Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Επιστροφή στα απλά, στα επίκεντρα...

Στη σάλα της Εθνικής Τράπεζας, η τρίτη ηλικία συλλογιέται
Οδός Αιόλου, αριθμός 82

Οι σταγόνες από την πρωινή βροχή, έπεφταν πάνω στο υγρό πεζοδρόμιο σαν μικρές χάντρες από ασήμι. Στις λακουβίτσες, στα φαγώματα του δρόμου, το νερό γίνονταν και πάλι νερό, αφήνοντας σε κάθε του πέσιμο, τους γνωστούς κυκλικούς παλμούς του. Το νερό έσταζε από τα μαρμάρινα αετώματα στα μπαλκόνια των διατηρητέων της Πλάκας, στους ανάγλυφους τοίχους των μεσοπολεμικών πολυκατοικιών, έγλυφε τα καλοδιατηρημένα ή όχι παράθυρα, τα κάγκελα, τις υδρορροές.

Το να περπατάς ή να κάνεις ποδήλατο, τόσο πρωί σε ένα κομμάτι της Αθήνας που έχει άλλους ρυθμούς, άλλη ζωή, νομίζω είναι από τα πιο απλά πράγματα που έχουν όμως τόσο σημασία. 7:15, καθημερινές πρωί, σε γειτονιές που ξυπνάνε, χωρίς άγχος. Η υγρασία πάπλωμα, το κρύο ανασταλτικό στην πρωινή έγερση ή ζωογόνος δύναμη σε μια εποχή που έπρεπε από καιρό να μας το είχε φέρει;

Καθώς βαδίζω στα στενάκια πίσω από την Ερμού, τα μαγαζιά της πρώτης ύλης διαβίωσης του ανθρώπου σιγά, σιγά ανοίγουν, στήνουν την πραμάτεια τους. Ψωμί, ψάρι, φρούτα, λαχανικά, γάλα, πίτες, όσπρια και οι "πωλητές" τους, στο χορό της καθημερινότητας, στην απλή πρακτική της πώλησης και της ζήτησης των λίγων που χρειαζόμαστε, των απλών.

Στα απλά στάθηκα και εγώ. Σχεδόν ένα χρόνο, κάτι λιγότερο, προσπαθούσα να επιστρέψω με την πρωινή δουλειά μου (αναγκαία δια του βίου και τα της οίκησης) στο κέντρο, στην ποιότητα ζωής που θέλω να επιλέγω εγώ και όχι οι αποφάσεις άλλων. Αγόρασα χρόνο, που λέει και μια φίλη. Το θέατρο είναι δουλειά, είναι τρομερή απασχόληση, αλλά δυστυχώς στη δύσκολη χώρα που έχουμε επιλέξει θέλοντας η μη να ζούμε, και όχι μόνο, είναι είδος πολυτελείας και οι εφαρμοστές του, αντιμετωπίζονται ως πλάσματα που δεν έχουν τουλάχιστον βασικές ανάγκες. Ότι δεν έχουν ανάγκη στέγης, λίγης τροφής, λίγης ευεξίας. Και φυσικά, όλοι τους θέλουν αφοσιωμένους, δοσμένους, αληθινούς, μεγάλους, ζωντανούς, καθαρούς και όλα τα βαρύγδουπα των κριτικών. Ατελείωτες ώρες πρόβας, κρύα, υγρά υπόγεια, σώμα, ψυχή ανοιχτά, αλλά με τίποτα δεν το αλλάζεις... Είσαι εκεί γιατί το αγαπάς τόσο πολύ. Καταλαβαίνετε όμως τη διαδρομή μας; Τον κόπο; Την ανάγκη; Πόσο μπορείς να το πετύχεις αυτό όμως αν δεν έχεις να ζήσεις, κύριε σκηνοθέτα, παραγωγέ, διαφημιστή, θιασάρχη;

Η πρωινή δουλεία, ή οποιαδήποτε δουλεία, το συνταγογραφημένο αντιβιοτικό για αυτό που η ψυχή σου έχει διαλέξει. Τα κατάφερα, γύρισα πίσω στο κέντρο της ζωής, της πόλης, έκανα όμως παραχωρήσεις, στα λεφτά, σε περιβάλλον εργασίας (αν και δεν είμαι και τόσο σίγουρος για αυτό, έχω επιφυλάξεις), στην εικόνα που οι άλλοι δίνουν τόση σημασία... Εγώ καμία. Αναρωτήθηκαν... Μα γιατί πάει... εκεί; Είναι δυνατόν; Αφελείς. Σας χαμογελώ και εγώ ξέρω.


