Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Μυρωδιά Χειμώνα...

Στη Θεσσαλονίκη, συνηθίζουμε να λέμε: "του Άι-Δημήτρη στρώνω τα χαλιά, του Κωνσταντίνου και Ελένης, τα μαζεύω...". Έτσι και προχθές, μέρα του Οκτώβρη με αριθμό 28, έστρωσα, μετά από την κλασική γενική λάντζα, τα χαλιά στο σπίτι. Πήραν τη θέση τους, στο σαλόνι, στο διαδρομάκι... Σκέφτηκα πως έρχεται σιγά σιγά ο χειμώνας, με ένα φθινόπωρο που φέτος το καταλάβαμε, αφού η φύση ξεδίψασε μια χαρά, με τις αρκετές βροχές που έριξε.

Την ώρα που καθάριζα και προετοίμαζα το σπίτι για το χειμώνα, τρύπωσε μέσα στο σπίτι από τα ανοιχτά παράθυρα, μια μυρωδιά τόσο γνώριμη, τόσο χειμωνιάτικη, γεμάτη θαλπωρή. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου στο τζάκι, πλημμύρισε τη μικρή γειτονιά και μπήκε στο σπίτι. Ο γείτονας, έκανε πρόβα χειμερινή ή ίσως να κρύωσε. Τον ευχαριστώ γιατί με γέμισε με μια εικόνα όλο αναμνήσεις, όταν παιδιά πηγαίναμε στο μικρό σπίτι στη Χαλκιδική και ανάβαμε το τζάκι, το μόνο μέσο που είχαμε για να ζεσταθεί λίγο το σπίτι και κοιμόμασταν όλοι στρωματσάδα στο μικρό σαλόνι, με τη φωτιά να τρεμοπαίζει και να τσιτσιρίζει. Με γέμισε με την εικόνα που περιμένεις και ψάχνεις πως και πως για να τα καταφέρεις και οικονομικά αλλά και χρονικά να στήσεις σ' ένα μικρό ξενώνα στο βουνό ή γιατί όχι και σε ένα μικρό σπίτι δίπλα στη σκοτεινή και μουντή θάλασσα του Γενάρη.

Έλα ντε, που το όνειρο, το έχουν στήσει έτσι, ώστε να στο πουλάνε με μεταξωτές κορδέλες. Φίλη μου, σκεφτόταν να πάρει σύζυγο και παιδάκια, να πάει Πρωτοχρονιά, που; Στη Βασιλίτσα, ή έστω κάπου εκεί σε κάποιο χωριό στα ορεινά των Γρεβενών. Δυστυχώς, πραγματικά όμως, λογάριασε χωρίς το ξενοδόχο! Στα πολλά τηλέφωνα που έκανε, σε δήθεν resorts και ρουστίκ villages, που τα είχαν από παλιά ξέρετε στον τόπο τους, οι τιμές ήταν εξωφρενικές! Από €150 μέχρι και €250 τη βραδιά για το χωριό, που δε λέγεται St Moritz, αλλά του Κίτσουλα! Ορισμένοι, δε της έλεγαν πως μπορεί να κλείσει μόνο πακέτο, δηλαδή οπωσδήποτε 4 μέρες ή 5, με €1250 και βάλε, μόνο με πρωινό, χωρίς γεύμα Πρωτοχρονιάς. Και εκεί που βάλαμε και τα γέλια και σηκώσαμε και τα χέρια ψηλά, ήταν όταν ήδη στα περισσότερα καταλύματα, ανακαλύψαμε πως σχεδόν όλα τα δωμάτια ήταν κλεισμένα! Δηλαδή, προφανώς στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα πολλά λεφτά, που δεν ξέρουμε πως, ποιοι και που. Χαμπάρι λοιπόν και οι ξενοδόχοι των βουνών! Οπότε η φίλη, μάλλον παράτησε την ιδέα του αναμμένου τζακιού στης Πίνδου τα ένδοξα βουνά, όπου κάθε κούτσουρο και 5ευρω, και είπε θα συμβιβαστεί μάλλον με το σπιτάκι της που είναι και μια χαρά όμορφο (νομίζω έχει και τζάκι).

Τέλος πάντων, πάλι την έριξα την γκρίνια μου, αλλά τι να κάνω και εγώ με αυτά που ακούω. Φύτεψα στα γλαστράκια μου και δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι και ρίγανη μυρωδάτη, για τα ωραία τα πιάτα της χειμωνιάτικης κουζίνας. Αυτά που έχω πάρει από τη μαμά και τις γιαγιάδες, τα θριαμβευτικά πιάτα της Μακεδονίας και της Θράκης με το χοιρινό με τα διάφορα ηδύποτα αλλά και κυδώνια, δαμάσκηνα ή λάχανο. Έβγαλα και το μεγάλο βάζο με το κατακόκκινο, καυτερό μπούκοβο από το Νυμφαίο της Φλώρινας, για τα υπέροχα σουτζουκάκια ή τις σούπες της εποχής! Περιμένω πως και πως και το δυνατό κόκκινο κρασάκι από τη Γουμένισσα και τη Νάουσα, ή το εξαιρετικό Μερλό και Cabernet από τα αγροκτήματα του Μπαρμπόπουλου στη Σπερχειάδα Λαμίας, που βγαίνει σε περιορισμένες ποσότητες και είναι όνειρο στο ουρανίσκο. Να μαγειρέψω και να τα απολαύσω με τις χειμωνιάτικες παρέες σε καναπέδες και πολυθρόνες, μαξιλάρες, στα μάλλινα χαλιά!

Όταν τελείωσα, έκλεισα τα παράθυρα, έκανα και μια ωραία κοτόσουπα με ρυζάκι και αυγολέμονο, ένα όνειρο! Κάθησα στον καναπέ, αγαλλίασα από την ωραία αίσθηση καθαριότητας και αφού λοιπόν ζεστάθηκε και το σώμα και η ψυχή, χαμογέλασα! Πήγα στο θέατρο, κάναμε μια ωραία παράσταση... Ήρθαν αγαπημένοι φίλοι, περάσαμε καλά και κατάλαβα πόσο και γιατί μου αρέσει ο χειμώνας!

Γιατί, φέρνει το κόσμο στην εστία του, στις προγονικές ανάγκες για φωτιά και φαγητό, για συνεύρεση και ανταλλαγή σκέψεων, όταν έξω η φύση είναι στα αφιλόξενά της. Πίσω στα βασικά δηλαδή!

Καλό χειμώνα λοιπόν!

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Γύρω, γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης: Φωνή Διαμαρτυρίας του Ιστορικού Κέντρου...

Μουσουλμάνες γυναίκες, κάθονται αμέριμνα σε μια γειτονιά του Βερολίνου

Έχω εκνευριστεί.

