Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παρίσι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παρίσι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

When "Henry the Vth", met a "Goat", in Paris!

My fellow Greek readers, who their command of English is not at a substantial level, this post needs to be written in English, to communicate the experience to my French and all other colleagues, who offered a dreamy experience in Paris, France in March 2012, on the occasion of the performance of 
"Henry the Vth. This is how we start...".
Apologies.





It was back in July 2009, when during a very interesting course I was attending in Paris, London and Berlin, in cooperation with RADA, the Actors Centre and the Int. Institute of Performing Arts and 40 amazing people, actors and artists from across the world, I met some very interesting French people. Crazy and French. You don't need more!



It so happened, that one of them, named Luc, approached me with a lot of respect and one nice thought!  He is part of an artistic company, a very active gang of really talented, I have to say people, with the French name "Le Bouc Sur Le Toit", which took me at least a year to learn to spell it correctly by heart, without looking at some notes! :).  This, in actual English translation means "The Goat on the roof", or in Greek "Ο Τράγος στη Σκεπή".   Which as I have also learned from my theatre encounters and adventures in France, the male goat in particular, symbolises "Drama", in the French theatrical scene. Get it?



Luc, came forward with a great idea.  Since it seems that in acting, and not exclusively, in arts in general, we can very well co-educate ourselves in an International programme, why don't we try to build a Pan-European experiment of different actors, from different countries,  speaking different languages, acting with different acting methods, different starting points and stories and yet one common love: playing, acting, being in this magical world, we call theatre!  And what greatest chance to discover one of the most prolific writers in the World, W. Shakespeare, a genius of words, texts, images, scenes through a common effort to build, create, perform in one of his classical texts, with a modern eye.  He had clearly set his mind in the story of "Henry the Vth", a rather "boring" for the French (and I think for most of us this side of the Channel and Dover) as it overflows with English patriotism and a war that was actually pretty devastating for my wine and cheese lover mates in the French land!  But wait..! The intention was not to focus, on a pure reproductive staging, a classical approach with the usual paraphernalia that accompany some Shakespeare productions, but to take it beyond that. I could never say NO, to such a delicious offer, and that's how, with the effect of drowsiness caused by almost 3 glasses of fresh, French wine, I accepted happily to become the Greek addition to this effort and was baptised the representative of "Henry the project" in Athens, Greece! We are talking about big stuff!

The text of "Henry the Vth", is full of images of a great King, a leader that brings change and creates new historic moments (for the English of course), as he conquers another land.  Now, that rung a bell with some modern invasions and leaders, like his honorary G. Bush, who decided to go to Iraq, to basically liberate,  the oil pipelines for the interests of the American companies.  How was this communicated to the common people in the US?  Sitting at a Bar in NYC, drinking a Budweiser and watching the announcement from a TV, none of all those bar people, could actually realise that their country is dragged to a war, that killed thousands of Iraqis and American Soldiers as well.  And this is just an example.  If we take a look in the European and generally Western societies in the last 20 years or so, you will see how many wars, invasions, etc. were staged, while the people had no idea what a devastating thing war is, since this is not staged in their lands. As long as it is not affecting their doorstep.  But others had to suffer. And there's no clear justification for staging a war for the so-called freedom of anybody from someone else.  I have a little and very graphic magnet at my fridge door, bought from flower power San Francisco that clearly says: "Bombing for peace is like fucking for virginity!" :)


Moreover, the invasion of France, by the other than this very amicable English folks, was a very interesting point to start and examine, where do we currently stand in the European continent currently, after so much love affair with the EU, or with happy children holding hands in advertising spots and Beethoven musical pieces.  Have we really gone forward with our national prides and prejudices?  How integrated have we become?  Well, as it seems from the rise of extreme right political parties in France and across Europe, or of the most recent loathing with a lot of prejudices for the crisis stricken South, reproducing clichés from both sides, for the fascist Germans and the lazy Greeks, or Mafia Italians, it seems that we haven't really done too much, have we?  So, this text was also used to try and pass our worries, our beliefs that the game is getting a bit out of control.



Like any projects, "Henry the Vth" project, passed many stages from the small starting steps, like contacting other people to inform them and ask for their efforts and participation, but silently, meticulously, we put everything into track, for coming together in Paris, in March 2012, for this dream to start becoming a reality. It took hundreds of emails, establishing a good working relation with my French mates and slowly we added more people into this, like a fellow actress from Ireland, now in London, one or two British lads, who at the moment were not available, a great fellow from Belgium and apart from myself, other two Greek additions to the group. Talented and so sweet Dina Mihailidi, with her 25 years of history in the Theatre stages of Athens, and petite Dina (as we called her) Theodorou, with that sharp architecture mind in drawing and constructing stages, directing scenes and video animation.


