Αυτά που με κρατάνε όρθιο... Ακόμα... Εδώ!

Σκαλοπάτια κατεβαίνω
Βήμα μικρό, βήμα σταθερό
Μυρωδιά από γιασεμί και ας είναι Νιόμβρης
Μια γάτα με κοιτάζει μ' απορία

Στο πρόσωπο έρχεται βοριάς, είναι κρύος
Ο Ήλιος παίζει ακόμα με τα σύννεφα
Ακόμα ζεσταίνει μια σταλιά
Στο βάθος προβάλουν αχτίδες, δεσμίδες λάμψης
Φωτίζουν το Σαρωνικό που στέκει ακόμα εκεί

Πίσω από τσιμεντένιες στέγες και κεραίες
Προβάλει ακόμα το σκούρο μπλε της θάλασσας
Αντέχει αυτό το μπλε, χιλιάδες χρόνια τώρα
Το μάτι ταξιδεύει, σκάβει, παρατηρεί

Αίγινα, Πελοπόννησος, Επίδαυρος
Στο βορρά Πάρνηθα, Πεντέλη
Άσπρο χαλί, τσιμεντένια χτίσματα, ατάκτως τοποθετημένα
Ακρόπολη σκοτεινή, φωτισμένη στης δύσης τα χρώματα,
φωτιά

Αθήνα, ταλαιπωρημένη, κούκλα, κορίτσι ακόμα
Παιχνιδιάρα, έξαλλη, πλήρης, αδύνατη
Σκονισμένη, καθαρή, πράσινη, πλίνθοι
Ώχρα, ξεφλουδισμένοι, ρυτιδιασμένοι τοίχοι νεοκλασικών

Πεύκο, Αρδηττός, Καλλιμάρμαρο, παγκάκι
Τώρα στήθηκε
"αφιερωμένο στη "Λούλα", που αγαπούσε αυτό το δάσος"
Πέρασε η ψυχή και ακούμπησε, στάθηκε, έκατσε να ξαποστάσει

Θρόισμα αέρα στις πευκοβελόνες
Μυρίζει ρετσίνι
Καρβουνόσκονη και τρέξιμο με το παλιό παπούτσι
Μπλε και άσπρο σημαίας στον ιστό ανεμίζει

Φως, αττικό φως
Πρόσωπα ξαναμμένα
Κουβέντες στον αέρα, νερό στα χείλια
Ξέπνοη βρύση, λαχάνιασμα

Ποδήλατα, ρόδες, κουδούνι
Άνθρωποι ακόμα που στάζουν καλημέρες
Στάζουν χειραψίες, αγκαλιές ζεστές
Βλέμμα καθαρό 

Αναπάντεχες συναντήσεις φίλων
Πάνω από την κούπα του καφέ που στέκεται αχνίζοντας
Πίσω από μια βιτρίνα, συζητήσεις
Ερμηνείες, φιλιά, γνωριμίες άξαφνες

550 το πρωί
Καθρέφτης, αγουροξυπνημένο μάγουλο
Αξύριστος
Στα μάγουλα τα γένια έχουν πια αρχίσει ν'ασπρίζουν

Κρύο έχει στο σπίτι
Ρυτίδα στο μάτι, μεγαλώνω
Φέτα ψωμί και λίγο μέλι
Ζεστό τσάι και νερό για το δρόμο

Αγκομαχά αλλά ξεκινά το παλιό αυτοκίνητο
Δρόμος για το Νότο
Ελευσίνα, Ασπρόπυργος, Σαλαμίνα
Η Ανατολή βάφει την καμινάδα κοκκινη

Εργατιά, χάλυβας, μπουγάτσα ζεστή
Σήραγγα, θάλασσα που χρυσίζει με τον Ήλιο
Κομμάτι γης κομμένο στα δύο, Ισθμός
ΚΤΕΛ, γέφυρες, πλαστικό ποτήρι φραπέ

Κίτρινα, πορτοκαλί χρώματα
Αμπέλια, ελιές, της συλλογής τους ήρθε η ώρα
Χώμα, Νεμέα, ευλογημένος τόπος
4 βαθμοί, υγρασία, χνώτα μουσκεμένα, θολά τζάμια

Ξύλο, μυρωδιά φωτιάς ζεστής, κάπνα
Πεδιάδα
Πορτοκάλια και Λεμόνια
Ασυνάρτητα, άσχημα κτίρια, το πράσινο τα σμιλεύει

Ναύπλιο
Νέο και Παλιό, όλα μαζί
Οσμή από αρμύρα και κάστρο εκεί ψηλά
Αγέρωχο

Νόμοι και δικαστήριο
Συναντήσεις ανθρώπων από παλιά
Συναισθήματα πλημμύρα, το παρελθόν είναι πάντα εδώ
Αγκαλιά, κατανόηση, ανταπόδοση 

Καθήκον και δίκιο
Μάρτυρας, Κατάθεση, Αλήθεια μου
Σθένος και τόλμη
Στη μνήμη σας

Χαμόγελα, αγκαλιά, υπερηφάνεια
Πλήρης, αληθινός
Βλέμματα δακρυσμένα
Τι να πεις; Άνθρωποι γνήσιοι
Ωραίοι, Δυνατοί, Αντέχουν; 

Λύτρωση, Ευχαριστώ
Βόλτα στις πέτρες
Βλέμμα πια καθαρό, ξεκάθαρο
Μπουκαμβίλιες, χρώμα, πορφυρό κεραμίδι

Σκύλος, ακολουθεί, παίζει
Ευτυχία, ηρεμία της στιγμής
Αγνό συναίσθημα, Γέλιο
Αγνή καρδιά

Επιστροφή
Βουνά που σκοτεινιάζουν στης νύχτας τον ερχομό
Ζωγραφιά της υπαίθρου
Τόπος μοναδικός

Σπίτι
Τηλέφωνο
Συνάντηση αναπάντεχη
Φιλί στην Πανεπιστημίου, ξαφνικά, όλα!

Κρασί κόκκινο
Εξάρχεια ζωντανά
Γλυκιά κούραση, πεζοδρόμια γεμάτα ακόμα
Ταξίδι σε λόγια

Γνωριμία, κουβέντα, άνθρωποι καινούριοι
Μάτια που κλείνουν
Νύστα, αγκαλιά ζεστή
Ακρόπολη φωτισμένη μέσα στη νύχτα

Να κοιμηθώ, να κουρνιάσω
Ποιό είναι το επόμενο σενάριο;
Ποιος ξέρει; Ποιος μιλά;

Ζω ακόμα εδώ.
Ονειρεύομαι ακόμα εδώ.
Για αυτά που είναι κομμάτι μου.
Και ελπίζω

Δεν έχω τίποτα άλλο.
Τη δύναμη της ψυχής, της θέλησης
Της Αγάπης που ακόμα ίσως υπάρχει, ίσως έρθει
Ζω, σ' ευχαριστώ
 

Για αυτά τα πολύτιμα μικρά, που με κρατάνε όρθιο
Αναπάνταχα όμορφα
Αναπάντεχα τόσο ζωντανά
 Ακολουθώ το δύσκολο δρόμο μου,
στο κομμάτι γης που βαφτίστηκε Ελλάδα...