Με μια φανερή κλιμάκωση μετά το Δεκέμβριο του 2008, με τα γνωστά γεγονότα, έχουμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο, που νιώθω ότι Αστυνομία και Αντιεξουσία, τα 2 Α μεγάλα, έχουν μπει σ' ένα εξοντωτικό αλληλοφάγωμα και "παιχνιδάκι" σκύλου και γάτας. Ο Τομ και ο Τζέρι της γειτονιάς μας, χωρίς τέλος. Στη μέση όλης αυτής της φασαρίας, οι πολίτες και ειδικά περιοχών όπως τα Εξάρχεια, που άθελά τους, έχουν μπει στη μέση και με μεγάλη πια απορία και αγανάκτηση, παρακολουθούν αυτό το γαϊτανάκι της αντιπαλότητας που κατά κύριο λόγω γίνεται για να γίνει. Ο τρίτος φυσικά "ήρωας" της ιστορίας, είναι υποτίθεται το συντεταγμένο κράτος, που με το πρόσωπο του εκάστοτε υπουργού, ειδικά των υπουργών της ΝΔ των τελευταίων 5,5 χρόνων, βάζει λάδι στη φωτιά και προκαλεί με την παντελή έλλειψη σοβαρού σχεδίου αλλά και επαγγελματικής αντιμετώπισης της κατάστασης.


Έχουμε πήξει στην υπερβολική τεστοστερόνη των "παλικαριών" του σώματος και στην ψευτο-επαναστατική εγκεφαλική διέγερση των δήθεν αναρχικών, που δεν έχουν καμία σχέση όπως φαίνεται πια με τη καθαρή αυτή πολιτική άποψη, που φυσικά και είναι σεβαστή.

Τρεις και οι συνιστώσες του εκνευρισμού μου...
  1. Έχουμε καταλήξει να βαφτίζουμε αναρχία και επανάσταση, το πέσιμο σε μια ομάδα με μπλε στολές που πίνει φραπέδες (σπουδαία δουλειά και αυτή) ή να κάψουμε πέντε αυτοκίνητα και 2 τράπεζες. Σιγά τα ωά! Η αναρχία, όπως περιγράφεται σε συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και προτάσεις όπως διατυπώθηκαν π.χ. από τον πρωτεργάτη της αναρχικής ιδεολογίας τον William Godwin ίσα, ίσα καταδικάζει τέτοιου είδους επιθέσεις ή πρωτοβουλίες, ως αντίθετες ενέργειες στη φιλοσοφία της συγκεκριμένης θεωρίας, αφού δίνουν αφορμή για χειρότερες επεμβάσεις από το οργανωμένο κράτος που νιώθει αντανακλαστικά πως πρέπει να αντιδράσει. Παράλληλα, συνεχίζει, πως η βία στρέφει την κοινωνία απέναντι στους προβληματισμούς και στις θέσεις της ιδεολογίας και μάλιστα καταστρέφει τη δημιουργική ανάγκη για αυτοργάνωση και συλλογικότητα σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας, γειτονιάς. Γεννά, επίσης αντανακλαστικά, την ανάγκη επικάλυψης, προστασίας του συνόλου, που νιώθει πως θίγεται, με την επίκληση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους για επιβολή της τάξης. Άρα μηδέν εις το πηλίκο. Υ.Γ. Με ενοχλεί επίσης αφάνταστα, να μου κάνετε κατάληψη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στα Προπύλαια και ειλικρινά δε ξέρω αν έχετε δίκιο ή όχι, μπορεί και να έχετε, άλλα με ενοχλεί που έχετε μίσος για κάθε τι ωραίο στην πόλη, μίσος για την πόλη που σας θρέφει και ΝΑΙ με ενοχλεί που μου γράφετε συνθήματα πάνω στα αγάλματα και δε σέβεστε ούτε ένα τέτοιο κτίριο, από τα λίγα που υπάρχουν στην ταλαιπωρημένη πόλη μας. Γράψε σύνθημα σ' ένα πανί πάνω, δε ξέρω...Έτσι δε γίνεται η επανάσταση σας. Ειλικρινά θα ήθελα μια εξήγηση!
  2. Η δε Αστυνομία, έτσι όπως αυτή τη στιγμή λειτουργεί στην Ελλάδα, ουσιαστικά δε λειτουργεί. Πάσχει από το σύνδρομο του Δ. Υπαλλήλου, με ελλιπέστατη εκπαίδευση, πάνω απ' όλα στη συμπεριφορά απέναντι στον πολίτη, με βαθιά προβληματικές εκφάνσεις προσωπικοτήτων στο σώμα, που φλερτάρουν από τη στρατολαγνεία, το ρατσισμό σε κάθε τι διαφορετικό και το υπερβολικό ζήλο, τύπου σερίφη στη Αμερικανική Μεγαλούπολη του 70, μέχρι την πλήρη απραξία και ωχαδερφισμό. Δεν μπορεί πια ούτε ασφάλεια να προσφέρει από το κοινό έγκλημα, αλλά ούτε και σωστή πολιτική αντιμετώπισης κρίσεων, θερμοκέφαλων κτλ. Τα τελευταία 2 χρόνια στην πόλη αυτή, έχω αποκτήσει φοβία με τους αστυνομικούς. Ομάδες και ομάδες, στολές και στολές, παπάκια και μηχανές με ομάδες ΑΒΔΖ και του πουλιού το γάλα, που περιδιαβαίνουν τους δρόμους, σούζες με ζητάδες στην Αμαλίας μέρα μεσημέρι, κλούβες που κλείνουν λεωφορειοδρόμους, ασπίδες και μάσκες και προτεταμένα όπλα, θαρρείς και θα μας χτυπήσουν οι τρομοκράτες του αλί μπαμπά και του τσου και βάρα από στιγμή σε στιγμή, σε ένα περιφερόμενο θίασο από κυρίως νεαρά παιδιά, που έχουν και ύφος από επάνω. Οι μισοί δε, πλακωμένοι και στα βάρη, θαμώνες στα καλύτερα γυμναστήρια. Αυτό μπορεί να εξιτάρει ίσως ορισμένες και γιατί όχι και ορισμένους στην πόλη αυτή, εμένα όμως με κάνει και αγχώνομαι. Δεν καταλαβαίνω, επίσης τη μανία, να περιχαρακώνονται σε πολύ συγκεκριμένες περιοχές του Ιστορικού Κέντρου, ενώ στα ΒΠ, ΔΠ και ΝΠ, τους βλέπουν γενικά με το τηλεσκόπιο. Διαβάζω μόνο στο τρίγωνο της Βουλής, είναι τουλάχιστον 200! Σώπα, φυλάνε τα βλαστάρια... Η δε Ηρώδου Αττικού, κάθε 2 και 3, ξεκίνησε με το "φοβητσιάρη" να υποθέσω πρώην πρωθυπουργό και δυστυχώς συνεχίζει και τώρα, να κλείνει αψυχολόγητα, κάτι ώρες ας πούμε 11 το βράδυ... Γιατί; Για να πάει ατάραχο βόλτα κάνα κανίς της γειτονιάς; Όλη η Αθήνα μια αναστάτωση, μια εικόνα κατάληψης από πηλήκια.
  3. Η δε καραμέλα, κάποιων περιοχών που "παραδοσιακά" είναι πιο ελεύθερες, ανεξάρτητες, κτλ που ειδικά τον τελευταίο καιρό, πιπιλάνε συνέχεια τα μίντια. Τα Εξάρχεια και καλά, πρώτα στη λίστα. Σαν την πολυζηλεμένη νύφη. Η τάδε ομάδα που αντίκειται στην εξουσία ότι η περιοχή τους ανήκει (έτσι αποφασίσανε πολύ "δημοκρατικά", ότι άλλοι δεν χωράνε), άλλοι πάλι ότι δεν έχει αστυνομία και φοβούνται, άλλοι πάλι μας έχουν πρήξει με το "άβατο", για άλλους πάλι, πεδίο κλεφτοπολέμου με τις μπλε στολές που απλά κάθονται γύρω τριγύρω και αυτές χωρίς λόγο... και στη μέση τα ναρκωτικά, οι προστασίες που πουλιούνται στα μαγαζιά και κανείς δεν ασχολείται. Όλοι δε οι Ελληναράδες, φαν της δήθεν οργανωμένης "επίθεσης" από τα συμφέροντα του real estate. Ποια οργανωμένη μωρέ; Εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε πως να αλλάξουμε μια λάμπα π.χ.! Και όλα αυτά με γαρνιτούρα μια κουραστική πια για το 2009 αριστερή Τσιπρική μπουρδολογία, (συγγνώμη φίλοι του χώρου, αλλά έτσι είναι) για Λωρίδες της Γάζας κ.α. βλακώδη. Μια απλή συνοικία είναι τα Εξάρχεια, με μια χαρά ανθρώπους, με μια χαρά ζωή, με δυνατές προσωπικότητες και μέρη φιλοσοφικής συνεύρεσης, που απλά έχουν μια ιστορία λόγω θέσης στον αστικό ιστό, πολιτισμό και ζωή της πόλης. Έτσι έτυχε και τα έφερε η ζωή...
ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ;

