Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Letter to the world: Do not loathe Greece, cause Greece is your future!

Begging for the future gone... BUT read on please...

Monday, 13/2/2012...

Sluggish steps are leading my morning walk to the office.  One day after the Greek Parliament voting procedure, acting as my "saviour" and guarantor of a future that I have not been asked to participate, has decided for me, without me, for the benefits of my creditors. The smell of burned material, and buildings is lingering all over the badly damaged Athens centre.  

The same old story has been unfolded.  At Sunday, tens of thousands of peaceful people, among them myself as well, decided to show that this is not the way, but in the first 20 minutes, we were all tear-gassed like flies in a closed room for no apparent reason.  Constitution square, became for once more, a gas chamber and chaos prevailed in the city. At the very nice convenience of the powerhouse and the politicians, when the so called "anarchists" or just thugs, whose role is highly suspicious in the last 20 years more or less in the Greek street protest movement, almost untouched, were burning down and looting half of the city.  Meanwhile, the police, following an "ingenious" mechanism, basically was forbidding our right even to show that we share a different opinion for the matters and was more busy chasing young and old indiscriminately, instead of the looters.  

Sooner or later, the TV screens around the world and in the living rooms of the Greek middle-"terrorised"-class, were showing pictures of fires devouring historic buildings and to the much relief of the elite, people once more concentrated in the aftermath of the clashes, showing a case of fear and social unrest, which is very suitable for allowing people to believe that the politicians and the creditors way, is the only way out of this mess.  For once more, people around the world, were still trying to understand what the hell is going on with this little corner of the world, which trust me, is not even a small little cobble in its significance in the world economic arena, but somehow we have managed to terrorise the whole "system".  Somehow if we fall, the world will collapse and the sky will fall on all the rest of you.  People around the world, might just say, why don't you shut up and "hello, you are being bailed out of your mess"... So, time to set the records straight.

Truly sad simplistic method of thinking, in the very convenient scenario of the next episode of the Greek Debt thriller crisis. The drama has been strategically produced by the bureaucrats of the EU, our political elite and corrupted system of social ethics, the I.M.F. (International Monetary Fund), Banks and hedge funds abroad, part of the Greek society, which does have a lot to earn from the current status-quo and yes, Germany with the abundant help of France.

You must have read hundreds of pages of analysis, ideas, thoughts, etc. about our case here, in this rather weird place called Greece.  Well. Guess what? Greece is the guinea pig of the future that awaits you all, and you just fell for it.

Let us put some facts straight, from a simple educated Greek man's way of seeing things and living them daily for the last 13 years. Of course the list below, cannot and will not put into place all our troubles and their causes, but surely is the backbone of an analysis:
  1. Getting into the Euro, was by all means, a nice "cookery" class of the books with the Master-chef being the authorities of the EU, who didn't see, didn't know, and the political elite of the country, along with the financial institutions and the corporate world, who having the 2004 Olympic games as a target point, could not resist the idea of the hyper profits from construction, consumption and services that this land could offer. Plus, it was a matter of political decision, to show that countries like Greece, can become members of a northern "club" in a continent that undoubtedly, exists.
  2. Not all, but yes, a percentage of the Greek population was trained by a corrupted system, to be the same corrupted protagonists for years and were systematically cultivated by the idea that you can live a life by the full with not your own means, pampered by easy lending by the Banks, to shop and consume mostly EU goods (so guess where the money was going), build houses, and generally live a lifestyle that was for the first time, in stark difference with the well balanced philosophy of the Greek population that has prevailed through the centuries. Mind you though, a philosophy that arose from the very hard times of a new state that was build in 1830.
  3. Moreover, systematically the Greek economy, shifted from the simple pure primary sector, small to medium size enterprises, good local partly-heavy industry products, and a simple methodology of tourism, to a services economy of basically nothing worthy to mention, multinationals that started to get their grips in the local market, at the expense of the small fish in the pond, a private work-force structure that never operated correctly in respect of rules and regulations, or mechanisms to protect the worker, the employer and the industrialist and pushed the public into an ever-growing search for a place in the well paid-off and protected, in most cases, over-bloated public sector.
  4. At this point, I need to mention that you cannot blame 100% the "child" for being left alone at the "candy" shop, especially when you knew that it has passed almost 4 wars, hunger, poverty, a military dictatorship, a civil war etc. The "parents" were watching as the child got extremely overweight, but they were getting all the profits from the shop as well.  All was well in the Land of OZ!
  5. Systematically Greece, was also pushed by the so called big powers and local agendas, as well as a problematic authority of the political and military class in Turkey, to be in a continuous crisis dilemma and problems with this country on the East.  As a result, French, German and US war industries were making a fortune on the expense of the other sectors of the economy, like education, the health system, infrastructure.  War ships, submarines (some of German nature, which as found out, were malfunctioning), thousands of artillery, etc.  A casino bonanza on two NATO, so called, allies.
  6. A lot has been written about tax - evasion. There are a lot of social economic reasons, why not all, but certain parts of the Greek population would avoid any tax.  The main reason derives from the fact, that taxation was never really worth it, in a country that you were taxed a lot, but got peanuts in returns, as the state was more interested not in investing but basically just paying its oversized civil sector.  Most important: as a simple employer with monthly wages there was no chance that you could avoid tax.  Pensioners, and normal people on the pay-roll where the victims of a system that allowed other social classes (which tend to inhibit the professional credentials of the Greek MPs) to hide a lot of their income.  The whole mechanism was not operating properly for generations.
  7. Before the events truly unfolded, the world markets and speculators, systematically worked against the ability of a nation to find cash in the world stage. Of course, our political class, starting years ago, have paved very nicely the way, by never actually tackling the real causes of the issue or starting to worry a bit. Actually it all suited them. And to put on a blame on some Greeks, this was not as it seems a cause to protest.
  8. There's no bail out.  Basically we are under an enormous, unprecedented by any historical facts in the modern world, methodology of a completely wrong effort to solve a problem that could have been solved so much easier at the beginning, with a generous acknowledgement of the fact that the Greek debt is not going to be repaid, get what you could get and restart. That would cost much less for both us and the tax payers of the countries involved.  The whole issue was though for the Banks, especially in Germany, France and global financial institutions, not to lose their money, which now eventually will lose (!). To build a secure firewall.
  9. Nobody should call "help" a program that among so called partners, basically charges one member, with a much larger interest on the benefit of the other and on the expense of a whole population. Period. This is just doing business like a loan shark.
  10. We are seeing, a vigorous decision by the social and economic elite of the EU and our own country, to shift the wealth from the middle classes, the foundation of Greek society, to the ultra-rich in a way that creates a great divide among the population.  This is well proved by the fact that in the last year or so, more than 22billion of Euros has fled the country to Britain and Switzerland. Or that the country's well off, in the last two years have bought property of 100.000GBP to over 3million in the UK capital. Just to be on the safe side.
  11. Even a first year Economics student, would tell you immediately from the start of the process by the ECB, I.M.F. and the EU, with the interesting from a psychological point of view and rather peculiar stance of Mrs Merkel for discipline and ignorance of the real problems of the Eurozone, that the austerity measures imposed, in close collaboration with the incompetence and unwillingness of the Greek political class to truly reform its corrupted clientèle in the elite and public sector services that it would never provide growth. And that they would never solve the issue by basically cutting the spending power of the middle class, which was the driving force of the economy, and their only care being basically a methodology to get their money back from the loans they were giving. The vicious circle had just started.
  12. Two years on this road, the Greek economy has contracted almost 5% to 7% a year, unemployment is almost 21%, and these are the official rates, which in our country are always less than the real ones, as a lot of people are working in the "shadow". Social services and health services are collapsing with NGOs talking about a Greek disaster, as more and more people seek to them for assistance, homeless rates along with crime, drugs, prostitution, suicides are on a sharp rise.  This is now a society that its own seams are breaking loose and you can see this in your everyday life. On the same time, pensions, wages, benefits have been slashed and people's incomes have been demolished by an unprecedented rape of wealth through taxation, like a new property tax that has to be paid at your electricity bill, otherwise you would end up with no power at all, or huge amounts of money demanded for backdated taxes.  Thousands of families, as all these measures were imposed saw their income diminishing, from e.g. 1200€ to 800€, for a school teacher etc.
  13. The last bail-out package, which people tried to protest again but never allowed, is also a disaster, by slushing the minimum wage by 22%, which will effect all the current wages in the private sector, cutting even more pensions, unemployment allowance to 361€ per month and a huge blow to workers benefits, legislation, collective agreements, turning the country almost in a medieval workforce status of doing business and exploiting the already exploited people.  These days, if you are lucky enough to find a job in Greece, even if you own a Master's from Oxford, you will probably get paid from 450€ to 600€ per month and in a city that is almost as expensive as major European capitals. Euro is to blame for this as well, plus some greedy local and international folks out there.
  14. But the most important side effect of this crisis, which should trouble all of you, is that basically democracy has been demolished, in the land that invented it, by actually allowing the powerhouse of the EU and the markets, to establish by an enormous pressure, (on the basis of pure blackmail to decide whether you are kicked out of the Eurozone and probably the EU or get the money), to form a so called "collaboration" government. Having as a Prime Minister an ex Banker, who mind you was part of the story of the "faked" Euro entrance books, as leader of the Greek Central Bank at that period who basically was called to be the man, no elections of course, to pass all the necessary measures for the second memorandum and massive loan to the Greek state. We are still seeing this play unfold, not only here but also in Italy.
  15. To be fair though, the above road was successfully constructed by utter and worrying incompetence of the two main political parties and lack of a truly gifted person to take in charge this land.
  16. And to close all the above, my personal view is that responsibility lies equally on the Greek people, who were very comfortable in adopting a  certain lifestyle but were not comfortable to criticise, judge for the benefit of their country, their politicians by electing the same folks again and again and still, even if you might not think so, not really involved in the current affairs.  That Sunday, we should have been 1 million on the road.  Not one hundred thousand. The devil's advocate of course would comment that people are simply just struggling more and more to make ends meet and hence there's no time for conflict... I somehow doubt that.
It is obvious from all the above, that the "Greece" that you might be thinking of as a naughty boy or girl in the party, is just the tip of the iceberg in this "family" full of problems that are coming your way and basically nobody wants to talk about.  All those in Europe who complain are so naive, not to understand that this crisis, is a crisis of LIFE, of the way your social state has been build, on the values that Europe should have been following and has failed completely.  Cooperating and not trying to find ways to make money by placing misery on others.  We are the guinea pigs of a system that is collapsing, but does not want to lose its grip on its vast profits and hence the ones who are not "abiding" by the rules, must be severely punished. And yet the punishment falls only on the weak and the vulnerable, as the Latinisation (a syndrome of Latin American economies of the 80-90's with extreme rich and poor) of Europe is on process.

