Ιστορία μιας επιχειρηματικής μετακόμισης. Μέρος Ι...

Πριν από αρκετούς χειμώνες, σε μια μεγαλούπολη και μέσα σ' ένα κλασικό και μάλλον αδιάφορο διακοσμητικά γραφείο που όμως συνάδει απόλυτα με το «αποστειρωμένο» περιβάλλον μιας μεγάλης εταιρείας, που θα πούμε Χ, καθόταν σε μια περιστρεφόμενη πολυθρόνα, ένας ροδαλός κύριος με ένα πουράκι. Κοίταζε νωχελικά τον υπολογιστή και ο καπνός έκανε κυκλάκια πάνω από το γραφείο. Ξαφνικά, εισέβαλε στο γραφείο ένας φουριόζος κύριος, λεπτός, λίγο χλωμός, ντυμένος στην τρίχα, που ακούγεται ότι προσελήφθη «φιλικά» από μια άλλη εταιρεία Χ, γιατί απλά έπρεπε να συμβουλεύει τον κύριο της πιο πάνω πολυθρόνας, έχοντας μια λαμπρή ιδέα και ένα χαμόγελο φορεμένο ψεύτικα πάνω στα πρόσωπο.

Ανακοίνωσε με μεγάλη χαρά, μια μοναδική ανακάλυψη! Εκείνο το πρωί, την ώρα που κάτι έψαχνε στον υπολογιστή, ανακάλυψε πως η εταιρεία Χ, έχει στη διάθεση της, μη ρωτάτε πως, ένα πολύ ωραίο οικόπεδο, μ’ ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο, σε ένα προάστιο της μεγαλούπολης, αρκετά μακρινό, που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, ως χώρος για εταιρεία, αλλά έχει πολλές δυνατότητες που οφείλει η εταιρεία Χ να ανακαλύψει, να διευρύνει και φυσικά να αξιοποιήσει. Με μια ανακαινίσουλα, τίποτα σπουδαίο, λίγα εκατομμύρια Ευρουλάκια, θα μπορέσει η εταιρεία Χ, να στεγάσει πάρα, μα πάρα πολλούς εργαζόμενους – μυρμηγκάκια σε ένα χώρο, να τους περιορίσει, να γίνουν πιο παραγωγικοί και εν τέλει να δικαιολογήσει και ο κύριος σύμβουλος την παχυλή αμοιβή που παίρνει για συμβουλές!

Ο κύριος με το πουράκι τον κοίταξε... «Εγώ εκεί δεν πάω, δεν βολεύει άλλωστε την μετακίνησή μου από το προνομιακό μου προάστιο δίπλα σε ένα καμμενο βουνό, καλά είναι εδώ στο κέντρο, κάνω και τις δουλειές μου, έχω και πολλές συναντήσεις άλλωστε, άλλα σαν ιδέα δεν είναι άσχημη», σκέφτηκε, ξύνοντας λίγο τη μύτη... Όχι σκαλίζοντας, ξύνοντας... Είναι και στέλεχος εταιρείας Χ μην ξεχνάμε... «Αλλά μπορώ να μαζέψω αρκετούς «χαραμοφάηδες» υπαλληλάκους, από αυτούς που πληρώνω με υπέρογκους μισθούς των 1000 ευρώ και κάτι και ίσως να καταφέρω να αυξήσω έτσι και την παραγωγικότητα, αφού βόλτες γύρω τριγύρω δεν θα έχει, και να είναι και όλοι μαντρωμένοι, μια χαρά....!» Τον κοίταξε, χαμογέλασε έτσι λίγο σαρδόνια, με το αριστερό χείλος και έδωσε εντολή.... «Το θέλω όχι τώρα... Χθες!»

Φυσικά, ακολουθήθηκαν όλες οι σωστές διαδικασίες, όπως ότι το κτίριο δεν γκρεμίστηκε εντελώς, γιατί τότε θα έπρεπε να πάρει καινούρια άδεια με πολύ χαμηλότερο συντελεστή μιας και η περιοχή είναι καθαρά οικιστική και άρα δεν θα είχε πια κανένα επιχειρηματικό ενδιαφέρον, ή ότι στο διαγωνισμό που έγινε για τη «φθηνή» ανακαίνιση, επιλέχτηκε με πολύ καλά κριτήρια ένας κύριος που έχει μια μεγάλη εταιρεία κατασκευών και συμβαίνει να καθόταν στο διπλανό θρανίο με τον κύριο με το πουράκι που αναφέραμε πιο πάνω, σ’ ένα από αυτά τα ωραία σχολεία με εμβληματικά κτίρια και πολλά δεντράκια που κατοικοεδρεύουν σε ακριβά προάστια... Πολύ συγκινήθηκαν οι παραπάνω κύριοι βέβαια όταν το ανακάλυψαν και ξύπνησαν μέσα τους πολλές θύμησες από τρίλιζες σε παλιόχαρτα, σκονάκια, πλαστελίνες πειράγματα σε ξανθές μπουκλίτσες και άλλα ωραία...

