Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ian Hibell. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ian Hibell. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Μια επιστολή για τον Ian Hibell...



Διαβάζοντας στη Daily Mail για το ατύχημα του Άγγλου ποδηλάτη, βρήκα ένα σχόλιο από την ανιψιά του Ann Hibell, ότι θα γίνει μια μικρή τελετή στο Devon της Αγγλίας εις μνήμη του στις 27/9.

Θεώρησα, πως οι ποδηλάτες όλης αυτής της χώρας και όχι μόνο, έπρεπε να μιλήσουν, να πουν κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους... Πως, σε αυτή τη χώρα δεν είμαστε μόνο κάφροι αλλά και πολλοί άλλοι που προσπαθούμε, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να κάνουν κάτι, ν' αλλάξουμε λίγο τα κακώς κείμενα....

Συνεννοήθηκα με τα παιδιά από τους ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ, έγραψα ένα κείμενο στα Αγγλικά και αφού μίλησα με την πρεσβεία και το κανονίσαμε, στείλαμε το παρακάτω κείμενο στην οικογένεια, ώστε τουλάχιστον οι άνθρωποι να ξέρουν ότι κάποιος και από εδώ τους σκέφτηκε.

Δεν είναι όμως μόνο ο Άγγλος... Είναι και άλλοι συμπατριώτες μας, όπως ο Νίκος πατέρας 3 παιδιών που δεν θα είναι πια μαζί μας... Ετοιμάζουμε κάτι και για αυτούς... Ίσως μια οικονομική στήριξη...

Γιατί η ποδηλατική αλληλεγγύη είναι για τη ζωή, για τη συνέχεια, για τον άνθρωπο.

"Athens, 23/9/2008

Dear family and friends of Ian Hibell in Devon, UK.

It's really hard to try and find some words to describe our sad feelings for a unique person like Ian, who made cycling a passion, who chose this simple and yet so rewarding mechanical construction, to discover the amazing world we live in. Ian Hibell, symbolized for all of us, the free spirit embedded in the philosophy of cycling, a feeling that unites us in a common secret, an unbelievable sense that makes you want to carry out cycling despite the difficulties and dangers out there.

He was a brave man, because first of all he took the step to live his life uncompromised, chased his dream and lived life to the full. He left his comfort zone of job security and daily normal life to step outside of his Devon window, to the big, extraordinary world. He did that using the most reliable, “polite” and peaceful mean of transportation equipment around the world.

And in doing this, he gave to all of us an exceptional message: in a time that world cultures and nations seem to be in trouble still understanding each other and people still suffer from wars, poverty, hunger, racism and hatred, his lonely cycling path all around the globe, was a route of reconciliation, of getting to know the person next to you or across the globe. Of actually getting into real trouble and doing this. A message of hope that he passed in any given circumstance to us and most importantly, our children. The citizens of tomorrow need people like Ian to awake them from the sleepy societies they grow up.

We, the Cyclists (in actual Greek, “Podilates”), were formed in Athens some years ago, as a citizens activist group, to raise awareness of the Greek state, local councils and drivers to the rights and needs of cyclists in a country that needs to do so much more to become a civilized state that respects the fragile nature of the bicycle. We struggle for our right to exist, our right for proper infrastructure, laws and respectful behaviour of Greek drivers. Incidents like Ian’s, prove, unfortunately in the most erroneous way, the neglect of our authorities and driving culture. It is not easy. We know. We are swimming against the stream here, but things are slowly changing and legacies left behind by persons like Ian, unite us and give us more courage and will to continue our struggle.

We felt that we had to offer you our deepest condolences and to remind you that they are many Greeks who felt so bad about this unfortunate event that was to happen here.

This past Sunday, 21/9/2008, we organized as we usually do, an Athens Bike Protest Rally, dedicated to all the cycling victims in our country. A white painted bicycle, a so called "Ghost Bike" as it is commonly known in the cyclist movement around the world, symbol of unique souls, was left outside the Ministry of Public Construction and Plans, as a tribute to all those cyclists that were so unfortunate. Ian included. A moments silence was observed, by more than 1500 cyclists, as a respect for Ian and all the Greeks who have left this world.

The placard itself reads:

"Since I was a child I wondered, who is the strongest, the one who hits or the one who hurts? In memory of all the cyclists, who sacrificed their lives on the altar of reckless driving behaviour and poor infrastructure..."

