Berlinale 2009... Βερολίνο καλησπέρα!

Σχεδόν με 4 ώρες ύπνο, ούτε καν...

Ώρα 6:15 το πρωί και πετάω 3 πράγματα στο βαλιτσάκι, πριν από τη δουλειά, μετά από μια πρεμιέρα, που πήγε νιώθω καλά, και ετοιμάζομαι με ένα βλέμμα λίγο αγελάδας αλλά και λίγο έτσι αλεπούς, για ένα 3 ημερο στο Βερολίνο... Να γράψω και στο μπλογκ, να σας προετοιμάσω βρε!

Έχει ψόφο μαθαίνω από τους φίλους εκεί, αλλά φέτος η Μπερλινάλε είναι στα καλύτερά της, με ρεκόρ προσέλευσης που αγγίζει πλέον τους 270.000 επισκέπτες. Ένα Βερολίνο που ζει στους ρυθμούς ενός από τα πιο καταξιωμένα φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Δεν έχω ξαναπάει και είναι αλήθεια ότι με τόσες δουλειές στη ζωή μου, δεν το συνειδητοποίησα ότι πέρασε ο καιρός και έφτασε η μέρα.  Τώρα το πρωί όμως, έχω πολύ ανυπομονησία, να βρεθώ σε μια πόλη που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της, έσπασε δεκαετίες διαίρεσης και έγινε ίσως μια από τις πιο ζωντανές, νεανικές πόλεις της Ευρώπης...  Ζει στα καλύτερα της, ναι έχει και αυτή τα προβλήματά της και λόγω της φετινής κρίσης ακόμα περισσότερα, αλλά σίγουρα τουλάχιστον στην τέχνη, έχει να πει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα...

Θα περπατήσω, αν δεν παγώσω, στις λεωφόρους, στις πλατείες, θα μυρίσω, θα γευτώ...  Θέλω να σας τα μεταφέρω.  Θα προσπαθήσω ως γνήσιος Πεταλάκης, να κάνω ποδήλατο αλλά με -8 και κάτι, μάλλον με βλέπω να γυρίζω παγωμένος με ένα κολλημένο τιμόνι στο χέρι!  Και ένα πελώριο παγωμένο χαμόγελο!  Αν δεν πάω πρώτα στο Βερολινέζικο ΚΑΤ, από τις γλύστρες αν και κάτι μου λέει ότι αυτοί εκεί, θα είναι πολύ οργανωμένοι...

Σκούφος, χοντρά γάντια, οδηγός, καπέλο, ζεστό μα πολύ ζεστό μπουφαν... στο καλό... αυτό το μάλλινο πουλόβερ όλο τον τόπο πιάνει...  δεν τα φοράω και εδώ στην Αθήνα με τέτοιο κλίμα!

Σας χαιρετώ... Θα προσπαθήσω να γράψω από εκεί... Να γίνω ένας μικρός ρεπόρτερ στη Βερολινέζικη ζωή αλλά και στις αίθουσες του Φεστιβάλ... Μόνο 2 "αγωνίες" έχω...

Να βρω υπολογιστή σε κανά σπίτι φίλου...  

Ααααα και να αντέξω (συγγνώμη δεν μπορώ...) ένα 4ωρο Αγγελόπουλο...

Herzliche Willkommen in Berlin! 

ΥΓ: Έκανα Γερμανικά 5 χρόνια, πριν πολλά χρόνια στα Γκαίτε και στα φροντιστήρια... Άντε να δω αν θα θυμηθώ τίποτις, αλλά μάλλον τα λεφτά των γονιών πήγαν στράφι...  Λες; Για να δω λοιπόν!