Ένα γράμμα στην "Καθημερινή" για το Freeday...

Ο γείτονας και φίλος Δημήτρης Ρηγόπουλος, γνωστός και από τους Atenistas αλλά και την εβδομαδιαία στήλη Urban Lab στη Lifo, αλλά και πάντα τσαχπίνης Δημοσιογράφος που ιντριγκάρει με τα σχόλια του στην Καθημερινή, μου γνωστοποίησε πως εδώ και λίγο καιρό, υπάρχει σε διαφόρους κύκλους της πόλης ένα debate σχετικά με την αναστάτωση που προκύπτει στην Αθήνα κάθε Παρασκευή, από τους εκατοντάδες ποδηλάτες του Freeday, που διασχίζουν το μισό λεκανοπέδιο.

Ο Δημήτρης επιμελείται μια στήλη για την πόλη στην "Καθημερινή" του Σαββάτου, στο ένθετο Τέχνη και Ζωή, σελίδα 2 και πολύ ευγενικά μου ζήτησε μια γνώμη για όλη αυτή την ιστορία.  Νομίζω πως το κείμενο που ακολουθεί, φιλοδοξεί να προσθέσει ένα ακόμα ληθαράκι στην όλη κουβέντα για το θέμα.  Ελπίζω να το κατάφερε και θα χαιρόμουν και πολύ για τα σχόλιά σας!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην "Καθημερινή", Σάββατο 4/6/2011

"Η Αθήνα θα μπορούσε να είχε κάνει λαμπρά βήματα στο να επενδύσει σε ποδηλατικές υποδομές.  Προτίμησε την απραξία και την ενίσχυση της μετακίνησης με ΙΧ.  Διαθέτει άριστο κλίμα, πολλές αποδεδειγμένα καλές διαδρομές για καθημερινή ποδηλατική μετακίνηση και θα συνέβαλε στην ανανέωση του τουριστικού της προφίλ.

Οι πολίτες όμως, δυστυχώς στην πλειοψηφία τους, λατρεύουν ακόμα τα πανάκριβα σε έξοδα χρήσης αυτοκίνητα τους. Η πολεοδομική αναρχία σίγουρα δε βοηθά για το αντίθετο.  Η συνήθεια αυτή, έχει εκφυλίσει την πόλη και εκμηδενίζει τον αδύναμο άνθρωπο, τον ηλικιωμένο, τα ΑΜΕΑ, τα πεζοδρόμια, τον Δημόσιο Χώρο. Ο ποδηλάτης καθίσταται ένας αδύναμος στόχος, σε μια κουλτούρα που επιβραβεύει τον ιδιώτη αυτοκινητιστή.  Επειδή λοιπόν το ποδήλατο είναι και καθαρά κοινωνικό όχημα, σε αντίθεση με το ΙΧ, που όπως ορίζει η λέξη είναι ιδιωτικό και αποκλεισμένο στη μετακίνηση από το σύνολο, οι ποδηλάτες, φυσιολογικά επιζητούν την ισχύ εν τη ενώσει.

Το ποδήλατο αλλάζει το χαρακτήρα μιας πόλης.  Οι υποδομές που το ακολουθούν, τα οφέλη της συνδυαστικής μετακίνησης με την προώθηση των οργανωμένων δημοσίων Συγκοινωνιών που πάντα επιδιώκουμε, ουδετερότητα στις περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις, τα γενικά οφέλη,  το καθιστούν καταλύτη της αλλαγής για μια καλύτερη, ανθρώπινη ζωή.  Κοινωνικά δε, αποτελεί μοναδικό μέσο συνεύρεσης και επικοινωνίας, σε μια εποχή που η μοναξιά χτυπά κόκκινο.  Αυτό είναι σπουδαίο κέρδος.

Οι ποδηλάτες, χρόνια τώρα, βιώνουμε τη βία του αυτοκινήτου, την έλλειψη παιδείας.  Έχω γλυτώσει στο παρά πέντε από ασυνείδητους οδηγούς που ποτέ δε με σεβάστηκαν, όπως δε σέβονται τη διάβαση, τον πεζό, τα πεζοδρόμια που παρκάρουν ασύστολα.  Έχω νιώσει στο πετσί μου κοινωνικές διακρίσεις, γιατί περί αυτού πρόκειται, τύπου «φύγε από εδώ μέσα, μας λερώνεις», οδηγούς λεωφορείων, ταξί, στο Μετρό που ακόμα και με το ανά χείρας σπαστό μου, να με αποδιώχνουν ως μίασμα. Θυμάμαι τα γεμάτα απορία και νυσταλέα βλέμματα Δημοσίων και όχι μόνο λειτουργών, όταν τους μιλούσαμε για το αυτονόητο. 

Το Freeday, όπως και τόσες άλλες δραστηριότητες, ξεπετάχτηκαν από αυτή την ανάγκη του ολοένα και αυξανόμενου ποδηλατικού πληθυσμού της Αθήνας και άλλων πόλεων να κάνουν αισθητή και δυναμική την παρουσία τους και να διεκδικήσουν το χώρο που δικαιωματικά τους ανήκει και στερούνται.  Το ότι αυτή τη στιγμή, μπορεί να μαζεύονται 1500 ποδήλατα κάθε Παρασκευή προκαλώντας εκνευρισμό για το κλείσιμο των δρόμων, στην πόλη με τις 980 πορείες, μοιάζει οξύμωρο.

Το ερώτημα που θα έπρεπε να τίθεται είναι, τι κάνουμε ως πόλη, ως πολιτεία, για να διοχετεύσουμε και να αντιμετωπίσουμε με οργανωμένο τρόπο, με υποδομές, με αλλαγές στις μετακινήσεις μας, όλο αυτό το θαρραλέο πλήθος που επιζητά αλλαγή. Σε μια συμβιβαστική κίνηση και επειδή οι ποδηλάτες οφείλουν να σέβονται την κοινωνία και τα ΜΜΜ, θα μπορούσε π.χ. να γίνεται κάθε 2 Παρασκευές.

Όταν η πόλη αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα, να συγκρουστεί με τα συμφέροντα της ΙΧ κουλτούρας και των αλλαγών που η Ελληνική κοινωνία οφείλει να κάνει, τότε και το Freeday δε θα χρειάζεται πια και η πόλη δε θα ενοχλείται.  Η ουσία είναι η αρμονική συνύπαρξη στους δρόμους. Το να πετάμε πέτρες ο ένας στον άλλο δε βοηθά κανέναν, παρά μόνο τους υπεκφεύγοντες υπεύθυνους.  Λύσεις υπάρχουν. Ποιος θα τολμήσει;

Σημ: Και να φανταστείτε πως στα Freeday, συμμετέχω ελάχιστα, γιατί αυτό τον καιρό στις βόλτες μου θέλω μόνο το ποδήλατό μου…"

Freeday Athens: Όταν η Αθήνα τη νύχτα πλημμυρίζει ποδήλατα!

(Για να απολαύσετε τα Video, με το ανάλογο σχολιασμό και όλο το... "ηχητικό περιβάλλον", παρακαλώ, πατήστε το PAUSE, στο "MUSIC FOR BLOGGING" player κουτάκι δεξιά σας.  Και μια συμβουλή, ειδικά για εσάς σε χώρο εργασίας:  Μην το έχετε και το ηχειάκι στο full, έτσι; Ευχαριστώ!)

Παρασκευές βράδια και νομίζετε πώς έχετε χαλαρώσει; Κάθεστε ήσυχα στο σπίτι σας, όταν ξαφνικά έξω από το παράθυρό σας ακούγονται κουδουνάκια και περνάνε ορδές ποδηλάτων; Πήγατε σινεμά στο "Αττικόν" και μόλις τελειώσει το έργο, είστε στο δρόμο και ξαφνικά ξεπροβάλλουν μπροστά σας εκατοντάδες ποδηλάτες;  Είστε στο ωραίο ταβερνάκι στο Κολωνό και σκάνε ποδήλατα από παντού και δε ξέρετε μήπως βλέπετε παραισθήσεις από την πολύ ρακί;  Και το χειρότερό απ' όλα: Είστε στο αυτοκίνητο και εκεί που αμέριμνοι νομίζετε πως θα γλυτώσετε, σας την πέφτουν ποδήλατα από παντού, με αναβάτες μέσα στην τρελή χαρά; Το μόνο σας όπλο, λυπάμαι, αλλά στην κατάσταση αυτή είναι οι βαθιές εισπνοές και εκπνοές και μια δόση υπομονής. Γιατί θα χρειαστεί να περιμένετε μάλλον αρκετά...