Το Θαύμα που συντελείται στη "Ζωντανή Βιβλιοθήκη"

Η "Ζωντανή Βιβλιοθήκη" στο ανθρώπινο, αγαπημένο κόσμο της Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης

Αυτή την Κυριακή που σβήνει σε λίγες ώρες θα τη θυμάμαι για αρκετό καιρό.  Μια βόλτα στην Κυψέλη, έλαχε να μου αποκαλύψει καταστάσεις, ανθρώπους, στιγμές, απαντήσεις, ερωτήσεις, να μου θυμίσει τη σημαντικότητα της ανθρώπινης προσπάθειας, ιδέας και οργάνωσης.  Τη δύναμη της θέλησης για να προσφέρεις κάτι χειροπιαστό στο συνάνθρωπο. Την προσφορά όπως είναι στην πηγαία της μορφή.  Μόνο με το να είσαι παρών, να μη φοβάσαι να ανοιχθείς σε αγνώστους, να μη φοβάσαι να εκθέσεις τη δική σου ιστορία, με μόνο όπλο την απλή επικοινωνία.  Ανιδιοτέλεια.  Μια λαμπρή ιδέα!

Αυτή την Κυριακή, ανακάλυψα τη "Ζωντανή Βιβλιοθήκη"!  Είχα ακούσει εδώ και καιρό για αυτή την προσπάθεια και όλο ήθελα να πάω να εξερευνήσω περί τίνος πρόκειται αλλά όλο κάτι συνέβαινε και δεν προλάβαινα.  Μετανιώνω που δεν το είχα κάνει νωρίτερα.  Η "Ζωντανή Βιβλιοθήκη" δεν αποτελείται από χάρτινα βιβλία, όπως λένε και οι οργανωτές, αλλά  από ανθρώπους που έχουν όλη την καλή διάθεση, για εμένα την "ευτυχία", να μοιραστούν με τον κάθε άγνωστο τη ζωή τους, τις εμπειρίες τους, να σε κοιτάξουν κατάματα και να απαντήσουν με τόλμη και θάρρος σε όλα τα ταμπού, τα στερεότυπα, τις απορίες, τις ερωτήσεις που θέλεις να ρωτήσεις και δεν ήξερες πως και που.  Σε θέματα που μπορεί να σε απασχολούν ή να σε έχουν κάνει να αισθάνεσαι άβολα.  Σε θέματα που νιώθεις πως πρέπει να ψάξεις λίγο παραπάνω.  Σε θέματα που εσένα σε ξεβολεύουν και σε προκαλούν να έρθεις αντιμέτωπος/η. Κόντρα στις προκαταλήψεις, σε αποκλεισμούς, η "Ζωντανή Βιβλιοθήκη" αποτελεί μια μικρή νησίδα απέραντης γενναιοδωρίας σ' ένα κόσμο εκεί έξω που φοβάται να είναι ρεαλιστής.  Να αντιμετωπίσει καταστάσεις.

Δε δανείζεσαι βιβλία, αλλά απλούς εθελοντές, ενεργά μέλη της κοινωνίας, που άφοβα, ακομπλεξάριστα είναι εκεί, σε περιμένουν σ'ένα "ράφι" από ανθρώπινες ιστορίες, που μπορείς να διαλέξεις, να "ξεσκονίσεις" και να ακούσεις.  Μια καρέκλα, ένα τραπέζι, μια κούπα καφέ και ένας άνθρωπός εκεί απέναντί σου, μπορούν να σου ανοίξουν τόσα μονοπάτια, τόσα παράθυρα, τόση γνώση από μια απλή κουβέντα.   Να σπάσεις δικούς σου τοίχους. Ακόμα και να αντιμετωπίσεις αυτό που φοβάσαι. Τα θέματα αρκετά και διάφορα.  Θέματα που "τσιμπάνε", που πολλοί δε θέλουν ποτέ να αντιμετωπίσουν. Ιστορίες που ζωντανεύουν.

Όπως ενός οροθετικού ανθρώπου.  Ενός απεξαρτημένου και ταυτόχρονα παραπληγικού. Ομοφυλόφιλων ανθρώπων που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ανθρώπων με Νανισμό.  Με μειωμένη όραση, ή ανθρώπων με προβλήματα ακοής που μεγάλωσαν από δυο γονείς που άκουγαν τα πάντα.  Μια μετανάστριας από την Αφρική ή τη Βηρυτό και τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή και ασφάλεια, μακριά από πολέμους, φτώχεια και έλλειψη μέλλοντος.  Ενός "αναρχομπάτσου", που όλοι μπορεί να τον αποκαλούν γουρούνι, αλλά που ο ίδιος τελικά να μην είναι έτσι!  Ιστορίες μοναδικές, ιστορίες συγκλονιστικές, ιστορίες που δε σου λέει κανένας.  Παρά μόνο ο εθελοντής της "Ζωντανής Βιβλιοθήκης".

Διαβάζοντας τη λίστα με τα "βιβλία"...

Τα "Βιβλία" έχουν ιστορίες να πούνε, αρκεί να τα περιμένεις να τελειώσουν από τους "αναγνώστες-δανειστές".  Τα πράσινα είναι διαθέσιμα, τα κόκκινα κατειλημμένα.

Μη νομίζετε όμως πως είναι τόση απλή διαδικασία για να στηθεί ένα τέτοιο έργο προσφοράς. Απαιτείται κόπος, χρόνος, απεριόριστη προετοιμασία και προσπάθεια από τους εθελοντές που προσφέρουν αγόγγυστα τον ελεύθερο χρόνο τους και όχι μόνο.  Περιμένοντας να "επιστρέψει" το ανθρώπινο βιβλίο μου για να το "διαβάσω" και εγώ, μίλησα με τη Ζωή που ασχολείται ενεργά με το όλο εγχείρημα.  Στα μάτια της είδα αυτό που διακρίνω πάντα καλά από τις ματιές των ανθρώπων που πιστεύουν τόσο πολύ σε αυτό που κάνουν.  Το ξέρω.  Το έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια στα μονοπάτια του ακτιβισμού, της κοινωνικής προσφοράς. Την αγάπη για το σύνολο.  Την πίστη ότι μόνο με σκληρή, μεθοδική, ανιδιοτελή δουλειά καταφέρνεις τομές σε πεδία που πολλοί δε θέλουν να ασχολούνται.  Την ελπίδα.  Την αλληλεγγύη.

