Ίωσις η Ελληνική

Αυτές οι ιώσεις έρχονται, έτσι ξαφνικά εκεί που δεν τις περιμένεις.  Καλή ώρα, άρχισε να μου χτυπά την πόρτα Δευτέρα απογευματάκι.  Πήγα και ένα θέατρο μ' ένα φίλο αν και κατάλαβα ότι είχε αρχίσει η άτιμη να δουλεύει για τα καλά. Αποφάσισε να με επισκεπτεί και πάνω που είχα πολύ καιρό να θυμηθώ τι εστί πυρετός και όλα τα παρελκόμενα μιας αρρώστιας, τύπου σιροπάκια, αντιπυρετικά, θερμόμετρα και άλλα τέτοια, τα θυμήθηκα για τα καλά.

Πήγα λίγο στη δουλειά Τρίτη πρωί, σερνόμουν, γύρισα σπίτι.  Πριν τον εγκλεισμό και με τον πυρετό να ανεβαίνει, έπρεπε να στοκάρω κιόλας μιας και τα Φαρμακεία, θα απεργούσαν, αντιδρούν στα νομοσχέδια, αφού τα "κλειστά" επαγγέλματα πρέπει να ανοίξουν και αυτά εδώ και τώρα, αφού 20 χρόνια μόνο το συζητάμε, σφίξανε τα πράγματα, ότι δεν τολμήσαμε μόνοι, έρχονται οι ξένοι και μας μαλώνουν, ντα και κάντε το τώρα, αλλιώς δεν έχει φράγκο...  Σε ένα χρόνο, ότι δεν έχει γίνει επειδή βαριόμασταν και βολευόμασταν 30 χρόνια, θα γίνει θες δε θες.  Αυτή και αν είναι "ίωσις"... Προσωπικά δε διαφωνώ.  Καιρός ήταν...  Όλο το σύστημα, "κλειστό" είναι.  Από τις ακροάσεις, μέχρι τον τσαγκάρη... Κοινωνικές κάστες που επιβιώνουν στην πλάτη τη δική μας.  Τέλος πάντων δε θα μιλήσω παραπάνω. Για ότι δεν έχω μελετήσει δεν είναι σωστό να εκφέρω γνώμη.

Θα επανέλθω στης ίωσις τα "λημέρια". Να πω την αλήθεια, έχει πλάκα και ο εγκλεισμός στο σπίτι.  Όταν δε ανεβαίνει ο πυρετός πολύ και χτυπάει κάτι 39αρια και βάλε, είσαι εκεί στο κρεβάτι κοιτάς τα ταβάνια, σε μια φάση Πυθίας και επαφής με το υπερπέραν, κοιμάσαι αλλά είσαι ξύπνιος, αρχίζεις και τη φιλοσοφείς την αρρώστια.  Έπιασα τον εαυτό μου να κοιμάμαι με την παγοκύστη στο κεφάλι και να μην καταλαβαίνω τίποτα, από την άλλη κάτι αραιά ξυπνήματα και στριφογυρίσματα μπας και ξεπιαστώ, όλη μέρα στο κρεβάτι, τόσο είχα να κάτσω χρόνια!  Δύσκολο για ένα υπερκινητικό ποδηλάτη.  Σηκώνεσαι από το κρεβάτι πας στον καναπέ, οι διαδρομές περιορισμένες, μονόδρομοι.  Αγκαλιάζεις μαξιλάρια και σιρόπια, τηρείς τις οδηγίες του γιατρού, τώρα από αυτό το μπουκαλάκι σε 3 ώρες από το άλλο, έχει μια πειθαρχία αυτό, γεμίζεις σαν τη γιαγιά ένα πάγκο της κουζίνας με βιταμίνες, σκευάσματα, τα "όπλα" σου στην πάλη της ανάρρωσης.

Αν μένεις και μόνος, αρχίζεις όποτε θέλεις και το επικοινωνείς σε φίλους και γνωστούς. Και στη μαμά.  Η τελευταία δε, θα πάρει από εκεί μακριά αρκετές φορές τηλέφωνο, το μητρικό ενδιαφέρον, συμβουλές, "να κατέβει;",  "γιατί να κατέβεις;" η ανάγκη της υπεράσπισης του τέκνου. Μήπως είναι H1N1 και άλλα τέτοια... Και ας είναι θα το παλέψουμε και αυτό.  Άσε που μάλλον το έχω περάσει στα ψιλά το 2009 στην Γαλλία, έτσι θέλω να λέω... Γλυκιά, ελληνίδα μάνα... 

