Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Πανσέληνος πάνω από την Αθήνα

Στέκομαι...


Το μάτι απλώνεται πέρα, ως την Πάρνηθα.
Το βράδυ η Αθήνα, χάνει το λευκό του τσιμέντου.
Αποκτά μια γοητεία ξέχωρη.
Το «άγριο» αυτό λευκό, δίνει τη θέση σε ένα απαλό «μαύρο» χαλί, κεντημένο με εκατομμύρια πολύχρωμα μικρά και μεγάλα φωτάκια.
Ένα ψηφιδωτό.

Η πόλη από μακριά στέλνει τους ήχους της.
Ο ηλεκτρικός που κυλάει στις ράγες. Μια πολύ μακρινή σειρήνα.
Ένας βουβός ήχος από τα αυτοκίνητα.
Θρόισμα αέρα ανάμεσα σε ελιές και κυπαρίσσια...
Που και που γέλια, ομιλίες, τις φέρνει ο αέρας από το Μοναστηράκι, από τα χαμηλά.

Η Μεσογειακή φύση, σιγά σιγά και ήρεμα, ετοιμάζεται για την άνοιξη της.
2 χαρταετοί, λείψανα της Καθαρής Δευτέρας, κουνιούνται σαν κατάρτια ρημαγμένα πάνω σ’ ένα δέντρο. Στο λίθινο δρομάκι, μια λακκούβα με λίγο νερό, καθρεφτίζει το φως της λάμπας και τη σκιά μιας ελιάς. Λίγο πιο εκεί, ίσα που φαίνεται στο σκοτάδι μια αμυγδαλιά, έχει πετάξει τα λουλούδια της, ανυπόμονη όπως πάντα.

Αναπνέω, αφουγκράζομαι...
Μυρίζει χώμα νωπό. Ένα άρωμα γνώριμο από τις πρώτες νεραντζιές που έχουν αρχίσει να ανθίζουν, με πλημμυρίζει απαλά. Βήματα, προχωρώ.. παίρνω το ποδήλατο στο χέρι.
Κατεβαίνω τα σκαλιά, χώνομαι στα σοκάκια, σιγά σιγά οι ήχοι της πόλης αυξάνονται, με τριγυρίζουν.

Απόψε έχει πανσέληνο και βγήκα βόλτα. Το σπίτι δεν με κρατούσε.
Μεγάλη βόλτα, σε πολλές γειτονιές, σε μέρη που συνέχεια προσπαθώ να εξερευνώ, πάλι και πάλι.
Δε χορταίνω.

Αυτή η πόλη, ώρες ώρες όσο άσχημη είναι, τόσο όμορφη μπορεί να γίνει.
Στα Αναφιώτικα, μέσα στα στενά, «μεταφέρομαι» σε μέρη ορεινά της Ελλάδας, σε χωριά των Κυκλάδων, σε γειτονιές της Κρήτης, σε γειτονιές πρωτόγονες, όμορφες που έχουμε χάσει πια από την καθημερινότητά μας. Σαν τουρίστας ανακαλύπτω.
Το ποδήλατο λίγο με κουράζει στα σκαλιά, αλλά δεν με πειράζει.


Χάνομαι...


Κατηφορίζω, όλο και πιο κάτω, η πόλη έχει αρχίσει και πάλι να με αγκαλιάζει και εγώ βλέπω, βλέπω και ακούω.
Στο Μοναστηράκι, ακούω το κελάρυσμα του Ηριδανού στην ανοιχτή οπή...
Στη μέση της πλατείας. Το νερό κυλά κάτω από την πόλη.
Εκατοντάδες ρεύματα και ποταμάκια κυλάνε ακόμα στα σπλάχνα της Αθήνας, σαν αρτηρίες, αθόρυβα.

Όσο και αν προσπαθήσαμε να τα κρύψουμε,
εξακολουθούν να κυλάνε σε ροές χαραγμένες χιλιάδες χρόνια πριν.
Η συνέχεια αυτής της πόλης με μαγεύει.
Περπατάμε σε μέρη που φέρουν φοβερή ενέργεια.
Ενέργεια που δεν μπορούμε, δεν έχουμε μάθει ακόμα να τη διαχειριζόμαστε για το καλό της πόλης.


