Στις αντιθέσεις ενός πρώην "Βασιλικού" Κτήματος στο Τατόι

Οι παλιοί Σταύλοι...

Η Katja από τη Γερμανία, που ζει εδώ και αρκετούτσικα χρόνια στην Ελλάδα, αναφώνησε ενθουσιασμένη σαν μικρό παιδάκι, ξανθό και κοκκινομαγουλένιο:  "Μα εδώ είναι σαν τη Γερμανία!  Αααα, δεν έχω ξαναδεί τέτοια μεγάλα δέντρα, τόσο ψηλά, τουλάχιστον κοντά στην Αθήνα. Και τα κτίρια, είναι σαν τη Γερμανία... Και η πεδιάδα εδώ μπροστά. Βρίσκεις;"

Την κοίταξα με κατανόηση.  Ερχόταν πρώτη φορά στη βόλτα μας στα λεγόμενα "Βασιλικά" Κτήματα εκεί ψηλά προς το Τατόι.  Μια πανέμορφη πραγματικά όαση σε απόσταση βολής από την Αθήνα.  Και ενώ η μισή και μάλλον βάλε republican Ελλαδίτσα ξεροστάλιαζε, όπως φάνηκε και από την κίνηση στο Twitter αλλά και στο Facebook, βλέποντας τους γάμους του μικρού Willie και της Kate στο Westminster Abbey, εμείς πήραμε τα μπογαλάκια μας Κυριακή πρωί, πρωί και ανηφορίσαμε στα χωράφια που επισήμως πια ανήκουν σε εμάς, στο πόπολο, για να πιάσουμε το Μάη.  Και ας θέλει ακόμα αυτή η Άνοιξη να μην μπει για τα καλά.  Και ας ήταν μούσκεμα πρωί, πρωί.

Εμφανώς έχουν αρχίσει κάποια έργα αναστήλωσης στα άλλοτε ερειπωμένα σχεδόν κτήρια

Κοίταξα την Katja και συγκαταβατικά της είπα: "Φυσικά και σου θυμίζουν Γερμανία.  Όλη η ιστορία της μοναρχίας στην Ελλάδα ξεκινά από τη Βαυαρία και περνάει μέσω Δανίας κυρίως και λίγο Ισπανίας και Αγγλίας..."  

H  Katja,  φημίζεται στην παρέα για τις απίστευτες αλλά και αφοπλιστικές της ερωτήσεις. Σα μικρή κοπελίτσα, ρωτά συνέχεια, γιατί έχει δίψα να μάθει για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, που αναπόσπαστο κομμάτι της αποτελούν και αυτά τα στρέμματα κοντά στην Πάρνηθα.  Όπως αναπόσπαστο κομμάτι της Ελληνικής Ιστορίας αποτελεί και όλη αυτή η ιστορία με το παλάτι, την πρώην Βασιλική οικογένεια, ένα θέμα που ακόμα εξάπτει πνεύματα αλλά και ονειροπόλες φαντασίες.  Ένας ξένος πολλές φορές σε αναγκάζει με τις πολύ αθώες και ήρεμες ερωτήσεις του, να κάτσεις να σκεφτείς όλη αυτή τη σελίδα του τόπου μας με απλές εξισώσεις στο μυαλό σου.  Να πεις μια ιστορία γεμάτη αντιφάσεις και διαφορετικές απόψεις, όσο αντικειμενικά μπορείς αλλά συνάμα και απλά για την κατανόηση των γεγονότων.

Τα μικρά υπέροχα κτίρια που στέγαζαν τις υπηρεσίες της μοναρχίας.