This people, is the Third World War, but it's an economic war. We are indeed living into times that we have never lived before. The exodus for Greece seems as the journey of Ulysses to Ithaca but with even more unknown obstacles.  There are ideas that could be taken from countries like Iceland, where the people managed to take some form of initiative and change the methodology that was pushed on them by the markets and their also corrupted system.  But they still had some form of willingness, from some politicians, to dare and take a different stance for the people.  In the EU and Greece of today the system, is reacting with tremendous propaganda against any other solution, any other agenda, against the beliefs of the ordinary man on the protest street who is thought of as an ignorant lazy fellow.  The dilemma is not only Euro or no Euro! These are false priorities if we want to look ahead in the distant future.

But no... He/she's there, because there are many stakes lost in this battle.  The future of the next generation.  The future of the choice that you do not need to sell all of your land and resources cheaply to huge conglomerates just to pay the bills.  The future that says, let us go back to the basics of our society.  Good raw materials, sustainable cultivation of amazing Mediterranean products, that are constantly been awarded and exported in the world. Services that are of low-size scale but highly efficient and specialised.  Amazing beauty of land and sea, that needs tourism that will respect the human scale, the resources of the land.  That yes, it can provide luxury and majestic facilities, but to clientèle that will know why it arrives here, and how to respect this beauty.  A rich and talented wealth of cultural heritage that is not treated as the least favourite child of the family but its foundation.  This country, steeped in history and with so diverse folk traditions that have managed to survive, could become the epicentre of a world effort that seeks cultural awareness, creativity and act as the transportation system, on the crossroad of East and West, for people to communicate. Simplicity.  Wealth of nature.  Highly skilled & educated young generation.  Humbleness.  Respect.

But moreover, the Greeks must re-organise themselves.  It's not happening yet.  But it may be starting. Slowly.  Re-organising not under the strict terms of the business culture.  But of the human factor.  Go back to see our story as a net of a society that produced and helped each other in harmony.  What one produced the other was consuming.  Cooperation.  Solidarity.  A new start for the state.  This will take time.  All the above may sound like a wish list from the land of dreams, but that's exactly what we need right now, not in Greece, but in the World.  To invent a new system for our planet.  The two that have prevailed the last two centuries have collapsed.

So, maybe it has fallen again on this corner of the world, to invent out of misery and rebirth something new.  Is this our calling? Can we make it?  Are we up to it?

Do not loathe Greece, cause Greece is your future. Yes. As soon as we all realise that, we may start thinking. Thinking for the best. For the children to be born. For a reboot. For your real assistance with ideas, common work on this new path.

After all, the sun rose gloriously again in Athens.  And the first lemon tree and jasmine blossoms poured their smell on the small street I was walking by.  And the music of Hatzidakis still came out of the balcony on the building across the street.  And the sky was so blue, and that amazing light still filled up the Attica skyline.  And kids were playing in-front of the church. And cats were sitting and sleeping at the sunshine.  And life was simply unfolding, as it has always been and done thousands of years now. Cause life always, even under the most difficult conditions, finds its way.  We have survived. We will again.

It's not sheer luck that modern civilisation grew in this corner of the world, called the Eastern Mediterranean basin.  Maybe, it's time for another story to be told.  But we must believe it. And try it. Give it a chance to breath. All we need is your true human support. And jobs. Hard jobs.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Μέλλον και ψήγματα ελπίδας... Και μια Whitney Houston που έφυγε

Αναγνωστοπούλου... με φόντο την εξωτική λάμψη της Ακρόπολης. Μια Αθήνα που ακόμα επιμένω να αγαπώ, μια μοιραία μου σχέση!
Μερικές φορές είναι καλύτερα να σιωπείς, αν δεν έχει να πεις κάτι.

Κάπως έτσι πέρασε ένας μήνας χωρίς λόγο εδώ. Το κενό είναι καμιά φορά καλό.  Το έχω ξαναπεί.  Στην Αθήνα του 2012, ακόμα πιο λίγα πράγματα πια σε κάνουν να νιώθεις πως δεν θα επαναληφθείς, δεν θα πέσεις για πολλοστή φορά στη γνωστή λούμπα του να γράφεις πάλι για τα μαύρα μας τα χάλια.  Ακόμα πιο λίγα ερεθίσματα θα σου δώσουν τα γνωστά γεγονότα που επαναλαμβάνονται με μαθηματική ακρίβεια.  Επισκέψεις τρόικας, πολιτικοί της κακιάς ώρας, διαδηλώσεις, επεισόδια, μέτρα, Βουλή πραξικοπηματική, ανεργία, φτώχεια, αδικία, μιζέρια, κλειστά μαγαζιά, μέλλον ζοφερό, μέλλον που δύει για όλο και περισσότερο κόσμο. Ανάμεσά τους και το δικό μου. Αλλιώς τα περίμενα, δεν τα φανταζόμουν, αλλιώς έρχονται.