Στα στενάκια του Ψυρρή...
Γκράφιτι, πολυκατοικίες, το άχρωμο, το γκρι φέγγει από την Πανσέληνο..
Μπορεί και το τσιμέντο να φαντάζει όμορφο και έτσι απόκοσμο; Αναρωτιέμαι...
Υπόγεια, στοές και κάγκελα, άλλα υγρά και μουχλιασμένα, άλλα ανακαινισμένα, παράθυρα με φώτα, αποθήκες, μαγαζάκια, μια παρέα έξω από ένα στούντιο piercing & tatoo συζητά τα σχέδια, αποφασίζει...
Βύσσης, κατεβασμένα ρολά και ένα μπαρ που θυμίζει τόσο Παρίσι...
Το έχω ξαναδεί...

Αθηνάς, Αιόλου, Πλατεία Καρύτση,
οι άστεγοι στην Κλαυθμώνος, μια κοπέλα ήσυχα κλαίει μέσα σε ένα υπνόσακο...
Θέλω να τη βοηθήσω, δεν ξέρω τι να κάνω.
Αισθάνομαι ξαφνικά ενοχές...
Σκύβω το κεφάλι, ντρέπομαι για εμένα, για εμάς, είναι τόσο νέα...

Κυλάει η ρόδα, το πόδι κάνει κύκλους, πετάλι.
Σταματά και περπατά, βηματίζει...

Στην Πανσέληνο και πάλι επαναπροσεγγίζω τη σχέση μου με τη γυναίκα που λέγεται Αθήνα και εξακολουθεί τόσα χρόνια ακόμα να με παιδεύει και να με χαϊδεύει,
να μου κάνει νάζια και να με εκνευρίζει...
Να με φτύνει και να με «φιλάει» με σταγόνες και δάκρυα που πέφτουν από μαρμάρινα μπαλκόνια και υδρορροές που χάσκουν ανοιχτές σαν πληγές...
Να με σαγηνεύει με τα λούσα της και τα φώτα της και μετά να με τρομάζει με τις ρυτίδες της...
Να με ξετρελαίνει με τις «ακριβές» της μυρωδιές από άνθη νεραντζιάς και αγριολούλουδων
σε μια πλαγιά στο Φιλοπάππου
και να με αποτελειώνει πίσω από ένα απορριμματοφόρο που αγκομαχεί στις ανηφόρες της...
μέρα μεσημέρι.
Να μου το παίζει Ευρωπαία, αλλά και Ανατολίτισσα προσφυγοπούλα...

Το ομολογώ...
Είμαι ακόμα ερωτευμένος και δεν ξέρω τι να κάνω...
Πήγα βόλτα σήμερα το βράδυ στις αγκαλιές της και στα κρυφά της σημεία...
Και αυτή η άτιμη πάλι με ξάφνιασε, με πλήγωσε αλλά και πάλι μου έδειξε νέο πρόσωπο, νέα φορεσιά...
Πάλι με κέρδισε.
Η άτιμη!
Μάρτυς μου η Πανσέληνος, με φώτισε στο διάβα μου...
Άραγε πόσοι από αυτούς που ζούμε εδώ έχουν την τρέλα μου;
Λες τότε να την είχαμε κούκλα; Ποιος ξέρει.

Χαζές ερωτήσεις από έναν ονειροπαρμένο ποδηλάτη...
Αλλά και ο έρωτας δεν είναι όνειρο;



buzz it!

12 σχόλια:

k είπε...

όλο με ταξιδεύεις... όλο με συγκινείς... όλο με αφυπνίζεις...

Margo είπε...

Απίστευτo άρθρο ειδικά για μια πόλη όπως η Αθήνα μας. Αν είχαμε τη δική σου ευαισθησία, αν παίρναμε αγκαλιά τα ποδήλατά μας και ανοίγαμε τα μάτια μας και τη καρδιά μας τότε Ναι, θα μπορούσε να γίνει κούκλα!
Καλό απόγευμα!

Μαίρη Τσορτέκη είπε...

