Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κριτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κριτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Letter to the world: Do not loathe Greece, cause Greece is your future!

Begging for the future gone... BUT read on please...

Monday, 13/2/2012...

Sluggish steps are leading my morning walk to the office.  One day after the Greek Parliament voting procedure, acting as my "saviour" and guarantor of a future that I have not been asked to participate, has decided for me, without me, for the benefits of my creditors. The smell of burned material, and buildings is lingering all over the badly damaged Athens centre.  

The same old story has been unfolded.  At Sunday, tens of thousands of peaceful people, among them myself as well, decided to show that this is not the way, but in the first 20 minutes, we were all tear-gassed like flies in a closed room for no apparent reason.  Constitution square, became for once more, a gas chamber and chaos prevailed in the city. At the very nice convenience of the powerhouse and the politicians, when the so called "anarchists" or just thugs, whose role is highly suspicious in the last 20 years more or less in the Greek street protest movement, almost untouched, were burning down and looting half of the city.  Meanwhile, the police, following an "ingenious" mechanism, basically was forbidding our right even to show that we share a different opinion for the matters and was more busy chasing young and old indiscriminately, instead of the looters.  

Sooner or later, the TV screens around the world and in the living rooms of the Greek middle-"terrorised"-class, were showing pictures of fires devouring historic buildings and to the much relief of the elite, people once more concentrated in the aftermath of the clashes, showing a case of fear and social unrest, which is very suitable for allowing people to believe that the politicians and the creditors way, is the only way out of this mess.  For once more, people around the world, were still trying to understand what the hell is going on with this little corner of the world, which trust me, is not even a small little cobble in its significance in the world economic arena, but somehow we have managed to terrorise the whole "system".  Somehow if we fall, the world will collapse and the sky will fall on all the rest of you.  People around the world, might just say, why don't you shut up and "hello, you are being bailed out of your mess"... So, time to set the records straight.

Truly sad simplistic method of thinking, in the very convenient scenario of the next episode of the Greek Debt thriller crisis. The drama has been strategically produced by the bureaucrats of the EU, our political elite and corrupted system of social ethics, the I.M.F. (International Monetary Fund), Banks and hedge funds abroad, part of the Greek society, which does have a lot to earn from the current status-quo and yes, Germany with the abundant help of France.

You must have read hundreds of pages of analysis, ideas, thoughts, etc. about our case here, in this rather weird place called Greece.  Well. Guess what? Greece is the guinea pig of the future that awaits you all, and you just fell for it.

Let us put some facts straight, from a simple educated Greek man's way of seeing things and living them daily for the last 13 years. Of course the list below, cannot and will not put into place all our troubles and their causes, but surely is the backbone of an analysis:
  1. Getting into the Euro, was by all means, a nice "cookery" class of the books with the Master-chef being the authorities of the EU, who didn't see, didn't know, and the political elite of the country, along with the financial institutions and the corporate world, who having the 2004 Olympic games as a target point, could not resist the idea of the hyper profits from construction, consumption and services that this land could offer. Plus, it was a matter of political decision, to show that countries like Greece, can become members of a northern "club" in a continent that undoubtedly, exists.
  2. Not all, but yes, a percentage of the Greek population was trained by a corrupted system, to be the same corrupted protagonists for years and were systematically cultivated by the idea that you can live a life by the full with not your own means, pampered by easy lending by the Banks, to shop and consume mostly EU goods (so guess where the money was going), build houses, and generally live a lifestyle that was for the first time, in stark difference with the well balanced philosophy of the Greek population that has prevailed through the centuries. Mind you though, a philosophy that arose from the very hard times of a new state that was build in 1830.
  3. Moreover, systematically the Greek economy, shifted from the simple pure primary sector, small to medium size enterprises, good local partly-heavy industry products, and a simple methodology of tourism, to a services economy of basically nothing worthy to mention, multinationals that started to get their grips in the local market, at the expense of the small fish in the pond, a private work-force structure that never operated correctly in respect of rules and regulations, or mechanisms to protect the worker, the employer and the industrialist and pushed the public into an ever-growing search for a place in the well paid-off and protected, in most cases, over-bloated public sector.
  4. At this point, I need to mention that you cannot blame 100% the "child" for being left alone at the "candy" shop, especially when you knew that it has passed almost 4 wars, hunger, poverty, a military dictatorship, a civil war etc. The "parents" were watching as the child got extremely overweight, but they were getting all the profits from the shop as well.  All was well in the Land of OZ!
  5. Systematically Greece, was also pushed by the so called big powers and local agendas, as well as a problematic authority of the political and military class in Turkey, to be in a continuous crisis dilemma and problems with this country on the East.  As a result, French, German and US war industries were making a fortune on the expense of the other sectors of the economy, like education, the health system, infrastructure.  War ships, submarines (some of German nature, which as found out, were malfunctioning), thousands of artillery, etc.  A casino bonanza on two NATO, so called, allies.
  6. A lot has been written about tax - evasion. There are a lot of social economic reasons, why not all, but certain parts of the Greek population would avoid any tax.  The main reason derives from the fact, that taxation was never really worth it, in a country that you were taxed a lot, but got peanuts in returns, as the state was more interested not in investing but basically just paying its oversized civil sector.  Most important: as a simple employer with monthly wages there was no chance that you could avoid tax.  Pensioners, and normal people on the pay-roll where the victims of a system that allowed other social classes (which tend to inhibit the professional credentials of the Greek MPs) to hide a lot of their income.  The whole mechanism was not operating properly for generations.
  7. Before the events truly unfolded, the world markets and speculators, systematically worked against the ability of a nation to find cash in the world stage. Of course, our political class, starting years ago, have paved very nicely the way, by never actually tackling the real causes of the issue or starting to worry a bit. Actually it all suited them. And to put on a blame on some Greeks, this was not as it seems a cause to protest.
  8. There's no bail out.  Basically we are under an enormous, unprecedented by any historical facts in the modern world, methodology of a completely wrong effort to solve a problem that could have been solved so much easier at the beginning, with a generous acknowledgement of the fact that the Greek debt is not going to be repaid, get what you could get and restart. That would cost much less for both us and the tax payers of the countries involved.  The whole issue was though for the Banks, especially in Germany, France and global financial institutions, not to lose their money, which now eventually will lose (!). To build a secure firewall.
  9. Nobody should call "help" a program that among so called partners, basically charges one member, with a much larger interest on the benefit of the other and on the expense of a whole population. Period. This is just doing business like a loan shark.
  10. We are seeing, a vigorous decision by the social and economic elite of the EU and our own country, to shift the wealth from the middle classes, the foundation of Greek society, to the ultra-rich in a way that creates a great divide among the population.  This is well proved by the fact that in the last year or so, more than 22billion of Euros has fled the country to Britain and Switzerland. Or that the country's well off, in the last two years have bought property of 100.000GBP to over 3million in the UK capital. Just to be on the safe side.
  11. Even a first year Economics student, would tell you immediately from the start of the process by the ECB, I.M.F. and the EU, with the interesting from a psychological point of view and rather peculiar stance of Mrs Merkel for discipline and ignorance of the real problems of the Eurozone, that the austerity measures imposed, in close collaboration with the incompetence and unwillingness of the Greek political class to truly reform its corrupted clientèle in the elite and public sector services that it would never provide growth. And that they would never solve the issue by basically cutting the spending power of the middle class, which was the driving force of the economy, and their only care being basically a methodology to get their money back from the loans they were giving. The vicious circle had just started.
  12. Two years on this road, the Greek economy has contracted almost 5% to 7% a year, unemployment is almost 21%, and these are the official rates, which in our country are always less than the real ones, as a lot of people are working in the "shadow". Social services and health services are collapsing with NGOs talking about a Greek disaster, as more and more people seek to them for assistance, homeless rates along with crime, drugs, prostitution, suicides are on a sharp rise.  This is now a society that its own seams are breaking loose and you can see this in your everyday life. On the same time, pensions, wages, benefits have been slashed and people's incomes have been demolished by an unprecedented rape of wealth through taxation, like a new property tax that has to be paid at your electricity bill, otherwise you would end up with no power at all, or huge amounts of money demanded for backdated taxes.  Thousands of families, as all these measures were imposed saw their income diminishing, from e.g. 1200€ to 800€, for a school teacher etc.
  13. The last bail-out package, which people tried to protest again but never allowed, is also a disaster, by slushing the minimum wage by 22%, which will effect all the current wages in the private sector, cutting even more pensions, unemployment allowance to 361€ per month and a huge blow to workers benefits, legislation, collective agreements, turning the country almost in a medieval workforce status of doing business and exploiting the already exploited people.  These days, if you are lucky enough to find a job in Greece, even if you own a Master's from Oxford, you will probably get paid from 450€ to 600€ per month and in a city that is almost as expensive as major European capitals. Euro is to blame for this as well, plus some greedy local and international folks out there.
  14. But the most important side effect of this crisis, which should trouble all of you, is that basically democracy has been demolished, in the land that invented it, by actually allowing the powerhouse of the EU and the markets, to establish by an enormous pressure, (on the basis of pure blackmail to decide whether you are kicked out of the Eurozone and probably the EU or get the money), to form a so called "collaboration" government. Having as a Prime Minister an ex Banker, who mind you was part of the story of the "faked" Euro entrance books, as leader of the Greek Central Bank at that period who basically was called to be the man, no elections of course, to pass all the necessary measures for the second memorandum and massive loan to the Greek state. We are still seeing this play unfold, not only here but also in Italy.
  15. To be fair though, the above road was successfully constructed by utter and worrying incompetence of the two main political parties and lack of a truly gifted person to take in charge this land.
  16. And to close all the above, my personal view is that responsibility lies equally on the Greek people, who were very comfortable in adopting a  certain lifestyle but were not comfortable to criticise, judge for the benefit of their country, their politicians by electing the same folks again and again and still, even if you might not think so, not really involved in the current affairs.  That Sunday, we should have been 1 million on the road.  Not one hundred thousand. The devil's advocate of course would comment that people are simply just struggling more and more to make ends meet and hence there's no time for conflict... I somehow doubt that.
It is obvious from all the above, that the "Greece" that you might be thinking of as a naughty boy or girl in the party, is just the tip of the iceberg in this "family" full of problems that are coming your way and basically nobody wants to talk about.  All those in Europe who complain are so naive, not to understand that this crisis, is a crisis of LIFE, of the way your social state has been build, on the values that Europe should have been following and has failed completely.  Cooperating and not trying to find ways to make money by placing misery on others.  We are the guinea pigs of a system that is collapsing, but does not want to lose its grip on its vast profits and hence the ones who are not "abiding" by the rules, must be severely punished. And yet the punishment falls only on the weak and the vulnerable, as the Latinisation (a syndrome of Latin American economies of the 80-90's with extreme rich and poor) of Europe is on process.