Μαζεύεις όσα ξέρεις και σε λίγα λεπτά προσπαθείς να εξηγήσεις τι στο καλό έχουμε κάνει με αυτή την ιστορία ως λαός, ως έθνος.  H Katja επίμονα ρωτά λεπτομέρειες που αναπόφευκτα σε βάζουν σε σκέψη. Μάλλον πρέπει να διαβάσεις και πάλι λίγο την ιστορία και μάλιστα όλες τις απόψεις που έχουν γραφτεί, ώστε να είσαι σωστός και να μη δώσεις λάθος απάντηση.  Και εκεί πάνω συνειδητοποιείς ακόμα και σήμερα, πως το θέμα για μέρος από φίλους σου ή γνωστούς αποτελεί κόλλημα, ταμπού, απωθημένο, λατρεμένο, συγκαταβατικό.  Κρύβονται τα θεματάκια μας, σα μικρές αχτίδες που περνάνε από τις γρίλιες της κάθε οικογενειακής επιρροής, βιωμάτων, εμπειριών, ακουσμάτων, απόψεις διαμορφωμένες. Άλλες με ένα πέπλο αστικού βασιλικού φρονήματος.  Ή μιας κάποιας επιθυμίας να υπήρχε και εδώ κάτι ανάλογο. Όπως ακόμα σε διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες.  Μάλλον πιο πολύ για το glamour του θέματος.  Άλλες πάλι καθαρά αντίθετες, βαμμένες πιο πολύ στο χρώμα της αντίστασης, της πλήρης δημοκρατικής συνείδησης, της Ελλάδας που αποφάσισε το 1974, όχι, σ΄ένα θεσμό που για να ήμαστε ειλικρινείς, ουσιαστικά φορέθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις κάπου εκεί στην ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, το 1830.

Τα κτίρια φέρουν ακόμα το "οικόσημο" σε πλακάκι της άλλοτε ισχυρής οικογένειας

Πέρα απ' όλα αυτά όμως, μια βόλτα σε αυτά τα μέρη διεγείρει τις αισθήσεις.  Η ιστορία του Τατοΐου, που όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά μπορεί να διαβάσει εδώ, είναι η μοναδική ιστορία της δημιουργίας ενός παράδεισου της φύσης από την αρχή και από το μηδέν.  Είναι η ιστορία της νεότερης Ελλάδας συμπυκνωμένη σε συναισθήματα, λουλούδια, κτίρια, δέντρα στα περίπου 48000 στρέμματα γης που κάθε μέρα κινδυνεύει από καταπατήσεις, παράνομη υλοτόμηση, πυρκαγιές κτλ.  Ένα μεγάλο κομμάτι περιαστικού πράσινου στους πρόποδες της Πάρνηθας, που με τη σωστή φροντίδα και την αξιοποίηση του, μπορεί να δώσει και έσοδα, να αξιοποιηθεί τουριστικά με ήπιους τρόπους, να αποτελέσει ένα μικρό "σχολείο" για τις επόμενες γενιές.  "Σχολείο" πολιτισμού, της ιστορίας μας που πολλοί δε θέλουν εκεί έξω να δεχτούν ότι υπήρξε.

Μια χαρά το κασπουδάκι! Ωραιότατο...

Μέσα στις σκέψεις αυτές, προσπαθώ να απαντήσω την απόλυτα λογική ερώτηση της πάντα αιφνιδιαστικής Γερμανίδας φίλης μου: "Μα καλά, γιατί τα αφήσαν έτσι να ρημάξουν; Χαζοί είναι;".  

Στις παρατημένες αυλές των σκόρπιων κτιρίων, τα παλιά ψυγεία και αντικείμενα σε γυρνάνε πίσω.  Στενάχωρες εικόνες.

