Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Posting at a cafe...


Το έχω νομίζω γράψει και πάλι, αλλά τελικά νομίζω ότι τα καφέ, είναι ο φυσικός μου χώρος. Μάλιστα όχι με φίλους... Μόνος... Λατρεύω την παρατήρηση της κίνησης του σερβιτόρου που σερβίρει το μαγικό δυναμωτικό ζωμό, καφέ, τσάι, σοκολάτα ( :) και όλα τα μικρούλικα εδέσματα που μπορούν να συνοδέψουν το κάθε μικρό ή μεγάλο φλιτζάνι. Λουκουμάκια, σάντουιτς, γλυκά... Λατρεύω την κίνηση, τον κόσμο, τα ζευγάρια, τις παρέες, τις αντιδράσεις, τη γλώσσα του σώματος... Να μαντεύω τι λέει η φωνή και τι λέει το σώμα. Συνήθως άλλα το ένα, άλλα το άλλο. Χρήσιμο εργαλείο στον ηθοποιό. Χρήσιμο στο καθημερινό βαλιτσάκι κατασκευής ενός ρόλου, ενός χαρακτήρα, στη φαντασία.

Λατρεύω να postaro (από το αρχαίο ελληνικό post (!)), από χώρους μεγάλους και μικρούς. Με χρώματα, με μπάρες μεγάλες και μικρές, με φώτα, με παράθυρα που βλέπουν διαβάτες που περνάνε ή τρέχουν, η με κλειστοφοβικές διαθέσεις σε υπόγεια και ορόφους. Η τσιγαρίλα (η μόνη μου αναγκαστική αντιπάθεια) έχει πολλές φορές ποτίσει τα δώματα, τις κολώνες, τον ασβέστη και ακόμα ψάχνω, με λίγες επιτυχίες ως τώρα, το μέρος της "δροσερής" μου ανάσας και αναπνοής. Περιμένω υπομονετικά καλύτερες μέρες. Καθαρότερες ατμόσφαιρες.


Χάνομαι, όπως και τώρα στο πληκτρολόγιο της καθημερινότητας, είμαι κομμάτι της ζωής, της πόλης που συνεχίζει να κινείται γύρω μου με τους ρυθμούς της... Εσύ όμως κάνεις στάση, πίνεις το μικρό ελιξήριο, πικρό ή γλυκό, με τσιγάρο ή χωρίς. Μονάχος προσωπική επιλογή, ακόμα καλύτερα. Απορροφώ τις εικόνες και τους ήχους. Όχι, δεν είμαι μοναχικός. Απλά συνομιλώ για λίγο και με εμένα, και με αυτό το κομμάτι που κρύβουμε όλοι. Συνήθως επιμελώς.

Στην Αθήνα, ανοίγουν σιγά σιγά ή ανακαινίζονται και μαγαζιά του αγαπημένου μου ροφήματος, σε στυλ που θυμίζουν τα ταξίδια μου στις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, της Ιβηρικής, της Αμερικής. Αυτά πλαισιώνουν σκηνικά τη σύγχρονη και συνάμα παρελθοντική πόλη. Την ταυτότητά της. Αυτά ήταν πάντα για εμένα οι μικροί μου θησαυροί. Στη Μαδρίτη με μάγεψαν κάτι χώροι χτισμένοι με πλακάκια από την Ανδαλουσία και το Μαρόκο, στο Βερολίνο, κάτι αστικοί χώροι με τεράστια παράθυρα και κέικ, ή μαγαζιά με decadence ανατολικής Γερμανίας και κόσμο τόσο "αλλιώς", που ήταν σαν καρτ ποστάλ, ακριβοθώρητη, από το παρελθόν μιας πόλης που ξαναγεννήθηκε. Στην Αμερική, λάτρεψα κάτι τεράστιες πολυθρόνες σε συνοικιακά, μικρά καφέ πριν την επέλαση των Starbucks, στις οποίες χανόσουν σε σκέψεις και σε βιβλία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα καφέ που ήταν κάποτε ένα παλιό κομμωτήριο στη Νέα Υόρκη στο Soho και καθόμουν κάτω από μια μηχανή για περμανάντ του 1960 με ένα φλιτζάνι τεραστίων διαστάσεων latte.

