Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

"All the World's a Stage"... Αναχώρηση για Ευρώπη!!


Berlin...

Το τηλέφωνο χτύπησε εκεί γύρω στις 4 το απόγευμα... Ήταν 27 Απριλίου. Μέσα στο ΙΚΕΑ, χαμένος ανάμεσα σε πολλές εκδοχές σκουπιδοτενεκέδων, πάσχισα να βρω το κινητό στην τσάντα. Όταν το βρήκα, βλέπω ένα άγνωστο νούμερο από Αγγλία και στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήρθε η ερώτηση "Λες;"

Με άψογη αγγλική προφορά ακούω ένα κύριο να ρωτάει το όνομα μου, να απαντώ καταφατικά και να συνεχίζει: "Πρόκειται για την αίτηση που κάνατε για το πρόγραμμά μας... Ήθελα πάνω απ' όλα να σας συγχαρώ προσωπικά πριν σας στείλω email, ότι γίνεστε δεκτός και μάλιστα εντυπωσιαστήκαμε τόσο από την ακρόασή σας και το DVD που στείλατε, που αποφασίσαμε με την επιτροπή καθηγητών, να σας δώσουμε και την υποτροφία του Actor's Centre... Συγχαρητήρια!!! Θα σας περιμένουμε με χαρά το καλοκαίρι!"

Ξαφνικά τα καπάκια των τενεκέδων έπεσαν σχεδόν από τα χέρια, με ένα ήχο που γύρισε πολλά βλέμματα προς το μέρος μου, και πρέπει να ήμουν πολύ γελοίο θέαμα εκείνη τη στιγμή αφού είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, που μπορεί και να θύμιζε και το βλέμμα της αγελάδας!

Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκίνησε η φετεινή καλοκαιρινή θεατρική περιπέτεια στην Ευρώπη. Μάλλον καλύτερα είχε ξεκινήσει λίγο καιρό πριν, αφού έκανα μια αίτηση σε ένα καταπληκτικό πρόγραμμα για ηθοποιούς, που προσφέρει μοναδική δυνατότητα επαγγελματικής εξέλιξης, εκπαίδευσης, διδασκαλίας από τους κορυφαίους καθηγητές, ηθοποιούς, σκηνοθέτες της Ευρώπης. To European A.C.T. Cert, οργανώνεται από τρεις από τις καλύτερες σχολές στην Ευρώπη για το θέατρο: το RADA (Royal Academy of Dramatic Arts) , το Actor's Centre στο Λονδίνο, και το International Institute of Performing Arts στο Παρίσι.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει 3 πόλεις για ένα δίμηνο: Λονδίνο, Παρίσι και Βερολίνο... 40 ηθοποιοί απ΄ όλο τον κόσμο, μαζευόμαστε σαν ένα "μπουλούκι", που ανα 3 εβδομάδες μετακινείται στην κάθε πόλη και εκπαιδεύομαστε, ανεβάζουμε 2 - 3 παραστάσεις για casting agents και σκηνοθέτες από Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία και γυρίζουμε και μια ταινία στο Βερολίνο! Και όλα αυτά με φόντο τρεις κορυφαίες πόλεις, όπου η τέχνη συναντά τη ζωή και τον υπόλοιπο κόσμο των τεχνών... Είναι να μη σου πέσει μετά ο σκουπιδοτενεκές από τα χέρια; Και με τα 3/4 των διδάκτρων πληρωμένα... ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑ!!

Έφτασε η μέρα της αναχώρησης λοιπόν, της βουτιάς σε μια εμπειρία που ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική ίσως θα είναι. Παραμένω πρώτα απ' όλα ανοιχτός σε καινούρια πράγματα, σε καινούριες ιδέες, ανθρώπους, καινούριες καταστάσεις και μετά έτοιμος για τις προκλήσεις, τις δυσκολίες αλλά και τις υπέροχες στιγμές που σίγουρα θα υπάρξουν... Ακόμα και για τα άσχημα! Και αυτά μέσα στο παιχνίδι είναι!

Εννοείτε πως το σπαστό ποδηλατάκι μου έχει ετοιμαστεί και περιμένει υπομονετικά να τρέξει στους δρόμους και στα πάρκα των πόλεων, που δεν εχουν καμία σχέση με μια Αθήνα που επιμένει να ζει στον τρίτο κόσμο της...

Από εδώ λοιπόν θα μαθαίνετε όλα τα νέα, τα μάτια μου θα γίνουν και μάτια σας σε δρόμους, καταστάσεις, συναισθήματα... Με το ποδήλατό μου φέτος θα σας ταξιδέψω θεατρικά και όχι μόνο, στις γειτονιές και στα καλοκαιρινά σκηνικά 3 πόλεων...

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ...



Πρώτος σταθμός: Λονδίνο...


Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Ξενάγηση στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης...

Ένα νεαρό ζευγάρι από τη Γαλλία, στην αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα, "αγαπάει"


Μια κόρη και ένας φύλακας, σχεδόν "συμβαδίζουν"

Ένα γλυπτό που "κλαίει"


Μια άλλη πανέμορφη "κόρη", θέλει σχεδόν να μας μιλήσει...

Οι Καρυάτιδες, περιμένουν υπομονετικά την αδερφή τους από το Λονδίνο...
Εκεί στο κενό...

Την Πέμπτη, πρωί πρωί, ξεκίνησα
με ανάμεικτα αισθήματα και επισκέφτηκα το
Νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Τελικά, είναι αλήθεια ότι φτιάχτηκε
ειδικά για τα εκθέματα που εκεί μέσα πια
βρήκαν τον "αέρα" τους.

Για εμένα ήταν συγκλονιστική, όχι τόσο η αίθουσα που φυλάσσονται
τα μάρμαρα του Παρθενώνα,
που είναι εκπληκτική ούτως ή άλλως,
αλλά η κάτω, με όλα τα υπέροχα αγάλματα-αναθήματα,
όπως οι κόρες και οι ιππείς,
που νιώθεις ότι παίρνουν ζωή και περπατάνε ανάμεσά σου.

Το φως της Αττικής, αυτό το μοναδικό φως,
"λούζει" όλους τους χώρους και τα γλυπτά, τα μάρμαρα
αστράφτουν...

Ο Τσουμί, κατάφερε και έφερε το έξω μέσα
και όσο και αν έξω επικρατεί αυτή η Αθηναϊκή αναρχία,
νιώθεις ότι είσαι σε μια κιβωτό της πόλης, της ιστορίας,
μιας ιστορίας που ξεκινά από τα πόδια σου κάτω, εκεί που βλέπεις τις ανασκαφές
και φτάνει στον ουρανό...

Δεν θέλω να πω άλλα...
Θα σας ξεναγήσουν λίγο οι φωτογραφίες...

Δεν μπορείς όμως να μη δακρύσεις από συγκίνηση εκεί μέσα.

Ένα μουσείο, που για εμένα είναι η πρώτη πραγματικά επαγγελματική προσπάθεια
στην Ελλάδα, για ένα παγκόσμιο μουσείο...

Τα γλυπτά όντως καλούν από μόνα τους τα αδέρφια τους, εκεί έξω...
Όπου βρίσκονται

Και εμάς για να σκεφτούμε πραγματικά,
σε τι επίπεδο είχαν φτάσει αυτοί οι άνθρωποι,
που εμείς οι "σύγχρονοι" δεν τους φτάνουμε,
ούτε στο μικρό μας δακτυλάκι... Όχι πως αυτό είναι και αυτοσκοπός!

Είναι ελπίδα όμως...
Ελπίδα, ότι μπορούμε αν θέλουμε

Απολαύστε τις φωτογραφίες, σε μια πρώτη ξενάγηση...

Να πάτε οπωσδήποτε!

