Περπατώντας σε μια σχεδόν υποτονική πόλη, χωρίς ακόμα νικητές και νικημένους, τα μηνύματα της μεγάλης αποχής άρχισαν να μου τριγυρίζουν στο κεφάλι.  Είναι κρίμα όμως, στα πλαίσια της απάρνησης και αηδίας που νιώθετε πολλοί εκεί έξω, να παραχωρείτε πεδίο δόξης λαμπρό σε αυτούς τους στρατευμένους που πάντα θα πηγαίνουν να ψηφίζουν και πάντα τίποτα δεν θα αλλάζει.  Κάπως έτσι σήμερα το πρωί οι γιαγιάδες και οι παππούδες και οι κάθε προσκολλημένοι, ήταν στις επάλξεις για να βγάλουν τον κάθε Κακλαμάνη και Ψωμιάδη, και ένα ας πούμε 20%, να αποφασίσει για εσάς για άλλα 5 χρόνια.  Έχουν σκοτωθεί άνθρωποι για το δικαίωμα στη ψήφο.  Μη το πετάτε έτσι.  Ναι, τίποτα δεν είναι ειδυλλιακό, το σύστημα είναι σάπιο, αλλά και το σύστημα τρώγεται από μέσα... Έχετε ακόμα μια ευκαιρία...  Για σκεφτείτε το λίγο ακόμα!

ΥΓ: Πρωί Δευτέρας και αξίζει να μιλήσουμε για 2 θεματάκια:  

1) Η αποχή στην Αθήνα άγκιξε το 58% και στη  Θεσσαλονίκη καμιά 45%...  Κατανοητή η απογοήτευση, αλλά έτσι πήρε η Χρυσή Αυγή σε τμήματα του Αγ. Παντελεήμονα διψήφια ποσοστά, έτσι μπαίνει και στο Δ. συμβούλιο για πρώτη φορά, υποψήφιος της...  Γιατί οι άλλοι δε μιλήσατε. 

2) Έτσι λοιπόν, θα εκλεγεί Δήμαρχος, ούτε από το 20% της εκλογικής μάζας και αν είναι ο Νικητάκος, τότε μην σας ακούσω να γκρινιάζετε και πάλι!  Ξυπνήστε! Υπάρχουν ελπίδες για την επόμενη Κυριακή.
Και ένα τελευταίο.  Καλή έκπληξη και ο Γ. Αμυράς, με 7,5% κάτι είναι στη μαυρίλα!

ΥΓ: Και μουσική "Hit them Up" από τους Carolina Chocolate Drops, ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα από το Αμερικάνικο Νότο που συνδυάζει τοπικούς ήχους με soul και jazz αποχρώσεις.  Χτυπήστε τους λοιπόν!

Λέξεις αραδιασμένες στο γύρισμα της δεκαετίας...

Σκέφτομαι σα χθες σχεδόν, εκείνη τη νύχτα του 2000, όταν η Ακρόπολη, μ' ένα φαντασμαγορικό show, υποδέχονταν το καινούριο millenium. Σκέφτομαι, τώρα, δέκα χρόνια μετά, πόσο διαφορετικός είναι και πάλι ο κόσμος μας, πόσο διαφορετικά συναισθήματα φέρουμε. Πόσο έχουμε αλλάξει ή όχι. Πόσο ο κόσμος έχει αλλάξει. Σε κάποιους τομείς μάλλον για το καλύτερο, σε αρκετούς, μάλλον τους περισσότερους, ακόμα δεν έχουμε προοδεύσει. Συνολικά εννοώ, ως κοινότητες ανθρώπων στη Γη.

Δύσκολα τελειώνει η δεκαετία, για πολλούς εκεί έξω. Και δύσκολα θα ξεκινήσει η καινούρια, για ακόμα περισσότερους. Αλλά, ας μη μας παίρνει από κάτω.



Κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει εκεί έξω, κάθε στιγμή, οι άνθρωποι, όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, η φύση κινούνται μέσα στο σύμπαν, με όχημα τη Γη, σε ένα ατελείωτο ταξίδι, σε ένα μοναδικό "βαλς" με παρτενέρ τα χτυπήματα και τις ευτυχίες της ζωής, σ' ένα εναλλασσόμενο αγώνα της επιτυχίας και της αποτυχίας, σχέσεων και επιθυμιών, αγάπης και μίσους. Κάθε μέρα ο καθένας από εμάς, στο βαθμό που αντέχει και μπορεί, με το δικό του τρόπο δίνει τον αγώνα του για να πάει μπροστά, να προχωρήσει.


