Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

O Petalakis πάει Ρώμη! Καλή Πρωτοχρονιά!!!

Κλικαρε στο πληκτρολόγιο.
Σκέφτηκε κάπου ήθελε να πάει.
Κάπου κοντά όμως...
Να ξεφύγει λίγο, να πάρει τον αέρα του.

Κοίταξε το χάρτη της Ευρώπης.
Μια πόλη, σαν να τον καλούσε και πάλι.
Πάνε χρόνια που την περπάτησε, την ένιωσε.
Θέλησε να επιστρέψει, να την μάθει λίγο ακόμα.
Σήκωσε το τηλέφωνο.
Η φίλη Luisa από την Αμοργό, απάντησε με χαρά 
και με ακόμη μεγαλύτερη χαρά έμαθε τις προθέσεις του.
Ένα κλικ στο Internet και όλα κανονίστηκαν.

Διακοπές στη Ρώμη.
Σαν σκηνικό από την ταινία του 1953.
Μόνο που τώρα το ποδήλατο θα είναι ο πρωταγωνιστής και μπαίνει το 2011!
Διακοπές στη Πρωτοχρονιάτικη ατμόσφαιρα μιας πανέμορφης πολιτείας.
Ο Spastos Petalakis, στη νέα του ταξιδιωτική εξόρμηση θα τρυπώσει,
θα ψάξει, θα σας γεμίσει εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές από την αιώνια Πόλη.

Stay tuned!
Che il viaggio abbia inizio.

Για να μας μπει μια χρονιά γεμάτη ομορφιά!
Bella Roma!

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Έξτρα Χριστουγέννων: Ο Spastos Petalakis μαγειρεύει Κρεατόπιτα Θράκης με φλουρί!



Να φορέσετε και την ποδιά σας να μη μου λερωθείτε!


Επειδή ήρθαν τα Χριστούγεννα και καλό είναι να μπούμε στην Κουζίνα μας και να "σκαλίσουμε" τα πράγματα, ο Spastos Petalakis σας παρουσιάζει με μεγάλη χαρά, μια συνταγή-δώρο προς το αναγνωστικό κοινό του διαδικτύου, να τη μάθετε, να την εφαρμόσετε, γιατί με όλες αυτές τις χαζό-εκπομπές Master Chef κτλ., που σας μιλάνε για ξενόφερτες επιρροές, εγώ σας προτείνω παράδοση και Ελληνικά φαγητάκια!

Η Πρωτοχρονιάτικη Κιμαδόπιτα/Κρεατόπιτα προσφέρεται τυπικά τέτοιες μέρες σε όλα τα τραπέζια της Θράκης, της Μακεδονίας και σε περιοχές της Θεσσαλίας.  Μάλιστα, σε αυτά τα μέρη, βάζουμε και ένα φλουρί και η πλούσια αυτή πίτα αποτελεί το κύριο φαγητό στο γιορτινό τραπέζι σε αντικατάσταση της Βασιλόπιτας-Τσουρέκι που έχει θέση στο πρωινό ή σαν επιδόρπιο.  Η συνταγή πέρασε στο γιο από τη μαμά Μαίρη, που και αυτή την πήρε από τη γιαγιά, λαμπρές μαγείρισσες από την Α. Θράκη.  Με καταγωγή της οικογένειας από την Κων/πολη, το φαγητό, η μαγειρική, τα μπαχαρικά, οι καλές πρώτες ύλες, τα ωραία τραπέζια που απλόχερα δίνονταν σε φίλους και προσκαλεσμένους, ακόμα και στη στιγμή, ήταν κομμάτι της καθημερινής ζωής, πέρασαν με τη σειρά τους κληρονομιά σε εμάς. 


Καιρός λοιπόν να μοιραστώ ένα μικρό δώρο ένα κομματάκι ζωής... πίτας!  
Έχουμε και λέμε!

Τα υλικά στον πάγκο...
 Τα (καλά) Υλικά μας

 1-1,5 kg κιμά μοσχαρίσιο, από καλό κομμάτι
1 kg περίπου φύλλο κρούστας ή χωριάτικο
(αν έχετε χρόνο μπορείτε να ανοίξετε φύλλο, εγώ δεν είχα...)
2-3 ωραία, μεσαίου μεγέθους βιολογικά ξερά κρεμμύδια
2 τοματούλες στον τρίφτη 
(αν δεν υπάρχουν τότε τοματάκια ψιλοκομμένα κονσέρβα ή τοματοπολτός)
2 αυγά, βιολογικά, αν θέλετε
τρίμμα φρυγανιάς
αλάτι, ακόμα καλύτερά το καλό, ο ανθός που λέμε...
λίγο βούτυρο
ελαιόλαδο
πιπέρι
κανέλα
λίγη ζάχαρη
κουκουνάρι
φύλλα δάφνης
1 αυγό και λίγο γάλα για το άλειμμα της πίτας

Σημ: Στη συνταγή ανάλογα με τα γούστα παίζουν σταφίδες και άλλα μπαχάρια, όπως μοσχοκάρυδο ή λίγο σαφράν αν θέλετε πιο γκουρμέ αποτέλεσμα, εγώ πάντως το έβαλα σε αυτή τη version!

Στο μικρό σημειωματάριο κρύβονται συνταγές και σημειώσεις από παλιά, από κουζίνες και εμπειρίες...


Ξεκινάμε... 


Παίρνουμε τα ωραία κρεμμύδια μας και τα ψιλοκόβουμε, είτε στο χέρι είτε στο multi.  Το δεύτερο τα κάνει να μην "πιάνουν" στη γλώσσα... Απλά θέμα γούστου.


Το βούτυρο μπερδεύεται με το ελαιόλαδο, για να δώσει περισσότερη γεύση στο κιμά.
Σε μια μεγάλη κατσαρόλα, θα βάλετε το βουτυράκι με το ελαιόλαδο, να ανεβάσουν θερμοκρασία.  Αν θέλετε, εννοείτε πως μπορείτε να βάλετε μόνο λάδι ή βούτυρο, ο συνδυασμός όμως το κάνει πιο εύγευστο και είναι και ένα κόλπο για να μη μυρίσει άσχημα ο κιμάς αν καεί αρκετά το λάδι.  Βοηθά και τα κρεμμύδια να μη σας μαυρίσουν εύκολα.  Δεν είναι για κάθε μέρα, θα πάθετε χοληστερίνη, αλλά γιορτές είναι!

Το κρεμμύδι "τσιτσιρίζει"..
Στη κατσαρόλα λοιπόν, αφήνουμε το κρεμμύδι να σωταριστεί προσέχοντας να μη μαυρίσει.


Προσθέτουμε και τον κιμά μας...


Με την κουτάλα μας, ανακατεύουμε συνέχεια στην αρχή σε ψηλή φωτιά, να σωταριστεί και ο κιμάς.  Προσέχουμε να μην μας αρπάξει.  Θα αρχίσει να βγάζει τα "υγρά" του.  Το αφήνουμε, πάντα ανακατεύοντας να "δώσει" ότι υγρό έχει, να κοχλάζει. Σβήνουμε με κόκκινο κρασί!  Να ξέρετε όμως πως το αλκοόλ το κάνει λίγο πιο βαρύ. Θα το αφήσουμε και πάλι να πάρει τη βράση του, χαμηλώντας τώρα πια τη φωτιά μας...  Στο μισό είναι καλά.  Πάντα το παρακολουθούμε με την κουτάλα μας!