H Αθήνα είναι πόλη μαγική!!!
Για την πατρίδα μας νομίζω η καλύτερη.Αλλόκοτη και συναρπαστική!!!!Σύγχρονη με τον βράχο της Ακρόπολης στη μέση.Ενδιαφέρουσα με τις τόσες αντιθέσεις της.Με άστεγους αλλά και με ζωγραφικές εκθέσεις που τους στηρίζουν.Με πολυφωνία,πολυχρωμία,πολυπολιτισμικότητα τώρα πια.Με μουσεία,θέατρα,κινηματογράφους,γκαλερί,με δολοφονίες εν ψυχρώ νεαρών μαθητών,με ληστείες,με άκρατο και άκριτο καταναλωτισμό αγαθών,με καταστροφές των γύρω της πνευμόνων και παράλληλη αναδάσωση της καμένης γης της,με ενεργούς πολίτες στα Εξάρχεια που αγωνίζονται για το χώρο πράσινου που τους ανήκει,με....με....
Είναι η πόλη που δεν σ αφήνει ποτέ να πλήξεις.Είναι η πόλη που έχει τον τρόπο να σε δένει μαζί της ενώ σ απογοητεύει φορές φορές.
Είναι μάγισσα η Αθήνα μας!
Κι είναι και κούκλα!Άλλωστε μ όσα μας περιγράφεις κι άλλα τόσα που ο καθένας μας έχει προσωπικά γευτεί,τι άλλο συμπέρασμα μπορεί καθένας μας να βγάλει?
Κι όσοι ζούμε σ αυτήν είναι γιατί το θέλουμε μονάχα.Και το θέλουμε γιατί η Αθήνα μας δίνει πολλαπλές επιλογές.Κι αυτό σημαίνει ανάσα της ψυχής και του μυαλού μας.Τι άλλο καλύτερο θα είχαμε σε τούτη τη ζωή?

mermyblue είπε...

πόσο ταξιδιάρικη ανάρτηση... σαν να μας είχες συνεπιβάτες στο ποδήλατό σου...
Συμφωνώ για την Αθήνα. Πλήρως. Είναι μια πόλη που παρόλο το βιασμό που έχει υποστεί εξακολουθεί να έχει τη δική της ομορφιά, για όσους είναι πραγματικά ανοιχτοί να την εξερευνήσουν.
καλημέρα
καλές ποδηλατάδες

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραία που γράφεις!
Από τότε που σε "ανακάλυψα" σε διαβάζω ανελλιπώς!
Και πάλι μπράβο: )

Ανώνυμος είπε...

@Μαίρη
Φαίνεται ότι αγαπάς πολύ την Αθήνα και εσύ ε; Πάντως, ομολογώ, πως νιώθω καμιά φορά την τάση να φύγω. Είναι η αγάπη αμαρτία;
@Ανώνυμος
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια και εύχομαι η "ανακάλυψή" σου να σε κρατά συντροφιά!
@Mermyblue
Χαίρομαι που σε ταξίδεψα λίγο στους δρόμους της πόλης.
@Margo
Νομίζω πως τελικά είμαστε πολύ εδώ μέσα που έχουμε τέτοιες ευαισθησίες και αν το πιστέψουμε ότι μπορούμε να διεκδικούμε κάτι μπορεί να γίνει!
@Kaya Designer
Φίλη/φίλε Kaya! Μάλλον και εσύ ζεις ένα έρωτα με την Αθήνα και το ξέρεις! Έτσι ε;

Τσαλαπετεινός είπε...

Δε ξαναβγαίνω από το σπίτι
μου αρκούν οι ποδηλατικές 'μεταδόσεις' σου!

Μαίρη Τσορτέκη είπε...

