Θυμάμαι καλά, εκείνο το πρωί της Παρασκευής 10.11.1989, στη Θεσσαλονίκη. Είχε ομίχλη και αυτό το γνώριμο κρύο της πόλης που μαζί με την υγρασία της θάλασσας σε πιρουνιάζει. Προσπαθείς να το πολεμήσεις με τα ζεστά ρούχα, αλλά δεν είναι εύκολο. Χώνεται παντού το άτιμο. Περπάτησα, γρήγορα, γρήγορα για να ζεσταθώ, από το κέντρο που έμενα, με κατεύθυνση τους χώρους της ΔΕΘ.
Πήγαινα στην Τρίτη Γυμνασίου, ήμουν 14 χρονών και συμμετείχα με πολύ ενθουσιασμό, για πρώτη φορά, ως αντιπρόσωπος/δημοσιογράφος από την Ελλάδα, στις συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου Νέων, που έτυχε εκείνη την περίοδο να διοργανώνεται στην πόλη. Το ΕYP (European Youth Parliament), είχε "γεννηθεί" ως ιδέα στο Fontainebleau της Γαλλίας, το 1987, με σκοπό να αποτελέσει ένα φόρουμ, για όλους τους Ευρωπαίους νέους, όχι μόνο της ΕΕ, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης, με σκοπό να ωθήσει τους νέους Ευρωπαίους πολίτες, σε μια πιο συμμετοχική δράση απέναντι στο μέλλον τους, στο να πάρουν αποφάσεις για το τι θέλουν από την Ευρώπη και τις πολιτικές της. Οι αποφάσεις μας, έπαιρναν το δρόμο τους μετά για το επίσημο Ευρωκοινοβούλιο και είχαν τη δυνατότητα της διαμόρφωσης μιας πολιτικής ατζέντας με θέματα που μας αφορούσαν ως νέους.
Είχα επιλεχθεί, με μια ομάδα άλλων παιδιών από το σχολείο μου, μετά από συγκεκριμένες διαδικασίες για την εκπροσώπηση της Ελλάδας. Κάπως έτσι σε ομάδες 10-15 ατόμων, ήμασταν έφηβοι από όλη σχεδόν την Ευρώπη. Είχαμε, αν θυμαμαι καλά πολλές χώρες και εκτός της τότε ΕΕ, όπως Τσεχοσλοβακία, Τουρκία, Κύπρος, Μάλτα κ.α. Συζητούσαμε με πάθος και αποφασίζαμε για πράγματα όπως η ανεργία, η εκπαίδευση, η μετανάστευση, το περιβάλλον και η χρήση της πυρηνικής ενέργειας, η φτώχεια, η επέκταση της ΕΕ και σε άλλες χώρες... Πόσο επίκαιροι είναι ακόμα όλοι αυτοί οι προβληματισμοί!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτό που βίωσα εκείνη την ημέρα, σε μια αίθουσα γεμάτη νιάτα, γεμάτη πάθος για το καινούριο, για μια Ευρώπη χωρίς σύνορα. Τότε οι ειδήσεις, ταξίδευαν πολύ πιο αργά, αφού δεν υπήρχε διαδίκτυο, παρά μόνο η τηλεόραση και οι διάφοροι ανταποκριτές από τις 5 γωνίες της γης. Κάπως έτσι, δεν είχαμε ακόμα πληροφορηθεί για τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν το απόγευμα προς βράδυ στο Βερολίνο, που οδήγησαν στο τέλος του ψυχρού πολέμου και σε μια καινούρια σελίδα στην Ευρωπαϊκή Ιστορία. Ξαφνικά, ήταν περίπου 8:45 το πρωί, όταν ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου, ζητά επίμονα να κάνει μια μικρή παρέμβαση. Τα λόγια του (ακόμα ηχούν όταν τα ανακαλώ) "We have just received news that as of yesterday night the Berlin Wall, has fallen! The communication and travel of E and W Berliners, is now free!"