And this is how we started. On 8th March, the Greek team arrived in the very interesting place, an old factory build by the Eiffel team, (yes, the one who build the tower you see in every pic in Paris) called "Avant Rue".




Virginie Berthier, the very adorable, beloved director, worked a lot with our instinct, allowing us freely to improvise on various scenes from the play.  Like a puzzle, she then put all these efforts into one place, creating with the cooperation of all of us, a devised performance.  Moreover, the artistic company, has requested from three French writers, to write new pieces, new text, their ideas on Europe of today, or on how they say Henry, how it inspired them or didn't.  The writing project took place in Northern Ireland, in a centre we are now in cooperation with at the city of Derry, where the great Irish issue, the divisions of the society have left amazing scars.  This was a good ground to grow words regarding a patriotic English king and text!




I was requested to use some of my emails and texts from my blog describing the deteriorating situation in Greece to my friends abroad during the last 3 years and try to incorporate them in the performance. The result was touching, translated at the moment of the performance from a French actress while I was speaking the words in English.  Blended together with one piece about the Europe of the Bankers and the Rate Agencies, the contrast was sharp and was taking place live on stage. One of the most powerful moments I have lived in this experience! The energy was immense! And the effect on the French audience too I believe.




The three different languages we speak, French, English and Greek, became a foundation, a splendid allocation of words and texts that broke barriers and with the help and use of the hyper-titles projected, it proved that nobody is actually bothered by what words the actor is speaking, but how he/she communicates those, his power, his standing on stage.  I believe that the parts in Greek or English, were communicated in the above way and with the help of the translation, the audience discovered something new and fresh.




The audience of almost 100 people, on Friday night the 23rd of March, seemed to appreciate the effort of a team of people that in almost two weeks, managed to put together speech, bodies, drama, video installation, hyper-titles, music and ideas into a performance with strong messages for the Europe we live today, about war and politics.




But most importantly, I feel great for making an idea to flourish.  We managed to bring into life, with this talented team of people who I thank from my bottom of my heart for the experience we shared, a simple thought. To prove that inter-cultural exchange is possible, that obstacles are always a good starting point, if you see them from a different angle.  We managed to prove, that as long as people are willing to take artistic risks and trust their instincts, images can be created, stories can be told, people can communicate.  Drama is a Greek invention that was perceived for this exact reason.  To bring together people under one roof or into the same place at a moment in time and to tell stories that feed the mind and the soul. That's why we all left from this adventure as the proud explorers of new grounds. Grounds of pure, raw, simple, magic exchange of energies, emotions, laughs, tears, problems, solutions, sharing the result with all those who managed to be part of this. We thank them all for their time and good comments.




This is just a start.  This was just the first taste of a story that has started to unfold and it's on the making.  Yes, we may need now some time for the result to settle and also for some funds to be gathered (by the way donations are happily accepted, ask here, at my email for any offers!!) but the big round theatre ball has started rolling and has no plans to stop.




To all my "Bouc Sur Le Toit", team, thank you for giving us in difficult times for our land, the opportunity and satisfaction to express ourselves, for our participation.  Thank you for being so hospitable, so caring for all our needs, so friendly.  Let's continue our trip together...




The amazing people on board at this stage, were:

Virginie Berthier, Jean-Marie Clairambault, Zita Cochet, Aurélie Cohen, Claire Dufour, Caroline Dumas de Rauly, Philippos Frangoulis, Bastien Gérard, Xavier Guerlin, Luc Guiol, Fabienne Labarthe, Peggy Lecaudé, Thomas Méreau, Juliette Morel, Constantiina Mihailidou, Constantina Teodorou, Laura Tirandaz.

Merci, au revoir Paris...

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Living my theatre Ithaca in Paris...



I have so many things to share
I have so many things to write
I have so pleasure to transmit
I have so many dreams to describe

Experiences to write and share with you
Subtle moments of artistic creation to catch and present
Moments that make you laugh and cry
The craft of theatre on my side

And yet, I am living my own Ithaca
In Paris, with artists, writers, designers, people of talent
So hard work it takes in this Ithaca to be fulfilled
And so I chose yet not to speak

My writing will be short this time
Cause I have for the moment experiences to collect
And the energy that makes your body shake
Is a gift that comes from the deep ancestral needs of humans

I thank God and all the Gods
for giving me the chance to be who I am
cause acting is a blessing
for those who can humble say I am an actor...