Το καφέ του Μουσείου, είναι πολύ "πολιτισμένο" με πολύ εξυπηρετικά παιδιά
και φυσικά ας μη ξεχνάμε ότι κυρίως για αυτό, έγινε ο ντόρος με τα κτίρια, της Αρεοπαγίτου
που βλέπετε μπροστά...
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν με ενόχλησαν...
Πιστεύω, ότι έτσι είναι, και ας το δεχτούμε όλοι αυτό...
Άλλωστε η πόλη μας, αυτό είναι...

Η Ακρόπολη σε καθηλώνει μέσα από τη γυάλινη αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα

Ο ουρανός, τα σύννεφα και η Ακρόπολη,
αντικατοπτρίζονται στο μινιμαλιστικό σχέδιο του τελευταίου ορόφου


Τα γλυπτά χαζεύουν, μάλλον, με απορία τις πολυκατοικίες του Μακρυγιάννη

Η "συνομιλία" των γλυπτών, με το φυσικό τους χώρο είναι πραγματικά μοναδική


Τα "άσπρα" κομμάτια είναι αυτά που λείπουν εκεί στα ξένα, στα Λονδίνα και καλούν...


Ο, σύμφωνα με το ΣΚΑΙ και πολλούς "Έλληνες",
πιο μεγάλος Έλληνας,

ο Αλέξανδρος, σκέφτεται σοβαρά το μέλλον του,
μετά από αυτή την "τιμή" που του κάνανε!

Μια πόλη, αποκαλύπτεται...


Ο κατακερματισμός των γλυπτών μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, είναι πασιφανής.

Η αίθουσα που οι ιππείς, οι κόρες και όλη η παρέα τους
σουλατσάρουν ελεύθερα πια...

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Όταν μια ψυχή τα κατάφερε


Τρεις Παράλληλες Ιστορίες, Τρια Πόστ, Τρεις μέρες
Γράφοντας για τους "άθλιους"

Μέρος 3, έστω και καθυστερημένα...


Τα μάτια της Α. είναι πολύ μπλε. Για την ακρίβεια, ένα τόσο βαθύ γαλάζιο, αυτό που ανταμώνεις στα ταξίδια σου με καϊκάκι, σε περίπλους Κυκλαδίτικων νησιών. Είναι μεγάλα και έχουν ένα από τα πιο "βαθιά" βλέμματα που έχω συναντήσει. Φοράει στο κεφάλι ένα μικρό μπερεδάκι, καπνίζει, η αλήθεια είναι συνέχεια, και χαμογελάει διαρκώς. Η μπλούζα της είναι στολισμένη με πολλές άσπρες πούλιες πάνω στο λαιμό, που λαμπυρίζουν αρκετά μέσα στη σκοτεινή ατμόσφαιρα του μπαρ. Είναι μάλλον υπερβολικά λεπτή και αρκετά νευρική στις κινήσεις της, χωρίς να σ' ενοχλεί πάντως πολύ. Έχει υπέροχη φωνή όταν μιλάει.

Από τις πρώτες κουβέντες, καταλαβαίνεις ότι κάτι συμβαίνει ή συνέβη στη ζωή της Α. Δεν έχει συμπεριφορά που ταιριάζει με τις νόρμες της συμπεριφοράς μιας κοπέλας σ' ένα νυχτερινό μαγαζί. Είναι πολύ "ελεύθερη" στις κινήσεις της και πολλές φορές σηκώνεται από το σκαμπουδάκι της και πάει στη μέση του χώρου, και εκεί πάνω στο ξύλινο πάτωμα, χορεύει με ένα τρόπο που είναι αρκετά ιδιαίτερος. Καμιά φορά σταματά, στέκεται έτσι λίγο όρθια και βλέπεις πάλι ένα βλέμμα που χάνεται σε στιγμιαίες σκέψεις. Τραγουδά λίγο και έχει εξαιρετική φωνή. Νιώθω ωραία όμως με τη Α. αν και καμιά φορά οι ξαφνικές εκφάνσεις του σώματος και του λόγου της, με κάνουν να νιώθω λίγο άβολα. Αλλά μου φαίνεται πως την πάω... Κάτι μου λέει ότι αυτό το πρόσωπο δεν το βλέπω για πρώτη φορά...

Μένει σε ένα προάστιο κοντά στη θάλασσα και εκεί μου λέει ότι δεν θα μπορούσε να μείνει πουθενά αλλού, γιατί νιώθει, θέλει να νιώθει την αύρα της θάλασσας τα απογεύματα και να κάνει τις βόλτες τις στην προκυμαία, ή όπου μπορεί να πλατσουρίζει τις πατούσες στο Σαρωνικό. Αγαπά πολύ το νερό, νιώθει πως την λυτρώνει κάθε φορά που κάνει μπάνιο.

Λέω να ρωτήσω τι δουλειά κάνει, αλλά πληροφορούμαι από τη κοινή μας φίλη ότι τραγουδάει και συμμετέχει γενικά σε διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα και παραστάσεις. Με το λίγο που ακούω να συνοδεύει τα τζαζ ακούσματα του χώρου στα Αγγλικά, καταλαβαίνω ότι σίγουρα τελικά το κάνει πολύ καλά.

Με συμπαθεί πολύ και μου το λέει... Έτσι σε μια από τις εκφάνσεις αυτές, τα ξαφνιάσματα του λόγου της. Σε ευχαριστώ λέω. Ο φίλος της ο Ν. που βάζει τη μουσική, την προσέχει γενικά, νιώθω πώς είναι χαρούμενος που την έχει δίπλα του. Είναι φίλοι, όχι ζευγάρι. Φίλοι όμως από τα δύσκολα... Από καταστάσεις που πολλοί την κάνουν με ελαφριά πηδηματάκια. Αυτό το πιάνεις αμέσως... Πλανιέται στον αέρα, στην αύρα τους.

Κουράστηκε λίγο μου λέει... Θέλει να γυρίσει στο θαλάσσιο σπίτι της όπως αποκαλεί τη γειτονιά της. Σηκώνομαι και εγώ ξαφνικά και θέλω να χορέψω το τελευταίο κομμάτι,που γουστάρω, μαζί της. Ενθουσιάζεται και μου λέει, "είσαι αστεράκι". Και εσύ της απαντώ. Προσθέτω: "Να κρατηθείς έτσι, ε;"... Τα βαθιά γαλάζια μεγάλα μάτια με κοιτάνε και με ένα μικρό μειδίαμα στο πρόσωπο, μου γνέφει ένα ναι συνωμοτικό... Γιατί κατάλαβε ότι κατάλαβα. Με αγκαλιάζει πολύ θερμά, θερμότατα για ένα άνθρωπο που γνωρίζεις σε μια ώρα μέσα και κάτι παραπάνω και στοργικά την χτυπώ λίγο εκεί στον ώμο. "Χάρηκα που σε γνώρισα , είσαι και πολύ πρώτο παιδί" μου λέει. Γελάμε, τι λες ρε μορτάκι και τέτοια χαζά... Βάζει το κασκετάκι της, φορά στο λαιμό ένα μεταξωτό φουλάρι και φεύγει με χαμόγελα χαιρετώντας όλο τον κόσμο. Ο Ν. την πάει μέχρι έξω να τη βάλει σε ταξί. Ο Ν. ξέρει...

Η Α. ήταν τοξικομανής για 13 χρόνια της ζωής της, ένα στάδιο πριν από το θάνατο. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο έχει καταφέρει να είναι εντελώς καθαρή και αναζητώντας βοήθεια από οργανισμούς αλλά κυρίως από τον Ν. και άλλους φίλους, έχει καταφέρει να ξεφύγει... Τουλάχιστον με αρκετή σιγουριά, αφού οι σειρήνες των ουσιών είναι πάντα έτοιμες να καλέσουν τα υποψήφια θύματά τους. Ο Ν. προσπάθησε πάρα πολύ και τη βοήθησε όσο κανείς άλλος. Την μάζευε από τα πεζοδρόμια... Τον έπαιρνε μέσα στη νύχτα και τσίριζε βοήθεια, ήθελε να βγει από τον εφιάλτη και δεν μπορούσε. Και έτρεχε ο Ν., έτρεχε, αντικαθιστούσε μάνα, πατέρα, κράτος, γιατρούς, κοινωνικούς λειτουργούς που την είχαν ξεγράψει γιατί δεν σωζόταν έλεγαν...

