Η οδός Ηπίτου, το... πέρασμα μεταξύ Απόλλωνος και Βουλής
σπάνια απελευθερωμένο από αυτοκίνητα...
Σίγουρα για αρκετούς εκεί έξω, το Πάσχα, αυτό το ωραίο Ελληνικό Πάσχα, είναι συνυφασμένο με μια έξοδο από την πόλη, με αγρούς, τα πρώτα λουλούδια, τις πρώτες βόλτες σε όμορφα μέρη της αθάνατης Ελληνικής επαρχίας, μυρωδιές από φύση και μαγειρέματα σε κήπους και αυλές.
Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία δυστυχώς/ευτυχώς. Πάρτε το όπως θέλετε. Κάποιοι δεν έχουν χωριό, ή δεν έχουν χρόνο, δεν μπορούν, δεν γενικώς... Θυμάμαι, σχεδόν από παιδί, το Πάσχα το δικό μου, ήταν της πόλης. Γιατί έτσι ήταν η οικογένεια, άνθρωποι κυρίως αστοί. Μαζευόμασταν, όλα τα μέλη από μέρη μακρινά, Αγγλία ή άλλα μέρη του κόσμου και για εμάς το Πάσχα ήταν η Μεγάλη Εβδομάδα στην Αγία Σοφία της Θεσσαλονίκης, ή το προσκύνημα, η συμμετοχή στις λειτουργίες, στις γεμάτες με Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια εκκλησίες αυτής της πόλης, που κουβαλάει στη ψυχή της τις Βυζαντινές της νότες. Ήταν οι πομπές των επιτάφιων και η συνάντησή τους στην Τσιμισκή, στη γωνία σχεδόν της γειτονιάς μας, Παλαιών Πατρών Γερμανού και Ικτίνου, στου "Ντάνκα" που λέγαμε... Και μετά, που ξεχυνόμασταν στα ουζερί της πόλης, στο "Κορφού", στην παλιά αγορά, για τη "μακαριά" που λέμε εκεί πάνω. Του Χρηστού. Στη Β. Ελλάδα, και δη στη Θεσσαλονίκη, με τους πολλούς Κων/πολίτες και Μ. Ασιάτες, το μπόλιασμα χαράς και θλίψης, πάντα συνοδεύεται από γαστριμαργικές αναζητήσεις. Οι βόλτες στην ανοιξιάτικη παραλία και τα τσουρέκια από του Χατζηφωτίου, μαζί με τα κουλουράκια του. Οι συναντήσεις με φίλους, που ξέμεναν και αυτοί, σε καφέ καπνισμένα και ζεστά, ή σε μπαλκόνια που άνθιζαν τα γεράνια. Και μετά Ανάσταση στα Κάστρα, ή στην Αγία Σοφία, στο υπέροχο προαύλιο της... Φαγητό στο σαλόνι, ναι χωρίς σούβλες και λοιπά, με τα υπέροχα καλούδια που πάντα φτιάχναμε όλοι μαζί, με ωραία σερβίτσια και λευκά τραπεζομάντιλα με δαντέλες. Καθόλου δήθεν. Απλά διαφορετικά.
Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Πάτρα, τι σημασία έχει... Λατρεύω την πόλη που αδειάζει. Πείτε πως είμαι τρελός, αλλά μου αρέσει τόσο να ακούω τους ήχους που χάνονται από τα αυτοκίνητα τις άλλες μέρες, τις βόλτες στις γειτονιές με τις ανθισμένες, μυρωδάτες νεραντζιές, που σου θυμίζουν πως η άνοιξη είναι εδώ και ξυπνάει τις αισθήσεις. Να ποδηλατώ σε μια πόλη με ελάχιστη κίνηση, να ανακαλύπτω και πάλι γειτονιές αλλοτινές, να ακούω τη ρόδα να γυρίζει. Τα μπαλκόνια με τα κεράκια στις γλάστρες, όταν η πομπή του Επιτάφιου περνάει από τα στενά, την ασχήμια του τσιμέντου να λειάνει στο φως των κεριών, στο πλήθος που ακολουθεί. Στις δύσκολες γειτονιές της "σκληρής" πια πραγματικότητας, εκεί στο κέντρο, να βλέπω τους απαξιωμένους, απόκληρους της ζωής που δεν έχουν Πάσχα, δεν ξέρουν από γιορτές και οικογενειακές στιγμές. Να σκέφτομαι ότι ακόμα και εμείς που διαβάζουμε αυτά, γράφουμε αυτά, είμαστε τυχεροί και ας μην είμαστε μίζεροι.
Πάσχα, σημαίνει πέρασμα. Πέρασμα, στην εσωτερική μας ενδοσκόπηση, αναζήτηση, χρόνο με τον εαυτό μας. Πέρασμα απέναντι, στην κατανόηση, στο να φορέσουμε τα παπούτσια του άλλου, στον να τον κατανοήσουμε καλύτερα για να ξαναγυρίσουμε πίσω στα δικά μας καλύτερα. Πέρασμα, στα πραγματικά υλικά της ευτυχίας, της προσπάθειάς μας, μήπως και καταφέρουμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι ατομικά και συλλογικά. Πέρασμα, στην ανάγκη της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, που χάνεται, που δίδεται από κάποιους και από άλλους αγνοείται. Σαν περιπλανώμενα μπουκάλια στον ωκεανό. Πέρασμα, στην τόλμη, στην ανάγκη της διεκδίκησης του έρωτα και της συντροφικότητας, στην ανάγκη να κατανοήσουμε όλοι, ότι πρέπει να μιλάμε, να αρθρώνουμε λέξεις, να μη χανόμαστε πίσω από ιστοσελίδες και sms, και πως ναι, δεν είναι κακό να σηκώσεις ένα τηλέφωνο και να πάρεις αυτόν/αυτή/αυτούς που νοιάζεσαι...ή ακόμα καλύτερα σου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον, που ίσως θέλεις να εξερευνήσεις. Ακόμα καλύτερα να ζητήσεις να συνευρεθείς, μια χορογραφία, ομιλίας-σώματος-μυαλού-ενέργειας, που μπορεί να σε πάει παρακάτω. Γιατί φοβόμαστε λοιπόν τα περάσματα; Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο, πως όσοι τολμάνε να τα διαβούν, ζουν. Και ζουν αληθινά, και κακά και καλά. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Αυτό το Πάσχα λοιπόν, σε πόλη ή χωριό, τολμήστε να περάσετε στα απέναντί σας. Το παλεύω και θα συνεχίσω. Είναι υπέροχο, σας διαβεβαιώ!