Πιστεύω βαθιά, πως όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που οι υπόλοιποι θα τους χαρακτήριζαν "κακούς",( τι εστί "κακός" άραγε;), κρύβουν ταλέντα, αρετές, μικρά άνθη που περιμένουν να ανθίσουν... Πολλές φορές όμως, οι συνθήκες, τα συμφέροντα, οι καταστάσεις, οι κατέχοντες την εξουσία, οι στρεβλώσεις οικονομικές και κοινωνικές, καταπιέζουν, καταστρέφουν αυτούς τους συνανθρώπους μας, τσακίζουν τα λουλούδια που είναι έτοιμα να ανθίσουν. Το "βαλς" πρέπει για κάποιους να σταματήσει και μάλιστα άγρια, άγαρμπα.



Στη καινούρια δεκαετία, αλλά και στις υπόλοιπες που θα έρθουν, ονειρεύομαι, εγώ ο λιγάκι ρομαντικός, οι άνθρωποι να παλέψουν συνολικά, συμμετοχικά, συλλογικά για να αλλάξουν ακριβώς αυτές τις συνθήκες, τις καταστάσεις, να κάνουν πιο όμορφο αυτό το ταξίδι του πλανήτη μας, στο σύμπαν, αυτή τη μικροσκοπική κουκκίδα, που είναι το σπίτι μας και είμαστε τυχεροί που ζούμε εδώ, λιγάκι καλύτερο, λιγάκι πιο ανθισμένο, λιγάκι πιο "μυρωδάτο".

Να συνειδητοποιήσουν όλοι, ότι σε αυτό το "καράβι" είμαστε όλοι μαζί επιβάτες, συνταξιδιώτες και συνάδελφοι, μυρμήγκια που εργάζονται, που πρέπει να αλληλοϋποστηρίζονται. Ότι μια μικρή κίνηση του ενός, σ΄αυτό το αέναο "βαλσάκι", επηρεάζει το χορό όλων μας.

Αυτό δεν επιτυγχάνεται π.χ. όταν στην Κοπεγχάγη, το σύνολο, σκέφτεται πεισματικά μόνο τον εαυτό του, όταν ξέρουμε επιστημονικά πια και τεκμηριωμένα, ότι βουλιάζουμε (στην κυριολεξία). Όταν, σε μια χώρα π.χ. που την λένε Ελλάδα, ένα νομοσχέδιο που προσπαθεί να δώσει ύπαρξη σε κάποιους ανθρώπους που ζούνε σαν "φαντάσματα" ανάμεσα μας, να δέχεται συντεταγμένους πυροβολισμούς από τις φωνές του μίσους, της φοβίας, της εθνικής κάθαρσης. Όταν υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, που φέρονται σαν αγέλες, που επιθυμούν το διαχωρισμό, που θέλουν στην πυρά το κάθε τι διαφορετικό, που επιμένουν να μεταχειρίζονται θρησκείες και ιδανικά σαν όπλο μαζικής καταστροφής, σαν όπιο, που πρώτοι ετοιμάζονται να ρίξουν το λίθο για το λιθοβολισμό, ενώ οι ίδιοι είναι τόσο μεγάλοι υποκριτές και φαρισαίοι. Όταν το οικονομικό σύστημα, εμπλεκόμενο με την εξουσία, συμπλεκόμενο με όλες τις ιδεολογίες, δημιουργεί τεράστιες ανισότητες, μεταξύ χωρών, εθνών, κοινωνικών τάξεων... Όταν, όταν, όταν...



Η λίστα θα μπορούσε να είναι ατελείωτη, όσο ατελείωτη είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή τη λίστα, αν μπορούσαμε να σπάσουμε, εμείς οι αέναοι χορευτές του βαλς, θα ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Να βάλουμε τα "κακομαθημένα" παιδάκια, τους δημιουργούς της λίστας, στις θέσεις τους, να τους σταματήσουμε από το να μας χαλάνε συνέχεια το "χορό" μας, τη θέλησή μας για το μέλλον, για το καλύτερο όνειρό μας, για την απόλαυση της ζωής μας.

Ουτοπικό;

Καθόλου, αν το πιστέψουμε. Καθόλου, αν το συνειδητοποιήσουμε. Καθόλου, αν το προσπαθήσουμε. Καθόλου, αν τα πόδια μας, τα χέρια μας, τα σώματά μας, αγκαλιαστούν, αφουγκραστούν και απλά χορέψουν το "βαλς" της συνύπαρξης, της ζωής.