Ότι μας έχετε αλλάξει ΌΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι σε αυτή την ιστορία, στο χαζό παιχνίδι σας, τα φώτα. Εμείς που κατοικούμε στο κέντρο από αγάπη, που αγαπάμε αυτή την πόλη και δεν τη χρησιμοποιούμε μόνο για να την απομυζούμε, θέλουμε ΟΛΟΙ σας να μας αφήσετε στην ησυχία μας. Να έχουμε τις γειτονιές μας ανθρώπινες και όπως τις θέλουμε, να είμαστε μόνοι μας οργανωμένοι όπως παλιά, να μη χρειαζόμαστε καμιά προστασία από κανένα αστυνομικό ή αναρχικό, που όλοι πια δουλεύουν και δήθεν παλεύουν για εμάς χωρίς εμάς. Μια πόλη που μοιάζει σαν μια αρένα ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα σε συνεχιζόμενες εντάσεις που καλλιεργούνται σκόπιμα. Μια ζωή, η κατάρα του Μεσογειακού Νότου μας: Ομάδες και ομαδούλες, σκύλοι και γάτες, πράσινοι και κόκκινοι, άσπρο μαύρο και φωνές, φωνές, φασαρία.

ΑΜΑΝ ΠΙΑ.
Φτάνει...


ΞΟΥΤ όλοι στα σπίτια σας, να παίξετε με την μπάλα σας και να αφήσετε τα Εξάρχεια, το Ιστορικό Κέντρο να βρει το ρυθμό του, να βρει τη θέση που του αρμόζει πια, όπως έχει γίνει σε τόσες πόλεις. Ακόμα και στο Λονδίνο, με την τρομολαγνεία τους, τόση αστυνομία δεν έχει πια, (αυτοί έχουν και τις κάμερες και καλά, άλλη μπούρδα) αλλά ακόμα και στο Βερολίνο με την παράδοση στην ελεύθερη σκέψη αλλά και στην αναρχική ιδεολογία σε ορισμένες γειτονιές, δεν υπάρχει σχεδόν δείγμα αστυνομίας.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΤΕ
αλλά οι γειτονιές μας δεν ανήκουν σε κανέναν.

Ανήκουν στα μπαλκόνια μας και στα λουλούδια μας,
στα καλημέρα μας και τα καλησπέρα μας,
στα χαμόγελα, στα δάκρυα και στις κουβέντες μας

στις συνευρέσεις μας, στις κηδείες και στους γάμους μας
στο σεξ μας και στο φλερτ μας
στη βόλτα μας, στο σκύλο και στη γάτα μας
στις επισκέψεις μας και
στα Κυριακάτικα πρωινά μας
,
στα μεσημεριανά μας στις γιαγιάδες και στους παππούδες μας.


Ξεκολλήστε και αφήστε μας ελεύθερους!

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Επιστολή - Διαμαρτυρία στην κα Μπακογιάννη... Για να έχουμε να λέμε!

Στα αριστερά, ετοιμάζεται να αναχωρήσει ο κύριος Γιακουμάτος και οι...
σωματοφύλακες!


Εδώ και περίπου ένα μήνα, ίσως και περισσότερο, η είσοδος της Δ. Αρεοπαγίτου επί της Λ. Αμαλίας, παρουσιάζει μια εικόνα θλιβερή, με αυτοκίνητα συνεχώς σταθμευμένα πάνω στο μαρμάρινο πεζοδρόμιο. Ειδικά με το που άνοιξε και το Μουσείο της Ακρόπολης, τα ταξί, κάνουν πάρτι. Φυσικά, η Δ. Αστυνομία και η Τροχαία κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Το ίδιο έχει συμβεί και κατά τη διάρκεια ιδιωτικών εκδηλώσεων στο εστιατόριο του Ν. Μουσείου της Ακρόπολης, (κατά τ' άλλα στο Βρ. Μουσείο μας ενοχλούσε ότι δίδεται για δεξιώσεις) όπου π.χ. ευκατάστατοι και νεόπλουτοι θέλουν να παρκάρουν ακριβώς μπροστά στην είσοδο. Περισσότερο μπορείτε να δείτε εδώ, στη στήλη του Δ. Ρηγόπουλου στη LIFO. Περαιτέρω έτσι ενασχόληση με το θέμα, έδειξε, ότι επί της Δ. Αρεοπαγίτου 3, βρίσκεται το πολιτικό γραφείο της κα Μπακογιάννη και τις περισσότερες φορές, τα αυτοκίνητα και οι παραβάτες, ήταν άνθρωποι που επισκέπτονταν ή βρίσκονταν στην υπηρεσία του συγκεκριμένου γραφείου. Η έντονη παραβατικότητα θα έλεγα πως ξεκίνησε μάλιστα, με την προκήρυξη των εκλογών, για προφανείς λόγους.


