Στο Potsdam, αδερφές μου, στο Potsdam!!

To Potsdam, απέχει περίπου 40 χλμ από το Βερολίνο και αποτελεί ένα από τους πιο δημοφιλής προορισμούς για τους Βερολινέζους και όχι μόνο. Με τους Γάλλους φίλους μου παρέα, τα ποδήλατά μας και ένα χάρτη ανά χείρας, ξεκινήσαμε μια υπέροχη διαδρομή μέσα από το Grunewald, (δηλαδή το "Πράσινο Δάσος", κάτι σαν παραμύθι δηλαδή), μέσα από λίμνες και μονοπάτια, για την άλλοτε σημαντική αυτή Πρωσική πόλη.

Ποδηλατώντας λοιπόν, από την Kurfürstendamm, τον πιο εμπορικό δρόμο του πρώην Δ. Βερολίνου, φτάσαμε πολύ γρήγορα στο σιγουρότατα, πλούσιο προάστιο του Grunewald και μέσα από τους ήσυχους δρόμους του, χαζεύοντας τις βίλες και τα μικρά "καστράκια", τα περισσότερα σε Γερμανικό ρυθμό, αναζητήσαμε το δρόμο για τις πολλές λίμνες, όπου οι Βερολινέζοι σημειωτέον κάνουν και το μπανάκι τους.

Το "Πράσινο Δάσος", αποδείχτηκε πραγματικά πάρα, μα πάρα πολύ πράσινο και πυκνό, με μια δροσιά και ένα καθαρό αέρα που γέμιζε τα πνευμόνια μας με "παχύ" οξυγόνο, που το χόρταινες. Οι μυρωδιές της φύσης και το φως που μπαινόβγαινε μέσα από τα φυλλώματα των πανύψηλων δέντρων συνέθεταν ένα σκηνικό μαγικό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι το δάσος αυτό, ήταν κατεξοχήν τόπος για το κυνήγι της Πρωσικής Αριστοκρατίας, ένας παραθεριστικός προορισμός, με διάφορα lodges, χτισμένα στις πιο κατάλληλες τοποθεσίες. Άλλωστε το όνομα του το πήρε από ένα κυνηγετικό κτίσμα που εγκαινιάσθηκε το 1543. Ένας παράδεισος και εμείς με τα ποδήλατα, οι μικροί εξερευνητές του, αφού η διαδρομή δεν ήταν σηματοδοτημένη.
Εξάσκησα και τα Γερμανικά μου ρωτώντας, τους τόσο φιλικούς Γερμανούς φίλους και φίλες ποδηλάτες, οπότε μια χαρά! Αλλά είχε και από εκείνες τις γνωστές πέτρες που φέρουν σημάδια για τους περιπατητές και έτσι τουλάχιστον δεν χαθήκαμε,
να μας φάνε οι μαύροι λύκοι.

Να ένας!!!

Μπα! Απλά ένα λυκόσκυλο, ένα από τα πάρα πολλά αστεία, γλυκά και άλλα όχι τόσο, συμπαθέστατα τετράποδα που συναντήσαμε στο δάσος. Μου έκανε εντύπωση, ότι με τόσα σκυλιά στην Ελλάδα, θα με είχαν πάρει στο κατόπι, να γευτούν κάνα μπουτάκι, αλλά εδώ φαίνεται τα Γερμανικά γονίδια της πειθαρχίας κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Έτσι λοιπόν, το Jagdschloss Grunewald, το κυνηγετικό αυτό "φυλάκιο", καστράκι να το πω, ξεπρόβαλε μπροστά μας και ήταν σαν από ταινία του Disney!

Το κύριο κτίσμα, που ξέχασα να βγάλω φωτογραφία όπως μόλις τώρα κατάλαβα, έχει μετατραπεί σε μουσείο, υπάρχει ένα συμπαθητικό καφέ και μαγαζάκι, με διάφορα σουβενίρ σε Βρανδεμβουργιανό στυλ, π.χ. με λουλουδάκια και μπορντούρες μπαρόκ, με σημαντικά, όπως έκρινα, δείγματα τέχνης τα φλιτζανάκια από φίνα πορσελάνη για τσαγάκι, που μάλλον η μητέρα μου θα αγαπούσε πάρα πολύ και θα χαρακτήριζε αβίαστα ως "έκτακτα"!
Το πιο ωραίο ξάφνιασμα όμως για εμάς, ήταν ότι, στην αυλή του χώρου, την άλλη Κυριακή, έχει παράσταση τον "Ταρτούφο" του Μολιέρου και ίσως προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε!

Δρόμο πήραμε και δρόμο αφήσαμε, μέσα από το όλο πιο πυκνό και ήσυχο δάσος και ξαφνικά οι υπέροχες λίμνες άρχισαν να ξεπροβάλλουν πλάι μας, μαζί και διάφορα ξέφωτα όπου οι Βερολινέζοι απολάμβαναν τον ήλιο και τη χαρά της λίμνης... γυμνούληδες!
Πολύ μου άρεσε αυτό!

Αρκετοί επιδίδονταν και σε βαρκάδες...