Οι φίλοι, προσφέρονται να φέρουν σούπες, φάρμακα, ότι χρειαστείς, συγκινητικό και αυτό, αλλά όταν έχεις μάθει να ζεις μόνος, τα περισσότερα τα έχεις ήδη φροντίσει γιατί καλώς/κακώς έτσι επιβιώνεις.   Είναι ωραίο όμως να σε σκέφτονται.  Και μετά έρχεται και φυσικά μια από τις ερωτήσεις που τις ξέρουμε όλοι καλά: "Αχ βρε παιδάκι μου... Και που την άρπαξες την ίωση;"  Όπως λέει και ένας φίλος "Γωνία Τσιμισκή με Βενιζέλου..." Που να ξέρουμε που τις πιάνουμε βρε παιδιά τις ιώσεις;  Αν ξέραμε θα φεύγαμε από εκεί που τις πιάναμε...  Πλάκα έχει η γλώσσα και οι απορίες που γεννά.

Ο εγκλεισμός στο σπίτι, οδηγεί και σε απελπιστικές κινήσεις.  Όπως ας πούμε, μετά από καιρό που έχεις να κάτσεις μέσα πρωί και γενικά να πατήσεις το on της τηλεόρασης, το τολμάς, μάλλον από εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον.  Και για 15 λεπτά, τόσο άντεξα, μου ήρθαν στη μούρη όλοι οι Παπαδάκηδες και οι Αυτιάδες, οι Καμπουράκηδες και όλο αυτό το καλοστημένο σκηνικό που προσφέρει ενημέρωση.  Είδα έκπληκτος τον Παπαδάκη να κάνει αναπαράσταση πως κρατάνε αλυσοδεμένο κάτι, μια έννοια νομίζω, δε θυμάμαι, να έχει και Mac μπροστά του που δεν το ακουμπούσε γιατί μάλλον θα τον δάγκωνε, να συνομιλεί με τον γνωστό σε όλους Περιφερειάρχη Κ. Μακεδονίας που είχε βάλει και make up και ήταν πολύ σοβαρός γιατί μιλούσε για τον Πούτιν που τραγουδά για φιλανθρωπικούς σκοπούς, άρα και αυτός μπορεί να τραγουδά όσο θέλει, για τον Μίκη τον "μεγάλο" Έλληνα και τις τελευταίες δηλώσεις του, που αν τις διαβάσετε, μ' όλο το σεβασμό, θα καταλάβετε πως είναι και αυτός αλλού. Μου ψιθύρισαν πως 3 φορές την εβδομάδα, ο Περιφερειάρχης βγαίνει στο γυαλί.  Προφανώς τα θέματα της "ένδοξης" Μακεδονίας είναι λυμένα.   'Άλλαξα κανάλι και έπεσα στην "πρωινή Μελέτη" και ένα πάνελ που μαλώνανε για το τσιγάρο, που θα ανοίξουν και πάλι οι πύλες της κολάσεως και θα μας βρουν επειδή θα πηγαίνεις να καπνίζεις έξω... Σαν εφιάλτης έχει καταντήσει αυτή η γελοιότητα με το συγκεκριμένο νόμο. Ο Αυτιάς, αυτός ο Άγιος των Συνταξιούχων και των φτωχών είχε λαιβ σύνδεση με κάποιον παππού που έλεγε κάτι απροσδιόριστα...  

STOP.  Πάτησα το off.  Ησύχασα.  Μέσα σε 15λεπτά παρέλασε μπροστά μου όλη η Ελληνική "ίωσις".  Με όλα τα συμπτώματα.  Ανυπόφορη κατάσταση, προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω.  Χτυπά το τηλέφωνο, ένας φίλος, του λέω τι έπαθα πρωί, πρωί, μου λέει έτσι είναι, δεν το είχες καταλάβει;  Τόση αρρώστια απαντώ;  Τόση, μου λέει με λύπη.... Και υπάρχει θεραπεία για την "ίωση" αυτή; Σιωπήσαμε.  Δεν απαντήσαμε. Την ξέρουμε την απάντηση.  Αλλάξαμε θέμα.

Κύλησε η μέρα και η επόμενη νύχτα, ο πυρετός άρχισε να πέφτει, ο λαιμός πονούσε, λίγο βήχας, η ίωση κάνει τον κύκλο της.  Κοτόσουπα με πράσο και κρεμμύδι γιατρειά στο στομάχι, ένα βιβλίο και κούραση που έρχεται και σε καταβάλει και πάλι, κοιμάσαι πολλές ώρες, στρώνεις επιδερμίδα...

