Ιστορία μιας Επιχειρηματικής μετακόμισης. Μέρος ΙΙ...

www.nomad4ever.com/.../ 06/TrafficJamAlert.jpg

Χμμμ... «Περίεργο σκέφτηκε»... Αμέσως μετά φτερνίστηκε, πολλές φορές απανωτά και μάλιστα γέλασε και η κοπελιά στο διπλανό γραφείο, γιατί όταν φτερνίζεται κάνει πολύ αστείους θορύβους...  «Γείτσες!»  είπε η κοπελιά, και συμπλήρωσε... «κάποιος σε μελετάει».  Όντως τελικά τον μελετούσαν.  Όχι μόνο αυτόν, αλλά όλους εκεί μέσα και σε άλλα μέρη της μεγαλούπολης.  Σίγουρα πλησιάζαν τότε τους 1000!  Αλήθεια!

Κύλησε ο χρόνος, καλοκαίρια, χειμώνες, διακοπές, λύπες και χαρές και όλο και οι φήμες απλώνονταν για μια μετακόμιση τρελή...  Σε σημείο, που ο ήρωάς μας μαθαίνει με μυστικό τρόπο τον τόπο («τόπος» τρόπος του λέγειν δηλαδή) και ξεκινά μια μεγάλη εξερευνητική αποστολή με ένα μηχανάκι και μια κοπελιά από πίσω να πάει να βρει το μυστικό μέρος...  Αφού έψαξαν καλά τους χάρτες για το μέρος που απλά δεν υπήρχε, δηλαδή το «no man’ s Land», βάλανε το ένστικτό τους, ρωτήσαν πενήντα νοματαίους που βρήκαν μπροστά τους, επιβεβαιώνοντας ακράδαντα το ρητό «Ρωτώντας πας στην Πόλη» και ξαφνικά σε μια στροφή του δρόμου, εκεί μακριά και μέσα σε λιβάδια με ξερά χόρτα, κάτι γιαπιά, και ένα ανελέητο ξερό ζεστό αέρα γεμάτο σκόνη, που τους έκλεβε την υγρασία από το πρόσωπο και ξέραινε και τους φακούς επαφής, το είδαν μπροστά τους... Το παλιό εργοστάσιο...  Στο «no man’ s Land».

Αντίκρισαν με σοκ και δέος τη μεγάλη ταμπέλα, κοίταξαν με απορία γύρω τους το μέρος...  Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα!  Κάτι άσχημα σπιτάκια με τσιμέντο και σομόν χρώματα, έτσι στη σειρά, σαν τουρτάκια που τα λένε μεζονέτες και συνήθως αγοράζονται από κατοίκους της μεγαλόπολης που υποτίθεται ότι ψάχνουν τουλάχιστον ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους και ας είναι ότι να’ ναι...  Συνοδεύονται και από ευκολίες πληρωμών και πολλά δανειάκια.  Ξεπρόβαλε μπροστά τους ένας εργάτης και τον ρωτήσαν:  «εδώ είναι αυτό που φτιάχνετε για την εταιρεία Χ;».  Κούνησε το κεφάλι αυτός και συμπλήρωσε...: «Ε... Εντάξει μη το βλέπετε έτσι... Σε 50 χρόνια εδώ θα είναι πολύ ωραία, μπορεί να βάλουν και συγκοινωνίες!»

Τα πρόσωπα του αγοριού και της κοπέλας, σκοτείνιασαν... Κοιτάχτηκαν απορημένοι και ξαφνικά έγινε κάτι φοβερό!  Μεταφέρθηκαν 50 χρόνια μετά, και είδαν τους εαυτούς τους με κάτι μπαστούνια στο χέρι, να περπατάνε πάνω σε γυαλισμένα μάρμαρα για να πάνε στο πρώτο δρομολόγιο του τρένου, που εγκαινίασε το καινούριο σταθμό δίπλα τους....  Μόνο που αυτή ήταν η τελευταία τους μέρα στη δουλειά, πριν τη σύνταξη! 

Μια μπόχα, διαπεραστική από αυτές που δεν μπορείς να ξεχάσεις ποτέ, τους επανάφερε στο παρόν... «Τί είναι αυτό; Χημικά;»... «Όχι» είπε ο εργάτης που είχε αρχίσει να τους κοιτά καχύποπτα... «βόθρος!»  Το είπε με πολύ χαρά!  «Όλη η περιοχή, επειδή είναι αναπτυσσόμενη, δεν έχει αποχετεύσεις. Ε, να... βιαζόταν και οι εργολάβοι να την κάνουν κατοικήσιμη, και έτσι δεν έχει σύστημα...!  Το σύστημα λέγεται ο Φαταούλας ή ο Αχόρταγος!»