Επειδή πιστεύω ότι οι πολίτες δεν πρέπει ούτε να κάθονται με σταυρωμένα χέρια, ούτε να δέχονται πράγματα που δεν τους αρέσουν. Επειδή δεν είμαι της άποψης που εκφράζεται κυρίως από ανθρώπους που έχουν ίσως ζήσει άλλες εποχές του δόγματος "ου μπλέξεις" και επειδή έχω μάθει να διεκδικώ και να υποστηρίζω τη γνώμη μου, ειδικά όταν έχω δίκιο. Επειδή, οι βουλευτές εκλέγονται και καλό είναι να έχουν επικοινωνία με το εκλογικό σώμα στο σύνολό του και να απολογούνται. Επειδή οι Έλληνες γκρινιάζουμε αλλά δεν μιλάμε σοβαρά και δεν χρησιμοποιούμε δομές που υπάρχουν στημένες π.χ. τα ηλεκτρονικά sites των βουλευτών για επικοινωνία. Για όλα αυτά, αποφάσισα πολύ απλά, να στείλω ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στο συγκεκριμένο γραφείο, απλά διεκδικώντας το αυτονόητο. Δεν γνωρίζω καν εάν το μήνυμα θα διαβαστεί ή θα πεταχτεί άμεσα. Άλλωστε το super ηλεκτρονικό site, μετά την αποστολή δεν μου έδωσε κανένα μήνυμα ότι εστάλη το κείμενό μου... Ενδεικτικό θα έλεγα.

Αλλά ως ενεργός πολίτης έκανα το χρέος μου.

Η Δ/νση επικοινωνίας είναι γραμμένη στο παρακάτω site.

(http://www.dorabak.gr/).


Προς την αξιότιμη κα Μπακογιάννη

και υπευθύνους του Πολιτικού Γραφείου επί της Δ. Αρεοπαγίτου 3, Αθήνα.

Με λύπη ως κάτοικος της περιοχής αλλά και ως ποδηλάτης και συχνός περιπατητής στη Δ. Αρεοπαγίτου, παρατηρώ μαζί και με άλλους κατοίκους της περιοχής, ότι τα διάφορα υπηρεσιακά, ογκώδη τζιπ και αυτοκίνητα, δικά σας αλλά και των ανθρώπων που σας συνοδεύουν, καθώς και των επισκεπτών σας, όπως π.χ. ταξί, καταλαμβάνουν με περίσσια περιφρόνηση προς τους νόμους και την τάξη της πόλης, τον πανέμορφο πεζόδρομο της Δ. Αρεοπαγίτου και ειδικά το κομμάτι που βρίσκεται απέναντι από το Πολιτικό σας Γραφείο και το Ίδρυμα Ωνάση στη Λ. Αμαλίας 56.


Συστηματικά, ειδικά τον τελευταίο καιρό, λόγω προφανώς και της υποψηφιότητας σας για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, αναγκαζόμαστε να βλέπουμε το θλιβερό θέαμα, εκεί που βρίσκονταν τα υπαίθρια γλυπτά του Τάκι, τα οποία εσείς είχατε επιλέξει να κοσμούν την είσοδο του πεζόδρομου ως Δήμαρχος Αθηναίων και ο συνάδελφός σας κ. Κακλαμάνης φρόντισε ν' απομακρύνει (sic…), ο χώρος να μετατρέπεται σε υπαίθριο πάρκινγκ. Τα μάρμαρα που τοποθετήθηκαν στο σημείο αυτό αλλά και τα όμορφα πλατάνια, αξίζουν καλύτερης αντιμετώπισης και μάλιστα σε ένα σημείο που αποτελεί κορυφαίο τουριστικό προορισμό της Αθήνας.


Οι πολιτικοί κα Μπακογιάννη, οφείλουν να δίνουν το καλό παράδειγμα στους πολίτες, ειδικά όταν έχουν και φιλοδοξίες για περαιτέρω εξέλιξη της πορείας τους και θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά στα μάτια των πολιτών. Οι πολίτες κρίνουν πια καθημερινά τις πράξεις των πολιτικών, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές. Επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω του διαδικτύου, της οργάνωσής τους σε διάφορα σχήματα και πρωτοβουλίες κατοίκων, που ήδη έχουν προσέξει το ατυχές αυτό φαινόμενο. Η αλγεινή εντύπωση που προκαλεί ο «στόλος» των παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων σας, δυστυχώς δεν βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση.


Θα σας παρακαλούσα λοιπόν ως πολίτης, κάτοικος και ψηφοφόρος της περιοχής, να σεβαστείτε τις υπάρχουσες διατάξεις που απαγορεύουν ρητά τη στάθμευση σε πεζόδρομους, τη γειτονιά που σας φιλοξενεί, τον περιπατητή, τους ΑΜΕΑ, την ανάγκη για μια ανθρώπινη πόλη, που προστατεύει τον επισκέπτη, τον ποδηλάτη, τη μητέρα με το καρότσι της.


Πιστεύω πως απλά πρόκειται για μια ατυχής παράλειψη και με λίγη καλή θέληση και μια απλή οδηγία σας, το θέμα θα μπορούσε να ρυθμιστεί και να μην αποτελεί μια μικρή αλλά δυσάρεστη κουκκίδα στο μέχρι τώρα έργο σας. Άλλωστε, υπάρχουν στην περιοχή και μάλιστα στους διπλανούς δρόμους από το Πολιτικό σας Γραφείο, οργανωμένοι χώροι στάθμευσης που θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε. Αντιλαμβάνομαι φυσικά πως μπορεί να μην είστε εσείς αποκλειστικά υπεύθυνοι για όλα τα οχήματα, αλλά ακόμα και έτσι να είναι, έχετε την επιρροή με το καλό σας παράδειγμα, να κάνετε μια πρώτη κίνηση και επίσης να δώσετε και μια γενικότερη κατεύθυνση σεβασμού του χώρου στους ανθρώπους που σας συνοδεύουν και την ανάγκη επιβολής του νόμου και σε άλλους «παραβάτες».


