48 ώρες στους λόφους του San Francisco!

Από το παράθυρο του διαμερίσματος στην όμορφη περιοχή του Pacific Heights, η ομίχλη που έρχεται και φεύγει, αφήνει το μάτι κατά διαστήματα να χάνεται στους λόφους αυτής της μοναδικής πόλης.  Ανάμεσα από ουρανοξύστες του 80 και Βικτωριανά σπίτια του 1920, το San Francisco, αποτελεί ένα συνονθύλευμα από γειτονιές που αλλάζουν στο λεπτό από ένα δρόμο ή ένα πάρκο.

Από το Embarcadero και τα Pier, που τελειώνει το Financial District με τους γυάλινους, σχετικά λιγοστούς ουρανοξύστες, αρκετούς όμως για να συμπληρώσουν το Αμερικάνικο αστικό όνειρο (οι κάτοικοι του San Francisco, όπου όλα συζητιούνται, ήταν στην πλειοψηφία τους αντίθετοι στη Μανχατοποίηση της πόλης και μέχρι ένα σημείο το πέτυχαν), μέχρι βόρεια προς το τουριστικό αλλά πολύ ζωντανό North Beach και πάλι πίσω στο Chinatown. Και από εκεί στη μικρή παλιά "παροικία" των hippies, στο Haight και στο Hayes Valley.  Και συνέχεια στο Castro της ιστορικής συνοικίας όπου τα δικαιώματα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας πήραν σάρκα και οστά και έβαλαν τις βάσεις τους, στο οικογενειακό και κουκλίστικο Noe Valley, όπου τα παιδάκια παίζουν ακόμα στα πάρκα και στους δρόμους, και στο Mission, το πρώτο μέρος της πόλης, που εγκαταστάθηκαν οι ιεραπόστολοι του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης και έτσι γεννήθηκε η πόλη.  Λίγο πιο πάνω, το SOMA, με το μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και τις παλιές αποθήκες, που μετατρέπονται σε lofts και "τρελά" clubs.  Αλλά και στο δυσφημισμένο Tenderloin, που το βράδυ δεν περπατάς και τόσο εύκολα. Και στους πολλούς άστεγους, αφού καλώς ή κακώς η πόλη, με τις αρκετές φιλελεύθερες και ανεκτικές πολιτικές, αλλά και τις πολλές υπηρεσίες περίθαλψης και σίτισης, έχει γίνει κάτι σαν ένας πόλος έλξης για την ευπαθή αυτή κοινωνική ομάδα, που όμως σηκώνει και μεγάλα κύματα αντιπαράθεσης για το μέλλον της.

Την πρώτη ημέρα, ακόμα ζαλισμένος από το jet lag, ένιωσα ωραία μεν, αλλά λίγο περίεργα δε. Περπατούσα στους δρόμους (πάντα αυτό είναι το καλύτερο για μια πόλη, να πιάσεις τον αέρα της, τα μουσεία μπορούν να περιμένουν) και επιβεβαιωνόταν σε κάθε βήμα, αυτή η απεραντοσύνη και το "μεγάλο" των ΗΠΑ, του χώρου που απλά είναι αχανής.  Των "μεγάλων" δρόμων, των "μεγάλων" σπιτιών, των "μεγάλων" αυτοκινήτων... Περίεργο, αλλά κάτι μου έλειπε.  Εντόπισα πως τελικά, έχω μάθει στο στρίμωγμα της Ελληνικής και όχι μόνο πόλης, στα στενάκια, στον ένα που πέφτει πάνω στον άλλο, στη "μεσαιωνική" εμπορική, εννοώντας μαζεμένη εμπορική δραστηριότητα εντός των τειχών του αστικού κέντρου και της βαβούρας.  Εδώ, πρέπει να κατέβεις μόνο στο Downtown για να το νιώσεις αυτό, αφού οι γειτονιές είναι σαν μικρές πολιτείες μέσα στην πόλη, με τους δικούς τους ρυθμούς.

Τη δεύτερη μέρα, άρχισα να μπαίνω στο κόλπο.  Αφήνεις εσύ όσο θέλεις τη βαβούρα να μπει στο προσωπικό σου πεδίο, έχεις εσύ την επιλογή να περπατήσεις ανάμεσα από τα ψηλά κτίρια και τα πλήθη, κυρίως Ασιατών τουριστών στη φημισμένη και ιστορική Market Street, ή να απολαύσεις το Καλιφορνέζικο αέρα στο Mission με τα χρωματιστά σπιτάκια, τα πάρκα με τους φοίνικες και να φας εκπληκτικό homemade παγωτό ή να ψωνίσεις στα καταστήματα, που ανθίζουν αυτό τον καιρό, με τοπικά, βιολογικά προϊόντα σε ένα ευλογημένο τόπο που παράγει τα πάντα.  Να ψωνίσεις στα Farmers Markets, που μόλις χθες, δοκίμασα κάτι νεκταρίνια-μέλια που έχω καιρό να φάω στην Αθήνα.  Και οι τιμές, φυσικά, σχεδόν παντού καλύτερες. 