This people, is the Third World War, but it's an economic war. We are indeed living into times that we have never lived before. The exodus for Greece seems as the journey of Ulysses to Ithaca but with even more unknown obstacles.  There are ideas that could be taken from countries like Iceland, where the people managed to take some form of initiative and change the methodology that was pushed on them by the markets and their also corrupted system.  But they still had some form of willingness, from some politicians, to dare and take a different stance for the people.  In the EU and Greece of today the system, is reacting with tremendous propaganda against any other solution, any other agenda, against the beliefs of the ordinary man on the protest street who is thought of as an ignorant lazy fellow.  The dilemma is not only Euro or no Euro! These are false priorities if we want to look ahead in the distant future.

But no... He/she's there, because there are many stakes lost in this battle.  The future of the next generation.  The future of the choice that you do not need to sell all of your land and resources cheaply to huge conglomerates just to pay the bills.  The future that says, let us go back to the basics of our society.  Good raw materials, sustainable cultivation of amazing Mediterranean products, that are constantly been awarded and exported in the world. Services that are of low-size scale but highly efficient and specialised.  Amazing beauty of land and sea, that needs tourism that will respect the human scale, the resources of the land.  That yes, it can provide luxury and majestic facilities, but to clientèle that will know why it arrives here, and how to respect this beauty.  A rich and talented wealth of cultural heritage that is not treated as the least favourite child of the family but its foundation.  This country, steeped in history and with so diverse folk traditions that have managed to survive, could become the epicentre of a world effort that seeks cultural awareness, creativity and act as the transportation system, on the crossroad of East and West, for people to communicate. Simplicity.  Wealth of nature.  Highly skilled & educated young generation.  Humbleness.  Respect.

But moreover, the Greeks must re-organise themselves.  It's not happening yet.  But it may be starting. Slowly.  Re-organising not under the strict terms of the business culture.  But of the human factor.  Go back to see our story as a net of a society that produced and helped each other in harmony.  What one produced the other was consuming.  Cooperation.  Solidarity.  A new start for the state.  This will take time.  All the above may sound like a wish list from the land of dreams, but that's exactly what we need right now, not in Greece, but in the World.  To invent a new system for our planet.  The two that have prevailed the last two centuries have collapsed.

So, maybe it has fallen again on this corner of the world, to invent out of misery and rebirth something new.  Is this our calling? Can we make it?  Are we up to it?

Do not loathe Greece, cause Greece is your future. Yes. As soon as we all realise that, we may start thinking. Thinking for the best. For the children to be born. For a reboot. For your real assistance with ideas, common work on this new path.

After all, the sun rose gloriously again in Athens.  And the first lemon tree and jasmine blossoms poured their smell on the small street I was walking by.  And the music of Hatzidakis still came out of the balcony on the building across the street.  And the sky was so blue, and that amazing light still filled up the Attica skyline.  And kids were playing in-front of the church. And cats were sitting and sleeping at the sunshine.  And life was simply unfolding, as it has always been and done thousands of years now. Cause life always, even under the most difficult conditions, finds its way.  We have survived. We will again.

It's not sheer luck that modern civilisation grew in this corner of the world, called the Eastern Mediterranean basin.  Maybe, it's time for another story to be told.  But we must believe it. And try it. Give it a chance to breath. All we need is your true human support. And jobs. Hard jobs.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Έξω από τα δόντια. Για όλα!

Σκοπίμως, το πληκτρολόγιο στάθηκε σιωπηλό εδώ και περίπου 8 μέρες.  Το "θεατρικό έργο", με γεύση γνήσιας Ελληνικής τραγωδίας που εκτυλίχτηκε όλο αυτό το διάστημα, ξετυλίχτηκε κακόγουστο και μη σκηνοθετημένο, μπροστά στα μάτια των ταλαίπωρων πολιτών αυτής της χώρας και συνάμα μιας ολόκληρης υφηλίου, χωρίς καμία πρόβα, χωρίς καμία λογική συνέχεια.  Ακατάληπτες φράσεις, δηλώσεις, πράξεις, συζητήσεις. Παρανοϊκές υποθέσεις, τοποθετήσεις, αντιδράσεις και μη προτάσεις.  Μπλόφες και μη μπλόφες, καζίνο και ρουλέτα πάνω στις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων, από ένα πρωθυπουργό με το όνομα Γ. Ανδ. Παπανδρέου, που είναι βέβαιο, πως στο μέλλον θα απασχολήσει πολλούς πολιτικούς ιστορικούς αλλά και συναδέλφους τους με ειδίκευση στη ψυχολογία και στα ανεξήγητα φαινόμενα. Συνεπικουρούμενος, από τη μηδενική επαφή με την πραγματικότητα της πλειοψηφίας της πολιτικής "σκηνής", ο θίασος έχει κηρύξει φαλιμέντο, αλλά ακόμα παίρνει τους τελευταίους επιθανάτιους ρόγχους του. Τελειώνει με πάταγο, αλλά δυστυχώς καταστρέφει και ένα λαό μαζί του. Αυτόν το λαό που τον ανάδειξε όμως, που έφαγε χρόνια τώρα τις σάρκες του.

Στο μέλλον, θα έχουμε προφανώς, κρίνοντας εκ των διαμορφούμενων συνθηκών, ζήσει την εμπειρία μιας εθνικής κατάπτωσης χωρίς προηγούμενο. Εξευτελισμό της ζωής μας αλλά και της ποιότητας της, εκτροχιασμό της συνθήκης κοινωνικής συνύπαρξης και προφανώς εθνική μιζέρια που μοιάζει απειλητικά και τρομακτικά με συνθήκες εμπόλεμης κατάστασης και κατοχής. 