Άλλαξα και εγώ πολύ αυτή τη δεκαετία... Θα έλεγα ενηλικιώθηκα. Συνέβησαν πολλά, άνθρωποι ήρθαν στη ζωή μου, άνθρωποι έφυγαν... Κάποιοι αγαπημένοι για το μεγάλο ταξίδι, κάποιοι, αρκετοί, ευτυχήσανε, γίνανε μπαμπάδες, μαμάδες, πλούτισαν, υλικά, ψυχικά, κάποιοι περάσαν δύσκολα και το παλεύουν ακόμα, άλλοι τα καταφέρανε. Όλοι χορέψαμε όμως το αέναο αυτό ρυθμό του "βαλς". Και μάλλον βγήκαμε πιο δυνατοί, πιο μεστοί.

Φέτος στην αλλαγή του χρόνου, μέσα στο φαγητό, μέσα στη μέθη της σαμπάνιας, ή του καλού Διονυσιακού κρασιού, σταματήστε λίγο, ένα μικρό λεπτό και απλά "αφουγκραστείτε" το γύρω σας, το περιβάλλον σας, τους ψιθύρους της ζωή σας, τον εαυτό σας και τη ζωή των άλλων. Ακούστε, συνομιλήστε με τον εαυτό σας, ακόμα και αν είστε μόνοι, είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη, μη τον φοβάστε, συστηθείτε και πάλι. Ας γίνετε για λίγο παιδιά, ας γίνετε για λίγο άστεγοι, φτωχοί, ας γίνετε εσείς το διαφορετικό που μπορεί να φοβάστε. Πείτε ευχαριστώ στους δικούς σας, φιλήστε τα παιδιά σας στο κρεβάτι πριν κοιμηθούν, χαϊδέψτε τα μαλλιά του συντρόφου σας, της φίλης σας... Διαβάστε ένα παραμύθι. Φιληθείτε, επειδή το εννοείτε. Πάρτε το χέρι του παρτενέρ σας, του οποιουδήποτε παρτενέρ και αφεθείτε στο "βαλσάκι" της πραγματικά αξιοθαύμαστης ζωής σας. Γιατί το αξίζετε! Βάλτε στόχο να γίνετε καλύτεροι σε αυτό το χορό, χρήσιμοι δάσκαλοι, χρήσιμοι κοινωνοί του, υπέρμαχοι του και κληρονόμοι του!

Τίποτα άλλο δεν μένει...
Ερχόμαστε και παρερχόμαστε...
Μένει η αύρα, η ενέργεια...
Αγαπήστε την και ευλογείστε την με το δάκρυ και τη χαρά σας!

Τελευταίο post της δεκαετίας λοιπόν! Του 2009. Δικαιούμαι μια μικρή ματιά πίσω στο χρόνο και εγώ λοιπόν. Σε αυτό το μικρό blog. Σε 185 posts, χιλιάδες λέξεις, εκατοντάδες φωτογραφίες, σχόλια, ατελείωτες ώρες γραφής και ανάγνωσης, σταγόνες από δάκρυα στο μάτι και χαμόγελα στα χείλια. Ελπίζω κάτι να πρόσθεσα και εγώ στις διαδρομές του μυαλού σας. Και ένα μικρό ευχαριστώ, για την παρέα ως τώρα. Όσο ακόμα έχω κουράγιο και μπορώ θα συνεχίσω να έχω αυτό το μικρό διαδικτυακό ημερολόγιο... (Χμμ κατάκτηση και αυτό της ηλεκτρονικής μας δεκαετίας!) Ίσως, σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου να μην έχω πάντα το χρόνο να το κάνω πιο συχνά. Αλλά το παλεύω. Αν στεναχώρησα κάποιους συγγνώμη. Αν κάποιους τους άλλαξα την ημέρα, τη διάθεση, προς το καλύτερο, αν άνοιξα το "βλέμμα" για κάτι παραπάνω, αισθάνομαι πολύ ωραία. Αισθάνομαι ότι κάτι συνέβη!

Χρόνια πολλά
συνάνθρωποι, συν-αναγνώστες,
συνταξιδιώτες, συν-χορευτές!