48 ώρες και αισθάνομαι σα να είμαι εδώ και καιρό σε αυτή την πόλη!  Ανεξήγητο, αλλά είναι αλήθεια.  Σαν να είμαι εδώ μήνες.  Ξαφνικά, από τις βόλτες με τα Cable Cars, που σε ανεβάζουν στους τόσο απότομους λόφους και προσφέρουν μια εικόνα μεσοπολέμου, μέχρι μια βραδιά στο musical Dreamgirls στο Curron Theater και από το sushi στο Japantown μέχρι τα απογευματινά κρασάκια με τυρί Καλιφόρνιας στο Cafe Dell'Uva στο North Beach, όλα μοιάζουν οικεία.  Η αρχική μου δυσπιστία, μέρα με τη μέρα μετατρέπεται σε αποκάλυψη.  

Σε ένα κολλάζ από το Αμερικάνικο τρόπο ζωής.  Με τα όλα του... 

Στις γειτονιές του Pacific Heights, τα κουκλίστικα χρωματιστά σπίτια επιβεβαιώνουν το Αμερικάνικο όνειρο!

 

Και οι χαρακτηριστικές γειτονιές με τα ξύλινα σπίτια της κυρίας Βικτωρίας!

Με τους σεισμούς έχουν επιβιώσει προφανώς... Ο τελευταίος μεγάλος ήταν το 1989.

Παίζοντας κουτσό στις γειτονίες του Japantown.

H πλατεία ειρήνης του Japantown . Η Ιαπωνική παροικία, έχει περίπου 150 χρόνια παρουσίας στην πόλη και αφού υπέφερε αρκετά, κατά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου το επίσημο κράτος τους μάζεψε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να πληρώσει αποζημιώσεις και να ζητήσει συγγνώμη σχεδόν 40 χρόνια μετά, πλέον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πόλης!

To Swan Oyster Depot στο 1517 Polk Street, είναι το καλύτερο εστιατόριο με οστρακοειδή στην πόλη, γι' αυτό και οι ουρές.

Και η άλλη πλευρά της πόλης...

Πατούσες στον ήλιο, που παίζει συνέχεια παιχνίδια στην ομιχλώδη πόλη

Τα ποδήλατα που έχω δει δε λέγεται.  Και είναι ΟΛΑ, απλά τέλεια!  Αλλά ακόμα πως τα καταφέρνουν με τόσες ανηφόρες αποτελεί είδος προς μελέτη.  Και μετά λέγαμε για την Αθήνα!

Από τις πόλεις, λίγες στις ΗΠΑ, που έχουν πραγματικά καλές συγκοινωνίες και τα λεωφορεία έχουν και ειδικές ράγες μπροστά για να βάζεις το ποδήλατό σου και να μην κουράζεσαι στις ανηφόρες.

Με τέτοιο υγρό κλίμα οι ορτανσίες στη διάσημη Lombard Street οργιάζουν.

Από τους πιο πολυ-φωτογραφημένους δρόμους στην Αμερική, αλλά και από τους πιο ακριβούς.  Εδώ τα σπίτια ξεπερνάνε σε αξία τα 2 εκκ δολάρια... Είναι όμως υπέροχα!  Έχεις βέβαια και τους εκνευριστικούς τουρίστες, σαν και εμένα στο κατώφλι σου!

San Francisco skyline!

Ένα από τα "φθηνά" σπιτάκια στη Lombard Street

Grafiti στο North Beach

Μα φυσικά και έχει πάρκα.  Στην Αθήνα είμαστε;

Τα χαρακτηριστικά καπελάκια - ψαθάκια, που φυσικά ψώνισα, έχουν το μαγαζί τους που λέγεται Goorin Bros Hat Shop στη οδό 1612 Stockton, North Beach.  Αξίζει πέρα για πέρα να πάρετε είτε από εδώ, λίγο πιο ακριβά, είτε από αλλού, που βρήκα φθηνότερα.  Είναι το καλύτερο σουβενίρ!

Στο Dell' Uva, ήπιαμε τα κρασιά μας από την Καλιφόρνια που ήταν εξαιρετικά και δοκιμάσαμε μπρουσκέτες και τοπικά τυράκια, με τη φιλενάδα και συνάδελφο ηθοποιό Laurie Burke!