Paris, the project is still unfolding
Yet this is my first text of things for you 
Living my Ithaca, is a dream

Will return on this spot soon

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

Σ' ένα τρένο με προορισμό το Βερολίνο...


Έφτασα νωρίς στο Gare De L' Este.
Μάλλον πολύ νωρίς.

Συνήθως αγχώνομαι να μη χάσω τα τρένα και καταλήγω να κάθομαι για αρκετή ώρα σε κάποιο καφέ ή σ' ένα κάθισμα στο σταθμό και να περιμένω. Μ' αρέσει όμως, γιατί επιδίδομαι ενστικτωδώς στην απόλαυσή μου. Στην παρακολούθηση της κίνησης ενός σταθμού, του πήγαινε-έλα στα μάρμαρα και στους γρανίτες των άνετων μεγάλων χώρων αναμονής, στο "χάσιμο" στους πίνακες αφίξεων και αναχωρήσεων, ή μάλλον καλύτερα στις καινούριες σύγχρονες TFT τηλεοράσεις, που έχουν αναλάβει αυτές πια αυτό το ρόλο. Προορισμοί, πόλεις και χωριά, που με καλούν, σαν μικρές σειρήνες, να επισκεφτώ. Σκέφτομαι, πως μπορεί να είναι, την αρχιτεκτονική τους, τη ζωή τους, το ταξίδι για εκεί...

Συνήθως επίσης γνωρίζω και πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, όπως τη συμπαθέστατη κυρία της παραπάνω φωτογραφίας, που αποδεικνύει με περίτρανο τρόπο, ότι αυτού του είδους οι γλυκιές κυρίες, μπορούν να μοιάζουν ολότελα μεταξύ τους, είτε στην Ελλάδα, είτε στη Γαλλία, παντού...

Με μια λέξη, είναι οι λεγόμενες "θείες", γιατί απλά μας θυμίζουν διάφορες θείες μας από τα παιδικά μας χρόνια και όχι μόνο. Προς Θεού, δεν είναι για κακό!! Δηλώνει μεγάλη αγάπη και συμπάθεια! Με το λουλουδάτο βαλιτσάκι της, το κολατσιό που είχε φέρει με ταπεράκι από το σπίτι της, συνοδευμένο με πολλά θορυβώδη σακουλάκια, τα περιοδικά της και το γνωστό σε όλους μας μασούλημα με καφέ, έβγαλε ένα μικρό χαρτάκι, που είχε προφανώς γραμμένα πάνω του, τηλέφωνα της οικογένειας... Με δυσκολία, αφού δεν έβλεπε και πολύ καλά και με τη γλώσσα δαγκωμένη ανάμεσα στα χείλη, σχημάτισε έναν από τους αριθμούς στο καντράν του παλιού κινητού της και φυσικά φωνάζοντας, για να μη ξεφύγει σε κανέναν από εμάς τους διπλανούς η συζήτηση, ενημέρωσε για το που είναι, πότε μάλλον θα φτάσει και τα γνωστά που λένε οι κυρίες αυτές σε αυτά τα τηλεφωνήματα. Όλοι τα ξέρετε, τα έχετε ζήσει!

Ξαφνικά ένας Άραβας καταφτάνει αγχωμένος και επίμονα προσπαθεί να τη ρωτήσει που βρήκε το καρότσι στα Αγγλικά... Η κυρία όμως με αυστηρότητα, επειδή νομίζει ότι θέλει το δικό της καρότσι, αρχίζει να του λέει με το δάχτυλο προτεταμένο "NO, NO!!!!" και το αρπάζει με δύναμη από το χερούλι... Γελώντας, επεμβαίνω και του επισημαίνω στα Αγγλικά που να πάει. Η κυρία με κοιτάζει, χαμογελάει, ανασηκώνει τους ώμους της με απορία. Με τα ελάχιστα Γαλλικά μου, καταλαβαίνω πως πάει στη Nancy. Μου δίνει κουλουράκι, χαμογελάμε, Ελλάδα, δεν έχει πάει αλλά της έχουν πει είναι ωραία, έχει μπεμπέ, εγγόνια να προσέχει, πάει διακοπές, εγώ Βερολίνο, πολύ ωραία, χαμογελάμε, τέλος... Την χαιρετώ και κάπως έτσι πάω στην πλατφόρμα 4, για να πάρω το τρένο για Frankfurt, με ανταπόκριση για Βερολίνο...


