Schonefeld - Potsdamer Platz, πρώτες διαδρομές...

Αεροδρόμιο Schonefeld προς κεντρικό Βερολίνο, ώρα 22:58...

Ο σταθμός του τρένου στο αεροδρόμιο είναι εξωτερικός και άδειος... Κρύο... Πολύ κρύο, το τρένο έρχεται σε περίπου 10 λεπτά... Σε λίγο βαλίτσες, άνθρωποι γίναμε πολλοί... Βραδυνές πτήσεις από διάφορα μέρη της Ευρώπης, καταλήγουμε όλοι σε αυτό το τρένο το S9 να μας πάει στο κέντρο. Πάω να συναντήσω τους φίλους μου στη Potsdamer Platz που τελειώνουν από κάτι ταινίες. Το Βερολίνο ζει στον πυρετό της 59ης Μπερλινάλε!

Ωραίο κρύο όμως! "Χοντρό"... Τέτοιο δεν έχει στην Ελλάδα.

Στο βαγόνι μέσα, το ντεκόρ είναι τόσο κίτσ, μα εντελώς κιτσ! 80s bmovie! Ειδικά τα καθίσματα έχουν μια αισθητική με κάτι πολύχρωμες γραμμές ατάκτως ειρημένες, άστα να πάνε. Πραγματικά Γερμανία στα καλύτερα στιλιστικά της χρόνια δηλαδή! Είναι θερμαινόμενα; Έτσι μου φαίνεται...

Από την πρώτη στιγμή φαίνεται ότι η πόλη σφύζει από νέους. Στο βαγόνι η πλειοψηφία είναι κάτω από τα 35, αν και κατανοώ ότι μάλλον και τα παππούδια δεν είναι έξω τέτοια ώρα ούτε γυρίζουν από εξωτικούς προορισμούς. (Σημ. τα καθίσματα δεν είναι θερμαινόμενα, απλά έκατσα πάνω από το ζεστό καλοριφέρ και για αυτό ένιωσα ζεστασιά ξέρετε που!)

Το σκηνικό, καθώς το τρένο διασχίζει τα Βερολινέζικα προάστια, είναι αρκετά Σοβιέτ, ακόμα και το κτήριο του αεροδρομίου, άρα σίγουρα είμαι στο πρώην ανατολικό κομμάτι... Τρώω ένα μήλο που έχω από τη μητέρα πατρίδα και παρατηρώ τους συνταξιδιώτες μου. Απέναντι μου κάθονται 2 παιδιά Γερμανοί, που καταλαβαίνω ότι έχουν έρθει από την Αγγλία, γιατί πρώτα το λένε και τσάτρα πάτρα κάτι πιάνω και μετά γιατί πολύ χαροποιούνται με την οικολογική ψάθινη τσάντα που κουβαλάω μαζί μου και που έχω πάρει από το Borough Market του Λονδίνου, η οποία το γράφει κιόλας με μεγάλα γράμματα για να μη ξεχνιόμαστε. Έχουν πάντως καλή προφορά και μπορώ κάτι να καταλάβω, γιατί κάτι έτσι ευτραφούλες από πίσω μας δεν μιλάνε... Γρυλίζουν κάτι που μοιάζει με Γερμανική γλώσσα... Με τίποτα δεν μπορεί το αυτί να πιάσει κάτι για να το αποκωδικοποιήσει αμέσως!

Δε χρειάζεται να αναφέρω ότι ήδη τα ποδήλατα έχουν κάνει δυναμική εμφάνιση μέσα και έξω από τα βαγόνια. Απλά είναι παντού! Ποιες απαγορεύσεις και που; Συνδυαστική μετακίνηση παντού! Χωράνε μια χαρά στο τρένο με τα όλα τους, τσάντες κλειδαριές, τελάρα, καλάθια κτλ. Έχει ζωγραφισμένα και στο τζάμι, πελώρια σχήματα με ποδήλατα για να δείχνει ότι είναι ΟΚ να μπαίνουν στο βαγόνι! Σαν παιδική ζωγραφιά είναι.

Πέφτει λίγο χιόνι, μάλλον νιφάδες... Το πρόσωπο μου καθρεφτίζεται πάνω στο τζάμι από τα φώτα του τρένου... Πάντα με ενοχλούσε αυτό στα τρένα και για αυτό δεν επιλέγω συνήθως να ταξιδεύω νύχτα, αφού δεν μπορώ να βλέπω έξω. Το τζάμι έχει πάνω του "δάκρυα" από το χιόνι ... Φεύγουν με τη δύναμη της ταχύτητας και της φυσικής, γλιστράνε... χάνονται.

Λίγες στάσεις ακόμα, ο κόσμος έχει αρχίσει να αυξάνεται. Νέοι, παντού νέοι... Στα πρώτα προάστια, κίνηση στους δρόμους μηδενική, αλλά τώρα πια βλέπω μπαίνουμε στην πόλη. Κτίρια εταιρειών, Γερμανικών σημάτων παγκοσμίως αναγνωρίσιμα παιρνάνε μπροστά μου. Allianz, Siemens, Mercedes, αστεράκια και VW, Miele, Dresdner Bank... Όλο το καλό νοικοκυριό για ένα Έλληνα αστό και όχι μόνο !