Στο Embarcadero, η ομίχλη κατεβαίνει από τα ψηλά κτίρια, σχηματίζοντας μοναδικές εικόνες.

Κάθε Παρασκευή στο μπαρ του ξενοδοχείου Americano, μαζεύεται όλος ο καλός κόσμος του Financal District.  Κοινώς αν θέλετε πλούσιο Αμερικανό σύζυγο, έρχεστε σε αυτό το νυφοπάζαρο!

Στο μικρό farmers organic market του Fillmore Street...  Έφαγα κάτι φράουλες και νεκταρίνια, άλλο πράγμα.  Λίγο πιο κάτω έχει και το μαγαζί με τα καπελάκια...  The Fillmore Hat Shop!

Στο Mission, και συγκεκριμένα στη Valencia Street, η δυναμική παρουσίας της κοινότητας, με μαγαζιά κοινής ωφελείας και μεταχειρισμένα είναι αισθητή!

Το δραστήριο Womens Center της περιοχής, με τα χαρακτηριστικά grafiti, στην 18th Street.

To Bi-Rite, είναι το MUST go τοπικό μαγαζί με υπέροχα προϊόντα όλα, τοπικά, φρέσκα και καλά! Gourmet Paradise!

Και λίγα μέτρα πιο κάτω, το αδερφάκι του με απλά το παγωτό που "δεν υπάρχει" και το πετύχαμε χωρίς ουρές.

Γεύση "Brown Sugar"... More @ www.biritecreamery.com

To παγωτατζίδικο!

Mission Dolores Park, με τους Καλιφορνέζικους φοίνικες!

Χαρούμενα και έξυπνα μηνύματα!  No Smoking... (Σημείωση:  Είναι απίστευτο, αλλά ο καπνός δεν υπάρχει σε παρουσία σχεδόν πουθενά. Εννοώ δεν καπνίζουν, παρά ελάχιστοι!  Οι Αμερικανικές καπνοβιομηχανίες άλλωστε, έχουν βρει τα ηλίθια "μαγκιόρικα" θύματα στην Ελλάδα, άλλωστε που ακόμα το διαβουλεύεται.  Εδώ είναι τρόπος ζωής)

Η θέα από το πάρκο στην πόλη... τέλεια!

Η ομίχλη κάνει βόλτες!

Το μαγαζί που όλα ξεκίνησαν για τα πιο ωραία, personal made, ακριβά αλλά... φεύγα ποδήλατα.  To Bespoke! www.bespokecyclessf.com

Φράουλες στις γειτονιές του Castro και στο Noe Valley

The Castro!!

Στην καρδιά της ιστορικής κοινωνίας για τη Lesbian και Gay κοινότητα

Ακομπλεξάριστα, υπερήφανα η σημαία κυματίζει στην πλατεία του Harvey Milk.  Αν δεν έχετε δει το Milk, να το δείτε.  Εκπληκτικές ερμηνείες από το Sean Penn, που δίκαια πήρε το Όσκαρ!

Η πόλη έχει πάρει παλιά τραμ από όλο τον κόσμο και τα έχει εντάξει στις συγκοινωνίες της.  Εδώ μια βόλτα με το Louisville τραμ προς τη Market Street από το Castro!

Και φυσικά, δε λείπουν τα μεγάλα εμπορικά κέντρα.  Westfield Shopping Center!

Διαφημίσεις και ομίχλη! Και η φίλη Ελενίτσα!

Union Square! Η χαρά του καταναλωτή!

Το Curran Theater, όπου και τα Dreamgirls, μια ιστορία για την ιστορία του Motown! Καλό ήταν και είχαμε, να είναι καλά η Laurie, πρώτη θέση στην πλατεία σε καλή τιμή!

Σας άρεσε;

Σιγά μην σας άφηνα έτσι!

Κυριακή πρωί και σε μια ώρα, με το αυτοκίνητο πάμε να δούμε τους γκρεμούς του Ειρηνικού από το πιο διάσημο παραλιακό δρόμο της Δ. Ακτής, το Scenic Highway 1, στο δρόμο για Santa Cruz και Capitola!

Εκδρομούλα!!

ΥΓ:  Για κάποιο λόγο, περνάει η μπογιά μου εδώ στις 40αρες Αμερικανίδες, και όχι μόνο, που χθες στο θέατρο 2-3 σταμάτησαν τη Laurie στο διάλειμμα και σημείωναν πόσο handsome είναι ο φίλος σου και sweet!  Λες να κάνω καριέρα εδώ?  A χα χα!