Μια ταράτσα και ένα σύμπαν...

Είπα σήμερα το βράδυ να ρεμβάσω...

Είπα σήμερα να ανέβω στην ταράτσα...

Αυτή η ταράτσα πραγματικά "κρέμεται" πάνω από την Αθήνα! Στρατηγικά τοποθετημένη, στο Μετς, αγκαλιάζει με την οπτική της όλο το κέντρο της πόλης... Από Hilton και πιο πάνω, Λυκαβηττό, Σύνταγμα, Βουλή, Ζάππειο, Λ. Αμαλίας και Πλάκα, Ακρόπολη, Νέο Μουσείο Ακρόπολης και Ηρώδειο, Φιλοπάππου, Υμηττός στα αριστερά και το μάτι χάνεται μέχρι την Καστέλα και τον Πειραιά!

Τελικά νιώθω πολύ τυχερός που μένω σε αυτό το μέρος, σε αυτή τη γωνιά της πόλης. Μου αφήνει την αίσθηση του βλέμματος ενός πουλιού, όποτε ανεβαίνω εδώ πάνω.

Κοιτάζω τον ουρανό... Η μαυρίλα σπάει από τα πολλά φώτα της πόλης, από αυτή την κιτρινιάρικη απόχρωση, που επικρατεί σε λεωφόρους και σε στενά, σε κτήρια και σε πεζοδρόμια. Καθισμένος εκεί, με ένα ραδιοφωνάκι αγκαλιά, μουσική που σε ταξιδεύει, ξαφνικά φαντάζομαι τον ευατό μου, να πετάει, να εκτοξεύεται στο απροσδιόριστο αυτό σύμπαν... Να φεύγει όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο ψηλά, ώσπου όταν γυρίσει το βλέμμα να αιωρείται στο διάστημα, με ελάχιστη βαρύτητα και να βλέπει μια μικροσκοπική κουκκίδα, ούτε καν, ένα μόριο σε μια ταράτσα πάνω, μιας πόλης που λέγεται εδώ και χιλιάδες χρόνια Αθήνα.

Συνειδητοποιώ, πόσο απειροελάχιστοι είμαστε, πόσο ασήμαντοι σε αυτό το μεγαλείο που λέγεται ζωή, κόσμος, διάστημα... Και πόσο γρήγορα και εύκολα το ξεχνάμε. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, ότι όσο μπορούμε και όσο περνάει από το μικρό μας δαχτυλάκι, έχουμε τη δυνατότητα με τη δύναμή μας, τη θέλησή μας και την επιμονή μας, να μετακινούμε προς το καλύτερο την κουκκίδα μας αυτή, τη μοίρα μας. Συνταξιδιώτες της κινούμενης Γης, σε μια παράλληλη, αλληλένδετη πορεία μέσα στο απέραντο αυτό ωκεανό από γαλαξίες και αστερισμούς. Πάντα φυσικά μετεωρίτες και κομήτες, ξαφνικοί και αναπάντεχοι, είτε θα συγκρούονται με εκρηκτική δύναμη πάνω μας, ταρακουνώντας για τα καλά την πορεία μας, είτε θα περνάνε ξυστά από δίπλα, προσπαθώντας να μας αλλάξουν την τροχιά...

Θέλει κόπο, δύναμη, υπομονή να μείνεις σταθερός... Καμιά φορά, μπορεί να λοξοδρομήσεις, αλλά προσπάθησε να επανέλθεις... Να επανέλθεις στο κυνήγι του ονείρου σου, αυτού που πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο και αν δεν το έχεις βρει ακόμα, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, στη μαγική αναζήτηση του! Πολλές σειρήνες θα βρεις στο δρόμο... Θα σε καλούν να τα παρατήσεις, να λοξοδρομήσεις, να συμβιβαστείς... Μην τις ακούς! Αυτές πάντα εκεί θα είναι, έτοιμες να σε ρίξουν από το ωραίο σου πέταγμα. Εσύ εκεί... Και κάποια στιγμή, θα ξαφνιαστείς! Γιατί;

(Photo from www.greylib.uz)

Ο "Αλχημιστής", είναι ένα από τα πιο γνωστά βιβλία παγκοσμίως του Πάολο Κοέλιο, που έγινε ευρύτατα γνωστό, διαβάστηκε και αγαπήθηκε από εκατομμύρια κόσμου... Στην αλληγορική αυτή ιστορία, μια φράση, έχει "τυπωθεί" ανεξίτηλα στο μυαλό και στα χείλια πολλών... "Όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ, τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει..."

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες της ζωής μου, νομίζω πως κάποιος εκεί πάνω, ένα άστρο, πραγματικά συνωμοτεί για μένα... Η φράση αυτή, εφαρμόζει ξαφνικά πάνω στο μικρό Σπαστό Πεταλάκι που περπατά και περπατά... Εδώ και χρόνια, παλεύω, προσπαθώ και κυνηγώ το όνειρό μου... Δεν είναι εύκολο να περπατάς στα αγκαθωτά μονοπάτια της τέχνης ειδικά στην Ελλάδα... Πέφτω, σηκώνομαι και πάλι, άλλοτε με βγάζει, άλλοτε όχι, αλλά τον τελευταίο καιρό, υπάρχει μια έκρηξη... Σταδιακά, θα καταλάβετε τι εννοώ, παρακολουθώντας αυτό το ταπεινό και μικρό μπλογκ...

Το ταξίδι συνεχίζεται με ταχύτατους πια ρυθμούς και δεν το προλαβαίνω... Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω στιγμές και γεγονότα που εξελίσσονται... Ναι μπορεί και πάλι να πέσω κάτω... Αλλά αυτό που δεν μετανιώνω, είναι ότι θα το έχω προσπαθήσει, ότι δεν έχω χαραμίσει τίποτα στη ζωή μου...

Η ζωή είναι ένα δώρο και οφείλουμε όλοι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Κοιτάξτε γύρω σας τι γίνεται... Τολμήστε, κυνηγήστε τα όνειρά σας, μην τα αφήνετε να πέσουν άγαρμπα στη λήθη της λογικής. Θέλει κότσια ναι! Αλλά η ψυχή σας θα πετάει κάθε μέρα. Για αυτό φτιαχτήκαμε και ήρθαμε, να το ξέρετε. Για την πτήση...

Καθισμένος στην "Αίθουσα του Θρόνου" μιας γλυκιάς νύχτας της Αθήνας,

συνεχίζω να ονειρεύομαι...