Έτσι λοιπόν, πήραν οι μπουλντόζες φωτιά και τα τσιμέντα χαρά και το παλιό εργοστάσιο στη μέση του πουθενά, απέκτησε ταμπέλα που διαλαλούσε το νέο κατασκεύασμα και ξαφνικά κουρνιαχτός και θόρυβος γέμισαν όλο τον τόπο, με τα λίγα λιβάδια και τις μεζονέτες «τούρτες». Φυσικά και ο σύμβουλος, ο χλωμός που είπαμε, δεν ενημέρωσε ότι αυτό το οικόπεδο, δεν έχει κοντά του κανένα μέσο συγκοινωνίας, δηλαδή μετρό, τρένο, λεωφορεία, κάτι δηλαδή που να θυμίζει ότι ανήκει σε αυτή τη μεγαλούπολη... Ούτε καν ένα μεγάλο δρόμο... Ένας αυτοκινητόδρομος περνάει η αλήθεια είναι δίπλα, απλά προσφέρει «καθαρό αέρα» από πολλά αυτοκίνητα και δυστυχώς καμία έξοδο παρά μόνο μετά ή και πριν από χιλιόμετρα! Ο συμμαθητής του κυρίου δε, με το πουράκι και οι μηχανικοί του, θεώρησαν πώς ένα κτίριο στη μέση του πουθενά, δε χρειάζεται καμία πρόβλεψη για μεγάλους χώρους στάθμευσης, και άπλετους χώρους τριγύρω για πράσινο και άλλωστε γιατί να προβλέψουν αφού δεν θέλουν κανένα νόμο να τους ορίζει, είναι ανεξάρτητοι και ωραίοι. Στις αξίες τους βέβαια, θεωρούν πολύ σημαντικό ο εργαζόμενος να γυμνάζεται καθημερινά περπατώντας για να πάει στη δουλειά του χιλιόμετρα από εκεί που πάρκαρε, καθώς επίσης και ότι είναι πολύ καλό το ξύπνημα με του κοκκόρου την κραυγή γιατί προσθέτει μια σπιρτάδα στην εργασία και ευεξία πρωινή! Δεν πειράζει φυσικά αν προστίθονται τουλάχιστον 2 ώρες πήγαινε-έλα για τη δουλειά σε ένα ήδη βαρύ καθημερινό πρόγραμμα, άλλωστε οι ώρες αυτές, σε συγκοινωνίες κυρίως, προσφέρονται για κοινωνικές επαφές, ψυχαναλυτικές συζητήσεις με άλλους πρωινούς ταλαίπωρους και τη σύσφιξη γενικότερα των ανθρώπινων σχέσεων... Υπήρξε και έξτρα φροντίδα για τις μαμάδες και τις μπαμπάδες, γιατί παρόλο που για τέτοια μεγάλα κατασκευάσματα υπάρχει νόμος που μιλά για παιδικό σταθμό μέσα στους χώρους αυτούς, φυσικά δεν χρειάζεται να τηρείται, γιατί ο συμμαθητής κατασκευαστής είχε λαμπρή ιδέα. Πιστεύει ακράδαντα στη σχέση παιδιού - γονιού και γι' αυτό δίνει, ειδικά στις σχολικές γιορτές και αργίες, μια ευκαιρία σε όλους τους εργαζόμενους να χαίρονται τα παιδάκια των υπόλοιπων εργαζομένων, να προσφέρει και μια νότα χαράς και ζωντάνιας στους μεγάλους διαδρόμους του κτιρίου, που γεμίζουν από παιδάκια και γέλια! Σκέφτεται δε, αυτές τις μέρες, να φέρνει και την εταιρεία ο "Φασουλής και η Μπουρμπουλήθρα" με πολλούς κλόουν για να χαίρονται όλοι και να παίζουν τα παιδιά. Κάτι σαν παιδότοπος δηλαδή. Άλλωστε δουλειά δε γίνεται που δε γίνεται...

Εκείνο το χειμώνα λοιπόν, ο ήρωας της ιστορίας μας, ένας μικρός υπάλληλος που αγαπάει τη ζωή στην πόλη του και την καρδιά της, έχει και ένα ποδήλατο να βολοδέρνει... πήγαινε από ανάγκη και όχι τίποτα άλλο δηλαδή, στο γραφείο του της εταιρείας Χ, που ήταν στρατηγικά τοποθετημένο σε μια πολύ κεντρική λεωφόρο της πόλης, χωρίς φυσικά να ξέρει τι του ετοιμάζουν. Είναι καλός και φιλότιμος και πάντα προσπαθεί να μη δίνει αφορμές... Εκείνη την ημέρα, ένιωσε ξαφνικά ένα μούδιασμα....

Συνεχίζεται...