Το Athens Freeday Friday + [(free)+(day)] = freeday), ξεπήδησε πριν από περίπου 2 χρόνια ως ένα group από απλούς ποδηλάτες της πόλης που ήθελαν να οργανώσουν μια απλή  βραδινή βόλτα, στη νυχτερινή Αθήνα! Στόμα με στόμα το νέο απλωνόταν στην πόλη.  Σύντομα όμως, με τη δυναμική που προσφέρουν τα social networks, όπως το Facebook και το Twitter και τα διάφορα blogs, αλλά κυρίως για το κέφι του, τις μακρινές του διαδρομές, που μπορεί να αγγίξουν και τα 40χλμ τη φορά, τις περιοχές που ανακαλύπτεις με παρέα, το κοινωνικό του χαρακτήρα, γρήγορα έγινε το talk of the town στους ποδηλατικούς κύκλους και όχι μόνο.  Οι πρώτοι 50 έγιναν 100, 200 και έφτασαν μέρες όπως η χθεσινή Παρασκευή 19/11, που μαζεύτηκαν τουλάχιστον 1500 ποδήλατα, δημιουργώντας το πανδαιμόνιο στην αθεράπευτα ανυποψίαστη Αθήνα.

Αθεράπευτα είπα; Όχι πια!  Το ποδηλατικό αυτό μπουλούκι, καταρχάς ξεκίνησε πια να απασχολεί, ήθελε δεν ήθελε την Τροχαία, που έχει αρχίσει πια να γίνεται και αυτή μέρος της παρέας, να απασχολεί τους ανήσυχους ταξιτζήδες που μάλλον θα "βρίζουν", τον "σταθερό" κόσμο στην Ερμού και στην Αθηνάς που πλέον εξηγεί μόνος του τι συμβαίνει ξαφνικά στους εμβρόντητους πολίτες και τουρίστες.  

Προκαλεί ακόμα την περιέργεια των δημοσιογράφων που προσπαθούν να βρουν ποιος στο καλό το οργανώνει όλο αυτό, γιατί οι podilates.gr, απλά φιλοξενούν τις ανακοινώσεις για τις βόλτες στο site τους.  Προσπαθούν επίσης να καταλάβουν το πιο απλό πράγμα, ότι δεν χρειάζεται κανένας φορέας, κανένας αρχηγός, κανένας χορηγός, καμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να ξεπηδήσει η ανάγκη των ποδηλατών αυτή της πόλης απλά να πάνε... ΒΟΛΤΑ!

Και τι βόλτα!  Στην ιστορία έχει ήδη μείνει η πανηγυρική βόλτα Tour D' Athenes, που γίνεται με το κλείσιμο της σεζόν κάπου εκεί τον Ιούλιο, όπου η "παρέα" ποδηλατεί ένα γύρο σχεδόν όλου του Λεκανοπεδίου, κάπου 80 χλμ.  Ή οι θεματικές, όπου π.χ. οι πατινιέρηδες (που συμμετέχουν και αυτοί με το δικό τους τρόπο) χαράζουν το δρόμο, ή οι Χριστουγεννιάτικες και οι Αποκριάτικες, οι "προαστιακές" όπως της λέω εγώ, Δ. Αττική, ή π.χ. στην Πεντέλη και στην Ανθούσα.  Ναι, σίγουρα δεν είναι πάντα η διαδρομή τόσο εύκολη, κυρίως λόγω απόστασης και ένας αρχάριος ίσως κουραστεί, αλλά πάντα υπάρχει η ποδηλατική αλληλεγγύη και πάντα μπορείς να βρεις λίγους ανθρώπους σε σημεία να γυρίσετε πίσω μαζί.

Και επειδή, πως να το κάνουμε, είμαστε λαός της φασαρίας, τα καλύτερα σημεία της ποδηλατοβόλτας, είναι οι υπόγειες διαβάσεις, τα τούνελ της πρωτεύουσας, που δίνουν μια ξεχωριστή ηχώ και αποτελούν το ξεσάλωμα του κάθε ποδηλάτη! Σίγουρα, δεν είναι και ευχάριστο για όλους να γκαρίζουν κάποιοι, αλλά οι ποδηλάτες όπως και να το κάνουμε, είναι όλοι τόσο μοναδικοί και τόσο "ισχυρές" παρουσίες με τον τρόπο ζωή τους, που αναπόφευκτα το δέχεσαι.  Χίλιοι καλοί χωράνε!

Ξέρετε όμως πιο είναι το πιο ωραίο επακόλουθο στα Freeday;  Αυτά τα υπέροχα βλέμματα των παιδιών στα μπαλκόνια της κάθε γειτονιάς.  Το αθώο, τόσο γνήσιο Ελληνικό και φιλόξενο "Καλό σας δρόμο" της κυρίας από το μικρό σπίτι στο Κολωνό.  Τα χειροκροτήματα των νέων παιδιών από τα πεζοδρόμια και τα πρόσωπα που λάμπουν από χαμόγελο σε κάθε σοκάκι και δρόμο. Το να χαιρετάς το απορημένο παππού και γιαγιά στη διάβαση που παρόλο που τους προσφέρεις δίοδο για να περάσουν, ξαφνικά έρχονται και σου δίνουν συγχαρητήρια και θέλουν να μείνουν εκεί να δουν όλο τον κόσμο να περνά. Η κοπέλα στο κατώφλι της πόρτας της με το σκυλάκι που μας χαιρετούσε όλους και φορούσε τις πυτζάμες της.  Οι γέροι στο καφενείο, που ρωτούσαν που πάμε και τους λέγαμε δεν ξέρουμε και απαντούσαν καλά το κάνετε!  Οι έφηβοι στην Καλλιρρόης που φωνάζανε μεταξύ τους να πάνε να φέρουνε τα mountain bike από το χωριό για να έρθουν βόλτα.  Οι μεσήλικες, καλοζωισμένοι, που βγαίνουν από τα καλά εστιατόρια στα Β.Π. ή αλλού και δεν πιστεύουν στα μάτια τους.  Ακόμα και τα αυτοκίνητα που αρκετά πια περιμένουν στωικά (έχουν και οι καημένοι άλλη επιλογή;), ή που αρκετοί πια, κορνάρουν στο αντίθετο ρεύμα από χαρά!  Ακόμα και αυτοί που βρίζουν, ακόμα και αυτοί που τσαντίζονται, ακόμα και αυτοί που μας λένε πως δε σέβεστε τίποτα, ναι τους καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να μην απαντήσω ότι εμάς δε μας σέβεται ακόμα κανένας εδώ και χρόνια.  Κάθε μέρα, κάθε ώρα μαζί με τους πεζούς, δίνουμε τη μάχη μας εκεί στους δρόμους. Κάθε μέρα μας "βιάζουν"...

Υπάρχει όμως ελπίδα. Μια ελπίδα για μια άλλη πιο ανθρώπινη Αθήνα. Μια ελπίδα για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.  Την υπενθύμιση κάθε Παρασκευή, πως οι ποδηλάτες αυτού του λεκανοπεδίου, συνεχίζουν με το δικό τους τρόπο, με την παρουσία τους και μόνο στους βραδινούς δρόμους να λένε ηχηρά, ΝΑΙ, είμαστε εδώ, είμαστε πια πάρα πολλοί, απαιτούμε, ψηφίζουμε, βγάζουμε πια δικούς μας ανθρώπους στα Δ. Συμβούλια, μπορούμε να επηρεάσουμε την "ατζέντα" σας και θα συνεχίσουμε να ζητάμε τα δίκαια και αυτονόητα μας. Πως; Απλά κάνοντας πετάλι, χαμογελώντας και κατακτώντας δικαιώματα μέσα από την αλληλεγγύη μας!

Athens Freeday... goes underground! from Spastos Petalakis on Vimeo.


More Details:


Athens Freeday

Για όσους αγαπούν το ΠΟΔΗΛΑΤΟ! 

Ποδηλατοβόλτα FREEDAY καθε Παρασκευή εκτός  Εθνικών Εορτών και Αυγούστου.  Διαρκεί 4-5 ώρες απο 30 έως 60 χλμ με διαφορετικό προορισμό κάθε φορά εντός του λεκανοπεδίου Αττικής. 

Καλό είναι να γίνεται μέλη στο ανάλογο group στο Faceboοκ για να μαθαίνετε τι γίνεται. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΝΕΑΣ ΒΟΛΤΑΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ (ΠΕΜΠΤΗ) απόγευμα προς βραδάκι (εκτός special events) η διαδρομή της βόλτας ΔΕΝ ανακοινώνεται (εκτός tour d'atene) παρά μόνο ο προορισμός.