God bless their souls.
Ian, continue to cycle up there. You are a leader!

Philippos Frangoulis
An urban cyclist, on behalf of "PODILATissES"

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Στη Βαρυμπόμπη κόπηκε το νήμα...

Αυτή η είδηση μάλλον σίγουρα θα έφτασε στα αυτιά σας...

Ο Άγγλος ποδηλάτης Ian Hibbell έκανε το γύρο του κόσμου με το ποδήλατό του, πέρασε τόσους κινδύνους και τελικά... άφησε την τελευταία του πνοή στο ΚΑΤ από έναν οδηγό που έκανε ο ανόητος κόντρες στην Ε.Ο., κάπου στη Βαρυμπόμπη... Η Ελλάδα στο μεγαλείο της, έκανε το γύρο τουλάχιστον της Αγγλίας, για τη συμπεριφορά των οδηγών της.
Θα χρησιμοποιήσω εδώ το ποστ του φίλου mourmour.gr για όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι παραπάνω...

Αλλά δεν είναι μόνο οι διάσημοι.. Είναι και κάποιοι ποδηλάτες που φέτος δεν θα συνεχίσουν να ποδηλατούν μαζί μας... Π.χ. ο 36χρονος πατέρας τριών παιδιών που πήγαινε στην Πάρνηθα από μη Ε.Ο. και τον έκοψε ένα φορτηγό στη μέση... Φρικτό!
Μην βιαστείτε να κρίνετε και να πείτε ότι "τα ποδήλατα είναι επικίνδυνα..."

Επικίνδυνοι είναι οι Έλληνες οδηγοί, που δεν υπολογίζουν κανένα στο δρόμο, παραβιάζουν stop και φανάρια, κάνουν αναστροφές στη μέση του δρόμου, τρέχουν σαν τρελοί με τις BMWαρες και τις τζιπάρες τους στα δρομάκια και στις γειτονιές... Πόσες φορές εκεί στο Μετς, στη γειτονιά μου, σε κάτι στενά που παίζουν παιδιά, μπαίνουν κάτι ηλίθιοι και τρέχουν με 80 και 90; Όταν θα τους πεταχτεί ένας πεζός, μια γιαγιά από τη λαϊκή, μια μητέρα μ'ένα καρότσι, ένα μηχανάκι, ένα παιδάκι, ένας ποδηλάτης, πως θα σταματήσουν; Βλέπετε λοιπόν πως ΟΛΟΙ είμαστε ευάλωτοι μπροστά στη λαμαρίνα με τις ρόδες... Όχι μόνο οι ποδηλάτες... Αλλά και οι ΕΠΙΒΑΙΝΟΝΤΕΣ σε αυτά τα ΙΧ. Όλοι οδηγούν σαν να μην τους νοιάζει η ίδια τους η ζωή! Θα έπρεπε όλοι οι οδηγοί να περνάνε υποχρεωτικά από το ΚΑΤ να ξυπνάνε λίγο...

Με λύπη διαβάζω και επιβεβαιώνομαι:

"Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της τροχαίας τους πρώτους έξι μήνες του 2008 σημειώθηκαν 107 Τροχαία με ποδήλατα, από αυτά τα 19 ήταν θανατηφόρα, τα 22 είχαν σοβαρούς τραυματισμούς, ενώ τα 66 ελαφρύτερους.
Στη χώρα μας οι ποδηλατοδρόμοι είναι ελάχιστοι. Όπου αυτοί υπάρχουν μετατρέπονται σε πάρκινγκ. Οι ποδηλάτες αναγκάζονται να αλλάξουν δρόμο ή να πάνε με τα πόδια. "


Δεν θέλω να μου απογοητεύεστε... Θέλω όμως από εσάς τους οδηγούς, γιατί όλοι είμαστε οδηγοί, να σκεφτείτε την άλλη φορά που θα πιάσετε το τιμόνι του ΙΧ ή της μηχανής (που είναι οι πιο επικίνδυνες) τον Ian, τον πατέρα, τον κύριο Αποστόλη από το Κρόκιο Βόλου...
Και εμείς οι ποδηλάτες να είμαστε ακόμα πιο πολλοί στους δρόμους, ακόμα πιο προσεκτικοί, ακόμα πιο διεκδικητικοί ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!