Καθώς περνούσα στη Λέκκα και στα ανήλια στενά, που έχουν κτίσει τα ξεφτέρια οι μηχανικοί και οι "πολεοδόμοι" της σύγχρονης πόλης, το μυαλό προσπαθούσε να ξεδιαλύνει τελικά αυτό το παζλ της ανάγκης και του να είσαι καλλιτέχνης. Ένας αέναος αγώνας, που μας ταλαιπωρεί όλους σε αυτό το χώρο. Το ανθρωπιστικό κόντρα στο υλικο-τεχνοκρατικό. Ίσως, ναι, υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που μπορούν να γυρίσουν την καρδάρα, ανάποδα και να τα κάνουν όλα λίμπα... Ίσως... Ίσως αν είσαι και πιο νέος, ή δεν έχεις μάθει και κάπως, ίσως όλα φαντάζουν πιο εύκολα.

Μεγαλώνουμε όμως βρε παιδιά... Μεγαλώνουμε και το "προϊόν" δεν είναι πια το ίδιο. Θέλει περισσότερη φροντίδα, περίθαλψη, ψάχνει άλλα πράγματα πέρα του εφήμερου. Όλα παίζουν ρόλο πια.
Δεν έχει πάντα την ίδια ζήτηση. Θέλει απλά πιο σταθερό βηματισμό, να βλέπεις τις γωνίες, τις αιχμηρές και να προστατεύεις το κεφάλι σου. Θέλει πείρα και υπομονή. Θέλει πιο σοφά μονοπάτια, διαδρομές.

Στάθηκα λοιπόν στο επίκεντρο αυτών που θέλω, αυτών που έχω βρει. Συνομίλησα με τον εαυτό μου και έχω συμφωνήσει. Συνεχίζω, ακόμα να κάνω υπομονή, παραχώρηση για το είναι μου. Για το επόμενο μου μικρό ονειρικό στάδιο. Νομίζω όμως πως δεν είμαι μόνος. Κάθε μέρα, χιλιάδες άνθρωποι, αυτό κάνουν. Όλοι έχουν όνειρα. Αρκεί όμως να τα πιστέψεις τόσο, να συνομιλείς με το σύμπαν και να βάζεις στόχους, στόχους μικρούς, βηματάκια για να φτάσεις εκεί που είναι η κορύφωσή σου. Επιστροφή λοιπόν στο επίκεντρο που θέλεις, στα απλά της ζωής, γιατί αυτά σε οδηγούν στις πραγματικές σου ανάγκες. Στα θέλω σου... Αρκεί να τα βρεις και να τα ταυτοποιήσεις. Και στου μισθού και στου οκτάωρου τη συνήθεια μη βυθιστείς και μεθύσεις. Και στης βόλεψης την αγκαλιά να ασφυκτιάς, να παγιδευτείς και να μην το ξέρεις.

Στο καμαρίνι, εκεί που όλα αρχίζουν και τελικά τελειώνουν

Χρόνια τώρα αυτό υποστηρίζω, αυτό μοχθώ, αυτό πασχίζω. Σκεπτόμενος, χώθηκα στην οδό Πραξιτέλους, στην είσοδο του μαρμάρινου κτιρίου. Εκεί στο 2ο, με έφαγαν ξαφνικά χαρτιά, και νούμερα, νέες στοίβες, νέες φάτσες, καινούρια χνώτα. Πήρα όσο μπορούσα βαθιά ανάσα, κοίταξα το τι; Τον γεμάτο υγρασία απέναντι τοίχο που αποτελεί τη θέα, την υπέροχη αυτή θέα, αλλά και πάλι χαμογέλασα, πήρα λίγο τον χρόνο μου. Λίγο ακόμα είπα μικρέ μου, λίγο ακόμα, θα το παλέψεις... Για την ευτυχία σου. Λίγη υπομονή, ακόμα λίγη. Έχεις μάθει πια. Έτσι απλά... Αντέχεις εσύ.