Η Ζωή μου αποκάλυψε τις λεπτομέρειες.  Η όλη ιστορία και ιδέα, ξεκίνησε από τη Δανία, όταν ένας φίλος μιας παρέας, Μουσουλμάνος, δέχτηκε μια νύχτα επίθεση με μαχαίρι από ρατσιστές.   Ευτυχώς επέζησε. Τα παιδιά αυτά όμως δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια. Ένιωσαν πως κάτι έπρεπε να κάνουν.  Δημιούργησαν μια ομάδα που ονομαζόταν "Stop the Violence" και σκοπός της ήταν να θέσουν όρια, να έρθουν αντιμέτωποι με τη βία στη Δανέζικη κοινωνία.  Σε λίγο καιρό είχαν σχεδόν 30.000 μέλη.  Ώσπου το 2000 ήρθε μια πρόσκληση από τον Δ/ντη του Roskilde Festival, Leif Skov για την οργάνωση κάποιας δραστηριότητας στα πλαίσια του φεστιβάλ, που αποτελεί παρεμπιπτόντως ένα πολύ μεγάλο μουσικό γεγονός για τις Σκανδιναβικές χώρες. Η παρέα έψαχνε κάτι το διαφορετικό.   Και έλαμψε μια λαμπρή ιδέα. Σκέφτηκαν, πολύ έξυπνα, πως αν θέλεις να αλλάξεις κάποια πράγματα στην κοινωνία, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το απλά να φέρεις την κοινωνία σε επαφή με τις φοβίες της, τα στερεότυπά της, στις ανθρώπινες μορφές τους.  Ένας άνθρωπος, απλά να γνωρίσει έναν άλλο άνθρωπο.   Ο αστυνόμος να κάτσει απέναντι στον graffiti designer.  O οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, απέναντι σε μια λεσβία. Ένας πολιτικός με έναν αναρχικό.  Εκείνες τις ημέρες του φεστιβάλ, περίπου 75 ζωντανά "βιβλία" έκαναν τη μεγαλειώδη αρχή και διαφορά.  Η επιτυχία ήταν άνευ προηγουμένου.  Ήταν συγκινητική, ελπιδοφόρα, κάτι το πολύ ιδιαίτερο συνέβαινε πια στην ατμόσφαιρα αυτού του φεστιβάλ.  Κάτι μοναδικό!  Μέσα σε λίγο διάστημα η ιδέα εξαπλώθηκε, αγκαλιάστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Nordic Minister Council, πέταξε, βρήκε γόνιμο έδαφος να ανθίσει σε τουλάχιστον 27 χώρες, να παλέψει με τα παράσιτα των προκαταλήψεων που μας αγγίζουν σε όλο το Δυτικό κόσμο και όχι μόνο.  Υπέροχο ναι, δύσκολο δε.

Η αυτοδιαχειριζόμενη Δ. Αγορά Κυψέλης ένα δώρο στη κοινωνία της περιοχής...

Σα σκηνικό από άλλη εποχή...

 Δύσκολο, γιατί όπως εξηγεί και η Ζωή, το πρώτο πράγμα που πρέπει να οργανώσεις είναι ουσιαστικά μια κοινότητα.  Να καταφέρεις να δημιουργήσεις μια συλλογικότητα που αναγνωρίζει τον υπέροχο ποικιλόμορφο κόσμο που ζούμε, να κάνεις τους ίδιους τους κοινωνικά αποκλεισμένους ανθρώπους να καταλάβουν αρχικά ο ένας τον άλλο, γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, ακόμα και στις ομάδες αυτές, υπάρχει ένας ιδιόμορφος "ρατσισμός", αφού η κάθε ομάδα δυστυχώς δεν έχει γευτεί και κάτι διαφορετικό στο πετσί της και μπορεί να αντιδρά ανάλογα.  Ένας γκει π.χ. μπορεί να μη συμπαθεί τις λεσβίες.  Ένας Αλβανός να στρέφεται κατά ενός έγχρωμου μετανάστη. Μόνο αν κοιτάξεις πρώτα κατάματα τον εαυτό σου και τον αντιμετωπίσεις, τότε μόνο μπορείς να νιώσεις ειρήνη με εσένα και να πεις την ιστορία σου. Και μετά η πρόκληση του να στήσεις ένα μηχανισμό, ώστε οι άνθρωποι να αυτοοργανωθούν και μέσα από την αυτοχρηματοδότηση και την εθελοντική εργασία, να καταλήξουν στο στήσιμο της "Ζωντανής Βιβλιοθήκης", που στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που όλοι βιώνουμε,  με τη έξαρση του ρατσισμού σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας, με εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες που ζούνε στα άκρα της κοινωνίας, με την υποβάθμιση ολόκληρων περιοχών του ιστορικού κέντρου της πόλης, μπορεί να προσφέρει ένα καταπληκτικό, θαυματουργό εργαλείο κατανόησης, εξερεύνησης της συνύπαρξης μας, εκπαίδευσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου, την καταστροφή του αποκλεισμού.

Στα τραπεζάκια λόγια ανταλλάσσονται, απόψεις και στερεότυπα καταρρέουν.

Και τα παιδιά της συλλογικότητας έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά.  Υπάρχουν οι "Βιβλιοθηκάριοι" που φροντίζουν τα "ζωντανά βιβλία", φροντίζουν να τηρείται μια οργάνωση, όπως η μισή ώρα που έχει ο καθένας συνομιλητής με το "βιβλίο" του,  ακόμα και τον καφέ ή το τσάι που θα προσφέρουν στο "ζωντανό βιβλίο". Ένιωσα μια υπερχείλιση αγάπης για τον άνθρωπο που εδώ που τα λέμε "ξεγυμνώνεται" μπροστά στην κάθε ερώτηση ενός άγνωστου.   Ευγενέστατοι όλοι, διακριτικοί, υπέροχοι!  Στο τέλος δε, έχεις και τη δυνατότητα σ' ένα φυλλάδιο να αξιολογήσεις την εμπειρία σου και να προτείνεις και άλλες ιδέες.  Θα σημειώσω πως υπάρχουν και άλλα θέματα που οι διοργανωτές θα μπορούσαν να καλύψουν, όπως περιπτώσεις π.χ. πρώην φυλακισμένων, ή την Τρίτη Ηλικία που όλοι φοβόμαστε να ανακαλύψουμε, περιπτώσεις ανθρώπων όπως μιας κακοποίησης και πως προχώρησαν τη ζωή τους.  Κατανοώ βέβαια τη δυσκολία του να μαζέψεις τέτοια θέματα και τους βγάζω το καπέλο ακόμα και για αυτά που έχουν τολμήσει να ακουμπήσουν.

