Ποδηλατοπορεία στην ελπίδα...9/5/2010

Βγήκα από το σπίτι.  Ξεκίνησα το πετάλι. Κατηφόρισα τη Βουλιαγμένης.  Το βλέμμα άστραψε... Ποδήλατα ξαφνικά. Από παντού.  Φανάρι, εκτός από το Dan ένα Καναδό φωτογράφο και μια φίλη, ποδηλάτες στην ουρά!  Είμαι στην Ολλανδία;  Όχι, Αθήνα. Μια στιγμή από 3, γίναμε 7, γίναμε 10...  "Πάμε όλοι μαζί" έβγαλα φωνή. Χωρίς σκέψη, χωρίς σχέδιο, οδηγώ μια προσυγκέντρωση.  Αυθόρμητη, γέννημα της στιγμής.  Όπως το κίνημα του ποδηλάτου στην Αθήνα. Πηγαίο. 

Διασταύρωση με Αμαλίας, ήρθανε και άλλοι. Οι 10 έγιναν 13..   Φωνή μου..."Πάμε από την Πλάκα"... Μουσική. Ένα ηχειάκι στο ποδήλατο, στερεωμένο, παίζει ωραίες μουσικές.  Κυριακάτικες.  Αγία Αικατερίνη, Πλάκα.  Χαρά.  Κοπέλα με ένα κόκκινο σπαστό, προστέθηκε μαζί μας... "Έλα και εσύ".  Τουρίστες και περίοικοι, χαμογελούν.  Παραμερίζουν να περάσει το μικρό αναπάντεχα σχεδιασμένο ρυάκι από ποδήλατα. Πολύχρωμο σύνολο. Πολιτισμένο σύνολο.

Καπνικαρέα.  Ο Μιχαήλ. Περιμένει. Γελά! "Που τους μάζεψες όλους αυτούς;"  Γίνεται και αυτός ένα με τη μάζα.  Αιόλου, στενά, πεζόδρομος. Από τα στενά σκάνε και άλλα ποδήλατα.  Σταδίου, Ομόνοια.  Τα "ποδηλατικά" ρυάκια, άλλα από την Πανεπιστημίου, άλλα από την Αθηνάς, εμείς... Γινόμαστε ένα.  "Πάτε πορεία;" Ναι. Μια φωνή όλοι μαζί.  Ομάδα. Σύνολο. Ένωση.  Πατησίων.  Μέσα μου ξέρω.   Η ποδηλατοπορεία θα είναι τρανταχτή.  Ήδη φαίνεται!  

Πεδίο του Άρεως. Πλήθος μεγαλειώδες.  Δε χωράμε.  Ήλιος καίει.  Ποδήλατα και ποδηλάτες κρύβονται στα δέντρα.  Λίγη σκιά.  Ο περιπτεράς ξεπουλά τα νερά του.  Γελάει. "Έπρεπε να με είχατε ειδοποιήσει"! Η καλύτερη του.  Τηλέφωνα.  Ψάχνω τα παιδιά. Οι πυρήνες μας.  Τραπεζάκι, γουρουνάκια πολύχρωμα για οικονομική ενίσχυση.  Παιδιά, ότι θέλετε.  Προσπαθούμε όσο μπορούμε.  Δύσκολες εποχές, αλλά ο κόσμος βοηθά.  Σπίθες στα μάτια.  Σφυρίχτρες.  Κουδούνες.  Τρομπόνια. Φωνές... Τάσος βγάζει φωνή... "Φ. θα πας μπροστά?" Δεν έχω 2η σκέψη... Πάντα έτσι.  Αμετανόητα εκεί, μπροστά.   Μια ποδηλατοπορεία  για εμένα χαλαρή δεν υπάρχει.  Γουστάρω όμως.  Είναι καθήκον. Ανταλλαγή τηλεφώνων.  Παίρνω κίτρινο γιλέκο.  Να ξεχωρίζουμε. 

Κόσμος ανυπομονεί. Πάμε, πάμε... Βρε λίγο ακόμα, μισό... Πάμε, πάμε... Φωνές, ξεκινάμε.  Δρόμοι κλείνουν. Ποτάμι, χείμαρρος... Ποδήλατα, ποδηλάτες εκτός σκιάς, χρώματα, κατασκευές, σημαίες, μουσικές, παιδιά, παιδιά πολλά παιδιά. Μωρά στις ειδικές θέσεις τους. Γονείς, έφηβοι, αθλητές, bmxαδες, mountain bikers, κυρίες με καλάθια, και λουλούδια, σκυλιά, γατιά σε καλάθια, ηλικιωμένοι, νιάτα, 50αρηδες, συνεργείο ποδηλάτου, 3 γιατροί με σήμανση στο χέρι, οργάνωση, αυτοοργανώση.  Μεγάλη υπόθεση. Αν θέλουμε όλοι μαζί, κάνουμε θαύματα.  Ο καθένας όπως θέλει, ότι θέλει, όσο θέλει, όπως είναι!  Το πιο σπουδαίο.  Ο εαυτός μας και το σύνολο σε κοινό σκοπό. Μαγεία.