Ελπίζω να δεχτείτε με καλή διάθεση και απλά ως μια φιλική παρατήρηση τα παραπάνω σχόλια. Σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στις εσωτερικές διαδικασίες του κόμματός σας και για οποιοδήποτε πρόβλημα μη διστάσετε να επικοινωνήσετε στη δ/νση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή στα τηλέφωνα που σας παραθέτω. Με τιμή ο υπογράφων...

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Αρμενίζοντας... από το Αιγαίο στη Λατινική Αμερική!

Δημήτρης και Γαλήνη...
Λαούτο και Βιολί...
Ήχοι και Θάλασσα...
Ταξίδι και αρχή...

Στη Δονούσα των ανέμων, είχα την τύχη να γνωρίσω ένα "ωραίο" ζευγάρι που είχε αποφασίσει να βγει από της καθημερινής ρουτίνας τα τετριμμένα και να ξεκινήσει για το πιο μεγάλο ταξίδι της ζωής του.

Έκλεισαν σπίτι, άφησαν δουλειές, μάζεψαν ότι λεφτά είχαν και δεν είχαν, πήραν ανά χείρας τα αγαπημένα τους μουσικά όργανα και έφυγαν για τη Λατινική Αμερική,
με πρώτο σταθμό το Buenos Aires!

Σήμερα το πρωί, πήρα ένα email τους, από ένα cafe στην πρωτεύουσα της Αργεντινής και ήταν ο πιο όμορφος τρόπος να ξεκινήσω την ημέρα μου! Τα παιδιά στήσανε ήδη το blog τους, για να μπορούμε όλοι εδώ πίσω να "ταξιδεύουμε" μαζί τους, να τους συντροφεύουμε.
Για πολλούς η κίνησή τους αυτή, μπορεί να ακούγεται τρελή, για άλλους κάτι τόσο, μα τόσο ενδιαφέρον και τολμηρό.
Συγκαταλέγομαι στο fan club της δεύτερης περίπτωσης.

Τα... Armenakia λοιπόν,
θα αρμενίζουν σε μέρη και πελάγη μακρινά και όμορφα,
σε πόλεις και κουλτούρες διαφορετικές, μαγικές!
Σας καλώ όλους να "ανέβουμε" μαζί στο άρμα τους!

Καλό ταξίδι Δημήτρη και Γαλήνη...

Μαγέψτε με τον ελληνικό ήχο του Αιγαίου
τις τανγκερίες της Αργεντινής,
τις κοιλάδες της Χιλής και του Περού,
τις παραλίες της Βραζιλίας...

Σας φιλώ και θα σας "προσέχω"
Πεταλάκης

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Πρεμιέρα απόψε για την "Ιζαντόρα-When She Danced"...


« Ένα πράγμα ήθελα μόνο…

Να χαρίσω στον κόσμο τη χαμένη του ομορφιά!

Δεν μπορώ όμως να χορεύω χωρίς ελπίδα…»

Ο Αμερικανός συγγραφέας Martin Sherman, σ’ένα απόσπασμα από τη "θεατρική μιλιά" που έδωσε στο χαρακτήρα της Isadora Duncan (May 26, 1877 – September 14, 1927) στο κείμενό του, συνοψίζει τον μεγάλο καημό και συνάμα τη φιλοσοφία ζωής μιας συγκλονιστικής προσωπικότητας που έζησε στις αρχές του 20ου αιώνα. Μια χορεύτρια, ένας μοναδικός άνθρωπος, που πίστεψε ότι με το σώμα της και το χορό της μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, να του δώσει μια νέα πνοή. Ίσως να μην το κατάφερε ποτέ. Αλλά κατάφερε να εμπνεύσει ορδές ζωγράφων, καλλιτεχνών, ποιητών, συγγραφέων, εικαστικών και ανθρώπων του πνεύματος, να επηρεάσει το εξπρεσιονιστικό κίνημα στην Ευρώπη που ζούσε τη belle epoque της λίγο πριν το Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικά, μπορεί και να έκανε τον κόσμο πιο όμορφο.

Ο Sherman στο θεατρικό του έργο, “Isadora-When She Danced”, μας καλεί να παρακολουθήσουμε μια μέρα από τη ζωή της Isadora, στην πιο ώριμη ηλικία της, σε μια ζωή που ισσοροπεί μεταξύ παρακμής, έρωτα, πάθους και ονείρων. Ένα σπιτικό, σε ένα δρόμο του Παρισιού, στις αρχές του αιώνα, όπου αγωνιά για την επόμενη ώρα, ζει ένα παράφορο έρωτα με τον Ρώσο ποιητή Sergei Yesenin, που την καταστρέφει και ταυτόχρονα την αναζωογονεί, αναστατώνεται, κλαίει και γελάει από τις επισκέψεις ανθρώπων «δορυφόρων» που την περιτριγυρίζουν: της Αγγλίδας φίλης της Μαίρη Ντεστί, μιας μεταφράστριας από τη Ρωσία με το όνομα Μπέλτσερ που θα της αποκαλύψει τα μυστικά ενός ποιήματος που κρύβει αγκάθια, ενός Ρουμάνου παιδιού θαύματος, του Αλεξάνδρου, ενός Ιταλού του Λουτσιάνο, ένα χαρακτήρα - φάρσα, ένα πρόσωπο στο οποίο επενδύει πολλά, και μια Γαλλίδα οικονόμο του σπιτιού, που αγαπά και μισεί!

Καθώς διάβαζα για τις ανάγκες του ρόλου, γνώρισα, κυρίως μέσα από την αυτοβιογραφία της, μια γυναίκα εκρηκτική, δυναμική που πίστευε τόσο πολύ σε αυτό που ήθελε να κάνει, που έζησε μια εκπληκτική ζωή, με χαρές και λύπες, αλλά και τραγική, με οράματα, με ιδέες και αντιλήψεις πολύ προχωρημένες για την εποχή της. Γνώρισα, μια τρομερή δύναμη και κουράγιο για τη ζωή, για το χορό, για την Ελλάδα, τη φύση και τα απλά της ζωής. Μια ζωή που πέρασε από την απόλυτη φτώχια, στο πλούτο, σε παραμυθένια σκηνικά και εμπειρίες και ξαφνικά και πάλι στα τάρταρα και στην οικονομική δυσπραγία. Αγαπούσε πάρα πολύ τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, και μάλιστε πέρασε ένα διάστημα και στην Αθήνα, όπου αγόρασε και ένα οικόπεδο στην περιοχή του σημερινού Βύρωνα, με σκοπό να στήσει ένα ναό, ύμνο στην αρμονία και στην ομορφιά της αρχαιοελληνικής φύσης και φιλοσοφίας. Δεν τα κατάφερε, αλλα τελικά κάτι έμεινε, αφου σε αυτό το σημείο, βρίσκεται σήμερα το δραστήριο Ίδρυμα Ισιδώρας και Ραυμόνδου Ντάνκαν.