Και επειδή και οι βόλτες έχουν κανόνες, περισσότερα στο video εδώ...

FREEDAY rules @Athens from xtravaganzagold on Vimeo.

Ποδηλατοπορεία στην ελπίδα...9/5/2010

Βγήκα από το σπίτι.  Ξεκίνησα το πετάλι. Κατηφόρισα τη Βουλιαγμένης.  Το βλέμμα άστραψε... Ποδήλατα ξαφνικά. Από παντού.  Φανάρι, εκτός από το Dan ένα Καναδό φωτογράφο και μια φίλη, ποδηλάτες στην ουρά!  Είμαι στην Ολλανδία;  Όχι, Αθήνα. Μια στιγμή από 3, γίναμε 7, γίναμε 10...  "Πάμε όλοι μαζί" έβγαλα φωνή. Χωρίς σκέψη, χωρίς σχέδιο, οδηγώ μια προσυγκέντρωση.  Αυθόρμητη, γέννημα της στιγμής.  Όπως το κίνημα του ποδηλάτου στην Αθήνα. Πηγαίο. 

Διασταύρωση με Αμαλίας, ήρθανε και άλλοι. Οι 10 έγιναν 13..   Φωνή μου..."Πάμε από την Πλάκα"... Μουσική. Ένα ηχειάκι στο ποδήλατο, στερεωμένο, παίζει ωραίες μουσικές.  Κυριακάτικες.  Αγία Αικατερίνη, Πλάκα.  Χαρά.  Κοπέλα με ένα κόκκινο σπαστό, προστέθηκε μαζί μας... "Έλα και εσύ".  Τουρίστες και περίοικοι, χαμογελούν.  Παραμερίζουν να περάσει το μικρό αναπάντεχα σχεδιασμένο ρυάκι από ποδήλατα. Πολύχρωμο σύνολο. Πολιτισμένο σύνολο.

Καπνικαρέα.  Ο Μιχαήλ. Περιμένει. Γελά! "Που τους μάζεψες όλους αυτούς;"  Γίνεται και αυτός ένα με τη μάζα.  Αιόλου, στενά, πεζόδρομος. Από τα στενά σκάνε και άλλα ποδήλατα.  Σταδίου, Ομόνοια.  Τα "ποδηλατικά" ρυάκια, άλλα από την Πανεπιστημίου, άλλα από την Αθηνάς, εμείς... Γινόμαστε ένα.  "Πάτε πορεία;" Ναι. Μια φωνή όλοι μαζί.  Ομάδα. Σύνολο. Ένωση.  Πατησίων.  Μέσα μου ξέρω.   Η ποδηλατοπορεία θα είναι τρανταχτή.  Ήδη φαίνεται!  

Πεδίο του Άρεως. Πλήθος μεγαλειώδες.  Δε χωράμε.  Ήλιος καίει.  Ποδήλατα και ποδηλάτες κρύβονται στα δέντρα.  Λίγη σκιά.  Ο περιπτεράς ξεπουλά τα νερά του.  Γελάει. "Έπρεπε να με είχατε ειδοποιήσει"! Η καλύτερη του.  Τηλέφωνα.  Ψάχνω τα παιδιά. Οι πυρήνες μας.  Τραπεζάκι, γουρουνάκια πολύχρωμα για οικονομική ενίσχυση.  Παιδιά, ότι θέλετε.  Προσπαθούμε όσο μπορούμε.  Δύσκολες εποχές, αλλά ο κόσμος βοηθά.  Σπίθες στα μάτια.  Σφυρίχτρες.  Κουδούνες.  Τρομπόνια. Φωνές... Τάσος βγάζει φωνή... "Φ. θα πας μπροστά?" Δεν έχω 2η σκέψη... Πάντα έτσι.  Αμετανόητα εκεί, μπροστά.   Μια ποδηλατοπορεία  για εμένα χαλαρή δεν υπάρχει.  Γουστάρω όμως.  Είναι καθήκον. Ανταλλαγή τηλεφώνων.  Παίρνω κίτρινο γιλέκο.  Να ξεχωρίζουμε. 

Κόσμος ανυπομονεί. Πάμε, πάμε... Βρε λίγο ακόμα, μισό... Πάμε, πάμε... Φωνές, ξεκινάμε.  Δρόμοι κλείνουν. Ποτάμι, χείμαρρος... Ποδήλατα, ποδηλάτες εκτός σκιάς, χρώματα, κατασκευές, σημαίες, μουσικές, παιδιά, παιδιά πολλά παιδιά. Μωρά στις ειδικές θέσεις τους. Γονείς, έφηβοι, αθλητές, bmxαδες, mountain bikers, κυρίες με καλάθια, και λουλούδια, σκυλιά, γατιά σε καλάθια, ηλικιωμένοι, νιάτα, 50αρηδες, συνεργείο ποδηλάτου, 3 γιατροί με σήμανση στο χέρι, οργάνωση, αυτοοργανώση.  Μεγάλη υπόθεση. Αν θέλουμε όλοι μαζί, κάνουμε θαύματα.  Ο καθένας όπως θέλει, ότι θέλει, όσο θέλει, όπως είναι!  Το πιο σπουδαίο.  Ο εαυτός μας και το σύνολο σε κοινό σκοπό. Μαγεία.

Μπροστά λοιπόν... Πετάλι.  Οι "κίτρινοι" οδηγοί κάνουν μια σειρά.  Φυσικά όλοι έχουν άποψη.  Σιγά, γρήγορα... Πάμε. Μια στιγμή κοιτάζω πίσω...  ΣΟΚ.  Χιλιάδες, χιλιάδες ποδήλατα.  Γεμίζω δύναμη.  Αυτό μόνο με τα ταπεινά μας μέσα.  Διαδίκτυο, emails,  αφίσες, από στόμα σε στόμα. Το 2003 πρώτες πορείες 100.  Σήμερα 6000! Κάθε χρόνο όλο και πιο πολλοί.  Το μυαλό παίρνει χίλιες στροφές.  Πρέπει να είμαστε σωστοί.  Ευθύνη, να οδηγήσεις τόσο πλήθος.  Αριθμός τεράστιος , πρώτη φορά τόσο πολλοί, σε μια πόλη που πονά ακόμα εδώ και 5 μέρες. Πονά πολύ.  Ελπίδα σκέφτομαι. Θάρρος. Αισιοδοξία.  

Σταδίου, μετά την Ομόνοια και ακόμα οι τελευταίοι φεύγουν από το Πεδίο του Άρεως.  Δέος.  Συνεννόηση με τροχονόμους που πια δεν το πιστεύουν... Τι τους συνέβη Κυριακάτικα! Σταδίου, ελαφρά ανηφόρα.  Κόσμος στα πεζοδρόμια χαζεύει... Από το πλήθος και το πάθος.  Στάση.  Συνθήματα.  Χέρια ψηλά. Φωνή μου... Θα κλείσει; Προσοχή. Παράσταση το βράδυ... "Εργαλείο" ζορισμένο.  "Αυτό είναι σωστό... Ποδήλατο στην πόλη και μέσα στο Μετρό".  Με το Μετρό πια, μάλλιασε η γλώσσα μας. Χρόνια τώρα.  Θα "πέσει" και αυτό. Το ποτάμι αυτό πίσω δε γυρνά. 