ΥΓ:

1) Οι φωτογραφίες, είναι από τη Χριστουγεννιάτικη και ομιχλώδης Θεσσαλονίκη, από εκεί που ξεκίνησε το νήμα της ζωής του Spastou Petalaki. Η επιστροφή στον τόπο σου, πάντα σε γυρίζει στον επαναπροσδιορισμό. Πάντα!

2) Η μουσική είναι επίτηδες διαλεγμένη, από το "Βαλς των Λουλουδιών", του Χριστουγεννιάτικου Καρυοθραύστη, (Waltz of the Flowers, The Nutcracker) αλλά και από το Βαλς της Λίμνης των Κύκνων (The Swan Lake Waltz) του Pyotr Ilyich Tchaikovsky.

3) Και αφού μιλάμε για μουσική, ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ, ξεχάσετε, για όσους θα ξυπνήσουν, την πάντα κλασική εδώ και 30 χρόνια Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης, σε απευθείας μετάδοση, στην ΕΤ-1, με τον all-time classic Αλέξη Κωστάλα, στις 12:00 το μεσημεράκι, στις 1/1/2010. Ο πιο υπέροχος, μελωδικός τρόπος να ξεκινάτε την κάθε νέα σας χρονιά! Με τα βαλς του Στράους!

Πρώτη βροχή του Μάη στη Θεσσαλονίκη

(Image from http://soilerosion.net/image/raindrop.jpg)

Μια ελαφριά βροχή ξύπνησε σήμερα τη Θεσσαλονίκη...

Με τη γνωστή της υγρασία, με καλωσόρισε με μια πρωινή ματιά από το μπαλκόνι του 8ου, προς τα Κάστρα, την Άνω Πόλη και το Κέδρινο Λόφο... Στα αριστερά από το, είναι αλήθεια, αρκετά προνομιούχο αυτό μπαλκόνι, η θάλασσα λίγο σκοτεινή αλλά ήρεμη... Ψιλόβροχο στα μαλλιά και στο πρόσωπο και ψύχρα...

Μπήκα μέσα, ελληνικός καφές σκέτος, η ώρα 8 και κάτι το πρωί και το τηλέφωνο στο σπίτι χτυπάει...

Το σηκώνει η μητέρα... Πάντα με φόβιζαν αυτά τα πρωινά τηλεφωνήματα. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνονται πάντα ότι έχουν αυτόν το διαφορετικό χτύπο της ανησυχίας, του επείγοντος, της είδησης που δεν μπορεί να περιμένει γιατί πρέπει να ακουστεί άμεσα... Δεν κάνω λάθος...
Ο κύριος γείτονας στο 3ο, ετών 86, ξεκίνησε και αυτός για το ταξίδι το άγνωστο, το μεγάλο...
Έτσι είναι η ζωή σκέφτομαι και λίγο σκοτεινιάζω μαζί με τη μητέρα... Εικόνες από 20 και χρόνια πίσω, συναντήσεις στο ασανσέρ και καλημέρα, καλησπέρα, χρόνια πολλά... Το τηλεφώνημα αυτό επαναλαμβάνεται ακόμα πιο συχνά τα τελευταία χρόνια... Το νούμερο σχηματίζεται από αρκετούς ορόφους... 3, 4, 6... Έτσι είναι...

Στις πολυκατοικίες του κέντρου της πόλης μου, και στη δική μου, τα διαμερίσματα αποχαιρετούν σιγά, σιγά τους παλιούς ενοίκους, γίνονται πια τα διαμερίσματα, ανθρώπων γυναικών και ανδρών που μένουν πια μόνοι σε δύσκολες ηλικίες... Και έτσι φεύγει και η παλιά Θεσσαλονίκη, οι "μπαγιάτηδες" που λέμε και εδώ στη ντοπιολαλιά μας. Τα παιδιά, τα περισσότερα φεύγουν για τα προάστια, θέλουν μεγάλα σπίτια, με ανέσεις και αυλές και χώρο για τα παιδιά... Άλλα, καλή ώρα και όχι λίγα, έχουν φύγει αλλού στην Ελλάδα και ακόμα πιο πέρα. Τα διαμερίσματα, τα παλιά, με τους αστικούς τους μεγάλους χώρους, τις τραπεζαρίες και τις κουζίνες με τις συρόμενες πόρτες και τα παραθυράκια στο φωταγωγό, το ξύλινο δάπεδο ψαροκόκκαλο, τα μωσαϊκά και τα παλιά λευκά μάρμαρα, που δεν υπάρχουν τέτοια πια, πωλούνται ή ενοικιάζονται για γραφεία και γιατρεία, ινστιτούτα και δικηγορικά γραφεία, που αναζητούν καλή δ/νση προβολής στην "πυρίκαυστη" ζώνη της πόλης... Και το κέντρο προσπαθεί όμως, κρατάει ακόμα, με νύχια και με δόντια κάποιους φανατικούς, τουλάχιστον πριν την Αγια Σοφίας, εκεί στην Π. Π. Γερμανού, στη Βογατσικού, στη Μητροπόλεως, στα στενάκια της Προξένου Κορομηλά, στα χαμηλά...