Σαν ένα sequel που δεν λέει να τελειώσει.  Ένα κακοστημένο σκηνικό που δεν καταρρέει (ακόμα), να πάρει κάτω όλο το θίασο να τελειώνουμε. Να βαλτώσουμε. Να γίνει restart. Να πατήσουμε ένα κουμπί βρε αδερφέ, να βγει μια "χοντρή" να τα κάνει λίμπα, να τελειώσει η ιστορία.  Θα μπορούσα λοιπόν να γράψω ένα άλλο κείμενο, σήμερα, μέρα ψήφισης εντελώς παράλογων μέτρων, συμφωνηθέντα από ακαμάτηδες πολιτικούς  και τοκογλύφους, που ακόμα και τώρα, μας λένε οι γελοίοι, για τη σωτηρία της πατρίδας μας, που βασικά είναι αυτοί και το τομάρι τους. Και οι καταθέσεις τους. ΣΤΟΠ...


Στα σύννεφα πάντα υπάρχουν στιγμές που θα βγει λίγο και ο ήλιος.  Ίσως για λίγο, ίσως για πολύ. Η "κρίση", δεν μου αρέσει η λέξη αλλά τη χρησιμοποιώ, φέρνει και ιδέες, ευκαιρίες, προσπάθειες που ακόμα μπορεί και να ευοδώσουν, τουλάχιστον ν' αλλάζουν τα πράγματα.  Να αλλάζει ο αέρας μας, να διώχνει τη μούχλα που έχει πέσει.

Στάση 1η


 
Το είχα προσέξει, μόλις άνοιξε, ούτε λίγους μήνες δεν έχει, μέσα στο μάτι του κυκλώνα, εκεί στην Αιόλου, δίπλα από το ανέβασμα της Κολοκοτρώνη.  Καθαρό στο μάτι, απλό, με χρώμα, μεγάλα παράθυρα, που αφήνει να περάσει μέσα όλο το φως και η άγρια κοψιά της πόλης, ένα καθαρά αστικό μοντέρνο μαγειρείο θα το έλεγα, που πλημμύρισε σχεδόν αμέσως κόσμο. Γεγονός που δείχνει, πως αν έχεις καλό προϊόν έχεις ελπίδα.



Ένας Αμερικανός από το San Francisco, μια Γαλλίδα στην κουζίνα αλλά και άλλοι, ένας από τη Συρία, όπως έχω μάθει, μια πολυεθνική μάλλον οντότητα, έκατσε και έστησε ένα μικρό μαγαζί, με καλές τιμές, καθόλου δήθεν, πάρα πολύ καλό φαγητό ( ότι έχω δοκιμάσει ως τώρα), παιδιά φιλικά στο σέρβις, χωρίς καπνίλα και τσιγάρα (βασικό για εμένα), δηλαδή ένα μαγαζί που θα έβρισκα στο Βερολίνο π.χ. εδώ στο Κέντρο.

Τα πιάτα ταξιδεύουν από τη Μ. Ανατολή, με κεφτεδάκια π.χ.με τα κύμινα τους, τα χούμους και τα ταχίνια, στην Ασία με κινέζικα πιατάκια, και από εκεί στο Μεξικό, με τα πιο ωραία Burritos που έχω να φάω από την Αμερική, και ένα ζουμερό Burger κομπλέ με τα όλα του! Τέλειος καφές, μπίρα από τη Σαντορίνη (!!!) με τ΄όνομα Yellow Donkey (!!!) και καλά κρασιά.  Οι σούπες δε, είναι κορυφαίες, βελούδινες, οικονομικές και ότι πρέπει για τα κρύα που έχουμε φέτος.  Μόλις μπει και η Άνοιξη με τις λιακάδες της, προβλέπεται συνωστισμός και στα τραπέζια έξω, αλλά όπως έχω μάθει και live enents κτλ.  


Ομελέτα σπέσιαλ στο Κυριακάτικο Brunch στο Mama Roux!


Και ο καφές εξαιρετικός και επιστήμη
Το δε χιτ του μαγαζιού είναι τα Κυριακάτικα Brunch, από τις 1230 μέχρι τις 1700, αν θυμάμαι καλά, που γίνεται πανικός (κλείστε τραπέζι), με pancakes με maple syrup, ομελέτες, BLT,  Burger, και δε συμμαζεύεται.  Ο καφές, έχει ιεροτελεστία, από τον έμπειρο barista, ειδικά τις Κυριακές.  Και όλα αυτά μέσα στην καρδιά του Κέντρου, που έχει ανάγκη τέτοια ιδιωτικά κεφάλαια, μπας και ξανανιώσει. Μαζί με την Πλατεία Αγίας Ειρήνης πιο κάτω, που έχει γίνει το νέο στέκι (μάλλον όμως με μια κρίσιμη ισορροπία για τους κατοίκους, που πρέπει να τηρηθεί), μαζί και με το νέο σούπερ στιλάτο και εξυπηρετικό μαγαζί για ποδήλατα το Podilato, πάνω στην Κολοκοτρώνη, η Αθήνα δείχνει να αντέχει λίγο ακόμα.  Το δικό της moment in time, in life...!


Mama Roux, Αιόλου 48-50, Μετρό Μοναστηράκι, 21300.48382, info@mamaroux.gr



Στάση 2


Free Press, μα τι Free Press Project


Ο φίλος Γ., πάντα ήταν ανήσυχος. Πάντα προβληματισμένος, πάντα παρακολουθεί, κρίνει.  Με έβγαλε στο παραπάνω μαγαζί.  Ήθελε να μου μιλήσει.  Και εκεί μου είπε για τις προθέσεις του που σε λίγο καιρό ίσως προσέξετε στις βόλτες σας στο κέντρο. Με προσκάλεσε σε μια ομάδα που θέλει να γράψει πολλά.  Μια εντελώς δική του πρωτοβουλία, κάτι πολύ απλό, ένα μικρό φυλλάδιο, που θα μιλά για ότι ζούμε τώρα, που θα βγαίνει με μια συλλογική προσπάθεια, ένα project που δεν μπορώ να πω πολλά.  Ένα είναι σίγουρο... O Spastos Petalakis θα κάνει και delivery... Με το ποδήλατο κάποιες δεσμίδες. Έχει κλείσει. Και θα τον διαβάζετε, όποτε έχει να πει κάτι και εκεί.


Κάτι τόσο απλό, αλλά όμορφο, που γεννήθηκε από τις ανησυχίες του Γ. που δεν τον νοιάζει να γίνει τίποτα περισσότερο από αυτό που έχει στο νου του. Μια επικοινωνία. Να μιλάμε μεταξύ μας.  Επικοινωνία.  Μέσα στο χαμό δηλαδή, έρχεται και αυτό και φέρνει κάτι φρέσκο, και δεν έχει σχέση με κέρδος, διαφήμιση κτλ. Δεν μας αφορά.  Και όσο κρατήσει. Θα σκάσουμε; Όχι βέβαια! Γιατί είναι και αυτό one moment in time που θα το ζήσουμε! Το πρώτο τεύχος, το πρώτο σχόλιο και πάει λέγοντας! Και ας έχουμε κρίση!   Σε λίγο καιρό θα μάθετε και λεπτομέρειες...