Ορίστε και η τομάτα, σε μια μάλλον κουνημένη φωτό! Χα!
Και η ζάχαρη έχει λόγο στο φαγητό αυτό... Πάντα με την τομάτα να διώχνει την πικρίλα, απλά με μέτρο.
Σιγά, σιγά θα προσθέσουμε πια και την τομάτα μας.  Ανακατεύουμε και αρχίζουμε να βάζουμε τα "μικρά" αλλά θαυματουργά υλικά, που θα δώσουν στη γέμιση το χαρακτήρα της.  Πρώτα αλάτι και πιπέρι.  Προσοχή ε;!  Μετά, 2 κοφτές κουταλιές ζάχαρη.  Αν βάλετε σταφίδες, μειώστε την ποσότητα να μη σας γλυκάνει πολύ.



Σειρά έχουν τα φύλλα δάφνης  


Η κανέλα είναι το μπαχαρικό που προσφέρει "ζεστασιά" με τη μυρωδιά της στο φαγητό, στη γλώσσα.
Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά νομίζω...
Μια κοφτή κουταλιά γλυκού κανέλας, μην το παρακάνετε, θα το δείτε στο μάτι!

Μικρό κουκουνάρι... στην κατσαρόλα να πέσει...
Προσθέστε και τα κουκουνάρια.


Ο κιμάς θέλει το χρόνο του να τραβήξει πια τα νερά του και να μοσχομυρίσει το σπίτι!
Είστε πια σχεδόν έτοιμοι με τα υλικά σας. Ο κιμάς θα σιγοβράσει, να αρχίσει να ρουφά τα "υγρά" του.




Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς, τον βάζω στον αέρα συνήθως!


Ωραία που βράζει και μυρίζει όλος ο τόπος!
Η ώρα του ταψιού!
Θα πάρουμε ένα ταψί καλό για πίτες, εγώ έχω αυτό το αλουμινένιο, και θα το βουτυρώσουμε ή θα το λαδώσουμε.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση είπα να βάλω λαδάκι για πιο υγιεινό αποτέλεσμα!



Σ' ένα μπολάκι θα βάλετε λίγο ελαιόλαδο και θα έχετε το πινέλο για να αλείψετε τα φύλλα της πίτας, γιατί έτσι γίνονται πιο τραγανά.


Ακόμα και το φύλλο του εμπορίου ίσως χρειαστεί λίγο άνοιγμα, αφού το πασπαλίσετε με αλευράκι να μη σας κολλάει!
Θα πάρετε τα φύλλα, χωριάτικα ή κρούστας, και αφού τα έχετε αφήσει καμιά δεκαριά λεπτά εκτός ψυγείου θα τα ανοίξετε λιγάκι.  Εδώ κάνω και την πρώτη μου κριτική σε εταιρεία.   Είπα να δοκιμάσω κάτι φύλλα της Pilsbury, χωριάτικα και να σας πω πολύ παιδεύτικα, με γάνιασαν τα άτιμα βρε, αφού ήταν πολύ χοντρά και γενικά δεν το είχαν!  Για αυτό καλύτερα οτιδήποτε άλλο.  Και ένα μυστικό!  Στον ΑΒ Βασιλόπουλο τουλάχιστον, στο τμήμα της κατάψυξης εκεί που είναι και οι πίτες, βρίσκω κάτι εξαιρετικά φύλλα αυτή την εποχή, από τον Έβρο με όνομα "Θρακιώτισσα".  Να τα πάρετε, είναι εξαιρετικά!  Κακώς είπα να δοκιμάσω κάτι άλλο...


Τα φύλλα παίρνουν θέση στο ταψί.
Απλώνουμε 2-3 στρώσεις φύλλου, εξαρτάται αν είναι χοντρά ή όχι στο ταψί και τα λαδώνουμε καλά σε κάθε στρώση με το πινέλο...




Εν τω μεταξύ, ο κιμάς θα πρέπει πια να έχει τραβήξει.  Δε ξεχνάμε να τον ανακατεύουμε, ε;!


Έτοιμα τα πρώτα φύλλα της βάσης!
Ετοιμάζουμε και το φλουρί, αφού το πλύνουμε  καλά και το κλείσουμε στο αλουμινόχαρτο.  Φέτος ήταν 1€.
Πέφτει, πέφτει η φρυγανιά...
Έρχεται η ώρα να ασχοληθούμε πάλι με τον κιμά μας!  Προσθέτουμε 2, άντε 3 το πολύ κουταλιές της σούπας τρίμμα φρυγανιάς να έρθει να μας δέσει το μείγμα για να μη μας βγάλει  νερό στην πίτα.  Ανακατεύουμε καλά!


Να και τα αυγά μας...
Τέλος, έρχεται και η ώρα για τα 2 αυγά! Τα σπάμε και τα ρίχνουμε ως έχουν στην κατσαρόλα.  Και μετά τι κάνουμε;  Ανακατεύουμε, ναι, σωστά μαντέψατε!




Απλώνουμε προσεχτικά τον κιμά στο ταψί μας να πάει παντού! Προσοχή μυστικό:  Αν έχετε αρκετή γέμιση και πολλά φύλλα, είναι καλό να βάλετε 2 στρώσεις.  Δηλαδή τη βάση από τα φύλλα, μετά κιμάς, μετά πάλι 2 φύλλα, μετά πάλι κιμάς και στο τέλος τα τελευταία φύλλα της πίτας.  Ειδικά αν έχετε φύλλα κρούστας, είναι καλύτερα έτσι, σπάει τη γέμιση πιο ευχάριστα στο στόμα!


Να και το φλουρί στην πίτα μέσα!
Ρίχνετε το φλουράκι!

"Κλείνουμε" την πίτα μας και τη λαδώνουμε...


Αυγό και γάλα παντρεύονται για να δώσουν χρώμα!
Σ' ένα μπολάκι, χτυπάμε το αυγό με το γάλα, για να αλείψουμε το πάνω φύλλο μας, να πάρει η πίτα ωραίο χρώμα!  Με το πινέλο απλώνουμε το μείγμα...



Όλα έτοιμα λοιπόν και βάζουμε την πίτα στο φούρνο, να ψηθεί καμιά 30-40 λεπτά, θα την παρακολουθείτε να ροδίσει καλά από πάνω!
Έτοιμη η πίτα, να μεταφερθεί στο σπίτι του γεύματος, δώρο στους φίλους.  Φρέσκια, νόστιμη, λαχταριστή!
Θα προσέξετε όταν ψηθεί, να μη μου την αφήσετε στο φούρνο και χαλάσει από τους ατμούς!  Θα τη βγάλετε έξω, λίγο να κρυώσει και τρώγεται φυσικά ζεστή.  Για να τη μεταφέρετε σ' ένα ταψί, να μη σας χαλάσει και ανοίξει, και φυσικά θα πρέπει να είναι κρύα για να τη σκεπάσετε!  Τέλεια! 

Το καλύτερο κρασί για αυτή την πλούσια, γεμάτη γεύση, είναι ένα καλό Ξυνόμαυρο από Μπουτάρη η το κτήμα Χρυσοχόου της Νάουσας, με τις πλούσιες τανίνες του και τα ζεστά του αρώματα θα σας απογειώσει.  Αλλά μια Νεγκόσκα από τα μέρη της Γουμένισσας, η πιο αρχαία ποικιλία της Μακεδονίας, θα σας ξεσηκώσει εξίσου.