Χμμμμ... Κύκλους κάνει η ζωή μας και μάλλον αρκετά με αυτές τις σκεψεις πρωτομαγιάτικα, στην καρδιά της άνοιξης...

Μια βόλτα σε αγαπημένα πρόσωπα στη Θέρμη, που μου προκαλεί σοκ, το πόσο έχει κτιστεί... Μετά στην Περαία, στο χαμό αλλά και στα απίστευτα μεζεκλίκια του Μανώλη, που έχει χάσει, μέρα που είναι, πλήρως τον έλεγχο του μαγαζιού, αφού γίνεται χαμός...
Define financial crisis in Greek please...!
Γέλια με την παρέα, τουλάχιστον ένα με δύο χρόνια είχα να τους δω όλους!
Ωραία όταν έχεις την ευτυχία να το κάνεις αυτό. Να ξανασυναντιέσαι.

Στην επιστροφή, το ΙΧ, δεν μπορεί να παρκάρει κοντά στο σπίτι, αφού η ελεγχόμενη στάθμευση καλά κρατά εδώ και οι κλήσεις πέφτουν βροχή... Ειδικά αύριο Σάββατο. Χαρτάκι κατοίκου, και ορθώς αφού δεν μένω πια εδώ στην πατρική δ/νση, δεν υπάρχει, άρα ψάχνεις στα ακριτικά του κέντρου... Για μια ακόμα φορά όμως, το σπαστό δείχνει τα πλεονεκτήματά του... Με μια κίνηση έξω από το χώρο των αποσκευών, κλείδωμα και αποχαιρετισμός στο 13 χρονών Σεατάκι για 2 μέρες, και πετάλι για το σπίτι... Κάποιοι μάλλον Σλάβοι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου, με κοιτάζουν περίεργα και με χαρά όμως... Νιώθω πολύ έτσι New Yorker και συνεχίζω!

Ο επίλογος αυτής της υγρής Πρωτομαγιάς, θα γραφτεί σε μια ωραία νυχτερινή ποδηλατο-βόλτα στη μουσκεμένη παραλία, με προορισμό και άλλους αγαπημένους ανθρώπους και την Καλαμαρια... Τελικά είναι ωραία να γυρίζεις καμιά φορά εκεί που ξεκίνησαν όλα... Σου δίνει άλλη αίσθηση... Βλέπεις αλλιώς κάποια πράγματα... Επαναθεωρείς και την πορεία σου, την τσεκάρεις.
To be continued...

Ταξιδεύοντας στη Θεσσαλονίκη...

Ώρα επιστροφής στην πατρίδα...

Πρωτομαγιά με φίλους παλιούς και αγαπημένους... Γειτονιές παιδικές, δρόμοι χιλιοπερπατημένοι, βόλτα στην παραλία με το σπαστό ποδήλατο, αεράκι Θερμαΐκού, ανάσες με πρωινή υγρασία αλλά και λιακάδα... Μπουγάτσα και Τοπίνο, κουλούρι από την Τσιμισκή, μεζέδες και Αρετσού, σεργιάνι στο Μπιτ Μπαζάρ και Χατζής για επιδόρπιο με Χανουμ Μπουρεκ... Σε λέω και με λες, λ "παχύ" και άνθρωποι κιμπάρηδες...

Τι σας λέω τώρα;

Τίποτα! Απλά συγχωρέστε με, πάω λίγο πίσω στην όμορφη πατρίδα και αισθάνομαι μια ευτυχία, αφού έχω να πατήσω το πόδι εκεί για πολύ καιρό και μου έλειψε...

Θα τα πούμε με ραπόρτο από εκεί!

Φιλιά!

ΥΓ: Το σπαστό μπήκε μια χαρά στις αποσκευές του παλιού Σεατ και ταξιδεύει και αυτό με τον Spasto Petalaki! Θα σας γράψουμε μαζί...