Για λίγα δευτερόλεπτα, η αίθουσα, γεμάτη από περίπου 300 εφήβους, από κάθε άκρη της ηπείρου, έμεινε άφωνη. Και ξαφνικά, μια ιαχή ξεκίνησε από τα έδρανα της Δ. Γερμανίας, που εξαπλώθηκε με ένα κατακλυσμό από χειροκροτήματα, σε όλο το χώρο. Τα σώματα σηκώθηκαν πάνω, αρχίσαμε να αγκαλιαζόμαστε όλοι μεταξύ μας, οι Γερμανοί έκλαιγαν και έπεφταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου... Δάκρυα θυμάμαι μόνο, δάκρυα σχεδόν σε όλους τους συμμετόχοντες και δεν θα ξεχάσω την κοπέλα από την Κύπρο, (Σούλα όπου και να είσαι, να είσαι καλά) που στάθηκε για λίγο και είπε απλά... "Τώρα μακάρι να έρθει και η σειρά μας". Τα έδρανα των Γερμανών, πλημμύρισαν από χαρτάκια που στέλναμε για τα συγχαρητήρια, που ξαφνικά όλα άρχισαν να γίνονται σαΐτες, και η αίθουσα κατακλύστηκε από πολλά χαρτιά που εκσφενδονίζονταν προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν έναν παράξενο χαρτοπόλεμο
Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως ζω την ιστορία, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, αλλά στο καλύτερο περιβάλλον που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Είναι συγκλονιστικό το αίσθημα, όταν βιώνεις κάτι που μάλλον δε θα ξανασυμβεί και ότι ζεις κάτι που αλλάζει πια τα δεδομένα του κόσμου που ήξερες.
Σήμερα, όλοι εμείς εκείνης της αίθουσας, έχουμε πια πατήσει για τα καλά τα 30 και βάλε. Έχουμε πάρει τη ζωή στα χέρια μας και πέρα από παιδικές ή εφηβικές ονειροπολικές καταστάσεις, γευόμαστε τα καλά αλλά και τα κακά της ΕΕ. Ίσως, ναι, η ΕΕ, να έχει μάλλον χάσει την επαφή της με τους απλούς πολίτες. Αλλά δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, ότι αυτό που ξεκίνησε σαν μια μικρή προσπάθεια μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια ιδέα που τονώθηκε όσο ποτέ άλλοτε με την πτώση του τείχους και τη λήξη μιας διαιρεμένης ηπείρου και ιδεολογιών, συνολικά έχει βελτιώσει τη ζωή μας. Έχει φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά, έχει σπάσει διαχωριστικά στερεότυπα, έχει δημιουργήσει μια καινούρια κουλτούρα, που όμως και πάλι κινδυνεύει από τη ξενοφοβία, το ρατσισμό, την προσπάθεια να φορτώνουμε πάντα το φταίξιμο σε αυτόν που διαφέρει ή που είναι εκ φύσης πιο αδύναμος. Έτσι εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού σε όλη την Ευρώπη. Στο χέρι μας είναι να κοιτάζουμε πάντα μπροστά, να αψηφούμε τις φωνές πόλωσης από κάθε πλευρά και να κοιτάμε το συλλογικό καλό.
Το μέλλον περπατώντας προς την πύλη του Βραδεμβούργου
Χρόνια πολλά λοιπόν στο Βερολίνο, που έχω μέσα στην καρδιά μου. Χρόνια πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους που απλά ξαφνικά, από μια κουβέντα, ξεχύθηκαν στους δρόμους, αψήφησαν τους τσαντισμένους και σαστιμένους φρουρούς και απλά με τα πόδια τους και τη δύναμη της ψυχής τους, πέρασαν πρώτα ένας, ένας στην απέναντι πλευρά και μετά με τη δύναμη της μάζας, κατέλυσαν, κατέρρευσαν τείχος και απαγορεύσεις δεκαετιών. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους μας! Γιατί οι πράξεις τους, μας άλλαξαν για πάντα και ας κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν!