Νομίζω παράπονο δεν έχετε...  
Για απορίες και αν τη δοκιμάσατε περιμένω σχόλια!

Καλά Χριστούγεννα βρε!
Να έχετε καλές γιορτές, να περάσετε καλά, να χαρείτε τους ανθρώπους που αγαπάτε 
και να φάτε με προσοχή αλλά καλά!

Η Ελλάδα έχει τόσο ωραία πιάτα.
Τολμήστε τα.
Ρωτήστε μαμάδες, γιαγιάδες, παππούδες, περάστε τα στο παρόν!

ΥΓ: Τα "παραδοσιακά" Κάλαντα της Θράκης συνοδεύουν το γευστικό ποστ!

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

10 Χρόνια, Αθήνα στο Ποδήλατο. Ένα γράμμα για το Athensville!

Photo Courtesy: Athensville


Αγαπητέ Athensville!

Θυμάμαι, σκέφτομαι, χαμογελώ...  Σε λίγες μερές, με το τέλος του 2010, κλείνω σχεδόν μια δεκαετία σε αυτήν την πόλη που λέγεται Αθήνα, όταν η ζωή έριξε το ζάρι και με έφερε εδώ από το εξωτερικό.  Κάθε μετακόμιση κουβαλά μαζί της αναμνήσεις, συνήθειες, κουτιά, πράγματα, ακόμα και μικρούς κόκκους σκόνης από εκεί που ξεκίνησες το μακρύ ταξίδι και την ελπίδα για κάτι καινούριο, για καινούριους ανθρώπους, για νέες προκλήσεις, για νέες εμπειρίες.  Θυμάμαι σα χθες την προβλήτα στον Πειραιά, όταν ανάμεσα στα διάφορα αντικείμενα που κατέφθαναν, μάζεψα ένα βρώμικο, παλιό Raleigh ποδήλατο που μέχρι τότε ταξίδευε στους δρόμους του Λονδίνου και του Μάντσεστερ...  Το φόρτωσα στο αυτοκίνητο και στην αρχή βολεύτηκε εκεί σε μια ακρούλα, μόνο του, στο μπαλκόνι του σπιτιού.  Όπως πιστεύω πολλά από τα δικά σας ποδήλατα...

Ήρθε όμως μια μέρα, που αποφάσισε πως ήθελε να ταξιδέψει στους δρόμους της πόλης.  Βαρέθηκε να κάθεται εκεί, χωρίς παρέα, χωρις να νιώθει το αστικό αέρα να του μαστιγώνει το τιμόνι.  Με έπεισε πως και εδώ μπορεί να αποκτήσει και πάλι ζωή.  Το πήρα στα χέρια μου και ξεκίνησα το πετάλι.  Στην αρχή δειλά, δειλά στις γειτονιές της Νέας Σμύρνης, μέχρι το διπλανό περίπτερο, στις βόλτες στην πλατεία.  Μετά μου ζήτησε να πάει μια βόλτα πιο κεντρικά.  Ήθελε να γνωρίσει την Αθήνα, μια πόλη που, ναι, στην αρχή του φάνηκε εχθρική, αλλά σταδιακά την έμαθε, την αγάπησε για αυτό που είναι, ένας αστικός λαβύρινθος με τόσες κρυφές γωνιές, που διαφορετικά το ποδήλατο και ο αναβάτης του δεν θα ανακάλυπταν ποτέ.  

Πήρε θάρρος, άρχισε πια να διασχίζει δρόμους και σοκάκια, να "τρώει" τα χιλιόμετρα εύκολα, να πηγαίνει σε μέρη όπως οι Αμπελόκηποι και η Κυψέλη, από την Καλλιθέα να φτάνει μέχρι το Ψυχικό.  Ένας καινούριος κόσμος ανοίχτηκε στο Αγγλικό ποδήλατο και τελικά φαινόταν πως αυτή η σχέση είχε μέλλον και βάση.  Στις διαδρομές της πόλης, γνώρισε τυχαία από ένα flyer που προσγειώθηκε ξαφνικά στην μπροστινή ρόδα κάπου εκεί το 2004, και μια ομάδα παιδιών που λέγονταν ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ.  Ένιωσε πολύ μεγάλη χαρά, γιατί κατάλαβε τότε ότι δεν ήταν μοναχό του, αλλά πως υπήρχαν και άλλα ποδήλατα εκεί έξω, ίσως λίγα ακόμη τότε, αλλά αναζητούσαν παρέα, αναζητούσαν να βρουν λύσεις, είχαν μια συνέλευση, που προσπαθούσαν για τα αυτονόητα, που μάχονταν ήδη για μια πιο ανθρώπινη πόλη, μια πόλη που να σέβεται τον αδύναμο, τον πεζό, τον αναβάτη φίλο του! Μετά ήρθαν για το Αγγλικό ποδήλατο και άλλες μέρες μετακόμισης σε πιο κεντρικό μέρος, έγινε πια καθημερινό μέσο μετακίνησης και εργασίας, απέκτησε καινούριους φίλους, πάτησε νέες διαδρομές, κουβάλησε από ψώνια μέχρι και δεύτερο αναβάτη μια καλοκαιρινή νύχτα, κουβάλησε γέλια και στεναχώριες. Πήγε σε συνελεύσεις, σε συναντήσεις με πολιτικά κοιμισμένους ανθρώπους που προσπαθούσε να ξυπνήσει για την ανάγκη της  χρήσης του ποδηλάτου, αντέδρασε, συζήτησε, φώναξε, πρότεινε, ονειρεύτηκε, σχεδίασε, πήγε σε ποδηλατοπορείες...  Στην αρχή μόνο 100. Το αποκαλούσαν τρελό και αυτό και τον αναβάτη του.  Μετά οι τρελοί έγιναν 200... 300...  Κατέληξαν το 2010, αμέτρητοι...  

Το Αγγλικό ποδήλατο, μεγάλωσε και ήταν ώρα να ξεκουραστεί.  Έγινε σπαστό, έσπαγε και έμπαινε πια παντού, ακόμα και αν χρειάστηκε ακόμα και για αυτό να δώσει μάχες για την ταυτότητά του, ώστε να μπορεί να μπαίνει τελικά σε αυτό το ρημάδι που λέγεται Μετρό ή σ' ένα Λεωφορείο.  Αλλά θλίβεται, γιατί τα μεγάλα αδέρφια του ακόμα αντιμετωπίζουν πρόβλημα ως επικίνδυνα αντικείμενα.  Μετά ήρθε και η ιστορία, η ιδέα ενός blog, μια μικρή αναμέτρηση με τον κόσμο εκεί έξω, αράδιασμα λέξεων και εικόνων, έτσι όπως μόνο ένας ποδηλάτης μπορεί να δει μια πόλη.  Ταξιδεύοντας λοιπόν με το βλέμμα ενός αναβάτη.  Εμπειρίες, ακούσματα, προτάσεις, όλες οι αισθήσεις να πιάνουν την καθημερινή ζωή της Αθήνας και να προσπαθούν να την περάσουν στον άγνωστο εκεί έξω αναγνώστη.  Με την ελπίδα να τον αγγίξει, να τον προβληματίσει.