Η δική μου όμως αποκάλυψη, ήρθε με τα δύο πραγματικά εξαιρετικά άτομα που κατάφερα να συνομιλήσω.  Συγκλονίστηκα  με την αξιοπρέπεια, τη δύναμη, τη θέληση για ζωή ενός πρώην απεξαρτημένου ανθρώπου που μάλιστα αναγκάστηκε να χάσει με ακρωτηριασμό και δύο μέλη του σώματός του, αφού όταν τον βρήκαν 8 μέρες μετά από υπερβολική δόση στο δρόμο σε ημιθανή κατάσταση, υπέφερε ήδη από γάγγραινα.  Βίωσε τον κοινωνικό αποκλεισμό ενός πρώην τοξικομανή αλλά και ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα.  Άκουγα αυτόν τον άνθρωπο, ρώτησα αυτά που πάντα αναρωτιόμουν για αυτήν την κοινωνική ομάδα και σχεδόν δάκρυζα. Αλήθεια σας λέω...  Σφιγγόμουν να το κρύψω γιατί δεν ήθελα να αισθανθεί άσχημα, αλλά ένιωσα τόσο κατανόηση, άκουγα τους ήχους από τα στερεότυπα μας που έχουμε για αυτά τα άτομα να γκρεμίζονται εκεί μπροστά μου, να τον θαυμάζω και να προσπαθώ να καταλάβω πως βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση, τις απόψεις του.  Για το πως το ίδιο το σύστημα προωθεί τελικά τα ναρκωτικά, τα δύσκολα χρόνια στους δρόμους, τους ανθρώπους που ήθελαν να τον βοηθήσουν και δεν τους άκουγε, τα προγράμματα της απεξάρτησης που, ναι, τα σέβεται, παράγουν έργο, που θυμώνει που η πολιτεία δε βοηθά όσο έπρεπε το έργο τους.  Τι να σας λέω τώρα;  Αποκάλυψη...

Και μετά η συνομιλία με ένα νέο παιδί, οροθετικό, ένα γλυκύτατο άνθρωπο, που αντιμετώπισε με τόση δύναμη αυτό που του συνέβη, που βρήκε όπως είπε τη δύναμη και έκανε αυτο το γεγονός απόφαση για αλλαγή της ζωής του προς το καλύτερο.  Με μια ισχυρή ψυχολογικά θετική στάση, θέληση για να βοηθήσει τον κόσμο εκεί έξω, εσπάγε εκεί απλά με τη φωνή του καλούπια, μιλούσε για αυτό που αρκετοί εκεί έξω φοβούνται με τόσο άνεση, τόσο κουράγιο.  Εξηγούσε ψύχραιμα πως αντιμετώπισε την κατάσταση, στη συγκίνηση που ένιωσε όταν οι φίλοι του και οι άνθρωποι που τον αγαπούσαν στάθηκαν πλάι του. Η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο, που μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή, αρκεί εσύ, αν σου συμβεί, να βρεις το σθένος και να δείξεις ότι το αντιμετωπίζεις με μια δύναμη που τελικά περνά στους άλλους.  Πως όλα λύνονται, πως τελικά όλα ξεκινάνε από τον εαυτό σου και πως όσο εσύ το δέχεσαι και το αντιμετωπίζεις ως ένα γεγονός, τόσο μπορείς να αντεπεξέλθεις, να προχωρήσεις, να αλλάξεις προκαταλήψεις και να παλέψεις για τα δικαιώματα σου, τον κοινωνικό αποκλεισμό που ίσως σου συμβεί. Αν και όπως ανέφερε τελικά τα περίμενε αλλιώς και αλλιώς τελικά αποδείχθηκε ότι ήρθαν τα πράγματα.  Στο καλύτερό τους.  Και αυτό ισχύει για οποιαδήποτε πάθηση εκεί έξω, για οποιοδήποτε θέμα υγείας.

Δύο υπέροχοι άνθρωποι. 

Δύο πραγματικοί αγωνιστές της ζωής. 

Δύο και άλλοι τόσοι εκεί μέσα...

Αξιολογώντας τη "Ζωντανή Βιβλιοθήκη"

Στάθηκα πάνω από το ηλεκτρικό καλοριφέρ να ζεσταθώ.  Στα χέρια μου είχα μια κούπα ζεστό τσάι που μου ετοίμασε η φίλη Κ. από τη Συνέλευση της Δ. Αγοράς...  Στάθηκα εκεί, ψιλοπαγωμένος, αφουγκράστηκα, κοίταξα γύρω μου ικανοποιημένος και τότε ήρθε ένα μικρό δάκρυ στο μάτι...  Γύρισα στη φίλη μου, που είχε και αυτή ήδη πάρει απαντήσεις, είχε ανακαλύψει, ξεσκεπάσει δικές της ανησυχίες, δικά της ερωτήματα και απλά της είπα: "Αυτό που γίνεται εδώ σήμερα, είναι τόσο σημαντικό.  Είναι συγκλονιστικό! Το νιώθεις;"  Μου έγνεψε ένα ναι και μείναμε εκεί και οι δύο, απλά αμίλητοι, να κοιτάμε το μικρό "θαύμα" της ανθρώπινης ψυχής που συνέβαινε η ώρα 4 το απόγευμα σε μια γειτονιά της Αθήνας...  Μακάρι να μπορούσε να εξαπλωθεί σε όλες τις γειτονιές της πόλης, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.  Πόσα "τείχη" θα κατέρρεαν... 

Ένα "θαύμα", που πρέπει, ειλικρινά να το ζήσετε και εσείς για να καταλάβετε τι σημαίνει.  Γιατί τα γραπτά τα λόγια δεν μπορούν να αντικαταστήσουν, όσο και αν προσπαθούν σε αυτό το ρημάδι το πληκτρολόγιο, να σας μεταφέρουν την ενέργεια της πράξης αυτής.  Της ελπίδας ότι υπάρχουν ακόμα εκεί έξω άνθρωποι, προσπάθειες που δε θα αναφέρουν ποτέ στα ηλίθια τηλεοπτικά πάνελ, αλλά μπορούν να μαθευτούν έτσι από το διαδίκτυο, από στόμα σε στόμα, από άνθρωπο σε άνθρωπο.  Μοναδικές ζωντανές ιστορίες, μοναδικά "ζωντανά" βιβλία.  Πόσο ανάγκη έχουμε όλοι από αυτό το διάβασμα. Από αυτό το "δανεισμό" μιας άλλης ζωής.  Έστω και για μισή ώρα!  Ευχαριστώ όλους εκεί στην παγωμένη αγορά, γιατί σήμερα μου προσθέσατε ένα ακόμα λιθαράκι στην κατανόηση του συνάνθρωπου, στις εμπειρίες της ζωής μου.  Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.  Θα σας έχω πάντα εκεί...