Με τα παιδιά της, λίγο πριν το τραγικό τους θάνατο...

Ένιωσα την αγάπη της για τα παιδιά, για τον πλούτο της παιδικής ψυχής και της ανάγκης για μια άλλη εκπαιδευτική διαδικασία, που αφήνει το πνεύμα των παιδιών ελεύθερο και σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Ανακάλυψα τον αδάμαστο χαρακτήρα της αλλά και την τάση της να προκαλεί, να πηγαίνει δημοσίως ενάντια σε θεσμούς, ήθη και προκαταλήψεις της εποχής, με πολλές φορές προσωπικό κόστος. Διάβασα για τον πόνο της για το τραγικό χαμό των παιδιών της (της Ντιρτρ και του Πάτρικ), τα οποία έχασε από πνιγμό σ’ ένα φοβερό ατύχημα όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν έπεσε σ’ ένα ποτάμι. Και μετά η προσπάθεια να ξεφύγει από τις τάσεις αυτοκτονίας, από το γεγονός αυτό που τη σημάδεψε και την τάραξε, και μετά η ολοένα αυξανόμενη κάθοδός της σε μια ζωή που όπως λέει και η ίδια ζούσε και δεν ζούσε. Την αγαπησα σα μια φίλη κοντινή. Πέθανε με ένα πραγματικά διάσημο θάνατο, σα σκηνή από ελληνική τραγωδία που τόσο αγαπούσε. Η μεγάλη εσάρπα που φορούσε και είχε αδυναμία, μπλέχτηκε στους τροχούς ενός ανοιχτού αυτοκινήτου, που οδηγούσε ο τότε γοητευτικός φίλος της Benoît Falchetto, και την έπνιξε… Ένα απίστευτο τέλος για μια απίστευτη προσωπικότητα!


Ο μικρός αλλά πολύ ενδιαφέρον ρόλος του Ιταλού Λουτσιάνο, που είχα την τύχη να δουλέψω, είχε πολύ δυσκολία και ας δεν του φαινόταν με την πρώτη ματιά. Πρέπει να ισσοροπεί ανάμεσα στην καρικατούρα και στο ανθρώπινο, στο κωμικό αλλά και στο τραγικό. Είναι ο χαρακτήρας που ορίζει την εξέλιξη της βραδιάς που αναταράσσει και πάλι τις ευαίσθητες ισσοροπίες στο σπίτι της Isadora. Μπορεί πολύ εύκολα να κυλήσει στο γκροτέσκο με αμφίβολα αποτελέσματα και επίσης δεν έχει χρόνο να σχηματοποιήσει χαρακτήρα στο μάτι και στο μυαλό του θεατή. Είναι λίγο strike and go! Για αυτό και μου άρεσε από την αρχή, όταν μου πρότειναν το ρόλο. Γιατί είχε ζουμί, εκεί που δεν το περίμενεις. Και κάθε βράδυ, μπορώ να «παίζω», να το διασκεδάζω, γιατί στην τελική αυτό είναι το πιο ωραίο αίσθημα στον ηθοποιό. Εξάσκησα και τα Ιταλικά μου, αφού στο έργο δεν θα ακούσετε από εμένα λέξη στα ελληνικά! Αλλά μην ανησυχείτε… Θα δείτε! Θα καταλάβετε…

Όπως και οι άνθρωποι που περιστοίχιζαν τη Isadora Duncan, έτσι και εμείς, γίναμε ένας πολυεθνικός θίασος. Ο σκηνοθέτης και χορογράφος μας, ο Ρουμάνος Razvan Mazilu πολύ διάσημος στη χώρα του, η Δήμητρα Χατούπη με πολύ μεγάλη πορεία στα Ελληνικά θεατρικά δρώμενα, ο πάντα μέσα στην πλάκα Δαυιδ Μαλτέζε από τη Γεωργία, η βραβευμένη Ντίνα Μιχαηλίδου, με επιτυχημένη πορεία στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη και όχι μόνο, η πολύ γλυκιά και ταλαντούχα Ιρίνα Μποικο από την Ουκρανία, ο νέο-φώτιστος Γιώργος Νούσης και η μαμά του λόχου η Χαρά Καμενίδου (με τα μπισκοτάκια της πάντα ανα χείρας για τις ώρες της μεγάλης πείνας, μετά από ατελείωτες πρόβες), η χορεύτρια η Φαίδρα Σούτου και φυσικά ο Πεταλάκης με την τρελαμάρα του!

Περάσαμε πολύ καλά, γελάσαμε και συγκινηθήκαμε πολύ, προβληματιστήκαμε και χαρήκαμε, αλλα τελικά πιστεύω ότι προσπαθήσαμε πολύ να φέρουμε σε πέρας ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, που να πλησιάσει έστω και λίγο τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα της συγκλονιστικής γυναίκας που άκουγε στο όνομα Isadora Duncan.

Σας περιμένουμε λοιπόν στο σανίδι… Ευκαιρία ίσως να γνωριστώ και να συστηθώ και με κάποιους από εσάς. Έστω και έτσι!

Ξεκινάμε λοιπόν σήμερα, με avant-premiere από το Αθηνόραμα και από αύριο κανονικά πια, για τουλάχιστον 25 παραστάσεις, από Τετάρτη μέχρι Κυριακή στις 21:12, στο Θέατρο Μέλι, πίσω από την πλατεία Βικτωρίας!

Και στο Facebook

http://www.facebook.com/home.php?#/event.php?eid=155256728136&index=1

Πληροφορίες

Η Πάνδημος Ηώς παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη θεατρική παράσταση «Ιζαντόρα», βασισμένη στο έργο του Martin Sherman «When she danced» με θέμα τη ζωή της θρυλικής χορογράφου Ισιδώρας Ντάνκαν, σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σκηνοθεσία και χορογραφίες του διάσημου Ρουμάνου σκηνοθέτη και χορογράφου Razvan Mazilu.

Η παράσταση ανεβαίνει με τη συμπαράσταση του Ιδρύματος Ισιδώρας και Ραϋμόνδου Ντάνκαν και αποτελεί μια εξαιρετική σκιαγράφηση αυτής της τόσο σημαντικής προσωπικότητας, που άλλαξε την πορεία του σύγχρονου χορού.
Θέατρο Μέλι: Πλ. Βικτωρίας, Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 ,10434, Αθήνα,
Πρεμιέρα: 8 Οκτωβρίου 2009.