Ανηφορίζω Σταδίου. Ο Π. δίπλα, κρατά ένα μπουκέτο, λουλούδια. Άσπρα κρίνα.  Όμορφο.  Προορισμός Σταδίου 23.  Μαρφιν.  Ή ότι απέμεινε.  Όσο πλησιάζω, συναισθήματα έρχονται.  Κάθε μέρα από εκεί περνάω.  Μυρίζει ακόμα.  Πολύ. Καμένο.  Σαν πέπλο.  Σαν προειδοποίηση. Από εδώ πέρασε θανατικό.   Ποδηλάτες ησυχάζουν.  Αφήνω την κεφαλή.  Φωνάζω.  "Μπροστά, συνεχίστε"...  Πηδάω πάνω σε ένα κάγκελο.  Κόσμος μπροστά στη καμμένη Τράπεζα.  "Βάστα με" λέω σε έναν.  Στηρίζομαι σε ένα δέντρο.  Έχω στο χέρι το μπουκέτο.  Περίεργη, πληγωμένη ησυχία.  Ποδηλάτες περνάνε μπροστά.  Πιο ήσυχο το ποτάμι τώρα.  Ηρέμησε.  Σκέφτεται. Αναλογίζεται.  Πονάει.  Γιατί εδώ χάθηκε η ανθρωπιά.  Εδώ χαθήκαμε ως κοινωνία.  Χαθήκαμε ως σύνολο.  Εμείς είμαστε όμως το νέο σύνολο.  Σκέφτομαι. Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα.  Υπάρχει ανθρωπιά ακόμα.  Φωνάζω... "Σταματήστε..."  Υπάρχει ησυχία.  "Ενός λεπτού σιγή.... "  Συμπληρώνει και το παιδί με τη μικροφωνική.  Λίγοι περαστικοί που μιλάνε... τους κοιτώ αυστηρά... Σταματάνε.  Ώρα σεβασμού.  Πηδάω κάτω από το κάγκελο.  Λουλούδια στο χέρι.  Πάω στην πόρτα.  Απόλυτη ησυχία.  Μοναδικό.  Περαστικοί δακρύζουν.  Αφήνω τα λουλούδια στην πόρτα.  Και εκεί έσπασα... Ναι, κλαίω.  Νιώθω ΤΟΣΗ δύναμη από το κόσμο πίσω μου.  Πλημμύρα δακρύων.  Δύναμη ήρθες.  Σηκώνω το χέρι πάνω.  Μια γροθιά....  Φωνάζω όσο μπορώ να το ακούσει η Σταδίου, η Αθήνα, τα δέντρα.... "ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ... " Γροθιά ψηλά.  Κλαίω πια ασταμάτητα αλλά το στόμα πεισματικά σφιχτό.  Θα νικήσουμε.  Υπάρχουμε και εμείς.  Οι άλλοι.  Η ελπίδα.  Ευχαριστώ το Θεό που είμαι εδώ τώρα.  Νιώθω πλήρης.  Πλήρης.  Ησυχία, σπάει σε λίγο... Τεράστιο χειροκρότημα.  Οι ποδηλάτες.... Χειροκρότημα ζωής.  Δέος στον κόσμο στο πεζοδρόμιο.  Ποδήλατο και ζωή είναι ένα.  Εδώ η απόδειξη.  Εδώ όλα.  Όλα...

Δακρυσμένος, κλαμένος πάω να φύγω.  Ο κόσμος με σταματά.  "Μπράβο σας... Που είναι αυτά να τα δείξουν"...λένε. "Να πάρει ο κόσμος ελπίδα... " Δε θέλουν, δε θέλουν να δώσουν ελπίδα, να δείξουν κάτι άλλο.  Έξαφνα 3 κυρίες, σαν χαρακτήρες, φιγούρες από τραγωδία με πλησιάζουν.  Χέρια... Στοργή... Άγγιγμα... Αγκαλιά... Ζαλίζομαι... Κοιτάζω βουρκωμένα μάτια... Βουρκώνω και εγώ... " Είσαι ο Φ.Φ;  Ναι"... Σοκ... Που, πως;  Αστραπή μνήμης ξεσηκώνουν τα λόγια τους.  "Είμαστε οι θείες του Ν... τότε στο ποτάμι... Λούσιος, θάνατος, 26/5/2007... Εκεί που ήσουν και εσύ παιδάκι μου... θυμάσαι;"  Μπορώ να ξεχάσω;  Μπορώ... Κόλαση και ανάσταση... "Αγόρι μου έτσι... έτσι να είσαι! Το παιδί μας έφυγε... εσύ εδώ... είσαι αυτός... Μπράβο σου, μπράβο..."  Σκοτοδίνη του παρελθόντος. Ήρθες να με βρεις.  Αναγνώστες που να ξέρετε και εσείς τα δικά μου... Αλλά ίσως κάποιοι ξέρετε.  Άλλη στιγμή... Ψάξτε στο blog... Θα καταλάβετε... Μνήμη...  Πως να συνεχίσω;  Τα πόδια λυγίσανε αλλά ξαναστηλώθηκαν...  θα συνεχίσω, αυτό κάνω 3 χρόνια τώρα. Μόνο πιο δυνατός...

Περιθώρια περαιτέρω δεν υπάρχουν.  Σύνταγμα.  Πορεία έχει σπάσει.  Ολική επαναφορά στο σκοπό μας.  Τρέχω.  Πως; Γιατί;  Βιάστηκαν...  ηρεμία.  Μόνος. Ιασ. τρέχει προς βοήθεια.  Μισό περιμένετε.. Ευχαριστώ... Ποδηλάτες συνεννοούμαστε. Αδειάζουν τα αυτοκίνητα σταδιακά.  3 τρόλεϊ, ένα λεωφορείο στο πλήθος μέσα.  Τρέχω... Να οργανωθούμε.  Τροχονόμος. Παιδιά κάντε άκρη να φύγουν αυτά.... Περιμένουν όλοι.  Ενωθήκαμε και πάλι.  Τσαντίζομαι δεν έπρεπε να γίνει αυτό... Αλλά είναι χιλιάδες... Πόσο να τρέξουν 15-20 άτομα;  ΟΚ.  Φύγαμε και πάλι.  Βουλή.  Ο φίλος με το μουσάκι από τη Yoga γέλιου και η Ελ., θέλουν να αγκαλιάσουν τους αστυνομικούς.  Γελάω.  Παθαίνουν σοκ.  Δεν έχουν συνηθίσει.  Στην αρχή όχι, όχι... Παρακαλάει ο κόσμος.  Κάποιοι στη Βουλή φωνάζουν "κλέφτες, κλέφτες". Σύνθημα των ημερών.  Ότι να' ναι.  Αλλά δε με ενοχλεί.  Αρχή: σέβομαι όπως είσαι, ότι είσαι.  Αρκεί να μη ξεφύγει.  Δεν.  Δεν έχει γίνει ποτέ.  Γελάνε τέλος οι αστυνομικοί.  Δωρεάν αγκαλιές... Κόσμος χειροκροτά.  Πλήθος ατελείωτο.  Βασ. Σοφίας, Χίλτον.  Τελικά καταλήγω πίσω.

 Ζητάδες στη μηχανή.  Λέω ευχαριστώ.  Δίκαιος.  Προσπαθούν και αυτοί με αυτό τον όγκο.  Χαμογελάνε... "Εμείς ευχαριστούμε.  Καλά κάνετε.  Έτσι, κάθε χρόνο πιο πολλοί." Επικοινωνία, ζητάνε όλοι.  Λίγο χαλαρώνω.  Το μάτι όλα τα προσέχει.  Ποδηλάτες πια εκπαιδευμένοι, μόνοι τους κάνουν ασπίδα. Κλείνουν διασταυρώσεις. Έχουν μάθει. Αλληλεγγύη.  Ωραία είναι.  Χαμογελώ.  Ευτυχία. Επιτυχία.  Χαρά.  Θετική σκέψη σε πόλη τραυματισμένη.  Δημιουργία.  Χαλαρά.  

Λ. Αλεξάνδρας.  Λύτρωση αυτή η κατηφόρα.  Ιδρωμένο πρόσωπο.  Αεράκι δροσερό.  Ανακούφιση.  Γελάω.  "Η βενζίνη πήγε 1,5 ευρώ... πότε επιτέλους θα βάλετε μυαλό;"  Οδηγοί σταματημένοι, περιμένουν στωικά.  Συγγνώμη, αλλά μια μέρα και εμείς έχουμε το δρόμο.  Κάθε μέρα παλεύουμε με το θεριό σας.  Αξίζουμε καλύτερα. Αξίζουμε μια ευκαιρία.  Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί και θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι.  "Πάμε, πάμεεεε...."  Κατηφόρααααα... Υπέροχα.  Πέδιο Άρεως.  Τέλος και αρχή.  Τέλος δεν υπάρχει σε αυτό που ζω με αυτό το μηχάνημα.  Την πιο ωραία εφεύρεση. Ποδήλατο.  Ερωτευμένος;  Ναι!  Ικανοποιημένος; Ναι!

Επιτυχία; Ναι!  Δέσμευση; Ναι!  Υπέροχος κόσμος; Ναι!  Ευτυχία; Ναι!  ΖΩΗ, τίποτα άλλο! Και του χρόνου όλοι εδώ...Χειροκρότημα!  

ΕΛΠΙΔΑ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΕ ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΚΟΥΦΑΡΙ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ

ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ

ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΛΥΣΗ

Στην κρισή αυτή αλληλεγύη.

Ο ένας για τον άλλον.

Πίσω στις αρχές τις ανθρώπινες.

Βοήθεια.

Νιώθω ευτυχισμένος.

Πλήρης.