Ταξίδεψε και μακριά σε βαλίτσες και cargo αεροπλάνων, σε τρένα και λεωφορεία στην Ελλάδα, σε πόλεις που επενδύουν πια σε αυτό και το αγκαλιάζουν με στοργή, όπως το Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο... Γύρισε και πάλι πίσω και πείσμωσε ακόμα πιο πολύ και βάλθηκε και άλλο να παλεύει για αυτό που πιστεύει... Γιατί γύρω του πια έβλεπε κάθε μέρα, πως πολλά, ακόμα πιο πολλά ποδήλατα έβγαιναν στους δρόμους, έβλεπε πως ξαφνικά ένα κίνημα άρχισε να ωριμάζει, πως οι πρώτοι 100 σε μια απλή λίστα με emails, έγιναν 10.000, έγιναν αναβάτες στο κάτι διαφορετικό, στο κάτι που δίνει κουράγιο για μια ζωή λίγο διαφορετική...  Και όλα αυτά σε μια πόλη που οι πολιτικοί ιθύνοντες εξακολουθούν να καταστούν εχθρική για όλα αυτά τα πετάλια που άρχισαν πια να κάνουν δυναμική εμφάνιση, να διεκδικούν όλο και πιο πολύ το δικαίωμα της συνύπαρξης τους με όλα τα τροχοφόρα.  Ξεπήδησαν και άλλες ομάδες, βόλτες Παρασκευές βράδια και Critical Μάζες Ποδηλατών κάτι Δευτέρες, εκδηλώσεις, film festivals, ένας ολόκληρος καινούριος κόσμος εκεί έξω που απλά φωνάζει ότι είμαστε εδώ, είμαστε πολλοί και θα γινόμαστε ακόμα περισσότεροι.  

Τι πιστεύει λοιπόν, αγαπητέ αστικέ "Athensville" το μικρό σπαστό ποδήλατο;  Ότι σε αυτό το ville (πολιτεία) που ζούμε, αλλά και σε κάθε πολιτεία της Ελλάδας, το ποδήλατο αποτελεί μια λύση εξόδου από τη μιζέρια που μας έχει κατακλύσει.  Πως μαζί με το Ποδήλατο και τις υποδομές του, έρχεται ένας καλύτερος αστικός πολιτισμός για τον πεζό, τους ΑΜΕΑ, την κοινωνία γενικότερα.  Το ποδήλατο για εμάς τα "παιδιά" της κάθε ηλικίας αυτής της πόλης, είναι ισχυρή άποψη ζωής.  Μια ενεργή στάση ζωής, μια ενέργεια για το περιβάλλον, όχι επειδή ξαφνικά έγινε trendy, αλλά επειδή είναι η ψυχή μας. Είναι μια επιλογή ενάντια στα καλούπια, στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων που αποξενώνουν, μας έχουν κατακλύσει εμάς, τα πεζοδρόμια μας, τις πόρτες μας, τα καρότσια με τα παιδιά μας που ψάχνουν δρόμο να διαβούν, που αποκόπτουν γειτονιές και σκοτώνουν χιλιάδες κάθε χρόνο.

Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, δεν υπάρχει καλύτερο μέσο από το ποδήλατο για να ενώσει χιλιόμετρα, αποστάσεις, ανθρώπους, ζωές.  Μέχρι και έρωτες μου έχει φέρει αυτό το μικρό πραγματάκι, είτε θέλετε να το πιστέψετε, είτε όχι.  Και υπέροχους ανθρώπους που χαίρεσαι να ζεις και να ανακαλύπτεις.  Σε μια κοινωνία που ο αποκλεισμός, ο φόβος για τον άλλο, τον ξένο, αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο στον κοινωνικό ιστό, εμείς μεταξύ μας και με όλους εσάς, σας "χτυπάμε" τα μικρά μας κουδούνια και σας καλούμε να δοκιμάσετε κάτι διαφορετικό, κάτι που μας φέρνει αλληλέγγυους.  Θέλετε απόδειξη;  Φαίνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων που κοιτάνε από τα μπαλκόνια και τα πεζοδρόμια στις βραδυνές βόλτες της Παρασκευής, το γέλιο των παιδιών στις ανοιχτές πόρτες του Βοτανικού, τα μάτια των ηλικιωμένων που σπινθηρίζουν στα καφενεία του Κολωνού, το γέλιο και το χειροκρότημα στις καφετέριες στο Γκάζι, στις έφηβες κοπέλες που κοιτάνε με νάζι από το παράθυρο ενός μαγαζιού, σε όλους αυτούς που λένε αυτό το τόσο όμορφο "Καλό Δρόμο"...

Καλό δρόμο λοιπόν να έχουμε...!  Έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε και να παλέψουμε για να πείσουμε την πολιτεία, τις τοπικές αρχές να δώσουν τόπο στον άνθρωπο και όχι στο αυτοκίνητο, να εντάξουμε σωστές υποδομές στον πολεοδομικό σχεδιασμό αυτής της ταλαίπωρης πόλης.  Το κλίμα πια έχει όμως αλλάξει, το νιώθω στον αέρα, στους ανθρώπους που μιλώ, γιατί απλά πια δεν πάει άλλο.  Στέκομαι εδώ, μπροστά από αυτήν την οθόνη, αυτό το πληκτρολόγιο, γυρίζω το χρόνο δέκα χρόνια πίσω και νιώθω τόσο συγκινημένος που ένα μικρό Αγγλικό ποδήλατο μου έδειξε το δρόμο για μια άλλη ζωή, για σκοπούς σημαντικούς.  Νιώθω συγκινημένος που πια δεν κάνω ποδήλατο μόνος μου, που μπορώ και χαιρετώ κάθε μέρα δεκάδες ποδηλάτες, που πια δεν προλαβαίνω το ενδιαφέρον του κόσμου, τις ερωτήσεις τους,  που όλο και πιο πολλοί εκεί έξω το τολμάτε και προσπαθείτε.  Που καταλαβαίνετε την ανάγκη για μια αλλαγή στη ζωή σας.  Και στη πόλη σας.  Γιατί το αξίζετε.  Εσείς και τα παιδιά σας.  

Ξυπνήστε λοιπόν και εσείς τα ποδήλατα σας που ακόμα μπορεί να "ξεκουράζονται" σε αποθήκες και μπαλκόνια.  Δώστε τους, πάντα με προσοχή για εσάς και αυτά, μια ευκαιρία ακόμα.  Ψάξτε, ενημερωθείτε, πάτε σε μια ποδηλατοβόλτα, το διαδίκτυο είναι γεμάτο πια πληροφορίες, σηκωθείτε, ζείστε, δείτε μια Αθήνα διαφορετική, μια πόλη άλλη.  Πάτε μέχρι το περίπτερό σας.  Και μετά στις πλατείες σας. Και μετά θα έρθουν και τα χιλιόμετρα στην πόλη σας...  

Θα με θυμηθείτε πως το βλέμμα σας δε θα είναι πια το ίδιο, θα καταλάβετε αλλιώς τη ζωή.  Αφεθείτε στο ταξίδι πάνω στις αθόρυβες ρόδες ενός ποδηλάτου, και αυτό θα σας ανταμείψει όπως δεν το φαντάζεστε.  Η Αθήνα έχει ακόμα ευκαιρίες. Και το ποδήλατο είναι μια από αυτές. Ειλικρινά, ο "έρωτας" αυτός δεν έχει τέλος! Το ταξίδι συνεχίζεται...
 Links


ΥΓ: Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη μουσική υπόκρουση από τις πολύ ταλαντούχες κοπέλες Marietta Fafouti and the Band, με ένα καινούριο και φρέσκο άλμπουμ από όπου και το τραγούδι..

