Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Μια ταράτσα και ένα σύμπαν...



Είπα σήμερα το βράδυ να ρεμβάσω...

Είπα σήμερα να ανέβω στην ταράτσα...

Αυτή η ταράτσα πραγματικά "κρέμεται" πάνω από την Αθήνα! Στρατηγικά τοποθετημένη, στο Μετς, αγκαλιάζει με την οπτική της όλο το κέντρο της πόλης... Από Hilton και πιο πάνω, Λυκαβηττό, Σύνταγμα, Βουλή, Ζάππειο, Λ. Αμαλίας και Πλάκα, Ακρόπολη, Νέο Μουσείο Ακρόπολης και Ηρώδειο, Φιλοπάππου, Υμηττός στα αριστερά και το μάτι χάνεται μέχρι την Καστέλα και τον Πειραιά!

Τελικά νιώθω πολύ τυχερός που μένω σε αυτό το μέρος, σε αυτή τη γωνιά της πόλης. Μου αφήνει την αίσθηση του βλέμματος ενός πουλιού, όποτε ανεβαίνω εδώ πάνω.

Κοιτάζω τον ουρανό... Η μαυρίλα σπάει από τα πολλά φώτα της πόλης, από αυτή την κιτρινιάρικη απόχρωση, που επικρατεί σε λεωφόρους και σε στενά, σε κτήρια και σε πεζοδρόμια. Καθισμένος εκεί, με ένα ραδιοφωνάκι αγκαλιά, μουσική που σε ταξιδεύει, ξαφνικά φαντάζομαι τον ευατό μου, να πετάει, να εκτοξεύεται στο απροσδιόριστο αυτό σύμπαν... Να φεύγει όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο ψηλά, ώσπου όταν γυρίσει το βλέμμα να αιωρείται στο διάστημα, με ελάχιστη βαρύτητα και να βλέπει μια μικροσκοπική κουκκίδα, ούτε καν, ένα μόριο σε μια ταράτσα πάνω, μιας πόλης που λέγεται εδώ και χιλιάδες χρόνια Αθήνα.

Συνειδητοποιώ, πόσο απειροελάχιστοι είμαστε, πόσο ασήμαντοι σε αυτό το μεγαλείο που λέγεται ζωή, κόσμος, διάστημα... Και πόσο γρήγορα και εύκολα το ξεχνάμε. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, ότι όσο μπορούμε και όσο περνάει από το μικρό μας δαχτυλάκι, έχουμε τη δυνατότητα με τη δύναμή μας, τη θέλησή μας και την επιμονή μας, να μετακινούμε προς το καλύτερο την κουκκίδα μας αυτή, τη μοίρα μας. Συνταξιδιώτες της κινούμενης Γης, σε μια παράλληλη, αλληλένδετη πορεία μέσα στο απέραντο αυτό ωκεανό από γαλαξίες και αστερισμούς. Πάντα φυσικά μετεωρίτες και κομήτες, ξαφνικοί και αναπάντεχοι, είτε θα συγκρούονται με εκρηκτική δύναμη πάνω μας, ταρακουνώντας για τα καλά την πορεία μας, είτε θα περνάνε ξυστά από δίπλα, προσπαθώντας να μας αλλάξουν την τροχιά...

Θέλει κόπο, δύναμη, υπομονή να μείνεις σταθερός... Καμιά φορά, μπορεί να λοξοδρομήσεις, αλλά προσπάθησε να επανέλθεις... Να επανέλθεις στο κυνήγι του ονείρου σου, αυτού που πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο και αν δεν το έχεις βρει ακόμα, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, στη μαγική αναζήτηση του! Πολλές σειρήνες θα βρεις στο δρόμο... Θα σε καλούν να τα παρατήσεις, να λοξοδρομήσεις, να συμβιβαστείς... Μην τις ακούς! Αυτές πάντα εκεί θα είναι, έτοιμες να σε ρίξουν από το ωραίο σου πέταγμα. Εσύ εκεί... Και κάποια στιγμή, θα ξαφνιαστείς! Γιατί;

(Photo from www.greylib.uz)

Ο "Αλχημιστής", είναι ένα από τα πιο γνωστά βιβλία παγκοσμίως του Πάολο Κοέλιο, που έγινε ευρύτατα γνωστό, διαβάστηκε και αγαπήθηκε από εκατομμύρια κόσμου... Στην αλληγορική αυτή ιστορία, μια φράση, έχει "τυπωθεί" ανεξίτηλα στο μυαλό και στα χείλια πολλών... "Όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ, τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει..."