Το μείγμα είναι εκρηκτικό και χοντρικά τα παρακάτω αποτελούν τα κυριότερα συστατικά του:

Συστατικό Νο 1: ΕΕ και τρόικα

Τους τελευταίους 18 μήνες περίπου, η άνευ λογικής εφαρμοσμένη πολιτική του λεγόμενου Μνημονίου Νο 1, επιβλήθηκε χωρίς καμία συμμετοχή του Ελληνικού λαού, (βλ. δημοψήφισμα) την ώρα που έπρεπε, σε αγαστή συνεργασία μιας κυβέρνησης και ενός Υπουργού, που ήταν πασιφανέστατο ότι απλά υπέγραφαν, με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έκανε πως δεν έβλεπε το πρόβλημα στο ενιαίο νόμισμά της και ένα ΔΝΤ προθυμότατο να αφαιμάξει σε τόκους όλη την οικονομική παραγωγή της χώρας. Προσκαλέστηκε βεβαίως. Φυσικά, όλα οδήγησαν στο αδιέξοδο της σημερινής οικονομικής δυσπραγίας. Ακόμα και ένα πρωτοετή φοιτητή Οικονομικών σπουδών να ρωτούσες, θα σου επιβεβαίωνε ότι το δήθεν πρόγραμμα εξυγίανσης μας, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια άνευ προηγουμένου κερδοσκοπική τοκογλυφία σ΄ένα ψόφιο κουφάρι με πεταμένες λίγες λίρες δεξιά και αριστερά.

Θα πρέπει να το πούμε ξεκάθαρα. Τον Απρίλιο του 2010, όταν ο κ. Παπανδρέου, από τις ανοιξιάτικες λιακάδες του Καστελόριζου, όπου πήγε για εκδρομή, ανακοίνωνε τις προθέσεις του, η Ελλάδα, είχε ήδη χρεοκοπήσει. Ρωτήστε, όποιον συνδιαλέγεται με το ελληνικό κράτος, να σας πει αν έχει πληρωθεί περίπου από τότε.  Η στάση πληρωμών ήταν γεγονός και συνεχίζει να είναι, με μόνο μισθούς και συντάξεις ουσιαστικά να καταβάλλονται και αυτά από τα δανεικά.  Ο κ. Παπανδρέου, είχε τότε μια ευκαιρία, να τινάξει πραγματικά την μπάνκα στον αέρα, με τεράστιο, βεβαίως, κόστος για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και την λειτουργία του κράτους για ένα διάστημα και τον λαό, στέλνοντας απανωτά σοκ στους δικαιούχους των άχρηστων πια Ελληνικών Ομολόγων. Αλλά, θα ήταν αυτός πια που θα πετούσε τη βόμβα στα χέρια των Ευρωπαίων ηγετών, κυρίως της Γαλλίας και της Γερμανίας, που θέλοντας και μη, σε κατάσταση πανικού θα καταλήγανε λίγο πολύ σ' αυτή την κατάσταση που καταλήξαμε τώρα. Αυτό το σοκ θα ήταν ισχυρό για όλους μας, αλλά λυτρωτικό και σε μεγάλο βαθμό, θα μας επέτρεπε, έστω ζαβά, να κρατούσαμε τουλάχιστον τα ηνία της χώρας απ' το ένα χέρι.  Προτίμησε τον αργό και συνεχιζόμενο θάνατο της Ελληνικής μεσαίας τάξης, με ανήκουστα σκληρά μέτρα, που πιστεύω βαθύτητα ότι ήταν και στρατηγική επιλογή της νέας τάξης πραγμάτων.   Σίγουρα, αρκετά από τα αρχικά μέτρα, θα έπρεπε να υλοποιηθούν, αλλά θα ξεκινούσαμε μ' άλλα μέτρα και σταθμά.

Ας μη γελιόμαστε. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ποσώς ενδιαφέρθηκαν για την επιβίωσή μας στη ζώνη του Ευρώ. Αυτό φάνηκε ειδικά την τελευταία εβδομάδα.  Ως οικονομία τους είμαστε άχρηστοι και αδιάφοροι.  Όμως, τα χρήματα τα δικά τους που θα γινόταν θυσία, ήσαν πάρα πολλά.  Τόσο πολλά που έπρεπε να κερδηθεί χρόνος, ώστε όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες να ξεφορτωθούν την καυτή πατάτα με το όνομα Ελληνικό Ομόλογο.  Μέσω των μηχανισμών που στήθηκαν, σιγά σιγά, 18 μήνες μετά, οι Τράπεζες και οι ευρωπαϊκοί ασφαλιστικοί οργανισμοί, κατάφεραν να τα ξεφορτωθούν μέσω της Δευτερογενούς αγοράς Ομολόγων, με κύριους αγοραστές την ΕΚΤ, η οποία ήδη τα αγόραζε σε τιμές ευκαιρίες, με το πρόσχημα ότι μας βοηθάει.  Συνάμα, τα νέα Δάνεια από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την ΕΕ, φορτώνανε ολοένα και περισσότερα βάρη στην ελληνική κοινωνία για χρόνια και χρόνια.  Το χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ, ολοένα και πολλαπλασιαζόταν.

Φτάσαμε λοιπόν στις 26/10 του Άι-Δημήτρη, μεγάλη η χάρη του, για να "κάνουν" και καλά το θαύμα τους και σε πλήρη συνεννόηση με την κυβέρνηση μας που "αισθάνεται και υπερήφανη", κλείσανε deal.   To λεγόμενο "κούρεμα", που μας ζαλίσανε τα μυαλά για την επιτυχία και επιμένουν λυσσαλέα οι Σαρκοζί-Μερκελ, δεν είναι τίποτα άλλο, ακόμα και τώρα, που το σπίτι του Ευρώ καίγεται από τους κερδοσκόπους, ένα resolution, όπως τα ονομάζαμε στα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια Νέων, που είχα συμμετάσχει πριν πολλά χρόνια, όπου απλά γίνονται προτροπές.  Ένα σχετικά ασαφές κείμενο, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, που όμως κρύβει μεγάλες τρύπες.

Ως περίληψη, δείτε τι λέει η εξαιρετική δημοσιογράφος Matina Stevis, που κάλυψε τη σύνοδο: 

"Συνοπτικά, η γνώμη μου είναι ότι το 50% είναι εν μέρει λογιστικό και όχι ουσιαστικό ποσοστό απομείωσης του χρέους και σε κάθε περίπτωση δεν αρκεί για να καταστεί το χρέος βιώσιμο. Δεν βλέπω τίποτα σχετικό με την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας στην Ελλάδα μέσα στο πακέτο. Η συμφωνία για το EFSF είναι σχεδόν αστεία, καθότι δεν μας έχουν πει πού θα βρεθούν επενδυτές (η Κίνα δεν φάνηκε να ενθουσιάζεται), όσο δε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, απομένει να δούμε ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, από τα 130 δισ. ευρώ του νέου πακέτου για την Ελλάδα, τα 70 πάνε για τις ανάγκες χρηματοδότησης του ελληνικού Δημοσίου, ενώ τα 60 πάνε στις τράπεζες, εγχώριες ή μη. Τα λεφτά αυτά είναι φορολογούμενων πολιτών άλλων χωρών. Εμένα αυτό δεν μου κάθεται καλά." 

Προσθέστε στα παραπάνω και το γεγονός, ότι τα δάνεια της τρόικας ως τώρα εξαιρούνται.  Προσθέστε, ότι τα ομόλογα που σας μιλήσαμε λίγο παραπάνω από τη Δευτερογενή Αγορά ομολόγων που έχει η ΕΚΤ, επίσης εξαιρούνται, με το επιχείρημα ότι η ΕΚΤ δεν είναι ιδιωτικός τομέας. Όταν όμως τα ομόλογα αυτά λήξουν, παρόλο που έχουν αγοραστεί στο μισό της αξίας τους, εμείς πρέπει να τα καταβάλουμε στο 100% της αξίας τους!  Κερδοσκοπία χωρίς τέλος με σφραγίδα δήθεν εταίρων μας.  Προσθέστε όμως και τα ασφαλιστικά ταμεία, που παρότι είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, δεν εξαιρέθηκαν από το κούρεμα, με το επιχείρημα ότι τα χρήματά τους δεν είναι κρατικά, αλλά ιδιωτών ασφαλισμένων!  Άρα αυτά κουρεύονται μια χαρά, με ανυπολόγιστο κόστος για την περιουσία τους και τις συντάξεις.

Είπατε τίποτα; Αυτή είναι η συμφωνία, η οποία, αποτελεί και μονόδρομο όπως παρουσιάζεται από τους μανδαρίνους της ΕΕ και τον αγαπητό μας Πρωθυπουργό, που ισχυρίζεται πως μας έσωσε κιόλας. Και μιας και είπαμε τη "μαγική" λέξη... primeminister...