Τελειώνω...

"Κάποια στιγμή η δύτρια ανεδύθη, με τις σταγόνες να κάνουν τατουάζ δροσιάς στο δέρμα της, με το ενθουσιασμένο χέρι της κάτι να κρατά, και κείνη σαν υστερικό συστρεφόμενο κοχύλι να φωνάζει, δείτε βρήκα αστερία, κοιτάξτε τον. Έλαμπε το εύρημά της στον ήλιο, αιρετικό άστρο. Πλησίασαν αδιάφορα οι άλλοι από γύρω, περιεργάστηκαν λίγο τον αστερία, και σε τι χρησιμεύει αυτό το ψάρι, ρώτησε με ειρωνική ευγένεια η κυρία Φωφώ. Δεν ξέρετε; Φέρνει μεγάλη ευτυχία σ΄όποιον τον βρει και τον έχει, είπε η ήδη ευτυχισμένη νεαρά και απίθωσε με ευλάβεια στην πετσέτα της το εύρημά της να στεγνώσει - έσταζε χαμένο ευτυχές περιβάλλον. Και είδα τότε, όλη τη συντροφιά, πλην της κυρίας Φωφώς, να ρίχνεται στις βουτιές, είδα όλους αυτούς που πριν λίγο έπαιζαν ξένοιαστα κολυμπώντας στην ολιγάρκεια να ψάχνουν σαν τρελοί για αστερίες, για ευτυχία. Περιζήτητη σου λέω."

Κική Δημουλά,
"Ευτυχείτε", Εκτός Σχεδίου,
Εκδ. Ίκαρος
2005

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Οι πρώτες... 15+2 μέρες


Πέρασαν λοιπόν και οι 2 πρώτες εβδομάδες του χρόνου... Δεν είχα χρόνο να γράψω, να συνάξω τις εικόνες, τα ερεθίσματα και να τα αραδιάσω σε λέξεις. Σκέψεις, είχα... Χρόνο ιδιαίτερα δεν είχα, να τα βάλω κάτω σε μια σειρά, να πω μια ιστορία.

Είπα, άσε, ας δηλώσω λίγο απών. Αυτό το πληκτρολόγιο όμως το ρημάδι, σε κοιτάζει κάθε φορά με ανυπομονησία, περιμένει τα κλικ, κλικ.

Διάβασα και τα άστρα... Ναι, όλες τις προβλέψεις για το 2010. Άστρα και πλανήτες φέτος κάνουν πάρτι, σχηματίζουν τ και γωνίες, οι προβλέψεις είναι γεμάτες αναμπουμπούλα... Δεν τα καταλαβαίνω να ομολογήσω και πολύ, όλα αυτά περί θέσης πλανητών στο τάδε και στο δείνε ηλιακό οίκο και συνήθως δεν καταλαβαίνω και πλήρως τι θέλει να πει ο ποιητής-αστρολόγος. Μάλλον δεν είμαι και ο μόνος, αφού μάλλον ειδικεύονται σε αυτό. Κατάλαβα όμως πως θα γίνει λίγο της...μουρλής.