Τι να της απαντήσω τώρα;  Ότι έχουμε τάση να καταστρέφουμε ότι δήθεν αποκτάμε με "αγώνες" και δημοκρατικά μέσα;  Ότι είμαστε ανίκανοι να βάλουμε πίσω το παρελθόν μας και χωρίς κόμπλεξ να κοιτάξουμε μπροστά, στο πως να τα καταφέρουμε λίγο καλύτερα; Για τη γραφειοκρατία που καταπίνει τα πάντα;  Για το ότι η Ελληνική Δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν μπόρεσε ποτέ να προφυλάξει τα αντικείμενα αξίας που ρήμαζαν μέσα στα εγκαταλελειμμένα κτίρια τόσα χρόνια; Αλλά και τα κτίρια; Που στο κάτω κάτω της γραφής χρεωθήκαμε κιόλας περίπου 13,2 εκκ ευρώ για να πληρώσουμε και αποζημίωση στον πρώην;  Που θα μπορούσαν τώρα να είναι κομμάτια ενός ωραιότατου μουσείου της περιόδου π.χ. της μοναρχίας στην Ελλάδα; Για τα containers που ήρθαν το 1991 και μαζέψανε ότι αξιόλογο υπήρχε, για την αξιοποίηση τους αργότερα από την πρώην Βασιλική Οικογένεια για να καταλήξουν στα Christies.  Σχεδόν 14 εκκ. ευρώ έβγαλε ο ανάλογος οίκος από την πώληση όλων αυτών των ειδών.  

Δεν είναι η Αυστρία. Είναι το Τατόι. Τόσο κοντά μας, τόσο μακρυά μας!

Πεδιάδες και βουνά.

Σφραγισμένα τα παλιά Ανάκτορα με τα φυτά να έχουν πια καταπιεί την ιστορία του τόπου.

Συρματοπλέγματα και αγάλματα.

Αλλά μικρή μου Katja πάντα έτσι ήμασταν... 

Μεμψίμοιροι, πολλές φορές σε αυτά τα θέματα αθεράπευτα ψυχωτικοί και γεμάτοι κόμπλεξ.  Κάτι που δεν έχουν καταλάβει ίσως αρκετοί εκφραστές της μπασταρδεμένης όπως πάντα λέω δημοκρατίας μας, είναι ότι αυτή λάμπει και διέπεται από το σεβασμό στην Ιστορία του διαφορετικού, του αυτού που εμείς δε συμφωνούμε.  Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά σε ένα πολίτευμα που πρέπει να φέρει τη σφραγίδα του δίκαιου, της απόδοσης πραγματικά στο λαό αυτού που του αξίζει... Ακόμα το ψάχνουμε εμείς...

Προσπάθεια για ένα κήπο, μια σκάλα κάπως εμβληματική

Το συντριβάνι οδηγούσε στη μεγάλη στέρνα και από εκεί το μάτι "απλώνεται" σε μια πισίνα

Ειδυλλιακή πυκνή βλάστηση, δροσιά και αναμνήσεις

"Σταθμός Βασιλικής Χωροφυλακής" αναγράφει ακόμα η ταμπέλα και η Αστυνομία ακόμα εδώ στεγάζεται σα να μην πέρασε μια μέρα...

Το τελευταίο καιρό όμως κάτι φαίνεται να κινείται.  Και αυτό πάντως όχι τόσο πολύ από το ενδιαφέρον του Υπουργείου Πολιτισμού, όσο περισσότερο από ομάδες ανθρώπων όπως οι "Φίλοι του Κτήματος Τατοΐου", που με ιδιωτική πρωτοβουλία και προσπάθειες προσπαθούν καιρό τώρα να βοηθήσουν να γίνει το θαύμα για τα Ελληνικά δεδομένα, που απλά σημαίνει να συμμαζευτεί σωστά ο τόπος, να προστατευτεί όπως του αρμόζει και να μπει επιτέλους το πράσινο του "Τατογιού" όπως λέγανε παλιά οι Αθηναίοι οι βέροι στη σφαίρα της αποκατάστασης.  Όπως μπορείτε να διαβάσετε και στα άρθρα που αναπαράγω πιο κάτω, κάτι έχει αρχίσει να κινείται, αλλά ακόμη όλα και σε εποχές ΔΝΤ είναι ρευστά.

Είναι κρίμα όλα τα παρακάτω να είναι έτσι αφημένα στην τύχη τους...

Δεν τους αξίζει.

Παρατημένα αυτοκίνητα, τρακτερ, εικόνες μιας άλλοτε ευημερούσας γης

Η θέα και μόνο ενός μπαούλου πανάκριβου Luis Vuitton, μέσα σε κουζίνες, πλυντήρια, φέρνει στο νου πόσα λάθη έχουν γίνει στη διαχείριση μιας Εθνικής Κληρονομιάς που ανήκει σε όλους μας

Σαν από παραμύθι...