  Συστατικό Νο 2:  ΓΑΠ και πολιτική τάξη

Εδώ, η επιστήμη μπορεί να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Στην ιστορία, μάλλον την παγκόσμια, δεν υπάρχει περίπτωση Πρωθυπουργού, που αποδείχθηκε τόσο εκτός τόπου και χρόνου.  Τόσο απρόβλεπτου, τόσο αποσυντονισμένου, τόσου απροκάλυπτα μη οργανωμένου.  Με έλλειψη βούλησης, και επιβολή της πειθαρχίας προς ένα κυβερνητικό σχήμα, που άλλα έλεγε, άλλα έκανε, άλλα ψήφιζε και βασικά δεν εφάρμοζε τίποτα.  Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από την απελευθέρωση των επαγγελμάτων που έχει καταλήξει φαρσοκωμωδία, σε πιο καθημερινά, όπως οι παλινωδίες με τις αποδείξεις, ως την μη εφαρμογή ενός αντικαπνιστικού νόμου.  Πρώτος στα iPad και στα opengov.gr, αλλά επί της ουσίας μηδέν εις το πηλίκο.  Ως κόρη κλαίουσα, αφού γύρισε όλο τον κόσμο, διαφημίζοντας το πρόβλημά μας, αντί να νομοθετεί έχοντας μια ισχυρή νωπή εντολή για να διορθώσει τα κακώς κείμενα, στάθηκε παρατηρητής πάνω στη βάρκα "Ελπίδα".  Αλλά μας τελείωσε και αυτή.  Το πυροτέχνημα με το δημοψήφισμα, που τίναξε τον κόσμο στον αέρα για μια μέρα, που ουσιαστικά έκανε την Ελλάδα, μάλλον τον πιο αναξιόπιστο παίχτη στην παγκόσμια σκακιέρα και μπορεί, ας υποθέσουμε, να είχε μια βάση, έστω ως ένα μικρό τέχνασμα πίεσης, γύρισε μπούμερανγκ, όταν μετατράπηκε με κατευθυντήριο από τους κκ. Μέρκελ και Σαρκοζί, σε ερώτημα "όξω από το ευρώ ή όχι". Άρον, άρον μαζεύτηκε και αυτό.

Συνάμα, μια ολόκληρη πολιτική τάξη, με επικεφαλής των Αντωνάκη, φοβικό, που αγγίζει τα όρια της ακροδεξιάς και σχεδόν με θράσος να ξεχνά πως το κόμμα του ευθύνεται βαρύτατα για την καταστροφή που επίσης προκάλεσε, βγήκε παγανιά γιατί μυρίστηκε εκλογές και ονειρεύτηκε πρωθυπουργιλίκια. Και κάνει και τον δύσκολο. Από αριστερά προς τα δεξιά, μια ολόκληρη Βουλή που παλιμπαιδίζει, που αρνείται να χάσει τα κεκτημένα της, βουλευτές που αλλάζουν απόψεις από το πρωί ως το μεσημέρι, μια Αριστερά στην κοσμάρα της και το πιο τραγικό που συνέβη προχθές ουσιαστικά για να τα πούμε έξω από τα δόντια, μια "κοινοβουλευτική" εκτροπή πολιτεύματος.

Δεν υπάρχει στην ιστορία περίπτωση "κυβέρνησης", που παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης για να μην είναι αυτή κυβέρνηση, αλλά κάποια άλλη που δεν ξέρουμε.   Οι αποκαρδιωτικοί τίτλοι τέλους, έπεφταν με ένα Πρωθυπουργό που μιλούσε στη Βουλή και στο Twitter γινόταν ένας χαμός με μια κεντρική απορία: "Μα τι λέει;" Πόσο εκτός πια; Πόσο άλλο ανευθυνότητα και θράσος;  Κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ μάλλον τι στο καλό ήθελε να κάνει αυτός ο άνθρωπος.  Μάλλον δεν κατάλαβε ποτέ και ο ίδιος.

Συστατικό 3: The Greek public

Όλοι αυτοί εκεί όμως είναι γιατί εσύ λαέ τους εξέθρεψες.  Εσύ τους τάισες. Εσύ τους παρακάλεσες για μια θέση στο δημόσιο της κόρης σου. Εσύ δεν πλήρωσες φόρο, σε μεγάλο ποσοστό.  Εσύ, ναι, τα έφαγες.  Εσύ μαζί με πολλούς απ' αυτούς. Εσύ δε θέλησες ποτέ ν' αλλάξεις τίποτα.  Εσύ δε σεβάστηκες ποτέ τον πλησίον σου. Εσύ δεν αποδέχτηκες ποτέ το διαφορετικό. Εσύ έγλειψες κατουρημένες ποδιές για μια προαγωγή. Εσύ δεν ζήτησες ποτέ απόδειξη. Εσύ πήρες και κάρτες πιστωτικές και αυτοκινητάρες και δάνεια, δάνεια, δάνεια.  Ναι η Τράπεζα στα έδωσε, αλλά εσύ όλα τα πήρες. Ήθελες και εξοχικό στην Κινέτα ή στη Μύκονο. Και ψώνια στο Παρίσι.  Και την Εκκλησία στο πλευρό σου. Της έδινες και τριακοσάρια για ν' ανάβει πολυέλαιους για να κάνεις γάμους για τα μάτια του κόσμου. Εσύ ήθελες να ζεις καπιταλιστικά με κοινωνία οργανωμένη σαν σοβιέτ.  Εσύ βολεύτηκες σε οργανισμούς και νομικά πρόσωπα, που δεν τα ξέρει η μάνα τους και δεν παρήγαγες τίποτα. Εσύ λάδωσες για το σπιτάκι στο χωριό, για την επέκταση στο μπαλκόνι, για το αυθαιρετάκι στο δάσος.  Εσύ πάσχισες να κάνεις το δικό σου μόνο να περάσει και ας πάνε οι άλλοι να πνιγούνε.  Εσύ όμως απαίτησες, υποκριτή, και καλό σχολείο και νοσοκομείο, όταν δεν πλήρωνες τίποτα και όταν ψήφιζες όλους αυτούς που θα τα τρώγανε. Εσύ είσαι οπαδός της κάθε γελοίας ομάδας που έχει μαφιόζους της νύχτας για προέδρους και σέρνεσαι στα γήπεδα. Πληρώνεις κιόλας. Ως όχλος υποκινούμενος.

Εσύ που δεν ξεσηκώθηκες νωρίς και πρώτα απ' όλα για αυτά.  Και μόνο κουβεντούλα, τσιγαράκι και αύριο έχει ο θεός. Δράση μηδέν. Και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Μπλα, μπλα, μπλα... Και ταγάρια στις πλατείες.  Νέα μόδα.

Τα καλά στοιχεία, που έχει ο έρμος ο Έλληνας, χάνονται μέσα στα άγρια χόρτα. Φιλοτιμία, φιλοξενία, αγάπη, βοήθεια, σεβασμός, αρχές, πίστη για ένα καλύτερο αύριο, αγάπη για τον τόπο, για τον πλησίον, επιχειρηματικότητα, καλή καρδιά, εφευρετικότητα, καπατσοσύνη, γνήσιο χαμόγελο και ευχαριστώ.  Τα κρύβεις όμως.  Υπάρχει κόσμος που είναι έτσι. Υπάρχει, αλλά που πήγατε όλοι; Που μας αφήσατε;
The End

Πριν λίγες μέρες, μια φίλη αναγνώστρια μου έστειλε ένα εμαιλ

"Βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω παντού μόνο αυτό που έτσι κι αλλιώς βλέπω. Βλέπουμε και βιώνουμε.  Δεν ξέρω ακόμη, δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη για τον τρόπο και τις διαδικασίες που θα μας βγάλουν από το τέλμα και γ' αυτό κάνω έκκληση σε όποιον θέλει, πιστεύει ότι μπορεί, τουλάχιστον να προτείνει πράγματα με ρεαλισμό, αισιοδοξία (όση απέμεινε) κι ελπίδα για το καλύτερο μέλλον μας, ώστε αμέσως μετά να ξεκινήσει υλοποίηση του σχεδίου εφόσον αυτή θα είναι εφικτή."
Της απάντησα:

Έχω μια διαπίστωση (θλιβερή αλλά αληθινή) και 2, ας πούμε, απαντήσεις:

Διαπίστωση

Νομίζω πως ο υποκριτής και πραγματικά απαίδευτος Ελληνικός λαός, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος και άξιος της μοίρας του.  Δεν βλέπω καμιά άμεση επαφή με την πραγματικότητα, παρά μόνο και πάλι ο καθένας για το συμφέρον του.  Λύση δεν νομίζω να υπάρχει, γιατί απλά δεν θέλουμε ν' αλλάξει τίποτα.  Είναι γεγονός πασιφανέστατο.  Συν μια τάση εμφυλίου πολεμικού σκηνικού.  Σαν κακομαθημένα, μικρά παιδιά.
Απαντήσεις (χωρίς να διεκδικώ δάφνες)
Φαντασιακή

Θεωρητικά μια  ένοπλη επανάσταση και αγώνας. Τύπου Λιβυή κτλ. Αναγκαστικά, για συνολική ανακατανομή, με βίαιο τρόπο και δυστυχώς θύματα, της εξουσίας σε μια άλλη εντελώς βάση. Γεγονός ανέφικτο, λόγω "παχυδερμίτιδας" του μεγαλύτερου ποσοστού του κόσμου. Που να αφήσεις τώρα το σουβλάκι και την Πανάθα, να πιάσεις τα κουμπούρια. Άστο...

