Αυλαία - The End

Πέρασαν πια, σχεδόν 4 χρόνια και κάτι μήνες, που γεννήθηκε αυτό εδώ το μικρό site, αυτή η προσωπική ψηφίδα μέσα στο χαώδες διαδίκτυο, από την ανάγκη για επικοινωνία, για έκφραση, για τη μοιρασιά συναισθημάτων, εμπειριών, εικόνων, ήχων, γεύσεων, της ζωής ενός ποδηλάτη και όχι μόνο, στη ζωή και στην πραγματικότητα... 

Με το σπαστό ποδήλατο ως εφαλτήριο, η παρατήρηση των πραγμάτων γύρω και των γεγονότων, έγινε το κύριο στοιχείο αυτού του blog, αυτής της ιστορίας που ξετυλίχτηκε μέσα από τις λέξεις σ' αυτή την ιστοσελίδα.  Πιστεύω, πως άγγιξε κόσμο, πως κάποια στιγμή σας έβαλε να σκεφτείτε, να προβληματιστείτε.  Να ταξιδέψετε σε απίθανα μέρη, σε νησιά και σε θάλασσες, σε πόλεις του κόσμου, αλλά και σε δραματικά γεγονότα, επεισόδια και εικόνες της Αθήνας, που θέλουμε να ξεχάσουμε.  Σε μοναδικές εμπειρίες θεατρικές, καλλιτεχνικές αναζητήσεις και συναντήσεις μ' ανθρώπους του δρόμου και της καθημερινότητας. Σε αγκαλιές και φιλιά, σε ανθρώπους και πρόσωπα με φωτεινά μάτια και πίστη για  ό,τι κάνουν. Δάκρυα και χαμόγελα. Ζωή.

Πάνω απ' όλα, ήταν μια αγνή, αφοπλιστική αφήγηση, ενός ανθρώπου που αφιέρωσε ώρες και ώρες σε κάτι που αγαπά και πάντα θα αγαπά. Τη γραφή.

Έρχεται όμως και το πλήρωμα του χρόνου... Αλλάζουν οι καταστάσεις, οι συνθήκες της ζωής, τα ερεθίσματα, η ανάγκη να αφιερωθείς κάπου αλλού.   Και η γνώση, να κλείνεις κάτι πάνω στην ώρα που είναι ακόμα όμορφο, να μη φθίνει, να μην παρακμάσει και να το θυμάσαι πάντα με περηφάνια.  Αυτό το μικρό μου παιδί, αυτό το blog, είναι καιρός πια να περπατήσει, να φύγει για άλλες πολιτείες μακρινές και ονειρικές.  Είναι δύσκολο να λες αντίο, σε κάτι που αγαπάς πάρα πολύ, αλλά ξέρεις πως ίσως είναι μια ανάπαυλα, πως κάτι άλλο μπορεί σ' άλλη μορφή πια να ξεπηδήσει... Το παιδί πρέπει να πάρει πια το δρόμο μόνο του. Να ενηλικιωθεί...

Σχεδόν 290 posts μετά, περίπου 80000 επισκέπτες, εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις, πάνω από 1000 σχόλια και δεκάδες email, είναι καιρός αυτή η ιστορία πια να κλείσει, αυτή η ιστοσελίδα, να μείνει στα ράφια της βιβλιοθήκης του Internet και να ξεσκονίζεται από τους αναγνώστες του Google σύμπαντος που ίσως, που και που, να διαβάζουν και να ονειρεύονται, να μαθαίνουν, ν΄ανακαλύπτουν. Ακόμα... 

Κάπου εδώ θα κλείσω και η αυλαία θα πέσει και αυτή.  Το ταξίδι ήταν μαγικό, ασύλληπτο, μου έδωσε πολλές χαρές και γνώρισα μέσω αυτού εξαιρετικούς ανθρώπους, μα πάνω απ' όλα, μεταδόθηκε θαρρώ και λίγη θετική ενέργεια, που σπανίζει στις μέρες μας.  Μόνο και μόνο γι' αυτό, αφήνω αυτή την ιστορία με γεμάτη καρδιά από συγκινήσεις, απαντήσεις, σχόλια, εικόνες.  Πλήρης.

Σας ευχαριστώ όλους, όλα αυτά τα χρόνια για την παρακολούθηση.  Είναι καιρός η σκηνή να κλείσει.  Ίσως μετακομίσει κάπου αλλού... Ίσως για τίποτα εξαιρετικό, να δώσει πάλι μια μικρή "παράσταση"... Θα δείξει, θα τα φέρει αυτή η ζωή, αυτή η φυσική εξέλιξη όλων. Η ζωή κάνει κύκλο. Αυτός ο αιώνιος, ασάλευτος κύκλος... Ολοκλήρωση. "We have come to the end of our show..."

Σας φιλώ. Εις το επανειδείν 

Spastos Petalakis...

left for another place...

In English please...

It has been almost 4 years and a few months that this blog was created, this tiny specimen of words in the vastness of the Internet sphere. Obviously, through the need to communicate, to express beliefs and ideas, feelings, record images and sounds, tastes, to share what life could offer in the ever changing life of a cyclist and not only, in the Athenian and global roads.

With the little folding bicycle as a tool, observation was the key element of this blog and all its interpretations that unfolded through words in this space. I strongly believe that it did affect people on the positive side, it touched those sensitive human "strings", it made some people think and trouble a bit.  For that I am happy. It made you travel to incredible Greek Islands and landscapes, cities and urban cultures of the world, but also to dramatic events like the Athens riots and demonstrations, issues that we would like to forget. To unique theatre, artistic and other paths of wonders, to meetings with everyday or unique people. In laughter and hugs. In people that truly supported what they did and why they did it. Life!

Above all, I do believe that it was a pure, gentle "language" of a person who devoted unlimited amount of time in something he adored and will never stop loving. Writing. 

Time though calls for a closure.  We change, times change, all those stimuli that once were strong, now they are simply irrelevant. You feel the need to devote yourself in something new. It's always preferred to put an end into something, when this is at its peak and does not result in a bad, failed state of its once good shelf. That would have been sad.  To remember everything with pride and joy.  This young child, has now grown. It's time to walk on its own, to discover new lands and new faces... Maybe to evolve, like a butterfly to a new self. Who knows?

290 posts, more than 80000 visitors, 1000 comments and hundreds of thousands of words after, it's time for this chapter to end. This blog site, can now remain in the unique Internet library, a small trace for the Google user, the search engine man, to dust into pieces of information, kept as the mean of the best resources. To all those who want to read, learn, dream and discover. Still...

It's time to close and the show must come down. The final curtain is drawn. The trip was unique, magical, incredible. It offered joy and tears, it helped me meet through our communication wonderful people and lives. Above all, I do think that it offered some sparkles of positive energy, something that is not common in our times. For that I leave this space with a sheer emotion of plenitude.

I do thank you all for following my words. It's time for this stage to close. It could move somewhere else... Who knows? Maybe for some extraordinary events, it could be put together and give one-more shows! Life will lead the way, as it has always done, in this never-ending eternal circle of evolution. Fulfilment. "We have come to the end of our show..."

Till we meet again.

Spastos Petalakis... 

left for another place...