Το καφενείο, το καφέ, όσο και αν το κατηγορούμε πολλές φορές για την αφασία της ζωής μας ή για το σκότωμα του χρόνου μας, ένα σύμβολο που ο εργασιομανής πρέπει να ρίξει σε αυτή τη χώρα, αποτελεί δομή, συνήθεια αρχαία σε αυτό το κομμάτι της γης, μάλλον από τότε που ξεκινήσαμε να συγκροτούμε κοινότητες και πολιτείες. Για την ακρίβεια σε όλη την Α. Μεσόγειο, την Ανατολή, πάντα εδώ γεννιόντουσαν σκέψεις, ιδεολογίες, συζητήσεις. Πάντα από εδώ ξεκινούσαν αποφάσεις για κοινωνίες, για χωριά. Πάντα ήταν η μικρή βουλή, το έδρανο της καθημερινότητας, της έκφρασης ελεύθερης η όχι, μια μορφή αμεσοδημοκρατίας αλλά και καμιά φορά οχλαγωγίας. Και σήμερα ακόμα αποτελεί ένα δυναμικό κύτταρο στην πόλη αυτή και σε κάθε πόλη. Ναι, μάλλον και εμείς και αυτό το ξεχαρβαλώνουμε, με τη γνωστή μας μανία να αρμενίζουμε πάντα στα άκρα, αλλά εν τέλει είναι ο φυσικός χώρος συναναστροφής, μιας κουβέντας, μιας πολυθρόνας ή καρέκλας ψυχολογικής ανάλυσης από φίλους και φίλες, καλούς ή όχι. Το μεγάλο θεραπευτήριο της πόλης που θέλει να μιλάει, να ξεσπάει, να γελάει, ακόμα και να κλαίει. Ενίοτε και να γράφει, να γράφει αφηρημένα κομματάκια... σαν και αυτό. Και να στέλνει σε μπουκάλα κλειστή, στου διαδικτύου την αναζήτηση του ματιού που θα ανταποκριθεί... θα καταλάβει.

Καλή ώρα, καλή στιγμή, καλώς κείμενα, καλές λέξεις, καλή μας πορεία...

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Petalakis στην Κουζίνα! Περίσσεψε κιμάς; Φτιάξε βρε "Λαχματζούν"


Είστε πολυάσχολη γυναίκα ή εργένης
που τέλος πάντων δεν βάζετε και φωτιά στην κουζίνα όταν μαγειρεύετε;

Εννοώ ότι κάτι σκαμπάζετε...

Φτιάξατε χθες μακαρόνια με σάλτσα, ας πούμε μπολωνέζ (δηλαδή απλά με κιμά)
σας περίσσεψε και δεν θέλετε να πετάξετε τίποτα γιατί:

1) Τα παιδάκια στην Αιθιοπία και αλλού πεινάνε
(πάγιο επιχείρημα Ελληνίδας μάνας όταν δεν τρώγαμε το φαγητό)
2) Είναι αμαρτία από το Θεό (ου ου ου 666)
3) Τίποτα σε μια σύγχρονη κουζίνα δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο
ειδικά τώρα με την κρίση
(5-6 ευρουλάκια βρε τα 600γρ κιμάς??)

Θέλετε να εντυπωσιάσετε φίλους, γκόμενους, γκόμενες, θειάδες κτλ
με κάτι γευστικό και με άρωμα Ανατολής;

Πεινάσατε ξαφνικά εκεί που είχατε χαθεί σε κείμενα, σε υπολογιστές
και στου διαδικτύου την απέραντη πεδιάδα;

Μην απελπίζεστε!

Ο Πεταλάκης εκτός από ΤΟΣΑΑΑΑ άλλα, μαγειρεύει κιόλας και σε μια άλλη εκδοχή της Κουζίνας Povera ( δηλαδή της φτωχιάς - άσχετοι-) σας προτείνει κάτι φανταστικό και συνάμα γρήγορο.

Του Πεταλάκη το "Λαχματζούν", ή η γρήγορη χαρά της πείνας!