Το TGV γλιστρά πάνω στις ράγες με ταχύτητα, με προορισμό τα σύνορα με τη Γερμανία, που είναι σχεδόν πια διακοσμητικά. Κανένας δεν κοίταξε διαβατήριο, χαρτιά, βαλίτσα… Ελευθερία μετακίνησης. Πριν από περίπου 60 χρόνια, εδώ στα μέρη αυτά, ήταν το μεγάλο «σφαγείο» του πολέμου. Η μεγαλύτερη επιτυχία της ΕΕ, είναι αυτή. Αυτό το συναίσθημα. Της μη λήθης, αλλά επανίδρυσης, της ουσιαστικής νέας αρχής. Στα Βαλκάνια ακόμα δεν το έχουμε καταφέρει. Όχι μόνο εμείς ως λαός, όλη η «γειτονιά».

Στο τρένο συνυπάρχουν υπάλληλοι και από τους Γερμανικούς και τους Γαλλικούς σιδηροδρόμους. Η ευγενική Γερμανίδα, έλεγξε, μ' ένα
gadget που ελέγχει και την πιστωτική κάρτα, το τυπωμένο από το internet εισιτήριο. Όλοι οι υπάλληλοι στο τρένο, μιλάνε 3 γλώσσες και είναι απόλυτα εξυπηρετικοί και επαγγελματίες. Ο ΟΣΕ μοιάζει ξαφνικά τόσο αξιολύπητος, τόσο απολιθωμένος, όχι για τους ανθρώπους του, που ίσως το προσπαθούν, για την εγκατάλειψή του.

Ο καφές ζεστός και το παράθυρο μεγάλο, φέρνει στα μάτια μου όλες τις εικόνες της Γαλλικής εξοχής. Αυτής της υπέροχης, της τακτοποιημένης. Χωριά με πύργους και πέτρινα σπίτια, δάση και κοπάδια από αυτές τις «διάσημες» ευρωπαϊκές αγελάδες, που είναι σα ζωγραφιές με τις άσπρες και τις μαύρες βούλες τους, όπως έβλεπα όταν ήμουν πιο μικρός, στις διαφημίσεις της Lila Pause, να περνάνε από μπροστά μου σαν ένα μικρό ντοκιμαντέρ. Η πρώτη θέση, που τσίμπησα σε τιμή ευκαιρίας, είναι ήσυχη, τα καθίσματα μεγάλα και άνετα, σερβίρουν και πρωινό. Πολιτισμός. Σε αυτό το βαγόνι συνυπάρχουμε διάφοροι ταξιδιώτες. Από ορειβάτες μέχρι businessmen, και από μικρό σκυλάκι μέχρι νεογέννητο βρέφος με τη μητέρα του. Η πρώτη θέση εδώ, «χωράει» όλο τον κόσμο, όπως και αν είναι. Αρκεί να έχεις πληρώσει!

Κλείνω τα μάτια και αναλογίζομαι. Καταλαβαίνω ότι περνάμε τα σύνορα, επειδή ξαφνικά τα πάντα στις πινακίδες, στα καταστήματα, «γυρίζουν» στα Γερμανικά. Βλέπω γνωστές μάρκες όπως Media Markt, Lidl κτλ. Η αρχιτεκτονική αλλάζει και αυτή. Το ίδιο και το τοπίο. Μπαίνουμε πια στη Saarland, και στo Saarbrücken Είναι η περιοχή του Ρήνου, ή αλλιώς η Rheinland, με περίφημες κοιλάδες, ωραία λευκά κρασιά και γραφικά χωριά. Το τρένο διασχίζει δάση, μεγαλειώδη δάση, τόσο πυκνά που νομίζεις ότι μπορείς να τα πιάσεις και να τα νιώσεις, να χαθείς μέσα τους με νεράιδες και ξωτικά σε μύθους της Δ. Ευρώπης. Εκκλησίες με ξύλινα καμπαναριά ξετρυπώνουν μέσα από κωνοφόρα δέντρα. Τα σπίτια, αυτά με τα τόσο χαρακτηριστικά ξυλόγλυπτα παντζούρια με σχέδια όπως καρδούλες, ρόμβους κ.α., με ξύλινα μπαλκόνια γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια, και περιποιημένες αυλές, μοιάζουν να κρέμονται πάνω από την κοιλάδα, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Μπυραρίες και μικρές πανσιόν, δίνουν και αυτές το παρόν στο σκηνικό της «ταινίας» που ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Σε λίγο η πεδιάδα επανέρχεται, αρχίζουν να φαίνονται και οι πρώτες μεγάλες βιομηχανίες…


