Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Ταξιδιωτικά Ημερολόγια Λονδίνου, Μέρος 1

Ένα Αεροπλάνο πετάει, πετάει!


Η γρίπη με είχε πιάσει για τα καλά...

Τουλάχιστον για 3 μέρες την προηγούμενη εβδομάδα, κατάφερε να με μεταμορφώσει σε ζαλισμένο κοτόπουλο, με τον πυρετό να παίζει εκεί στα 37 με 38 και το σώμα να θέλει μόνο να κοιμάται. Ξαφνικά, το προγραμματισμένο από πριν πολύ καιρό ταξίδι για το Λονδίνο φάνηκε να κινδυνεύει να μείνει στα χαρτιά ενός εκτυπωμένου e-check in... Το κακό με αυτές τις low cost airlines, όπως καλή ώρα η Easyjet, είναι ότι κλείνεις το εισητηριάκι πέντε αιώνες και κάτι καλοκαίρια πριν για να πετάξεις όντως τζάμπα, αλλά μετά κάνεις και ένα ευχέλαιο να σε βοηθήσει ο καλός Θεούλης να φτάσεις σώος και αβλαβής στη μακρινή ημερομηνία αναχώρησης που κάποτε τελικά φτάνει η ώρα της... Κάτι σαν τη Δευτέρα Παρουσία δηλαδή.

Και όμως, όπως άλλωστε καταλάβατε και από το προηγούμενο ποστ, αυτό του διλήμματος να φύγω ή να μείνω, όπου γάμος και η Βασίλω πρώτη, οπότε σιγά μην εμένα πίσω... Τρία πραγματάκια, (μεγάλη ανακάλυψη τα βαλιτσάκια τα μικρά με τις ροδίτσες που χωράνε παντού), χαρτομάντιλα, ασπιρίνες και ρινικά βοηθήματα αναπνοής και βουρ στο αεροδρόμιο...

Ταξίδεψα για 3,5 ώρες μέσα σε μια ακαθόριστη νιρβάνα κοιμισμένου ταξιδιώτη που δε βολεύεται ποτέ, μα ποτέ στα αεροπλάνα και παρόλο που έπιασα τη θέση στην έξοδο κινδύνου για να έχω χώρο για τα πανύψηλα πόδια μου (Μακεδόνας άνθρωπος για), πάγωσα κιόλας, αφού μάλλον έμπαζε... Βέβαια για να υπάρχω ακόμα, σίγουρα δεν έμπαζε, απλά είχε ένα ρευματάκι! Αναμενόμενο, αλλά το είχα ξεχάσει.

Φτάνοντας στο Gatwick, το αεροπλάνο στάθμευσε στα 345,6 xλμ. μακριά από το χώρο αφίξεων, λόγω έργων όπως κατάλαβα μέσα στο λήθαργο της άρρωστης νύστας μου και αφού έκανες τάμα στη Μεγαλόχαρη της Ιεράς Μητρόπολης Γηραιάς Αλβιώνας και πασών χωρών, περπατούσες, περπατούσες και περπατούσες... για να φτάσεις μαζί με πολλούς Άγγλους που φορούσαν σαγιονάρες και άλλα αξεσουάρ εκτός εποχής, στο χώρο Διαβατηρίων... Εκεί έπρεπε να περιμένω άλλα 20 λεπτά και βάλε, σε μια ουρά με τις διάφορες άλλες φυλές του Ισραήλ που ερχόταν από μέρη εξωτικά και μη... Φίσκα η αίθουσα.

Το Ηνωμένο Βασίλειο, για να χειριστώ και την επίσημη ονομασία του, δεν έχει υπογράψει φυσικά τη συνθήκη Σένγκεν, αφού δεν εμπιστεύεται κανένα χαζό – Ευρωπαίο για τους διαφόρους ελέγχους (τώρα μεταξύ μας, για εμάς μετά και από το Παλαιόκωστα Αποδράσεις ΑΕ, τολμάς να πεις και τίποτα;) και εν πάση περιπτώσει έτσι θέλει, καθώς άλλωστε συνηθίζει να είναι πάντα διαφορετικό από το κοντινεντ που λένε και αυτοί, άρα κάτσε στην ουρά και περίμενε μικρέ ταξιδιώτη.

Εντύπωση,
πάντα μέσα στο λήθαργο, μου έκανε ένα καινούριο σύστημα, πολύ Σταρ Τρεκ κατάσταση σας λέω, όπου κάποιοι Εγγλέζοι που είχαν προεγγραφεί αν κατάλαβα καλά, έμπαιναν σε αυτή τη γυαλιστερή μεταλλική μηχανή, τους έκλεινε εκεί μέσα και τους διάβαζε το μάτι... Ναι σας λέω, πολύ προχωρημένο! Το λένε IRIS, από το γνωστό σε όλους μας ΙΡΙΣ, άρα Ίριδα κτλ.! Του Σατανά πράγματα δηλαδή, ουουου 666 κτλ.