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Ραζβάν Μαζιλού
Σκηνικά-Κουστούμια- Φωτισμοί: Αντώνης Χαλκιάς

Ηθοποιοί:
Δήμητρα Χατούπη (Ισιδώρα Ντάνκαν)
Δαυίδ Μαλτέζε (Σεργκέι Εζένιν)
Ντίνα Μιχαηλίδου (Μαίρη)
Ιρίνα Μπόικο (Μπέλτσερ)
Φίλιππος Φραγκούλης (Λουτσιάνο)
Γιώργος Nούσης (Αλέξανδρος)
Χαρά Καμενίδου (Ζαν)
Φαίδρα Σούτου (Κριστίν)
χορεύει η Φαίδρα Σούτου

Θέατρο ΜΕΛΙ Πλ. Βικτωρίας, Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 ,10434, Αθήνα
Κρατήσεις τηλ: 210 822 1111 , 2105203562, 6976104700
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή ώρα 21.15
Εισιτήρια: 20 €, 12 € (φοιτητικό),
ατέλε
ιες δεκτές
Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Μια χώρα "άρρωστη", πάει να συναντήσει την κάλπη


Ο αγχωμένος επιβάτης του ταξί, προσπαθούσε, στη γωνία της Χ. Τρικούπη, με Σόλωνος, να στήσει στα γρήγορα ένα αναπηρικό καρότσι για το συνεπιβάτη του με ειδικές ανάγκες, στη μέση του δρόμου. Η οδηγός ταξί τα είχε χάσει, προσπαθώντας να καταλάβει και να συζητήσει με τον τροχονόμο, ο οποίος είχε αποκλείσει την κάθοδο της Σόλωνος λόγω της τάδε προεκλογικής συγκέντρωσης, πως θα βγει πίσω από το ξενοδοχείο Τιτάνια. Ακούω πως ψάχνονται, ρωτάνε, η οδηγός, που προφανώς η γυναίκα από ανάγκη δουλεύει στο τιμόνι, μια βοήθεια προφανώς σε σύζυγο, φίλο κτλ, δεν έχει ιδέα ούτε των βασικών δρόμων του κέντρου.

Σταματώ με το ποδήλατο και επεμβαίνω. Εξηγώ, οι ξένοι επιβάτες με κοιτάνε με αγωνία αλλά και συναίσθημα ανακούφισης, σαν ένα μικρό άγγελο που κατέβηκε με ένα ποδήλατο από τον ουρανό, ο από μηχανής θεός στην αφασία, στο χάος της Αθηναϊκής προεκλογικής περιόδου.

Τελικά, απλά λίγο τους συνοδεύω πιο κάτω, ο τροχονόμος με ευχαριστεί, οι άνθρωποι στο ταξί χαμογελάνε, τη βγάλαμε την άκρη και σήμερα, με μόνο όπλο απλά το φιλότιμο και την ανθρωπιά που έχει ο Έλληνας μέσα του. Το μόνο που προφανώς ακόμα μας σώζει λίγο. Σκέφτομαι το σοκ για ένα άνθρωπο με ειδικές ανάγκες, που έρχεται σε μια υποτίθεται Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, και του λένε ότι πρέπει να κατεβεί και να πάει με το καρότσι μια απόσταση εκατοντάδων μέτρων με τις αποσκευές του. Καλή αρχή. Welcome to Athens!

Στη Πατησίων, οι οπαδοί (ας πούμε κόκκινοι, πράσινοι, μπλε) αποβιβάζονται από λεωφορεία. Σημαίες, πάθος, αυτοσχέδια συνθήματα, θίασος που περιοδεύει στους δρόμους, διακρίνω και μερικούς αλλοδαπούς, Πακιστανούς και άλλους, που προφανώς συστρατεύονται με κάποιο τρόπο και αυτοί στον "αγώνα" του ελληνικού κομματικού κράτους/μηχανισμού, φτυσμένοι ούτως ή άλλως από την εκάστοτε εξουσία. Κάποιοι τουρίστες χαίρονται, κρατάνε και σημαίες για σουβενίρ, βγάζουν φωτογραφίες με τους οπαδούς, αναμνηστικές από την Αθήνα των εκλογών. Μια πόλη που όπως μου είπε και ένας πατέρας που συνάντησα μπλοκαρισμένο σ' ένα παπί πάνω ενώ πάσχιζε να πάει στο άρρωστο παιδί του στο νοσοκομείο, ταλαιπωρείται επειδή ο κάθε χαζομαλάκας θέλει να μιλήσει. Να κάνει το σκέρτσο του. Οι ανεπάγγελτοι δηλαδή.


Νιώθω πως αυτή η χώρα ακόμα έχει μείνει στη δεκαετία του 80, σε πολλά πράγματα. Προεκλογική συγκέντρωση στο δρόμο, αφισορύπανση, μπαλκόνια και χαιρετούρες, μαυρογιαλούροι σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Λόγια μεγάλα, ωραία, ψεύτικα, εφημερίδες ταγμένες και ξεπουλημένες σε παρατάξεις και συμφέροντα, με τίτλους βροντερούς, κοκορομαχίες ανάμεσα σε αρχηγούς, προέδρους, γραμματείς, δελφίνους - οχετός.

Στις εκλογές αυτές ο κόσμος είναι σκασμένος, ταλαιπωρημένος πολύ από τα προβλήματά του, την ανέχεια, την κρίση που φέτος θα κάνει τον χειμώνα αυτό τον πιο δύσκολο στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Σε όλα αυτά έχει και τον περιφερόμενο θίασο να του ζαλίζει το κεφάλι. Όποιος και να εκλεγεί, που μάλλον θα είναι ο Γεωργάκης, δεν έχει καμία περίοδο χάριτος, ο κόσμος πια έχει ξεπεράσει στεγανά κομματικά, κινείται σε όλο το φάσμα των αποχρώσεων πολύ εύκολα, δε συγχωρεί. Δυστυχώς σήμερα το πολιτικό μας σύστημα, λειτουργεί ακόμα με οικογένειες, δυναστείες, κόρες και γιους βουλευτών που δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους εκτός από κάθε 4 χρόνια να περιφέρονται στις εκλογικές τους περιοχές και να τάζουν.

Η Ελλάδα, το 1975, πέρασε από τη βασιλεία και τη χούντα, σε μια ιδιότυπη ολιγαρχία, είτε το θέλετε είτε όχι. Και πιο επικίνδυνοι είναι αυτοί που δεν φαίνονται, 40-50 οικογένειες που, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, καθορίζουν τις τύχες μας. Βέβαια, αυτό έχουμε και με αυτό θα πορευτούμε και η λύση μακάρι να κρυβόταν στο τα σπάω όλα και ξαναρχίζω, αλλά αυτό είναι πιστεύω ουτοπικό και πολύ ωραίο απλά για ένα σύνθημα σ' ένα τοίχο. Η λύση, μπορεί να έρθει κάποια στιγμή και από τα μέσα. Θα αργήσει, αλλά θα δείτε πως θα γίνει.

