"ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ"... μια ανοιχτή επιστολή!

Ποδηλατώντας πριν από λίγες ημέρες στην Πλάκα, είδα κολλημένη πάνω σε μια λαμαρίνα,  μια Λευκή Σελίδα Χαρτί, με ένα μεγάλο τίτλο.  Δεν έγραφε πωλείται, δεν έγραφε μαθήματα ξένων γλωσσών, δεν έγραφε ζητείται ο τάδε επαγγελματίας...

Έγραφε μόνο με ευμεγέθη γράμματα "ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ"... Από κάτω σε μικρά κρόσσια, σαν ένα λευκό χάρτινο χαλί, κρέμονταν μια σειρά από χαρτάκια με μια Ταχυδρομική Θυρίδα για Δ/νση Αποστολής.  Αυτό και τίποτα άλλο. Και ένα χειρόγραφα γραμμένο Αθήνα...

Α! Ωραία!  Σκέφτηκα!  Ευκαιρία για μια μικρή επιστολή στο μυστηριώδη παραλήπτη, που ψυλλιάζομαι πως πρέπει να είναι γυναίκα, ανήσυχη και δραστήρια.  Ίσως και πάλι όχι. Αλλά ποιος ξέρει;  Αυτή η Αθήνα, πάντα με εκπλήσσει στις καθημερινές περιπλανήσεις μου...  

Μάλιστα, σκέφτηκα ακόμα καλύτερα, να σταλεί στη "μυστική" Δ/νση του αγνώστου παραλήπτη, μια γραμμή μόνο... Και αυτή να είναι μια Δ/νση, αλλά, αυτή τη φορά ηλεκτρονική, που να παραθέτει που αλλού, αλλά σε αυτό ακριβώς το ποστ που διαβάζετε εσείς τώρα και μάλλον σε λίγες μέρες θα διαβάσει και ο άγνωστος παραλήπτης μας, ακολουθώντας και τη δική μου έκπληξη!  Πνευματικές και όχι μόνο διαδρομές! Γράμμα λοιπόν:

"Αγαπητέ/η παραλήπτη/παραλήπτρια...

Επέτρεψε μου να σε ευχαριστήσω, που ακολούθησες λοιπόν και τη δική μου "ηλεκτρονική" δ/νση και κατάφερες, ελπίζω χωρίς κούραση, να φτάσεις στο κειμενάκι αυτό.  Μια μικρή "ανοιχτή" επιστολή σε εσένα τον/την άγνωστο/τη...  Θα το έχουν διαβάσει και άλλοι, αλλά να σου πω την αλήθεια, δεν κρύβει κάνα μυστικό, άλλωστε στην ίδια πόλη ζούμε, οπότε ελπίζω να μην παρεξηγηθείς.  Δε θα πω πολλά γιατί είναι και βράδυ, νυστάζω αρκετά, ξυπνάω και νωρίς και γενικά άστα! Κουτουλάω αλλά θα προσπαθήσω να βρώ 2-3 λέξεις να σου πω...

Αμάν... Δε συστήθηκα!  Λέγομαι, όπως ίσως καταλάβεις και από το προφίλ μου, Spastos Petalakis στα Λατινικά ή Σπαστός Πεταλάκης στα Ελληνικά.   Επειδή όλα τα ονόματα κάτι σημαίνουν και από κάπου πηγάζουν, αυτό το διαδικτυακό όνομα, προέρχεται από τον καλύτερό μου "φίλο" και "σύντροφο" σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, το ποδήλατο. Που τυχαίνει να είναι και "σπαστό", αναδιπλωμένο στα σωστά Ελληνικά, και κάνεις και αρκετό πετάλι για να το κινείς.  Οπότε γεννήθηκε και ο Σπαστός Πεταλάκης.

Δεν έχω που λες παραλήπτη μου ησυχία!  Υπερκινητικός, μέχρι αηδίας δηλαδή, αλλά και ιδιαιτέρως πολυσχιδής προσωπικότητα, αφού ασχολούμαι με τόσα, που και εγώ καμιά φορά βρίσκομαι σε κρίση ταυτότητας, από ηθοποιία μέχρι και συστήματα Τραπεζών, και από γράψιμο μέχρι και σερβιτόρος σε συνοικιακά, παρακμιακά θα έλεγα μαγαζιά με λωλούς ιδιοκτήτες/επιχειρηματίες/γονείς πάνω απ' όλα!  Δεν έχω ησυχία αλλά μάλλον τη βρίσκω, καθώς βαθύτητα πιστεύω ότι ο άνθρωπος του 21ου αιώνα, δεν μπορεί να μπαίνει σ' ένα καλούπι.

Λατρεύω, όπως θα κατάλαβες, τις πόλεις, την Αθήνα ενίοτε, (ενίοτε θέλω να τη γκρεμίσω όπως αρκετοί σε αυτό το Στρουμφοχωριό), την ομορφιά στη φύση και στον άνθρωπο, κυρίως ψυχική θα έλεγα, ΦΥΣΙΚΑ το ποδήλατο και τις τσάρκες στην πόλη.  Επίσης μαγειρεύω πολύ καλά, έτσι λένε οι θαυμαστές δηλαδή, με ειδίκευση στη δημιουργική Ελληνική κουζίνα με ένα touch από την Κων/πολη, απ' όπου κρατάνε οι ρίζες της μαμάς κυρίως.  Όλα τα παραπάνω μου κάνουν σαν απάντηση σε αγγελία με συνοικέσια, αλλά συνεχίζω γιατί είναι βράδυ και δε θα σηκώνομαι πρωί, πρωί.