Το Λαχματζούν, ως είδος φαγητού, "ευδοκιμεί" εις όλην την ευρύτερη Μ. Ανατολή. Και επειδή και εμείς έχουμε, είχαμε πολλά πάρε δώσε με την Ανατολή, Μ Ασία και της κλείναμε πάντα τσαχπίνικα το μάτι δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι.

Είναι μια εύκολη πιτσούλα, με βάση το κιμά και διάφορα μυρωδικά.
Φαντασία να έχετε.

Τι χρειάζεστε;

Μια καλή ζύμη για πίτσα.

Θα την φτιάξετε μόνοι σας (διαβάστε το link πάνω), ή με τον αρτοποιητή (που εγώ, ως μάγερας καλός, έχω και γίνεται εύκολα) ή θα αποτανθείτε στον Ζυμαρούλη της Pillsbury που συχνάζει στα Σούπερ Μάρκετ. Αφού την φτιάξετε τσακ πατ, την απλώνετε σε ένα ωραίο ταψάκι, μπορείτε να κάνετε λίγες τρύπες στο ζυμαράκι, και απλώνετε τον κιμά που σας περίσσεψε από εχθές, ακόμα και κατευθείαν από το ψυγείο.

Εγώ τον κιμά μου τον φτιάχνω, έτσι πολύ μερακλίδικο, με κρεμμύδια, ελαιόλαδο, ντοματάκια ψιλοκομμένα, πιπέρι, αλάτι, κανέλα, ρίγανη και λίγο μαύρη ζάχαρη (επίσης τον σβήνω είτε με κονιάκ (ατσα) είτε με κόκκινο κρασί). Βάζω και λίγα φύλλα δάφνης και το αφήνω να μαγειρευτεί σε χαμηλή φωτιά. Αποτελεί τη βάση και για ζυμαρικά, χυλοπίτες και πιτσούλες!

Αφού τον απλώσετε λοιπόν, παίξτε με τα μπαχάρια,
όπως ένας φίλος Λιβανέζος που ήξερα στο Λονδίνο.

Κύμινο ή μπούκοβο (προσοχή) ή λίγο βασιλικό,
ότι σας έρθει στο κεφάλι
και υπάρχει πρόχειρο.

Να, π.χ. σήμερα εγώ πήρα από το γλαστράκι μου
θυμάρι και δεντρολίβανο,
έριξα κύμινο,
και τέλος από πάνω τυράκι,
ότι κίτρινο έχετε!

Σε προθερμασμένο φούρνο, ψήνετε στους 180 για καμιά 15 με 20 λεπτά
και voila!

Έτσι και τρώτε, και γλιτώνετε τα άθλια delivery (εκτός από του Βαγγέλη, που έχει το Colibri στην Αναπαύσεως, βοήθειά μας, εδώ στο Μετς και σκίζει) και γεύεστε κάτι εξωτικό και απόλυτα συνυφασμένο με το μοντέρνο τρόπο ζωής.

Μπορείτε να το σερβίρετε και με λεμονάκι (ΝΑΙ σας λέω πάει).

Άντε τζάνουμ καλή όρεξη!

ΥΓ: Συνάδελφοι, να φέρω αύριο από εκεί; Μου περίσσεψε ζύμη!

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Μικρές Αναταράξεις Νο 2. Χαμένοι στην ομίχλη...



Σκηνικό: Σχεδόν όλα τα μπαρ, καφέ κτλ της πόλης...

Πρωταγωνιστές: οι γνωστοί σε όλους φίλοι Έλληνες, Ελληνίδες (κυρίως)
και όχι μόνο, καπνιστές


Δεν έχουν περάσει, ούτε 4-5 μήνες από το "δήθεν" νόμο απαγόρευσης του καπνίσματος, του και πάλι "δήθεν" Μεσσιέ Αβραμό, και στην Ελλάδα του 2010, δεν μπορούμε ούτε αυτό το απλό μέτρο να εφαρμόσουμε. Στη διπλανή Τουρκία, που είναι εξίσου Ανατολίτες, και φίλοι του καπνού, τα μέτρα εφαρμόστηκαν μια χαρά, κανείς δεν κάθισε να το σκεφτεί και πολύ πολύ.

