Ποδηλατοπορεία... του ονείρου 2009!

Θέλετε καλύτερη δικαιολογία;
Photo courtesy of Argonaut
www.mourmour.gr

Ονειρεύτηκα;

Το πλήθος, το πολύχρωμο, τα 5000 ποδήλατα;

Τους τουλάχιστον 2000 ακόμα ποδηλάτες σε 33 πόλεις στην Ελλάδα;
Τους πλημμυρισμένους δρόμους της Αθήνας;
Τον παλμό, τα γέλια, τα χαμόγελα;
Την κυρία που ήρθε μόνη της και μου είπε
"θέλω να βοηθήσω"
και μοίραζε φυλλάδια με τις οδηγίες χρήσης;
Τα τόσα παιδιά που βοηθούσαν και στέκονταν στις διασταυρώσεις
και κρατούσαν τους ανυπόμονους οδηγούς στο λουράκι τους;
Την αυτοοργάνωση;

Μέγα πλήθος, μέγα πάθος

Ονειρεύτηκα;

Το μοναδικής πατέντας και ευρεσιτεχνίας,
ηχοσύστημα με φωτοβολταϊκό στοιχείο και μπαταρία,
φορτωμένο πάνω σε trailer;
Τις επιτυχημένες προσυγκεντρώσεις,
που είναι πια από μόνες τους ολόκληρες πορείες;
Τους τόσους νέους ποδηλάτες, που ενθουσιάστηκαν;
Τη συμμετοχή και την οικονομική στήριξη του κόσμου στην προσπάθειά μας;
Την αλληλεγγύη μεταξύ όλων των ποδηλατών;
Που αν κάποιος είχε πρόβλημα, έτρεχαν να βοηθήσουν;

Η πορεία καταφτάνει στο Σύνταγμα με τα πάντα πιστά σκυλιά

Ονειρεύτηκα;

Τον κύριο στο αναπηρικό καροτσάκι στο Σύνταγμα,
που του έπιασα κουβέντα
και του είπα "και για εσάς γίνεται αυτό";
Ονειρεύτηκα το βλέμμα του
που με κοίταξε και μου είπε με μάτια γεμάτα σπίθες και λιγάκι μουσκεμένα,
"εγώ ξέρεις τι τραβώ κάθε μέρα; Εύγε νεαρέ μου;"

Το μέλλον του ποδηλάτου το παλεύει, με πείσμα

Ονειρεύτηκα;

Τα τόσο παιδιά που μαζί με τους γονείς τους
του δίνανε και καταλάβαινε;
Τους οδηγούς, που αρκετοί, φωνάζανε "μπράβο παιδιά, μπράβο";
Τους ξινούς στα Τζιπ
που καθόταν σαν φώκιες στα δερμάτινα καθίσματα
και είχαν σκάσει από το κακό τους;

Ονειρεύτηκα;

Τις πολλές πολύχρωμες σημαίες,
τους σκύλους που τρέχανε μπροστά μέσα στη χαρά;
Τις γιαγιάδες και τους παππούδες, τους τουρίστες και τους νέους
στα πεζοδρόμια, στις στάσεις,
που ίσως να τους ταλαιπωρήσαμε λίγακι
αλλά χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι;
Τον οδηγό στο μηχανάκι που τσίριζε στο κινητό
"σου λέω έχω πέσει σε χιλιάδες ποδήλατα,
δεν το πιστεύεις τι γίνεται!;"
Τη θετική ενέργεια που σκορπιζαμε αφειδώς δεξια και αριστερά;

Στο Σύνταγμα με τα ποδήλατα στα χέρια

Ονειρεύτηκα;

Την ομάδα των παιδιών που μπήκε μέσα στο Μετρό Συντάγματος,
πήρε τους συρμούς ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ, χωρίς κανένα πρόβλημα,
και βγήκε πάλι στο Μετρό στο Μέγαρο Μουσικής;
Την απάντηση αυτή στην
αχρηστοσύνη των φαρισαίων και υποκριτών
διοικούντων στη ΑΜΕΛ (Εταιρεία Λειτουργίας Μετρό) που
επιμένουν δογματικά στο κολλημένο μότο τους της ποδηλατικής
απαγόρευσης;

Ονειρεύτηκα;

Την παράσταση που αυθόρμητα,
εκεί στο Σύνταγμα έστησα,
σαν μουρλός, σαν ξεναγός
και φώναζα με το σημαιάκι μου...
"This way please! Thank you! Athens by Bike!
This way please!!"

Τίποτα δεν ονειρεύτηκα,
γιατί όσο και αν τσιμπήθηκα,
όσο και αν κάποιοι το θέλουν,
οι ποδηλάτες της πόλης είναι εδώ,
υπολογίσιμη πια δύναμη,
καθοδηγητές μιας άλλης ζωής,
διαφορετικής, απαλλαγμένης από λαμαρίνες
κοινωνοί μιας καθημερινής συνήθειας
που μόνο αν εξασκήσεις καταλαβαίνεις...

Τίποτα δεν ονειρεύτηκα, γιατί ήταν όλα ΑΛΗΘΙΝΑ...

ΑΛΗΘΙΝΑ, ΖΩΝΤΑΝΑ, ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ!!

ΥΓ: Η επιστροφή με βρήκε αργά το απόγευμα, να κάνω πετάλι, στις εντυπωσιακά ήσυχες γειτονιές των Εξαρχείων, στην Ακαδημία...
Ο άερας με δρόσιζε πια και εγώ μαγεμένος έστησα σε ένα στενό
το μικρό μου αγαπημένο πρωταγωνιστή και τον αποθανάτισα.
Στάθηκε εκεί περήφανος, ικανοποιημένος, πιστός και πάντα ταπεινός και απλός
Άλλωστε είναι ποδήλατο.
Περιμένατε τίποτα καλύτερο;