Ταξιδιωτικά Ημερολόγια Λονδίνου, Μέρος 1

Ένα Αεροπλάνο πετάει, πετάει!

Η γρίπη με είχε πιάσει για τα καλά...

Τουλάχιστον για 3 μέρες την προηγούμενη εβδομάδα, κατάφερε να με μεταμορφώσει σε ζαλισμένο κοτόπουλο, με τον πυρετό να παίζει εκεί στα 37 με 38 και το σώμα να θέλει μόνο να κοιμάται. Ξαφνικά, το προγραμματισμένο από πριν πολύ καιρό ταξίδι για το Λονδίνο φάνηκε να κινδυνεύει να μείνει στα χαρτιά ενός εκτυπωμένου e-check in... Το κακό με αυτές τις low cost airlines, όπως καλή ώρα η Easyjet, είναι ότι κλείνεις το εισητηριάκι πέντε αιώνες και κάτι καλοκαίρια πριν για να πετάξεις όντως τζάμπα, αλλά μετά κάνεις και ένα ευχέλαιο να σε βοηθήσει ο καλός Θεούλης να φτάσεις σώος και αβλαβής στη μακρινή ημερομηνία αναχώρησης που κάποτε τελικά φτάνει η ώρα της... Κάτι σαν τη Δευτέρα Παρουσία δηλαδή.

Και όμως, όπως άλλωστε καταλάβατε και από το προηγούμενο ποστ, αυτό του διλήμματος να φύγω ή να μείνω, όπου γάμος και η Βασίλω πρώτη, οπότε σιγά μην εμένα πίσω... Τρία πραγματάκια, (μεγάλη ανακάλυψη τα βαλιτσάκια τα μικρά με τις ροδίτσες που χωράνε παντού), χαρτομάντιλα, ασπιρίνες και ρινικά βοηθήματα αναπνοής και βουρ στο αεροδρόμιο...

Ταξίδεψα για 3,5 ώρες μέσα σε μια ακαθόριστη νιρβάνα κοιμισμένου ταξιδιώτη που δε βολεύεται ποτέ, μα ποτέ στα αεροπλάνα και παρόλο που έπιασα τη θέση στην έξοδο κινδύνου για να έχω χώρο για τα πανύψηλα πόδια μου (Μακεδόνας άνθρωπος για), πάγωσα κιόλας, αφού μάλλον έμπαζε... Βέβαια για να υπάρχω ακόμα, σίγουρα δεν έμπαζε, απλά είχε ένα ρευματάκι! Αναμενόμενο, αλλά το είχα ξεχάσει.

Φτάνοντας στο Gatwick, το αεροπλάνο στάθμευσε στα 345,6 xλμ. μακριά από το χώρο αφίξεων, λόγω έργων όπως κατάλαβα μέσα στο λήθαργο της άρρωστης νύστας μου και αφού έκανες τάμα στη Μεγαλόχαρη της Ιεράς Μητρόπολης Γηραιάς Αλβιώνας και πασών χωρών, περπατούσες, περπατούσες και περπατούσες... για να φτάσεις μαζί με πολλούς Άγγλους που φορούσαν σαγιονάρες και άλλα αξεσουάρ εκτός εποχής, στο χώρο Διαβατηρίων... Εκεί έπρεπε να περιμένω άλλα 20 λεπτά και βάλε, σε μια ουρά με τις διάφορες άλλες φυλές του Ισραήλ που ερχόταν από μέρη εξωτικά και μη... Φίσκα η αίθουσα.

Το Ηνωμένο Βασίλειο, για να χειριστώ και την επίσημη ονομασία του, δεν έχει υπογράψει φυσικά τη συνθήκη Σένγκεν, αφού δεν εμπιστεύεται κανένα χαζό – Ευρωπαίο για τους διαφόρους ελέγχους (τώρα μεταξύ μας, για εμάς μετά και από το Παλαιόκωστα Αποδράσεις ΑΕ, τολμάς να πεις και τίποτα;) και εν πάση περιπτώσει έτσι θέλει, καθώς άλλωστε συνηθίζει να είναι πάντα διαφορετικό από το κοντινεντ που λένε και αυτοί, άρα κάτσε στην ουρά και περίμενε μικρέ ταξιδιώτη.

Εντύπωση, πάντα μέσα στο λήθαργο, μου έκανε ένα καινούριο σύστημα, πολύ Σταρ Τρεκ κατάσταση σας λέω, όπου κάποιοι Εγγλέζοι που είχαν προεγγραφεί αν κατάλαβα καλά, έμπαιναν σε αυτή τη γυαλιστερή μεταλλική μηχανή, τους έκλεινε εκεί μέσα και τους διάβαζε το μάτι... Ναι σας λέω, πολύ προχωρημένο! Το λένε IRIS, από το γνωστό σε όλους μας ΙΡΙΣ, άρα Ίριδα κτλ.! Του Σατανά πράγματα δηλαδή, ουουου 666 κτλ.

Τέλος πάντων, τα κατάφερα και μετά μόνο στη σκέψη ότι ήμουν σε κάτι λιβάδια στις εξοχές του Λονδίνου και θα ήθελα δεύτερο τάμα, αυτή τη φορά στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ (μεγάλη η χάρη τους), για να φτάσω κάποια στιγμή στο Notting Hill, το μάτι ήρθε και έδεσε πλήρως με το απεγνωσμένο βλέμμα άρρωστης αγελάδας.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ! Το θαύμα είχε γίνει, μετά και από τα 2 τάματα άλλωστε, και η καλή μου αδελφούλα, η καλύτερη όλων, είχε κλείσει αυτοκίνητο να έρθει να με μαζέψει αφού ήξερε πως είμαι στα μαύρα χάλια μου. Τι χαρά έκανα! Όπως η Βουγιουκλάκη στις ταινίες, που πήγαινε τις Κυριακές εκδρομή με τη κούρσα!

Έκατσα στο πίσω κάθισμα και με τη βοήθεια του GPS και ενός Ινδού οδηγού, που μάλλον έτρεχε ανησυχητικά αρκετά για Βρετανικά δεδομένα, περιπλανήθηκα για 1 ώρα σε ήσυχα, μα πολύ ήσυχα και εξωτικά προάστια του Λονδίνου... Σε κάποια φάση πίστεψα ότι το GPS, μάλλον παλάβωσε και ο δορυφόρος θα έπαθε τίποτις, αφού δεν αναγνώριζα τίποτα από τις ονομασίες, και ας έχω φάει το Λονδίνο στη μάπα πολλά χρόνια! Κατάλαβα, και πάλι με το βλέμμα της αγελάδας, της υπνωτισμένης αυτή τη φορά, ότι μάλλον καλά τα λέει το ρημάδι το ηλεκτρονικό, γιατί φτάσαμε στις καμινάδες του Battersea περάσαμε και τον Τάμεση, Fulham, Chelsea, Kensington και τελικά φτάσαμε. Φιλιά, κουβέντες, νέα στα γρήγορα και ξαφνικά το κρεβάτι ήταν ο παράδεισος που με περίμενε...

Μουσικό διάλειμμα με τραγουδάκι Airplanes και η ιστορία ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...