Υπάρχουν κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις, κυρίως σε εστιατόρια, που νομίζω είναι απόλυτα αναγκαίο, αφού ένα γεύμα σε ένα εστιατόριο η μια ταβέρνα, αυτή η απλή αλλά εξαίσια απόλαυση του φαγητού, της γεύσης στο ουρανίσκο και της όσφρησης του φαγητού, ήταν καταδικασμένη να χάνεται στην ομίχλη της τσιγαρίλας.

Θα εξηγηθώ μια και καλή.

Απαιτώ ως πολίτης που έχει επιλέξει μια συνήθεια ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΙ, όπως άλλοι πολίτες έχουν επιλέξει ΝΑ καπνίζουν, την ίση, τουλάχιστον μεταχείριση όπου πάω σε σχέση με τους τελευταίους. Από τότε που γεννήθηκα, σε αυτή τη χώρα, ζω με τη "δικτατορία" της πλειοψηφίας των καπνιστών, που απλά γουστάρουν να καπνίζουν παντού, να απαιτούν το δικαίωμά τους (δήθεν), τσαλακώνοντας το δικό μου δικαίωμα, να μην αποδέχονται τη διαφορετική άποψη. Κατανοώ και σέβομαι απόλυτα το δικό τους εθισμό (γιατί αυτό είναι) και την "ευχαρίστηση" που τους προσφέρει. Αλλά πως να το κάνουμε, βλάπτετε και εμένα. Αλλά θέλω και εγώ τον αέρα μου, τη δική μου καθαρή (όσο γίνεται σε μια πόλη βεβαρημένη) ατμόσφαιρα. Οι ίδιοι εδώ υπερασπιστές της άποψης, ότι εδώ είναι Ελλάδα, ότι το τσιγάρο, είναι μαγκιά, όταν ταξιδεύουν στην Ευρώπη και αλλού, γίνονται αρνάκια. Ας δοκιμάσουν στη διπλανή Τουρκία ή Αγγλία να ανάψουν τσιγαράκι σε κλειστό χώρο, αν θέλουν να κάνουν επανάσταση. Υπάρχει ένα πολύ καλό άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη, στη LIFO για αυτή την ιστορία. Και επειδή ωραίες είναι οι συζητήσεις περί διαφορετικών εντελώς χώρων, αλλά ούτε και αυτό το σεβαστήκατε, ούτε εσείς, ούτε οι ιδιοκτήτες κανενός μαγαζιού, λυπάμαι αλλά μόνο με το βούρδουλα και την καθολική απαγόρευση μπορεί να γίνει (πια) κάτι.

Έχω ακούσει, τόσο καιρό, άπειρες μπούρδες, ότι η μόλυνση του αέρα είναι πιο σημαντική, άρα δεν βαριέσαι, ότι τι να κάνουμε, θέλουν να καπνίζουν και τα γκαρσόνια, ότι θα υποστούμε οικονομική καταστροφή, ότι θα ανοίξει ο τάφος του Τουταγχαμόν και θα έρθουν οι 700 πληγές του Φαραώ... Μονίμως δικαιολογίες, σε μια κοινωνία που δεν θέλει με τίποτα να μεγαλώσει, να κάνει η ίδια τις αλλαγές που πρέπει να κάνει. Ένα ανώριμο ανήλικο, κακομαθημένο σώμα.

Το δε κράτος, φταίει πάνω απ 'όλα, γιατί τελικά πλήρωσε 1-2 διαφημιστικές, οι οποίες τα τσέπωσαν μια χαρά για την καμπάνια γιαλαντζί, δεν έστησε κανένα σωστό ελεγκτικό μηχανισμό, οι Δήμοι δεν έχουν χαμπάρι για άδειες, και το γαϊτανάκι της ανεπάρκειας συνεχίζεται. Πέταξε και την ανόητη ρύθμιση, για καπνίζοντες χώρους κάτω από 70 τ.μ., δηλαδή έβαλε δερβέναγα τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, που όπως π.χ. ένας γνωστός μου που έχει μπαρ στο Κέντρο και το απαγόρευσε, κοίταξε αριστερά και δεξιά τον ανταγωνισμό και σάστισε. ΟΛΟΙ ακόμα και τα 200 τ.μ., συνέχιζαν να μην εφαρμόζουν τίποτα και ο άνθρωπος αφού είδε και απόειδε, σκέφτηκε γιατί να κρατάει τον σταυρό του οσίου και είπε... "Δε βαριέσαι... Καπνίστε". Όλη η Ελλάδα, δε βαριέσαι λοιπόν.

Δε βαριέσαι που ο καρκίνος θερίζει, που οι εγχειρήσεις καρδιάς αυξάνονται και πληθαίνουν, όλες οι ασθένειες που έχουν να κάνουν με το κάπνισμα είναι στα high τους... Βάλτε μέσα και το εκρηκτικό μείγμα, απαράδεκτης διατροφής, τεμπελιάς και μη άσκησης για το 70% του πληθυσμού, τις πόλεις μας που έχουν άρρωστα πνευμόνια, λίγο και το Τσερνομπίλ που φάγαμε στην κεφάλα και έδεσε ο κόμπος. Το σύστημα υγείας, με όλες τις άλλες ανεπάρκειες του, ξεχειλώνεται, λειτουργεί στα όρια. Βλέπω έφηβους και νέα παιδιά και κυρίως κορίτσια, γυναίκες, συνέχεια, πάφα πούφα, το παίζουν θηλυκές, φαμ φαταλ! Πολύ φαταλ όμως έτσι;

Άνθρωποι χάνονται μωρέ, άνθρωποι, μητέρες, πατεράδες, αδέρφια, ηλικίες 40, 50, δημιουργικοί άνθρωποι, χρήσιμα μέλη της κοινωνίας, δεν καταλαβαίνει κανείς;

Κάντε ένα καλό για τον εαυτό σας βρε παιδιά. Κάντε την επανάσταση σας, για το ιερό σας σώμα και ψυχή, για την τσέπη σας, για να μην πλουτίζετε τις καπνοβιομηχανίες, για να πηγαίνετε κάνα ταξιδάκι παραπάνω και όχι μόνο κάθε χρόνο, να μην πλουτίζετε τους γιατρούς. Φυσικά και ποτέ δεν ξέρεις, όλοι μας μπορούμε να πάθουμε κάτι, αλλά τόσο πολύ πια θέλετε να παίζετε στη ρουλέτα της ζωής σας; Και όχι μόνο αυτό, αλλά να την παραφορτώνετε και άνισα στα ρίσκα.

Πάρτε τώρα και αυτό...

Σας τα λέει όλα αυτά και ένας τύπος, που έκανε και κάνα τσιγαράκι στα νυχτερινά του περπατήματα και όχι μόνο... Ώσπου κατάλαβε ότι ήταν έρμαιο μιας απλής συνήθειας. Και ένα πρωινό, του Αγ. Πνεύματος πριν χρόνια (επιφοίτηση), σηκώθηκε από το κρεβάτι με μια αηδία στο στόμα και είπε ΟΧΙ ΠΙΑ. Και από τότε τελείωσε η ιστορία.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία...
Από όλα αυτά που μας εξουσιάζουν, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

ΥΓ: Μαριλίζα δώστα όλα.
ΤΕΡΜΑ! ΦΤΑΝΕΙ!
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟ ΑΚΑΠΝΟ...
και τον Κινέζο βελονιστή...

ΥΓ: Σκοπίμως δεν λέω λέξη για τη σημερινή μέρα, της επετείου του Πολυτεχνείου, γιατί είμαι πολύ θυμωμένος με τη γενιά αυτή που γέμισε κοιλαράδες, με τζιπ, βίλες, ωχ αδερφισμό, διαφθορά, βόλεμα. Η επανάσταση πνίγηκε από τα παιδιά της...

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

9 Νοεμβρίου 1989... Πως έζησα την πτώση του τείχους!





Θυμάμαι καλά, εκείνο το πρωί της Παρασκευής 10.11.1989, στη Θεσσαλονίκη. Είχε ομίχλη και αυτό το γνώριμο κρύο της πόλης που μαζί με την υγρασία της θάλασσας σε πιρουνιάζει. Προσπαθείς να το πολεμήσεις με τα ζεστά ρούχα, αλλά δεν είναι εύκολο. Χώνεται παντού το άτιμο. Περπάτησα, γρήγορα, γρήγορα για να ζεσταθώ, από το κέντρο που έμενα, με κατεύθυνση τους χώρους της ΔΕΘ.

