Έξω από τα δόντια. Για όλα!

Σκοπίμως, το πληκτρολόγιο στάθηκε σιωπηλό εδώ και περίπου 8 μέρες.  Το "θεατρικό έργο", με γεύση γνήσιας Ελληνικής τραγωδίας που εκτυλίχτηκε όλο αυτό το διάστημα, ξετυλίχτηκε κακόγουστο και μη σκηνοθετημένο, μπροστά στα μάτια των ταλαίπωρων πολιτών αυτής της χώρας και συνάμα μιας ολόκληρης υφηλίου, χωρίς καμία πρόβα, χωρίς καμία λογική συνέχεια.  Ακατάληπτες φράσεις, δηλώσεις, πράξεις, συζητήσεις. Παρανοϊκές υποθέσεις, τοποθετήσεις, αντιδράσεις και μη προτάσεις.  Μπλόφες και μη μπλόφες, καζίνο και ρουλέτα πάνω στις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων, από ένα πρωθυπουργό με το όνομα Γ. Ανδ. Παπανδρέου, που είναι βέβαιο, πως στο μέλλον θα απασχολήσει πολλούς πολιτικούς ιστορικούς αλλά και συναδέλφους τους με ειδίκευση στη ψυχολογία και στα ανεξήγητα φαινόμενα. Συνεπικουρούμενος, από τη μηδενική επαφή με την πραγματικότητα της πλειοψηφίας της πολιτικής "σκηνής", ο θίασος έχει κηρύξει φαλιμέντο, αλλά ακόμα παίρνει τους τελευταίους επιθανάτιους ρόγχους του. Τελειώνει με πάταγο, αλλά δυστυχώς καταστρέφει και ένα λαό μαζί του. Αυτόν το λαό που τον ανάδειξε όμως, που έφαγε χρόνια τώρα τις σάρκες του.

Στο μέλλον, θα έχουμε προφανώς, κρίνοντας εκ των διαμορφούμενων συνθηκών, ζήσει την εμπειρία μιας εθνικής κατάπτωσης χωρίς προηγούμενο. Εξευτελισμό της ζωής μας αλλά και της ποιότητας της, εκτροχιασμό της συνθήκης κοινωνικής συνύπαρξης και προφανώς εθνική μιζέρια που μοιάζει απειλητικά και τρομακτικά με συνθήκες εμπόλεμης κατάστασης και κατοχής. 

Το μείγμα είναι εκρηκτικό και χοντρικά τα παρακάτω αποτελούν τα κυριότερα συστατικά του:

Συστατικό Νο 1: ΕΕ και τρόικα

Τους τελευταίους 18 μήνες περίπου, η άνευ λογικής εφαρμοσμένη πολιτική του λεγόμενου Μνημονίου Νο 1, επιβλήθηκε χωρίς καμία συμμετοχή του Ελληνικού λαού, (βλ. δημοψήφισμα) την ώρα που έπρεπε, σε αγαστή συνεργασία μιας κυβέρνησης και ενός Υπουργού, που ήταν πασιφανέστατο ότι απλά υπέγραφαν, με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έκανε πως δεν έβλεπε το πρόβλημα στο ενιαίο νόμισμά της και ένα ΔΝΤ προθυμότατο να αφαιμάξει σε τόκους όλη την οικονομική παραγωγή της χώρας. Προσκαλέστηκε βεβαίως. Φυσικά, όλα οδήγησαν στο αδιέξοδο της σημερινής οικονομικής δυσπραγίας. Ακόμα και ένα πρωτοετή φοιτητή Οικονομικών σπουδών να ρωτούσες, θα σου επιβεβαίωνε ότι το δήθεν πρόγραμμα εξυγίανσης μας, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια άνευ προηγουμένου κερδοσκοπική τοκογλυφία σ΄ένα ψόφιο κουφάρι με πεταμένες λίγες λίρες δεξιά και αριστερά.

Θα πρέπει να το πούμε ξεκάθαρα. Τον Απρίλιο του 2010, όταν ο κ. Παπανδρέου, από τις ανοιξιάτικες λιακάδες του Καστελόριζου, όπου πήγε για εκδρομή, ανακοίνωνε τις προθέσεις του, η Ελλάδα, είχε ήδη χρεοκοπήσει. Ρωτήστε, όποιον συνδιαλέγεται με το ελληνικό κράτος, να σας πει αν έχει πληρωθεί περίπου από τότε.  Η στάση πληρωμών ήταν γεγονός και συνεχίζει να είναι, με μόνο μισθούς και συντάξεις ουσιαστικά να καταβάλλονται και αυτά από τα δανεικά.  Ο κ. Παπανδρέου, είχε τότε μια ευκαιρία, να τινάξει πραγματικά την μπάνκα στον αέρα, με τεράστιο, βεβαίως, κόστος για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και την λειτουργία του κράτους για ένα διάστημα και τον λαό, στέλνοντας απανωτά σοκ στους δικαιούχους των άχρηστων πια Ελληνικών Ομολόγων. Αλλά, θα ήταν αυτός πια που θα πετούσε τη βόμβα στα χέρια των Ευρωπαίων ηγετών, κυρίως της Γαλλίας και της Γερμανίας, που θέλοντας και μη, σε κατάσταση πανικού θα καταλήγανε λίγο πολύ σ' αυτή την κατάσταση που καταλήξαμε τώρα. Αυτό το σοκ θα ήταν ισχυρό για όλους μας, αλλά λυτρωτικό και σε μεγάλο βαθμό, θα μας επέτρεπε, έστω ζαβά, να κρατούσαμε τουλάχιστον τα ηνία της χώρας απ' το ένα χέρι.  Προτίμησε τον αργό και συνεχιζόμενο θάνατο της Ελληνικής μεσαίας τάξης, με ανήκουστα σκληρά μέτρα, που πιστεύω βαθύτητα ότι ήταν και στρατηγική επιλογή της νέας τάξης πραγμάτων.   Σίγουρα, αρκετά από τα αρχικά μέτρα, θα έπρεπε να υλοποιηθούν, αλλά θα ξεκινούσαμε μ' άλλα μέτρα και σταθμά.

Ας μη γελιόμαστε. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ποσώς ενδιαφέρθηκαν για την επιβίωσή μας στη ζώνη του Ευρώ. Αυτό φάνηκε ειδικά την τελευταία εβδομάδα.  Ως οικονομία τους είμαστε άχρηστοι και αδιάφοροι.  Όμως, τα χρήματα τα δικά τους που θα γινόταν θυσία, ήσαν πάρα πολλά.  Τόσο πολλά που έπρεπε να κερδηθεί χρόνος, ώστε όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες να ξεφορτωθούν την καυτή πατάτα με το όνομα Ελληνικό Ομόλογο.  Μέσω των μηχανισμών που στήθηκαν, σιγά σιγά, 18 μήνες μετά, οι Τράπεζες και οι ευρωπαϊκοί ασφαλιστικοί οργανισμοί, κατάφεραν να τα ξεφορτωθούν μέσω της Δευτερογενούς αγοράς Ομολόγων, με κύριους αγοραστές την ΕΚΤ, η οποία ήδη τα αγόραζε σε τιμές ευκαιρίες, με το πρόσχημα ότι μας βοηθάει.  Συνάμα, τα νέα Δάνεια από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την ΕΕ, φορτώνανε ολοένα και περισσότερα βάρη στην ελληνική κοινωνία για χρόνια και χρόνια.  Το χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ, ολοένα και πολλαπλασιαζόταν.

Φτάσαμε λοιπόν στις 26/10 του Άι-Δημήτρη, μεγάλη η χάρη του, για να "κάνουν" και καλά το θαύμα τους και σε πλήρη συνεννόηση με την κυβέρνηση μας που "αισθάνεται και υπερήφανη", κλείσανε deal.   To λεγόμενο "κούρεμα", που μας ζαλίσανε τα μυαλά για την επιτυχία και επιμένουν λυσσαλέα οι Σαρκοζί-Μερκελ, δεν είναι τίποτα άλλο, ακόμα και τώρα, που το σπίτι του Ευρώ καίγεται από τους κερδοσκόπους, ένα resolution, όπως τα ονομάζαμε στα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια Νέων, που είχα συμμετάσχει πριν πολλά χρόνια, όπου απλά γίνονται προτροπές.  Ένα σχετικά ασαφές κείμενο, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, που όμως κρύβει μεγάλες τρύπες.

Ως περίληψη, δείτε τι λέει η εξαιρετική δημοσιογράφος Matina Stevis, που κάλυψε τη σύνοδο: 

"Συνοπτικά, η γνώμη μου είναι ότι το 50% είναι εν μέρει λογιστικό και όχι ουσιαστικό ποσοστό απομείωσης του χρέους και σε κάθε περίπτωση δεν αρκεί για να καταστεί το χρέος βιώσιμο. Δεν βλέπω τίποτα σχετικό με την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας στην Ελλάδα μέσα στο πακέτο. Η συμφωνία για το EFSF είναι σχεδόν αστεία, καθότι δεν μας έχουν πει πού θα βρεθούν επενδυτές (η Κίνα δεν φάνηκε να ενθουσιάζεται), όσο δε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, απομένει να δούμε ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, από τα 130 δισ. ευρώ του νέου πακέτου για την Ελλάδα, τα 70 πάνε για τις ανάγκες χρηματοδότησης του ελληνικού Δημοσίου, ενώ τα 60 πάνε στις τράπεζες, εγχώριες ή μη. Τα λεφτά αυτά είναι φορολογούμενων πολιτών άλλων χωρών. Εμένα αυτό δεν μου κάθεται καλά." 

Προσθέστε στα παραπάνω και το γεγονός, ότι τα δάνεια της τρόικας ως τώρα εξαιρούνται.  Προσθέστε, ότι τα ομόλογα που σας μιλήσαμε λίγο παραπάνω από τη Δευτερογενή Αγορά ομολόγων που έχει η ΕΚΤ, επίσης εξαιρούνται, με το επιχείρημα ότι η ΕΚΤ δεν είναι ιδιωτικός τομέας. Όταν όμως τα ομόλογα αυτά λήξουν, παρόλο που έχουν αγοραστεί στο μισό της αξίας τους, εμείς πρέπει να τα καταβάλουμε στο 100% της αξίας τους!  Κερδοσκοπία χωρίς τέλος με σφραγίδα δήθεν εταίρων μας.  Προσθέστε όμως και τα ασφαλιστικά ταμεία, που παρότι είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, δεν εξαιρέθηκαν από το κούρεμα, με το επιχείρημα ότι τα χρήματά τους δεν είναι κρατικά, αλλά ιδιωτών ασφαλισμένων!  Άρα αυτά κουρεύονται μια χαρά, με ανυπολόγιστο κόστος για την περιουσία τους και τις συντάξεις.

Είπατε τίποτα; Αυτή είναι η συμφωνία, η οποία, αποτελεί και μονόδρομο όπως παρουσιάζεται από τους μανδαρίνους της ΕΕ και τον αγαπητό μας Πρωθυπουργό, που ισχυρίζεται πως μας έσωσε κιόλας. Και μιας και είπαμε τη "μαγική" λέξη... primeminister...

  Συστατικό Νο 2:  ΓΑΠ και πολιτική τάξη

Εδώ, η επιστήμη μπορεί να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Στην ιστορία, μάλλον την παγκόσμια, δεν υπάρχει περίπτωση Πρωθυπουργού, που αποδείχθηκε τόσο εκτός τόπου και χρόνου.  Τόσο απρόβλεπτου, τόσο αποσυντονισμένου, τόσου απροκάλυπτα μη οργανωμένου.  Με έλλειψη βούλησης, και επιβολή της πειθαρχίας προς ένα κυβερνητικό σχήμα, που άλλα έλεγε, άλλα έκανε, άλλα ψήφιζε και βασικά δεν εφάρμοζε τίποτα.  Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από την απελευθέρωση των επαγγελμάτων που έχει καταλήξει φαρσοκωμωδία, σε πιο καθημερινά, όπως οι παλινωδίες με τις αποδείξεις, ως την μη εφαρμογή ενός αντικαπνιστικού νόμου.  Πρώτος στα iPad και στα opengov.gr, αλλά επί της ουσίας μηδέν εις το πηλίκο.  Ως κόρη κλαίουσα, αφού γύρισε όλο τον κόσμο, διαφημίζοντας το πρόβλημά μας, αντί να νομοθετεί έχοντας μια ισχυρή νωπή εντολή για να διορθώσει τα κακώς κείμενα, στάθηκε παρατηρητής πάνω στη βάρκα "Ελπίδα".  Αλλά μας τελείωσε και αυτή.  Το πυροτέχνημα με το δημοψήφισμα, που τίναξε τον κόσμο στον αέρα για μια μέρα, που ουσιαστικά έκανε την Ελλάδα, μάλλον τον πιο αναξιόπιστο παίχτη στην παγκόσμια σκακιέρα και μπορεί, ας υποθέσουμε, να είχε μια βάση, έστω ως ένα μικρό τέχνασμα πίεσης, γύρισε μπούμερανγκ, όταν μετατράπηκε με κατευθυντήριο από τους κκ. Μέρκελ και Σαρκοζί, σε ερώτημα "όξω από το ευρώ ή όχι". Άρον, άρον μαζεύτηκε και αυτό.

Συνάμα, μια ολόκληρη πολιτική τάξη, με επικεφαλής των Αντωνάκη, φοβικό, που αγγίζει τα όρια της ακροδεξιάς και σχεδόν με θράσος να ξεχνά πως το κόμμα του ευθύνεται βαρύτατα για την καταστροφή που επίσης προκάλεσε, βγήκε παγανιά γιατί μυρίστηκε εκλογές και ονειρεύτηκε πρωθυπουργιλίκια. Και κάνει και τον δύσκολο. Από αριστερά προς τα δεξιά, μια ολόκληρη Βουλή που παλιμπαιδίζει, που αρνείται να χάσει τα κεκτημένα της, βουλευτές που αλλάζουν απόψεις από το πρωί ως το μεσημέρι, μια Αριστερά στην κοσμάρα της και το πιο τραγικό που συνέβη προχθές ουσιαστικά για να τα πούμε έξω από τα δόντια, μια "κοινοβουλευτική" εκτροπή πολιτεύματος.

Δεν υπάρχει στην ιστορία περίπτωση "κυβέρνησης", που παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης για να μην είναι αυτή κυβέρνηση, αλλά κάποια άλλη που δεν ξέρουμε.   Οι αποκαρδιωτικοί τίτλοι τέλους, έπεφταν με ένα Πρωθυπουργό που μιλούσε στη Βουλή και στο Twitter γινόταν ένας χαμός με μια κεντρική απορία: "Μα τι λέει;" Πόσο εκτός πια; Πόσο άλλο ανευθυνότητα και θράσος;  Κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ μάλλον τι στο καλό ήθελε να κάνει αυτός ο άνθρωπος.  Μάλλον δεν κατάλαβε ποτέ και ο ίδιος.

Συστατικό 3: The Greek public

Όλοι αυτοί εκεί όμως είναι γιατί εσύ λαέ τους εξέθρεψες.  Εσύ τους τάισες. Εσύ τους παρακάλεσες για μια θέση στο δημόσιο της κόρης σου. Εσύ δεν πλήρωσες φόρο, σε μεγάλο ποσοστό.  Εσύ, ναι, τα έφαγες.  Εσύ μαζί με πολλούς απ' αυτούς. Εσύ δε θέλησες ποτέ ν' αλλάξεις τίποτα.  Εσύ δε σεβάστηκες ποτέ τον πλησίον σου. Εσύ δεν αποδέχτηκες ποτέ το διαφορετικό. Εσύ έγλειψες κατουρημένες ποδιές για μια προαγωγή. Εσύ δεν ζήτησες ποτέ απόδειξη. Εσύ πήρες και κάρτες πιστωτικές και αυτοκινητάρες και δάνεια, δάνεια, δάνεια.  Ναι η Τράπεζα στα έδωσε, αλλά εσύ όλα τα πήρες. Ήθελες και εξοχικό στην Κινέτα ή στη Μύκονο. Και ψώνια στο Παρίσι.  Και την Εκκλησία στο πλευρό σου. Της έδινες και τριακοσάρια για ν' ανάβει πολυέλαιους για να κάνεις γάμους για τα μάτια του κόσμου. Εσύ ήθελες να ζεις καπιταλιστικά με κοινωνία οργανωμένη σαν σοβιέτ.  Εσύ βολεύτηκες σε οργανισμούς και νομικά πρόσωπα, που δεν τα ξέρει η μάνα τους και δεν παρήγαγες τίποτα. Εσύ λάδωσες για το σπιτάκι στο χωριό, για την επέκταση στο μπαλκόνι, για το αυθαιρετάκι στο δάσος.  Εσύ πάσχισες να κάνεις το δικό σου μόνο να περάσει και ας πάνε οι άλλοι να πνιγούνε.  Εσύ όμως απαίτησες, υποκριτή, και καλό σχολείο και νοσοκομείο, όταν δεν πλήρωνες τίποτα και όταν ψήφιζες όλους αυτούς που θα τα τρώγανε. Εσύ είσαι οπαδός της κάθε γελοίας ομάδας που έχει μαφιόζους της νύχτας για προέδρους και σέρνεσαι στα γήπεδα. Πληρώνεις κιόλας. Ως όχλος υποκινούμενος.

Εσύ που δεν ξεσηκώθηκες νωρίς και πρώτα απ' όλα για αυτά.  Και μόνο κουβεντούλα, τσιγαράκι και αύριο έχει ο θεός. Δράση μηδέν. Και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Μπλα, μπλα, μπλα... Και ταγάρια στις πλατείες.  Νέα μόδα.

Τα καλά στοιχεία, που έχει ο έρμος ο Έλληνας, χάνονται μέσα στα άγρια χόρτα. Φιλοτιμία, φιλοξενία, αγάπη, βοήθεια, σεβασμός, αρχές, πίστη για ένα καλύτερο αύριο, αγάπη για τον τόπο, για τον πλησίον, επιχειρηματικότητα, καλή καρδιά, εφευρετικότητα, καπατσοσύνη, γνήσιο χαμόγελο και ευχαριστώ.  Τα κρύβεις όμως.  Υπάρχει κόσμος που είναι έτσι. Υπάρχει, αλλά που πήγατε όλοι; Που μας αφήσατε;

The End

Πριν λίγες μέρες, μια φίλη αναγνώστρια μου έστειλε ένα εμαιλ

"Βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω παντού μόνο αυτό που έτσι κι αλλιώς βλέπω. Βλέπουμε και βιώνουμε.  Δεν ξέρω ακόμη, δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη για τον τρόπο και τις διαδικασίες που θα μας βγάλουν από το τέλμα και γ' αυτό κάνω έκκληση σε όποιον θέλει, πιστεύει ότι μπορεί, τουλάχιστον να προτείνει πράγματα με ρεαλισμό, αισιοδοξία (όση απέμεινε) κι ελπίδα για το καλύτερο μέλλον μας, ώστε αμέσως μετά να ξεκινήσει υλοποίηση του σχεδίου εφόσον αυτή θα είναι εφικτή."

Της απάντησα:

Έχω μια διαπίστωση (θλιβερή αλλά αληθινή) και 2, ας πούμε, απαντήσεις:

Διαπίστωση

Νομίζω πως ο υποκριτής και πραγματικά απαίδευτος Ελληνικός λαός, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος και άξιος της μοίρας του.  Δεν βλέπω καμιά άμεση επαφή με την πραγματικότητα, παρά μόνο και πάλι ο καθένας για το συμφέρον του.  Λύση δεν νομίζω να υπάρχει, γιατί απλά δεν θέλουμε ν' αλλάξει τίποτα.  Είναι γεγονός πασιφανέστατο.  Συν μια τάση εμφυλίου πολεμικού σκηνικού.  Σαν κακομαθημένα, μικρά παιδιά.

Απαντήσεις (χωρίς να διεκδικώ δάφνες)

Φαντασιακή

Θεωρητικά μια  ένοπλη επανάσταση και αγώνας. Τύπου Λιβυή κτλ. Αναγκαστικά, για συνολική ανακατανομή, με βίαιο τρόπο και δυστυχώς θύματα, της εξουσίας σε μια άλλη εντελώς βάση. Γεγονός ανέφικτο, λόγω "παχυδερμίτιδας" του μεγαλύτερου ποσοστού του κόσμου. Που να αφήσεις τώρα το σουβλάκι και την Πανάθα, να πιάσεις τα κουμπούρια. Άστο...

 Πιο εφαρμόσιμη

Οι Αγανακτισμένοι και τα συναφή συλλογικά κινήματα, είναι κάτι, αλλά επί του πρακτέου μια μπούρδα, που αν δεν διαμορφώσουν μια συγκεκριμένη πολιτική υλοποίηση μέσω δημιουργίας ξεκάθαρου πολιτικού σχήματος και άλωσης του συστήματος μέσα από το σύστημα, όλα είναι όνειρα θερινής νυχτός.  Εννοώ, ότι πρέπει με εκλογές, και συγκεκριμένη ηγετική ομάδα, γιατί είναι ο μόνος τρόπος στη συγκεκριμένη φάση, εγκαθίδρυσης μιας πλειοψηφίας στη βουλή του νέου σχήματος, οπότε μόνο τότε μπορεί να επέλθει αλλαγή πλήρως του πολιτικού σκηνικού, με πιο άμεση μορφή Δημοκρατίας κτλ. Αλλά αυτά για την Ελλάδα, που μόνο γκρινιάζει συνέχεια, χωρίς να πράττει είναι κολοκύθια.

Συμπέρασμα που στεναχωρεί.  Προς το παρόν δεν διαφαίνεται καμιά λύση.  Θα συνεχίσουμε στο χάος.  Ρεάλ πολιτικ.

Και για αυτούς τους παραπάνω λόγους, στο "θεατρικό μας έργο", πρωταγωνιστές είναι δυο ατάλαντοι κομπάρσοι που αυτή την ώρα παίζουν τις τύχες μας στα χέρια τους, σε μεγαλεπήβολα Μέγαρα.  

Καληνύχτα σας!

ΥΓ: Για να ευθυμήσουμε κιόλας το συγκεκριμένο, μάλλον θυμωμένο ποστ, συνοδεύεται από τη μουσική τρόικα, ενός Γερμανικού τραγουδιού για μπύρες, ένα Γαλλικό σεξουαλικό ας πούμε τραγουδάκι, και μια Ιταλική αρμονία, γιατί εκεί θα περιοδεύσει ο θίασος οσονούπω