"Don't Stop...following your dreams"

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Ένα διαφορετικό FREEDAY! Γιατί ακόμα και στην κρίση οι Ποδηλάτες μπορούν να προσφέρουν!

Photo: Courtesy of G. Mouzakis @ Zanzibar
Το να είσαι ποδηλάτης σημαίνει στάση ζωής.  Όλοι εμείς, εδώ στην Αθήνα, σε μια πόλη απάνθρωπη, όπου για δεκαετίες οι ιθύνοντες αλλά και οι πολίτες εξίσου, δεν έχουν μάθει να σέβονται τον αδύναμο κρίκο, τις ευαίσθητες ομάδες, όπως τα παιδιά, τους πεζούς, την Τρίτη ηλικία, τον ποδηλάτη, τα ΑΜΕΑ, το να κάνουμε πετάλι, είναι από μόνη της μια πράξη ελπίδας, αντίδρασης, αλληλεγγύης ο ένας με τον άλλο.

Στη σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση, κάποιες κινήσεις έχουν τόση σημασία όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε.  Αυτήν την Παρασκευή, οι ποδηλάτες, μπορούν να αποδείξουν ότι παρόλο που περνάνε δύσκολα στη τσέπη τους αλλά και στην καθημερινότητά τους, έχουν μεγάλη καρδιά, τόσο μεγάλη, που μπορεί να γεμίσει ένα ολόκληρο φορτηγό με καλούδια και χρήσιμα πράγματα για το Παιδικό Χωριό SOS.

Σήμερα, Παρασκευή 17/12, στις 21:00 το βράδυ στο Θησείο, στα πλαίσια του θρυλικού και κλασικού "FREEDAY ATHENS", καλούμαστε όλοι να αποδείξουμε ότι δε είμαστε μόνο για βόλτες, αλλά ότι μπορούμε σα μια γροθιά, κόντρα στο μίζερο κλίμα της εποχής μας, να προσφέρουμε ελπίδα.  Ακόμα και να μην κάνετε ποδήλατο, μπορείτε να έρθετε και να αφήσετε κάτι. 
Να δείξουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με Α κεφαλαίο.

Θα υπάρχει αυτοκίνητο από το Παιδικό Χωριό ΒΑΡΗΣ SOS, που θα μαζέψει όλες τις προσφορές.  Από τρόφιμα, όπως Δημητριακά, Όσπρια, Μαρμελάδες, Μέλι μέχρι παιχνιδάκια, αν γίνεται σε άριστη κατάσταση, τα πάντα για παιδιά από 2 εώς 16 ετών.  Όλα μπορούν εύκολα να μεταφερθούν σε μια τσάντα ενός ποδηλάτη!

Και φυσικά μετά ακολουθεί η πιο μεγάλη, φωτεινή, με χιλιάδες λαμπιόνια, στολίδια, τάρανδους, έλατα, φάτνες, τρελή Ποδηλατοβόλτα της χρονιάς που έχει ζήσει η πόλη.  Φέρνουμε και κεράσματα για τους άλλους ποδηλάτες, για τον κόσμο στο πεζοδρόμιο, για την πόλη ολόκληρη.   
Μια ποδηλατοβόλτα που θα αλλάξει το κλίμα της πόλης.
 Κόντρα στην καταστροφή, το ποδήλατο 
είναι πάντα αυτό που στηρίζω θερμά και επαναλαμβάνω:
Ζωή και κοινωνικότητα.

Μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε αν είμαστε όλοι μαζί. 
Το χρωστάμε στο μέλλον μας!
Στο ποδήλατο μας!

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο Facebook, εδώ

Και ορίστε και η αφίσα του event.
 Τέλος, ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στα παιδιά της παρέας του Freeday για αυτό που σκέφτηκαν, για αυτό που κάνουν κάθε Παρασκευή.

Ντυθείτε, στολιστείτε. 
Ή και ακόμα ελάτε όπως είστε!
Αρκεί να είστε εκεί!

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Λόγια στους δρόμους με τα καπνογόνα!


Λόγια των δρόμων, λόγια πολιτών, λόγια απεργίας, λόγια οδομαχίας, λόγια των ΜΑΤ, λόγια μεταναστών, λόγια νεολαίας, λόγια της γιαγιάς, λόγια απαξιωτικά, λόγια αδιάφορα, λόγια ειρωνικά, λόγια αγωνιστικά, λόγια διαδήλωσης, λόγια, λόγια, λόγια...

Λόγια από το (και πάλι) "ανανεωμένο" Αθηναϊκό Κέντρο, 
που πιάστηκαν στα "δίχτυα" καθώς οι φωτογραφίες έκλειναν στιγμές...

Πραξιτέλους:
"Μα η αστική τάξη τα προκαλεί όλα αυτά!"
"Σε πορεία με φέρατε ρε παιδιά ή σε μπάνιο με τις χημείες τους;"
"Που πάμε από εδώ;"
"Να πάμε Φαρμακείο να πάρουμε καμιά μάσκα, ρε..."
"Καλό γκομενάκι αυτό μπροστά..."

Πλατεία Καρύτση:
"Χεστους μωρε τους μ///ες! Πάμε για κανά ρακομελάκι;"
"Μη βάζεις νερό στα μάτια σου λέω!  Εντάξει ρε παιδιά... μη με φάτε λίγο θέλω...!"
"Πλακώνονται στη γωνία;"
"Τα Goodys είναι ανοιχτά, να πάρω μια σαλάτα;"
"Είχε κόσμο πάντως. Πολύ!"


Σταδίου:
"Καλά που ανάβουν και αυτές τις φωτιές και σπάει τις μ...ες των μπάτσων..."
"Ο  Zolotas στέκει;"
"Του σοσιαλισμού οι αρ..ες είναι αυτές. Ψήφιζες και ΠΑΣΟΚ, βλαμμένη...
Εντάξει τι θες, το μετάνιωσα τώρα!"
"Φέρε το πανό"
"Ρε που είναι ο σκούφος μου;"
"Άστα σου λέω Ματίνα, πάλι σκ...α τα έκαναν..."


Καραγιώργη Σερβίας:
Σε κλοιό αστυνομικών που δεν άφηνε τον κόσμο να την ανέβει,
"Αυτό που κάνεις ρε είναι αντισυνταγματικό!"
Απάντηση συναγωνιστή:
"Χε...ε, μεταξύ μας τώρα!"
"Το Μετρό είναι κλειστό, ε;"
"Α πα πα, πράγματα..." γιαγιά
Σε υπαλλήλους σε πόρτα στον Ματσούκα, Ξηροί Καρποί:
"Εσείς καλέ γιατί δεν κάνετε απεργία;  Θα μας λείψουν τα φιστίκια;"
"Προλαβαίνω να βγάλω 40€ από το  ΑΤΜ;"
"Μας έχετε πρήξει πια"... κυρία στον αέρα!