Πολλοί όμως δεν έχουν ένα Ν. Σαν την κοπέλα που είδα να παλεύουν να την σώσουν άλλα θύματα, εκεί στο πεζοδρόμιο, στο αλισβερίσι της Σωκράτους χθες βράδυ...

Ξαφνικά στην επιστροφή στο σπίτι θυμήθηκα!
Την Α. την ήξερα από τα Εξάρχεια... Από αυτές τις ψυχές που περιφέρονταν τότε, αναζητώντας λίγα λεφτά για μια δόση.
Και έπαθα σοκ
. Αλλά μετά ένιωσα γαλήνια...
Ένας άνθρωπος σώθηκε.
Υπάρχει και η διέξοδος... Υπάρχει... Πόσο δύναμη θέλει όμως...
Ελπίζω η Α. να βρει το δρόμο της σε μια κοινωνία
που κρατά κλειστή την πόρτα της ακόμα και στους απεξαρτημένους.
Ελπίζω να τον βρει, να μη ξανακυλήσει...
Αγαπημένη μου Α...

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Εκεί μακριά στην Ιβηρική Χερσόνησο

Τρεις Παράλληλες Ιστορίες, Τρια Πόστ, Τρεις μέρες...
Γράφοντας για την παράνομη μετανάστευση

Μέρος 2



Η παλιά πόλη του Cadiz, στέκει όμορφη και περιποιημένη σε μια λωρίδα γης πάνω στη ακτογραμμή, στην άκρη της Ν. Ισπανίας, και περιτριγυρίζεται από αμμώδης παραλίες και χωριουδάκια της Costa De La Luz, που αποτελούν και ένα δημοφιλή προορισμό για αρκετούς ταξιδιώτες. Σε ένα από τα ταξίδια μου, είχα βρεθεί και σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, και παραξενεύτηκα όταν άκουσα από έναν Ισπανό, να μου διηγείται με χαρά ότι οι Έλληνες ήταν και εδώ παρόντες και μάλιστα υπάρχει και ένας σχετικός μύθος με τον Ηρακλή… Ξαφνιάστηκα που το γνώριζε. Η πόλη έχει υπέροχη Ανδαλουσιανή αρχιτεκτονική με τις εκκλησίες της, τις ωραίες πλατείες και τους κρυφούς κήπους με τα τροπικά φυτά και τις λεμονιές, μοναδικές γειτονιές (barrios), φέριες και καρναβάλι ξακουστό. Ήταν πάντα μια πόλη συνυφασμένη με τη θάλασσα, την εξερεύνηση του άλλου, του άγνωστου. Άλλωστε, υπήρξε η βάση για τα μεγάλα ταξίδια του Μαγγελάνου και του Αμέριγκο Βεσπούτσι.

Costa De La Luz, Photo: Courtesy of Thomson Media

Τα τελευταία χρόνια, η περιοχή μαστίζεται από τους υψηλότερους δείκτες ανεργίας, ειδικά στους νέους από 18 μέχρι 30, που εγκαταλείπουν την πόλη για τη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, την Ευρώπη, την Αμερική και άλλες πόλεις της Ανδαλουσίας. Η εσωτερική και όχι μόνο, μετανάστευση, έχει δημιουργήσει μια πόλη που η πλειοψηφία των κατοίκων είναι κυρίως συνταξιούχοι. Από την άλλη πλευρά πάλι, αυτή η απέραντη θάλασσα, «ξεβράζει» πια σε καθημερινή βάση, εκατοντάδες ξύλινες βάρκες, τις patera, με εξαθλιωμένους Αφρικανούς και Μαροκινούς μετανάστες… Ενίοτε και πολλούς νεκρούς, που δεν καταφέρνουν ποτέ να φτάσουν στη γη της δικιάς τους επαγγελίας. Η ιστορία του Ανατολικού Αιγαίου, επαναλαμβάνεται στην άλλη άκρη της Μεσογείου, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές…

Rafael and Violetta
Photo Courtesy of BBC, UK


Τον Οκτώβριο του 2003, ο Ραφαέλ και η Βιολέττα, κάτοικοι μιας κοντινής παραλίας στο Cadiz, έκαναν την πρωινή τους βόλτα στη θάλασσα, όταν με φρίκη άρχισαν να συναντούν στην άμμο και στις πέτρες τα πρησμένα και χτυπημένα πτώματα λαθρομεταναστών, που η θάλασσα είχε ξεβράσει. Αυτό συνέβη σε δεκάδες ακρογιαλιές της περιοχής και σύντομα η είδηση για ένα φοβερό ναυάγιο την προηγούμενη νύχτα σε μια καταιγίδα που έπληξε την περιοχή και η οποία τσάκισε μια ξύλινη σάπια βάρκα με λαθρομετανάστες, πλημμύρισαν όλα τα χωριά και την πόλη του Cadiz… Οι Ισπανοί κάτοικοι, βρέθηκαν μάρτυρες μιας κατάστασης που τόσα χρόνια συνέβαινε γύρω τους και δεν είχαν απόλυτα κατανοήσει. Ποτέ τόσο τραγικό γεγονός, δεν τους είχε χτυπήσει στα πόδια τους μπροστά. Δεκάδες οικογένειες, παιδιά και ηλικιωμένοι, ήρθαν άγρια και άγαρμπα αντιμέτωποι με τη μιζέρια και την κακοτυχία του λαθρομετανάστη, σε μια ανέμελη βόλτα στην παραλία…

Ο Ραφαέλ και η Βιολέττα, σοκαρισμένοι, ειδοποίησαν τις αρχές, όπως έκαναν και πολλοί άλλοι συμπατριώτες τους… Τις επόμενες μέρες, τα πτώματα σε κατάσταση αποσύνθεσης, όπως έφταναν από τη θάλασσα, περισυλλέγονταν από τις Ισπανικές αρχές και συγκεντρώνονταν σε μια μακάβρια συλλογή ανθρώπων, στο νεκροτομείο της πόλης.

Η τοπική κοινωνία σοκαρίστηκε και το ενδιαφέρον για την ιστορία αυτών των ανθρώπων αυξήθηκε τρομακτικά με τον τύπο και τον κόσμο να απαιτεί να μάθει γεγονότα και τι θα μπορούσε να γίνει για να αποτραπεί αυτή η κατάσταση. Τα νούμερα είναι συγκλονιστικά. Τα τελευταία 20 χρόνια, έχουν πνιγεί στην περιοχή αυτή 80.000 άνθρωποι!

Μια patera...
Photo: Courtesy of
http://www.cunningcanary.com/

Ο κόσμος, εξοργίστηκε ακόμα περισσότερο, όταν αποκαλύφθηκε, ότι και το Ισπανικό Ναυτικό και η Ακτοφυλακή, αλλά και η Νατοϊκή βάση του Ρότα, ήξεραν πολύ καλά και από τα ραντάρ και από ειδοποιήσεις που ήρθαν από παρακείμενα πλοία, για το γεγονός. Οι μαχητές των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας» του ΝΑΤΟ, δεν έκαναν τίποτα…

Για μια πολλοστή φορά, ο Ραφαέλ και η Βιολέττα, μαζί με χιλιάδες ανθρώπους όλων των τάξεων και χρωμάτων διαδήλωσαν και συμμετείχαν με τα κεριά τους σε εκδηλώσεις μνήμης για αυτούς που χάθηκαν στην αναζήτηση μιας νέας τύχης. Αυτό γίνεται στο Cadiz, χρόνια τώρα… Ένα βράδυ λοιπόν, μετά από μια τέτοια εκδήλωση, η ανθρωπιά μέσα τους επαναστάτησε.