 Χέρια, κεφάλια πάντα ψηλά!!

Φιλιά.

Πολλά!!

ΥΓ: Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Καναδό φωτογράφο Danylo Hawaleshka, φωτορεπόρτερ από την Athens News, την αγγλόφωνη εφημερίδα της Αθήνας για τις εξαιρετικές φωτογραφίες και την Cordella Madden-Kanellopoulou για τις συνεντεύξεις και την κάλυψη της πορείας... Από τους ελάχιστους που ενδιαφέρθηκαν φέτος.  Την Athens News, θα την βρείτε σε κεντρικά περίπτερα.  Στις σελίδες 16-17 είναι η ιστορία μας...

Ξεχαστείτε λίγο... Την επόμενη Κυριακή, 9 Μαΐου Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία!

Την επόμενη Κυριακή 9 Μαΐου, 

ευκαιρία να δώσουμε και πάλι μια Πανελλαδική απάντηση 

σε ότι μαυρίζει τη ζωή μας.

Σε αυτές τις συνθήκες, που πρέπει να ζούμε και να ζήσουμε, υπάρχει λύση, υπάρχει απάντηση. Τώρα, που τα πράγματα σκουραίνουν, τα καύσιμα φορολογούνται άγρια, οι οικονομικές μας συνθήκες χειροτερεύουν, υπάρχει μια ελπίδα. Ελπίδα πάνω απ 'ολα στη ψυχολογία μας, στην καθημερινότητά μας.

Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για κάποιους, αλλά αυτό είναι και το ωραίο. Ξέρω πως ίσως κάποια έργα να μην μπορούν να γίνουν. Πάντα όμως έτσι μας έλεγαν, πάντα έτσι θα λένε. Η ζωή πάει μπροστά με αυτά, που άλλοι, χωρίς να ξέρουν απορρίπτουν. Δοκιμάστε για λίγο το ποδήλατο στη ζωή σας, και θα ανακαλύψετε ένα καινούριο κόσμο. Στην πόλη,στην προσωπικότητά σας. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο, από τον αέρα στο πρόσωπο, από την ησυχία της ρόδας που γλιστράει στην αστική άσφαλτο, την αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το πετάλι.

Αισίως, έχουμε φτάσει ήδη τις 29 πόλεις, σε μια προσπάθεια που ξεκίνησε με τόσο κόπο, πριν από 3 χρόνια και αρχίζει να γίνεται θεσμός! Και πέρυσι έγραφα για αυτό, το μοναδικό αίσθημα της κινητοποίησης από τη βάση του κόσμου, της συνεννόησης και της κινητήριας δύναμης που φέρνει η αγάπη για ένα κοινό σκοπό. Την καλυτέρευση της ζωής μας.

Στις εποχές του ΔΝΤ, της πίεσης και της ανασφάλειας, το δίχτυ προστασίας είναι ότι υπάρχει ακόμα ψυχή, υπάρχει ακόμα ελπίδα εκεί έξω για κάτι που μας ενώνει, ενάντια σε ότι μας στεναχωρεί.

Θα σας περιμένουμε όλους, σε κάθε πόλη της Ελλάδας που συμμετέχει, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο και τα Γιάννενα, μέχρι την Καλαμάτα! Βγείτε εκεί έξω δηλώστε παρών!

Περισσότερες πληροφορίες στους Ποδηλάτ(ισσ)ες
 

ΥΓ: Και ευχαριστούμε το φίλο fantasmamore για το υπέροχο Video!

Οι πρώτες... 15+2 μέρες

Πέρασαν λοιπόν και οι 2 πρώτες εβδομάδες του χρόνου... Δεν είχα χρόνο να γράψω, να συνάξω τις εικόνες, τα ερεθίσματα και να τα αραδιάσω σε λέξεις. Σκέψεις, είχα... Χρόνο ιδιαίτερα δεν είχα, να τα βάλω κάτω σε μια σειρά, να πω μια ιστορία.

Είπα, άσε, ας δηλώσω λίγο απών. Αυτό το πληκτρολόγιο όμως το ρημάδι, σε κοιτάζει κάθε φορά με ανυπομονησία, περιμένει τα κλικ, κλικ.

Διάβασα και τα άστρα... Ναι, όλες τις προβλέψεις για το 2010. Άστρα και πλανήτες φέτος κάνουν πάρτι, σχηματίζουν τ και γωνίες, οι προβλέψεις είναι γεμάτες αναμπουμπούλα... Δεν τα καταλαβαίνω να ομολογήσω και πολύ, όλα αυτά περί θέσης πλανητών στο τάδε και στο δείνε ηλιακό οίκο και συνήθως δεν καταλαβαίνω και πλήρως τι θέλει να πει ο ποιητής-αστρολόγος. Μάλλον δεν είμαι και ο μόνος, αφού μάλλον ειδικεύονται σε αυτό. Κατάλαβα όμως πως θα γίνει λίγο της...μουρλής.

Στα γρήγορα, κρατώ δυνατά τα παρακάτω στιγμιότυπα

στης πόλης και όχι μόνο,

το απέραντο "θεατρικό" σκηνικό:

1. Μια γιαγιά στα Goody's της Πλατείας Βικτωρίας. Σκυφτή, ζαρωμένη από την οστεοπόρωση, ένα πιάτο πατάτες πάνω στο άσπρο τραπέζι και ένα ποτήρι νερό. Μασούλαγε μόνη της, αργά, αργά. Το κεφάλι της, ήταν έντονα γερμένο προς τα αριστερά, δεν είχε τρόπο να κουνηθεί. Μια "τρίτη ηλικία" ολόκληρη, μένει εκεί στις γειτονιές της παλιάς αστικής Αθήνας, επιμένει και καλά κάνει, σε μια γειτονιά που πολλοί έχουν ξεχάσει, που πολύ έχει αλλάξει. Μου έδωσε μια καλή γροθιά στο στομάχι, αυτή η εικόνα. Σκέφτηκα πολύ αυτή τη συνέχεια του ανθρώπου και πώς καταλήγει ο δρόμος μας τελικά εκεί. Σε ένα τραπέζι ενός ταχυφαγείου, ένα πιάτο. Φεύγοντας, η γιαγιά, έκανε φασαρία στο μαγαζί γιατί οι πατάτες δεν ήταν όσο έπρεπε ζεστές, όσο έπρεπε έτσι ή αλλιώς. Χαμογέλασα... Της άνοιξα την πόρτα να περάσει, και της είπα "Καλή Χρονιά". Κάτι μούγκρισε, κακόκεφη, αλλά δεν πειράζει... Δικαιολογείται.
2. Πήγα μια μέρα, στα Public και στα FNAC, να χαζέψω λίγο. Έφτασα εκεί που είναι τα κινητά και οι θήκες τους και κατάλαβα ότι τελικά έχει πάρα, μα πάρα πολλές θήκες! Τόσες πολλές που δεν ξέρεις πια τι να πρωτο-διαλέξεις. Sci-fi, hi-tech, αλλά και απλές, με ήρωες του Disney, αλλά και με λουλουδάκια και σχεδιάκια, πλαστικές και σιλικονάτες, με σούπερ προστασία, και πολλά άλλα. Ο καταναλωτισμός και ο καπιταλισμός, σκέφτηκα, έχουν βρει τη χαρά τους, στο απόλυτο gadget της εποχής. Για κάθε ένα κινητό, καινούριο ή όχι μοντέλο, ξεπηδάνε άλλα χιλιάδες πράγματα, μάλλον άχρηστα. Η ανάγκη δημιουργείται με χάρη και εξυπνάδα. Επίσης, κατάλαβα, ότι είναι ένα "κουλ" μέρος να γνωρίσεις και κόσμο, απ' όλα τα κοινωνικά φάσματα και ηλικίες. Ένας πιτσιρικάς, που μου έκανε αρκετά ευκατάστατος, αφού όλα ήταν φιρμάτα και το στύλ μάλλον ΒΠ, με ρώτησε για να δώσω άμεσα τη γνώμη μου, στον ενικό φυσικά, για τις φευγάτες αυτές θήκες του iPhone, και ότι "τα σπάνε" (Μετάφραση: για αυτούς που δεν ξέρουν τι σημαίνει "τα σπάνε", σημαίνει ότι είναι πολύ τέλειες, πολύ μοδάτες, πολύ όλα τα λεφτά που λέμε). Είχε θήκη, απλά ήθελε άλλη μου λέει και μου μοστράρει το iPhone στη μούρη. Ένας άλλος κύριος, με ενημερώνει, χωρίς γεια ούτε τίποτα...προκαταρκτικό, ότι αυτή η θήκη, η πλαστική ζελατίνα είναι τέλεια... και να την πάρω γρήγορα... Διάβασε και review λέει. Για το πλαστικό λέω; Ναι μου λέει. Είναι τέλειο. Το έβαλε στο Burberrys τσαντί και απομακρύνθηκε. Δεν πήρα τίποτα, γιατί ζαλίστηκα, και στην τελικά μια απλή θήκη δεν είχε... Και οικονομική...
3. Δοκίμασα λίγο το Twitter... Μην με ρωτάτε δεν ξέρω τίποτα ακόμα. Στεκόμουνα αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη και έλεγα γιατί, πως... Εννοώ τη σημασία της χρήσης του. Ακόμα είμαι στο "πρώτα ραντεβού", αλλά νομίζω πως κάτι μου κάνουν αυτά τα followings. Θα το εξετάσω και θα σας πω. By the way, follow me here.
4. Η "Ιζαντόρα-When She Danced", στο Θέατρο Μέλι, έχει αυξανόμενο κόσμο και εμείς, λέμε σε μια δύσκολή χρονιά, πάλι καλά!
5. Ήρθαν και τα νέα από την Αϊτή και μετά οι εικόνες, και η δυστυχία και μπήκα και πάλι στις σκέψεις για το μάταιο τούτο κόσμο. Να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και με τα απλά πραγματάκια. Αρκεί. Τα λιγότερα αρκούν. Συμφωνώ και με τον Thomas Xomeritis, πως αν θέλουμε, κάποιο τρόπο θα βρούμε να στείλουμε λίγο βοήθεια.
6. Στην ποδηλατοπορεία χθες, είχε και πάλι πολύ κόσμο. Αν και δεν προλαβαίνω πια ν' ασχοληθώ τόσο πολύ με τους Podilates.gr, πιστεύω, πως υπάρχει ακόμα μέλλον στην προσπάθεια αυτή, ειδικά τώρα που οι συνθήκες και τα πρόσωπα σε συγκεκριμένες θέσεις είναι τουλάχιστον πιο ενημερωμένοι. Παρά το κρύο, είχαμε γύρω στα 2000 ποδήλατα. Και το σημαντικότερο είναι, πως καμιά 300αρια, ανέβηκαν όλη τη διαδρομή από Κηφισίας και πήγαν στο Καστρί, στο σπίτι του Γ. Παπανδρέου. Τελικά καταφέρανε και έγινε μια συνάντηση! Περισσότερα εδώ. Είναι η πρώτη φορά που έφτασε το θέμα τόσο ψηλά. Ας ελπίσουμε να υπάρξει συνέχεια, γιατί από λόγια χορτάσαμε! Μοίρασα φυλλάδια στο κόσμο που έβλεπε, οι περισσότεροι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι. Είπα και τα χρόνια μου πολλά, είπα τα καλή χρονιά σε ανθρώπους που δεν γνώριζα, στις στάσεις, στα πεζοδρόμια, στα φανάρια, στα αυτοκίνητα. Τις περισσότερες φορές ένα χαμόγελο και οι ευχές, αρκούσαν και έβλεπες πως αμέσως αλλάζανε τα πρόσωπα του κάθε διαβάτη. Διαβάζανε με ενδιαφέρον το φυλλάδιο, μια κυρία μου είπε: "Μα είστε τόσο ευγενικός πως να αρνηθώ! Είστε τόσο... ήσυχοι!!" Και πράγματι. Είναι μοναδικό αίσθημα, ένα τέτοιο ποτάμι ανθρώπων, να κινείται σε μια λεωφόρο και να επικρατεί μια απόλυτη ηρεμία, ησυχία! Μόνο τα κουδουνάκια τάραζαν για λίγο το ήσυχο αέρα. Όπως είπε και ο φίλος ποδηλάτης που συνάντησα στη διαδρομή "Τους φτιάξαμε τα αυτιά, λίγο ε;" Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η καθημερινότητά μας! Και πόσο τελικά οι άγνωστοι άνθρωποι, αν τους πλησιάσεις με χαμόγελο και ηρεμία, πόσο θετικά αντιδράνε. Πόσο ευφραίνονται!

Με αυτά τα λίγα πέρασαν οι πρώτες 15 και κάτι μέρες...

Επιστρέφω ευτυχώς με την πρωινή δουλειά και πάλι στο κέντρο,

στο επίκεντρο...

Θα μου λείψει το άχαρο ΒΑ προάστιο - χωριό - οικισμός;

Μπα δεν νομίζω!

Ξεκινάμε και πάλι καινούριο ταξίδι, καινούριος χώρος, νέος κόσμος!

Αθήνα επιστρέφω.

Στην καρδιά σου.

ΥΓ: Εδώ και αρκετό καιρό, ξανανακάλυψα (λόγω προβλήματος μέσης) με επιφύλαξη αλλά και προσοχή το τρέξιμο. Δεν υπάρχει νομίζω ωραιότερο σημείο να τρέχεις, από το πίσω μέρος του πετάλου στο Καλλιμάρμαρο. Μοναδική θέα, καρβουνόσκονη, αθλητικός κόσμος, φύση και έστω και λιγο καθαρός αέρας. Και ενας πρόχειρος, αυτοσχέδιος, χώρος γυμναστικής. Όλα δίπλα μας. Εδώ και χρόνια το τιμώ, το... χαλίκι. Χάρηκα που ξανασυναντηθήκαμε! Είσοδος, για όσους θέλουν από Αρχιμήδους, πίσω από το στάδιο

Βόλτες, Ποδηλατικά Freedays, Ποδηλατοπορείες και δεν προλαβαίνω πια!!

FREEDAY rules @Athens from xtravaganzagold on Vimeo.

Μα σας λέω έχω ενθουσιαστεί!
Το παραπάνω βίντεο είναι αριστούργημα!
Απολαύστε το!

Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν είχα φανταστεί, ότι θα φτάναμε μια εποχή στην Αθήνα, που ξαφνικά θα υπήρχαν τόσες δραστηριότητες από Ποδηλάτες
και ομάδες ανθρώπων στην πόλη.

Για εμάς, που έχουμε φάει πολύ καιρό σε αυτό το άτιμο το πετάλι και στην προσπάθεια προώθησής του ως το καλύτερο και φιλικότερο μέσο μετακίνησης για την πόλη,
είναι μια μικρή δικαίωση.

Είναι τόσο, μα τόσο ωραίο να βλέπεις να διαμορφώνονται σε κάθε γωνιά της πόλης, πυρήνες από ποδηλάτες που προσπαθούν με χιούμορ
και πάθος να εντάξουν το ποδήλατο στις περιοχές τους.

Ένα κλικ στο www.podilates.gr και στα links, θα σας πείσει για τα παραπάνω.
Ψαχτείτε, βρείτε κοντά στη δική σας περιοχή ανθρώπους που θέλουν να βολτάρουν, να οργανωθούν. Αν δεν έχετε κάτι, ξεκινήστε το εσείς.
Όσο πιο πολλοί γινόμαστε τόσο πιο πολλοί μας προσέχουν,
ξεκουνιούνται από τη θέση τους, ξεβολεύονται από τις τζιπούρες τους.

Κοινωνικοποιηθείτε, αντιδράστε σε μια πόλη, σε μια προσπάθεια από τα πάνω,
να απομονωθεί το άτομο. Γνωρίστε κόσμο, γελάστε, χαρείτε μια θα έλεγα άσχημη πόλη, που όμως πάνω από τις 2 ρόδες, ξαφνικά μεταμορφώνεται σε πριγκίπισσα του παραμυθιού με πολλά μυστικά που σας καλεί να ανακαλύψετε.

Είναι κούκλα η Αθήνα και όλες οι πόλεις της Ελλάδας, ειδικά την νύχτα, όταν κρύβουν με το "dark make up" τους την ασχήμια τους.
Με τη μάσκα του σκοταδιού
και για στολίδια τα φώτα
της πόλης, στα κτίρια, στα στενά, στις λεωφόρους.

Ξεσκάστε εκεί έξω, η ζωή είναι στους δρόμους και στις πλατείες.
Οι εικόνες σας περιμένουν, οι μυρωδιές άσχημες αλλά και ωραίες, η πόλη γίνεται μουσική, γίνεται νότες, γίνεται ταινία, γίνεται αισθήσεις.

Πάρτε τα ποδήλατά σας, άντε καλά ας πούμε, δεχτούμε και τα πόδια σας και ξεχυθείτε.
Θα με θυμηθείτε!