Τα περιφερειακά τρένα που προσπερνάμε, σε μικρούς σταθμούς, κόκκινα και πολύ μοντέρνα, είναι άνετα. Αρκετά είναι διώροφα, έχουν άπλετο χώρο και ξεκάθαρη σήμανση για τα ποδήλατα τα οποία είναι παντού παρόντα. Ο κόσμος ταξιδεύει μαζί τους. Στη
Kaiserslautern, στα κόκκινα είναι ντυμένοι πολλοί οπαδοί, αφού σήμερα ξεκινά και η Bundesliga! Στο Mannheim πρέπει ν’ αλλάξω τρένο. Αποβιβάζομαι και απλά περιμένω το Γερμανικό τρένο στην ακριβώς διπλανή πλατφόρμα που έρχεται από το Interlaken, με τελικό προορισμό το Βερολίνο σε ακριβώς 18 λεπτά, όπως πληροφορήθηκα με τη χαρακτηριστική Γερμανική τελειότητα και οργάνωση από τα μεγάφωνα. Όντως, το τρένο έρχεται σε ακριβώς 18 λεπτά, επιβιβάζομαι σ’ ένα πολύ μοντέρνο και άνετο βαγόνι, και πάλι στην 1η θέση, αλλά μάλλον χωρίς να το είχα καταλάβει και πολύ καλά, έκλεισα σε ένα ξεχωριστό compartment, από αυτά με την πορτούλα…



Το μόνο που μου φαίνεται περίεργο είναι ότι, στα τεράστια αυτά βαγόνια, δεν υπάρχει χώρος για βαλίτσες, απλά τις κρατάς μαζί σου. Το ακόμα πιο μικρό πια, καινούριο ποδήλατο, παίρνει άνετα τη θέση του πάνω από τις θέσεις, η βαλίτσα όμως, πιο «δύσκολη», βολεύεται εκεί στα πόδια μου. Με τη βοήθεια του ηλεκτρονικό πίνακα που δείχνει τις θέσεις (η Deutsche Bahn σκίζει από γκατζετάκια), διαβάζω πως η θέση 105 παράθυρο είναι Mannheim-Berlin (αυτός είμαι εγώ) και η θέση 106 είναι Frankfurt-Berlin

Χμμ σκέφτομαι! Θα έχω συγκάτοικο! Πολύ ωραία… Όντως στη Φρανκφούρτη, η γυάλινη πόρτα ανοίγει και έτσι γνωρίζω τον
Sebastian! Πολύ άνετος για Γερμανός, ο Sebastian έχει μόλις φτάσει όπως πληροφορούμαι από τη Schanghai, όπου δουλεύει τα τελευταία 3 χρόνια περίπου για μια μεγάλη Γερμανική εταιρεία με μηχανήματα. Ανοιγόμαστε μιλάμε για θέατρο, για την Κίνα, την Ελλάδα, για την κοπέλα του που τρία χρόνια τώρα τον περιμένει πάντα πως και πως και όλο παραπονιέται πως είναι μακριά του. Ρωτώ: "Είναι σοβαρό;" Μου απαντά: "She is the one!". Τότε λέω θα της πεις, ότι είσαι εκεί για εσάς και τα παιδιά σας που κάποια στιγμή θα έρθουν, ότι μαζεύεις χρήματα για το μέλλον σας που το βλέπεις να είστε μαζί κτλ κτλ... Μου λέει: "Αυτό δεν το είχα σκεφτεί ποτέ!" Του απαντώ: "Αφού είσαι Γερμανός βρε παιδί μου! Οι γυναίκες θέλουν λόγια!" (Συγγνώμη στις αγαπημένες αναγνώστριες!!)

Σκάμε στα γέλια. Νιώθουμε άνετα, το τρένο θα καθυστερήσει, όπως μας πληροφορεί ο υπεύθυνος 4 λεπτά και για αυτό οι Deutsche Bahn, ζητάνε συγγνώμη! Γελάμε και πάλι με τη Γερμανική τελειομανία που του έχει λείψει, είναι ωραία να είσαι σπίτι. Ισχύει για όλους!

Πιάνει βροχή... Οι σταγόνες χορεύουν στα παράθυρα, τρέχουν και πέφτουν, χάνονται και τα τοπία μουσκεμένα συνεχίζουν να ξετυλίγονται...