Σκέφτηκαν και είπαν, κοιτώντας αυτή την άγρια και τόσο απέραντη θάλασσα: «Κάπου εκεί απέναντι, αυτοί οι άνθρωποι έχουν πίσω, μανάδες και πατεράδες, παιδιά και αδέρφια, γυναίκες και παιδιά… Ήταν τόσο νέοι! Πρέπει να τους ειδοποιήσουμε, δικαιούνται να μάθουν νέα των ανθρώπων τους. Να τους βοηθήσουμε! Είναι άνθρωποι, δεν είναι σκουπίδια, να χωθούν στο χώμα και να ξεχαστούν.. Αρκετά… Θα βρούμε τις οικογένειές τους και θα τους επιστρέψουμε για μια άξια ταφή, εκεί που γεννήθηκαν»…

Έτσι ξεκίνησε μια σπίθα αρωγής που ξαφνικά κατέκλυσε πολλούς ανθρώπους στα παράλια της πόλης αυτής… Ερευνώντας και ρωτώντας, έμαθαν ότι τουλάχιστον 12 από τα θύματα ήταν από ένα χωριό τη Hansala, στα ορεινά του Μαρόκου. Η περιοχή άγρια και άγονη, με κατοίκους Βερβέρους, έχει χάσει εκατοντάδες νέους και μη, στα στενά του Γιβραλτάρ. Το ζευγάρι των απλών δασκάλων, αποφάσισε να επισκεφτεί το χωριό αυτό και να προσφέρει με δικά του χρήματα, βοήθεια στους συγγενείς ώστε να θάψουν εκεί τα παιδιά τους.

Photo: Courtesy of http://www.topnews.in/

Έφτασαν, σε ένα εξαθλιωμένο μέρος, όπου δεν υπήρχε νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, σχεδόν ούτε ένα ζώο προς εκτροφή και χρήση, ερειπωμένα σπίτια… Οι κάτοικοι παρόλα αυτά, προσπάθησαν να τους προσφέρουν ότι λίγο είχαν και να τους φιλοξενήσουν. Χρειάστηκαν αρκετές επισκέψεις για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ντόπιων, αφού φοβόντουσαν, ότι το ζευγάρι ήταν Ισπανοί πράκτορες. Σιγά, σιγά τα κατάφεραν και έτσι όλο το χωριό, καθώς και πολλοί Βερβέροι από άλλες περιοχές, ήρθαν και όλοι μαζί έθαψαν με αξιοπρέπεια τα 12 παιδιά της περιοχής. Για το Ραφαέλ και τη Βιολέττα, ήταν από τις ελάχιστες στιγμές της ζωής τους, που ένιωσαν τόσο συγκινημένοι, ικανοποιημένοι, αποδεκτοί και αγαπημένοι από όλους αυτούς τους πρώην άγνωστους ανθρώπους. Ένιωσαν πραγματικοί άνθρωποι.

Από εκεί και πέρα άλλαξε η ζωή τους. Ίδρυσαν μια μη κυβερνητική οργάνωση τη Solidaridaddirecta, και με δικά τους έξοδα, το χρόνο των διακοπών τους, κάποιους εθελοντές από το Cadiz, και το Μαρόκο, έκαναν σκοπό τους να βοηθήσουν εμπράκτως τη Hansalla… Με την οικονομική υποστήριξη πολλών Ισπανών και Μαροκινών, κατάφεραν και έφτιαξαν τα τελευταία 4 χρόνια περίπου, αρδευτικά έργα, έφεραν πόσιμο νερό, έφτιαξαν σχολείο για τα παιδιά με φωτοβολταϊκά στοιχεία για την ενέργειά του, ένα κέντρο υγείας, ένα δημοτικό κέντρο για τις υπηρεσίες του χωριού, σπίτια για τις χήρες των θυμάτων. Έπεισαν όλες τις οικογένειες και με τη βοήθεια της οικονομική στήριξης που τους πρόσφεραν, με το αντίστοιχο ποσό που θα κέρδιζαν τα παιδιά από την εργασία τους, να πηγαίνουν στο σχολείο. Αγόρασαν και έδωσαν σε πολλούς χωρικούς ζώα και έτσι η κτηνοτροφία, αναπτύχθηκε ραγδαία στην περιοχή.

Σήμερα κατοικούν στην περιοχή πάνω από 170 οικογένειες, που ήδη εκπαιδεύονται για τη σωστή αξιοποίηση των πόρων τους, την παραγωγή καλών κτηνοτροφικών προϊόντων, τη πρώτη δημιουργία γυναικείου συνεταιρισμού για διάφορα είδη και πώς να τα εμπορεύονται σωστά, ώστε να ζούνε αξιοπρεπώς. Όλη η περιοχή βρίσκεται σε μια αναγέννηση και ήδη διπλανές περιοχές, έχουν αρχίσει και αυτές να ενδιαφέρονται και οι κάτοικοι να θέλουν και αυτοί να βοηθήσουν, να βελτιώσουν ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ τους τη ζωή τους.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως είναι η αλλαγή της σκέψης για μια καλύτερη ζωή. Πλέον κανένας από τους κατοίκους δεν θέλει να θυσιαστεί στο επικίνδυνο ταξίδι της λαθρομετανάστευσης και να πληρώσει ένα σκασμό λεφτά στους δουλεμπόρους, οι οποίοι εγκατέλειψαν πια εντελώς την περιοχή! Κανένας δεν θέλει πια ν' αφήσει τον τόπο του, αφού υπάρχει πια προοπτική, δουλειά, στο μέρος που αγαπάνε και γεννήθηκαν. Ο Ραφαέλ σημειώνει, ότι ενώ στην αρχή όλοι των ρωτούσαν πως θα γίνει να πάνε απέναντι στην Ισπανία, τώρα πια όλοι των ρωτάνε πώς θα στήσουν τη δικιά τους επιχείρηση και ζωή στην άλλοτε έρημη και άνυδρη Hansalla…

Σίγουρα η κοντινή σχετικά απόσταση των δυο περιοχών που επηρεάζονται από τη μετανάστευση, βοήθησε στη δημιουργία αυτής της υπέροχης και τόσο ανθρώπινης πρωτοβουλίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Αυτό απλά αποδεικνύει, ότι η μετανάστευση δεν είναι τουρισμός, ή βόλτα σε άλλη χώρα. Είναι ανάγκη για την επιβίωση σε αυτούς που οι καταστάσεις τους έχουν οδηγήσει στο μη μέλλον. Αποδεικνύει περίτρανα, ότι όσα τείχη και αν σηκώσεις, οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι. Τα σύνορα χωρίζουν, αλλά γιατί κανένας δεν σκέφτεται ότι μπορούν και να ενώνουν κοινωνίες σε μια προσπάθεια αλληλοβοήθειας και ελευθερίας; Εάν μια ομάδα απλών Ισπανών πολιτών, μπόρεσε να δημιουργήσει κάτι τόσο ωραίο, σκεφτείτε μια Ευρωπαϊκή Ένωση με τα ταμεία της τι θα μπορούσε να κάνει. Απλά δε θέλει. Έτσι συμφέρει το σύστημα.