Μετά από κάμποση ώρα και αρκετό πετάλι σε μια ευθεία με λίγο ανηφόρα, από αυτές τις ύπουλες που έχουν λίγο κλίση, αλλά συνεχόμενη, φτάσαμε στη μεταλλική γέφυρα που, αποτελεί και την κύρια πύλη εισόδου στην περιοχή του Potsdam.

Ο δρόμος που οδηγεί στο κέντρο της πόλης, περιστοιχίζεται από πολύ όμορφα αρχοντικά στη χαρακτηριστική αυτοκρατορική αρχιτεκτονική της Πρωσίας. Χρησιμοποιούμε τον ποδηλατόδρομο, ο οποίος ξεκινά κανονικά από το Βερολίνο και σε οδηγεί με ασφάλεια στο κέντρο της πόλης.

Η λεγόμενη "Ολλανδική Συνοικία", είναι το πιο γραφικό κομμάτι της πόλης, όπου κυριαρχούν τα μαγαζάκια με αντίκες, τα καλόγουστα εστιατόρια και καφέ ή τσαγερί, με κουκλίστικες κουρτίνες και τραπεζομάντιλα στα τραπέζια, αλλά και φίνα σερβίτσια. Οι Γάλλοι φίλοι, ως προνοητικοί που είναι, είχαν φέρει μαζί τους το μισό supermarket, ενώ ο Έλληνας απλά έφαγε το φαγητό τους (η κα Χριστίνα παρακαλώ να μην σχολιάσει-ξέρει αυτή) , που ευγενικά μοιράστηκαν, αφού είχε σκεφτεί ότι θα την πέσει σε κανένα καφέ ή μπυραρία να πιει το κατιτίς του. Οπότε καταλήξαμε στο παρκάκι για πικ νικ. Η μεγάλη επιτυχία ήταν ένα Γερμανικό τυρί που βρομούσε τόσο, που ούτε τα πουλιά δεν το έτρωγαν, όπως διαπιστώσαμε. Γελάσαμε πάρα πολύ και αφού σκουπίσαμε τα χέρια μας με διάφορα αντιβακτηριδιακά, μπας και φύγει η μυρωδιά της τυρίλας, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, ξεκινήσαμε για ένα τσαγάκι και τη συνέχεια της βόλτας!

Το ιστορικό κέντρο του Potsdam, ειδικά στις 14 και 15 Απριλίου του 1945, βομβαρδίστηκε ανελέητα από τις συμμαχικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα να καταστραφούν σημαντικά κτίρια και μνημεία. Η πόλη όμως ανοικοδομήθηκε με φροντίδα στην τοπική αρχιτεκτονική και ιστορία. Για δεκαετίες, ήταν κομμάτι της Αν. Γερμανίας, αλλά μετά την επανένωση, αναπτύχθηκε ραγδαία με τη βοήθεια του τουρισμού. Ήσυχη, με πολλά ποδήλατα, όμορφα μαγαζιά και αρκετό κόσμο που το διασκέδαζε στον υπέροχο ήλιο...

Κοιτάζοντας το χάρτη, βρήκαμε το δρόμο για το περίφημο πάρκο του Sanssousi, που όμως με λύπη διαπιστώσαμε, ότι λόγω των Παγκ. Αγώνων του Στίβου, υπήρχε μια εκδήλωση, με αποτέλεσμα το πάρκο να είναι κλειστό.
Next time σκεφτήκαμε και επιστρέψαμε πίσω στην πόλη...

Ξεκινήσαμε για την επιστροφή, από άλλη διαδρομή δίπλα στην πιο μεγάλη λίμνη της περιοχής.

Περάσαμε από γέφυρες, κάστρα, και εξοχικά παλάτια, με το μυαλό να πλάθει ιστορίες μιας ζωής που πέρασε και δεν ξαναγυρίζει, με χορούς, καλέσματα, κυνήγια, σαν σκηνικά από ταινίες εποχής...

Βουτήξαμε και τα πόδια μας στην λιμνο-παραλία που βρήκαμε στη διαδρομή, που είχε και ναυαγοσώστη και καντίνα και πετσετούλες και μπαλίτσες και παιδάκια...
Άλλα αυτά εδώ, σαν πολύ ήσυχα μου φάνηκαν!

Κουρασμένοι, πήραμε από τον πολύ γραφικό σταθμό του Wannsee, το τρένο...
Σε μια πόλη που πάνω απ' όλα σέβεται τον πολίτη που κατοικεί σ' αυτή, τα ποδήλατα έκαναν πάρτι στα βαγόνια, οι εκδρομείς συνυπήρχαν πολύ άνετα με όλους τους επιβάτες και άνετα και γρήγορα επιστρέψαμε μετά από ένα τόσο γεμάτο Βερολινέζικο Σάββατο, στην πόλη.

Το βράδυ, καταλήξαμε με τα παιδιά, σε μια κοντινή πλατεία εδώ στο Δ. Βερολίνο, όπου ήρεμα και ήσυχα φάγαμε τα Wurst μας και ήπιαμε το μπυρόνι μας...
Γελάσαμε, αναλογιστήκαμε την ημέρα μας και σκεφτήκαμε ότι τελικά οι ποδηλατικές εκδρομές είναι τόσο, μα τόσο ενδιαφέρουσες!
Και το Βερολίνο συνεχίζει να με μαγεύει...