Στα γρήγορα, κρατώ δυνατά τα παρακάτω στιγμιότυπα
στης πόλης και όχι μόνο,
το απέραντο "θεατρικό" σκηνικό:
  1. Μια γιαγιά στα Goody's της Πλατείας Βικτωρίας. Σκυφτή, ζαρωμένη από την οστεοπόρωση, ένα πιάτο πατάτες πάνω στο άσπρο τραπέζι και ένα ποτήρι νερό. Μασούλαγε μόνη της, αργά, αργά. Το κεφάλι της, ήταν έντονα γερμένο προς τα αριστερά, δεν είχε τρόπο να κουνηθεί. Μια "τρίτη ηλικία" ολόκληρη, μένει εκεί στις γειτονιές της παλιάς αστικής Αθήνας, επιμένει και καλά κάνει, σε μια γειτονιά που πολλοί έχουν ξεχάσει, που πολύ έχει αλλάξει. Μου έδωσε μια καλή γροθιά στο στομάχι, αυτή η εικόνα. Σκέφτηκα πολύ αυτή τη συνέχεια του ανθρώπου και πώς καταλήγει ο δρόμος μας τελικά εκεί. Σε ένα τραπέζι ενός ταχυφαγείου, ένα πιάτο. Φεύγοντας, η γιαγιά, έκανε φασαρία στο μαγαζί γιατί οι πατάτες δεν ήταν όσο έπρεπε ζεστές, όσο έπρεπε έτσι ή αλλιώς. Χαμογέλασα... Της άνοιξα την πόρτα να περάσει, και της είπα "Καλή Χρονιά". Κάτι μούγκρισε, κακόκεφη, αλλά δεν πειράζει... Δικαιολογείται.
  2. Πήγα μια μέρα, στα Public και στα FNAC, να χαζέψω λίγο. Έφτασα εκεί που είναι τα κινητά και οι θήκες τους και κατάλαβα ότι τελικά έχει πάρα, μα πάρα πολλές θήκες! Τόσες πολλές που δεν ξέρεις πια τι να πρωτο-διαλέξεις. Sci-fi, hi-tech, αλλά και απλές, με ήρωες του Disney, αλλά και με λουλουδάκια και σχεδιάκια, πλαστικές και σιλικονάτες, με σούπερ προστασία, και πολλά άλλα. Ο καταναλωτισμός και ο καπιταλισμός, σκέφτηκα, έχουν βρει τη χαρά τους, στο απόλυτο gadget της εποχής. Για κάθε ένα κινητό, καινούριο ή όχι μοντέλο, ξεπηδάνε άλλα χιλιάδες πράγματα, μάλλον άχρηστα. Η ανάγκη δημιουργείται με χάρη και εξυπνάδα. Επίσης, κατάλαβα, ότι είναι ένα "κουλ" μέρος να γνωρίσεις και κόσμο, απ' όλα τα κοινωνικά φάσματα και ηλικίες. Ένας πιτσιρικάς, που μου έκανε αρκετά ευκατάστατος, αφού όλα ήταν φιρμάτα και το στύλ μάλλον ΒΠ, με ρώτησε για να δώσω άμεσα τη γνώμη μου, στον ενικό φυσικά, για τις φευγάτες αυτές θήκες του iPhone, και ότι "τα σπάνε" (Μετάφραση: για αυτούς που δεν ξέρουν τι σημαίνει "τα σπάνε", σημαίνει ότι είναι πολύ τέλειες, πολύ μοδάτες, πολύ όλα τα λεφτά που λέμε). Είχε θήκη, απλά ήθελε άλλη μου λέει και μου μοστράρει το iPhone στη μούρη. Ένας άλλος κύριος, με ενημερώνει, χωρίς γεια ούτε τίποτα...προκαταρκτικό, ότι αυτή η θήκη, η πλαστική ζελατίνα είναι τέλεια... και να την πάρω γρήγορα... Διάβασε και review λέει. Για το πλαστικό λέω; Ναι μου λέει. Είναι τέλειο. Το έβαλε στο Burberrys τσαντί και απομακρύνθηκε. Δεν πήρα τίποτα, γιατί ζαλίστηκα, και στην τελικά μια απλή θήκη δεν είχε... Και οικονομική...
  3. Δοκίμασα λίγο το Twitter... Μην με ρωτάτε δεν ξέρω τίποτα ακόμα. Στεκόμουνα αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη και έλεγα γιατί, πως... Εννοώ τη σημασία της χρήσης του. Ακόμα είμαι στο "πρώτα ραντεβού", αλλά νομίζω πως κάτι μου κάνουν αυτά τα followings. Θα το εξετάσω και θα σας πω. By the way, follow me here.
  4. Η "Ιζαντόρα-When She Danced", στο Θέατρο Μέλι, έχει αυξανόμενο κόσμο και εμείς, λέμε σε μια δύσκολή χρονιά, πάλι καλά!
  5. Ήρθαν και τα νέα από την Αϊτή και μετά οι εικόνες, και η δυστυχία και μπήκα και πάλι στις σκέψεις για το μάταιο τούτο κόσμο. Να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και με τα απλά πραγματάκια. Αρκεί. Τα λιγότερα αρκούν. Συμφωνώ και με τον Thomas Xomeritis, πως αν θέλουμε, κάποιο τρόπο θα βρούμε να στείλουμε λίγο βοήθεια.
  6. Στην ποδηλατοπορεία χθες, είχε και πάλι πολύ κόσμο. Αν και δεν προλαβαίνω πια ν' ασχοληθώ τόσο πολύ με τους Podilates.gr, πιστεύω, πως υπάρχει ακόμα μέλλον στην προσπάθεια αυτή, ειδικά τώρα που οι συνθήκες και τα πρόσωπα σε συγκεκριμένες θέσεις είναι τουλάχιστον πιο ενημερωμένοι. Παρά το κρύο, είχαμε γύρω στα 2000 ποδήλατα. Και το σημαντικότερο είναι, πως καμιά 300αρια, ανέβηκαν όλη τη διαδρομή από Κηφισίας και πήγαν στο Καστρί, στο σπίτι του Γ. Παπανδρέου. Τελικά καταφέρανε και έγινε μια συνάντηση! Περισσότερα εδώ. Είναι η πρώτη φορά που έφτασε το θέμα τόσο ψηλά. Ας ελπίσουμε να υπάρξει συνέχεια, γιατί από λόγια χορτάσαμε! Μοίρασα φυλλάδια στο κόσμο που έβλεπε, οι περισσότεροι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι. Είπα και τα χρόνια μου πολλά, είπα τα καλή χρονιά σε ανθρώπους που δεν γνώριζα, στις στάσεις, στα πεζοδρόμια, στα φανάρια, στα αυτοκίνητα. Τις περισσότερες φορές ένα χαμόγελο και οι ευχές, αρκούσαν και έβλεπες πως αμέσως αλλάζανε τα πρόσωπα του κάθε διαβάτη. Διαβάζανε με ενδιαφέρον το φυλλάδιο, μια κυρία μου είπε: "Μα είστε τόσο ευγενικός πως να αρνηθώ! Είστε τόσο... ήσυχοι!!" Και πράγματι. Είναι μοναδικό αίσθημα, ένα τέτοιο ποτάμι ανθρώπων, να κινείται σε μια λεωφόρο και να επικρατεί μια απόλυτη ηρεμία, ησυχία! Μόνο τα κουδουνάκια τάραζαν για λίγο το ήσυχο αέρα. Όπως είπε και ο φίλος ποδηλάτης που συνάντησα στη διαδρομή "Τους φτιάξαμε τα αυτιά, λίγο ε;" Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η καθημερινότητά μας! Και πόσο τελικά οι άγνωστοι άνθρωποι, αν τους πλησιάσεις με χαμόγελο και ηρεμία, πόσο θετικά αντιδράνε. Πόσο ευφραίνονται!
Με αυτά τα λίγα πέρασαν οι πρώτες 15 και κάτι μέρες...
Επιστρέφω ευτυχώς με την πρωινή δουλειά και πάλι στο κέντρο,
στο επίκεντρο...
Θα μου λείψει το άχαρο ΒΑ προάστιο - χωριό - οικισμός;
Μπα δεν νομίζω!
Ξεκινάμε και πάλι καινούριο ταξίδι, καινούριος χώρος, νέος κόσμος!

Αθήνα επιστρέφω.
Στην καρδιά σου.

ΥΓ: Εδώ και αρκετό καιρό, ξανανακάλυψα (λόγω προβλήματος μέσης) με επιφύλαξη αλλά και προσοχή το τρέξιμο. Δεν υπάρχει νομίζω ωραιότερο σημείο να τρέχεις, από το πίσω μέρος του πετάλου στο Καλλιμάρμαρο. Μοναδική θέα, καρβουνόσκονη, αθλητικός κόσμος, φύση και έστω και λιγο καθαρός αέρας. Και ενας πρόχειρος, αυτοσχέδιος, χώρος γυμναστικής. Όλα δίπλα μας. Εδώ και χρόνια το τιμώ, το... χαλίκι. Χάρηκα που ξανασυναντηθήκαμε! Είσοδος, για όσους θέλουν από Αρχιμήδους, πίσω από το στάδιο

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

These are Things I Want ή τι θέλω το 2010!!

Πάντα τις πρωτοχρονιές, βαριέμαι να αποφασίσω ή να δεσμευτώ. Άλλωστε δεν συμμερίζομαι το εξαναγκαστικό: πρέπει να γιορτάσω, να πιω, να βγω έξω... Νομίζω, μια καινούρια χρονιά αρχίζει πολλές φορές και πολλές αναπάντεχες στιγμές, όποτε εμείς το θελήσουμε και το βάλουμε στόχο. Πάντα είμαι στο φλού αυτές τις μέρες. Καμιά φορά τις περνάω και με τον ευατό μου. Μου αρέσει. Αδειάζω. Το χρειάζομαι.

Αυτή την πρωτοχρονιά το βραδάκι, αποφάσισα εντελώς ξαφνικά και τελευταία στιγμή, να πάρω το καλό μου φίλο, το ποδηλατάκι μου, να φορέσω ένα σκούφο-χριστουγεννιάτικο δέντρο και να πεταχτώ, έτσι για την αλλαγή του χρόνου μέχρι το Key Bar. Είναι, ένα από τα αγαπημένα μου στέκια στο κέντρο της πόλης, πίσω από την πλατεία Κλαυθμώνος, στην Πραξιτέλους 37. Δεν είναι τυχαίο, ότι το έχουν 3 πολύ δραστήρια κορίτσια της πόλης, η Άντζελα, η Βάσω και η Μαρί, που δίνουν πάντα το καλύτερο τους ευατό στην μπάρα, στις πρωτότυπες ιδέες, στην επιλογή των πιο καλών και κεφάτων DJ της Αθήνας. Στις καλές μουσικές και στην καλή παρέα, που αποτελούν πάντα καλή συνταγή επιτυχίας.

Εκεί, ήξερα ότι θα έβρισκα 3-4 καλούς φίλους, όπως και έγινε. Σβήσαμε τα φώτα, μετρήσαμε ανάποδα, ήπιαμε τη σαμπάνια μας... Περάσαμε γενικά καλά, μακριά από την πολύ βαβούρα, το χαμό. Τα κορίτσια, είχαν τυπώσει φέτος κάτι πολύ έξυπνες κάρτες, έτσι για το promotion του όλου πράγματος, αλλά και για να αδράξουμε ευκαιρία να γράψουμε πάνω τους τις αποφάσεις της χρονιάς. Με δικό μας ρίσκο φυσικά όπως σημειώνουν.

Συνήθως, δεν το κάνω και αυτό, γιατί απλά είμαι τόσο απρόβλεπτος ως χαρακτήρας, που δεν έχει νόημα. Υπάρχουν οι βασικές συνιστώσες, αλλά μετά, άστα να πάνε. Είπα φέτος, να το συμπληρώσω το ρημάδι το καρτελάκι και χωρίς πολύ σκέψη... this is it!

"Σβήστε" τα γραμμένα και βάλτε τα δικά σας...
Μακάρι να τα γευθείτε!
Περιμένω comments!
Φιλιά!

Λες να μην φαίνονται; Δεν ξέρω...
Πείτε μου....