Ο Ραφαέλ βλέποντας το όνειρό του να γίνεται πια πραγματικότητα, από μια ιδέα που ξεκίνησε από κάτι τόσο απλό και ανθρώπινο, αισθάνεται πια ότι τουλάχιστον η θυσία στη θάλασσα των νέων παιδιών της Hansala, θα μείνει για πάντα στη μνήμη όλων, ως η αφετηρία για τη λύτρωση της γενέτειρας γης τους. Από το τέλος γεννήθηκε μια καινούρια αρχή, μια καλύτερη ζωή για εκατοντάδες ανθρώπους. Αιωνία λοιπόν η μνήμη τους και τα όνειρά τους…

Τι μάθημα ζωής… Η επιστροφή στην Ελλάδα, θα γίνει με τη 3η ανάρτηση που έρχεται από μια γνωριμία σε ένα μαγαζί στα στενά της Αθήνας… Μια ιστορία ανάκαμψης και ελπίδας, αλλά γεμάτη αγκάθια…

Τη συναρπαστική αυτή ιστορία, την ανακάλυψα πέρυσι από την ανταπόκριση της Rafael Estefania, το Σεπτέμβρη του 2008 στο site του BBC. Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ. Ο ιστότοπος της Solidaridad Directa, υπάρχει εδώ.

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Τρεις Παράλληλες Ιστορίες, Τρεις ημέρες, Τρια πόστ

Τρεις ιστορίες για τη μετανάστευση και τους "άθλιους" της πόλης
Μέρος 1

Η κυβέρνηση της Ελλάδας, ξαφνικά και τσαπατσούλικα, όπως συνηθίζει, αποφάσισε κακήν κακώς, πιεζόμενη από μια εκλογική αναμέτρηση, όπου οι άκρες και τα «έξω από εδώ το κακό» σχήματα, σε όλη την Ευρώπη είδαν αυξήσεις στα ποσοστά τους, να ασχοληθεί μετά από 20 χρόνια με τη λαθρομετανάστευση, με τους κοινωνικά αποκλεισμένους, με τους “άθλιους” που τριγυρνάνε ανάμεσά μας…
Που πάντα κάναμε και κάνουμε ότι δεν βλέπουμε… Που χρησιμοποιούμε και μετά πετάμε, σαν μαντηλάκια μιας χρήσης.
Σε μια προσπάθεια αντίλογου σε «σκούπες», φαράσια, λύσεις και μη λύσεις, κοινωνικές πολιτικές και μη, αντιπαραθέσεις και πρωτοβουλίες, Έλληνες και ξένοι, διαμάχες και βία, συσσίτια από καλούς ιερείς και μη, κατανόηση και μη κατανόηση, περίθαλψη και εκδίωξη, συνδυάζω 3 ιστορίες, 3 διαδοχικά ποστ με μια μέρα διαφορά, μια περιγραφή εικόνας από την Ελλάδα, μια ιστορία από την Ισπανία και μια ιστορία Αθηναϊκής γνωριμίας ενός ατόμου που ήταν «άθλιο»… Και τα συμπεράσματα δικά σας…

Ελλάδα
Κωδικός «Αστραπή»
Το "ανθρωπομάζεμα" και οι ερωτήσεις

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009
Ποδηλατώ προς το κέντρο, μετά από μια πρόβα στο Μεταξουργείο… Χαλαρώνω με το πετάλι, διώχνω την υπερένταση… πάω να συναντήσω φίλους.

Στα πρώτα στενάκια, καταλαβαίνω ότι κάτι συμβαίνει. Αστυνομικοί με αλεξίσφαιρα γιλέκα, κλούβες, περιπολικά, ομάδες νομίζω και με πολιτικά, έχουν ζώσει τις γειτονιές… Μαζεμένοι μετανάστες, υπό επιτήρηση, σε γκρουπάκια των 5 ή 10 το πολύ, άλλοι να κοιτάνε αποσβολωμένοι, άλλοι από μακριά να ρίχνουν ματιές… Έξω από τα πορνεία και τα φωτάκια στην Ιάσωνος, κουβέντες σε διάφορες γλώσσες, που στα γρήγορα διαλύονται. Ποδηλατώ και το κεφάλι όπου γυρίσει δεξιά, αριστερά, βλέπει εικόνες σαν από ταινία… Χέρια πάνω στο κεφάλι, τσάντες να ψάχνονται, ταυτότητες και χαρτιά να ανιχνεύονται, χειροπέδες και σώματα με βλέμματα φοβισμένα καθισμένα μαζί σε κράσπεδα, περιμένουν την προσαγωγή τους…


Η επιχείρηση – αστυνομική περιπέτεια «αστραπή», πληροφορήθηκα την άλλη μέρα από τα μίντια, είναι σε πλήρη εξέλιξη… Έτυχε να δω ένα επεισόδιο στην ταινία. Για μια ακόμα φορά, σαν μικρό παιδί, η Ελλάδα, απαντάει στο πρόβλημα νευρικά, χωρίς σχεδιασμό, με τη λογική να το εξαφανίσουμε… Και που θα μπουν οι ψυχές αυτές; Που θα χωρέσουν; Που θα στοιβαχτούν τα όνειρα, οι συνθήκες που οδήγησαν όλους «αυτούς» εδώ; Πόσο σίγουροι είμαστε ότι η επιστροφή δε φέρνει θάνατο; Τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν εσένα και εμένα, αλλά όχι αυτούς, τους άλλους, τους διαφορετικούς; Πόσοι άλλοι θα ξετρυπώσουν αργότερα, που τώρα κρύφτηκαν, αφού έπεσε «σύρμα»; Γιατί το οργανωμένο έγκλημα που εκμεταλλεύεται την κατάσταση, συνεχίζει να υπάρχει;

Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι ξαφνικά το πρόβλημα θα σταματήσει; Τι έχουμε κάνει για την αντιμετώπιση του προβλήματος, ως υποτίθεται
σοβαρό κράτος της ΕΕ; Γιατί οι Έλληνες δεν κάνουν τις δουλειές που υποτίθεται μας κλέβουν οι διάφοροι «ξένοι»; Θα τις κάνεις εσύ; Πόσοι επιχειρηματίες, βασίζονται στους παράνομους για τις δουλειές τους; Γιατί εσένα όταν σε συλλάβουν, αν και αμφιβάλουμε πια και για αυτό, μπορεί να μην σε ξεγυμνώσουν, αλλά αν είσαι σκούρος θα πρέπει να κατεβάσεις και το βρακί σου; Γιατί οι «πολίτες» αναλαμβάνουν το νόμο με τα χέρια τους;

Το πρόβλημα, λοιπόν υπάρχει, είναι εδώ με πολύ βαθιά αίτια και απαιτεί λύσεις.
Γιατί δεν στρεφόμαστε στη ρίζα του προβλήματος;


Γιατί η πλούσια Ευρώπη, που φέρει μεγάλη ευθύνη, για πολλές από αυτές τις συνθήκες, κάνει πως δεν ξέρει και μόνο συζητά και συζητά και απλά θέλει να θωρακίζεται σαν τη Γενοβέφα στο πύργο της, στα τείχη της, ενώ διαλύεται από το μίσος και τις κοινωνικές της διαφορές και προβλήματα εκ των έσω; Γιατί προσφέρονται εμπορικές συμφωνίες από τις πλούσιες χώρες σε τρίτες χώρες που ισοδυναμούν με αποικιοκρατική εξάρτηση; Γιατί οι ωραίες φαρμακευτικές εταιρείες, απαγορεύουν και επιμένουν στις πατέντες τους και στη μη ελεύθερη κυκλοφορία φαρμάκων που θα βελτίωναν τη ζωή σε πολλές φτωχές γωνιές του πλανήτη; Πόσο ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ο πόλεμος που κάνουν άλλοι για άλλους, πχ στο Αφγανιστάν, φέρουν ευθύνη και διώχνουν συνέχεια ορδές ανθρώπων στα χέρια των δουλεμπόρων και από εκεί σε εμάς; Αυτοί οι δουλέμποροι γιατί τριγυρνάνε ελεύθεροι;