Πληροφορούμαι επίσης, ότι μάλλον στην Κίνα, θα μπορούσα να κάνω μια άνετη καριέρα ως ηθοποιός, αφού οι Κινέζοι, ψάχνουν μετά μανίας, για πολλές Ευρωπαϊκές φάτσες, για την πολύ μεγάλη βιομηχανία παραγωγής ταινιών για εσωτερική κατανάλωση, οι οποίες φάτσες σπανίζουν. Ο φίλος μου μάλιστα, ο Sebastian, όπως μου είπε, χωρίς να έχει ιδέα για ηθοποιία (που μεταξύ μας δεν πειράζει και τόσο για το σινεμά, αρκεί να είσαι αληθινός), έχει ήδη πάρει διάφορους ρόλους και μάλιστα ένα πολύ καλό, με μια πολύ γνωστή Κινέζα ηθοποιό, και το αποτέλεσμα ήταν απόλυτα ικανοποιητικό, σε σημείο που μετά είχε συνέχεια τηλέφωνα από casting agents.

Καθώς λοιπόν σκέφτομαι την καριέρα μου στη μακρινή Κίνα, με γυρίσματα σε παλάτια και με μεταξένια ρούχα, μας παίρνει σιγά σιγά ο ύπνος.


Μας ξυπνάει η ανακοίνωση ότι σε λίγη ώρα θα φτάσουμε στο Βερολίνο. Οι εικόνες από πεδιάδες και επαρχία αρχίζουν και γίνονται πια αστικές...

Σε λίγο η πόλη αρχίζει να αποκαλύπτει τα στολίδια της, καθώς το τρένο μπαίνει εφ' υψηλού, στο Βερολίνο, με τις γραμμές του να είναι κατασκευασμένες ψηλά, σε γέφυρες, σαν να ήθελε ο μηχανικός να διαφημίσει με τον καλύτερο τρόπο την πόλη του, να την παινέψει στους νεόφερτους. Και όντως, οι εικόνες είναι τόσο όμορφες, κτίρια και πάρκα που σφύζουν από ζωή, όλη η πόλη έξω, η καλύτερη υποδοχή στον ταξιδευτή που έχει για προορισμό του, την πιο νέα και συνεχώς εξελίσουσα πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μέσα σε λίγα λεπτά, με την αργόσυρτη κίνηση του τρένου, παρατηρείς σχεδόν τα μισά μνημεία της πόλης, ως ιπτάμενος επισκέπτης. Χαιρέτησα τον καινούριο μου φίλο, ανταλλάξαμε κάρτες και ευχές, και με τα μπαγκάζια στο χέρι και το μικρό ποδηλατάκι παρά μάσχαλα, ξεχύθηκα στην πόλη...



Το Βερολίνο, είναι ο επόμενος σταθμός μου για 2 εβδομάδες
στην καλοκαιρινή μου περιπέτεια που ξεκίνησε πριν από περίπου 1,5 μήνα.
Το ταξίδι μου με το τρένο ήταν η πιο καλή αρχή για το χρονικό αυτό.

Εδώ, εκτός από το να ανακαλύψουμε μια λαμπρή πόλη,
έχουμε να κάνουμε και άλλα γυρίσματα αλλά και να κλείσουμε μ' ένα μεγάλο Cabaret Show,
που στο τρένο είχα την απόλυτη έμπνευση, για το πιο διασκεδαστικό νούμερο
που θέλω να σκηνοθετήσω και να παίξω!

Η Ελλάδα ζει στα μπάνια του Αυγούστου, αλλά εγώ εδώ θα σας κρατώ παρεούλα!
Ich bin ein Berliner!

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Γυρίσματα, γυρίσματα, γυρίσματα... στη Γαλλία!



H Patricia Bordon επί το έργον...

Κλαπ, ρακόρ, μπουμ, close up, long shot, mid shot, continuity, screen timer, action, take, cinematografy, φωτογραφία, φως (θερμό-ψυχρό), προβολείς, σκιές, ζελατίνες...

Εδώ και μέρες, 3 σκηνοθέτες, 42 ηθοποιοί, 5 τεχνικοί, ένας διευθυντής φωτογραφίας, ζούμε με αυτές τις λέξεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι σκηνές είναι ένα ποτ πουρί από διάφορα έργα, γνωστά και μη. Ο σκοπός είναι σίγουρα εκπαιδευτικός, αλλά οι σκηνοθέτες έχουν βάλει τα δυνατά τους για να γίνει μια άκρως πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα δουλειά, με αρχή, μέση και τέλος. Η δουλειά τους, αλλά και η δική μας ως ηθοποιοί, δύσκολη, κουραστική, επίμονη, έτσι ώστε κάθε take, κάθε γύρισμα, να έχει "ζουμί".