Μην αντέχοντας, το ζευγάρι, έτρεξε στο μηχανάκι και όπου φύγει, φύγει!  Χάθηκε στα λιβάδια και στην εγκαταλειμμένη μεσογειακή φύση, που είχε παντού αρχίσει να καταστρέφεται για τις τουρτίτσες που είδαν πιο πάνω.  Αυτό λέγεται οικιστική ανάπτυξη σε αυτή τη μεγαλούπολη... Έτσι τους έχουν πει...

Αναστατώθηκαν πολύ...  Το συζητήσανε με πολλούς φίλους και γνωστούς, ψάξανε άλλες λύσεις όταν έβλεπαν να έρχεται το κακό αυτό προς το μέρος τους, να ζητήσουν από την εταιρεία Χ να τους πάει αλλού, σε άλλα τμήματα και με λιγότερα λεφτά, αλλά τίποτα.  Ήδη η εταιρεία Χ, είχε αποφασίσει και για άλλα κτίρια αλλού και όλα τα φιλετάκια του κέντρου της μεγαλούπολης τα είχε πουλήσει ή το προγραμμάτιζε για λόγους κέρδους.  Στην εταιρεία Χ, επίσης, όπως σε πολλές εταιρείες Χ αυτής της μεγαλούπολης, δεν μπορείς να αλλάξεις τμήμα, αν το ζητήσεις, γιατί πρέπει να πας σε κάποιο γραφείο πρώτα από αυτών που κάνουν κουμάντο στη Βουλή και να δηλώσεις παρόν.  Αλλιώς εκεί μέχρι το θάνατο!  Δεν γίνονται απλά τα πράγματα στη μεγαλούπολη...

blog.wired.com/.../ 2007/06/17/traffic_jam.jpg

Τώρα πια, έφτασε ο καιρός...

Το αγόρι και το κορίτσι, λίγο μεγαλωμένοι, περνούν μια μικρή οδύσσεια κάθε μέρα...

Στην αρχή η εταιρεία Χ, δεν ήθελε ούτε καν λεωφορεία να βάλει, ούτε κάποια αποζημίωση παραπάνω για μια μετακόμιση που αναστάτωσε τα μυρμηγκάκια της ιστορίας μας.  Γιατί παλιά η μεγάλη αυτή μυρμηγκοφωλιά της εταιρείας Χ, ήταν σε παραλιακό προάστιο και στο κέντρο της μεγαλούπολης.  Οπότε όλα τα μυρμηγκάκια 30 χρόνια τώρα, είχαν φτιάξει τις φωλίτσες τους εκεί κοντά... Τώρα έπρεπε να αλλάξουν όλα.

Κατέβηκαν τα μυρμήγκια σε απεργία, έχασαν μισθούς και τελικά πήραν το υπέρογκο καθαρό ποσό των 45 μονάδων χρηματικής ανταλλαγής το μήνα που ισχύει στη μεγαλούπολη αυτή.  Η εταιρεία Χ όμως εδώ και χρόνια βγάζει δις....  Αλλά δε γίνεται κάτι καλύτερο.  Και 3 λεωφορεία να βολοδέρνουν στη κίνηση της μεγαλούπολης για να τους μαζεύουν από τις 7 το πρωί και να τους αφήνουν το απόγευμα. Στην τελικά άμα τους αρέσει...

Ο μικρός μας ήρωας, έχει δοκιμάσει όλα τα μέσα για κάμποσο καιρό τώρα... Οι σταθμοί όλοι των τρένων, μετρό κτλ είναι μακριά και αν προλάβει το συνδετικό λεωφορείο.  Με το αγαπημένο δίτροχό του δεν γίνεται γιατί είναι επικίνδυνο αντικείμενο, αλλά ακόμα και αυτό που σπάει, το κοιτάνε οι φύλακες του καθώς πρέπει μετρό, με μισό μάτι...

Εντωμεταξύ σε μια σατανική σύμπτωση, εκείνο τον μακρινό χειμώνα που άρχιζε η ιστορία μας, ένας έτσι εκλεγμένος τοπικός άρχοντας, ας σημειωθεί παρακαλώ το εκλεγμένος, ενός άλλου μέρους, μιας μικρής πολιτείας εκεί κοντά που τώρα θεωρείται και καλό μέρος να μένεις, και έχει τη χάρη μιας Αγίας (σταυροκοπηθείτε παρακαλώ) χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι του γραφείου του και φώναζε... «Δε θέλω σταθμό στην πλατεία μου, δε θέλω, δε θέλω! Θα μου σπάσουνε όλα τα πλακάκια, όλα τα καφέ δεν έχουν να βάλουν τα τραπέζια τους έξω, πως θα παίρνω λεφτά;  Να το φτιάξουν αλλού...  Ας παίρνουν όλοι τα αυτοκίνητά τους... Μετρό και αηδίες, φτωχομπινέδες!»  Και κοκκίνιζε και το πρόσωπο, έτσι ροδαλό που ήταν.  Είχε μάθει κιόλας, ή φροντίσαν να του πούνε επίσης με τρόπο, ότι ούτως η άλλως, υπάρχει ένας μεγάλος Δούκας κάπου πιο πέρα με πολλά χωράφια, που έχει πολλά λεφτά και μέσα μαζικής επικοινωνίας κτλ κτλ και ότι κανόνισε για ένα σταθμό και μια διαδρομή που βολεύει πάρα πολύ το δουκάτο του και σίγουρα πολύ στο μέλλον θα τον βοηθούσε να αυξήσει την περιουσία του.  Αλλά αυτή η πλατεία της μικρής πολιτείας του χαλούσε λίγο τη διαδρομή... χμμμ... και ξανά χμμμμ...  Σύμπτωση μοναδική!