Πήγαινα στην Τρίτη Γυμνασίου, ήμουν 14 χρονών και συμμετείχα με πολύ ενθουσιασμό, για πρώτη φορά, ως αντιπρόσωπος/δημοσιογράφος από την Ελλάδα, στις συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου Νέων, που έτυχε εκείνη την περίοδο να διοργανώνεται στην πόλη. Το ΕYP (European Youth Parliament), είχε "γεννηθεί" ως ιδέα στο Fontainebleau της Γαλλίας, το 1987, με σκοπό να αποτελέσει ένα φόρουμ, για όλους τους Ευρωπαίους νέους, όχι μόνο της ΕΕ, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης, με σκοπό να ωθήσει τους νέους Ευρωπαίους πολίτες, σε μια πιο συμμετοχική δράση απέναντι στο μέλλον τους, στο να πάρουν αποφάσεις για το τι θέλουν από την Ευρώπη και τις πολιτικές της. Οι αποφάσεις μας, έπαιρναν το δρόμο τους μετά για το επίσημο Ευρωκοινοβούλιο και είχαν τη δυνατότητα της διαμόρφωσης μιας πολιτικής ατζέντας με θέματα που μας αφορούσαν ως νέους.

Είχα επιλεχθεί, με μια ομάδα άλλων παιδιών από το σχολείο μου, μετά από συγκεκριμένες διαδικασίες για την εκπροσώπηση της Ελλάδας. Κάπως έτσι σε ομάδες 10-15 ατόμων, ήμασταν έφηβοι από όλη σχεδόν την Ευρώπη. Είχαμε, αν θυμαμαι καλά πολλές χώρες και εκτός της τότε ΕΕ, όπως Τσεχοσλοβακία, Τουρκία, Κύπρος, Μάλτα κ.α. Συζητούσαμε με πάθος και αποφασίζαμε για πράγματα όπως η ανεργία, η εκπαίδευση, η μετανάστευση, το περιβάλλον και η χρήση της πυρηνικής ενέργειας, η φτώχεια, η επέκταση της ΕΕ και σε άλλες χώρες... Πόσο επίκαιροι είναι ακόμα όλοι αυτοί οι προβληματισμοί!


Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτό που βίωσα εκείνη την ημέρα, σε μια αίθουσα γεμάτη νιάτα, γεμάτη πάθος για το καινούριο, για μια Ευρώπη χωρίς σύνορα. Τότε οι ειδήσεις, ταξίδευαν πολύ πιο αργά, αφού δεν υπήρχε διαδίκτυο, παρά μόνο η τηλεόραση και οι διάφοροι ανταποκριτές από τις 5 γωνίες της γης. Κάπως έτσι, δεν είχαμε ακόμα πληροφορηθεί για τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν το απόγευμα προς βράδυ στο Βερολίνο, που οδήγησαν στο τέλος του ψυχρού πολέμου και σε μια καινούρια σελίδα στην Ευρωπαϊκή Ιστορία. Ξαφνικά, ήταν περίπου 8:45 το πρωί, όταν ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου, ζητά επίμονα να κάνει μια μικρή παρέμβαση. Τα λόγια του (ακόμα ηχούν όταν τα ανακαλώ) "We have just received news that as of yesterday night the Berlin Wall, has fallen! The communication and travel of E and W Berliners, is now free!"


Για λίγα δευτερόλεπτα, η αίθουσα, γεμάτη από περίπου 300 εφήβους, από κάθε άκρη της ηπείρου, έμεινε άφωνη. Και ξαφνικά, μια ιαχή ξεκίνησε από τα έδρανα της Δ. Γερμανίας, που εξαπλώθηκε με ένα κατακλυσμό από χειροκροτήματα, σε όλο το χώρο. Τα σώματα σηκώθηκαν πάνω, αρχίσαμε να αγκαλιαζόμαστε όλοι μεταξύ μας, οι Γερμανοί έκλαιγαν και έπεφταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου... Δάκρυα θυμάμαι μόνο, δάκρυα σχεδόν σε όλους τους συμμετόχοντες και δεν θα ξεχάσω την κοπέλα από την Κύπρο, (Σούλα όπου και να είσαι, να είσαι καλά) που στάθηκε για λίγο και είπε απλά... "Τώρα μακάρι να έρθει και η σειρά μας". Τα έδρανα των Γερμανών, πλημμύρισαν από χαρτάκια που στέλναμε για τα συγχαρητήρια, που ξαφνικά όλα άρχισαν να γίνονται σαΐτες, και η αίθουσα κατακλύστηκε από πολλά χαρτιά που εκσφενδονίζονταν προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν έναν παράξενο χαρτοπόλεμο

Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως ζω την ιστορία, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, αλλά στο καλύτερο περιβάλλον που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Είναι συγκλονιστικό το αίσθημα, όταν βιώνεις κάτι που μάλλον δε θα ξανασυμβεί και ότι ζεις κάτι που αλλάζει πια τα δεδομένα του κόσμου που ήξερες.


Σήμερα, όλοι εμείς εκείνης της αίθουσας, έχουμε πια πατήσει για τα καλά τα 30 και βάλε. Έχουμε πάρει τη ζωή στα χέρια μας και πέρα από παιδικές ή εφηβικές ονειροπολικές καταστάσεις, γευόμαστε τα καλά αλλά και τα κακά της ΕΕ. Ίσως, ναι, η ΕΕ, να έχει μάλλον χάσει την επαφή της με τους απλούς πολίτες. Αλλά δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, ότι αυτό που ξεκίνησε σαν μια μικρή προσπάθεια μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια ιδέα που τονώθηκε όσο ποτέ άλλοτε με την πτώση του τείχους και τη λήξη μιας διαιρεμένης ηπείρου και ιδεολογιών, συνολικά έχει βελτιώσει τη ζωή μας. Έχει φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά, έχει σπάσει διαχωριστικά στερεότυπα, έχει δημιουργήσει μια καινούρια κουλτούρα, που όμως και πάλι κινδυνεύει από τη ξενοφοβία, το ρατσισμό, την προσπάθεια να φορτώνουμε πάντα το φταίξιμο σε αυτόν που διαφέρει ή που είναι εκ φύσης πιο αδύναμος. Έτσι εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού σε όλη την Ευρώπη. Στο χέρι μας είναι να κοιτάζουμε πάντα μπροστά, να αψηφούμε τις φωνές πόλωσης από κάθε πλευρά και να κοιτάμε το συλλογικό καλό.


Το μέλλον περπατώντας προς την πύλη του Βραδεμβούργου

Χρόνια πολλά λοιπόν στο Βερολίνο, που έχω μέσα στην καρδιά μου. Χρόνια πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους που απλά ξαφνικά, από μια κουβέντα, ξεχύθηκαν στους δρόμους, αψήφησαν τους τσαντισμένους και σαστιμένους φρουρούς και απλά με τα πόδια τους και τη δύναμη της ψυχής τους, πέρασαν πρώτα ένας, ένας στην απέναντι πλευρά και μετά με τη δύναμη της μάζας, κατέλυσαν, κατέρρευσαν τείχος και απαγορεύσεις δεκαετιών. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους μας! Γιατί οι πράξεις τους, μας άλλαξαν για πάντα και ας κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν!

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Μικρές αναταράξεις... 1η Πράξη

Photo Courtesy Of:http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Conveyor_belt_in_a_supermarket_in_Germany.jpg

Πράξη Πρώτη

Στο ταμείο

Σκηνικό: Super Market

Πρωταγωνιστές: Ταμίας, βαριεστημένο μεσήλικο ζευγάρι, εγώ, τρόφιμα και πράγματα

Μπλιπ, μπλιπ... Η ταμίας τσεκάρει τα πράγματα. Κινούνται αργά αλλά και αγχωτικά στη συσκευή αναγνώρισης του bar-code, από εκεί στα χέρια της υπαλλήλου, από εκεί στα χέρια της γυναίκας του αδιάφορου συζύγου που χαζεύει με βλέμμα αγελάδας και δεν βοηθά καθόλου. Μια πορτοκαλάδα, με το όνομα EVIVA, αποφασίζει να δραπετεύσει από το διάδρομο και με ένα σάλτο σκάει στο πάτωμα λερώνοντας δεξιά και αριστερά με τους χυμούς της. Ένα δίχτυ με λεμόνια αποφασίζει να ακολουθήσει την επανάσταση και πέφτει και αυτό από του "γκρεμού" το χείλος. Σκάει με δύναμη στο πλακάκι...