Κάθε σκηνή και μια σπαζοκεφαλιά

Γελάω! Πόσες φορές π.χ., μπορεί ένας ηθοποιός να κλάψει και ταυτόχρονα να έχει στο μυαλό του, το να μην αλλάξει ρούπι τις κινήσεις του, τα σκηνικά του αντικείμενα, τα λόγια του, τον/τη συνάδελφο... Ή να έχει στη μούρη του τις πατούσες του ηχολήπτη, στην προκειμένη περίπτωση τις δικές μου, αφού για μια σκηνή έπρεπε να ανέβω στο τραπέζι, δίπλα στην ταλαίπωρη ηθοποιό για να πάρω καλό ήχο. Ή να μην εκνευρίσει την κοπέλα που κρατά το continuity, τη συνέχεια δηλαδή από shot σε shot. Γιατί μετά όλα είναι πάλι απ' την αρχή ή ένα απελπισμένο μοντάζ που δεν μπορεί να κόψει τίποτα σωστά.

Οι σκηνοθέτες που συνεργαζόμαστε είναι αξιολάτρευτοι. Έχουν σχετικά λίγα μέσα και προσπαθούν να κάνουν θαύματα. Η Sandrine Ray και η Patricia Bardon, έχουν ήδη πολλές ταινίες στο ενεργητικό τους στο Γαλλικό κινηματογράφο. H Sandrine, είναι μέλος και της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών, η Patricia εχεί κερδίσει βραβεία στο Locarno Film Festival και διακρίσεις στη Γαλλία, o Gulu Monteiro, είναι ο γνωστός Gulu, από τα προηγούμενα ποστ!

Στο σαλόνι της Helen, μια σκηνή από το Marvin's Room

Και φυσικά επειδή χρειάζονται πολλά χέρια, βοηθάς, μαθαίνεις πολλά τεχνικά πράγματα, όπως π.χ. πως φροντίζεις τον ήχο και το "μπουμ", δηλαδή αυτό το μικρόφωνο που κρέμεται πάνω ή κάτω από τους ηθοποιούς και κάθε φορά πρέπει να ζυγιάζεις καλά τα όρια, γιατί αλλιώς πάει η σκηνή, έτσι και πέσει στο αδυσώπητο μάτι της κάμερας. Δεν υπάρχει χειρότερο, από το να έχει γίνει μια λαμπρή λήψη και ξαφνικά στο μοντάζ ή και εκείνη τη στιγμή, το "μπουμ" να κάνει βόλτες στο οπτικό πεδίο που δεν μπορεί με τίποτα, μα τίποτα να κοπεί. Όλα στις ταινίες είναι θέμα ισορροπίας. Μέτρου. To παραμικρό καταγράφεται, η κάμερα τα καταπίνει όλα!

O Gulu κατασκευάζει τον "κόσμο" του

Ο κάθε σκηνοθέτης είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, τουλάχιστον με το σκηνικό του περιβάλλον. Η Sandrine, χρησιμοποίησε μια αίθουσα, και κάνει αρκετά θα έλεγα, "θεατρική" δουλειά. H Patricia (με την οποία συνεργάζομαι), ήθελε φυσικούς χώρους και έτσι εδώ και λίγες μέρες, έχουμε εγκατασταθεί στο υπέροχο σπίτι της συναδέλφου ηθοποιού Helen, του 1860, σε μια ήσυχη γειτονιά που κάποτε είχε όλο υφασματάδικα, αλλά τώρα κατοικίες και γραφεία. Και υπέροχες εσωτερικές αυλές. Ακριβώς αυτή εδώ δηλαδή...


O Gulu, πάλι, ήθελε να φτιάξει σε ένα μεγάλο και ψηλοτάβανο στούντιο, μια ονειρική ατμόσφαιρα με πανιά, κουρτίνες, φώτα, ένα μικρό "ρινγκ" δράσης, για τους ηθοποιούς του.