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες της ζωής μου, νομίζω πως κάποιος εκεί πάνω, ένα άστρο, πραγματικά συνωμοτεί για μένα... Η φράση αυτή, εφαρμόζει ξαφνικά πάνω στο μικρό Σπαστό Πεταλάκι που περπατά και περπατά... Εδώ και χρόνια, παλεύω, προσπαθώ και κυνηγώ το όνειρό μου... Δεν είναι εύκολο να περπατάς στα αγκαθωτά μονοπάτια της τέχνης ειδικά στην Ελλάδα... Πέφτω, σηκώνομαι και πάλι, άλλοτε με βγάζει, άλλοτε όχι, αλλά τον τελευταίο καιρό, υπάρχει μια έκρηξη... Σταδιακά, θα καταλάβετε τι εννοώ, παρακολουθώντας αυτό το ταπεινό και μικρό μπλογκ...

Το ταξίδι συνεχίζεται με ταχύτατους πια ρυθμούς και δεν το προλαβαίνω... Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω στιγμές και γεγονότα που εξελίσσονται... Ναι μπορεί και πάλι να πέσω κάτω... Αλλά αυτό που δεν μετανιώνω, είναι ότι θα το έχω προσπαθήσει, ότι δεν έχω χαραμίσει τίποτα στη ζωή μου...
Η ζωή είναι ένα δώρο και οφείλουμε όλοι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Κοιτάξτε γύρω σας τι γίνεται... Τολμήστε, κυνηγήστε τα όνειρά σας, μην τα αφήνετε να πέσουν άγαρμπα στη λήθη της λογικής. Θέλει κότσια ναι! Αλλά η ψυχή σας θα πετάει κάθε μέρα. Για αυτό φτιαχτήκαμε και ήρθαμε, να το ξέρετε. Για την πτήση...

Καθισμένος στην "Αίθουσα του Θρόνου" μιας γλυκιάς νύχτας της Αθήνας,
συνεχίζω να ονειρεύομαι...

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

WX spaste exw ena stravoma me koelo kai philosofies ths mias stigmhs....

telospantwn den peirazei mias kai eida to programma tou klokairiou sou ......


bravo mikre hrwa ths taratsas..

einai kalo pou katalabvainoume ti exoume kai poso shmantiko einai auto....

filia kai kalhmera

g.

apo WC c

Ανώνυμος είπε...

epishs mou eftia9es to prwino me ton omar faruk


thanxs

roadartist είπε...

spaste eisai yperoxos.. tetoies skepheis paromoies kanw suxna.
Mono pou teleutaia, den aisthanomai pws ta katafernw.. alles fores nai, ma alles oxi.
Dixasmeni tha me elega..
Menoume polu konta...!!! Mono pou egw de menw sto mets (zileia!!!) ante mia nuxta na perasw na koitaxoume apo ti taratsa mazi ton ourano!!!
PS to email gia to podilato tha sto steilw me tin prwti eukairia apla eimai se periergi fasi
na eisai panta kala!

mermyblue είπε...

τελικά στη ζωή όσο σημαντικό είναι να βρίσκεις ανθρώπους που διαφέρουν από σένα, γιατί σε εξελίσσουν, άλλο τόσο σημαντικό είναι να βρίσκεις και αυτούς που έχουν παρόμοια θεώρηση για τα πράγματα, γιατί δεν νοιώθεις μόνος.

είναι πολύ ομορφο να ξέρεις ότι εκεί έξω κάποιοι σκέφτονται περίπου με τον ίδιο τρόπο περίπου...


όσο για την τέχνη σου, όποια και να είναι, συμφωνώ απολύτως: δεν έχει σημασία το πόσες φορές πέφτεις, αλλά αν ξανασηκώνεσαι. και πρέπει να το κάνεις διαρκώς, και πρέπει να το κάνεις για σένα πρώτα απ' όλα σαν έκφραση του εσωτερικού σου δυναμικού. Η αναγνώριση είναι η φυσική συνέχεια και θα έρθει. Αλλά και αν δεν έρθει, έχεις τη δική σου αποδοχή και αυτή είναι η σημαντικότερη όλων

καλή σου μέρα
με έκανες πάλι να σκεφτώ θετικά
για κάποια αντίστοιχα θέματα
και σ' ευχαριστώ γι' αυτό!

κ καλό σκ
γεμάτο ορθοπεταλιές!

ippoliti_ippoliti είπε...

