STOP PRESS: Εξάρχεια... Όμορφοι άνθρωποι, όμορφα πάρκα ονειρεύονται...

Στο φύτεμα...
Σαν να μη βλέπω ΣΚΑΙ, Δημάρχους, Πρωτοψάλτη και άλλους μαϊντανούς. Ξέχασα, αυτοί πάνε στα εύκολα...
"Να έχει η βίλα στην Πολιτεία θέα τα καμμένα, ανεπίτρεπτο Μαντάμ Σουσού μου..."

Χάρηκα, γιατί οι ποδηλάτες ήταν πανταχού παρόντες. Δείγμα των ανθρώπων που φέρουν ποδήλατο...

Παίζοντας "πλατεία Volley"...

Φτάνω Εξάρχεια, στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη, Ναυρίνου και Ζωοδόχου Πηγής...

Ο ήχος από το τρυπάνι διαπεραστικός και όπως πάντα ενοχλητικός, αλλά αυτή τη φορά δεν ενοχλείται κανένας. Είναι ένας ήχος διαφορετικός, δε γκρεμίζει τοίχους για να έρθουν να χτίσουν, να πέσει τσιμέντο, ούτε για να περάσουν καλώδια και σωλήνες και μετά να καλυφτεί η τρύπα από την καυτή άσφαλτο. Αυτή τη φορά, ανοίγει τρύπες για να δεχτεί στα σπλάχνα της η ξεχασμένη Αττική γη, σκεπασμένη χρόνια και χρόνια και που τώρα ξυπνάει, τις λεμονιές, τις πορτοκαλιές, τις ελιές, τα λουλούδια και τις μπουκαμβίλιες, που έχουν φέρει εκατοντάδες άνθρωποι και έχουν ακουμπήσει σε διάφορα μέρη.

Το σώμα σκύβει, τα χέρια σκάβουν με ότι εργαλεία βρουν, τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν, τα πόδια λυγίζουν, τα φυτά παίρνουν τη θέση τους, βολεύονται στο καινούριο τους στέκι. Μια γιορτή ζωής έχει στηθεί, στην καρδιά της πόλης, στην καρδιά των Εξαρχείων. Μια πολύχρωμη γιορτή, που οργάνωσε με πολύ κόπο και φροντίδα η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων, που είναι μια από τις πιο δραστήριες και δυναμικές οργανώσεις πολιτών στην πόλη αυτή. Μια κίνηση που απλά αγαπάει και πονάει το μέρος που διάλεξε να μένει και όχι μόνο, το μέρος που τόσοι και τόσοι προσπαθούν να σβήσουν, να δαιμονοποιήσουν, τα Εξάρχεια.

Το παλιό λάστιχο, κειμήλιο από το πάρκινγκ, γίνεται αμέσως παιχνίδι!

Τα Εξάρχεια, που ενώ έχουν τόσο ανάγκη από ένα πνεύμονα πρασίνου και σε οποιοδήποτε άλλο πολιτισμένο μέρος του κόσμου θα έμπαινε σε άμεση προτεραιότητα η διαμόρφωση μιας πλατείας με υψηλό πράσινο για μια περιοχή με τέτοια πολεοδομικά στοιχεία, στην Ελλάδα του 2009, οι Τοπικές Αρχές, τα συμφέροντα και οι εργολάβοι που μας έχουν πνίξει πια, δεν κάνουν τίποτα παρά μόνο καταστρέφουν πάρκα, ονειρεύονται κτίρια και πάρκινγκ.

Υπάρχει όμως και ο άλλος δρόμος. Των πολιτών που δεν είναι κ. Κακλαμάνη, ο περιφερόμενος θίασος όπως περιφρονητικά και αγενέστατα αρέσκεστε να λέτε με το ύφος των δέκα καρδιναλίων, αλλά χιλιάδες άνθρωποι που ζουν, είναι ερωτευμένοι με αυτή την πόλη και είναι σκεπτόμενοι, γεμάτοι ελπίδες και όνειρα για κάτι καλύτερο. Άλλωστε αν δεν κάνω λάθος εσείς ζείτε στο Χολαργό, ή κάπου προς τα εκεί. Εμείς λοιπόν λέμε όχι στα Parking σας, ναι στα Πάρκα μας! Υπάρχει ιστορία για αυτό το οικόπεδο και για την καλύτερή σας ενημέρωση διαβάστε εδώ.

Ο τοίχος της δημιουργίας. Πάντα αφηρημένης...