ΥΓ:  Περισσότερα θα δείτε εδώ για να είστε και ενήμεροι 

για την επόμενη δράση της "Ζωντανής Βιβλιοθήκης":

http://livinglibrary.gr/

http://humanlibrary.org/

Δρόμοι Κρασιού στην Αθήνα. Μέρος 1: Η Παραγωγή

 Οινοποιείο Κορωναίου στον Κολωνό

Το τελευταίο εναπομένον οινοποιείο στο Δήμο Αθηναίων

Στα στενά του Κολωνού

Τα μικρά ποδήλατα διασχίζουν αθόρυβα τα στενά του Κολωνού. Εδώ ακόμα κάποια παιδιά παίζουν στο δρόμο, ορισμένα σπίτια έχουν αυλές, μυρίζει ξύλο και γρασίδι, έχει ακόμα αίσθηση γειτονιάς. Κάνει γλυκιά ψύχρα, το νιώθουμε με τη φίλη Κ. στο δέρμα, τα κοντομάνικα ζητάνε μάλλον τα μανίκια τους.  Από χθες γύρισε λίγο ο καιρός.  Φθινόπωρο στην Αθήνα, και οι βόλτες με το ποδήλατο είναι ιδανικές.  Φθινόπωρο και η εποχή που ο ευλογημένος και δοξασμένος καρπός του σταφυλιού, έχει μαζευτεί απ' όλη την Ελλάδα και μπαίνει πια στα βαρέλια, ζυμώνεται, παράγει μούστο για μουσταλευριά, γίνεται πια τσίπουρο στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία, ρακί στην Κρήτη και αλλού.

Δρόμο παίρνει το Brompton, δρόμο αφήνει

Η Αττική και τα Μεσόγεια γενικότερα, είχαν από πολύ παλιά, μάλλον από τότε που ακόμα ο Περικλής δεν είχε κάνει την εμφάνιση του, παράδοση στο κρασί.  Γενιές ολόκληρες έζησαν με την παραγωγή και εκμετάλλευση του οίνου.  Υπήρχαν μονάδες μέσα στα όρια του πολεοδομικού ιστού της κεντρικής Αθήνας, που προμήθευαν ταβέρνες και καπηλειά, σπίτια και γείτονες.  Σταδιακά, τα χρόνια πέρασαν, η Αθήνα αστικοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό, οι μικρές μονάδες παραγωγής κρασιού λόγω τιμών αλλά και λόγω της εκ φύσεως τεχνολογικής εξέλιξης στο κομμάτι της παραγωγής που απαιτούσε χώρο, έφυγαν πια για άλλα μέρη προς τα Μεσόγεια ή αλλού.  

Και όμως.  Μια οικογενειακή μονάδα, που ξεκίνησε την πορεία της εδώ και τουλάχιστον 60 ίσως και παραπάνω χρόνια, αντιστέκεται ακόμα σε πείσμα των καιρών και διατηρεί ένα μικρό, μαζεμένο σε ένα στρέμμα οινοποιείο που στάζει από ιστορία πάνω σε κάθε σοβά, σε κάθε σου βήμα.

Το "Εργαστήριο Οίνου Μιχ. Π. Κορωναίου", ίσως δεν το προσέξεις, έτσι όπως βρίσκεται απέναντι από το παλιό ανακαινισμένο πια Καπνεργοστάσιο, στην οδό Λένορμαν 183 και Κρέοντος, αφού δεν "φωνάζει" με την παρουσία του. Διακριτικό, ήρεμο όπως και οι άνθρωποι που το "τρέχουν", διαθέτει ακόμα στο μερακλίδικο κοινό της Αθήνας και όχι μόνο, "Μούστο, Ρετσίνα Μεσογείων, Βυσσάντο και Κοκκινέλι Σαντορίνης καθώς και Βαρέλια Δρύινα-Καστανιές", όπως αναγράφεται και στην κάρτα της επιχείρησης.

Στην είσοδο 

Σταθήκαμε στη μικρή μπλε, σιδερένια πόρτα της εισόδου επί της Κρέοντος. Το πρώτο πράγμα που έρχεται, σε κατακλύζει και διεγείρει τις αισθήσεις σου, είναι αυτή η μυρωδιά του μούστου και του κρασιού, του οινοπνεύματος στον αέρα που θυμίζει πολλά.  Στιγμές χαράς και λύπης, Κυριακάτικα γεύματα που ίσως εξελίχτηκαν λίγο πιο μεθυσμένα, ευφορία και χορός, καπηλειά και κουτούκια στη Θεσσαλονίκη και στα Νησιά, αλλά και εξοντωτικές βραδιές σε Αγγλικές pub!  Στιγμές που όλοι λίγο πολύ έχουν ζήσει.

Αφήνω το ποδήλατο δίπλα σε ένα αρκετά θηριώδη βασιλικό, και κοιτάζω γύρω μου. Μεγάλες ανοξείδωτες δεξαμενές, στέκουν στην αυλή σαν μικροί πύργοι, διαφόρων διαστάσεων βαρέλια εδώ και εκεί, εργαλεία για την παρασκευή του οίνου, και δύο σκυλάκια να χαζεύουν την κίνηση από ένα μπαλκόνι στον 1ο όροφο.  Εδώ νιώθεις την οικογένεια, εδώ είναι "σπίτι".  Και η αλήθεια είναι πως, μέχρι πριν κάποια χρόνια, ο 1ος όροφος του κτιρίου, που πρέπει να χτίστηκε εκεί γύρω στη δεκαετία του 40, ίσως και πιο παλιά, ήταν το σπίτι της οικογένειας Κορωναίου.
  

Μπαίνουμε μέσα στο μισοσκότεινο χώρο υποδοχής, με τις δεξαμενές και πάλι κυρίαρχες στο χώρο και τη μυρωδιά να είναι πια μεθυστική, όπως το προϊόν άλλωστε.  Στο βάθος, άδεια μπουκάλια περιμένουν τους πελάτες να κοπιάσουν, ζυγαριές περιμένουν να ζυγίσουν τους ασκούς του κρασιού που εφοδιάζουν ουκ ολίγες ταβέρνες και εστιατόρια σε όλη την πρωτεύουσα και την επαρχία. Και στα αριστερά, ένα δωμάτιο γεμάτο ιστορία, να λούζεται στο μεσημεριανό ήλιο από το μικρό παράθυρο, το μικρό "κέντρο αποφάσεων" της οικογενειακής επιχείρησης.  Εκεί συναντάμε την Νατάσα Κορωναίου, αδερφή του Μιχ. Κορωναίου και δεύτερος πόλος της οινοποιίας.

Ζεστή χειραψία, πράα, ήρεμη, ζυγίζει τα λόγια της... Λογικό, δε μας ξέρει και μάλλον δεν ήξερε και για την άφιξή μας! Σιγά, σιγά, αφού λίγο αρχίζουν τα λόγια και τα μάτια να συνεννοούνται, να εμπιστεύονται, η κουβέντα "λιώνει".  Η κα. Νατάσα όπως και ο κ. Μιχάλης, μεγάλωσε εδώ, σε αυτό το κομμάτι γης, ανάμεσα σε κρασιά και σταφύλια, σε μυρωδιές και βαρέλια. Αγάπησε το επάγγελμα ειλικρινά, το Κολωνό, που όπως μας λέει, μέχρι τη δεκαετία του '80, ήταν άλλος τόπος, με φαρδιά  κτήματα, σπίτια με αυλές, μεγάλα, μικρά, με χρώματα και διακοσμητικά στους τοίχους και στα μπαλκόνια.  Μια άλλη Αθήνα.  Μετά ήρθε η πρωτεύουσα της εσωτερικής μετανάστευσης, της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή, της δημιουργίας μιας λαϊκής, εργατικής συνοικίας.  Δεν είναι άσχημα, απλά πολύ διαφορετικά, σε σχέση με την "άπλα" που υπήρχε παλιά.

Η Γιαγιά της οικογένειας από τη Σαντορίνη

Δοκιμαστικοί σωλήνες, μικρά οικογενειακά κειμήλια, ποτήρια δοκιμασίας οίνου, ένα αφημένο πανωφόρι στην ντουλάπα, ένα παλιό σκονισμένο μπουκάλι με κρασί, παλιές φωτογραφίες ορίζουν το χώρο.  Κοιτάζω μια φωτογραφία μιας νέας και μαυροφορούσας γυναίκας που δεσπόζει στον τοίχο δίπλα μου.  Η Γιαγιά τους.  Χήρα από πολύ νέα, αναγκάστηκε να βάλει τη "μαντήλα" στο νησί της Σαντορίνης, όπως όριζαν τα έθιμα και οι παραδόσεις.  Θα σταθούμε για λίγο στη λέξη "Σαντορίνη" που εμφανίζεται και στην κάρτα της επιχείρησης.  Από εκεί ξεκινά η ιστορία της οικογένειας, αφού τα κτήματά που είχαν στην κατοχή τους, έδιναν ωραίο σταφύλι και πάντα ασχολούνταν από γενιά σε γενιά, με την καλλιέργεια και παραγωγή κρασιού.   Κάποια στιγμή, ο Π. Κορωναίος πήρε την απόφαση και κατέβηκε στην Αθήνα για να επεκτείνει την οικογενειακή επιχείρηση. Και μάλλον έπραξε πολύ καλά, αν κρίνει κανείς από την επιτυχημένη πορεία τους μέχρι τώρα αλλά και τον κόσμο που έρχεται που και που κατά τη διάρκεια της κουβεντούλας μας να μας "διακόψει" και ψωνίζει είτε για την επιχείρηση του, είτε για το σπίτι του.  Φυσικά και είναι δύσκολη δουλειά, φυσικά και ο ανταγωνισμός είναι πια μεγάλος, αλλά αν έχεις καλό και τίμιο προϊόν μπορείς να πορευτείς αξιοπρεπώς.  Και εδώ η τιμιότητα και η αγάπη για αυτό που κάνουν ξεχειλίζει.  Το νιώθω σε κάθε κίνηση, σε κάθε λέξη για το κρασί, για τη ζωή της Νατάσας, του εργάτη που έξω στις δεξαμενές ζυγίζει, φροντίζει, μιλά στους πελάτες.  Από το παράθυρο χαζεύω την πίσω αυλή, όπου και το "πατητήρι", το μέρος που ξεφορτώνουν τα σταφύλια που έρχονται από τα οικογενειακά κτήματα στη Σαντορίνη και στη Νεμέα, αλλά και από άλλους γεωργούς των περιοχών αυτών, αφού η παραγωγή δεν φτάνει από τα ιδιόκτητα κτήματα.  Πάντα με προσεκτικά επιλεγμένους συνεργάτες.  Βγαίνουμε μια βόλτα έξω, να δοκιμάσουμε και το κρασάκι μας.

Το "πατητήρι"

Καθώς ένας πελάτης απασχολεί την κυρία Νατάσα, βρίσκουμε την ευκαιρία με την Κ. να περπατήσουμε στη όμορφη αυλή, μια εικόνα σαν καρτ ποστάλ από παλιά, σε αντιδιαστολή με τις καινούριες χρωματιστές πολυκατοικίες που δεσπόζουν πίσω από τους τοίχους της.  Το μάτι παρατηρεί το φορτηγό με τη μπλε πινακίδα, τα μουσκεμένα βαρέλια από τις βροχές των προηγούμενων ημερών που καθρεφτίζουν πάνω τους μια υπέροχη λεμονιά, που μοσχομυρίζει και ας ακόμα τα λεμόνια της δεν είναι έτοιμα. Μια μικρή βιοτεχνική όαση, δίπλα στη Λένορμαν!  Μου φαίνεται πολύ γλυκό και ωραίο, μια αντίθεση.  Πληροφορούμαστε μάλιστα, πως εδώ έχουν γυριστεί και 2 σκηνές από τη νέα ταινία "Μαχαιροβγάλτης" (Θεός φυλάξοι) του Γιάννη Οικονομίδη, που βγαίνει στις αίθουσες στις 4/11/2010.  Περιδιαβαίνουμε στην αυλή σαν μικρά παιδιά και κοιτάμε.  Παίζουμε με τα λιμνάζοντα νερά.  Κοιτάμε μέσα στο πατητήρι.  Παιδιά της πόλης εμείς, ανακαλύπτουμε στην καρδιά της Αθήνας το σταφύλι.

Δοκιμάζοντας τα κόκκινα... 

Νατάσα Κορωναίου και Miss Catalina

Η κυρία Νατάσα, που επιμένει να μη τη λέμε κυρία, προσφέρει το κρασί να δοκιμάσουμε.  Γεμίζει το ποτήρι κατευθείαν από τη δεξαμενή, κάτι που οποιοσδήποτε θέλει μπορεί να κάνει. Να δοκιμάσει, να γευτεί επί τόπου και να αγοράσει.  Αγιωργίτικο από τη Νεμέα, με όμορφο ανοιχτό ρουμπινί χρώμα, δυνατή γεύση, ιδιαίτερο άρωμα.  Αλλά αυτό που είναι μικρή αποκάλυψη, είναι η Ρετσίνα μεσογείων, παρεξηγημένη αρκετά πια, που όμως εδώ "βρίσκει" τον καλύτερό της ευατό, με ένα ευγενικό άρωμα και υφή.  Όχι υπερβολικά ρετσινάτη, αλλά φίνα, βελούδινη στο στόμα, ευχάριστη, γλυκόπιοτη.  Συνεχίζουμε ακάθεκτοι, γελάμε με το κίνδυνο να γίνουμε λίγο ζαλισμένοι παραπάνω μεσημεριάτικα. Περνάμε σε ένα κοκκινέλι από τη Σαντορίνη, που αποκαλύπτεται ιδιαίτερο, ζωηρό με καλές τανίνες, όχι όμως υπερβολικές, ένα μεστό κρασί για τα φαγητά της ελληνικής κουζίνας, το καθημερινό τραπέζι.  Τίμιο.  Καθάριο.  Θα πάρω φυσικά ένα μπουκαλάκι.  (Όχι, θα το άφηνα!)

