"Προθήκες Θαυμάτων" στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης (έκθεση)

Στο κτίριο της Πλατείας, με τις art nouveau επιρροές.

Η Πλατεία Αγίας Ειρήνης, στο κέντρο της Αθήνας, κρύβει στο πλακόστρωτο της, στην ατμόσφαιρά της, αυτή την Αθήνα που μάλλον χάσαμε.  Μια εκκλησία, όμορφη, μεγαλοπρεπής, σχεδιασμένη από τον Λ. Καυταντζόγλου, στο κέντρο της, και μια συστάδα από κτίρια στολίδια, που διατρέχουν χρονολογικά τον 19ο αιώνα, μέχρι τον Ελληνικό μοντερνισμό του '30 & του '50 δεσπόζουν στο τοπίο.  Κτίρια, που τώρα πια αρκετά από αυτά στέκουν εγκαταλελειμμένα αλλά κάποτε έσφυζαν από ζωή.  Τόπια και τόπια από υφάσματα στοιβάζονταν στις ξύλινες προθήκες, αραδιάζονταν για τις κυρίες της καλής κοινωνίας στα μεγάλα ξύλινα τραπέζια, και τα στημόνια και οι μηχανές από τους ραφτάδες δούλευαν ακατάπαυστα.  Βιοτεχνίες άκμασαν και παρήκμασαν και τώρα πια, χάσκουν άδεια κτίρια, με τα παραθυρόφυλλα κρεμασμένα, ανοιχτά, για να περνά ο αέρας και η μόλυνση, να τρώνε τα σωθικά τους.

Στο κτίριο της οδού Περικλέους, τα ταβάνια και οι τοίχοι είναι τα αστέρια της βραδιάς.

Και όμως, αποτελεί ακόμα ένα κομμάτι από το πιο ρομαντικά και όμορφα της Αθήνας, που παρόλο την υποβάθμιση, τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα σπασμένα πλακάκια, τις καταχρήσεις χώρου από ένα φυτώριο, και τα καφέ, η πλατεία δείχνει σημάδια αστικής ανάκαμψης και ελπίδας.  Ακόμα είναι νωρίς, αλλά πιστεύω ότι είναι στην αναμονή για να ντυθεί και πάλι με το φόρεμα της δόξας.

Το υπέροχο φουαγιέ του κτιρίου της Περικλέους.

Στο πλαίσιο αυτό, στη αριστερή πάνω γωνία της πλατείας, σε μια πολυκατοικία art nouveau, ιδιοκτησίας του Κ. Σγουμπόπουλου (Sisley, Benetton κτλ), τα τελευταία 2 χρόνια, πραγματοποιείται μια ριζική ανακαίνιση, με σεβασμό στο κτίριο που σιγά, σιγά το αναδεικνύει και θα το τοποθετήσει, κρίσης και διαθέσιμων χρημάτων επιτρέποντος, στη ζωή της σύγχρονης πόλης. Κάποιοι στην αρχή μιλήσανε για διαμερίσματα πολυτελείας, αλλά αυτό το σενάριο τώρα μάλλον δεν ισχύει, και προφανως προβλέπεται μια πιο εμπορική χρήση.

Τα εσωτερικά μπαλκόνια του νεοκλασικού, όμορφα και αεράτα.

Στην απέναντι ακριβώς πλευρά της πλατείας, πάνω στην Περικλέους και απέναντι από την εκκλησία, βρίσκεται ένα νεοκλασικό στολίδι, που μέχρι πριν λίγα χρόνια στέγαζε το ιστορικό υφασματάδικο του Κωνσταντινίδη, και ανήκει στο φίλο και πάντα ευγενή Φ. Σπηλιοτόπουλο.  Ένα κτίριο κόσμημα, με υπέροχη διαρρύθμιση, αστική πολυτέλεια του τέλους του 19ου αιώνα, που ακόμα αντέχει.  Με ταβάνια ζωγραφισμένα μοναδικά, και ένα ισόγειο χώρο που μυρίζει ακόμα κλωστές και εμπόριο, που χαρακτηρίζεται από τις χαρακτηριστικές και στιβαρές ξύλινες προθήκες από το πάτωμα ως το ταβάνι.

Το Δ/ντικό γραφείο, θυμίζει άλλες εποχές.

Ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο, ήρθε και ενώθηκε με τη μοντέρνα τέχνη 33 νέων καλλιτεχνών που μάζεψε η Δάφνη Ζουμπουλάκη (της γνωστής γκαλερί), σε μια έκθεση ουσιαστικά installation, στους 2 παραπάνω χώρους, με την ονομασία "Προθήκες Θαυμάτων" ή Zone D.  Αποτελεί ουσιαστικά μια πρόταση, μια ανοιχτή συζήτηση με τον κόσμο και τα κτίρια στα οποία φιλοξενείται και χαρακτηρίζεται από τις έντονες αντιθέσεις και των έργων αλλά και της αρχιτεκτονικής.

Το κτίριο πάνω στην πλατεία, ένας "απέραντος" ανοιχτός βιομηχανικός ουσιαστικά χώρος σε 2 επίπεδα, φιλοξενεί εγκαταστάσεις τέχνης, πιο μοντέρνες, σε αντίθεση με το πολυκαιρισμένο νεοκλασικό της Περικλέους, όπου η κλίμακα της έκθεσης χαρακτηρίζεται πιο πολύ από λεπτεπίλεπτα, μικρά εκθέματα με εντονότερη την παρουσία της φωτογραφίας.

Βρίσκω εξαιρετικό, να ζωντανεύουν κομμάτια της πόλης, που το έχουν ανάγκη με τέτοιες πρωτοβουλίες, όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά και χορηγία στέγης από τους ιδιοκτήτες στους καλλιτέχνες, μπορεί να κάνει τη διαφορά.  Προσωπικά η έκθεση, δεν με ενθουσίασε, αλλά αυτό είναι προσωπική γνώμη ενός μη τόσο σχετικού με τα εικαστικά της πόλης, αλλά και επίσης ενός ανθρώπου που μάλλον η μοντέρνα τέχνη, με εξαιρέσεις φυσικά, δεν τον συγκινεί σημαντικά.

Στις προθήκες, όπου παλιά τα τόπια, τώρα πίνακες.

Το κόσμημα της έκθεσης και το ατού, νομίζω είναι τα 2 πραγματικά απόλυτα ενδιαφέροντα κτίρια, με τους χώρους τους, τις δυνατότητές τους, τον όγκο τους και την επιρροή τους.  Και η δυναμική μαζί με την ενέργεια της πλατείας, μιας όμορφης γωνιάς της πόλης, που κάποιοι τώρα ανακαλύπτουν σαν ένα κρυμμένο μυστικό. Ας πρόσεχαν.  Η Αθήνα έχει διαμαντάκια που πάντα αξίζει να ψάχνεις και να φέρνεις στην επιφάνεια.  Η έκθεση αυτή, με τη συνειδητή επιλογή τοποθεσίας, χώρων και εκθεμάτων, τοποθετεί και πάλι το Κέντρο της Αθήνας, εκεί που του αξίζει.  Στη ζωή και στους προβολείς και όχι στην εγκατάλειψη και στη μιζέρια. Κάτι που η Δημαρχία δεν έχει κάνει  Αξίζει, μια βόλτα για να νιώσετε και εσείς λίγο την αίσθηση αυτών των χώρων.

Με τα γάντια, ξεφυλλίζεις ένα ημερολόγιο installation

Στην πρόσοψη του παλιού υφασματάδικου.

ΚΤΙΡΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ (από Αθηνόραμα)

'Α Κτίριο: Πλ. Αγ. Ειρήνης 10, ΄Β Κτίριο: Βασιλικής 2 & Π. Σκουζέ & Λιμπονά

 Προθήκες θαυμάτων Τριάντα έξι καλλιτέχνες παρουσιάζουν τα έργα τους στο πλαίσιο του Zone D της γκαλερί Ζουμπουλάκη σε δύο διατηρητέα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας. Μέχρι 30/10. Εγκαίνια: Δευτ. 27/9, 8 μ.μ.

Τρ., Τετ., Παρ. 3-9 μ.μ. Πέμ. 3 μ.μ.-12 μεσάν. Σαβ. 12 μ.-9 μ.μ.

ΚΑΙ ΕΝΑ ΥΓ:

Την Πέμπτη, στις 30/9 και στις 17:30, ο Σπαστός Πεταλάκης, πάει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ και στην εκπομπή του Δημήτρη και της Χριστίνας, 16:00 με 18:00,  σε μια απευθείας μετάδοση από το Νομισματικό Μουσείο, στην οδό Πανεπιστημίου ή αλλιώς Ελ. Βενιζέλου, για να κουβεντιάσουν για τα ποδηλατικά νέα της πόλης.