Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

29/6/2011 Ζητείται Ελπίδα... Τίποτα άλλο

Λαχειοπώλης και απόγνωση
Ζητείται ελπίδα
να με πάρει να με σηκώσει,
στα φτερά της να με θεραπεύσει
Το ποδήλατο χτυπά τις πέτρες
κουτσαίνει, δε συνεχίζει
φόβοι θραυσμάτων,
σκελετός στο χέρι
αγκομαχά στα σπασμένα

Σαθρό περπάτημα,
ώρα 7 το πρωί
Σαθρό το περιβάλλον μου
στην κλωστή το έθνος μου

EverGreen, EverBroken
 Κλωστή που δεν την όρισα,
δεν την πέρασα εγώ, ούτε εσύ, από το
στενωπό της βελόνας
το μικρό στόμα της
σαν να της έδωσα σάλιο όμως...

Μάτια δακρυσμένα, μύτη υγρή
δακρυγόνου αιτία
ή στενάχωρης καρδιάς;

 Πλημμύρα...
Συναισθήματα οδοστρωτήρας
συνονθύλευμα αφορμών, ανθρώπων,
ρημαγμένων ζωών, πολιτικών,
κοινωνίας, εικόνων, πράξεων,
ασφυξία...

Καμένη ομπρέλα... Ακουστικό τηλεφώνου που δεν απαντά, έσπασε
 Ζητείται μια σταλιά ελπίδα
να με ξεδιψάσει,
διψώ πολλούς μήνες τώρα
αλλά μήτε ρυάκι, μήτε πηγή
δεν πλησιάζω 

Παλεύω, παλεύεις
στο φευγιό από το "καράβι"
η μπουκαπόρτα έχει ανοίξει,
προχθές ο Δημήτρης, χθες ο Διαγόρας, σήμερα η Άννα
δρόμοι ξενιτιάς
δρόμοι μιας ανάσας ίσως
δρόμοι χωρίς επιστροφή
σπουδαγμένα, απογοητευμένα νιάτα
τα χειρότερα 30 με 40
Προδοσία

Επιμένω
Μένω και μένεις εδώ,
αλλά σε χρειάζομαι πια
Χρειάζομαι λίγο το χαμόγελο που είχες
άλλα το έχασες
Χρειάζομαι συνάνθρωπο να με αγκαλιάσει
αλλά η αγκαλιά ζόρικη, μίζερη
Χρειάζομαι στήριξη και μια κουβέντα
αλλά οι λέξεις ζορίζονται στα χείλια

Ιστορίας Ταμπέλα ρημαγμένη, τόσο επίκαιρη...
Σακάτικο βλέμμα ώρα 710 το πρωί
ποιος κοιμάται καλά
ποιος ξυπνάει
στης πόλης το κουφάρι
η καρδιά της αργοσβήνει

Ρόγχος επιθανάτιος στης ζωής της το μεδούλι
ενοικιάζεται, πωλείται, κλείνει, μεταφέρεται, εκποιείται
δρόμοι και δρόμοι γεμάτοι
κίτρινες, κόκκινες ταμπελίτσες διαλαλούν

Περπάτημα τουρίστα
σαστισμένα βλέμματα
καρτούλες Special Olympics
εκτός τόπου και χρόνου
σταματημένο λεωφορείο
απόδραση


29/06/2011
Ιούνης που φεύγει
μυρωδιά καμένου ελληνικού καλοκαιριού
καμένοι ψήφοι, πατριωτικές κορώνες
αδιέξοδες διαταγές
παράλογες συνταγές

Δε θέλω να σταθώ
θέλω να προχωρήσω
ψάχνω θάρρος και ελπίδα
έχω μόνο τον ήλιο σίγουρο
δύση και ανατολή

Όλα τρέχουν, όλα αλλάζουν
δεν τα ορίζω αλλά τα κολυμπώ όσο αντέξω
πνιγμός;
ζητώ μόνο λίγο ελπίδα
ζητώ λίγο από εσένα που σε θέλω εδώ
εδώ δε θέλω να μου φύγεις

Να το παλέψω μαζί σου
στη φουρτούνα δύο είναι καλύτερα
αλλά δε σε βρίσκω, δε σας βρίσκω
κατεβασμένα μάτια, κατεβασμένα ρολά
μίλα μου, έλα κοντά μου, χαμογέλα μου λίγο

Ζητείται ελπίδα
λησμονήσαμε
ξεχάσαμε
προχωρώ αλλά ματώνω, δακρύζω, λαβώνομαι 

"Μη παρακαλώ σας, Μη λησμονάτε τη χώρα μου..."

2 σχόλια:

KatePapa είπε...

............

Margo είπε...

Μένουμε εδώ πεταλάκη μου και επιμένουμε να ονειρευόμαστε, κι όταν νιώθουμε πληγωμένοι πιανόμαστε από τα χέρια που ανοίγουν διάπλατα στα δύσκολα και όχι μόνο......