Χαζεύω και πάλι το χώρο, νιώθεις μια καλή ενέργεια να κυλά, την ιστορία να βρέχει κάθε σου βήμα, να περνά σαν αέρας από τους τοίχους και τις πόρτες που αφήνουν αχνά να μπαίνει το φως.  Ξαφνικά, έρχεται και από τις δουλειές του ο Μιχάλης Κορωναίος, μας δίνει το χέρι, σφιχτή καθαρή χειραψία, καθαρό βλέμμα.  Γνωρίζει την Κ., ρωτά τα νέα μας, του δίνουμε τα συγχαρητήριά μας για τη δουλειά του, τον κόπο του.  Που προφανώς αποδίδει.  Πιο πριν μιλούσαμε με την Νατάσα για την πορεία του ελληνικού κρασιού, που σίγουρα κάνει κάποια καλά βήματα.  Αλλά όπως θα καταλήξουμε να συμφωνήσουμε, υπάρχει και πάλι διάχυτη, αυτή η ανησυχία της επιπόλαιης ενασχόλησης ορισμένων Ελλήνων με άγνωστους τομείς που τους ενδιαφέρει μόνο το εύκολο κέρδος και όχι ο κόπος.  Το σταφύλι φαίνεται να έχει γίνει μόδα, παρουσιάζει πλεονεκτήματα κέρδους, απασχόλησης και αγοραστικής, κοινωνικής αναγνώρισης.  Αλλά θέλει προσοχή.  Το σταφύλι έχει κόπο, θέλει φροντίδα, γνώση, αγάπη, κούραση.  Ελοχεύει λοιπόν και εδώ ο κίνδυνος, η "αθάνατη" ασθένεια του άσχετου, που μπαίνει στη δουλειά αυτή όχι από μεράκι, αλλά από ανάγκη για εύκολο κέρδος, να καταστρέψει την οποιαδήποτε καλή πορεία του Ελληνικού αμπελώνα.  Ας ελπίσουμε ο κλάδος να διαφυλάξει τα του οίκου του και οι καταναλωτές να επιβραβεύουν τους άξιους.

Η κουβέντα γίνεται όλο και πιο χαλαρή, η ώρα κυλά ευχάριστα, νιώθουμε με την Κ. πως ίσως τους καθυστερούμε και τους ανθρώπους.  Αλλά είναι τόσο καλή η ενέργειά τους, οι λέξεις που ανταλλάσσονται που δε σου κάνει καρδιά να φύγεις.   Κυλάει η γλώσσα σε μονοπάτια πιο προσωπικά, τα θέλω στις ζωές μας, το θέατρο, τις μουσικές, τον πολιτισμό, κουβέντες που ταιριάζουν με του οίνου τη συντροφιά. Και στο τέλος έρχεται μια μικρή αποκάλυψη.

Πριν από 18 περίπου χρόνια, ο Μιχάλης, έβαλε σε ένα βαρέλι τα πιο διαλεχτά σταφύλια, σχεδόν διαλεγμένα με το χέρι και προφανώς μαζί με αυτά έβαλε και πολύ τέχνη και αγάπη εκείνη τη στιγμή για το πιθανό αποτέλεσμα.  Και η μαγεία της "χημείας" συντελέστηκε. Μια από τις καλύτερες σοδειές λοιπόν, έβγαλε μετά από χρόνια ένα Βυσσάντο, αυτό το χαρακτηριστικό γλυκό κρασί της Σαντορίνης που ξεσηκώνει ουρανίσκους και μύτες, σε ένα αποτέλεσμα εκρηκτικό, άριστο, μοναδικό που όποιοι το έχουν δοκιμάσει έχουν μείνει αμίλητοι. Με τα μάτια ορθάνοιχτα και ένα σοκ.  Ανάμεσά τους και άνθρωποι του χώρου που ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους.   Σε μικρά μπουκαλάκια των 375ml, σταδιακά χάνεται, καταναλώνεται και φεύγει.  Η Νατάσα λέει, πως όταν άνοιξαν το βαρέλι και μετά το πήγαν για το πλύσιμο, δεν έχει ξαναμυρίσει τέτοιο άρωμα στη ζωή της.  Το βλέπεις στα μάτια της που λαμπυρίζουν πως το νιώθει, το βλέπει εκείνη τη στιγμή μπροστά της, δε λέει ψέματα.  Ήταν Θείο δώρο αυτό, δικαίωση της δουλειάς τους. Κοιτάζω το Μιχάλη και γνέφει καταφατικά περήφανος.  Ευτυχία για τον παραγωγό, σκέφτομαι. Μοναδική αίσθηση. Λίγα λοιπόν, μικρά οινικά θαύματα, κλεισμένα σε μικρό γυαλί, μάλλον περιμένουν κάποιους τυχερούς... Δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο.

Έρχεται η ώρα να φύγουμε.  Καιρός ήταν σκέφτομαι, μάλλον τους ταλαιπωρούμε με τις ερωτήσεις μας τους ανθρώπους.  Χαμογελάμε όλοι, χαλαρά σώματα, χαλαρά νεύματα. Τους ευχαριστούμε θερμά που μας άνοιξαν ουσιαστικά το "σπίτι" τους.  Στεκόμαστε στην είσοδο, αναμφίβολα τα ποδήλατα τους προκαλούν την περιέργεια, τα χαίρονται.

Δύο Υπέροχοι Άνθρωποι.  Μιχάλης Κορωναίος και Νατάσα Κορωναίου.  Αδέρφια στη ζωή και στη δουλειά.

Δίνουμε υπόσχεση να τα ξαναπούμε, άλλωστε τα κρασιά τους είναι τόσο άξια που αξίζει όχι μια, αλλά πολλές ακόμα επισκέψεις.  Ένιωσα όταν έφευγα από αυτή τη μικρή όαση στο κέντρο της Αθήνας, ότι κουβαλούσα μέσα μου λίγο από την αγνότητα της υπαίθρου, της γνήσιας αυτής Ελληνικής ψυχής.  Κάτι που και εκεί δεν το βρίσκεις εύκολα πια. Καθώς χαιρετούσα το Μιχάλη και την Νατάσα Κορωναίου, ένιωσα ότι είχα γνωρίσει δύο πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους, που εκπέμπουν πολιτισμό, δεν τον κραυγάζουν, φαίνεται άλλωστε στα πρόσωπά τους και στα μπλε μάτια τους. Και στην ταπεινότητά τους. Είναι πάρα πολύ συγκινητικό, να ανακαλύπτεις ακόμα στην εποχή μας τέτοιους ανθρώπους, που αγαπάνε τόσο αυτό που κάνουν.  Και αυτό φαίνεται σε κάθε τους κίνηση, σε κάθε τους λέξη, σε κάθε σταγόνα από το κρασί τους.  Και νιώθω πως είναι και πολύ ωραίο να έχεις και τη δυνατότητα, μέσω ενός blog, να μοιράζεσαι μια τέτοια ιστορία.  Συμφέροντα δεν έχω ούτε και με νοιάζει.  Αλλά νομίζω πως αξίζει τόσο πολύ να δείχνεις σε μια Ελλάδα που μιζεριάζει με τόσα, αυτές τις τίμιες προσπάθειες ανθρώπων, με Α κεφαλαίο.  Πήρα το ποδήλατο, έκανα πετάλι, και ένιωσα υπέροχα.  Ένιωσα αγάπη για τη ζωή. Μοναδικό!