Γιατί εμείς από την καλή μας ευδαιμονία, ξεχνάμε πως πολλοί από τους προγόνους μας ήρθαν εδώ, πρόσφυγες, ξένοι και αυτοί στον, υποτίθεται, τόπο τους; Γιατί ξεχνάμε ότι τους Μικρασιάτες και τους Κων/πολίτες, οι δήθεν έλληνες των χωριών που έγιναν Αθήνα, τους αποκαλούσαν Τουρκόσπορους και τώρα κοπτόμεθα για βιβλία ιστορίας και παράθεση γεγονότων politically correct; Και λατρεύουμε την κουζίνα τους; Γιατί ξεχνάμε την τάδε θεία ή θείο, που «νόμιμα (;)» εργάστηκαν από μια ανάγκη σε μια χώρα ξένη; Που ήταν και αυτοί ξένοι… Αυτές οι ανάγκες διαφέρουν με το χρώμα σου; Και τώρα μπορεί να στέλνουν πίσω τα τσεκ και τις περιουσίες. Γιατί όλα μας τα προβλήματα πρέπει να "λύνονται" σπασμωδικά, εφήμερα και με ημερομηνία λήξης με το διωγμό, τον κατατρεγμό, την καταστολή, την επιχείρηση «αστραπή» και το χώσιμο του προβλήματος κάτω από το κοκκινομπορντωμπεζγαλάζιο νεόπλουτο χαλί αγορασμένο με 60 δόσεις του δήθεν εαυτού μας; Πόσο σίγουροι είμαστε εν τέλει ότι δεν μπορεί και εμείς ίσως να καταλήξουμε έτσι; Οι βολεμένοι; Τίποτα δεν είναι πια βολεμένο αναγνώστες… Τίποτα. Μια στιγμή και όλα αλλάζουν.


Απαντήσεις άραγε θα δοθούν και πόσο μάλλον θέλουμε να τις δώσουμε;
Απαντήσεις ίσως εγώ δεν έχω.

Έχω όμως γεγονότα και παραδείγματα
που έρχονται από την άλλη άκρη της Ευρώπης, την Ισπανία…
Για αυτά θα σας μιλήσω… από την Πέμπτη 18/6

Music: Tear down those walls... by Hillsong United

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Στην Κάρυστο, ξαφνικά...

Κόλπος Καρύστου

Οι σκέψεις που έρχονται ξαφνικά, φέρουν καμιά φορά τόση δύναμη, που από μόνες τους είναι αρκετές για να σε ωθήσουν στη ξαφνική πράξη. Κυριακή πρωί, 7 Ιούνη, η Θεσσαλονίκη για ψήφο πέφτει μάλλον μακριά και εκεί γύρω στις 10, γεννιέται η ιδέα...

Ο ήλιος είναι ζεστός, τα παντζούρια με το ζόρι συγκρατούν τη πρώιμη ζέστη έξω, τα ανοίγω και το φως πλημμυρίζει το διαμέρισμα. Σκέψη... θάλασσα. Απόφαση... Κάρυστος... Πράξη: καραβάκι/μηχανάκι, 3-4 πράγματα στο σακίδιο, φράουλες και πεπόνι στο δισάκι, αντηλιακό και καπέλο μικρού εξερευνητή και σύντομα ο δρόμος για της Ραφήνας τα μέρη, είναι γεγονός...

Στο δρόμο, αυτοκίνητα και SUV, MUV, ζυγισμένα - στοιχισμένα, αγκομαχούν το ένα πίσω από τ' άλλο, σ' ένα καυτό ποτάμι από πυρωμένες λαμαρίνες. Μάταια, οι έγκλειστοι αναζητούν μια διέξοδο... Αργεί ακόμα για αυτούς. Η μεγαλύτερη ελευθερία της μηχανής, όπως και του ποδηλάτου, είναι αυτή η κίνηση στις 2 ρόδες. Η ελευθερία του να ελίσσεσαι, να ταξιδεύεις με τον αέρα στο πρόσωπο, να φτάνεις παντού εύκολα... Κατανοώ, ότι προφανώς δεν μπορούν να το γευτούν και όλοι... Φόβος, αδιαφορία, ξεβόλεμα, δεν ξέρω. Το θερμόμετρο στην ΕΡΤ, στην Αγία Παρασκευή γράφει 34 βαθμούς και το ζεστό "ρεύμα" που ακουμπά πόδια και χέρια το επιβεβαιώνει.

Αραγμένο στη Ραφήνα, το "Εύβοια Σταρ", περιμένει να μας περάσει όλους απέναντι. Πληρώνω τα ναύλα 12€, επιβάτης και μηχανή, (τα αυτοκίνητα φέτος τα πήγανε 21€, για μια ώρα διαδρομή... ας όψεται ο... ανταγωνισμός και τα μονοπώλια).

Προορισμός το Μαρμάρι και από εκεί στις νοτιοανατολικές παραλίες της Καρύστου... Αφορμή, ένα ωραίο ταξιδιωτικό δημοσίευμα που διάβασα εδώ και λίγους μήνες, στο τεύχος 67 του αξιόλογου περιοδικού Ελληνικό Πανόραμα, που μιλάει για μοναδικά άγονα, άγρια και πανέμορφα μέρη εκεί προς το Κάβο Ντόρο... Θέλω να τα εξερευνήσω, αν και η μηχανή δεν πληροί μάλλον τις προδιαγραφές, τουλάχιστον έτσι όπως περιγράφεται το οδικό δίκτυο στο ρεπορτάζ.


Παραμονή Αγίου Πνεύματος, υποτίθεται Ευρωεκλογές 2009, και το καράβι φίσκα, με τους γνωστούς άγνωστους επιβάτες του. Τζιπ και οικογένειες, μηχανές και ζευγαράκια, μαμάδες και θειάδες με τις καπελαδούρες τους και τα σκυλάκια τους, τουρίστες και φοιτητές, μωράκια και γατάκια, η κλασική πια στο χρόνο και στον τόπο καραβίσια εικόνα του ελληνικού καλοκαιριού, που επαναλαμβάνεται δεκαετίες τώρα και δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ. Φασαρία και μπούγιο, διαθέσεις και άνθρωποι, ταξιδεύουν με τη θετική τους αύρα για να ζήσουν έστω και για λίγο ξέγνοιαστα. Ίσως για αυτό και το "ταξιδιωτικό καλοκαιρινό μελίσσι" είναι τόσο πολύβουο.


Το Μαρμάρι, μικρό, με 2-3 ξενοδοχεία από αυτά που ονομάζω της "Χούντας", τσιμεντένια τερατουργήματα, να μολύνουν το βλέμμα στον τόπο, είναι γενικά ένα ήσυχο ψαροχώρι στη Ν. Εύβοια, που αν δεν αποτελούσε την πύλη της εκ θαλάσσης ορμώμενης κίνησης για την περιοχή αυτή, θα ζούσε με νιρβάνα την ήρεμη ζωή του. Έχει λίγες καλές ψαροταβέρνες, το στόλο με τα καΐκια του, που σχεδόν πάντα νωχελικά αρμενίζουν στη θάλασσα του Ευβοϊκού, προστατευμένα από το φυσικό λιμάνι στον "καιρό" και ελάχιστα διατηρημένα σπίτια, χαρακτηριστικά της περιοχής. Απ' αυτά με τα μπλε παντζούρια και τους άσπρους αλλά και πέτρινους τοίχους και τα άσπρα σεντόνια στις εξώπορτες, κρεμασμένα για να κρύβουν τον αδηφάγο καλοκαιρινό ήλιο... και γεράνια, πολλά γεράνια.