Νιώθω ευτυχής που έτυχε να βρω την ανακοίνωσή σου στη λαμαρίνα, στην οδό Χιρς, αν θυμάμαι καλά, που μάλλον δε θυμάμαι, στην Πλάκα.  Σίγουρα, κάποιο σκοπό θα είχες, που διάλεξες με αυτόν τον τρόπο να επικοινωνήσεις με την υπόλοιπη πόλη. Βεβαίως, έχεις τον κίνδυνο, να σου γράψουν όλοι οι παλαβοί αλλά και psycho, (εγώ δεν είμαι τέτοιος, ορκίζομαι στην Παναγιά την Μπαλουκλιώτισσα της Πόλης, που άμα πάω θα σε φέρω και λίγο αγίασμα) αλλά ορίστε, μπορείς να πετύχεις και κάνα κελεπούρι σαν και εμένα... Εννοώ διαδικτυακό, να πληροφορείσαι, να μαθαίνεις τα γεγονότα της Αθήνας αλλά και όχι μόνο.  Γιατί είμαι και ταξιδιάρης και αν δεις και άλλα ποστ, θα καταλάβεις πως θέλω να γίνω μια Μάγια Τσόκλη κατά βάθος, όπως το 90% του Ελληνικού πληθυσμού άλλωστε, αλλά ακόμα δε μ΄έχουν ανακαλύψει! Ντροπής!

Εν πάση περιπτώσει, θερμότατα μπράβο για την ιδέα σου.  Έχω βέβαια μεγάλη απορία, αν ποτέ θα βγάλουμε άκρη από όλο αυτό, αλλά να σου πω δεν πειράζει, γιατί άλλωστε όλη αυτή η χώρα και η κοινωνία της, εδώ που έχουμε καταντήσεις, είναι στο περίπου και στο πως θα τη βγάλουμε την άκρη, επίσης εδώ και πολλά χρόνια.  Εύχομαι ειλικρινά, να σε βοηθήσω αλλά και φυσικά όλοι οι άγνωστοι αποστολείς που επέλεξαν να απαντήσουν στο "ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ".  

Και επειδή συνήθως το "ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ" παραπέμπει και στα... "γραμμένα", νομίζω είναι πολύ συμπαθητικό, έξυπνο και δελεαστικό το ότι αυτή η λέξη, για πρώτη φορά, αλλάζει ίσως έννοια και μπορεί να κινητοποιήσει τους ανήσυχους σαν και εσένα σίγουρα, αλλά μάλλον και εμένα εκεί έξω.  Και ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός, ότι λόγω του διαδικτυακού αυτού κειμένου, μπορεί εκεί έξω να βρεθούν και άλλοι 15 ας πούμε και να σου γράψουν στο "ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ"!!  Δεν είναι πολύ συγκινητικό;  (Σημ: Ξέρω πως κάποιοι κοροϊδεύετε αλλά να σκάσετε, η/ο παραλήπτης, θα πάρει πολλά γράμματα και μετά θα κάνει το μπαμ!)

Ελπίζω, τέλος, αυτό το γράμμα μου, το ηλεκτρονικό θα το χαρακτήριζα, να σε βρίσκει ακμαίο/α, με καλή διάθεση, λίγο ή πολύ μαυρισμένο/η και φυσικά ανυπόμονο/η να δεχτείς άγνωστα γράμματα!  Οφείλω δε να σου πω, πως ήδη από το "ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ" που συνάντησα εγώ, έλειπαν κάποια άσπρα κρόσσια, οπότε ίσως σου στείλουν και άλλοι και τότε θα χαρείς πολύ!

Αν από όλα αυτό, κάτι μείνει, νομίζω θα είναι δείγμα του πόσο ανάγκη έχουν τελικά οι άνθρωποι να μιλήσουν και μάλιστα με τον ωραίο, παλιό τρόπο μιας επιστολής, μεταξύ τους και έστω να νιώσουν  κάτι.  Κάτι για τον άλλον που θα διαβάσει λίγες λέξεις.  Αν αυτός ήταν ο σκοπός, χαίρομαι που ανταποκρίθηκα, αλλά και για όσους ανταποκριθούν, γιατί αυτό σημαίνει ότι η δίψα για το κάτι που δεν γνωρίζεις και αποτελεί απαρχή της ανθρώπινης περιέργειας, δημιουργίας και εξερεύνησης υπάρχει ακόμη.  Και μια σπίθα για επαφή, μόνο καλό (χμμ ίσως και κακό τώρα που το σκέφτομαι) μπορεί να φέρει.  Αλλά προκαλεί ερέθισμα και αυτό είναι δώρο.

Λοιπόν, να σου πω νύσταξα και άλλο. Συγγνώμη αν γίνομαι "πεζός", αλλά τι να κάνω και εγώ ο καψερός;  Μεροδούλι, μεροφάι.  Θα πρέπει εδώ να σταματήσω να γράφω, γιατί ξέρεις είμαι φλύαρος λιγάκι, αλλά πιστεύω πως άξιζε τον κόπο να μιλήσω στο "ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ".  Μακάρι να σε έκανα να χαμογελάσεις και λίγο!  Ωραία δεν είναι να μιλάμε μεταξύ μας...;

Με εκτίμηση

Σπαστός Πεταλάκης εν Αθήναι (και παντού βασικά), Αθήνα 1/9/2010"

ΥΓ: Μουσική... Τι άλλο από Fleetwood Mac - Blue Letter...

ΥΓ2:   ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΣΑΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG... Δεν ξέρετε τι σας ξημερώνει...