Πέρασαν και πάλι οι χειμώνες και τα καλοκαίρια και τώρα πια αποφασίστηκε πως κάτι πρέπει να γίνει και για τη μικρή πολιτεία.  Βέβαια η γραμμή είναι χαραγμένη εδώ και πολλά χρόνια, όλα είναι κανονισμένα, οι σταθμοί όλοι αυτοί άλλωστε, δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή των μυρμηγκιών και τις πλατείες που συχνάζουν, γιατί στη μεγαλούπολη αυτή όλα γίνονται με σχεδιασμό real estate to be profitable... Δεν υπάρχει πουθενά αλλού στο κόσμο αυτό το είδος σχεδιασμού.  Είναι πατέντα...

Οπότε, όλα τα παραπάνω ήρθαν και έκατσαν πολύ εκνευριστικά πάνω στη ζωή του αγοριού μας.  Έκλεισαν και όλοι οι σταθμοί, λένε για χ χρόνο κατασκευής, που συνήθως αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο γιατί σε αυτή τη μεγαλούπολη αγαπάνε τα μαθηματικά.  Έχουν λέει παράδοση από αρχαιοτάτων χρόνων!  Σε μια πρωτότυπη μορφή τουριστικής ανάπτυξης δε, μιας και η κλεισμένη γραμμή πήγαινε και στο μεγάλο αεροδρόμιο της μεγαλούπολης, και μέσα σε φουλ τουριστική σεζόν, θα έρχονται όλα τα μυρμηγκάκια από όλον το κόσμο στο κέντρο της πόλης σε γαιδουροάμαξες, γιατί άλλωστε στους γάιδαρους σε αυτή τη μεγαλούπολη και χώρα έχουν παράδοση!

Έτσι λοιπόν συμπληρώθηκε το παζλ...

Τα μυρμηγκάκια αμετανόητα παίρνουν όλα τα αυτοκίνητά τους που αγοράσανε με 60 δόσεις, (αλλά και τι να κάνουν άλλο πια;), οι λεωφορειόδρομοι για να τρέχουν γρήγορα τα λεωφορεία υποτίθεται εξπρές, που ας τα λέγανε καλύτερα εξπρές του μεσονυκτίου, είναι απλές εικαστικές παρεμβάσεις στην άσφαλτο και οι οργανωμένες κρατικές υπηρεσίες ξεκινήσανε εργασίες ασφαλτόστρωσης ακριβώς με το κλείσιμο της διάσημης πια γραμμής!  Και η μεγαλούπολη θυμίζει όλο και περισσότερο μια κόλαση...

Η ζωή του αγοριού γίνεται πια αφόρητη... Η εταιρεία Χ στεγάζεται πια εκεί σε ένα κουτί που συμβολίζει το από έξω εμφάνιση από μέσα άστο καλύτερα...  Όπως οτιδήποτε νεόπλουτο.  Ο βόθρος μυρίζει κάθε μέρα, ο εξαερισμός του σύγχρονου κτιρίου δε σχεδιάστηκε σωστά και φέρνει μέσα στα μυρμηγκάκια αέρα από τον εξαερισμό του καλοριφέρ και του μεγάλου αυτοκινητόδρομου, το κυλικείο - εστιατόριο με τιμές «καλές» δόθηκε σε έναν άλλο συμμαθητή του κυρίου με το πουράκι, μονοπώλιο φυσικά, έξω απαγορεύεται να βγεις, όλοι ελέγχονται, το «Γκάταγκα» σε πλήρη πια εξέλιξη...  Οι περίοικοι με τον τοπικό άρχοντα, φωνάζουν, αφού όλη η γειτονιά έγινε πάρκινγκ, λόγω της σωστής μελέτης από τον κατασκευαστή συμμαθητή... Δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο, κανένα Mall και μετά τηλεόραση και πάλι πάμε από την αρχή...

Ο ήρωας όμως δεν πεθαίνει ποτέ...

Άλλωστε «no more heroes»... 

No more bullshit mr X of company X...  Bye bye!