Οι πρώτες ριπές ανέμου πάνω στη μηχανή, στο σχετικά καινούριο δρόμο καθ΄οδόν για την Κάρυστο, φέρνουν αρώματα ρίγανης και φασκόμηλου, ανακατεμένα με αρμύρα. Μυρωδιά τόσο οικεία, ελληνική, καλοκαιρινή. Διασχίζω λιβάδια και βοσκοτόπια. Ημερολογιακά είμαστε στο μήνα "Θεριστή", κάτι πασιφανές φυσικά στην ύπαιθρο, αφού ήδη πολλά χωράφια με σιτηρά έχουν θεριστεί και τα γνωστά, μικρά και μεγάλα κίτρινα τουβλάκια, "διακοσμούν" το χώμα. Στο βάθος στις πίσω πλαγιές, πέτρα και καφέ χώμα, με πράσινες πηχτές κουκκίδες από πουρνάρια και λυγαριές, και από πίσω η μπλε, πολύ μπλε θάλασσα να συμπληρώνει το σκηνικό. Η πέτρα κυριαρχεί, άλλωστε είναι χαρακτηριστική του τόπου, πηγή εισοδήματος για όλη την περιοχή, διάσημη και ως πέτρα Καρύστου... Απ' εδώ ταξιδεύει για όλη την Ελλάδα.


Η Κάρυστος, πρωτεύουσα της Ν. Έυβοιας, ήταν κάποτε πολύ σημαντική πόλη, ειδικά στην αρχαιότητα αλλά και αργότερα. Το μαρτυρούν τα κάστρα της και τα αρχαιά της ευρήματα. Στρατηγικά τοποθετημένη με το σχετικά απάνεμο λιμάνι της, προφυλαγμένο κυρίως από τους άγριους Βοριάδες, που ξεχύνονται από το Κάβο Ντόρο, υπήρξε σημαντικότατο πέρασμα στους θαλάσσιους δρόμους για τις Κυκλάδες και από εκεί στη Μ. Ασία και την Πόλη. Ήταν σταθμός ανεφοδιασμού και ξεκούρασης για τους ταξιδευτές και τους πραματευτάδες, εμπόρους και άλλους, ειδικά την εποχή των μεγάλων ιστιοφόρων... Έχει άριστη ρυμοτομία, κληρονομιά από τα χρόνια του Όθωνα, εκεί γύρω στο 1840 με 1850. Σταδιακά δυστυχώς παρήκμασε, έμειναν τα ερείπια του φοβερού Καστέλλο Ρόσσο να μαρτυρούν το παρελθόν... Σήμερα, μπορεί κάποιος να φτάσει ως εκεί και να θαυμάσει τη θέα της πόλης και του Αιγαίου, το απέραντο μπλε... Οι κάτοικοι, κυρίως Αρβανίτικης καταγωγής, ασχολούνται με το ψάρεμα, τις υπηρεσίες και την πέτρα, αλλά τα τελευταία χρόνια και με τον τουρισμό. Υπάρχει μια σχετική υποδομή, κυρίως αποτελούμενη από τα της '"Χούντας" κατασκευάσματα που λέω και εγώ. Το καλοκαίρι μαζεύει πια αρκετούς παραθεριστές, κυρίως Έλληνες αλλά και ξένους, που έχουν αρχίσει να αγοράζουν σπίτια. Ο τόπος, έχει δυνατότητες, που μαζί με την σχετικά εύκολη προσέγγιση από τη Ραφήνα και το αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος", μπορεί σωστά και ήπια να αναπτυχθεί. Δυστυχώς, έχουν αρχίσει και εδώ να εμφανίζονται οι "τουρτοειδής" μεζονέτες και παραθεριστικές κατοικίες. Θέλει προσοχή, γιατί το μέρος διαθέτει την ομορφιά και τις παραλίες των Κυκλάδων, μια ώρα δρόμο με καράβι από την Αθήνα.

Στάση λοιπόν στο περίπτερο, εφοδιασμός με νερό και σκέφτομαι πως η πρώτη βουτιά θα γίνει στην τελευταία παραλία πριν το χωματόδρομο των νοτιονανατολικών ακτογραμμών, στο "Μπούρο". Το δέρμα το ζητάει, ο ζεστός αέρας το αφυδατώνει, η δροσιά γίνεται επείγον αίτημα. Στρίβω όμορφα και αρμονικά, στις στροφές του δρόμου που βγάζει εκτός Καρύστου, προς τα ανατολικά, προς Πλατανιστό... Θέλει προσοχή στις διασταυρώσεις, πάντα προς τα δεξιά, γιατί η σήμανση είναι ελλιπής. Η θάλασσα και οι διαδοχικές ήσυχες αμμουδιές με καλούν δίπλα μου... αλλά εγώ συνεχίζω.



Την παραλία του "Μπούρου" δεν γίνεται να τη χάσεις, αφού έχει 2 πολύ χαρακτηριστικά "μνημεία". Το πρώτο ένα άγαλμα μνημείο στο θεό του κιτς, που ο καλλιτέχνης μάλλον πίστευε πως είναι ο Κένταυρος και το παρατημένο, σκελετωμένο τσιμεντένιο ξενοδοχειακό συγκρότημα, που στέκει στο λόφο απέναντι, χρόνια και χρόνια τώρα κλειστό. Μνημείο της τσιμεντένιας δήθεν τουριστικής υποδομής της δεκαετίας του 1970 και 1980, που πλαγίως και πάλι το "ΥΠΕΧΩΔΕ" πολύ θα ήθελε με τα καινούρια ρυθμιστικά του να περάσει. Εδώ είναι η απόδειξη της αποτυχίας. Ο βιασμός του τόπου. Μην τρομάζετε όμως... Ο χρόνος και η φύση, κάπως έχουν βελτιώσει την εικόνα, αφού το ρημαγμένο τσιμέντο, σχεδόν πια έχει πάρει κάτι από την αγριάδα της πέτρας, που δεσπόζει παντού.

Δυστυχώς, για εμένα, η παραλία, έχει αρκετά παιδάκια και οικογένειες, τίποτα το τραγικό, απλά την περίμενα πιο ήσυχη... Δεν βαριέσαι. Το ρολόι δείχνει 1330 περίπου και ήδη οι πρώτοι πεινασμένοι μπόμπιρες καλούν σε αναχώρηση... Τα πετάω όλα, σακίδια, νερά και μπλούζες και χάνομαι, βουτάω στο τόσο κρύο νερό, τόσο δροσερό! Το σώμα λυτρώνεται, καθώς χάνομαι στο βυθό, κολυμπάω και αιωρούμαι από την αλμύρα και το μπλε με τυλίγει γύρω γύρω. Πράγματι, μάλλον απ' εδώ προήλθαμε, δεν εξηγείται αυτή η ευδαιμονία, που όλοι έχουμε βιώσει, στην αγκαλιά της θάλασσας... Όταν είναι στα καλά της βέβαια!

Περπατάω έξω, πέφτω στην πετσέτα, στη καυτή άμμο και στο σώμα χιλιάδες σταγόνες λαμπυρίζουν στο στήθος, στην κοιλιά, στα χέρια, το αλάτι με τσούζει λίγο στα χείλη και νιώθω το καλοκαίρι πάνω μου. Η ζέστη πολύ και θυμάμαι πως ομπρέλα δεν έχω... Την ξέχασα... Αναζητώ σκιά κάτω από μια μουριά παρέα με ένα αυτοκίνητο που έχει και αυτό ζοριστεί από εκεί κάτω. Απλώνω πετσέτα και τσιμπάω τις φράουλες... Το φρούτο στη θάλασσα έχει άλλη γεύση.

Ανασυγκροτούμαι και θέλω να συνεχίσω... Ξεδιψώ και πάλι παίρνω τα μπαγκάζια μου και να' μαι στη μηχανή πάνω, οδηγώντας στο χωματόδρομο που οδηγεί πίσω από το ξενοδοχείο φάντασμα προς τις κρυφές παραλίες Λιβάδι, Άγιους, Πλατύς Γιαλός, Ποταμό... Όσο προχωρώ, το τοπίο γίνεται άγριο, το μάτι χάνεται στο Αιγαίο, αντικρίζω την Άνδρο και την Τήνο, την Τζιά στα δεξιά... Άγρια βράχια και κολπίσκοι με πράσινα νερά, με προϊδεάζουν για κάτι μαγικό πιο πέρα...

Στα 5 χλμ όμως μένω με την όρεξη. Ο δρόμος για ένα τιποτένιο σκούτερ, είναι πια δύσκολος... Είμαι και μόνος, η ανασφάλεια της μοναξιάς βλέπεις, κινητό δεν πιάνει πια, το μηχανάκι θερμαίνεται επικίνδυνα, αγκομαχάει, παλεύει, μαζί του και εγώ να αποφύγω τις κοτρόνες. Από τις λίγες φορές στην ζωή μου που είπα, να είχα ένα τζιπάκι... Εδώ είναι το φυσικό του μέρος! Κάνω αναστροφή... Δεν πειράζει σκέφτομαι. Ας είναι, όλα τα ωραία αξίζουν πολλές φορές την αναμονή, για να τα γευθείς καλύτερα... Δίνω υπόσχεση να επιστρέψω, αναζητώ εδώ και τώρα εθελοντή με τετρακίνητο!

Στην επιστροφή, στέκομαι και μπαίνω μέσα στο κτίριο φάντασμα. Ο αέρας από τα σπασμένα ανοιχτά παράθυρα, ορίζει με θόρυβο τις διαδρομές του... Κάτι περιστέρια, στην αίσθηση της ξαφνικής ανθρώπινης ύπαρξης, πετούν τρομαγμένα προς τη θάλασσα. Με τρομάζουν και εμένα όμως! Κατεβαίνω τα σκαλιά και μεταφέρομαι σε εικόνες του 80, τότε που παραθεριστές και υπάλληλοι κατέκλυζαν το μέρος...


Πλαστικές καρέκλες, και κυρίες με μεγάλα καπέλα, πεδιλάκια θαλάσσης μπλε και πορτοκαλί, μπύρες και βερμουτάκια στο στρογγυλό ρημαγμένο πια μπαρ, περιοδικά και βεγγέρες στη βεράντα με την υπέροχη θέα... Όλα χαμένα στο χρόνο και στην εγκατάλειψη... Έπιπλα και αντικείμενα παλιά, ρημαγμένοι τοίχοι και παρατημένα χαρτιά, τζάμια συνιστούν μοναδικά γλυπτά ερημιάς. Οι φωτογραφίες μιλάνε, από μόνες τους. Ξεχωρίζω ένα κατάλογο από πλαστικά έπιπλα κήπου του 1993, μια φωτογραφία από το 1979 και μια κατάσταση που γράφει Αφίξεις. Αναχωρήσεις, Μεταφοραί... Το καλοκαίρι εδώ έμεινε παγωμένο σε μια χοροεσπερίδα...

Λίγο πιο μετά την πέφτω, ήρεμος πια κάτω από ένα αρμυρίκι... Βουτάω και πάλι στη θάλασσα, ξαπλώνω στην άμμο, θέλω να με δει ο καυτός ήλιος... Μια οικογένεια, έχει στήσει υπαίθριο barbeque, με παϊδάκια κάτω από την ομπρέλα και ακούνε ρεμπέτικα... Τους ρωτώ για τη ώρα, έχω ακόμα για το καραβάκι στις 1800. Με τον ήχο, απόμακρο, από το μπαγλαμαδάκι, με παίρνει λίγο ο ύπνος...

Ξυπνάω, από τη ζέστη, αφυπνίζω σώμα και αισθήσεις με μια βουτιά και σιγά, σιγά τα μαζεύω, να πάρω το δρόμο της επιστροφής.... Περπατώ στην άμμο, η πατούσα χαίρεται το βότσαλο και το νερό... Η Αθήνα μοιάζει πια τόσο μακριά.

Περνάω στο δρόμο του γυρισμού από την Κάρυστο, η οποία στο απογευματινό λιοπύρι ακόμα κοιμάται... Αν και δεν είναι τόσο όμορφη, έχει έτσι κάτι ανέμελο, αυτό το καλοκαιρινό ανέμελο που θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια και χαμογελάς. Βγάζω λίγες φωτογραφίες, στέκομαι και αφουγκράζομαι την ησυχία... Ναι την ησυχία και τα καΐκια που πηγαίνουν πέρα δώθε στη θάλασσα.

Ταξιδεύω, φεύγω για πίσω και θέλω να σας βγάλω μια ωραία φωτογραφία του κόλπου της Καρύστου, για αυτό παίρνω το δρόμο που ανεβαίνει προς τα πάνω στις ανεμογεννήτριες προς Κατσαρώνι, τον παλιό... Έρχομαι φυσικά αντιμέτωπος με την αθάνατη Ελληνική ανοργανωσιά και κακοκατασκευή, αφού ένας καινούριος δρόμος είναι κλειστός αλλά και ο παλιός επίσης! Ο κακομοίρης οδηγός πρέπει να αυτοσχεδιάσει. Παραβιάζω το στοπ του καινούριου γυρνώντας ξανά πίσω, όπως άλλωστε κάνουν και άλλα αυτοκίνητα και μέσα από ένα εργοτάξιο, με πολύ χώμα, ξανα-ανακαλύπτω το... χαμένο κομμάτι του δρόμου που συνεχίζει... Ελλάδα μου, αγαπημένη!

Τελευταίες εικόνες από τα λιβάδια του οροπεδίου στο Χωνί (με πολύ ωραία ταβέρνα by the way) και αφού περνάω πολλά εργαστήρια για την Καρυστινή πέτρα, ατενίζοντας τις ανεμογεννήτριες, στρίβω αριστερά σε μια μεγάλη διασταύρωση που λέει (άσχετο !!) Κάρυστος και βγαίνω στην κορυφή πάνω από το Μαρμάρι...

Μαρμάρι από ψηλά

Μπαίνω στο πλοίο και κάθομαι γεμάτος και ευχαριστημένος, λίγο ψημένος από τον ήλιο στη γέφυρα, στο μπλέ πάτωμα... Χαζεύω τη θάλασσα και τα πολλά σκαφάκια που κάνουν βόλτες σκίζοντας το γαλάζιο...

Κόβω το πεπόνι... Μυρωδιά καλοκαιριού και ταξιδεύω στο θαλάσσιο δρόμο της επιστροφής με την ευχαρίστηση μιας ωραίας μέρας, μια καλής ιδέας... Ένα ταξίδι με παρέα τον εαυτό μου...

Στην άδεια Αθήνα, κάτι ζητάδες κάνουν οι άτιμοι σούζες (!) στην έρημη Φειδιππίδου και εγώ τελειώνω την υπέροχη μέρα στην Ταράτσα με ψάρι και σαλάτα, κρασί και την Ακρόπολη να με συντροφεύει... Τελικά αυτά μας κάνει η χώρα αυτή και μας "ρίχνει"...

Εκδράμετε φίλοι στη Ν. Εύβοια...
Θα σας ανταμείψει!

Πληροφορίες για τα καράβια από Ραφήνα και Μαρμάρι στο openseas.gr

Επίσης πρακτορείο για κρατήσεις (απαραίτητες τα ΣΚ) στη Ραφήνα,
το "Καρυστία" στα 22940-26701, 2

και στο Μαρμάρι,
οι πάντα πολύ συμπαθητικές και εξυπηρετικές
γυναίκες
της οικογένειας ¨Μοσχοβή¨ στα 22240 32404-32405


Αν πεινάσετε για φαγητό προς το απόγευμα στην Κάρυστο

το ¨Καρυστάκι" με ωραία μαγειρευτά και κατσαρόλες που αχνίζουν στην οδό Κότσικα

και το Ουζερί " Φίλιππος".
Ρωτήστε...