Στέκομαι σε μια γωνιά και κοιτάζω αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά μου. Παιδιά, γονείς, νέοι και νέες, άνθρωποι όλων των χρωμάτων και κοινωνικών καταβολών, ένα μελίσσι πολύβουο, πρόσωπα γεμάτα χαρά, ξυλοπόδαροι, οργανοπαίκτες, παρέες που συζητάνε, γελάνε, παίζουνε με τη μπάλα, ανταλλάσσουν προβληματισμούς και απόψεις, η αυτοοργάνωση σε όλο της το μεγαλείο. Είναι τόσο συγκινητικό, που αυτή η διάθεση των ανθρώπων εδώ να αλλάξουν τα πράγματα, πως μπορεί να γίνει κάτι καλό πια σε αυτήν την πόλη, κάνει τα μάτια μου πίσω από τα γυαλιά ηλίου να υγρανθούν. Προσπαθώ να το κρύψω... Σκέφτομαι, πόσο κρίμα είναι, που δεν θέλουν να τους ακούν. Να μας ακούν. Μόνο να κατηγορούν. Υπάρχει τέτοια δίψα για το καινούριο, για μια γειτονιά ανθρώπινη που σέβεται τους κατοίκους της, τους επισκέπτες της, το διαφορετικό.

Φωτογραφίες από τον "περιφερόμενο θίασο"...

Η πιο ελπιδοφόρα εικόνα είναι τα παιδιά, που παίζουν σε μια αυτοσχέδια παιδική χαρά, που στήνεται πρόχειρα με σκηνές από καλάμια και εφημερίδες, πολλές ζωγραφιές πάνω σε χαρτόνι, και ένα ρημαγμένο τοίχο που γίνεται το κάδρο, ένα ουράνιο τόξο από χρώματα πάνω στην πέτρα. Παιδιά ακόμα και σε καροτσάκια με τη μαμά, το μπαμπά, τη γιαγιά, που κοιτάζουν, κάποια είναι τόσο μικρά που μπορούν ακόμα μόνο να βλέπουν με τα αθώα μάτια τους. Ίσως δεν καταλαβαίνουν και πολύ τι γίνεται, αλλά είναι τόσο σημαντικό ότι παίρνουν τέτοια ερεθίσματα κοινωνικής συνεύρεσης. Τα παιδιά αυτά, που οι γονείς τους επιμένουν να μη τα μεγαλώνουν σε πείσμα όλων, σε "ωραία" αποστειρωμένα προάστια, αλλά στη δύσκολη καρδιά της πόλης. Και που αντιστέκονται στη αποβλάκωση που θέλουν να προσφέρουν η τηλεόραση, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, η έλλειψη ελεύθερων χώρων.

Το κουτί της οικονομικής ενίσχυσης περιφέρεται...

Μιλάω με κάποιους από την Πρωτοβουλία των Κατοίκων. Η Βέρα, έχει στο πρόσωπο μια χαρά και μια ικανοποίηση. Κουράστηκαν για αυτό και τόσος κόσμος είναι για αυτούς μια σημαντική κατάκτηση. Αλλά και μια ευθύνη! Η Έλλη έρχεται γρήγορα να με συναντήσει, λίγο "αλαφιασμένη" από το πλήθος που υπάρχει. Έχει καθαρή ματιά, από αυτή που σε κοιτάζει και σε ζυγίζει αμέσως, την καθαρή ματιά των ανθρώπων που έχουν πίστη στο δίκιο, στο σκοπό τους. Έχει όμως και την αγωνία της επόμενης μέρας, την αγωνία της ανάγκης για την περιφρούρηση αυτού του χώρου, της θέλησης κόντρα στο ρεύμα, να γυρίσει ο τροχός. Μ' ενημερώνει ότι το πρωί είχε περάσει από εκεί ο Πρόεδρος του ΤΕΕ, και τους είπε ότι θέλει να γίνουν εδώ τα κεντρικά τους γραφεία...
Λίγο σκοτεινιάζω. Αλλά μου λέει, εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε...

Ότι μπορούμε, ότι μπορούμε κυρία Έλλη μου... Ότι μπορούμε για να συνεχίσουμε να ζούμε, να παλεύουμε εκεί που μας βάζουν άλλοι στεγανά και τοίχους. Γιατί έτσι ο άνθρωπος, δικαιολογεί την ύπαρξη της σκέψης του και της φύσης του. Τη ζωή και το νόημά της. Τουλάχιστον δεν πέφτουμε αμαχητί!


Λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, Τζαβέλλα με Μεσολογγίου, τα σημειώματα, τα πανό, τα λουλούδια της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου είναι εκεί, αδιάψευστοι μάρτυρες μιας σάπιας κατάστασης. Χθες, ο Αλέξανδρος από εκεί ψηλά θα ήταν πολύ χαρούμενος που έβλεπε μια τέτοια γιορτή ΖΩΗΣ, ένα πανηγύρι στη γειτονιά που έφυγε... Το καλύτερο δώρο, το καλύτερο γιατρικό στον πόνο και στη θλίψη ήταν αυτό το ανθρώπινο μελίσσι. Στο στοιχειό ενός τέτοιου γεγονότος, ήταν ξόρκι το πανηγύρι αυτό της ζωής και της προσφοράς...

Η ελπίδα...

Μακάρι όλες οι γειτονιές της Ελλάδας να ήταν Εξάρχεια...

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...
ΣΤΙΣ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 1994 ΕΦΥΓΕ Η ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ...
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ.
ΤΟΤΕ ΠΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΑ, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΟΝΕΙΡΑ...