Πανσέληνος πάνω από την Αθήνα

Στέκομαι...

Το μάτι απλώνεται πέρα, ως την Πάρνηθα.

Το βράδυ η Αθήνα, χάνει το λευκό του τσιμέντου.

Αποκτά μια γοητεία ξέχωρη.

Το «άγριο» αυτό λευκό, δίνει τη θέση σε ένα απαλό «μαύρο» χαλί, κεντημένο με εκατομμύρια πολύχρωμα μικρά και μεγάλα φωτάκια.

Ένα ψηφιδωτό.

Η πόλη από μακριά στέλνει τους ήχους της.

Ο ηλεκτρικός που κυλάει στις ράγες. Μια πολύ μακρινή σειρήνα.

Ένας βουβός ήχος από τα αυτοκίνητα.

Θρόισμα αέρα ανάμεσα σε ελιές και κυπαρίσσια...

Που και που γέλια, ομιλίες, τις φέρνει ο αέρας από το Μοναστηράκι, από τα χαμηλά.

Η Μεσογειακή φύση, σιγά σιγά και ήρεμα, ετοιμάζεται για την άνοιξη της.

2 χαρταετοί, λείψανα της Καθαρής Δευτέρας, κουνιούνται σαν κατάρτια ρημαγμένα πάνω σ’ ένα δέντρο. Στο λίθινο δρομάκι, μια λακκούβα με λίγο νερό, καθρεφτίζει το φως της λάμπας και τη σκιά μιας ελιάς. Λίγο πιο εκεί, ίσα που φαίνεται στο σκοτάδι μια αμυγδαλιά, έχει πετάξει τα λουλούδια της, ανυπόμονη όπως πάντα.

Αναπνέω, αφουγκράζομαι...

Μυρίζει χώμα νωπό. Ένα άρωμα γνώριμο από τις πρώτες νεραντζιές που έχουν αρχίσει να ανθίζουν, με πλημμυρίζει απαλά. Βήματα, προχωρώ.. παίρνω το ποδήλατο στο χέρι.

Κατεβαίνω τα σκαλιά, χώνομαι στα σοκάκια, σιγά σιγά οι ήχοι της πόλης αυξάνονται, με τριγυρίζουν.

Απόψε έχει πανσέληνο και βγήκα βόλτα. Το σπίτι δεν με κρατούσε.
Μεγάλη βόλτα, σε πολλές γειτονιές, σε μέρη που συνέχεια προσπαθώ να εξερευνώ, πάλι και πάλι.

Δε χορταίνω.

Αυτή η πόλη, ώρες ώρες όσο άσχημη είναι, τόσο όμορφη μπορεί να γίνει.

Στα Αναφιώτικα, μέσα στα στενά, «μεταφέρομαι» σε μέρη ορεινά της Ελλάδας, σε χωριά των Κυκλάδων, σε γειτονιές της Κρήτης, σε γειτονιές πρωτόγονες, όμορφες που έχουμε χάσει πια από την καθημερινότητά μας. Σαν τουρίστας ανακαλύπτω.

Το ποδήλατο λίγο με κουράζει στα σκαλιά, αλλά δεν με πειράζει.

Χάνομαι...

Κατηφορίζω, όλο και πιο κάτω, η πόλη έχει αρχίσει και πάλι να με αγκαλιάζει και εγώ βλέπω, βλέπω και ακούω.
Στο Μοναστηράκι, ακούω το κελάρυσμα του Ηριδανού στην ανοιχτή οπή...
Στη μέση της πλατείας. Το νερό κυλά κάτω από την πόλη.

Εκατοντάδες ρεύματα και ποταμάκια κυλάνε ακόμα στα σπλάχνα της Αθήνας, σαν αρτηρίες, αθόρυβα.

Όσο και αν προσπαθήσαμε να τα κρύψουμε,

εξακολουθούν να κυλάνε σε ροές χαραγμένες χιλιάδες χρόνια πριν.
Η συνέχεια αυτής της πόλης με μαγεύει.

Περπατάμε σε μέρη που φέρουν φοβερή ενέργεια.
Ενέργεια που δεν μπορούμε, δεν έχουμε μάθει ακόμα να τη διαχειριζόμαστε για το καλό της πόλης.

Στα στενάκια του Ψυρρή...
Γκράφιτι, πολυκατοικίες, το άχρωμο, το γκρι φέγγει από την Πανσέληνο..
Μπορεί και το τσιμέντο να φαντάζει όμορφο και έτσι απόκοσμο; Αναρωτιέμαι...
Υπόγεια, στοές και κάγκελα, άλλα υγρά και μουχλιασμένα, άλλα ανακαινισμένα, παράθυρα με φώτα, αποθήκες, μαγαζάκια, μια παρέα έξω από ένα στούντιο piercing & tatoo συζητά τα σχέδια, αποφασίζει...
Βύσσης, κατεβασμένα ρολά και ένα μπαρ που θυμίζει τόσο Παρίσι...

Το έχω ξαναδεί...

Αθηνάς, Αιόλου, Πλατεία Καρύτση,

οι άστεγοι στην Κλαυθμώνος, μια κοπέλα ήσυχα κλαίει μέσα σε ένα υπνόσακο...

Θέλω να τη βοηθήσω, δεν ξέρω τι να κάνω.
Αισθάνομαι ξαφνικά ενοχές...
Σκύβω το κεφάλι, ντρέπομαι για εμένα, για εμάς, είναι τόσο νέα...
Κυλάει η ρόδα, το πόδι κάνει κύκλους, πετάλι.
Σταματά και περπατά, βηματίζει...

Στην Πανσέληνο και πάλι επαναπροσεγγίζω τη σχέση μου με τη γυναίκα που λέγεται Αθήνα και εξακολουθεί τόσα χρόνια ακόμα να με παιδεύει και να με χαϊδεύει,

να μου κάνει νάζια και να με εκνευρίζει...

Να με φτύνει και να με «φιλάει» με σταγόνες και δάκρυα που πέφτουν από μαρμάρινα μπαλκόνια και υδρορροές που χάσκουν ανοιχτές σαν πληγές...
Να με σαγηνεύει με τα λούσα της και τα φώτα της και μετά να με τρομάζει με τις ρυτίδες της...
Να με ξετρελαίνει με τις «ακριβές» της μυρωδιές από άνθη νεραντζιάς και αγριολούλουδων

σε μια πλαγιά στο Φιλοπάππου

και να με αποτελειώνει πίσω από ένα απορριμματοφόρο που αγκομαχεί στις ανηφόρες της...

μέρα μεσημέρι.
Να μου το παίζει Ευρωπαία, αλλά και Ανατολίτισσα προσφυγοπούλα...

Το ομολογώ...
Είμαι ακόμα ερωτευμένος και δεν ξέρω τι να κάνω...
Πήγα βόλτα σήμερα το βράδυ στις αγκαλιές της και στα κρυφά της σημεία...
Και αυτή η άτιμη πάλι με ξάφνιασε, με πλήγωσε αλλά και πάλι μου έδειξε νέο πρόσωπο, νέα φορεσιά...
Πάλι με κέρδισε.

Η άτιμη!
Μάρτυς μου η Πανσέληνος, με φώτισε στο διάβα μου...
Άραγε πόσοι από αυτούς που ζούμε εδώ έχουν την τρέλα μου;
Λες τότε να την είχαμε κούκλα; Ποιος ξέρει.

Χαζές ερωτήσεις από έναν ονειροπαρμένο ποδηλάτη...
Αλλά και ο έρωτας δεν είναι όνειρο;