 Πιο εφαρμόσιμη

Οι Αγανακτισμένοι και τα συναφή συλλογικά κινήματα, είναι κάτι, αλλά επί του πρακτέου μια μπούρδα, που αν δεν διαμορφώσουν μια συγκεκριμένη πολιτική υλοποίηση μέσω δημιουργίας ξεκάθαρου πολιτικού σχήματος και άλωσης του συστήματος μέσα από το σύστημα, όλα είναι όνειρα θερινής νυχτός.  Εννοώ, ότι πρέπει με εκλογές, και συγκεκριμένη ηγετική ομάδα, γιατί είναι ο μόνος τρόπος στη συγκεκριμένη φάση, εγκαθίδρυσης μιας πλειοψηφίας στη βουλή του νέου σχήματος, οπότε μόνο τότε μπορεί να επέλθει αλλαγή πλήρως του πολιτικού σκηνικού, με πιο άμεση μορφή Δημοκρατίας κτλ. Αλλά αυτά για την Ελλάδα, που μόνο γκρινιάζει συνέχεια, χωρίς να πράττει είναι κολοκύθια.

Συμπέρασμα που στεναχωρεί.  Προς το παρόν δεν διαφαίνεται καμιά λύση.  Θα συνεχίσουμε στο χάος.  Ρεάλ πολιτικ.

Και για αυτούς τους παραπάνω λόγους, στο "θεατρικό μας έργο", πρωταγωνιστές είναι δυο ατάλαντοι κομπάρσοι που αυτή την ώρα παίζουν τις τύχες μας στα χέρια τους, σε μεγαλεπήβολα Μέγαρα.  

Καληνύχτα σας!

ΥΓ: Για να ευθυμήσουμε κιόλας το συγκεκριμένο, μάλλον θυμωμένο ποστ, συνοδεύεται από τη μουσική τρόικα, ενός Γερμανικού τραγουδιού για μπύρες, ένα Γαλλικό σεξουαλικό ας πούμε τραγουδάκι, και μια Ιταλική αρμονία, γιατί εκεί θα περιοδεύσει ο θίασος οσονούπω

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Στους "Εμπόρους των Εθνών", Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών



"...Το ανωφερές έχει κατάβασιν,


και η πτήσις έχει πτώσιν..."

Στην περιρρέουσα κατάσταση της πόλης της Αθήνας, σε μια Πέμπτη 20 Οκτώβρη γεμάτη μίσος, θλίψη, ταραχή αλλά συνάμα και λυτρωτική συνεύρεση ανθρώπων, η τέχνη μπορεί και αποτελεί ακόμα, μια νησίδα στο τέλμα. Το Θέατρο υπάρχει ακόμα, για να μας διδάσκει, να ταξιδεύει, να προβληματίζει, να προκαλεί και ν' αγγίζει αισθήσεις. Να σε κάνει να χώνεσαι στη θέση σου και να χάνεσαι στη δύναμη της εικόνας, του σκηνικού, του ταλέντου, του λόγου. Και αν αυτός ο λόγος είναι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, αυτού του λεγόμενου και "κοσμοκαλόγερου" συγγραφέα, τόσο όμορφος, ίσως κάπως παλιός, αλλά μια "χορωδία" λέξεων, ένα ποίημα, ένας ηχητικός πλούτος μιας ιδιαίτερης γραφής που δεν μπορεί μάλλον να υπάρξει ξανά.

Κάπως έτσι η ομάδα ΟΠΕΡΑ, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας (από τα πιο δραστήρια ΔΗΠΕΘΕ) και ο σκηνοθέτης-μουσικός Συνθέτης Θ. Αμπαζής, έπλασαν ένα έργο, μια "τύπου" performance σε αγαστή συνεργασία με την εικόνα, με live μουσική επί σκηνής, με τη συμμετοχή εξαιρετικά δουλεμένων ηθοποιών, συγχρονισμένου λόγου και κίνησης και σκηνικής εγκατάστασης, που αξίζει σίγουρα της προσοχής όλων σας. Και αυτό γιατί είναι μια συνολικά καλοστημένη εικαστική καλλιτεχνική δουλειά, που αναμοχλεύει τα ανθρώπινα πάθη, με τη σημερινή κατάσταση, μ΄ένα λόγο που κρίνει (προς μεγάλη έκπληξη για το συγγραφέα που ήταν σε αγαστή σχέση με την Ορθοδοξία) την εκκλησία και τις ηθικές της, αλλά και ένα λόγο πολιτικό που παραπέμπει σε μανιφέστο κατά της "πλουτοκρατίας" και της δήθεν δημοκρατίας και όλου του πολιτικού συστήματος! Εξαιρετικής σύλληψης για την εποχή, αρχές 20ου αιώνα δηλαδή!

Η ιστορία αποτελείται από μια σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με φόντο τα νησιά του Αιγαίου, τη Βενετοκρατία και μια "απαγωγή" γυναίκας, της Αυγούστας από το νησί της Νάξου, από τον Ενετό Μάρκο Σενούτο, εγκαταλείποντας το σύζυγο της Ιωάννη Μούχρα. Ορμώμενη από μια ακατανίκητη ερωτική επιθυμία, η Αυγούστα βρίσκει τελικά το θάνατο αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου και τα πάθη του.

Το έργο στήθηκε σαν μια σύνθετη μουσική παρτιτούρα, με 4 πράξεις, τέσσερα θα μπορούσαμε να πούμε μουσικά μέρη, που βοηθούν στην κατανόηση του λόγου και των "συνθηκών" του έργου. Ξεχώρισα το λεπτό χιούμορ, τις καθαρά αυτοσχεδιαστικές κινήσεις των ηθοποιών που έδωσαν μάλλον ένα άριστο αποτέλεσμα συνδυαστικής κίνησης και λόγου, μια βαθιά δουλειά, μια πειθαρχημένη δουλειά, που συναδελφικά καταλάβαινα και σεβάστηκα κάθε λεπτό της σημείο και στίγμα. Είμαι σίγουρος ότι πέρασαν, πολλές, μα πολλές ώρες πρόβας για ένα αποτέλεσμα που τους δικαιώνει.

Τελείωσα λοιπόν αυτή τη δύσκολη Πέμπτη 20/10, με μια ιστορία "γεμάτη", μια προσπάθεια αξιοσημείωτη, μια ελπίδα ότι, ναι συμβαίνουν και εδώ ωραιότατα πράγματα, αρκεί να τα αφήσουμε να ανθίζουν. Να ανθίζουν και να μας πλαισιώνουν.  Ναι υπάρχουν και εδώ ταλέντα που μπορούν και καταθέτουν ακόμα δουλειές που χαίρεσαι να βλέπεις. Συνάδελφοι σας ευχαριστώ! Με ταξιδέψατε. Αλήθεια είναι.



Η Ταυτότητα της Παράστασης

Δραματουργική επεξεργασία: Έλσα Ανδριανού Σκηνοθεσία-Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου 
Βίντεο: Στάθης Αθανασίου Χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου Βοηθός σκηνοθέτη: Νεφέλη Μαϊστράλη
B΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Ερμηνεύουν: οι ηθοποιοί Κωνσταντίνος ΑβαρικιώτηςΤζωρτζίνα Δαλιάνη,Κώστας ΚαλλιβρετάκηςΝέστορας ΚοψιδάςΜαρία ΠαρασύρηΔανάη Σαριδάκη και οι μουσικοί Ιάκωβος ΠαυλόπουλοςΣοφία Ευκλείδου

Συμπαραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Ομάδα Θεάτρου ΟΠΕRΑ, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας
Διδασκαλία Tai Chi για τις ανάγκες της παράστασης: Μιχάλης Τσικριτέας
Οργάνωση παραγωγής OΠERA: Ευγενία Σωμαρά
Κατασκευή σκηνικού: Θανάσης Θαλασσινός

Εισιτήρια: 18€ και μειωμένο 10€

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Όταν "Ο Αμλετ Αυτοκτόνησε", Θέατρο Δρόμου...