Μα πώς μπορεί κάποιος να μην αγαπά την Αθήνα όταν κατεβαίνοντας τον περιφερειακό του Πολυγώνου απολαμβάνει στο βάθος το Φάληρο με τα καράβια του να φαίνονται πεντακάθαρα καθώς λαμπυρίζουν στον ανοιξιάτικο απογευματινό ήλιο?Πώς μπορεί κανείς να μη χαρεί τούτη την πόλη όταν παρατηρεί τους ενεργούς πολίτες των Εξαρχείων να σπάνε το μπετόν και να φυτεύουν ελιές στο οικόπεδο της Ναυαρίνου και να φτιάχνουν μόνοι τους την υπέροχη ξύλινη παιδική χαρά για τους μπόμπιρες της περιοχής, εν μέσω παιχνιδιών,υπέροχης μουσικής κι ωραίων δρώμενων για μικρούς και μεγάλους?Πώς μπορεί καθένας να φανεί αχάριστος απέναντι στη δυνατότητα που του δίνει η Αττική οδός να βρίσκεται σε 15 λεπτά από το Χαλάνδρι στο Καματερό και να παρακολουθεί την εξαιρετική προσπάθεια της Θεατρικής σκηνής *Εκτός Σχεδίου* που ανεβάζει το *Δον Καμίλο*?(Παρεμπιπτόντως τηλ.επικ.για όποιον ενδιαφερθεί για την παράσταση:6944935221).Πώς μπορείς να μην εκτιμήσεις,αν μένεις Βύρωνα,Καισαριανή,Χαλάνδρι,Χολαργό,Παπάγου,Ελληνορώσων,ας πούμε,ότι σε 15 με 20 λεπτά μπορείς να βρεθείς στον Υμηττό ψηλά ψηλά και ν απολαύσεις ολόκληρο το Λεκανοπέδιο της Αττικής σα να σαι σε αεροπλάνο,να ψάξεις τ αξιοθέατα της πόλης από κει πάνω,αναπνέοντας ταυτόχρονα το οξυγόνο του βουνού.Κι αν πάλι μένεις κάπου αλλού,ε δεν μπορεί ή στην Πάρνηθα θα σαι κοντά ή στην Πεντέλη.Όπου κι αν βρίσκεσαι σ αυτήν την πόλη έχεις πάντοτε επιλογές.
Αυτό μ αρέσει πολύ.Έχεις πάντοτε τον ιστορικό κινηματογράφο Φιλίπ να σου προτείνει εκπληκτικές ταινίες για κάθε ηλικία.Έχεις το Άλσος Συγγρού για τις ποδηλασίες σου και τ Αναφιώτικα για τις πεζοπορίες σου.Έχεις ,έχεις,έχεις....και τι δεν έχεις.Ακόμη και το μποτιλιάρισμα που συναντάς τις ώρες αιχμής και σου σπάει τα νεύρα γιατί βιάζεσαι να φτάσεις στον προορισμό σου,ακόμη κι αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να σκεφτείς εφόλης της ύλης , να αναρωτηθείς ίσως ποιό το όφελος της μιας ώρας νωρίτερα τελικά και ν αναζητήσεις ενδεχομένως εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης όπως αυτόν που μας προτείνεις με το παράδειγμά σου.

Sinnerman είπε...

Μια πόλη την ομορφιά της την αντλεί απο την αγάπη που έχουν οι κάτοικοι της για αυτην, Έρχεται η άνοιξη σιγά σιγά, ευκαιρία να ξανα αγαπήσουμε την πόλη μας, τους συναθρώπους μας!
Βραδυνός επισκέπτης της Αθήνας κι εγω.. με ένα ποδήλατο βοηθό - ξεναγό, να με τριγυρνά στα πιο όμορφα σημεία του κέντρου. Μια στάση ανάσα ζωής στην κοίτη του Ηριδανού και μετά ξανά κρυφτό στις σκοτεινές πλακόστρωτες στοές.
Πολύ όμορφο κείμενο, πως γινεται αλλωστε όταν έχεις ενα τόσο όμορφο υλικό! ΥΓ. Ευχαριστώ την mermyblue που μου συστησε το blog αυτο :)

Ανώνυμος είπε...

@ Ωρίων
Καλώς ήρθες... Εύχομαι να σε κρατάω συντροφιά.
@ Everybody
Χαίρομαι που σας έβαλα στη διάθεση την ανοιξιάτικη να μιλήσετε για μια διαφορετική Αθήνα, ενώ οι άλλοι μιλάνε για αστυνόμευση και ομάδες των 11 με "παπιά" (κάνουν πρωτάθλημα ποδοσφαίρου), τεθωρακισμένα με νερά (ντουζ το καλοκαίρι δηλαδή) και άλλα γραφικά.
Τα έχω πάρει στο κρανίο με τα διάφορα που ανακοινώνονται και γίνονται...
ΑΑΑΑ θα γράψω!

maximus είπε...

Ευχαριστούμε για το όνειρο!

Gio είπε...

Βρε σπαστέ,πάνω που άρχισα να συνηθίζω τη σαλονίκη,μου ξυπνάς θύμισες παλιές,στιγμές,εικόνες,μυρωδιες,συναισθήματα και όνειρα που παραμερίστηκαν....
Ξύπνημα όμως,ευχάριστο.