Τοπία ανοιξιάτικα. Ηρεμία και καθαρός αέρας.

Τα μονοπάτια οδηγούν σε διαδρομές μέσα στο δάσος απόλυτης ηρεμίας και χαλάρωσης

Η Άνοιξη έχει στρώσει ένα χαλί όλο χρώματα στη μικρή πεδιάδα

Παίζοντας κρυφτό σε ένα παγκάκι...

Στο δρόμο προς τους τάφους της πρώην Βασιλικής οικογένειας

Ονόματα, πρόσωπα, χαραγμένα σε μάρμαρα.  Για πολλούς μπερδεμένα, άγνωστα.

Δεν μπορεί να μην σου κάνει εντύπωση πως σχεδόν όλοι οι τάφοι, αναγράφουν τα λεγόμενα "Princesse til Danmark"... ή τα αντίστοιχα στο αρσενικό τους.Η "ελληνικότητα" της μοναρχίας...

Παύλος και Φρειδερίκη μαζί...

Υπάρχει μακρύς δρόμος ακόμα να στρωθεί, για να πούμε πως πραγματικά το Τατόι έχει μια άξια της ιστορίας του αντιμετώπιση.  Πρέπει να παλέψει ακόμα τα στοιχειωμένα μυαλά και αντιλήψεις που ότι σχετίζεται με τη μοναρχία είναι θέμα κόκκινο πανί.  Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι η προστασία όλων αυτών, της φύσης, της ιστορίας μας είναι το υπέρτατο αγαθό μιας δημοκρατικής κοινωνίας, τότε θα πάμε ένα βήμα πιο μπροστά. Ανάλογα αξίζουν και τη συμπεριφορά μας η Μακρόνησος, τα μνημεία και οι τόποι του Εμφυλίου, η Καισαριανή και ο ταλαίπωρος Γράμμος και το Βίτσι, εκεί που ξεσκίζονταν οι σάρκες από τα παιδιά της Ελλάδας σε αντίθετα στρατόπεδα.Ακόμα δεν έχουμε μάθει...

Είναι δικαίωμά μας, το έχουμε, είτε μας αρέσει, είτε όχι, ακριβά πληρώσει και σε έμψυχο υλικό αλλά και σε εκατομμύρια Ευρώ και δικαιούμαστε ένα αξιοπρεπή χώρο, ένα χώρο αναψυχής και ιστορικής μνήμης, για να μπορούμε να λέμε ότι, ναι, κοιτάμε το ταλαίπωρο παρελθόν μας στα μάτια και ήμαστε πια ανοιχτοί σε όλες τις προκλήσεις.  Δε φοβόμαστε τίποτα.  Όποιος φοβάται, είναι αυτός που δεν έχει μέσα του την αλήθεια.  Και δυστυχώς τα ψέματα στην κάθε τους έκφανση, μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε.

Το Τατόι ανήκει στην Πάρνηθα και στο δάσος του.  

Στο καθαρό του αέρα και στις πανύψηλες οξιές του.  

Στο παρατημένο Admiral 40's ψυγείο στην πίσω αυλή ενός από τα οικήματά του. 

Ανήκει σε όλους μας.

Ανακαλύψτε το.

Απέχει μόλις 15 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας.

 ΥΓ: Μπορείτε να διαβάσετε λίγα περισσότερα για τις εξελίξεις τώρα στα παρακάτω άρθρα.

 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_17/11/2010_422687

http://www.citypress.gr/freesunday/index.html?action=article&article=118

Και αν θέλετε να κάνετε κάτι, 

να αντλήσετε πληροφορίες από το παρακάτω link στο Facebook

https://www.facebook.com/group.php?gid=8352893694

ΥΓ2: Και φυσικά οι πόλκες και το βαλσάκι, συνοδεύουν αξιοπρεπέστατα το ανάλογο ολίγον "βασιλικό" πόστ. :)