 
Με τη Στέλλα Μαρή και κάποια παιδιά από την Ομάδα Minus Two, είχα την τύχη να συνεργαστώ στο παρελθόν, σε θεατρικά ταξίδια, που πάντα είχαν την τόλμη να καταθέσουν μια πρόταση.  Δυναμική, με ιδέες και έμπνευση, η Στέλλα (κοινώς γνωστή για εμάς στο χώρο ως Στελλίτσα), το παλεύει πάντα με θάρρος και την αυτογενή τρέλα που κουβαλά, αυτή την γνωστή στον κύκλο καλλιτεχνική τρέλα, που κάνει πολύ κόσμο να απορεί!



Το περσινό "Forever Yours ή Π²", ήταν μια εμπειρία διαφορετική, ιδιαίτερη, γεμάτη αγάπη για το καινούριο, για τα εκτός στενού θεατρικού πλαισίου δεδομένα.  Μια δουλειά με αναμνήσεις ωραίες και γεμάτα συναισθήματα.  Μια δουλειά, που αγάπησα.




Φέτος, η Στέλλα Μαρή, αποφάσισε να πάρει ένα υπέροχο κλασικό κείμενο, του William Shakespeare, τον Αμλετ, που ο λόγος, αν και γραμμένος εκατοντάδες χρόνια πριν, μιλάει απόλυτα για την κατάντια της ζωής μας και της κοινωνίας, ενός έθνους στα πιο δύσκολα μονοπάτια του.  "Είναι σάπιο το Βασίλειο της Δανίας", κραυγάζει ο Άμλετ.  Πόσες χορδες, γνωστές, κοινές χτυπούν αυτές οι πέντε αράδες... Πόσο παραπάνω επίκαιρο μπορεί να είναι ένα κείμενο που κατακεραυνώνει τον ανάξιο, τον δουλοπρεπή, τον αριβίστα;





Στήθηκε μια απλή παράσταση με ελάχιστα χρήματα, χωρίς οικονομικές απολαβές, από παιδιά με όρεξη και αγάπη για αυτό που κάνουν και επειδή η Στέλλα και η παρέα της σε αυτή τη συνάντηση, ήθελαν να βγουν από την σιωπή που μας επιβάλλεται και κάτι να κάνουν.  Και είναι ακόμα πιο άξιο, ότι όταν τα μεγάλα ονόματα του χώρου ή σχήματα, αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων και ο καλλιτεχνικός κόσμος μοιάζει μουδιασμένος στο να δώσει μια φωνή για αυτά που χάνονται, για αυτούς που αδικούνται, για αυτά που συμβαίνουν, μικρές ομάδες σαν αυτή, βγαίνουν μπροστά και έστω με το δικό τους τρόπο, δηλώνουν την παρουσία τους.  Έχουν το θάρρος του λόγου τους, της πρότασής τους.



Το θέατρο δρόμου, είναι από μόνο του μια μοναδική εμπειρία, γιατί δεν είναι τίποτα στάσιμο.  Σκηνικό, άνθρωποι, καταστάσεις αλλάζουν άρδην. Στη στιγμή.  Από έναν άνθρωπο που τυχαία θα περάσει από μπροστά, ή από μια αντίδραση του κόσμου, είναι μαγικό και συνάμα αμφίδρομο το "ρεύμα" της δημιουργίας στιγμών στο πεζοδρόμιο.  Περνάνε, χάνονται, τίποτα δεν μένει το ίδιο για την άλλη μέρα.  Στήνεις, παίζεις, ξεστήνεις, φεύγεις και μένει μόνο η ενέργεια. Απρόοπτα και ασύμβατα γεγονότα, από τους απλούς διαβάτες-πρωταγωνιστές, μπορούν να προσθέσουν δυναμική χωρίς προηγούμενο.  

Σαν ένα απλό παράδειγμα, η πιο κάτω φωτογραφία, που μιλά από μόνη της.  Οι "Αμλετ" έχουν πεθάνει, αλληλοσπαραχτεί, κορμιά χυμένα στο πεζοδρόμιο και ξαφνικά σα μια φιγούρα πένθιμη, η ζωή στο γήρας της, στη Δύση της, προσωποποιείται στη μορφή αυτής της γιαγιάς, που περπατά σέρνοντας τα πόδια πίσω από την αυτοσχέδια σκηνή και η εικόνα γίνεται τόσο δυνατή, τόσο συμβολική, τόσο απροσδόκητα θεατρική στο δρόμο. Μοναδικό! Και κάθε μέρα, μπορεί να συμβεί και κάτι άλλο. Απόλυτα, γευστικότατα θεατρικό, καλλιτεχνικό από την ίδια τη ζωή.


Τα λόγια του Άμλετ φτάνουν στα αυτιά, σύγχρονα, επαναστατικά, βαμμένα από την αδικία και τον εξευτελισμό:

Ποιος προτιμά να ζει ρημάζοντας μέσα στο χρόνο; 
Να τον αδικεί ο ισχυρός, να τον συντρίβει ο επηρμένος,
να ερωτεύεται, να εκλιπαρεί τον αδιάφορο, να ανέχεται
την ύβρι της εξουσίας, τη νύστα του νόμου.
Να νικά ο ανάξιος τον άξιο.
Ποιος θα άντεχε να κουβαλάει το ασήκωτο βάρος της
ζωής, να σέρνεται, να ερημώνει,
να στραγγίζει ιδρώτας η ψυχή του αν δεν ήταν ο τρόμος.







...

Και τα εργά τα μεγάλα που για αυτά γεννήθηκες
δεν τα τολμάς. Θρύβουν, χάνονται
Ποτέ δεν θα ονομασθούν πράξεις

...

Σ' αυτόν τον κόσμο βασιλεύει η διαφθορά
Με το χρυσό της χέρι, η ατιμία παραμερίζει το δίκαιο
Στην αγορά πουλιέται ο νόμος και μπορείς με αισχρό αντίτιμο
να πληρώσεις









...

Να ζεις ή να μη ζεις;
Αυτή είναι η ερώτηση.
Τι συμφέρει στον άνθρωπο
Να πάσχει, να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές
από μια μοίρα που τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος;

Η να επαναστατεί. Να αντισταθεί στη ατελείωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων.
Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς. Αυτό είναι όλο.








Εκεί λοιπόν, στο πεζοδρόμιο, τα λόγια θέλουν να σας/μας αγγίξουν.  Σαν ένα αεράκι από το παρελθόν, καταργούν το χρόνο, έρχονται να ακουστούν στο περιβάλλον το δικό μας, με φόντο την ενέργεια της Ακρόπολης και του "σκοτωμένου" ιστορικού κέντρου της Αθήνας, σε μια πόλη που έχει πληγωθεί.  Δεν υπάρχουν ουσιαστικά οι χαρακτήρες. Γίνονται φωνές, φωνές του δρόμου, που καλούνε για την επιβίωση, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, προσπαθούν να μας αφυπνίσουν.







Κάπως έτσι τα παιδιά αυτά, για μισή ώρα, μας ταξιδεύουν.  Καταθέτουν την αγάπη τους, μοιρασιά για τον περαστικό, την κυρία που έφερε και το καρεκλάκι της, το παιδί που στάθηκε απορημένο και κοίταξε.  Άλλα σταμάτησε τελικά και τα είδε όλα. Όλα τα κατάλαβε.

Και αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου σε κάθε της μορφή.  Ότι έστω και ένα "παιδί", "μεγάλο-μικρό" να τον αγγίξει, να τον κάνει να σκεφτεί, το κέρδος είναι διπλάσιο.  Και η Στελλίτσα με την παρέα της, το πετυχαίνει αυτό.  Και για αυτό τους αξίζει μια αγκαλιά.  Για τον κόπο και την προσπάθειά τους. Σας ευχαριστούμε.

Ακόμα 4 παραστάσεις, την Τρίτη 4.10 στην ταλαιπωρημένη Τοσίτσα από τις βελόνες και τα ναρκωτικά στις 18:00 και το άλλο ΠΣΚ Διονυσίου Αρεπαγίτου με Μακρυγιάννη γωνία.