Μια πολύ όμορφη κοπέλα, με πολύ ωραίο καπέλο μπαίνει στο βαγόνι με το ποδήλατό της... Το ποδήλατο είναι Ideal γυναικείο! Χαμογελώ, με κοιτά, χαμογελά, εγώ για άλλο, αυτή ίσως για άλλο, αλλά τα χαμογέλα είναι ωραία γενικά! Συνεννοήθηκαν!

Τα 2 Γερμανάκια μπροστά χαιρετιούνται, χωρίζουν, τσους και τα λοιπά... Μια κυρία έχει ερώτηση, που να κατέβει, αρκετοί προσφέρονται να βοηθήσουν, η ώρα 23:30 και το βαγόνι σε εγρήγορση μοναδική, φιλική, όλοι θέλουν να μιλήσουν σε όλους... Νομίζω μ' αρέσει κιόλας αυτή η πόλη!

Ξαφνικά, εισβάλουν πολύ δυναμικά στις διπλανές μου θέσεις 2 τύποι πολύ μποέμ , η μικρή μου τσάντα, που ήταν πάνω στο διπλανό κάθισμα, μεταφέρεται χωρίς ερώτηση, χωρίς αναβολή στο απέναντι κάθισμα, αφού θέλουν να κάτσουν απέναντι ο ένας από τον άλλο! Ξαφνιάζομαι αρχικά, τι κάνει; σκέφτομαι. Αλλά μετά με κοιτάνε που λίγο απόρησα, μου ζητάνε συγγνώμη στα Γερμανικά, Οκ λέω... Στην Αθήνα, μάλλον θα είχανε φάει καμιά σφαλιάρα από καμιά θεία αν γίνονταν αυτό.Γράφω στο μπλοκάκι μου, γελάω για αυτόν τον "αγενή" αυθορμητισμό, η πόλη είναι "χύμα"... Πιάνουμε κουβέντα, τα γνωστά Ισπανός, όχι Έλληνας... Ενθουσιασμός, "ελα ρε μαλάκα, τι κάνεις"...!! Αυτό το μαλάκα πρέπει να είναι η πιό διάσημη λέξη στα Ελληνικά παγκοσμίως και μετά τη φέτα τσιζ, ότι πιο αναγνωρίσιμο! Μετά πήγαμε στα Ελληνικά νησιά, "ελα κούκλα μου, Μαρία... τι κουκλα είσαι... φιλάκι". Ολοι τα είχανε με μια κοπέλα από την Ελλάδα, η συγκεκριμένη Μαρία ήταν από τον Πειραιά... μου είπε και επίθετο! Τι κάνεις εδώ, εσείς... Α έπεσα και σε συνάδελφους είναι ηθοποιοί, λέμε, λέμε! Ο ένας είναι ότι πρέπει για να παίξει κανα τρελό του Shakespeare... Το λέω δεν καταλαβαίνουν, αρχικά νομίζουν τους λέω για sex play, κοιταζόμαστε, εξηγώ, σκάμε στα γέλια συννενόηση μπουζούκι! Εισπράττω και μια προσκληση για πάρτυ σ'ένα μαγαζί κάπου στο κέντρο, έλα μου λένε Πέμπτη έχει πολύ καλό κόσμο... Όχι ευχαριστώ, πρέπει να συναντήσω την παρεά μου... Ελάτε όλοι μαζί...

Πρέπει να κατέβω... Αλλάζω γραμμή.. Χαιρετώ, καλό πάρτυ... Χαρά μεγάλη έκαναν τα παιδιά!

Φτάνω Potsdamer Platz... Πολύ μοντέρνα όλα, φώτα, φάτσες πολύ ωραίες, οι γνωστές ενός φεστιβάλ... Η πόλη είναι ήσυχη. Αλλά έχει κάτι... στον παγωμένο αέρα...

Μου αρέσει... Βλέπω τα παιδιά, γέλια, μιλάμε, ανταλλάσουμαι νέα... Βερολίνο με κέρδισες ήδη!
Πέμπη, 23:50, στη αναγεννημένη από τις στάχτες της Potsdamer Platz...

ΥΓ: Θέλω να μοιραστώ μια εικόνα που τράβηξα χθες, Παρασκευή, βράδυ... Θα γράψω για τα πρωινά στην πόλη, αλλά η παρακάτω εικόνα είναι για εμένα συγκινητική, ανθρώπινη... Εικόνα μιας πόλης που σέβεται τον άνθρωπο, όπως και αν είναι, τον πολιτισμό του... Πόλη που σε αφήνει να ζεις, σε αγκαλιάζει. Δεν σε μάχεται.

2 ηλικιωμένοι, άντρας γυναίκα, τσουλάνε στο ανοιχτό, ελεύθερο πεζοδρόμιο, με τα αναπηρικά τους καροτσάκια, πιασμένοι χέρι χέρι, με κουβέρτες στα πόδια, ΜΟΝΟΙ τους στο Βερολίνο... Βραδυνή βόλτα... Δεν έχω λογια να πω πόσο με άγγιξε αυτό...
Γιατί ζούμε έτσι στην Αθήνα; Γιατί;