Πιο πολύ όμως φέρει και ο λαός, μεγάλη ευθύνη. Γιατί αναπαράγει και αντανακλά τις δικές του αδυναμίες, τις δικές του στρεβλώσεις, τα ρουσφέτια του, τα αυθαίρετα του, την υποκρισία του, την αδιαφορία στο περιβάλλον και τα ζώα, το συμφέρον του, τα δάνεια του και τη μιζέρια του την μικροαστική, το βόλεμα, την πάρτη του. Για αυτό αγαπητοί φίλοι δεν μπορούμε να μιλάμε για δραστικές αλλαγές, αφού η ίδια η κοινωνία δεν τις θέλει κατά βάθος.

Πως θα δεχτούν π.χ. οι ορδές των ταξί το δραστικό περιορισμό τους και τον εκπολιτισμό τους; Οι συμπαθέστατοι κατά τ' άλλα συμβολαιογράφοι, ότι δεν μπορεί το επάγγελμα να είναι κληρονομικό, κλειστό, θαρρείς και είναι απόγονοι της βασίλισσας Ελισάβετ; Οι δ. υπάλληλοι ή οι πανεπιστημιακοί ότι πρέπει να αξιολογούνται και να απολογούνται; Ο αυτοκινητάκιας να αφήσει λίγο παραπέρα ή και εντελώς το jeep και να θυμηθεί πως έχει και πόδια; Η ότι πρέπει κυρία μου να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι θα χτίσεις 50τμ και όχι άλλα 100τμ παράνομα γιατί αυτό σου πρέπει, αλλά εσύ θέλεις και άλλα, και άλλα, και άλλα τ.μ. απλά για να έχεις να καθαρίζεις.

Στην τελική απλά ο καθένας να κάνει σωστά τη δουλειά του και να μη ζηλεύει τον άλλο. Μια ολόκληρη χώρα κολλημένη στα στερεότυπα, στις φοβίες για τα πάντα γύρω μας, στους ξένους και στην Αμερική που όλο εμάς επιβουλεύεται, θαρρείς και άλλη δουλειά δεν έχουν, στη μην αλλαγή, στο συντηρητισμό, στα φάρμακα και στη ψυχανάλυση, στο τσιγάρο και στο αλκοόλ, στην κοσμάρα της, στην κλειδαρότρυπα της ζωής των άλλων... Η άρρωστη χώρα θέλει και να ψηφίσει! Δώσε λίγο ήλιο και θάλασσα στον Έλληνα και ξαφνικά τα ξεχνά όλα, τεχνητή αναπνοή και μετά πάλι στο βούρκο. Μόνο αυτό μας έμεινε και αυτό μας έχει φάει. Το κλίμα μας που στην πόλη ειδικά το καταντήσαμε και αυτό άθλιο.

Στην τελική ευθεία τελικά για τις εκλογές λοιπόν...

Θα σας πως τι ξέρω. Ξέρω πως τα τελευταία 5 χρόνια και βάλε, το βιοτικό μου επίπεδο έχει μειωθεί δραστικά, ο μισθός δεν φτάνει, όλοι γύρω μου κοιτούν να "φάνε", στο επαγγελματικό χώρο γεμίσαμε άσχετους συμβούλους, ο δίπλα δεν κάνει τίποτα και αμείβεται τριπλά, η πόλη και η ζωή της έχει υποβαθμιστεί πλήρως, οι ελευθερίες περιορίζονται με διάφορα τερτίπια, στελέχη της κυβέρνησης, δηλώνουν πως έχουν 4 παιδιά να θρέψουν και τι πειράζει που κλέβουν και λίγο, το περιβάλλον στην Ελλάδα έχει χτυπηθεί αλύπητα, η ΝΔ νομοθετεί απροκάλυπτα για συγκεκριμένες ομάδες π.χ. εισαγωγείς αυτοκινήτων, εγώ σαν ηλίθιος μισθωτός πληρώνω και οι μισοί τίποτα, το μπάχαλο στα νοσοκομεία συνεχίζεται, η επανίδρυση του κράτους είναι αστείο για τον Τοτό, η αναξιοκρατία βασιλεύει, οι μισοί νέοι παρακαλάνε για ρουσφέτια, η ανεργία βασιλεύει και ο Κωστάκης μας δουλεύει μαζί και όλοι οι άλλοι!

Η αριστερά στο δικό της κόσμο, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ ανήκουν στην ίδια σφαίρα του συντηρητισμού, της μισαλλοδοξίας και του λαϊκισμού, το ΠΑΣΟΚ απλά κερδίζει γιατί η ΝΔ και ο κ. Καραμανλής αποδείχτηκαν η μούφα της δεκαετίας και όλοι μαζί σέρνουμε το χορό του Ζαλόγγου.

Και για τις λεπτομέρειες που "σκοτώνουν"

Ο Κωστάκης μου αποδείχτηκε και ο πιο μεγάλος αφισσορυπαντής της πόλης, η φάτσα του είναι παντού και σε όλες τις παράνομες πινακίδες που πριν λίγες μέρες και πάλι σκότωσαν ένα νέο παιδί. Μου είναι θλιβερός, σαν επικήδεια φωτογραφία, έτσι όπως κυριαρχεί στο αστικό τοπίο, με την καλοζωισμένη φάτσα του. Ας καταποντιστεί, απλά για να φύγει από τη μέση ένα άλλο επίθετο και μετά να πάμε σ' ένα άλλο, μέχρι το σύστημα να μπλοκάρει. Η απόφαση του Γιωργάκη να μη δώσει λεφτά για αφίσες, αποδείχτηκε σωστή και έξυπνη προεκλογική κίνηση και αυτό του το αναγνωρίζω, και έτσι εξέθεσε ακόμα περισσότερο τη θλιβερή εσάνς της decadence του Κωστάκη, που μοιάζει σαν κακομαθημένο παιδί που παίζει μόνο του, χωρίς κανένα. Αλλά και αυτός κατάφερε απλά να πάει μπροστά, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο τώρα που να δίνει μια άλλη απάντηση, τουλάχιστον για μια μερίδα του εκλογικού σώματος.
Και στο τσίρκο "Μεντράνο: Η ωραία Ελλάς"
η εναλλαγή αυτή των 2 κομμάτων συνεχίζει το σώου...

Με βαριά καρδιά ας πάμε λοιπόν όλοι σκεπτικοί να ψηφίσουμε...
Τι; Ιδού η μεγαλύτερη απορία...
Τι να αποφασίσω, τι βρε γειτόνισσα;

Οι φωτογραφίες είναι από το ατελιέ/μουσείο του Rodin στο Παρίσι

Είπα να βάλω λίγο τη Α. Βουγιουκλάκη να τραγουδήσει έτσι τσαχπίνικα
να ευθυμήσουμε λίγο και να θυμηθούμε!