Σύνταγμα:
"Αχχ, δες τα τζιπ..."
Μετανάστης σε μετανάστη, να πλυθεί στο συντριβάνι, σε urdu:
"#¢∞¢#¢∞¶§¶§ ainte ¢§∞#¢∞§§∞"
"Μαρία, πάρε τηλέφωνο το παιδί..."
"Άσε πολύ δακρυγόνο σου λέω, μας πνίξανε πια οι ηλίθιοι!"
"Και στο είπα, σήμερα δεν έπρεπε να κατέβουμε να ψωνίσεις..."
Νεαρό ζευγαράκι


Βουλής:
ΜΑΤ μεταξύ τους
"Ναι ρε'συ, μου ήρθε η μπογιά στη μούρη..."


Βουκουρεστίου:
"Ακόμα να φύγουνε οι μ...ες;" ποιοι δεν κατάλαβα!
"Τα μπάχαλα αυτά είναι κατευθυνόμενα σου λέω... Το λέει και η Γραμματέας..."
εννοεί την Παπαρήγα, μάλλον.
"Να στρίψω στην Πανεπιστημίου ή πέφτει ξύλο;"
"Τα καφέ Ζοναρς μας μάραναν, βλάχοι..."


Πανεπιστημίου:
"Καλά αυτός ακόμα πουλάει κουλούρια;"  
στην όψη του κουλουρτζή που τα μάζευε στο χαμό.
"Ρε συ... δες το Άττικα το κλέψανε; Είσαι ηλίθιος ρε/ κάτι μάρμαρα μόνο, 
θα τρέχει αύριο η μαντάμ στην Πεντέλη..." 
Γέλιο, 2 νεολαίοι!
"Ναι τώρα έφτασα, γιατί το Πανεπιστήμιο ήταν κλειστό.  Ναι θα πάω στη δουλειά.  Ξέρεις τι έχω να καθαρίσω;  Άσε με, κάθε φορά τα ίδια πάλι"
Καθαρίστρια του City Link.

"Σκατά και η μέρα σήμερα"
"Άκουσα αλλάζει ο καιρός... κρύο λέει"


"Αυτό είναι χειροβομβίδα;"
"Τάσο, έλα να πάμε μέχρι το Σύνταγμα να πάρουμε ταξί..." !!


MERRY CHRISTMAS ATHENS!

Και ένα βαλσάκι για να είμαστε στο πνεύμα της εποχής!

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Το Θαύμα που συντελείται στη "Ζωντανή Βιβλιοθήκη"

Η "Ζωντανή Βιβλιοθήκη" στο ανθρώπινο, αγαπημένο κόσμο της Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης
Αυτή την Κυριακή που σβήνει σε λίγες ώρες θα τη θυμάμαι για αρκετό καιρό.  Μια βόλτα στην Κυψέλη, έλαχε να μου αποκαλύψει καταστάσεις, ανθρώπους, στιγμές, απαντήσεις, ερωτήσεις, να μου θυμίσει τη σημαντικότητα της ανθρώπινης προσπάθειας, ιδέας και οργάνωσης.  Τη δύναμη της θέλησης για να προσφέρεις κάτι χειροπιαστό στο συνάνθρωπο. Την προσφορά όπως είναι στην πηγαία της μορφή.  Μόνο με το να είσαι παρών, να μη φοβάσαι να ανοιχθείς σε αγνώστους, να μη φοβάσαι να εκθέσεις τη δική σου ιστορία, με μόνο όπλο την απλή επικοινωνία.  Ανιδιοτέλεια.  Μια λαμπρή ιδέα!

Αυτή την Κυριακή, ανακάλυψα τη "Ζωντανή Βιβλιοθήκη"!  Είχα ακούσει εδώ και καιρό για αυτή την προσπάθεια και όλο ήθελα να πάω να εξερευνήσω περί τίνος πρόκειται αλλά όλο κάτι συνέβαινε και δεν προλάβαινα.  Μετανιώνω που δεν το είχα κάνει νωρίτερα.  Η "Ζωντανή Βιβλιοθήκη" δεν αποτελείται από χάρτινα βιβλία, όπως λένε και οι οργανωτές, αλλά  από ανθρώπους που έχουν όλη την καλή διάθεση, για εμένα την "ευτυχία", να μοιραστούν με τον κάθε άγνωστο τη ζωή τους, τις εμπειρίες τους, να σε κοιτάξουν κατάματα και να απαντήσουν με τόλμη και θάρρος σε όλα τα ταμπού, τα στερεότυπα, τις απορίες, τις ερωτήσεις που θέλεις να ρωτήσεις και δεν ήξερες πως και που.  Σε θέματα που μπορεί να σε απασχολούν ή να σε έχουν κάνει να αισθάνεσαι άβολα.  Σε θέματα που νιώθεις πως πρέπει να ψάξεις λίγο παραπάνω.  Σε θέματα που εσένα σε ξεβολεύουν και σε προκαλούν να έρθεις αντιμέτωπος/η. Κόντρα στις προκαταλήψεις, σε αποκλεισμούς, η "Ζωντανή Βιβλιοθήκη" αποτελεί μια μικρή νησίδα απέραντης γενναιοδωρίας σ' ένα κόσμο εκεί έξω που φοβάται να είναι ρεαλιστής.  Να αντιμετωπίσει καταστάσεις.



Δε δανείζεσαι βιβλία, αλλά απλούς εθελοντές, ενεργά μέλη της κοινωνίας, που άφοβα, ακομπλεξάριστα είναι εκεί, σε περιμένουν σ'ένα "ράφι" από ανθρώπινες ιστορίες, που μπορείς να διαλέξεις, να "ξεσκονίσεις" και να ακούσεις.  Μια καρέκλα, ένα τραπέζι, μια κούπα καφέ και ένας άνθρωπός εκεί απέναντί σου, μπορούν να σου ανοίξουν τόσα μονοπάτια, τόσα παράθυρα, τόση γνώση από μια απλή κουβέντα.   Να σπάσεις δικούς σου τοίχους. Ακόμα και να αντιμετωπίσεις αυτό που φοβάσαι. Τα θέματα αρκετά και διάφορα.  Θέματα που "τσιμπάνε", που πολλοί δε θέλουν ποτέ να αντιμετωπίσουν. Ιστορίες που ζωντανεύουν.

Όπως ενός οροθετικού ανθρώπου.  Ενός απεξαρτημένου και ταυτόχρονα παραπληγικού. Ομοφυλόφιλων ανθρώπων που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ανθρώπων με Νανισμό.  Με μειωμένη όραση, ή ανθρώπων με προβλήματα ακοής που μεγάλωσαν από δυο γονείς που άκουγαν τα πάντα.  Μια μετανάστριας από την Αφρική ή τη Βηρυτό και τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή και ασφάλεια, μακριά από πολέμους, φτώχεια και έλλειψη μέλλοντος.  Ενός "αναρχομπάτσου", που όλοι μπορεί να τον αποκαλούν γουρούνι, αλλά που ο ίδιος τελικά να μην είναι έτσι!  Ιστορίες μοναδικές, ιστορίες συγκλονιστικές, ιστορίες που δε σου λέει κανένας.  Παρά μόνο ο εθελοντής της "Ζωντανής Βιβλιοθήκης".

Διαβάζοντας τη λίστα με τα "βιβλία"...