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ:
Αυτό το Σάββατο 19.09 στις 12:00 στο Πεδίο του Άρεως μεγάλη Ποδηλατοπορεία, για την εβδομάδα που υποτίθεται είναι χωρίς αυτοκίνητο, αλλά τελικά μόνο αυτό δεν είναι στην άναρχη πόλη μας.
Περισσότερα στο www.podilates.gr

Πάω βόλτα, με το σπαστό ρεεεεε!!!

Ποδηλατοπορεία... του ονείρου 2009!

Θέλετε καλύτερη δικαιολογία;
Photo courtesy of Argonaut
www.mourmour.gr

Ονειρεύτηκα;

Το πλήθος, το πολύχρωμο, τα 5000 ποδήλατα;

Τους τουλάχιστον 2000 ακόμα ποδηλάτες σε 33 πόλεις στην Ελλάδα;
Τους πλημμυρισμένους δρόμους της Αθήνας;
Τον παλμό, τα γέλια, τα χαμόγελα;
Την κυρία που ήρθε μόνη της και μου είπε
"θέλω να βοηθήσω"
και μοίραζε φυλλάδια με τις οδηγίες χρήσης;
Τα τόσα παιδιά που βοηθούσαν και στέκονταν στις διασταυρώσεις
και κρατούσαν τους ανυπόμονους οδηγούς στο λουράκι τους;
Την αυτοοργάνωση;

Μέγα πλήθος, μέγα πάθος

Ονειρεύτηκα;

Το μοναδικής πατέντας και ευρεσιτεχνίας,
ηχοσύστημα με φωτοβολταϊκό στοιχείο και μπαταρία,
φορτωμένο πάνω σε trailer;
Τις επιτυχημένες προσυγκεντρώσεις,
που είναι πια από μόνες τους ολόκληρες πορείες;
Τους τόσους νέους ποδηλάτες, που ενθουσιάστηκαν;
Τη συμμετοχή και την οικονομική στήριξη του κόσμου στην προσπάθειά μας;
Την αλληλεγγύη μεταξύ όλων των ποδηλατών;
Που αν κάποιος είχε πρόβλημα, έτρεχαν να βοηθήσουν;

Η πορεία καταφτάνει στο Σύνταγμα με τα πάντα πιστά σκυλιά

Ονειρεύτηκα;

Τον κύριο στο αναπηρικό καροτσάκι στο Σύνταγμα,
που του έπιασα κουβέντα
και του είπα "και για εσάς γίνεται αυτό";
Ονειρεύτηκα το βλέμμα του
που με κοίταξε και μου είπε με μάτια γεμάτα σπίθες και λιγάκι μουσκεμένα,
"εγώ ξέρεις τι τραβώ κάθε μέρα; Εύγε νεαρέ μου;"

Το μέλλον του ποδηλάτου το παλεύει, με πείσμα

Ονειρεύτηκα;

Τα τόσο παιδιά που μαζί με τους γονείς τους
του δίνανε και καταλάβαινε;
Τους οδηγούς, που αρκετοί, φωνάζανε "μπράβο παιδιά, μπράβο";
Τους ξινούς στα Τζιπ
που καθόταν σαν φώκιες στα δερμάτινα καθίσματα
και είχαν σκάσει από το κακό τους;

Ονειρεύτηκα;

Τις πολλές πολύχρωμες σημαίες,
τους σκύλους που τρέχανε μπροστά μέσα στη χαρά;
Τις γιαγιάδες και τους παππούδες, τους τουρίστες και τους νέους
στα πεζοδρόμια, στις στάσεις,
που ίσως να τους ταλαιπωρήσαμε λίγακι
αλλά χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι;
Τον οδηγό στο μηχανάκι που τσίριζε στο κινητό
"σου λέω έχω πέσει σε χιλιάδες ποδήλατα,
δεν το πιστεύεις τι γίνεται!;"
Τη θετική ενέργεια που σκορπιζαμε αφειδώς δεξια και αριστερά;

Στο Σύνταγμα με τα ποδήλατα στα χέρια

Ονειρεύτηκα;

Την ομάδα των παιδιών που μπήκε μέσα στο Μετρό Συντάγματος,
πήρε τους συρμούς ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ, χωρίς κανένα πρόβλημα,
και βγήκε πάλι στο Μετρό στο Μέγαρο Μουσικής;
Την απάντηση αυτή στην
αχρηστοσύνη των φαρισαίων και υποκριτών
διοικούντων στη ΑΜΕΛ (Εταιρεία Λειτουργίας Μετρό) που
επιμένουν δογματικά στο κολλημένο μότο τους της ποδηλατικής
απαγόρευσης;

Ονειρεύτηκα;

Την παράσταση που αυθόρμητα,
εκεί στο Σύνταγμα έστησα,
σαν μουρλός, σαν ξεναγός
και φώναζα με το σημαιάκι μου...
"This way please! Thank you! Athens by Bike!
This way please!!"

Τίποτα δεν ονειρεύτηκα,
γιατί όσο και αν τσιμπήθηκα,
όσο και αν κάποιοι το θέλουν,
οι ποδηλάτες της πόλης είναι εδώ,
υπολογίσιμη πια δύναμη,
καθοδηγητές μιας άλλης ζωής,
διαφορετικής, απαλλαγμένης από λαμαρίνες
κοινωνοί μιας καθημερινής συνήθειας
που μόνο αν εξασκήσεις καταλαβαίνεις...

Τίποτα δεν ονειρεύτηκα, γιατί ήταν όλα ΑΛΗΘΙΝΑ...

ΑΛΗΘΙΝΑ, ΖΩΝΤΑΝΑ, ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ!!

ΥΓ: Η επιστροφή με βρήκε αργά το απόγευμα, να κάνω πετάλι, στις εντυπωσιακά ήσυχες γειτονιές των Εξαρχείων, στην Ακαδημία...
Ο άερας με δρόσιζε πια και εγώ μαγεμένος έστησα σε ένα στενό
το μικρό μου αγαπημένο πρωταγωνιστή και τον αποθανάτισα.
Στάθηκε εκεί περήφανος, ικανοποιημένος, πιστός και πάντα ταπεινός και απλός
Άλλωστε είναι ποδήλατο.
Περιμένατε τίποτα καλύτερο;

Πάμε πορεία!! Πάμε 2η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία 2009!!!

Χειμώνας 2007...

Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη συνέλευση με τα παιδιά από τους Ποδηλάτες (www.podilates.gr), που σχεδόν για πλάκα αναρωτηθήκαμε, ότι αφού κάνουμε τόσες μα τόσες πορείες από τότε που ασχολούμαστε λίγο ή πολύ με αυτόν τον "έρωτα" που λέγεται ποδήλατο, δεν πάμε να το πούμε σε φίλους και γνωστούς από άλλες πόλεις, να κατέβουμε μια μέρα όλοι μαζί με τον "έρωτα", τσάρκα σε όλη την Ελλάδα; Κοιταχτήκαμε λίγο περίεργα μεταξύ μας και μετά τα ματιά στον κύκλο έλαμψαν, χαμόγελα άρχισαν να σκάνε και μετά από κάποια δευτερόλεπτα σιωπής, άρχισε ένας καταιγισμός ιδεών και απόψεων...

Και ήμασταν δεν ήμασταν 10 άτομα...

Στην αρχή λέγαμε, πως θα βρούμε ντόπιους ανθρώπους με όρεξη για δουλειά, οργάνωση και καημό για καλύτερες πόλεις, για το ποδήλατο και τον πεζό, που θα μας βοηθήσουν και θα δεσμευτούν για κάτι τέτοιο; Γιατί έχει δουλειά!

(Οι podilates.gr επί το έργο...)

Αρχίσαμε δειλά δειλά, να κάνουμε κάποιες επαφές... Με κάποια email που είχαμε, με τηλέφωνα σε διάφορους ποδηλάτες που ξέραμε... Τελικά, όλοι μας, κάποια επαφή είχαμε με κάποιο μέρος της Ελλάδας που πάντα θα παραμένει μικρή και έτσι το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται και η ιστορία να αρχίζει!

Και τελικά εκπλαγήκαμε!!!

Κάθε πόλη, κάθε μέρος είχε ήδη διάφορους φιλόδοξους και τρελαμένους εραστές του "έρωτα" που πέταξαν τη σκούφια τους από χαρά, στην κυριολεξία το κράνος τους, για κάτι τέτοιο... Είχε ανθρώπους με τη πίστη ότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους, να ξεκουνηθεί η κοινωνία... τοπική και πανελλαδική... Που το προσπαθούσαν τοπικά. Ήταν καιρός να γίνει πανελλαδικά!