Τέλος πάντων, τα κατάφερα και μετά μόνο στη σκέψη ότι ήμουν σε κάτι λιβάδια στις εξοχές του Λονδίνου και θα ήθελα δεύτερο τάμα, αυτή τη φορά στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ (μεγάλη η χάρη τους), για να φτάσω κάποια στιγμή στο Notting Hill, το μάτι ήρθε και έδεσε πλήρως με το απεγνωσμένο βλέμμα άρρωστης αγελάδας.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ! Το θαύμα είχε γίνει, μετά και από τα 2 τάματα άλλωστε, και η καλή μου αδελφούλα, η καλύτερη όλων, είχε κλείσει αυτοκίνητο να έρθει να με μαζέψει αφού ήξερε πως είμαι στα μαύρα χάλια μου. Τι χαρά έκανα! Όπως η Βουγιουκλάκη
στις ταινίες, που πήγαινε τις Κυριακές εκδρομή με τη κούρσα!

Έκατσα στο πίσω κάθισμα και με τη βοήθεια του GPS και ενός Ινδού οδηγού, που μάλλον έτρεχε ανησυχητικά αρκετά για Βρετανικά δεδομένα, περιπλανήθηκα για 1 ώρα σε ήσυχα, μα πολύ ήσυχα και εξωτικά προάστια του Λονδίνου... Σε κάποια φάση πίστεψα ότι το GPS, μάλλον παλάβωσε και ο δορυφόρος θα έπαθε τίποτις, αφού δεν αναγνώριζα τίποτα από τις ονομασίες, και ας έχω φάει το Λονδίνο στη μάπα πολλά χρόνια! Κατάλαβα, και πάλι με το βλέμμα της αγελάδας, της υπνωτισμένης αυτή τη φορά, ότι μάλλον καλά τα λέει το ρημάδι το ηλεκτρονικό, γιατί φτάσαμε στις καμινάδες του Battersea περάσαμε και τον Τάμεση, Fulham, Chelsea, Kensington και τελικά φτάσαμε. Φιλιά, κουβέντες, νέα στα γρήγορα και ξαφνικά το κρεβάτι ήταν ο παράδεισος που με περίμενε.
..

Μουσικό διάλειμμα με τραγουδάκι Airplanes και η ιστορία ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ma poso spastos eisai? sa na se vlepw tin wra pou ta les! Wraio tragoudi... :*

Ανώνυμος είπε...

ax re papou, oraia mas taksidepses proi proi....
kazoula

Ανώνυμος είπε...

ego giati den akouo tin mouysikoula????
kazoula

Τσαλαπετεινός είπε...

Καλημέρα κι απο μένα
Ελπίζω να μη μεταφέρεται ο ιος
της γρίπης από την ανάγνωση της ανάρτησης.
Είσαι φοβερός πάντως! Άλλοι αρρωσταίνουν και αράζουν στο κρεβάτι τους αλλά εσύ απτόητος
επιβιβάζεσαι και φεύγεις.
Αντε! Περιμένουμε τη συνέχεια...

Μαίρη Τσορτέκη είπε...

Ζηλευτές οι λονδρέζικες και βερολινέζικες περιγραφές σου καθώς και το τραγουδάκι που μας αφιέρωσες αλλά αν κάποια επόμενη αποκριά δεν συμπέσει με το προ αιώνων βγαλμένο εισιτήριό σου για τα ξένα,σου προτείνω να προτιμήσεις τα Γιάννενα.
Κυριακή βράδυ,παραμονή Καθαράς,κάθε πλατεία και φωτιά,κάθε στενό και γέλιο στην ηπειρώτικη πρωτεύουσα.
Γύρω από τις τζαμάλες,έτσι λένε εκεί τις αποκριάτικες φωτιές,κόσμος πολύς,μικροί μεγάλοι,μασκαρεμένοι χόρευαν και τραγουδούσαν πίνοντας κρασάκι και τσίπουρο.Η πόλη, όπως κι άλλες βέβαια στην πατρίδα μας, χαιρόταν το καρναβάλι κι αργά τη νύχτα δοκίμαζε τη φρεσκοψημένη μοσχομυριστή λαγάνα της Καθαράς Δευτέρας.
Κι ακόμη πρώτη του τρίτου μήνα της χρονιάς,πιστοί στις παραδόσεις,Γιαννιώτες και Γιαννιωτοπούλες φόρεσαν μαρτίτσι ή μάρτη στο χέρι, φτιαγμένο με την ασπροκόκκινη στριφογυριστή κλωστή για να μην τους κάψει ο ήλιος και την πρωταπριλιά θα το αφήσουν στο κλαδάκι του δέντρου της αυλής τους για να το βρουν τα χελιδόνια να φτιάξουν τη φωλιά τους.
Και φυσικά δεν είναι αυτοί οι μόνοι λόγοι να επισκεφτεί κανείς την πόλη της Παμβώτιδας.Είναι η βόλτα με το καραβάκι από την κυρά Φροσύνη προς το νησάκι,είναι το κάστρο με την παλιά πόλη ζωντανή ακόμη κι ανάμεσά της το τζαμί του Αλή πασά,είναι τα μαγαζιά με τα μπακιρένια,τα χάλκινα και τ ασημένια αντικείμενα της τοπικής παραδοσιακής τέχνης της πόλης,είναι το σπήλαιο του Περάματος,το μουσείο των κέρινων ομοιωμάτων του Παύλου Βρέλλη,λίγο πριν μπει κανείς στα Γιάννενα καθώς πηγαίνει από την Αθήνα,είναι οι μπουγάτσες του Select στην οδό Αβέρωφ,οι μπακλαβάδες και τα υπόλοιπα σιροπιαστά γλυκά κι οι πίτες είναι οι άπειρες κοντινές εκδρομές που μπορεί κανείς να κάνει με κέντρο την πόλη όπως στα εκπληκτικής ομορφιάς Ζαγοροχώρια (κυρίως στα άγνωστα τα μη τουριστικά),στα μαστοροχώρια (προς Κόνιτσα),στο Μέτσοβο και σ άλλα πολλά κι υπέροχα μέρη γεμάτα παλιά γεφύρια θαυμαστής ομορφιάς,χλωρίδα και πανίδα,ήθη,έθιμα και παραδόσεις που τόμοι ολόκληροι δε θα φταναν όλα να τα χωρέσουν.
Κι αν στη χειρότερη(που αποκλείεται βεβαίως) τα Γιάννενα δε θα σ αρέσουν,ήδη θα σου χουν δώσει ένα ωραίο ταξίδι ανάμεσα από θάλασσες κι από στεριές που όσο διαρκεί, ειδικά τούτη την εποχή,εσύ θα νιώθεις πως περνάς μέσα απ την άνοιξη.
Σου εύχομαι καλή σαρακοστή!(αν και ξεφτισμένης πια αξίας και σημασίας) και πολλές πολλές ντόπιες και ξένες εξορμήσεις για να μαθαίνουμε κι εμείς κι ίσως,να καταφέρουμε κάποια στιγμή να πάρουμε λίγη απ τη γεύση τους