Τα "Βιβλία" έχουν ιστορίες να πούνε, αρκεί να τα περιμένεις να τελειώσουν από τους "αναγνώστες-δανειστές".  Τα πράσινα είναι διαθέσιμα, τα κόκκινα κατειλημμένα.
Μη νομίζετε όμως πως είναι τόση απλή διαδικασία για να στηθεί ένα τέτοιο έργο προσφοράς. Απαιτείται κόπος, χρόνος, απεριόριστη προετοιμασία και προσπάθεια από τους εθελοντές που προσφέρουν αγόγγυστα τον ελεύθερο χρόνο τους και όχι μόνο.  Περιμένοντας να "επιστρέψει" το ανθρώπινο βιβλίο μου για να το "διαβάσω" και εγώ, μίλησα με τη Ζωή που ασχολείται ενεργά με το όλο εγχείρημα.  Στα μάτια της είδα αυτό που διακρίνω πάντα καλά από τις ματιές των ανθρώπων που πιστεύουν τόσο πολύ σε αυτό που κάνουν.  Το ξέρω.  Το έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια στα μονοπάτια του ακτιβισμού, της κοινωνικής προσφοράς. Την αγάπη για το σύνολο.  Την πίστη ότι μόνο με σκληρή, μεθοδική, ανιδιοτελή δουλειά καταφέρνεις τομές σε πεδία που πολλοί δε θέλουν να ασχολούνται.  Την ελπίδα.  Την αλληλεγγύη.

Η Ζωή μου αποκάλυψε τις λεπτομέρειες.  Η όλη ιστορία και ιδέα, ξεκίνησε από τη Δανία, όταν ένας φίλος μιας παρέας, Μουσουλμάνος, δέχτηκε μια νύχτα επίθεση με μαχαίρι από ρατσιστές.   Ευτυχώς επέζησε. Τα παιδιά αυτά όμως δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια. Ένιωσαν πως κάτι έπρεπε να κάνουν.  Δημιούργησαν μια ομάδα που ονομαζόταν "Stop the Violence" και σκοπός της ήταν να θέσουν όρια, να έρθουν αντιμέτωποι με τη βία στη Δανέζικη κοινωνία.  Σε λίγο καιρό είχαν σχεδόν 30.000 μέλη.  Ώσπου το 2000 ήρθε μια πρόσκληση από τον Δ/ντη του Roskilde Festival, Leif Skov για την οργάνωση κάποιας δραστηριότητας στα πλαίσια του φεστιβάλ, που αποτελεί παρεμπιπτόντως ένα πολύ μεγάλο μουσικό γεγονός για τις Σκανδιναβικές χώρες. Η παρέα έψαχνε κάτι το διαφορετικό.   Και έλαμψε μια λαμπρή ιδέα. Σκέφτηκαν, πολύ έξυπνα, πως αν θέλεις να αλλάξεις κάποια πράγματα στην κοινωνία, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το απλά να φέρεις την κοινωνία σε επαφή με τις φοβίες της, τα στερεότυπά της, στις ανθρώπινες μορφές τους.  Ένας άνθρωπος, απλά να γνωρίσει έναν άλλο άνθρωπο.   Ο αστυνόμος να κάτσει απέναντι στον graffiti designer.  O οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, απέναντι σε μια λεσβία. Ένας πολιτικός με έναν αναρχικό.  Εκείνες τις ημέρες του φεστιβάλ, περίπου 75 ζωντανά "βιβλία" έκαναν τη μεγαλειώδη αρχή και διαφορά.  Η επιτυχία ήταν άνευ προηγουμένου.  Ήταν συγκινητική, ελπιδοφόρα, κάτι το πολύ ιδιαίτερο συνέβαινε πια στην ατμόσφαιρα αυτού του φεστιβάλ.  Κάτι μοναδικό!  Μέσα σε λίγο διάστημα η ιδέα εξαπλώθηκε, αγκαλιάστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Nordic Minister Council, πέταξε, βρήκε γόνιμο έδαφος να ανθίσει σε τουλάχιστον 27 χώρες, να παλέψει με τα παράσιτα των προκαταλήψεων που μας αγγίζουν σε όλο το Δυτικό κόσμο και όχι μόνο.  Υπέροχο ναι, δύσκολο δε.


Η αυτοδιαχειριζόμενη Δ. Αγορά Κυψέλης ένα δώρο στη κοινωνία της περιοχής...

Σα σκηνικό από άλλη εποχή...
 Δύσκολο, γιατί όπως εξηγεί και η Ζωή, το πρώτο πράγμα που πρέπει να οργανώσεις είναι ουσιαστικά μια κοινότητα.  Να καταφέρεις να δημιουργήσεις μια συλλογικότητα που αναγνωρίζει τον υπέροχο ποικιλόμορφο κόσμο που ζούμε, να κάνεις τους ίδιους τους κοινωνικά αποκλεισμένους ανθρώπους να καταλάβουν αρχικά ο ένας τον άλλο, γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, ακόμα και στις ομάδες αυτές, υπάρχει ένας ιδιόμορφος "ρατσισμός", αφού η κάθε ομάδα δυστυχώς δεν έχει γευτεί και κάτι διαφορετικό στο πετσί της και μπορεί να αντιδρά ανάλογα.  Ένας γκει π.χ. μπορεί να μη συμπαθεί τις λεσβίες.  Ένας Αλβανός να στρέφεται κατά ενός έγχρωμου μετανάστη. Μόνο αν κοιτάξεις πρώτα κατάματα τον εαυτό σου και τον αντιμετωπίσεις, τότε μόνο μπορείς να νιώσεις ειρήνη με εσένα και να πεις την ιστορία σου. Και μετά η πρόκληση του να στήσεις ένα μηχανισμό, ώστε οι άνθρωποι να αυτοοργανωθούν και μέσα από την αυτοχρηματοδότηση και την εθελοντική εργασία, να καταλήξουν στο στήσιμο της "Ζωντανής Βιβλιοθήκης", που στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που όλοι βιώνουμε,  με τη έξαρση του ρατσισμού σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας, με εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες που ζούνε στα άκρα της κοινωνίας, με την υποβάθμιση ολόκληρων περιοχών του ιστορικού κέντρου της πόλης, μπορεί να προσφέρει ένα καταπληκτικό, θαυματουργό εργαλείο κατανόησης, εξερεύνησης της συνύπαρξης μας, εκπαίδευσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου, την καταστροφή του αποκλεισμού.

Στα τραπεζάκια λόγια ανταλλάσσονται, απόψεις και στερεότυπα καταρρέουν.
Και τα παιδιά της συλλογικότητας έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά.  Υπάρχουν οι "Βιβλιοθηκάριοι" που φροντίζουν τα "ζωντανά βιβλία", φροντίζουν να τηρείται μια οργάνωση, όπως η μισή ώρα που έχει ο καθένας συνομιλητής με το "βιβλίο" του,  ακόμα και τον καφέ ή το τσάι που θα προσφέρουν στο "ζωντανό βιβλίο". Ένιωσα μια υπερχείλιση αγάπης για τον άνθρωπο που εδώ που τα λέμε "ξεγυμνώνεται" μπροστά στην κάθε ερώτηση ενός άγνωστου.   Ευγενέστατοι όλοι, διακριτικοί, υπέροχοι!  Στο τέλος δε, έχεις και τη δυνατότητα σ' ένα φυλλάδιο να αξιολογήσεις την εμπειρία σου και να προτείνεις και άλλες ιδέες.  Θα σημειώσω πως υπάρχουν και άλλα θέματα που οι διοργανωτές θα μπορούσαν να καλύψουν, όπως περιπτώσεις π.χ. πρώην φυλακισμένων, ή την Τρίτη Ηλικία που όλοι φοβόμαστε να ανακαλύψουμε, περιπτώσεις ανθρώπων όπως μιας κακοποίησης και πως προχώρησαν τη ζωή τους.  Κατανοώ βέβαια τη δυσκολία του να μαζέψεις τέτοια θέματα και τους βγάζω το καπέλο ακόμα και για αυτά που έχουν τολμήσει να ακουμπήσουν.