ΥΓ:  Να ευχαριστήσω τη φίλη και ενθουσιώδη πάντα Κ. (η αλλιώς Miss Catalina) που κυκλοφορεί και αυτή επιτέλους "ελεύθερη" στην πόλη μ' ένα σπαστό, και βάζει υπέροχες ταξιδιάρικες μουσικές στο Key Bar, κάθε Σάββατο απόγευμα στην οδό Πραξιτέλους.  Χωρίς αυτήν αυτό το μικρό ποστ δε θα είχε γραφτεί.

ΥΓ2:  Το Οινοποιείο του Μιχ. Κορωναίου, θα το βρείτε στην οδό Λένορμαν 183 & Κρέοντος, τηλ 210 5123709, όπου μπορείτε να πάρετε όσο κρασάκι θέλετε, από 1/2 κιλό μέχρι ένα τόνο!  Και μούστο για μουσταλευριά και μουστοκούλουρα. Και οι τιμές, ιδιαιτέρως οικονομικές!  Προμηθεύει άλλωστε και τόσα πολλά μαγαζιά που σίγουρα, όλο και κάπου θα το έχετε γευτεί, αφού δίνει και κρασί για μπουκάλια με ονομασία μαγαζιών.

ΥΓ3: Η Γαλλική μουσική της Zaz μας ταξίδεψε μέσω Γαλλίας σε Ελληνικά κρασιά!

Ξενάγηση στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης...

Ένα νεαρό ζευγάρι από τη Γαλλία, στην αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα, "αγαπάει"

Μια κόρη και ένας φύλακας, σχεδόν "συμβαδίζουν"

Ένα γλυπτό που "κλαίει"

Μια άλλη πανέμορφη "κόρη", θέλει σχεδόν να μας μιλήσει...

Οι Καρυάτιδες, περιμένουν υπομονετικά την αδερφή τους από το Λονδίνο...
Εκεί στο κενό...

Την Πέμπτη, πρωί πρωί, ξεκίνησα

με ανάμεικτα αισθήματα και επισκέφτηκα το
Νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Τελικά, είναι αλήθεια ότι φτιάχτηκε
ειδικά για τα εκθέματα που εκεί μέσα πια
βρήκαν τον "αέρα" τους.

Για εμένα ήταν συγκλονιστική, όχι τόσο η αίθουσα που φυλάσσονται
τα μάρμαρα του Παρθενώνα,
που είναι εκπληκτική ούτως ή άλλως,
αλλά η κάτω, με όλα τα υπέροχα αγάλματα-αναθήματα,
όπως οι κόρες και οι ιππείς,
που νιώθεις ότι παίρνουν ζωή και περπατάνε ανάμεσά σου.

Το φως της Αττικής, αυτό το μοναδικό φως,
"λούζει" όλους τους χώρους και τα γλυπτά, τα μάρμαρα
αστράφτουν...

Ο Τσουμί, κατάφερε και έφερε το έξω μέσα
και όσο και αν έξω επικρατεί αυτή η Αθηναϊκή αναρχία,
νιώθεις ότι είσαι σε μια κιβωτό της πόλης, της ιστορίας,
μιας ιστορίας που ξεκινά από τα πόδια σου κάτω, εκεί που βλέπεις τις ανασκαφές
και φτάνει στον ουρανό...

Δεν θέλω να πω άλλα...
Θα σας ξεναγήσουν λίγο οι φωτογραφίες...

Δεν μπορείς όμως να μη δακρύσεις από συγκίνηση εκεί μέσα.

Ένα μουσείο, που για εμένα είναι η πρώτη πραγματικά επαγγελματική προσπάθεια
στην Ελλάδα, για ένα παγκόσμιο μουσείο...

Τα γλυπτά όντως καλούν από μόνα τους τα αδέρφια τους, εκεί έξω...
Όπου βρίσκονται

Και εμάς για να σκεφτούμε πραγματικά,
σε τι επίπεδο είχαν φτάσει αυτοί οι άνθρωποι,
που εμείς οι "σύγχρονοι" δεν τους φτάνουμε,
ούτε στο μικρό μας δακτυλάκι... Όχι πως αυτό είναι και αυτοσκοπός!

Είναι ελπίδα όμως...
Ελπίδα, ότι μπορούμε αν θέλουμε

Απολαύστε τις φωτογραφίες, σε μια πρώτη ξενάγηση...

Να πάτε οπωσδήποτε!

Το καφέ του Μουσείου, είναι πολύ "πολιτισμένο" με πολύ εξυπηρετικά παιδιά
και φυσικά ας μη ξεχνάμε ότι κυρίως για αυτό, έγινε ο ντόρος με τα κτίρια, της Αρεοπαγίτου
που βλέπετε μπροστά...
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν με ενόχλησαν...
Πιστεύω, ότι έτσι είναι, και ας το δεχτούμε όλοι αυτό...
Άλλωστε η πόλη μας, αυτό είναι...

Η Ακρόπολη σε καθηλώνει μέσα από τη γυάλινη αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα

Ο ουρανός, τα σύννεφα και η Ακρόπολη,
αντικατοπτρίζονται στο μινιμαλιστικό σχέδιο του τελευταίου ορόφου

Τα γλυπτά χαζεύουν, μάλλον, με απορία τις πολυκατοικίες του Μακρυγιάννη

Η "συνομιλία" των γλυπτών, με το φυσικό τους χώρο είναι πραγματικά μοναδική

Τα "άσπρα" κομμάτια είναι αυτά που λείπουν εκεί στα ξένα, στα Λονδίνα και καλούν...

Ο, σύμφωνα με το ΣΚΑΙ και πολλούς "Έλληνες",
πιο μεγάλος Έλληνας,
ο Αλέξανδρος, σκέφτεται σοβαρά το μέλλον του,
μετά από αυτή την "τιμή" που του κάνανε!

Μια πόλη, αποκαλύπτεται...

Ο κατακερματισμός των γλυπτών μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, είναι πασιφανής.

Η αίθουσα που οι ιππείς, οι κόρες και όλη η παρέα τους
σουλατσάρουν ελεύθερα πια...