Ανώνυμος είπε...

@Τσαλαπετεινός
Μέχρι στιγμής δεν μεταδίδεται ο ιός σίγουρα! Και είπαμε... σίγα μην καθόμουν στα αυγά μου δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα για εμένα...

@Μαίρη
Πραγματικά πολύ ωραία η περιγραφή σου για τα Γιάννενα, αλλά δεν ξέρεις κάτι! Η καταγωγή μου είναι από το Ζαγόρι, όπου ένα ολόκληρο χωριό το Σκαμνέλι για την ακρίβεια, ήταν γεμάτο από Πεταλάκηδες (προγόνους!) Σχολάρχες, γιατροί και έμποροι... Τα Γιάννενα, την Ήπειρο την αγαπώ πολύ και έχω περάσει πολύ ωραίες μέρες στα ποτάμια της, στη φύση της και στα χωριά της... Δύσκολοι βέβαια οι Ηπειρώτες, αλλά καλοσυνάτοι! Και φυσικά, εγώ έχω ήδη φορέσει Μάρτη ή όπως πολύ καλά λες Μαρτίτσι... Το απαντάς σε όλα τα Βαλκάνια... Στη Ρουμανία, Βουλγαρία και Σερβία φυσικά! Εγώ τις παραδόσεις τις κρατώ!

Μαίρη Τσορτέκη είπε...

Tι ευχάριστη έκπληξη!!!Ν ακολουθώ τόσο καιρό τα βήματα ενός Ζαγορίσιου ποδηλάτη!
Έπρεπε, όμως, να με είχαν καθοδηγήσει οι εμπνευσμένες σου περιγραφές,η στάση ζωής σου σύμφωνα με τα θέματα που επιλέγεις και τον τρόπο που τα προσεγγίζεις,η διάθεση ειλικρινούς κι ανθρώπινης επικοινωνίας με τους συνανθρώπους σου και το σκεπτικό,θέλω να πιστεύω,μιας κοινωνικής προσφοράς.
Αν και έλκω την μισή μονάχα καταγωγή μου από το ακριτικό Πωγώνι,αγαπώ πολύ την Ήπειρο και τα περί αυτήν(Θα το κατάλαβες ήδη).Ωστόσο συμφωνώ απόλυτα με την σκιαγράφησή σου των Γιαννιωτών αλλά κρατώ το καλοσυνάτοι κι αντιτάσσω στο σύγχρονο κακονεοπλουτίστικο προφίλ τους όσα στοιχεία αυθόρμητης φιλοξενίας έχουν απομείνει σ αυτούς από το κληροδότημα του παρελθόντος.

mermyblue είπε...

ναι
παίζει να ήμασταν στην ίδια πτήση...

αντί για διαφήμιση Aegean
διαφήμιση Uneasy jet

αυτό το"Φτάνοντας στο Gatwick, το αεροπλάνο στάθμευσε στα 345,6 xλμ. μακριά από το χώρο αφίξεων" με άγγιξε βαθύτατα...
πιθανότατα μάλιστα, αυτά τα χιλιόμετρα να με αρρώστησαν κατά την επιστροφή στην πατρίδα

πολύ καλή ανταπόκριση so far
πάω για το δεύτερο μέρος


και χάρηκα για τη γνωριμία!