Η δική μου όμως αποκάλυψη, ήρθε με τα δύο πραγματικά εξαιρετικά άτομα που κατάφερα να συνομιλήσω.  Συγκλονίστηκα  με την αξιοπρέπεια, τη δύναμη, τη θέληση για ζωή ενός πρώην απεξαρτημένου ανθρώπου που μάλιστα αναγκάστηκε να χάσει με ακρωτηριασμό και δύο μέλη του σώματός του, αφού όταν τον βρήκαν 8 μέρες μετά από υπερβολική δόση στο δρόμο σε ημιθανή κατάσταση, υπέφερε ήδη από γάγγραινα.  Βίωσε τον κοινωνικό αποκλεισμό ενός πρώην τοξικομανή αλλά και ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα.  Άκουγα αυτόν τον άνθρωπο, ρώτησα αυτά που πάντα αναρωτιόμουν για αυτήν την κοινωνική ομάδα και σχεδόν δάκρυζα. Αλήθεια σας λέω...  Σφιγγόμουν να το κρύψω γιατί δεν ήθελα να αισθανθεί άσχημα, αλλά ένιωσα τόσο κατανόηση, άκουγα τους ήχους από τα στερεότυπα μας που έχουμε για αυτά τα άτομα να γκρεμίζονται εκεί μπροστά μου, να τον θαυμάζω και να προσπαθώ να καταλάβω πως βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση, τις απόψεις του.  Για το πως το ίδιο το σύστημα προωθεί τελικά τα ναρκωτικά, τα δύσκολα χρόνια στους δρόμους, τους ανθρώπους που ήθελαν να τον βοηθήσουν και δεν τους άκουγε, τα προγράμματα της απεξάρτησης που, ναι, τα σέβεται, παράγουν έργο, που θυμώνει που η πολιτεία δε βοηθά όσο έπρεπε το έργο τους.  Τι να σας λέω τώρα;  Αποκάλυψη...


Και μετά η συνομιλία με ένα νέο παιδί, οροθετικό, ένα γλυκύτατο άνθρωπο, που αντιμετώπισε με τόση δύναμη αυτό που του συνέβη, που βρήκε όπως είπε τη δύναμη και έκανε αυτο το γεγονός απόφαση για αλλαγή της ζωής του προς το καλύτερο.  Με μια ισχυρή ψυχολογικά θετική στάση, θέληση για να βοηθήσει τον κόσμο εκεί έξω, εσπάγε εκεί απλά με τη φωνή του καλούπια, μιλούσε για αυτό που αρκετοί εκεί έξω φοβούνται με τόσο άνεση, τόσο κουράγιο.  Εξηγούσε ψύχραιμα πως αντιμετώπισε την κατάσταση, στη συγκίνηση που ένιωσε όταν οι φίλοι του και οι άνθρωποι που τον αγαπούσαν στάθηκαν πλάι του. Η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο, που μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή, αρκεί εσύ, αν σου συμβεί, να βρεις το σθένος και να δείξεις ότι το αντιμετωπίζεις με μια δύναμη που τελικά περνά στους άλλους.  Πως όλα λύνονται, πως τελικά όλα ξεκινάνε από τον εαυτό σου και πως όσο εσύ το δέχεσαι και το αντιμετωπίζεις ως ένα γεγονός, τόσο μπορείς να αντεπεξέλθεις, να προχωρήσεις, να αλλάξεις προκαταλήψεις και να παλέψεις για τα δικαιώματα σου, τον κοινωνικό αποκλεισμό που ίσως σου συμβεί. Αν και όπως ανέφερε τελικά τα περίμενε αλλιώς και αλλιώς τελικά αποδείχθηκε ότι ήρθαν τα πράγματα.  Στο καλύτερό τους.  Και αυτό ισχύει για οποιαδήποτε πάθηση εκεί έξω, για οποιοδήποτε θέμα υγείας.

Δύο υπέροχοι άνθρωποι. 
Δύο πραγματικοί αγωνιστές της ζωής. 
Δύο και άλλοι τόσοι εκεί μέσα...


Αξιολογώντας τη "Ζωντανή Βιβλιοθήκη"
Στάθηκα πάνω από το ηλεκτρικό καλοριφέρ να ζεσταθώ.  Στα χέρια μου είχα μια κούπα ζεστό τσάι που μου ετοίμασε η φίλη Κ. από τη Συνέλευση της Δ. Αγοράς...  Στάθηκα εκεί, ψιλοπαγωμένος, αφουγκράστηκα, κοίταξα γύρω μου ικανοποιημένος και τότε ήρθε ένα μικρό δάκρυ στο μάτι...  Γύρισα στη φίλη μου, που είχε και αυτή ήδη πάρει απαντήσεις, είχε ανακαλύψει, ξεσκεπάσει δικές της ανησυχίες, δικά της ερωτήματα και απλά της είπα: "Αυτό που γίνεται εδώ σήμερα, είναι τόσο σημαντικό.  Είναι συγκλονιστικό! Το νιώθεις;"  Μου έγνεψε ένα ναι και μείναμε εκεί και οι δύο, απλά αμίλητοι, να κοιτάμε το μικρό "θαύμα" της ανθρώπινης ψυχής που συνέβαινε η ώρα 4 το απόγευμα σε μια γειτονιά της Αθήνας...  Μακάρι να μπορούσε να εξαπλωθεί σε όλες τις γειτονιές της πόλης, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.  Πόσα "τείχη" θα κατέρρεαν... 

Ένα "θαύμα", που πρέπει, ειλικρινά να το ζήσετε και εσείς για να καταλάβετε τι σημαίνει.  Γιατί τα γραπτά τα λόγια δεν μπορούν να αντικαταστήσουν, όσο και αν προσπαθούν σε αυτό το ρημάδι το πληκτρολόγιο, να σας μεταφέρουν την ενέργεια της πράξης αυτής.  Της ελπίδας ότι υπάρχουν ακόμα εκεί έξω άνθρωποι, προσπάθειες που δε θα αναφέρουν ποτέ στα ηλίθια τηλεοπτικά πάνελ, αλλά μπορούν να μαθευτούν έτσι από το διαδίκτυο, από στόμα σε στόμα, από άνθρωπο σε άνθρωπο.  Μοναδικές ζωντανές ιστορίες, μοναδικά "ζωντανά" βιβλία.  Πόσο ανάγκη έχουμε όλοι από αυτό το διάβασμα. Από αυτό το "δανεισμό" μιας άλλης ζωής.  Έστω και για μισή ώρα!  Ευχαριστώ όλους εκεί στην παγωμένη αγορά, γιατί σήμερα μου προσθέσατε ένα ακόμα λιθαράκι στην κατανόηση του συνάνθρωπου, στις εμπειρίες της ζωής μου.  Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.  Θα σας έχω πάντα εκεί...

ΥΓ:  Περισσότερα θα δείτε εδώ για να είστε και ενήμεροι 
για την επόμενη δράση της "Ζωντανής Βιβλιοθήκης":