Σουρεαλιστικού περιεχομένου σκέψεις...

(Προειδοποιητική ταμπέλα στην είσοδο του Λόφου του Στράνη,

όπου ο Δ. Σολωμός, έγραψε τον ύμνο στην ελευθερία.

Προφανώς ο Δράκουλας θα είναι κανένας εξάδελφός του από τη Φιλική Εταιρεία, παράρτημα Βουκουρεστίου)

(Το Datsun, φύεται σε πολλούς κάμπους τσι Ζακύνθου και είναι φιλικό πολύ στο γάιδαρο)

"Τι να γράψεις σε αυτό το μεταίχμιο της εβδομάδας μετά το Πάσχα;" έλεγα και έλεγα στον εαυτό μου.

Η εβδομάδα μετά το Πάσχα, είναι πάντα μια περίεργη κατάσταση. Οι περισσότεροι, δεν έχουν πια τη βιασύνη του φευγιού, να προλάβουν τα έθιμα, τις τελετές, να ετοιμαστούν για την Ανάσταση, οπότε πάντα το κύμα της επιστροφής γίνεται σταδιακά. Αργόσυρτα, σέρνοντας τις "παντόφλες" μας, τις βαλίτσες μας και τις ρόδες των αυτοκίνητων μας, επιστρέφουμε, συνήθως σκασμένοι από το φαγητό, στις πόλεις μας, στο χωνευτήρι μας και στην καθημερινότητά μας. Μετά αναρωτιόμαστε πόσο γρήγορα περνάει η εβδομάδα, όταν καθόμαστε ή όταν περνάμε ευχάριστα. Αυτό μάλλον συμβαίνει, γιατί αυτές τις μέρες συγκεντρωνόμαστε λίγο στον ευατό μας και στα θέλω μας. Τις άλλες μέρες, τρέχουμε μάλλον για τους άλλους, αφού στην Ελλάδα των υπηρεσιών, ακόμα και οι δουλειές μας, συνήθως είναι από άλλους φτιαγμένες για άλλους καμωμένες.

Φέτος το δικό μου Πάσχα, θα έλεγα ήταν σουρεάλ... Όπως τελικά σουρεάλ ήταν και η Ζάκυνθος. Είχε λίγο απ' όλα. Και εκδηλώσεις τοπικές της Ζακύνθου, και αλλεργίες και ιούς γαστρεντερίτιδας με πυρετούς και βόλτες σε φανταστικές παραλίες. Μοναστήρια με φοβερούς μοναχούς, όπου μέχρι και εικόνες και κουρτίνες στα ιερά κρεμάσαμε σε μια προσπάθεια να εξιλεωθούν προφανώς οι αμαρτίες μας. Υπήρχαν στην παρέα πολλοί αμαρτωλοί bloggers. Ο νοών νοείτο! Πατούσες στην άμμο και βρεγμένα μπατζάκια, ξαφνική πρόσκληση για συνέντευξη σε τοπικό ραδιόφωνο για την προώθηση της πανελλαδικής ποδηλατοπορείας στις 10 Μαΐου και προσπάθεια οργάνωσης της συμμετοχής της Ζακύνθου.

Δύστροπους ανθρώπους σε εκκλησία χωριού, όπου αντί να παρακολουθούν τη λειτουργία, ήταν η χάβρα των Εβραίων και μόλις κάναμε μια μικρή παρατήρηση, μας είπαν σε Χριστιανικό πνεύμα αγάπης, αν δεν σας αρέσει αλλού! Οπότε και εμείς το κάναμε μετά ατάκα και λέγαμε... "Άκου να σου πω, αν δεν σου αρέσει αλλού!" Γέλια... Αλλά και υπέροχους απλούς ανθρώπους που μας δώσανε πριν την παραλία μπουκάλια με νερό, χωρίς να δεχτούν να πάρουν χρήματα. Μια καταπληκτική παρέα παλιών Ζακυνθινών μιας ηλικίας, που πειραζόντουσαν μεταξύ τους τόσο όμορφα. Για εμένα ήταν ένα θεατρικό με τοπική προφορά που λάτρεψα, που ρούφηξα με όλες τις αισθήσεις, αλλά και συμμετείχα κιόλας. Ανθρώπους, που μας κέρασαν τα πάντα από το φούρνο τους, γλυκύτατους... Αλλά και παιδιά με μηχανάκια να κάνουν σούζα στην κεντρική πλατεία, με μαμάδες αλλόφρονες να τρέχουν να μαζεύουν τα παιδάκια τους. Πλατείες με πολύ δήθεν καφέ, με πολύ δήθεν μούρες...