Ας έρθουμε όμως και στα του οίκου μας. O Bernie, ο ρόλος μου, είναι ένας νέος γύρω στα 30 και βάλε, που η ζωή του φαίνεται πια άχρηστη, άδικη. Όλα του φταίνε. Δουλεύει σε μια τυπική, ανιαρή δουλειά, υπαλληλίκι, και έχει μια πολύ ενεργή straight σεξουαλική ζωή. Βασικά είναι ψυχωτικός, και τον τελευταίο καιρό έχει γίνει serial killer. Διάφορες γυναίκες, έχουν δολοφονηθεί με βάρβαρο τρόπο στην πόλη και φυσικά αποτελεί πρώτο θέμα στις τοπικές και όχι μόνο ειδήσεις.


O Bernie, έχει ένα παιδικό "φίλο", το David, ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος, και τους δένουν κάποια παιδικά συναισθήματα φιλίας. Μάλιστα, σε μια προηγούμενη σκηνή, ο Bernie, εμφανίζεται μετά από ένα φόνο που έχει διαπράξει στο σπίτι του David, μεθυσμένος και γεμάτος αίματα. O David, δείχνει να μη καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ή να μη θέλει να καταλάβει...


Σε αυτή τη σκηνή λοιπόν, ο Bernie (ξανά) επισκέπτεται τον David, για να προσπαθήσει να του μιλήσει, αλλά η σκηνή δεν εξελίσσεται και πολύ καλά, αφού τίποτα δεν υπάρχει πια μεταξύ τους. Η σκηνή εκτυλίσσεται σε μια ταράτσα (πρώτη σκηνική δυσκολία), και μετά από ένα καυγά, o Bernie προσπαθεί να αυτοκτονήσει παρασύροντας μαζί και τον David... Με ένα όμως πολύ ιδιαίτερο τρόπο! O David πανικόβλητος προσπαθεί να φύγει και ο Bernie τελικά δεν βρίσκει το κουράγιο να το κάνει... Juicy, juicy, juicy σκηνή!! (Η ταινία ονομάζεται, Love and Human Remains, του 1993)


Οι πρόβες έχουν πάει εξαιρετικά, η τρελαμάρα στο μάτι πάει σύννεφο, αλλά έχουμε μέχρι στιγμής ανυπέρβλητες δυσκολίες για τη σκηνή της αυτοκτονίας. Ταράτσα δεν υπάρχει, άμεσα διαθέσιμη, οι γείτονες δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουμε την αυλή, γιατί θεωρούν ότι παραβιάζεται ο ιδιωτικός τους χώρος με την κάμερα (Γαλλία είπαμε), που ίσως κάτι μπορούσαμε να κάνουμε... και μάλλον πηγαίνουμε σε μια προσπάθεια ελεύθερης δημιουργίας μιας υποθετικής εικόνας. Σε μια κλειστή αίθουσα...


Τα φώτα είναι από τα πιο σημαντικά για μια λήψη και η κάμερα πρέπει να κάνει πρόβες.
Το ίδιο και ο σκηνοθέτης


Αύριο πρέπει να γυριστεί οπως-και-δήποτε και η δυστυχής Patricia Bardon, προσπαθεί να βρει μια λύση που δεν βρίσκεται σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και κάτω από πολύ budget καταστάσεις! Και να μπορεί να κάνει και λήψη με την κάμερα από μπροστά, στο πρόσωπο, αφού όπως είπε, "φαίνεσαι τόσο πραγματικά παλαβός και "άρρωστος", που δεν μπορώ να μην το κάνω! Είναι κρίμα! Άσε, κάτι θα βρω!"


Αύριο 930 το πρωί, θα αποφασίσουμε, θα δείξει... Μέχρι και στο Μετρό σκεφτόμαστε να τη γυρίσουμε στην άκρη από τις ράγες, αλλά έχουμε μπλέξει με άδειες! Πάλι τα εύκολα διάλεξα!

Αυτό όμως είναι το σινεμά.
Δύσκολες καταστάσεις, δύσκολες συνθήκες για ένα θεατή που πρέπει να απορροφηθεί στη μαγεία της εικόνας και στο δέσιμο με την κάθε σκηνή.
Να τραβηχτεί από το πανί, στα πάθη, στη ζωή, στη χαρά
και στη θλίψη του ρόλου, του έργου, του κόσμου μιας ταινίας...

Ω και είναι αμείλικτοι αυτοί οι θεατές!

Οι φωτογραφίες από το στούντιο του έτερου σκηνοθέτη Gulu μιλάνε μόνες τους







ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Σε 2 μερούλες θα μάθετε τι έγινε...
Έτσι για αγωνία...

Σας αφήνω, πάω να "ψάξω", να σκιαγραφήσω λίγο ακόμα, τον "φίλο" μου τον Bernie