Στη Σπάρτη, βρήκαμε με πολύ χαρά π.χ. μια κυρία από την Ολλανδία, αξιαγάπητη, που ένιωθε την ανάγκη να κάνει ποδήλατο στην πόλη αυτή μαζί με τα παιδιά της και στην αρχή πολλοί την πείραζαν... Και όμως! Τελικά κινητοποίησε φορείς, Δήμο, μάζεψε κόσμο, σχολεία και τώρα πια η Σπάρτη συζητά για ένα ευρύτερο δίκτυο ποδηλατόδρομων... Στην αρχή ήταν τρελή... Ήταν μια Susan Boyle...

Στη Θεσσαλονίκη, βρήκα παλιούς συμμαθητές και φίλους, με σκοτούρες και παιδιά και οικογένειες και όμως έτρεξαν από το μηδέν και σε 3 εβδομάδες οργανώθηκαν...

Στα Γιάννενα, μια κοπέλα έστειλε ένα email, της μιλήσαμε, ενθουσιάστηκε τόσο, που κατάφερε, μάζεψε κόσμο, ενημέρωσε και οργάνωσε όσους ήξερε και συμμετείχαν και αυτοί...

Έτσι και στην Κομοτηνή, στην Κόρινθο, στη Μυτιλήνη από το μηδέν, τρεις-τέσσερις άνθρωποι έβγαλαν εκατοντάδες ποδήλατα στο δρόμο και τώρα ήδη η πόλη συζητά για το πρώτο σχέδιο για ποδηλατόδρομους και τη χρηματοδότηση του για υλοποίηση... Στέλναμε αφίσες και υλικό με ποδήλατα και μηχανάκια σε όλη την Αθήνα, και με το ΚΤΕΛ στις διάφορες πόλεις, μαζί με... ταπεράκια από φαγητά και δώρα για γονείς και άλλους!

Και γίναμε καμιά 100-150 άτομα πυρήνες σε όλη την Ελλάδα....

(Τα σημαιάκια πρέπει να στεγνώσουν...)

Πυρήνες, που κυρίως με το διαδίκτυο, blogs, αφίσες σε μαγαζιά και δρόμους, από στόμα σε στόμα προωθούσαν το σκοπό μας... Πυρήνες, που στις 6/4/2008, κατάφεραν και κινητοποίησαν πάνω από 23 πόλεις!! Μόνο στην Αθήνα, ένα πολύχρωμο ποτάμι από 3500 ποδήλατα ξεχύθηκε στους δρόμους και ακόμα και εμείς πάθαμε ΣΟΚ από τον κόσμο!

Και γίναμε 6000 και βάλε...

Και ξαφνικά μας ανακάλυψαν εφημερίδες, κανάλια και δημοσιογράφοι, δήμαρχοι και μαϊντανοί... Ο κύριος Κακλαμάνης (που είναι και εδώ ανύπαρκτος), έκανε μέχρι και δήλωση συμπαράστασης (!), το ίδιο και ο τότε Υπουργός ο κ. Χατζηδάκης... Και βγήκαμε και τους είπαμε και πάλι λόγια, λόγια, λόγια αλλά θέλουμε έργα, έργα και έργα... Ένα χρόνο μετά την ΠΠ 2008 (πιπι όπως την λέμε χαϊδευτικά) και το ποδηλατικό κίνημα στην Ελλάδα, όλο και μεγαλώνει...

(Οι podilates-thess σε πυρετό συζήτησης και προετοιμασίας!)

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήμουν στη Θεσσαλονίκη, και πήγα να γνωρίσω στη συνέλευση τους, τα παιδιά από τους www.podilates-thess.gr. Μιλήσαμε, ίσως και να τους τα έπρηξα με συμβουλές, σαν κανένας χαζομπαμπάς... Κάποια στιγμή τους άφησα να συνεχίζουν, να μιλούν, να σχεδιάζουν, να σκέφτονται... Αποτραβήχτηκα λίγο, πήγα πιο μακρυά, να βγάλω κάποιες φωτογραφίες και τότε μου ήρθε...

(Οι Θεσσαλονικείς ποδηλατες, κατασκευάζουν τα σημαιάκια τους)

Ένα μικρό βούρκωμα, ένα σφίξιμο στο λαιμό. Για κάτι που ξεκίνησε από απλούς ποδηλάτες της πόλης, σα μια χαζή ιδέα, αλλά και γενικότερα για το ευρύτερο ποδηλατικό κίνημα, μακριά από κόμματα και σκοπιμότητες, που πριν κάποια χρόνια είχε δεν είχε 30 - 40 ψυχές στην Αθήνα και τώρα μεγαλώνει και μεγαλώνει... Σαν ένα παιδί που τώρα πια περπατά, μιλά και φωνάζει. Όλο το πακέτο!

Δεν γνωρίζω αν μπορώ να σας το μεταδώσω, αλλά ένιωσα τόσο καλά! Χαλάλι όλες οι ώρες που σπαταλήσαμε, οι μικρές και μεγάλες μας πορείες, το τρέξιμο, άλλος πιο πολύ, άλλος πιο λίγο, οι προσπάθειες, οι χιλιάδες λέξεις σε επιστολές και προτάσεις σε καρεκλοκένταυρος και άλλους, οι συναντήσεις... Αυτό που είχα εκεί μπροστά μου, που πάρτε το και πολλαπλασιάστε το επί 30 πόλεις και άλλες τόσες συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα και ο σπόρος έχει πέσει για τα καλά... Τους έβλεπα και τους χαιρόμουν, σαν τη θείτσα... Είχαν τον ενθουσιασμό, την κάψα της πρώτης τους μεγάλης προσπάθειας!

(Τα ποδήλατα αναπάυονται στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης)

Δεν με νοιάζει αν ακόμα πολλοί ιθύνοντες μας "γράφουν", ή πολλοί πολίτες μας κοιτάζουν ακόμα περίεργα... Ξέρω πως θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα μας καταλάβουν... Με νοιάζει όμως, ότι μέσα από αυτό το απλό κίνημα, συναντήθηκαν, (συν)προγραμμάτισαν, συνέπραξαν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι μαζί... Πως οι άνθρωποι μιλάνε μεταξύ τους και αποφασίζουν. Πως γεννήθηκε κάτι ωραίο σε τοπικό επίπεδο και όμορφο. Και στο τέλος, απ' όλα αυτά, κερδισμένες είναι οι ψυχές μας και η ευχαρίστηση ότι κάτι έκανες και εσύ για αυτο το σχήμα που λέγεται κοινωνία και τα παιδιά σου, τους φίλους σου, την ηλικιωμένη κυρία που προσπαθεί να περάσει ένα λαβωμένο πεζοδρόμιο...

Και θα γίνουμε πάνω από 10000!!!

Αυτήν την Κυριακή 10 Μαΐου
σε 33 Πόλεις της Ελλάδας (and rising!!)
το πετάλι έχει την τιμητική του.
Στις 12 το μεσημέρι!
Περισσότερα εδώ:

www.podilates.gr

PS: Και στο Facebook
http://www.facebook.com/event.php?eid=85755597834#/event.php?eid=85755597834

ΠΑΡΤΕ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙ ΣΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΑΤΕ: Σφυρίχτρες, κλαπατσίμπαλα, τρομόνια και κλαρίνα, κουζινικά! Τα πάντα!!!

Πάμε Ποδηλατοπορεία 21/9, 12:00 Π. Άρεως!!!

Αυτήν την Κυριακή 21/9 δεν θέλω να λείψει κανένας έτσι;

Πάμε να κάνουμε την πορεία μας, να χαρούμε λίγο τους δρόμους που μας στερούν όλο το χρόνο, να γίνουμε μια μάζα, μια δύναμη, να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπεια μας και την ύπαρξή μας στους δρόμους.

Περισσότερα στους www.podilates.gr...
Έχουμε, έχουν τρέξει αρκετά παιδιά για την πορεία.

Μπείτε στο site και τυπώστε και το κείμενο που θα μοιράζουμε στους απεγνωσμένους ΙΧηδες και χαρούμενος πεζούς...
Ένα μικρό συγγνώμη για τους επιβάτες των Λεωφορείων και Τρόλεϊ που μπορεί λίγο να τους καθυστερήσουμε αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά!

Κυριακή 21/9 στις 12 Π. Άρεως, Αγ. Κων/ντίνου!
Έχει και προσυγκεντρώσεις από διάφορα μέρη της Αθήνας για να έρθετε παρεούλα!