(Γέρακας. Πανέμορφη παραλία, όπου επισκέπτεται και κάθε Αύγουστο για διακοπές και για γέννα η κυρία Καρέτα-Καρέτα και πολύ έχει σκάσει, τα λιγούρια τους real estaters, που στην κυριολεξία η χελώνα διάλεξε αυτό το τοπίο για να "κάθεται" στα αυγά της...)

Βασικά, ήταν η μικρογραφία μιας επαρχιακής κοινωνίας εν εξελίξει, ο καθρέφτης μας. Που σίγουρα δεν δείχνει και τόσο όμορφο αντικατοπτρισμό, αλλά έχει και την πλάκα του...

Μετά ήρθε λίγο η ιστορία με την υγεία μου και τα έκανε μούσκεμα, οπότε και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των αμαρτωλών φίλων bloggers και μη, να με γιατροπορέψουν, προτίμησα να επιστρέψω στην εστία μου, όπου τουλάχιστον δεν θα χρειαζόταν να τους ταλαιπωρώ κιόλας.

Το σουρεάλ σκηνικό ολοκληρώθηκε στο ταξί της επιστροφής από το αεροδρόμιο, βράδυ Κυριακής με άδειους δρόμους, όπου ένας ταξιτζής (καλά είναι ρόλοι θεατρικοί όλοι τους από μόνοι τους), μου εξομολογήθηκε ότι χώρισε πριν λίγο καιρό και δεν του αρέσει να πηγαίνει αεροδρόμιο γιατί βλέπει τη μαυρίλα της υπαίθρου στα Μεσόγεια και του φαίνεται ασήκωτο το βάρος και ο νταλκάς. Καθισμένος στο πίσω κάθισμα, ζαλισμένος και με ελαφρύ πονοκέφαλο, προσπαθούσα να αποφύγω όσο μπορούσα τη συζήτηση με έναν οδηγό που μου εξηγούσε με μεγάλη θέρμη, ότι έχει τάμα (στο Χάρο προφανώς), την Κυριακή του Πάσχα και το Δεκαπενταύγουστο να περνάει με κόκκινο τα φανάρια... Στην απορία μου, που βγήκε έτσι με προσπάθεια μη εκνευρισμού, ότι μπορεί να σκοτώσει κάποιον, μου ανέλυσε περαιτέρω τη θεωρία του, ότι αυτός το κάνει γιατί έχει, προσέξτε, οδηγική συμπεριφορά, που αν όλοι είχαν σαν αυτόν κανένας δεν θα είχε ατυχήματα. Η οδηγική συμπεριφορά δεν είναι οι κανόνες! ΌΧΙ!... είναι το savoir vivre της οδήγησης ταξί, που δεν είναι το ίδιο με τα απλά ΙΧ, αλλά a class of its own. Σε όλα αυτά μου είπε ότι είναι και φιλόζωος και στεναχωριέται πολύ που τις γιορτές σκοτώνονται πολλά ζώα (sic) και αγαπά το περιβάλλον, ενώ στο άλσος της Καισαριανής πέταξε ένα χαρτί έξω από το παράθυρο, και ένα τσιγάρο. Είναι επίσης ροκάς και πήγαινε στο Mad στη Συγγρού ή κάτι τέτοιο, έβρισε τρελά 2 φορές διάφορους γιατί κάθονταν και περίμεναν σ' ένα κόκκινο φανάρι, και αφού τρέχαμε ιλιγγιωδώς σε σημείο που είπα ότι θα πάω Πασχαλιάτικα από δυστύχημα και θα είμαι άτυχος εκδρομέας του Πάσχα στις στατιστικές, μου εξήγησε ότι το κάνει γιατί δεν μπορεί ρε παιδί μου στη δουλειά να πηγαίνει αργά τον πελάτη, αφού βιάζεται! Μα δεν...

Άσε λέω... Φτάνοντας στο σπιτάκι μου, φίλησα το πατάκι τρις, αναρωτήθηκα γιατί οι τρελοί βγαίνουν παγανιά και μεταφέρουν και κόσμο και ποιος θα μπορούσε να τους μαζέψει και ξεκίνησα λίγο πιο νωρίς από αρκετούς από εσάς, την εβδομάδα μεταίχμιο με ένα μικρό αναστεναγμό για το Πάσχα του 2009 που έπαιρνε τις τελευταίες του ανάσες... Και το ταξί τελικά, σκέφτηκα, αντικατοπτρισμός μας είναι...