Στάση 3


Τα παιδιά των φίλων μου


Η αγαπημένη Ε. είναι έγκυος, και η συνάδελφος επίσης σε Ε., από το γραφείο. Ο Α. μαζί με την Αντ. έχουν ένα μωρό, που θέλεις να το ζουπάς, 6 μηνών.  Η Σο. επίσης και δεν έχω καταφέρει να το δω ακόμα. Η Μ., ο Β., ο Γ. ξυπνούν, κοιμούνται, δουλεύουν για αυτά... Τους βλέπω και χαμογελώ. Μέσα στην καταιγίδα, εκεί τα κρατάνε καλά στην αγκαλιά τους και σε πείσμα του ό,τι συμβαίνει θέλουν να προχωρήσουν. Να δουν ένα άνθρωπο να μεγαλώνει, να γίνεται ενήλικας. Κόποι, χαρά, δάκρυα, αγωνία, μέσα στο πιο αβέβαιο μέλλον της χώρας για δεκαετίες.  Τους βλέπω πως ασχολούνται, πως αλλάζουν από τους φίλους που τα πίναμε, χορεύαμε, κάναμε βλακείες, σε γονείς που μαθαίνουν ακόμα, ειδικά οι άνδρες, πως αλλάζεις πάνα, ετοιμάζεις το μπιμπερό. Έχουν άγχος, αλλά και ρωτάνε, να μάθουν να γίνουν οι καλύτεροι προστάτες. Τι πιο όμορφο;

Έχω διαλέξει άλλο δρόμο στη ζωή μου. Είναι σχεδόν σίγουρο  πως δε θα βιώσω κάτι τέτοιο.  Δεν παύω όμως να σέβομαι, όταν βλέπω την ελπίδα να γεννιέται, να χαίρομαι, όταν ένα ζευγάρι ολοκληρώνεται και μακάρι να μένει μαζί, να συνεχίζει στις δυσκολίες, στα εμπόδια. Τα μωρά του 2011, 2012 δε ξέρει κανείς τι θα ζήσουν... Σκέφτομαι σε σχέση με τα παιδιά στην Αφρική, στη Συρία, στη Λιβύη, ναι είναι τυχερά. Αλλά μπορούν και οπλίζουν ακόμα τη θέληση για ΖΩΗ των φίλων μου, για τις προσπάθειές τους, για το αύριο, για το μέλλον που ακόμα δεν έχει δύσει, όσο και να θέλουν.  Για αυτό αγαπημένοι μου φίλοι, σας εύχομαι τίποτα περισσότερο από υγεία και ειρήνη... Moments in time, in life... που θα θυμάστε για πάντα!


Στάση, τελευταία, για τη Whitney που έφυγε, 11/2/2012.


Αυτό το μικρό, ελπίζω ελπιδοφόρο post, ανέβηκε με τη μουσική της Whitney Houston, που νικημένη από τα πάθη της, έφυγε σήμερα τα ξημερώματα.  Ήταν τα χρόνια μας, εκεί στη δεκαετία του 80-90, όταν όλα ακόμα ήταν λίγο ασημένια και είχες την ανεμελιά των 20χρονων στη ψυχή.  Ήταν αυτή η φωνή που σε πετούσε ψηλά και έλεγες πως το κάνει; Τα disco κομμάτια της, τα μπλουζ που χορέψαμε αγκαλιά.   Δακρύζουμε, όσοι ξέρουμε, γιατί με όλα αυτά τα κομμάτια, χάνεται και ένα κομμάτι από τότε, που πιστεύαμε σε κάτι άλλο από αυτό που ζούμε. Και που δε βγήκε. Ακόμα όμως! 

Γιατί η ελπίδα, τα παιδιά, τα φαγητά, ο γραπτός λόγος θα συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσά μας και να μας δείχνουν το ποτάμι της ζωής, πως είναι γεμάτο moments in time. Στιγμές δικές μας, ολόδικές μας! Καλό ταξίδι... 

Καλό μας κουράγιο με δύναμη.  Κάτι μου λέει πως κάτι θα κερδίσουμε από όλο αυτό...

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Για αρχή είναι πάντα το πρώτο βήμα...


2012
 Εν αρχή...

Ξύπνημα. Πρωί. 4:30. 
Ακόμα... είσαι νύχτα.

 Κρεβάτι. Άδειο... και απόψε.
Γιατί;
Νερό. Τσίμπλα.
Γιατί κοιμήθηκα;

Ντύσιμο. Ζεστό. Μπουφάν.
Βόλτα. Μηχανή. Γάντια. Κλειδιά.
Δρόμος. Υγρασία. Κρύο. Αέρας.
Πρόσωπο. Μάτια στεγνώνουν. Μάτια δακρύζουν.
Φυσάει. Όμορφα.
Αθήνα. Μαζεμένη έξοδος.
Κρίση; Σε βαρέθηκα...

Κόσμος. Νιάτα. Παιδιά. Αυτοκίνητα.
Φωτάκια. Μπαλκόνια.
Μεταξουργείο. Ησυχία.
Ιάσονος. Μπουρδέλα. Άγουρα αγόρια.
Πιάτσα της Νύχτας. Ιερόδουλες. 
Περνάω. Αστραπή.

Γκάζι. Αυτοκίνητα. Νιάτα. Αγόρια, κορίτσια.
Μποτιλιάρισμα. 5:15.
 Ρούχα. Φορέματα. Μαγκιά και ιδρώτας.
Ταξί. Σουβλάκι. Ψησταριά.
Ιερά Οδός.
Οδεύουμε...
Σύνδεση...
Που; Πως;
Παρελθόν. Μέλλον...
Υπάρχει; Τι θέλουμε;
Τι φέρνει αυτό το έτος;

Μπαρ. Κόσμος.
Μουσική. Beat. Underground. Τσιγάρο.
Κορμιά. Λίκνισμα. Μάτια.
Ζαλισμένα χνώτα. Ζαλισμένη αφή.
Η νύχτα είναι αλλιώς χωρίς ποτό.
Παρατηρείς.

Πρώτη νύχτα.
Πρώτα παραπατήματα. 
Νοήματα.
Λόγια. Βλέμματα.
      Decibel. Πρόσωπο.
Ενδιαφέρεται; Δεν ενδιαφέρεται;
Μαδάω μαργαρίτες.
Συνέχεια. Που θα πάει;
Θα σταθεί η μπίλια;

Πλάκα. Πάντα έχει.
Βλέποντας άλλους να είναι εκτός.
Ελέγχου; Νηφάλιοι;
Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα.
Γελάει; Δεν ξέρω.

Άγγιγμα. Χαμόγελο.
Νέα χρονιά. Νέες ελπίδες.
Νέες προσδοκίες;

Έξω. Δρόμος. Πάλι.
Χαράζει. Νεύμα. Τυχαίο;
Δεν ξέρω.

Συνάντηση. Φίλοι. Ευχές. Καλά λόγια.
Χαράζει λίγο ακόμα.
Κανονιές. Λυκαβηττός. Τόσα χρόνια...
Περνάνε. Και αυτά.
Μια ιδέα ίσως είναι.
Ίσως ζούμε.

Πίσω. Σπίτι. Πάπλωμα. 
Ύπνος. Μπα...
Μελωδίες. Πρώτο πρωινό.
Πρώτες γεύσεις. Κούπα. Καφές ζεστός.
Ευχαριστώ που μπορώ ακόμα.
Καναπές. Μηνύματα. Φίλοι στον κόσμο.
Άλλες ζωές. Άλλες στιγμές.
Ίδιοι καημοί. Ίδια πάθη.
Ίδιες προσδοκίες.

Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης.
Παράδοση. Χρόνια τώρα.
Κωστάλα; Που είσαι;
Σε έφαγε η κρίση;
Μα τι στο καλό μας έμεινε;

Βήματα, βήματα, πρώτα βήματα...
Να σηκώνεσαι από το κρεβάτι καλά.
Να περπατάς και αν όχι να το παλεύεις ακόμα.
Να νιώθεις αέρα στο πρόσωπο.
Στα μάτια δάκρυ και στο στόμα γέλιο.
Βήματα για κάτι παραπάνω.
Ελπίδες, περιμένετε, περιμένω, έρχονται, όχι;
Βουλιάζουμε, δεν βουλιάζουμε;

Βηματίζουμε ακόμα όμως.
Όμορφο; Ναι.
Κουραστικό; Ίσως.
Αξίζει; Απεριόριστα σίγουρα.
Αντέχουμε; Έτσι φαίνεται!
Αγάπη; Ίσως... 
Αργεί, που είναι όταν τη θέλεις;

Φίλοι... Αλλάζουν, αλλάζουμε.
Μεγαλώνουμε, λίγο ακόμα.
Γύρισμα χρόνου.
Το σκέφτομαι.
Τραγούδι Τάνιας.
"Μαμά... Γερνάμε μαμά".
Όλοι το ξέρετε.
Το φοβάμαι; Δεν ξέρω.
Μάλλον όχι.


Ζωή. Πάλη. Μωρό. Παιδί. Νέος.
Οικογένεια. Μόνος. Διπλός.
Αξίες. Πατρίδα. Τέχνη. Θέατρο.
Συντροφιά. Μοναξιά. 2=1. Αγώνας.
Σχέσεις. Αγκαλιά. Φιλί. Έρωτας. Μίσος.
Πάθος. Λάθος. Σωστό.


Μπλε
Το χρώμα μας.

Στάσου εκεί.
2012.
Να πιάσω το βήμα σου καθώς μπαίνεις.
Μωρό ακόμα.
Μπουσουλάς.


Στάσου μπλε.
Λευκό. Καθαρό. Όπως σε θέλω.
Ζω. Αναπνέω. Διψάω. Πεινάω.
Σ' ευχαριστώ και πάλι.


Keep Me Blue.
Keep me safe.
Keep me on the road going.


Let's start rolling the new show.
Cause it must always go on.


Τα καλύτερα για το νέο έτος,
συνταξιδιώτες της ανάγνωσης.


 Stop. Smell. Feel. Touch. Taste.
This is being human.
Love you


Spastos Petalakis 2012.1.1

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Αυτά που με κρατάνε όρθιο... Ακόμα... Εδώ!


Σκαλοπάτια κατεβαίνω
Βήμα μικρό, βήμα σταθερό
Μυρωδιά από γιασεμί και ας είναι Νιόμβρης
Μια γάτα με κοιτάζει μ' απορία

Στο πρόσωπο έρχεται βοριάς, είναι κρύος
Ο Ήλιος παίζει ακόμα με τα σύννεφα
Ακόμα ζεσταίνει μια σταλιά
Στο βάθος προβάλουν αχτίδες, δεσμίδες λάμψης
Φωτίζουν το Σαρωνικό που στέκει ακόμα εκεί

Πίσω από τσιμεντένιες στέγες και κεραίες
Προβάλει ακόμα το σκούρο μπλε της θάλασσας
Αντέχει αυτό το μπλε, χιλιάδες χρόνια τώρα
Το μάτι ταξιδεύει, σκάβει, παρατηρεί

Αίγινα, Πελοπόννησος, Επίδαυρος
Στο βορρά Πάρνηθα, Πεντέλη
Άσπρο χαλί, τσιμεντένια χτίσματα, ατάκτως τοποθετημένα
Ακρόπολη σκοτεινή, φωτισμένη στης δύσης τα χρώματα,
φωτιά


Αθήνα, ταλαιπωρημένη, κούκλα, κορίτσι ακόμα
Παιχνιδιάρα, έξαλλη, πλήρης, αδύνατη
Σκονισμένη, καθαρή, πράσινη, πλίνθοι
Ώχρα, ξεφλουδισμένοι, ρυτιδιασμένοι τοίχοι νεοκλασικών

Πεύκο, Αρδηττός, Καλλιμάρμαρο, παγκάκι
Τώρα στήθηκε
"αφιερωμένο στη "Λούλα", που αγαπούσε αυτό το δάσος"
Πέρασε η ψυχή και ακούμπησε, στάθηκε, έκατσε να ξαποστάσει

Θρόισμα αέρα στις πευκοβελόνες
Μυρίζει ρετσίνι
Καρβουνόσκονη και τρέξιμο με το παλιό παπούτσι
Μπλε και άσπρο σημαίας στον ιστό ανεμίζει

Φως, αττικό φως
Πρόσωπα ξαναμμένα
Κουβέντες στον αέρα, νερό στα χείλια
Ξέπνοη βρύση, λαχάνιασμα

Ποδήλατα, ρόδες, κουδούνι
Άνθρωποι ακόμα που στάζουν καλημέρες
Στάζουν χειραψίες, αγκαλιές ζεστές
Βλέμμα καθαρό 



Αναπάντεχες συναντήσεις φίλων
Πάνω από την κούπα του καφέ που στέκεται αχνίζοντας
Πίσω από μια βιτρίνα, συζητήσεις
Ερμηνείες, φιλιά, γνωριμίες άξαφνες

550 το πρωί
Καθρέφτης, αγουροξυπνημένο μάγουλο
Αξύριστος
Στα μάγουλα τα γένια έχουν πια αρχίσει ν'ασπρίζουν

Κρύο έχει στο σπίτι
Ρυτίδα στο μάτι, μεγαλώνω
Φέτα ψωμί και λίγο μέλι
Ζεστό τσάι και νερό για το δρόμο

Αγκομαχά αλλά ξεκινά το παλιό αυτοκίνητο
Δρόμος για το Νότο
Ελευσίνα, Ασπρόπυργος, Σαλαμίνα
Η Ανατολή βάφει την καμινάδα κοκκινη

Εργατιά, χάλυβας, μπουγάτσα ζεστή
Σήραγγα, θάλασσα που χρυσίζει με τον Ήλιο
Κομμάτι γης κομμένο στα δύο, Ισθμός
ΚΤΕΛ, γέφυρες, πλαστικό ποτήρι φραπέ

Κίτρινα, πορτοκαλί χρώματα
Αμπέλια, ελιές, της συλλογής τους ήρθε η ώρα
Χώμα, Νεμέα, ευλογημένος τόπος
4 βαθμοί, υγρασία, χνώτα μουσκεμένα, θολά τζάμια

Ξύλο, μυρωδιά φωτιάς ζεστής, κάπνα
Πεδιάδα
Πορτοκάλια και Λεμόνια
Ασυνάρτητα, άσχημα κτίρια, το πράσινο τα σμιλεύει

Ναύπλιο
Νέο και Παλιό, όλα μαζί
Οσμή από αρμύρα και κάστρο εκεί ψηλά
Αγέρωχο



Νόμοι και δικαστήριο
Συναντήσεις ανθρώπων από παλιά
Συναισθήματα πλημμύρα, το παρελθόν είναι πάντα εδώ
Αγκαλιά, κατανόηση, ανταπόδοση 

Καθήκον και δίκιο
Μάρτυρας, Κατάθεση, Αλήθεια μου
Σθένος και τόλμη
Στη μνήμη σας

Χαμόγελα, αγκαλιά, υπερηφάνεια
Πλήρης, αληθινός
Βλέμματα δακρυσμένα
Τι να πεις; Άνθρωποι γνήσιοι
Ωραίοι, Δυνατοί, Αντέχουν; 

Λύτρωση, Ευχαριστώ
Βόλτα στις πέτρες
Βλέμμα πια καθαρό, ξεκάθαρο
Μπουκαμβίλιες, χρώμα, πορφυρό κεραμίδι



Σκύλος, ακολουθεί, παίζει
Ευτυχία, ηρεμία της στιγμής
Αγνό συναίσθημα, Γέλιο
Αγνή καρδιά

Επιστροφή
Βουνά που σκοτεινιάζουν στης νύχτας τον ερχομό
Ζωγραφιά της υπαίθρου
Τόπος μοναδικός

Σπίτι
Τηλέφωνο
Συνάντηση αναπάντεχη
Φιλί στην Πανεπιστημίου, ξαφνικά, όλα!

Κρασί κόκκινο
Εξάρχεια ζωντανά
Γλυκιά κούραση, πεζοδρόμια γεμάτα ακόμα
Ταξίδι σε λόγια

Γνωριμία, κουβέντα, άνθρωποι καινούριοι
Μάτια που κλείνουν
Νύστα, αγκαλιά ζεστή
Ακρόπολη φωτισμένη μέσα στη νύχτα

Να κοιμηθώ, να κουρνιάσω
Ποιό είναι το επόμενο σενάριο;
Ποιος ξέρει; Ποιος μιλά;

Ζω ακόμα εδώ.
Ονειρεύομαι ακόμα εδώ.
Για αυτά που είναι κομμάτι μου.
Και ελπίζω

Δεν έχω τίποτα άλλο.
Τη δύναμη της ψυχής, της θέλησης
Της Αγάπης που ακόμα ίσως υπάρχει, ίσως έρθει
Ζω, σ' ευχαριστώ
 


Για αυτά τα πολύτιμα μικρά, που με κρατάνε όρθιο
Αναπάνταχα όμορφα
Αναπάντεχα τόσο ζωντανά
 Ακολουθώ το δύσκολο δρόμο μου,
στο κομμάτι γης που βαφτίστηκε Ελλάδα...

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Έξω από τα δόντια. Για όλα!

Σκοπίμως, το πληκτρολόγιο στάθηκε σιωπηλό εδώ και περίπου 8 μέρες.  Το "θεατρικό έργο", με γεύση γνήσιας Ελληνικής τραγωδίας που εκτυλίχτηκε όλο αυτό το διάστημα, ξετυλίχτηκε κακόγουστο και μη σκηνοθετημένο, μπροστά στα μάτια των ταλαίπωρων πολιτών αυτής της χώρας και συνάμα μιας ολόκληρης υφηλίου, χωρίς καμία πρόβα, χωρίς καμία λογική συνέχεια.  Ακατάληπτες φράσεις, δηλώσεις, πράξεις, συζητήσεις. Παρανοϊκές υποθέσεις, τοποθετήσεις, αντιδράσεις και μη προτάσεις.  Μπλόφες και μη μπλόφες, καζίνο και ρουλέτα πάνω στις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων, από ένα πρωθυπουργό με το όνομα Γ. Ανδ. Παπανδρέου, που είναι βέβαιο, πως στο μέλλον θα απασχολήσει πολλούς πολιτικούς ιστορικούς αλλά και συναδέλφους τους με ειδίκευση στη ψυχολογία και στα ανεξήγητα φαινόμενα. Συνεπικουρούμενος, από τη μηδενική επαφή με την πραγματικότητα της πλειοψηφίας της πολιτικής "σκηνής", ο θίασος έχει κηρύξει φαλιμέντο, αλλά ακόμα παίρνει τους τελευταίους επιθανάτιους ρόγχους του. Τελειώνει με πάταγο, αλλά δυστυχώς καταστρέφει και ένα λαό μαζί του. Αυτόν το λαό που τον ανάδειξε όμως, που έφαγε χρόνια τώρα τις σάρκες του.

Στο μέλλον, θα έχουμε προφανώς, κρίνοντας εκ των διαμορφούμενων συνθηκών, ζήσει την εμπειρία μιας εθνικής κατάπτωσης χωρίς προηγούμενο. Εξευτελισμό της ζωής μας αλλά και της ποιότητας της, εκτροχιασμό της συνθήκης κοινωνικής συνύπαρξης και προφανώς εθνική μιζέρια που μοιάζει απειλητικά και τρομακτικά με συνθήκες εμπόλεμης κατάστασης και κατοχής. 

Το μείγμα είναι εκρηκτικό και χοντρικά τα παρακάτω αποτελούν τα κυριότερα συστατικά του:

Συστατικό Νο 1: ΕΕ και τρόικα

Τους τελευταίους 18 μήνες περίπου, η άνευ λογικής εφαρμοσμένη πολιτική του λεγόμενου Μνημονίου Νο 1, επιβλήθηκε χωρίς καμία συμμετοχή του Ελληνικού λαού, (βλ. δημοψήφισμα) την ώρα που έπρεπε, σε αγαστή συνεργασία μιας κυβέρνησης και ενός Υπουργού, που ήταν πασιφανέστατο ότι απλά υπέγραφαν, με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έκανε πως δεν έβλεπε το πρόβλημα στο ενιαίο νόμισμά της και ένα ΔΝΤ προθυμότατο να αφαιμάξει σε τόκους όλη την οικονομική παραγωγή της χώρας. Προσκαλέστηκε βεβαίως. Φυσικά, όλα οδήγησαν στο αδιέξοδο της σημερινής οικονομικής δυσπραγίας. Ακόμα και ένα πρωτοετή φοιτητή Οικονομικών σπουδών να ρωτούσες, θα σου επιβεβαίωνε ότι το δήθεν πρόγραμμα εξυγίανσης μας, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια άνευ προηγουμένου κερδοσκοπική τοκογλυφία σ΄ένα ψόφιο κουφάρι με πεταμένες λίγες λίρες δεξιά και αριστερά.

Θα πρέπει να το πούμε ξεκάθαρα. Τον Απρίλιο του 2010, όταν ο κ. Παπανδρέου, από τις ανοιξιάτικες λιακάδες του Καστελόριζου, όπου πήγε για εκδρομή, ανακοίνωνε τις προθέσεις του, η Ελλάδα, είχε ήδη χρεοκοπήσει. Ρωτήστε, όποιον συνδιαλέγεται με το ελληνικό κράτος, να σας πει αν έχει πληρωθεί περίπου από τότε.  Η στάση πληρωμών ήταν γεγονός και συνεχίζει να είναι, με μόνο μισθούς και συντάξεις ουσιαστικά να καταβάλλονται και αυτά από τα δανεικά.  Ο κ. Παπανδρέου, είχε τότε μια ευκαιρία, να τινάξει πραγματικά την μπάνκα στον αέρα, με τεράστιο, βεβαίως, κόστος για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και την λειτουργία του κράτους για ένα διάστημα και τον λαό, στέλνοντας απανωτά σοκ στους δικαιούχους των άχρηστων πια Ελληνικών Ομολόγων. Αλλά, θα ήταν αυτός πια που θα πετούσε τη βόμβα στα χέρια των Ευρωπαίων ηγετών, κυρίως της Γαλλίας και της Γερμανίας, που θέλοντας και μη, σε κατάσταση πανικού θα καταλήγανε λίγο πολύ σ' αυτή την κατάσταση που καταλήξαμε τώρα. Αυτό το σοκ θα ήταν ισχυρό για όλους μας, αλλά λυτρωτικό και σε μεγάλο βαθμό, θα μας επέτρεπε, έστω ζαβά, να κρατούσαμε τουλάχιστον τα ηνία της χώρας απ' το ένα χέρι.  Προτίμησε τον αργό και συνεχιζόμενο θάνατο της Ελληνικής μεσαίας τάξης, με ανήκουστα σκληρά μέτρα, που πιστεύω βαθύτητα ότι ήταν και στρατηγική επιλογή της νέας τάξης πραγμάτων.   Σίγουρα, αρκετά από τα αρχικά μέτρα, θα έπρεπε να υλοποιηθούν, αλλά θα ξεκινούσαμε μ' άλλα μέτρα και σταθμά.

Ας μη γελιόμαστε. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ποσώς ενδιαφέρθηκαν για την επιβίωσή μας στη ζώνη του Ευρώ. Αυτό φάνηκε ειδικά την τελευταία εβδομάδα.  Ως οικονομία τους είμαστε άχρηστοι και αδιάφοροι.  Όμως, τα χρήματα τα δικά τους που θα γινόταν θυσία, ήσαν πάρα πολλά.  Τόσο πολλά που έπρεπε να κερδηθεί χρόνος, ώστε όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες να ξεφορτωθούν την καυτή πατάτα με το όνομα Ελληνικό Ομόλογο.  Μέσω των μηχανισμών που στήθηκαν, σιγά σιγά, 18 μήνες μετά, οι Τράπεζες και οι ευρωπαϊκοί ασφαλιστικοί οργανισμοί, κατάφεραν να τα ξεφορτωθούν μέσω της Δευτερογενούς αγοράς Ομολόγων, με κύριους αγοραστές την ΕΚΤ, η οποία ήδη τα αγόραζε σε τιμές ευκαιρίες, με το πρόσχημα ότι μας βοηθάει.  Συνάμα, τα νέα Δάνεια από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την ΕΕ, φορτώνανε ολοένα και περισσότερα βάρη στην ελληνική κοινωνία για χρόνια και χρόνια.  Το χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ, ολοένα και πολλαπλασιαζόταν.

Φτάσαμε λοιπόν στις 26/10 του Άι-Δημήτρη, μεγάλη η χάρη του, για να "κάνουν" και καλά το θαύμα τους και σε πλήρη συνεννόηση με την κυβέρνηση μας που "αισθάνεται και υπερήφανη", κλείσανε deal.   To λεγόμενο "κούρεμα", που μας ζαλίσανε τα μυαλά για την επιτυχία και επιμένουν λυσσαλέα οι Σαρκοζί-Μερκελ, δεν είναι τίποτα άλλο, ακόμα και τώρα, που το σπίτι του Ευρώ καίγεται από τους κερδοσκόπους, ένα resolution, όπως τα ονομάζαμε στα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια Νέων, που είχα συμμετάσχει πριν πολλά χρόνια, όπου απλά γίνονται προτροπές.  Ένα σχετικά ασαφές κείμενο, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, που όμως κρύβει μεγάλες τρύπες.

Ως περίληψη, δείτε τι λέει η εξαιρετική δημοσιογράφος Matina Stevis, που κάλυψε τη σύνοδο: 

"Συνοπτικά, η γνώμη μου είναι ότι το 50% είναι εν μέρει λογιστικό και όχι ουσιαστικό ποσοστό απομείωσης του χρέους και σε κάθε περίπτωση δεν αρκεί για να καταστεί το χρέος βιώσιμο. Δεν βλέπω τίποτα σχετικό με την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας στην Ελλάδα μέσα στο πακέτο. Η συμφωνία για το EFSF είναι σχεδόν αστεία, καθότι δεν μας έχουν πει πού θα βρεθούν επενδυτές (η Κίνα δεν φάνηκε να ενθουσιάζεται), όσο δε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, απομένει να δούμε ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, από τα 130 δισ. ευρώ του νέου πακέτου για την Ελλάδα, τα 70 πάνε για τις ανάγκες χρηματοδότησης του ελληνικού Δημοσίου, ενώ τα 60 πάνε στις τράπεζες, εγχώριες ή μη. Τα λεφτά αυτά είναι φορολογούμενων πολιτών άλλων χωρών. Εμένα αυτό δεν μου κάθεται καλά." 

Προσθέστε στα παραπάνω και το γεγονός, ότι τα δάνεια της τρόικας ως τώρα εξαιρούνται.  Προσθέστε, ότι τα ομόλογα που σας μιλήσαμε λίγο παραπάνω από τη Δευτερογενή Αγορά ομολόγων που έχει η ΕΚΤ, επίσης εξαιρούνται, με το επιχείρημα ότι η ΕΚΤ δεν είναι ιδιωτικός τομέας. Όταν όμως τα ομόλογα αυτά λήξουν, παρόλο που έχουν αγοραστεί στο μισό της αξίας τους, εμείς πρέπει να τα καταβάλουμε στο 100% της αξίας τους!  Κερδοσκοπία χωρίς τέλος με σφραγίδα δήθεν εταίρων μας.  Προσθέστε όμως και τα ασφαλιστικά ταμεία, που παρότι είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, δεν εξαιρέθηκαν από το κούρεμα, με το επιχείρημα ότι τα χρήματά τους δεν είναι κρατικά, αλλά ιδιωτών ασφαλισμένων!  Άρα αυτά κουρεύονται μια χαρά, με ανυπολόγιστο κόστος για την περιουσία τους και τις συντάξεις.

Είπατε τίποτα; Αυτή είναι η συμφωνία, η οποία, αποτελεί και μονόδρομο όπως παρουσιάζεται από τους μανδαρίνους της ΕΕ και τον αγαπητό μας Πρωθυπουργό, που ισχυρίζεται πως μας έσωσε κιόλας. Και μιας και είπαμε τη "μαγική" λέξη... primeminister...

  Συστατικό Νο 2:  ΓΑΠ και πολιτική τάξη

Εδώ, η επιστήμη μπορεί να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Στην ιστορία, μάλλον την παγκόσμια, δεν υπάρχει περίπτωση Πρωθυπουργού, που αποδείχθηκε τόσο εκτός τόπου και χρόνου.  Τόσο απρόβλεπτου, τόσο αποσυντονισμένου, τόσου απροκάλυπτα μη οργανωμένου.  Με έλλειψη βούλησης, και επιβολή της πειθαρχίας προς ένα κυβερνητικό σχήμα, που άλλα έλεγε, άλλα έκανε, άλλα ψήφιζε και βασικά δεν εφάρμοζε τίποτα.  Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από την απελευθέρωση των επαγγελμάτων που έχει καταλήξει φαρσοκωμωδία, σε πιο καθημερινά, όπως οι παλινωδίες με τις αποδείξεις, ως την μη εφαρμογή ενός αντικαπνιστικού νόμου.  Πρώτος στα iPad και στα opengov.gr, αλλά επί της ουσίας μηδέν εις το πηλίκο.  Ως κόρη κλαίουσα, αφού γύρισε όλο τον κόσμο, διαφημίζοντας το πρόβλημά μας, αντί να νομοθετεί έχοντας μια ισχυρή νωπή εντολή για να διορθώσει τα κακώς κείμενα, στάθηκε παρατηρητής πάνω στη βάρκα "Ελπίδα".  Αλλά μας τελείωσε και αυτή.  Το πυροτέχνημα με το δημοψήφισμα, που τίναξε τον κόσμο στον αέρα για μια μέρα, που ουσιαστικά έκανε την Ελλάδα, μάλλον τον πιο αναξιόπιστο παίχτη στην παγκόσμια σκακιέρα και μπορεί, ας υποθέσουμε, να είχε μια βάση, έστω ως ένα μικρό τέχνασμα πίεσης, γύρισε μπούμερανγκ, όταν μετατράπηκε με κατευθυντήριο από τους κκ. Μέρκελ και Σαρκοζί, σε ερώτημα "όξω από το ευρώ ή όχι". Άρον, άρον μαζεύτηκε και αυτό.

Συνάμα, μια ολόκληρη πολιτική τάξη, με επικεφαλής των Αντωνάκη, φοβικό, που αγγίζει τα όρια της ακροδεξιάς και σχεδόν με θράσος να ξεχνά πως το κόμμα του ευθύνεται βαρύτατα για την καταστροφή που επίσης προκάλεσε, βγήκε παγανιά γιατί μυρίστηκε εκλογές και ονειρεύτηκε πρωθυπουργιλίκια. Και κάνει και τον δύσκολο. Από αριστερά προς τα δεξιά, μια ολόκληρη Βουλή που παλιμπαιδίζει, που αρνείται να χάσει τα κεκτημένα της, βουλευτές που αλλάζουν απόψεις από το πρωί ως το μεσημέρι, μια Αριστερά στην κοσμάρα της και το πιο τραγικό που συνέβη προχθές ουσιαστικά για να τα πούμε έξω από τα δόντια, μια "κοινοβουλευτική" εκτροπή πολιτεύματος.

Δεν υπάρχει στην ιστορία περίπτωση "κυβέρνησης", που παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης για να μην είναι αυτή κυβέρνηση, αλλά κάποια άλλη που δεν ξέρουμε.   Οι αποκαρδιωτικοί τίτλοι τέλους, έπεφταν με ένα Πρωθυπουργό που μιλούσε στη Βουλή και στο Twitter γινόταν ένας χαμός με μια κεντρική απορία: "Μα τι λέει;" Πόσο εκτός πια; Πόσο άλλο ανευθυνότητα και θράσος;  Κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ μάλλον τι στο καλό ήθελε να κάνει αυτός ο άνθρωπος.  Μάλλον δεν κατάλαβε ποτέ και ο ίδιος.

Συστατικό 3: The Greek public

Όλοι αυτοί εκεί όμως είναι γιατί εσύ λαέ τους εξέθρεψες.  Εσύ τους τάισες. Εσύ τους παρακάλεσες για μια θέση στο δημόσιο της κόρης σου. Εσύ δεν πλήρωσες φόρο, σε μεγάλο ποσοστό.  Εσύ, ναι, τα έφαγες.  Εσύ μαζί με πολλούς απ' αυτούς. Εσύ δε θέλησες ποτέ ν' αλλάξεις τίποτα.  Εσύ δε σεβάστηκες ποτέ τον πλησίον σου. Εσύ δεν αποδέχτηκες ποτέ το διαφορετικό. Εσύ έγλειψες κατουρημένες ποδιές για μια προαγωγή. Εσύ δεν ζήτησες ποτέ απόδειξη. Εσύ πήρες και κάρτες πιστωτικές και αυτοκινητάρες και δάνεια, δάνεια, δάνεια.  Ναι η Τράπεζα στα έδωσε, αλλά εσύ όλα τα πήρες. Ήθελες και εξοχικό στην Κινέτα ή στη Μύκονο. Και ψώνια στο Παρίσι.  Και την Εκκλησία στο πλευρό σου. Της έδινες και τριακοσάρια για ν' ανάβει πολυέλαιους για να κάνεις γάμους για τα μάτια του κόσμου. Εσύ ήθελες να ζεις καπιταλιστικά με κοινωνία οργανωμένη σαν σοβιέτ.  Εσύ βολεύτηκες σε οργανισμούς και νομικά πρόσωπα, που δεν τα ξέρει η μάνα τους και δεν παρήγαγες τίποτα. Εσύ λάδωσες για το σπιτάκι στο χωριό, για την επέκταση στο μπαλκόνι, για το αυθαιρετάκι στο δάσος.  Εσύ πάσχισες να κάνεις το δικό σου μόνο να περάσει και ας πάνε οι άλλοι να πνιγούνε.  Εσύ όμως απαίτησες, υποκριτή, και καλό σχολείο και νοσοκομείο, όταν δεν πλήρωνες τίποτα και όταν ψήφιζες όλους αυτούς που θα τα τρώγανε. Εσύ είσαι οπαδός της κάθε γελοίας ομάδας που έχει μαφιόζους της νύχτας για προέδρους και σέρνεσαι στα γήπεδα. Πληρώνεις κιόλας. Ως όχλος υποκινούμενος.

Εσύ που δεν ξεσηκώθηκες νωρίς και πρώτα απ' όλα για αυτά.  Και μόνο κουβεντούλα, τσιγαράκι και αύριο έχει ο θεός. Δράση μηδέν. Και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Μπλα, μπλα, μπλα... Και ταγάρια στις πλατείες.  Νέα μόδα.

Τα καλά στοιχεία, που έχει ο έρμος ο Έλληνας, χάνονται μέσα στα άγρια χόρτα. Φιλοτιμία, φιλοξενία, αγάπη, βοήθεια, σεβασμός, αρχές, πίστη για ένα καλύτερο αύριο, αγάπη για τον τόπο, για τον πλησίον, επιχειρηματικότητα, καλή καρδιά, εφευρετικότητα, καπατσοσύνη, γνήσιο χαμόγελο και ευχαριστώ.  Τα κρύβεις όμως.  Υπάρχει κόσμος που είναι έτσι. Υπάρχει, αλλά που πήγατε όλοι; Που μας αφήσατε;
The End

Πριν λίγες μέρες, μια φίλη αναγνώστρια μου έστειλε ένα εμαιλ

"Βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω παντού μόνο αυτό που έτσι κι αλλιώς βλέπω. Βλέπουμε και βιώνουμε.  Δεν ξέρω ακόμη, δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη για τον τρόπο και τις διαδικασίες που θα μας βγάλουν από το τέλμα και γ' αυτό κάνω έκκληση σε όποιον θέλει, πιστεύει ότι μπορεί, τουλάχιστον να προτείνει πράγματα με ρεαλισμό, αισιοδοξία (όση απέμεινε) κι ελπίδα για το καλύτερο μέλλον μας, ώστε αμέσως μετά να ξεκινήσει υλοποίηση του σχεδίου εφόσον αυτή θα είναι εφικτή."
Της απάντησα:

Έχω μια διαπίστωση (θλιβερή αλλά αληθινή) και 2, ας πούμε, απαντήσεις:

Διαπίστωση

Νομίζω πως ο υποκριτής και πραγματικά απαίδευτος Ελληνικός λαός, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος και άξιος της μοίρας του.  Δεν βλέπω καμιά άμεση επαφή με την πραγματικότητα, παρά μόνο και πάλι ο καθένας για το συμφέρον του.  Λύση δεν νομίζω να υπάρχει, γιατί απλά δεν θέλουμε ν' αλλάξει τίποτα.  Είναι γεγονός πασιφανέστατο.  Συν μια τάση εμφυλίου πολεμικού σκηνικού.  Σαν κακομαθημένα, μικρά παιδιά.
Απαντήσεις (χωρίς να διεκδικώ δάφνες)
Φαντασιακή

Θεωρητικά μια  ένοπλη επανάσταση και αγώνας. Τύπου Λιβυή κτλ. Αναγκαστικά, για συνολική ανακατανομή, με βίαιο τρόπο και δυστυχώς θύματα, της εξουσίας σε μια άλλη εντελώς βάση. Γεγονός ανέφικτο, λόγω "παχυδερμίτιδας" του μεγαλύτερου ποσοστού του κόσμου. Που να αφήσεις τώρα το σουβλάκι και την Πανάθα, να πιάσεις τα κουμπούρια. Άστο...

 Πιο εφαρμόσιμη

Οι Αγανακτισμένοι και τα συναφή συλλογικά κινήματα, είναι κάτι, αλλά επί του πρακτέου μια μπούρδα, που αν δεν διαμορφώσουν μια συγκεκριμένη πολιτική υλοποίηση μέσω δημιουργίας ξεκάθαρου πολιτικού σχήματος και άλωσης του συστήματος μέσα από το σύστημα, όλα είναι όνειρα θερινής νυχτός.  Εννοώ, ότι πρέπει με εκλογές, και συγκεκριμένη ηγετική ομάδα, γιατί είναι ο μόνος τρόπος στη συγκεκριμένη φάση, εγκαθίδρυσης μιας πλειοψηφίας στη βουλή του νέου σχήματος, οπότε μόνο τότε μπορεί να επέλθει αλλαγή πλήρως του πολιτικού σκηνικού, με πιο άμεση μορφή Δημοκρατίας κτλ. Αλλά αυτά για την Ελλάδα, που μόνο γκρινιάζει συνέχεια, χωρίς να πράττει είναι κολοκύθια.

Συμπέρασμα που στεναχωρεί.  Προς το παρόν δεν διαφαίνεται καμιά λύση.  Θα συνεχίσουμε στο χάος.  Ρεάλ πολιτικ.

Και για αυτούς τους παραπάνω λόγους, στο "θεατρικό μας έργο", πρωταγωνιστές είναι δυο ατάλαντοι κομπάρσοι που αυτή την ώρα παίζουν τις τύχες μας στα χέρια τους, σε μεγαλεπήβολα Μέγαρα.  

Καληνύχτα σας!

ΥΓ: Για να ευθυμήσουμε κιόλας το συγκεκριμένο, μάλλον θυμωμένο ποστ, συνοδεύεται από τη μουσική τρόικα, ενός Γερμανικού τραγουδιού για μπύρες, ένα Γαλλικό σεξουαλικό ας πούμε τραγουδάκι, και μια Ιταλική αρμονία, γιατί εκεί θα περιοδεύσει ο θίασος οσονούπω