Ταυτότητα παράστασης
«Ο Άμλετ αυτοκτόνησε»
Θέατρο δρόμου
Παραγωγή: Minus [two]

Σύλληψη, Δραματουργική σύνθεση, Σκηνοθεσία: Στέλλα Μαρή

Παίζουν (αλφαβητικά): Κωνσταντίνος Αγιαννόπουλος, Ανδρέας Ανδρεάδης, Αριάδνη Ζήλου, Χαρά Κονταξάκη, Στέλλα Μαρή, Αγγελική Μπίνη.
Βοηθοί παραγωγής: Γιώργος Σταματάκης, Χαρά Κονταξάκη, Σπύρος Καββαδίας, Λαμπρινή Μπούσια, Παντελής Τσαπανάρας.
Φωτογραφίες-βίντεο: Κώστας Δρίμτζιας
Web Banner designer: Περικλής Καραθανάσης, Βίκυ Γκαδανίδου (vipe productions).
Έναρξη: Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011, ώρα 21:30
Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, ώρα 21:30
23 – 24 - 25 Σεπτ., 30 Σεπτ.-1-2 Οκτ., 7 - 8 - 9 Οκτ. 2011
ΕΚΤΑΚΤΩΣ: Τρίτη, 4 Οκτ, Πεζόδρομος Τοσίτσα στις 18:00

Τόπος:
23 - 24 - 25 Σεπτεμβρίου: Αποστόλου Παύλου και Ηρακλειδών
30 Σεπτεμβρίου, 1 & 2 Οκτωβρίου,
7 - 8 - 9 Οκτωβρίου: Διονυσίου Αρεοπαγίτου & Μακρυγιάννη
Διάρκεια παράστασης: 30 λεπτά
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Ριχάρδος ο 3ος, Επίδαυρος και ο Kevin Spacey στα καλύτερά του

Η Επίδαυρος ασφυκτικά γεμάτη...
 



Ο Γ. Λούκος, μάλλον θα αισθανόταν πολύ ικανοποιημένος από την επιλογή του.
Πάντα η Επίδαυρος, όσες φορές και να πας σε συνεπαίρνει.  Ακόμα και χθες, Παρασκευή 29 Ιουλίου στην πρεμιέρα του  Ριχάρδου του ΙΙΙ, σε Ελληνικό έδαφος, με τις ορδές των κοσμικών, που είδαμε πολλές αλλά και του κάθε Επιδαυρικού φεστιβαλιστή, αυτή η ενέργεια του τοπίου και η φύση σε καθυποβάλει. Ήταν τελικά αυτοί οι αρχαίοι άλλο πράγμα!  Ήξεραν τι έκαναν, που, πως και γιατί.  Καμία σχέση με τους σημερινούς δηλαδή!

Θα πάω κατευθείαν στο ψητό.
Στο τέλος ενός οικονομικά μαζεμένου αλλά και μετρημένου Φεστιβάλ για φέτος.
 Το Αγγλοσαξονικό θέατρο, δεν είναι τυχαίο γιατί είναι εκεί που είναι.  Η παράσταση αυτή, αποτελούσε την καλύτερη διαφήμιση για τα δεδομένα της (προσέξτε!) "βιομηχανίας του θεάματος" στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο.  Μια κλασσική, αλλά συνάμα μοντέρνα performance, που απευθύνεται φυσικά στο ευρύ κοινό, με την απαραίτητη δόση από σύγχρονα και καινοτόμα στοιχεία, χωρίς φυσικά να πηγαίνει σε μονοπάτια τρομερού καλλιτεχνικού ψαξίματος.  Άλλωστε αυτό δεν αφορούσε το Σκηνοθέτη Σαμ Μέντες.  

Ο Μέντες προσέφερε ένα σύγχρονο μάτι στο χαρακτήρα του αδίστακτου Ριχάρδου, που βάφει στο αίμα ολόκληρο Βασίλειο, κατά την προσφιλή τακτική πολλών μοναρχών της Αγγλίας, ώστε πάση θυσία να καταλάβει την εξουσία. Με τις σαφείς ενδυματολογικές και άλλες αναφορές στο περιβάλλον του 21ου αιώνα, ο Μέντες, μας συνδέει με τα απολυταρχικά καθεστώτα και τις φιγούρες τους που ταλαιπωρούν και δυναστεύουν ακόμα πολλές περιοχές του πλανήτη.  Την πάλη τους και τη μανία τους για την εξουσία, που αναδεικνύει αυτό το υπέροχο κείμενο στη σύγχρονη εκδοχή του.

Η σβέλτη σκηνοθεσία, έξυπνη, με πολύ ρυθμό, χωρίζοντας ουσιαστικά τις πράξεις σε μια παρουσίαση χαρακτήρων και με τη βοήθεια των εξαιρετικών φωτισμών και βίντεο, σώζει τη δυσκολία ενός έργου που μπορεί να κουράσει με σχεδόν 3 ώρες χωρίς διάλειμμα.  Υπάρχουν τόσοι πολλοί χαρακτήρες στο έργο και τόσο συγγενολόι, που βασικά αλληλοσκοτώνεται, που το κοινό, αν δεν είναι δε και εξοικειωμένο με το κείμενο, κινδυνεύει να χαθεί.  Εδώ ο Μέντες το κατάφερε, αλλά οριακά.  Προς τη μέση και λίγο πιο πέρα, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις μια μικρή κοιλιά, αλλά αυτά είναι ψήγματα μπροστά στο γενικό καλλιτεχνικό σύνολο που είναι άρτιο και δομημένο.  Ειδικά η κορύφωση στο τέλος, στημένη εξαιρετικά, με άψογο ρυθμό, σου μεταφέρει την ένταση και την αγωνία της μάχης, παρόλο που το τέλος είναι προμαντεμένο και ειπωμένο. Εξαιρετική χρήση σε ορισμένα σημεία των βίντεο, ειδικά η σκηνή με το Ριχάρδο ως θεοσεβούμενο υποψήφιο Βασιλιά, που σε μια παρωδία και με σαφείς αναφορές στην κυριαρχία της εικόνας στη διαμόρφωση της συνείδησης του κόσμου, δίνει στίγμα ευφυίας.  

Αλλά και εδώ θα σταθώ. Ο Μέντες, έκανε πιο "Αμερικάνικη" δουλειά.  Η "ανάγνωση" του κειμένου, ήταν σαφέστατα επιφανειακή.  Δεν είναι κακό. Ήταν επιλογή.  Ο λόγος προσπάθησε να αποδοθεί στο πιο καθημερινό, όχι με αλλαγή του κειμένου, αλλά με την άρθρωσή του.  Προσωπικά, μου έλειψε λίγο το συναίσθημα και το μεταβατικό στάδιο του χαρακτήρα Ριχάρδου, που από την απόλυτη εξουσία περνάει στον εφιάλτη των τύψεων του και στο θάνατό του.  Και κάποιες στιγμές, η απόδοση καταλήγει σε ευκολίες.  Για την αποδοχή του κοινού.  Αλλά ας μη λέμε πολλά... 

Γιατί ο ρόλος αυτός θέλει κότσια....

Ευκαιρία για λίγο χαλάρωση στη υπέροχη φύση της Επιδαύρου.