Πέμπτη πρωί, ο γιατρός προσθέτει κάτι στη συνταγή της επιτυχούς ανάρρωσης, πρέπει να βρω στα "κλειστά" λόγω απεργίας και επαγγέλματος φαρμακεία, κάποιο που εφημερεύει, τσεκάρω στο ίντερνετ, έχει ένα ανοιχτό κοντά, με τα πόδια.  Κουκουλώνομαι, κασκόλ, ασπίδες προστασίας στην έκθεση του σχετικά ζεστού καιρού, βγαίνω.  Ουρά μέχρι έξω όταν φτάνω.  Πίσω μου, κάτι "πολίτες", πιάνουν κουβέντα, τους αλήτες, τους αγύρτες τους πολιτικούς, από το '81 και το '83 ψεύτες ήταν, μια κυρία συμπληρώνει στις Δ. Εκλογές τους ψήφισαν κιόλας, ο κύριος προτρέπει το γέροντα δίπλα ότι πρέπει να πάρουν μια μαγκούρα να σπάσουν όλο τον κόσμο στο ξύλο, μια άλλη κυρία, λέει και οι Φαρμακοτρίφτιδες απατεώνες είναι, ένα Φαρμακείο ανοιχτό σε τόση απόσταση, ο παππούς λέει επίτηδες το κάνουν είναι σχέδιο για να μας τιμωρήσουν, βάλθηκαν να καταστρέψουν την Ελλάδα, λέει μια άλλη ηλικιωμένη πιο εκεί... Συνωμοσίες, σχέδια, κακοί...    Σαν το Σταρ Τρεκ και τους εξωγήινους.

Δε συμμετέχω.  Ακούω και μου έρχεται να γυρίσω και να σκάσω στα γέλια.  Πραγματικά! Στη μούρη τους.  Τρελός; Δε νομίζω!  Γιατί είμαι απόλυτα σίγουρος ότι και αυτοί όλο και κάνα παιδάκι, ανηψάκι, θείο, μπάρμπα θα έχουν βολέψει η παρακαλέσει σε αυτό το σαχλό σύστημα και εκ του ασφαλούς κρίνουνε.  Τότε, τα χρόνια της καλής ζωής ήσαν καλά αγαπημένοι μου πολίτες ε; Δεν ήμασταν άρρωστοι ε;  Η ίωση όμως είχε βαθιές ρίζες, είχε ριζώσει πολύ μέσα, σε όλες μας τις φλέβες, στα συστήματά μας και τώρα έσκασε το απόστημα και τώρα τρέχετε, τρέχουμε να το θεραπεύσουμε και το θεραπεύουμε με οδηγίες που είναι ξεπερασμένες, με ληγμένα φάρμακα και σάπιες ιδέες.

 Πήρα το φαρμακάκι, ένα νερό από το περίπτερο, περπάτησα πίσω, στο δρόμο οι Δημοτικοί Αστυνόμοι, μαλώνανε με τους rent a car της Συγγρού, που έχουν κάνει όλο το πεζοδρόμιο parking τους.  Από σήμερα κλήσεις τους λέγανε... Και αυτοί απορούσαν, χειρονομούσαν.  Η ίωση έχει παρενέργειες...

Μπήκα στο σπίτι, έβαλα μια κατσαρόλα στη φωτιά, άγριο ρύζι με λίγο τυράκι, ρίγανη, ελιές μια ντοματούλα, απλά, λιτά.  Δε θέλω τίποτα άλλο.  Και το κείμενό μου.  Ο ήλιος έμπαινε ζεστός από το παράθυρο.  Άπλωσα τα σκεπάσματα να λιαστούν από το πρωί να φύγει η αρρώστια, τα μάζεψα, άνοιξα τις κουρτίνες να γεμίσω φως, να μπει καθαρός αέρας, να φύγει και αυτή η ίωση σιγά, σιγά.  Η δικιά μου θα φύγει.  Το ελπίζω και το παλεύω.  Πολλοί εκεί έξω όμως είναι "βαριά άρρωστοι" και δε ξέρω τι θα κάνουν...

Να πω και κάτι ακόμα;

Δε με νοιάζει πια...

Στα της Ελληνικής ίωσις θύματα αφιερώνω μόνο τους εξής Καβαφικούς στίχους:

"Τα Παράθυρα"

"Σ'αυτές τες σκοτεινές κάμαρες που περνώ

μέρες βαριές, επάνω-κάτω τριγυρνώ

για να βρω τα παράθυρα. (Όταν ανοίξη

ένα παράθυρο θάναι παρηγοριά.)

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται - ή δεν μπορώ

να τα βρω... Και καλύτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία...

Ποιός ξέρει τί καινούρια πράγματα θά δείξη..."

 ΥΓ: Και επειδή όλοι ονειρεύονται πλούτη... "If I were a rich Man by Fiddler on the Roof"