Ενστικτωδώς, κινούμαι για να πιάσω και να σώσω την κατάρρευση του συστήματος παράταξης των πραγμάτων πάνω στο κυλιόμενο διάδρομο, αφού μαζικά πια φαίνεται πως το έχουν βάλει σκοπό να γράψουν μια καινούρια ιστορία στο κόσμο των τροφίμων, όπως το Σούλι ή το Ζάλογγο. Ο άνδρας με ύφος γαλλικού μπουλντόγκ, δεν κινείται σχεδόν καθόλου. Κάνει ένα βήμα μπροστά, νωχελικό θα το χαρακτήριζα. Δεν τον νοιάζει. Λίγο απορημένος για την έλλειψη κάποιας στοιχειώδους κίνησης, έστω αντανακλαστικής από τον "ηθικό αυτουργό", επανατοποθετώ σκεπτικός τα μισο-λερωμένα πράγματα στο κυλιόμενο διάδρομο και έτσι άδοξα λήγει η επανάσταση.

Δεν ακούω ή βλέπω τίποτα... Ένα ευχαριστώ, ένα χαμόγελο. Μάλλον έχω να κάνω με ζόμπι. Η γυναίκα αμίλητη βάζει τα πράγματα στο καρότσι, το βρομιάρικο ανθρωποειδές μπουλντογκάκι, κάτι μασουλάει. Τον καρφώνω με τα μάτια και φυσικά δυνατά συμπληρώνω: "Λένε και ευχαριστώ οι άνθρωποι!". Δεν αντιδρά καθόλου. Ένα βλέμμα, κάπως εξέλαβα κατανόησης από την ταμία, η γυναίκα μηχανικά συνεχίζει το φόρτωμα στο καρότσι, το ανθρωποειδές με το λιγδιασμένο μαλλί βαριέται που αναπνέει μάλλον.

Εσωτερικά αναταράσσομαι από αυτές τις ελλείψεις απλού καθημερινού πολιτισμού, που οι Έλληνες (οι δήθεν μάγκες), αρέσκονται να ειρωνεύονται σε κάποιους πιο βόρειους λαούς. Και όμως, αυτός ο πολιτισμός της καθημερινότητας, είναι το στημόνι που πάνω του υφαίνονται οι ανθρώπινες σχέσεις στην κοινωνία. Για αυτό μου αρέσει το thank you, ή το danke, του Άγγλου και του Γερμανού και ας μην το εννοεί καμιά φορά. Γιατί υπάρχει ως κώδικας βασικής επικοινωνίας και αποτελεί την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης, επαφής, της βάσης για τα περαιτέρω. Εδώ μας λείπει και η βάση αυτή λοιπόν. Πως να σεβαστούμε μετά τον δίπλα, τον αδύναμο, τα πεζοδρόμια μας, τη γιαγιά, το χέρι που ζητά βοήθεια;

Στο πάρκινγκ, ο κύριος, πήγε στο μεγάααλοοο τζιπ του (μετά μου λέτε είναι σύμπτωση...) και αντί να βοηθήσει τη γυναίκα του, η οποία πάσχιζε να βάλει τα πράγματα μέσα, μασουλούσε και άλλη γκοφρέτα. Ένιωσα θλίψη για τη σύντροφο αυτού του ανθρώπου, που σε όλη αυτή την ιστορία, αμίλητη και χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της ούτε μια φορά, σαν ένα ρομπότ, απλά φόρτωνε και εκτελούσε. Τόση ασέβεια στον άλλον; Στη γυναίκα - μάνα - τροφό;

Σου αφιερώνω το "χαρούμενο" τραγουδάκι, κύριε Κανίβαλλε της ανθρωπιάς...
Μεγάλε Νεο - 'Ελληνα