πολυ "ποιητικό κατά τη γνώμη μου κείμενο. Μου άρεσε, με άγγιξαν αρκετά πολλά σημεία, από το περιγραφικό (μία νύχτα η Αθήνα από ψηλά, είναι τόσο όμορφη τη νύχτα), όσο και το κυρίως κείμενο το όνειρο, το όνειρο και η επιδίωξή του.
Βαρέθηκα ν'ακούω την έννοια του στόχου, του σκοπού, τ'όνειρο είναι κάτι άλλο, πιο πολύ, πιο ανθρώπινο, πιο..πολλά πιο... Ναι όλοι μεθάμε από τ'όνειρό μας και δεν πειράζει ας ξαναπέσουμε, αρκεί να μην χάσουμε τη δυνατότητα να ξανασηκωθούμε.
Καλό απόγευμα

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο, μπράβο!! Σου εύχομαι ολόψυχα να πάνε όλο και καλύτερα τα πράγματα. Να μαθαίνουμε για σενα και τη τέχνη σου και από αλλού..

ΥΓ. Αυτή τη ταράτσα μήπως τη νοικιάζεις, να βάλω καμιά σκηνή?! Πολύ με έψησε η περιγραφή!!!

ΞΕΝΗ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΞΕΝΗ είπε...

Πόσο σε ζηλεύω δεν φαντάζεσαι. Μακάρι να ήμουν και εγώ σαν εσένα. Μακάρι να είχα την δύναμη να σκέφτομαι θετικά και να τα βλέπω όλα όμορφα.
Αλλά ξέρω γιατί δεν μπορώ... είναι μια ιστορία παλιά που για να αλλάξει θέλει πολύ δουλειά και φυσικά δύναμη. Πολύ δύναμη.

Ανώνυμος είπε...

@G
Ναι φιλοσοφίες ίσως της στιγμής αλλά καμιά φορά τόσο αληθινές...
@Roadartist
Θα σε περιμένω εδώ στην ταράτσα... Μη μασάς
@Ippoliti_Ippoliti
Ο στόχος, μπορεί να είναι και τόσο απόλυτος, που να σε ωθεί σε άλλα πράγματα και χτυπήματα κάτω από τη μέση, αν το έχεις και σαν προδιάθεση... Το όνειρο πάλι είναι συννεφάκι!
@Mermy Blue
Η τέχνη λέγεται θέατρο και ηθοποιία και είναι πραγματικά όλα αλήθεια αυτά που λες... Χαίρομαι που χτυπάω κοινές χορδές αγαπητή Mermy Blue!
@Ανώνυμος
Ενοικιάζεται και η ταράτσα και όλα...! Δωρεάν μπάνιο και τουαλέτα, χα :)
@ΞΕΝΗ
Δεν χρειάζεται να με ζηλεύεις... Πρέπει απλά να πιστέψεις στον υπέροχο ευατό σου και όλα θα έρθουν με το καλό... Πίστεψε το! Θετική ενέργεια πάνω απ' όλα καλή μου ΞΕΝΗ!

k είπε...

Μέτα από τη ταρατσένια ανάρτηση σου, κρατάω το σχόλιο σου για την Ξένη¨Πρέπει απλά να πιστέψουμε στον υπέροχο εαυτό μας, και όλα θα έρθουν με το καλό..." Να αγαπήσουμε εμάς και να σκεφτούμε πως μία τελίτσα είναι πολύ σημαντική, πως κάθε τελίτσα μπορεί να ανήκει σε ένα απέραντο σύμπαν αλλά δεν παύει να είναι και το κέντρο του δικού της προσωπικού σύμπαντος που φτιάχνει, ζωγραφίζει, κατασκευάζει...
Χρειαζόμαστε επειγόντως σεμινάρια και ασκήσεις θάρρους για να πιστέψουμε στον εαυτό μας!!!
Καληνύχτα blogoγείτονεεεεεεεεεεεεεεεες!
Ονειρευτείτε! Μ'ακούτε;

Mairyliscious είπε...

dn thn zhleuw katholou thn taratsa sou perisu thn anoiksh apolambana thn idia thea ligo pio aristera omws eblepa :)Pp sto mets ki egw filoksenoumenh sthn ksaderfh uperoxh fwtografia though tha diabasw kai to keimeno giati mageuthka me thn eikona kai th mousikh pou exeis sto blog kai an uparxei kati na prosthesw gia to keimeno tha to kanw
have a nice day ! ! !

Mairyliscious είπε...

axaaaa...
keep dreaming opws oloi mas loipon !
by the way an pote eixes dei se ena balkoni duo trelles na xoreuoun kai na xtupiountai emeis eimastan
tlk
uparxoun kai alloi san emas ekei eksw :)p
polu pio hremoi omws apo oti diabazw...
entaksei uphrxan kai nuxtes pou eimastan hsuxes ...eidika ena bradu pou to feggari epaize me diafores opseis kai mas eixe magepsei ...melagxolhsei kai taksidepsei se skoteina kai lampera monopatia sunama.......

Mairyliscious είπε...

a ena euxaristw poy mu thumises pragmata pu xa ksexasei...! na sai kala !

Sinnerman είπε...

η ταρατσα είναι το πιο ομορφο σημειο μιας πολυκατοικίας. Έρχεσαι σε αμεση επαφη με το συμπαν, το βλεμα μας χανεται στον οριζοντα απαλλαγμενο απο τα τειχη της πολης.Ηρεμεις. Δυστυχως η ταρατσα μου είναι κλειδωμένη :(
προφανως για θεμα "ασφάλειας"

καλημέρα και θετικο πνευμα σε ολους μας :D

ΞΕΝΗ είπε...

Περάστε παρακαλώ να πάρετε την πάσα σας...

Μαίρη Τσορτέκη είπε...

Καθώς διαβάζω την υπέροχη περιγραφή σου,ακούγοντας Omar Faruk,θέλω να σας πω ότι 30/5 στο Μέγαρο Μουσικής θα χει την μουσική των sufi και τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες.
Κι επίσης να σου πω ότι τη μέρα που διάλεξες ν απολαύσεις τη θέα της πόλης μας από την ταράτσα σου και να χαθείς ανάμεσα στους γαλαξίες και στα όνειρά σου,εγώ διάλεξα να βρεθώ στο ορεινό χωριό της μαμάς μου για ν απολαύσω τη μαγευτική ανοιξιάτικη φύση,με μόνη συντροφιά μου τα πουλιά και την πανέμορφη ολάνθιστη μηλίτσα της αυλής μας.
Κι εκεί στης εξοχής την ερημιά,στης ερημιάς τη μοναξιά,στης μοναξιάς τη λευτεριά που κάθησα να ξαποστάσω,διάβασα,σκέφτηκα,νοστάλγησα....Χωρίς τηλέφωνο (ούτε σταθερό ούτε κινητό),με νερό και ρεύμα (ευτυχώς). Μετρούσα τον ήρεμο χρόνο με τους χτύπους της καμπάνας του Αη Γιώργη και συλλογιζόμουν διάφορα....
Πώς είναι αλήθεια,ας πούμε,ότι οι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι όσοι έχουν τα καλύτερα πράγματα αλλά εκείνοι που φτιάχνουν το καλύτερο μ αυτά που έχουν....
Κι άλλα πολλά για όνειρα κι επιθυμίες κι ελπίδες που μπορούν ή δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και που είναι πολύ σημαντικό έστω και μόνο να υπάρχουν.
Κι ότι τελικά αν απεγκλωβιστούμε από την έννοια όσων οι άλλοι θέλουμε να κάνουν για μας και φροντίσουμε εμείς να κάνουμε αυτό ακριβώς που επιθυμούμε (που είναι και το πιο σίγουρο άλλωστε)μπορούμε να ρθουμε πιο κοντά στην εσωτερική μας γαλήνη κι ηρεμία κι όλα τότε θα ναι πιο ευχάριστα.
Τέλος-άσχετο-αλλά επειδή σ έχω ενημερώσει σχετικά, έκανα και τη δεύτερη μίνι ραδιοφωνική εκπομπή μου στο Ζάππειο,στο χώρο της έκθεσης βιβλίου...Δηλαδή απέναντι από την ταράτσα σου.
Περιμένω τις εξελίξεις της....συνομωσίας....

maximus είπε...

Μα εσείς πράγματι κάθεστε στην αίθουσα του θρόνου με τέτοια ταράτσα. Μήπως ακούγατε και Ρεμπούτσικα; Άσχετο, θυμήθηκα ένα σίριαλ με την Γλάυκη και τον Λουκά... Anyway, προσπαθούμε αγαπητέ να κυνηγάμε τα όνειρά μας, όχι κάθε μέρα... αλλά τις περισσότερες ημέρες του χρόνου. Συμφωνώ με την αισιόδοξη οπτική σας γιατί μόνο έτσι μπορούμε να επιβιώσουμε και ναι γι' αυτό είμαστε εδώ για να ζήσουμε! Πάμε γερά με γρήγορο πετάλι και στις ανηφόρες.