Ένα γράμμα στην "Καθημερινή" για το Freeday...

Ο γείτονας και φίλος Δημήτρης Ρηγόπουλος, γνωστός και από τους Atenistas αλλά και την εβδομαδιαία στήλη Urban Lab στη Lifo, αλλά και πάντα τσαχπίνης Δημοσιογράφος που ιντριγκάρει με τα σχόλια του στην Καθημερινή, μου γνωστοποίησε πως εδώ και λίγο καιρό, υπάρχει σε διαφόρους κύκλους της πόλης ένα debate σχετικά με την αναστάτωση που προκύπτει στην Αθήνα κάθε Παρασκευή, από τους εκατοντάδες ποδηλάτες του Freeday, που διασχίζουν το μισό λεκανοπέδιο.

Ο Δημήτρης επιμελείται μια στήλη για την πόλη στην "Καθημερινή" του Σαββάτου, στο ένθετο Τέχνη και Ζωή, σελίδα 2 και πολύ ευγενικά μου ζήτησε μια γνώμη για όλη αυτή την ιστορία.  Νομίζω πως το κείμενο που ακολουθεί, φιλοδοξεί να προσθέσει ένα ακόμα ληθαράκι στην όλη κουβέντα για το θέμα.  Ελπίζω να το κατάφερε και θα χαιρόμουν και πολύ για τα σχόλιά σας!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην "Καθημερινή", Σάββατο 4/6/2011

"Η Αθήνα θα μπορούσε να είχε κάνει λαμπρά βήματα στο να επενδύσει σε ποδηλατικές υποδομές.  Προτίμησε την απραξία και την ενίσχυση της μετακίνησης με ΙΧ.  Διαθέτει άριστο κλίμα, πολλές αποδεδειγμένα καλές διαδρομές για καθημερινή ποδηλατική μετακίνηση και θα συνέβαλε στην ανανέωση του τουριστικού της προφίλ.

Οι πολίτες όμως, δυστυχώς στην πλειοψηφία τους, λατρεύουν ακόμα τα πανάκριβα σε έξοδα χρήσης αυτοκίνητα τους. Η πολεοδομική αναρχία σίγουρα δε βοηθά για το αντίθετο.  Η συνήθεια αυτή, έχει εκφυλίσει την πόλη και εκμηδενίζει τον αδύναμο άνθρωπο, τον ηλικιωμένο, τα ΑΜΕΑ, τα πεζοδρόμια, τον Δημόσιο Χώρο. Ο ποδηλάτης καθίσταται ένας αδύναμος στόχος, σε μια κουλτούρα που επιβραβεύει τον ιδιώτη αυτοκινητιστή.  Επειδή λοιπόν το ποδήλατο είναι και καθαρά κοινωνικό όχημα, σε αντίθεση με το ΙΧ, που όπως ορίζει η λέξη είναι ιδιωτικό και αποκλεισμένο στη μετακίνηση από το σύνολο, οι ποδηλάτες, φυσιολογικά επιζητούν την ισχύ εν τη ενώσει.

Το ποδήλατο αλλάζει το χαρακτήρα μιας πόλης.  Οι υποδομές που το ακολουθούν, τα οφέλη της συνδυαστικής μετακίνησης με την προώθηση των οργανωμένων δημοσίων Συγκοινωνιών που πάντα επιδιώκουμε, ουδετερότητα στις περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις, τα γενικά οφέλη,  το καθιστούν καταλύτη της αλλαγής για μια καλύτερη, ανθρώπινη ζωή.  Κοινωνικά δε, αποτελεί μοναδικό μέσο συνεύρεσης και επικοινωνίας, σε μια εποχή που η μοναξιά χτυπά κόκκινο.  Αυτό είναι σπουδαίο κέρδος.

Οι ποδηλάτες, χρόνια τώρα, βιώνουμε τη βία του αυτοκινήτου, την έλλειψη παιδείας.  Έχω γλυτώσει στο παρά πέντε από ασυνείδητους οδηγούς που ποτέ δε με σεβάστηκαν, όπως δε σέβονται τη διάβαση, τον πεζό, τα πεζοδρόμια που παρκάρουν ασύστολα.  Έχω νιώσει στο πετσί μου κοινωνικές διακρίσεις, γιατί περί αυτού πρόκειται, τύπου «φύγε από εδώ μέσα, μας λερώνεις», οδηγούς λεωφορείων, ταξί, στο Μετρό που ακόμα και με το ανά χείρας σπαστό μου, να με αποδιώχνουν ως μίασμα. Θυμάμαι τα γεμάτα απορία και νυσταλέα βλέμματα Δημοσίων και όχι μόνο λειτουργών, όταν τους μιλούσαμε για το αυτονόητο. 

Το Freeday, όπως και τόσες άλλες δραστηριότητες, ξεπετάχτηκαν από αυτή την ανάγκη του ολοένα και αυξανόμενου ποδηλατικού πληθυσμού της Αθήνας και άλλων πόλεων να κάνουν αισθητή και δυναμική την παρουσία τους και να διεκδικήσουν το χώρο που δικαιωματικά τους ανήκει και στερούνται.  Το ότι αυτή τη στιγμή, μπορεί να μαζεύονται 1500 ποδήλατα κάθε Παρασκευή προκαλώντας εκνευρισμό για το κλείσιμο των δρόμων, στην πόλη με τις 980 πορείες, μοιάζει οξύμωρο.

Το ερώτημα που θα έπρεπε να τίθεται είναι, τι κάνουμε ως πόλη, ως πολιτεία, για να διοχετεύσουμε και να αντιμετωπίσουμε με οργανωμένο τρόπο, με υποδομές, με αλλαγές στις μετακινήσεις μας, όλο αυτό το θαρραλέο πλήθος που επιζητά αλλαγή. Σε μια συμβιβαστική κίνηση και επειδή οι ποδηλάτες οφείλουν να σέβονται την κοινωνία και τα ΜΜΜ, θα μπορούσε π.χ. να γίνεται κάθε 2 Παρασκευές.

Όταν η πόλη αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα, να συγκρουστεί με τα συμφέροντα της ΙΧ κουλτούρας και των αλλαγών που η Ελληνική κοινωνία οφείλει να κάνει, τότε και το Freeday δε θα χρειάζεται πια και η πόλη δε θα ενοχλείται.  Η ουσία είναι η αρμονική συνύπαρξη στους δρόμους. Το να πετάμε πέτρες ο ένας στον άλλο δε βοηθά κανέναν, παρά μόνο τους υπεκφεύγοντες υπεύθυνους.  Λύσεις υπάρχουν. Ποιος θα τολμήσει;

Σημ: Και να φανταστείτε πως στα Freeday, συμμετέχω ελάχιστα, γιατί αυτό τον καιρό στις βόλτες μου θέλω μόνο το ποδήλατό μου…"