Τα ποδήλατα ανά... γραφείο. |
Στο διάδρομο, ο τοίχος περιμένει τους... πελάτες του. Ασφαλές παρκάρισμα, όχι στο δρόμο, αλλά στην εταιρεία. Είναι μέρος και της καμπάνιας τους, για πιο φιλικές επιχειρήσεις στον ποδηλάτη. |
Το αυθόρμητο στις ΗΠΑ, έχω προσέξει ότι δημιουργεί μάλλον μια αμηχανία, αφού το "γεια σας ήρθα", δεν είναι και τόσο δεμένο με την τοπική κουλτούρα. Έτσι λοιπόν, μετά τα χαμόγελα και τις αβροφροσύνες, και μια εκδήλωση ενδιαφέροντος για να τσιμπήσω κάνα μπλουζάκι ως ανάμνηση, περάσαμε στα ουσιαστικά. Ήθελα να μιλήσω με κάποιον, να μου πει λίγα λόγια για τη δράση της ομάδας, το ακτιβιστικό της πρόσωπο, του πως είναι να κινείσαι ποδηλατικά σε μια πόλη με τόσες ανηφόρες, αλλά και κατηφόρες. Ενημερώθηκα πως έπρεπε βασικά να κλείσω ραντεβού, αφού λίγο -πολύ όλοι ήταν στις δουλειές τους. Λογικό. Άλλωστε στην Αμερική, ο χρόνος είναι χρήμα. Ακόμα και για μια μη κυβερνητική οργάνωση/μη κερδοσκοπική οργάνωση.
Σχέδια επί χάρτου. |
Εννοείτε πως 2 άνθρωποι που ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο, ακόμα και αν είναι τόσες χιλιάδες μίλια μακριά, έχουν ίδιες ανησυχίες και συνιστώσες. Οπότε με τον Andy "δέσαμε" αμέσως. Βρήκα κοινά αλλά βρήκα και διαφορές. Θα έλεγα πως οι διαφορές, μάλλον είναι πιο πολύ νομοτεχνικές. Τι εννοώ; Πως φυσικά τα μεγέθη εκεί είναι πολύ μεγαλύτερα. Η οργάνωση είναι μια κανονική μη κερδοσκοπική εταιρεία, με συνδρομές για τα 11000 περίπου μέλη της τάξεως των 35$ το χρόνο, με ένα "τζίρο" $1000000 περίπου το χρόνο, με Διοικητικό συμβούλιο, με job descriptions για τους 11 περίπου ανθρώπους που αποτελούν το προσωπικό της εταιρείας, με εκατοντάδες εθελοντές, είτε στο δρόμο, στις εκδηλώσεις, είτε στο γραφείο για διοικητικές δουλειές.
Η Οργάνωση San Francisco Bike Coalition ιδρύθηκε το 1971, από ένα γκρουπ από ανθρώπους, γείτονες, ποδηλάτες και μη, που ήθελαν να κάνουν κάτι για την πόλη τους, για τη βελτίωση των μέσων μαζικής μεταφοράς, για την προώθηση του ποδηλάτου στη πόλη. Από τις πρώτες επιτυχίες, ήταν π.χ. το να μπορεί κάποιος να διασχίσει την Golden Gate Bridge με ποδήλατο, λωρίδες για το ποδήλατο στην κεντρική οδό, στη Market Street, το να επιτρέπονται (για σκεφτείτε για πόσα χρόνια πίσω μιλάμε και εδώ ακόμα το παλεύουμε...) τα ποδήλατα στο BART, δηλαδή το Μετρό-Τρένο της πόλης. Κάπου στη δεκαετία του 1980, η οργάνωση ατόνησε, για να έρθει και πάλι μια μικρή αναγέννηση με την απόφαση για την επαναδραστηριοποίηση, για την έκδοση ενός περιοδικού με την ονομασία "The Tubular Times", και με δουλειά τότε μόνο σε καθαρά εθελοντική βάση από πολύ κόσμο. Γρήγορα το κίνημα απέκτησε δυναμική, κατάφερε να διεκδικήσει και να πετύχει την επέκταση του δικτύου των ποδηλατόδρομων στην πόλη, παρόλο που υπήρχαν και άνθρωποι που διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την αποφυγή της κατασκευή τους, με δηλώσεις τύπου "θα περάσει μόνο πάνω από το νεκρό μου σώμα!".
Χάρτες και δράσεις στην πόλη του Αγίου Φραγκίσκου... |
Η συζήτηση στη μεγάλη ηλιόλουστη, ψηλοτάβανη κουζίνα των γραφείων, όπου η ανακύκλωση και η κομποστοποίηση είχαν πρώτο λόγο, συνέχισε να κυλά με ενδιαφέρον. Άκουσα και για ένα καινούριο όρο που έχει δημιουργηθεί στο ποδηλατικό λεξιλόγιο, στα προβλήματα και στην καθημερινότητα της οργάνωσης. Στην Αμερική, μου αναφέρει o Andy, έχουμε πια ένα καινούριο "είδος" τους λεγόμενους "Vehicularists", οι οποίοι είναι κυρίως άντρες λευκοί, μεσαίας προς ανώτερης κοινωνικής τάξης, συντηρητικοί, στην πλειοψηφία Ρεπουμπλικάνοι και αποκλειστικά οδηγοί αυτοκινήτων, οι οποίοι ναι μεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη του ποδηλάτου αλλά δεν το δέχονται ως ένα ευάλωτο μέσο στην αλυσίδα της κίνησης. Θεωρούν πως οι υποδομές δεν είναι ανάγκη να υπάρχουν, αρκεί να δώσεις ένα ποδήλατο στον ενδιαφερόμενο, να μάθει να το χειρίζεται δηλαδή ως ένα αυτοκίνητο και απλά να κυκλοφορεί στους δρόμους. Αντιτίθενται σφόδρα στην αναγκαστική απομάκρυνση των σταθμευμένων αυτοκινήτων για ποδηλατοδρόμους ή για επεκτάσεις πεζοδρομίων και απλά αντιμετωπίζουν το όλο θέμα καθαρά από τη δική τους σκοπιά. Του απάντησα πως μάλλον και στην Ελλάδα έχουμε το ίδιο πρόβλημα, απλά τους λέμε "ΙΧηδες"!
Στη συζήτηση, έπεσε και ο χάρτης που με πολύ προσοχή έχει σχεδιαστεί και προσφέρει πολλές λύσεις για να ανέβεις και να κατέβεις φυσικά, αυτές τις πραγματικά εξουθενωτικές ανηφόρες. Ο Andy, μου εξήγησε ότι ουσιαστικά δεν ανεβαίνεις κατευθείαν στην κορυφή της, απλά βρίσκεις πάντα παράπλευρες διαδρομές, ώστε να φτάσεις στο πιο κοντινό σημείο, ε και από εκεί, για ένα-δυο τετράγωνα κάνεις και λίγο διαδρομή με το ποδήλατο ανά χείρας. Δηλαδή κάτι σαν μικρά ζιγκ-ζαγκ στα τετράγωνα της πόλης.
Καρτέλες με υπογραφές που συλλέγονται από τους εθελοντές στο δρόμο. |
Με τον πάντα χαμογελαστό Andy, στην είσοδο! |
Πολλοί μου λένε, πως κάνεις έτσι για το ποδήλατο βρε φίλε; Ναι κάνω και θα συνεχίσω να υποστηρίζω με έρωτα αυτό το απλό αντικείμενο, γιατί αποτελεί το όχημα για ένα καλύτερο αστικό πολιτισμό. Γιατί είμαι πεπεισμένος και έχει άλλωστε αποδειχτεί στην πράξη, ότι όπου έρχεται το ποδήλατο και οι υποδομές του, η καθημερινή ζωή αλλάζει. Είναι επίσης και το πιο ωραίο κοινωνικό μέσο που φέρνει κοντά τους ανθρώπους.
Κάπως έτσι πήγα στο San Francisco, κάπως έτσι μίλησα με τον Andy, κάπως έτσι μοιραστήκαμε ιδέες και προβληματισμούς, κάπως έτσι απέκτησα ακόμα περισσότερη εμπειρία και κέρδισα και μια γνωριμία. Είναι ωραίο συναίσθημα όλο αυτό. Και κάπως έτσι κλείνει αυτό το κεφάλαιο ενός υπέροχου ταξιδιού και blogging στην άλλη άκρη του κόσμου, εκεί στην Καλιφόρνια και στις Ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού. Θα έχω αυτό το ταξίδι πάντα στην καρδιά μου, γιατί μου έδωσε πολλά. Αυτά που χρειαζόμουν.
Thanks San Francisco...
ΥΓ: Αυτό το post το συνοδεύει η φωνή του Elvis Prisley, σε ένα τραγούδι μελαγχολικό, αλλά τόσο ουσιαστικό... In the ghetto... Για τις άρρωστες πόλεις μας...
ΥΓ: Αυτό το post το συνοδεύει η φωνή του Elvis Prisley, σε ένα τραγούδι μελαγχολικό, αλλά τόσο ουσιαστικό... In the ghetto... Για τις άρρωστες πόλεις μας...
4 σχόλια:
Σπαστέ εξαιρετικό το άρθρο σου και πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Ακόμη και αν απέχουμε πολύ από αυτό τουλάχιστον είναι μία ελπίδα και ένα παράδειγμα για να ακολουθούμε.
Έβαλα ανακοίνωση για να διαβάσουν το άρθρο σου και άλλοι Ποδηλάτες της Θεσσαλονίκης.
keep cycling!
M..
Σε ευχαριστώ πολύ. Ναι έχουμε δρόμο, αλλά εδώ έχουμε την ευχαρίστηση ότι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και όταν πετυχαίνεις κάτι αισθάνεσαι τόσο καλά.
ΥΓ: Όπως φαίνεται με το Μετρό, το κάστρο αρχίζει να γκρεμίζεται...
poly kalo post! lampro paradigma organwshs, prwtoboulias k kyriws dynatothtas pou mporei na prosferei h koinwnia twn politwn!!!
makari k stin ellada na eperne tetoia morfi to podilatiko kinhma.
ilias/gl
ευχαριστούμε για την συνέντευξη! μόνο που με την πόλη την μαγική και το μικρό γαλάζιο κρίνο βρέθηκα στα πρόθυρα της homesickness! καλή συνέχεια!
Δημοσίευση σχολίου