Τα προγράμματα πουλούσαν και αυτά σαν ζεστές τυρόπιτες
Και εδώ θα σταθώ λοιπόν στον αδιαμφισβήτητο "ηγέτη" της βραδιάς. Ο Kevin Spacey, καλέστηκε να αποδώσει έναν από τους πιο δύσκολους αντρικούς ρόλους στη σύγχρονη δραματουργία.  Θέλει κότσια και δουλειά.  Και ξεκάθαρα το έχει δουλέψει πολύ. Σίγουρα, βοηθά η τεχνολογία, με την προσθήκη ενός νάρθηκα, μιας καμπούρας και ένα Ριχάρδο, που ως ένας άλλος δαιμόνιος, αλλά συμπαθητικός αντί-ήρωας Κουασιμόδος, επελαύνει με  τις ραδιουργίες του και τη δίψα του για την εξουσία, θερίζοντας ζωές.  Η κινησιολογία έχει ενταχθεί λοιπόν άψογα στο ρόλο, που φυσικά έτσι το όλο αποτέλεσμα είναι αρεστό/πιστευτό στο κοινό.  Σαφέστατα με τεράστια εμπειρία στο θέατρο που φαίνεται, σαφέστατα εξαιρετικός στον επί σκηνής άθλο του, όταν επί 9 σκηνές σχεδόν δεν ξεκουράζεται ποτέ.  Σαφέστατα άψογος στην άρθρωση της γλώσσας, μόνο μια λέξη του ξέφυγε ένα "French" που το είπε με προφορά LA,  και σαφέστατα μάγος στις αντιθέσεις, στις παύσεις, στην απόδοση αυτού του εκπληκτικού λεπτού χιούμορ που κρύβει το Σαιξπηρικό κείμενο. Δουλεμένος σε αγαστή συνεργασία με το Σκηνοθέτη, γεγονός που ξεδιπλώνεται, κινεί τα νήματα και σηκώνει το βάρος μιας καθαρά προσωποκεντρικής παράστασης με ευκολία, θάρρος και αποτέλεσμα.  Ναι, σε κάποιες στιγμές, θα το πω, δεν υπήρχε απόλυτη "αλήθεια" στη σκηνή, ειδικά στα πιο δραματικά κομμάτια, αλλά η καταφυγή στην τεχνική ιδιοσυγκρασία του ηθοποιού είναι δυστυχώς πάντα μια μικρή άμυνα, ειδικά σε μια Επίδαυρο, που σε "σκίζει" επί σκηνής με την ενέργεια του κόσμου που κατεβαίνει αδυσώπητη από τις κερκίδες.  Αλλά πάλι αυτά είναι στην Αμερικάνικη λοιπόν εκδοχή/βλέμμα του έργου λεπτομέρειες.  Του άξιζε πέρα για πέρα το απίστευτο και παρατεταμένο χειροκρότημα 10,000 όρθιων θεατών στο τέλος, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολη η δουλειά που έκανε.  Και στάθηκε όρθιος και νικητής!
Και οι Χορηγοί, έκαναν το πάρτι τους. Θα είναι πολύ ευχαριστημένοι.
Η προσέλευση του κόσμου μαζική.  Να πάτε νωρίς!
Στους υπόλοιπους ρόλους, να ξεχωρίσω σίγουρα τον  Chuk Iwuji, που έπαιξε έναν καταπληκτικό Duke of Buckingham,  ένα φυσικό ταλέντο θα έλεγα, απόλυτα εναρμονισμένος σε ρυθμό και δύναμη με τον τεραστίου "εκτοπίσματος" Kevin Spacey.  Άνετος! Και αν και εμφανίζεται στο τέλος μόνο, ο Nathan Darrow, ως Ερρίκος, Earl of Richmond,  αποδίδει στη σύντομη αλλά καθοριστικότατη χρονική πορεία του έργου που εμφανίζεται το ρόλο καταλύτη για το θάνατο του Ριχάρδου, με στόφα ηγέτη που έρχεται και αλλάζει τα πάντα. Τον βοηθά και το physique του.

Ένα μικρό αγκάθι, υπάρχει δυστυχώς στις γυναικείες ερμηνείες.  Δεν ξέρω γιατί, αλλά ίσως δε λειτούργησαν κυρίως φωνές και εκτόπισμα στην αρένα της Επιδαύρου.  Τέσσερις ουσιαστικά ρόλοι, που στα χρόνια του Σαίξπηρ παιζόταν από άντρες μόνο, αλλά δεν μπόρεσαν να μεταφέρουν την καταστροφή της μάνας, της μαινάδας, της δολοπλόκου, της "μάγισσας".  Η δε παρουσίαση της Margaret,  ήταν δυστυχώς πιο πολύ αναφορά στο Χάρυ Πότερ, μια εύκολη απόδοση της μάντισσας και μάγισσας χήρας.  Αυτό μάλλον ήταν όμως και Σκηνοθετική επιλογή, που ξένισε για εμένα λίγο.  Η Lady Anne,  το πάλευε, το ίδιο και οι υπόλοιπες, αλλά πουθενά δυστυχώς δεν πήρα αληθινό πόνο ή στιγμή όταν έπρεπε. Κρίμα.  Αλλά άξιες στις τεχνικές τους και στην προσπάθεια τους για την ένταξη στο δύσκολο χώρο του θεάτρου αυτού.

Το σκηνικό έδεσε καλά με το χώρο...
Στη διαδρομή με το λεωφορείο ο Ασπρόπυργος, βιομηχανική εικόνα και Σαρωνικός
Έρωτες στο λεωφορείο. Πολύ γλυκό!


Ο Μέντες, προσάρμοσε εξαιρετικά το έργο στο "προσκήνιο" του Επιδαυρικού κατασκευάσματος, και στη χρήση του διαθέσιμου χώρου.  Άψογοι οι 2 μουσικοί εκατέρωθεν της σκηνής, με τον αριστερό να εκτελεί και χρέη μαέστρου, όπως παρατήρησε ένας θεατής, αλλά και τον κυμβαλιστή να δίνει τον τόνο, να συνοδοιπορεί με την άριστη σε σύνθεση μουσική και συνεργασία του Mark Bennett.  Θα σημειώσω δε, ότι η χρήση των Αγγλικών ως γλώσσα, δεν διευκολύνει το έργο των ηθοποιών στο συγκεκριμένο θέατρο, μια λεπτομέρεια, αλλά οφείλω να την πω, αφού η εκφορά του Αγγλικού λόγου, έχει πολλά σύμφωνα, συριγμούς και "κλειστό" στόμα, με αποτέλεσμα κάποιοι ηθοποιοί, προφανώς δασκαλεμένοι από τον Μέντες, ώστε να στέλνουν την ενέργεια σε όλο το θέατρο, μάλλον λίγο να "φώναζαν" παραπάνω, χωρίς όμως αυτό να είναι κακό και μάλλον το παρατήρησα λόγω ενασχόλησης με το άθλημα.  Ο Ελληνικός λόγος και η εκφορά του, έχει "δυνατό" ηχείο με τη χρήση πολλών φωνηέντων και ήχων που ο χώρος βοηθά.   Μάλλον οι αρχαίοι μας ήταν ψιλιασμένοι και σε αυτό το κομμάτι!

Και πριν κλείσω, θα υποκλιθώ στον ΥΠΕΡΟΧΟ για μια ακόμα φορά και ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ πρωταγωνιστή της βραδιάς.   Τον William Shakespeare. Μαζί με τους Έλληνες τραγικούς κλασικούς συγγραφείς, θεωρώ πως είναι ο κορυφαίος δραματουργός.  Αλλιώς πως ένα κείμενο γραμμένο το 1591, να είναι τόσο επίκαιρο; Τόσο σύγχρονο; Τόσο μοναδικά ρυθμικό; Η γλώσσα του, και ειδικά στα Αγγλικά είναι μοναδική, ένας λόγος που τρέχει, που συναρπάζει με τις βουτιές της στο δράμα και στο χιούμορ, αυτό το μοναδικό του ταλέντο να κρίνει και να αναδεικνύει καταστάσεις, ανθρώπους, γεγονότα, συμπεριφορές.  Και να δίνει ακόμα και σήμερα ηθικά διδάγματα, να πλάθει συνειδήσεις.

Η ύπαρξη των κειμένων του και η χθεσινή παράσταση, αποδεικνύουν τη δύναμη του θεάτρου, το μεγαλείο της τέχνης, που μπορεί να συγκινήσει τον ακροατή, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, γλώσσας.  Αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι να συμβαίνουν τέτοιες καλλιτεχνικές ανταλλαγές μεταξύ πολιτισμών γιατί έτσι "βαθαίνουμε" στην κατανόηση, αλληλομορφωνόμαστε.  

Γιατί χθες δεν πήραμε μόνο εμείς κάτι από αυτό το έργο.  Νομίζω πως οι συγκινημένοι ηθοποιοί και ο Kevin, από την ανταπόκριση του κόσμου, από τα χειροκροτήματα σχεδόν σε κάθε αλλαγή σκηνής (που κάποιοι μπορούν να πουν "μα δεν είναι δυνατόν", εγώ λέω αφήστε τον κόσμο να εκφραστεί...), μέχρι την αποθέωση στο τέλος, θα θυμούνται για πολύ καιρό τη μοναδική τους εμπειρία στον Αργολικό τόπο.  Και θα είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές!

Ριχάρδος ο 30ς, William Skakespeare, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 29-31/7/2011. 
Εισιτήρια δεν έχει... Όσοι τυχεροί... :)


Music for this post: Rene Aubrey, Les Bles en Feu