Πρώτη βροχή του Μάη στη Θεσσαλονίκη

(Image from http://soilerosion.net/image/raindrop.jpg)

Μια ελαφριά βροχή ξύπνησε σήμερα τη Θεσσαλονίκη...

Με τη γνωστή της υγρασία, με καλωσόρισε με μια πρωινή ματιά από το μπαλκόνι του 8ου, προς τα Κάστρα, την Άνω Πόλη και το Κέδρινο Λόφο... Στα αριστερά από το, είναι αλήθεια, αρκετά προνομιούχο αυτό μπαλκόνι, η θάλασσα λίγο σκοτεινή αλλά ήρεμη... Ψιλόβροχο στα μαλλιά και στο πρόσωπο και ψύχρα...

Μπήκα μέσα, ελληνικός καφές σκέτος, η ώρα 8 και κάτι το πρωί και το τηλέφωνο στο σπίτι χτυπάει...

Το σηκώνει η μητέρα... Πάντα με φόβιζαν αυτά τα πρωινά τηλεφωνήματα. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνονται πάντα ότι έχουν αυτόν το διαφορετικό χτύπο της ανησυχίας, του επείγοντος, της είδησης που δεν μπορεί να περιμένει γιατί πρέπει να ακουστεί άμεσα... Δεν κάνω λάθος...
Ο κύριος γείτονας στο 3ο, ετών 86, ξεκίνησε και αυτός για το ταξίδι το άγνωστο, το μεγάλο...
Έτσι είναι η ζωή σκέφτομαι και λίγο σκοτεινιάζω μαζί με τη μητέρα... Εικόνες από 20 και χρόνια πίσω, συναντήσεις στο ασανσέρ και καλημέρα, καλησπέρα, χρόνια πολλά... Το τηλεφώνημα αυτό επαναλαμβάνεται ακόμα πιο συχνά τα τελευταία χρόνια... Το νούμερο σχηματίζεται από αρκετούς ορόφους... 3, 4, 6... Έτσι είναι...

Στις πολυκατοικίες του κέντρου της πόλης μου, και στη δική μου, τα διαμερίσματα αποχαιρετούν σιγά, σιγά τους παλιούς ενοίκους, γίνονται πια τα διαμερίσματα, ανθρώπων γυναικών και ανδρών που μένουν πια μόνοι σε δύσκολες ηλικίες... Και έτσι φεύγει και η παλιά Θεσσαλονίκη, οι "μπαγιάτηδες" που λέμε και εδώ στη ντοπιολαλιά μας. Τα παιδιά, τα περισσότερα φεύγουν για τα προάστια, θέλουν μεγάλα σπίτια, με ανέσεις και αυλές και χώρο για τα παιδιά... Άλλα, καλή ώρα και όχι λίγα, έχουν φύγει αλλού στην Ελλάδα και ακόμα πιο πέρα. Τα διαμερίσματα, τα παλιά, με τους αστικούς τους μεγάλους χώρους, τις τραπεζαρίες και τις κουζίνες με τις συρόμενες πόρτες και τα παραθυράκια στο φωταγωγό, το ξύλινο δάπεδο ψαροκόκκαλο, τα μωσαϊκά και τα παλιά λευκά μάρμαρα, που δεν υπάρχουν τέτοια πια, πωλούνται ή ενοικιάζονται για γραφεία και γιατρεία, ινστιτούτα και δικηγορικά γραφεία, που αναζητούν καλή δ/νση προβολής στην "πυρίκαυστη" ζώνη της πόλης... Και το κέντρο προσπαθεί όμως, κρατάει ακόμα, με νύχια και με δόντια κάποιους φανατικούς, τουλάχιστον πριν την Αγια Σοφίας, εκεί στην Π. Π. Γερμανού, στη Βογατσικού, στη Μητροπόλεως, στα στενάκια της Προξένου Κορομηλά, στα χαμηλά...

Χμμμμ... Κύκλους κάνει η ζωή μας και μάλλον αρκετά με αυτές τις σκεψεις πρωτομαγιάτικα, στην καρδιά της άνοιξης...

Μια βόλτα σε αγαπημένα πρόσωπα στη Θέρμη, που μου προκαλεί σοκ, το πόσο έχει κτιστεί... Μετά στην Περαία, στο χαμό αλλά και στα απίστευτα μεζεκλίκια του Μανώλη, που έχει χάσει, μέρα που είναι, πλήρως τον έλεγχο του μαγαζιού, αφού γίνεται χαμός...
Define financial crisis in Greek please...!
Γέλια με την παρέα, τουλάχιστον ένα με δύο χρόνια είχα να τους δω όλους!
Ωραία όταν έχεις την ευτυχία να το κάνεις αυτό. Να ξανασυναντιέσαι.

Στην επιστροφή, το ΙΧ, δεν μπορεί να παρκάρει κοντά στο σπίτι, αφού η ελεγχόμενη στάθμευση καλά κρατά εδώ και οι κλήσεις πέφτουν βροχή... Ειδικά αύριο Σάββατο. Χαρτάκι κατοίκου, και ορθώς αφού δεν μένω πια εδώ στην πατρική δ/νση, δεν υπάρχει, άρα ψάχνεις στα ακριτικά του κέντρου... Για μια ακόμα φορά όμως, το σπαστό δείχνει τα πλεονεκτήματά του... Με μια κίνηση έξω από το χώρο των αποσκευών, κλείδωμα και αποχαιρετισμός στο 13 χρονών Σεατάκι για 2 μέρες, και πετάλι για το σπίτι... Κάποιοι μάλλον Σλάβοι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου, με κοιτάζουν περίεργα και με χαρά όμως... Νιώθω πολύ έτσι New Yorker και συνεχίζω!

Ο επίλογος αυτής της υγρής Πρωτομαγιάς, θα γραφτεί σε μια ωραία νυχτερινή ποδηλατο-βόλτα στη μουσκεμένη παραλία, με προορισμό και άλλους αγαπημένους ανθρώπους και την Καλαμαρια... Τελικά είναι ωραία να γυρίζεις καμιά φορά εκεί που ξεκίνησαν όλα... Σου δίνει άλλη αίσθηση... Βλέπεις αλλιώς κάποια πράγματα... Επαναθεωρείς και την πορεία σου, την τσεκάρεις.
To be continued...