Μπροστά λοιπόν... Πετάλι.  Οι "κίτρινοι" οδηγοί κάνουν μια σειρά.  Φυσικά όλοι έχουν άποψη.  Σιγά, γρήγορα... Πάμε. Μια στιγμή κοιτάζω πίσω...  ΣΟΚ.  Χιλιάδες, χιλιάδες ποδήλατα.  Γεμίζω δύναμη.  Αυτό μόνο με τα ταπεινά μας μέσα.  Διαδίκτυο, emails,  αφίσες, από στόμα σε στόμα. Το 2003 πρώτες πορείες 100.  Σήμερα 6000! Κάθε χρόνο όλο και πιο πολλοί.  Το μυαλό παίρνει χίλιες στροφές.  Πρέπει να είμαστε σωστοί.  Ευθύνη, να οδηγήσεις τόσο πλήθος.  Αριθμός τεράστιος , πρώτη φορά τόσο πολλοί, σε μια πόλη που πονά ακόμα εδώ και 5 μέρες. Πονά πολύ.  Ελπίδα σκέφτομαι. Θάρρος. Αισιοδοξία.  

Σταδίου, μετά την Ομόνοια και ακόμα οι τελευταίοι φεύγουν από το Πεδίο του Άρεως.  Δέος.  Συνεννόηση με τροχονόμους που πια δεν το πιστεύουν... Τι τους συνέβη Κυριακάτικα! Σταδίου, ελαφρά ανηφόρα.  Κόσμος στα πεζοδρόμια χαζεύει... Από το πλήθος και το πάθος.  Στάση.  Συνθήματα.  Χέρια ψηλά. Φωνή μου... Θα κλείσει; Προσοχή. Παράσταση το βράδυ... "Εργαλείο" ζορισμένο.  "Αυτό είναι σωστό... Ποδήλατο στην πόλη και μέσα στο Μετρό".  Με το Μετρό πια, μάλλιασε η γλώσσα μας. Χρόνια τώρα.  Θα "πέσει" και αυτό. Το ποτάμι αυτό πίσω δε γυρνά. 

Ανηφορίζω Σταδίου. Ο Π. δίπλα, κρατά ένα μπουκέτο, λουλούδια. Άσπρα κρίνα.  Όμορφο.  Προορισμός Σταδίου 23.  Μαρφιν.  Ή ότι απέμεινε.  Όσο πλησιάζω, συναισθήματα έρχονται.  Κάθε μέρα από εκεί περνάω.  Μυρίζει ακόμα.  Πολύ. Καμένο.  Σαν πέπλο.  Σαν προειδοποίηση. Από εδώ πέρασε θανατικό.   Ποδηλάτες ησυχάζουν.  Αφήνω την κεφαλή.  Φωνάζω.  "Μπροστά, συνεχίστε"...  Πηδάω πάνω σε ένα κάγκελο.  Κόσμος μπροστά στη καμμένη Τράπεζα.  "Βάστα με" λέω σε έναν.  Στηρίζομαι σε ένα δέντρο.  Έχω στο χέρι το μπουκέτο.  Περίεργη, πληγωμένη ησυχία.  Ποδηλάτες περνάνε μπροστά.  Πιο ήσυχο το ποτάμι τώρα.  Ηρέμησε.  Σκέφτεται. Αναλογίζεται.  Πονάει.  Γιατί εδώ χάθηκε η ανθρωπιά.  Εδώ χαθήκαμε ως κοινωνία.  Χαθήκαμε ως σύνολο.  Εμείς είμαστε όμως το νέο σύνολο.  Σκέφτομαι. Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα.  Υπάρχει ανθρωπιά ακόμα.  Φωνάζω... "Σταματήστε..."  Υπάρχει ησυχία.  "Ενός λεπτού σιγή.... "  Συμπληρώνει και το παιδί με τη μικροφωνική.  Λίγοι περαστικοί που μιλάνε... τους κοιτώ αυστηρά... Σταματάνε.  Ώρα σεβασμού.  Πηδάω κάτω από το κάγκελο.  Λουλούδια στο χέρι.  Πάω στην πόρτα.  Απόλυτη ησυχία.  Μοναδικό.  Περαστικοί δακρύζουν.  Αφήνω τα λουλούδια στην πόρτα.  Και εκεί έσπασα... Ναι, κλαίω.  Νιώθω ΤΟΣΗ δύναμη από το κόσμο πίσω μου.  Πλημμύρα δακρύων.  Δύναμη ήρθες.  Σηκώνω το χέρι πάνω.  Μια γροθιά....  Φωνάζω όσο μπορώ να το ακούσει η Σταδίου, η Αθήνα, τα δέντρα.... "ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ... " Γροθιά ψηλά.  Κλαίω πια ασταμάτητα αλλά το στόμα πεισματικά σφιχτό.  Θα νικήσουμε.  Υπάρχουμε και εμείς.  Οι άλλοι.  Η ελπίδα.  Ευχαριστώ το Θεό που είμαι εδώ τώρα.  Νιώθω πλήρης.  Πλήρης.  Ησυχία, σπάει σε λίγο... Τεράστιο χειροκρότημα.  Οι ποδηλάτες.... Χειροκρότημα ζωής.  Δέος στον κόσμο στο πεζοδρόμιο.  Ποδήλατο και ζωή είναι ένα.  Εδώ η απόδειξη.  Εδώ όλα.  Όλα...

Δακρυσμένος, κλαμένος πάω να φύγω.  Ο κόσμος με σταματά.  "Μπράβο σας... Που είναι αυτά να τα δείξουν"...λένε. "Να πάρει ο κόσμος ελπίδα... " Δε θέλουν, δε θέλουν να δώσουν ελπίδα, να δείξουν κάτι άλλο.  Έξαφνα 3 κυρίες, σαν χαρακτήρες, φιγούρες από τραγωδία με πλησιάζουν.  Χέρια... Στοργή... Άγγιγμα... Αγκαλιά... Ζαλίζομαι... Κοιτάζω βουρκωμένα μάτια... Βουρκώνω και εγώ... " Είσαι ο Φ.Φ;  Ναι"... Σοκ... Που, πως;  Αστραπή μνήμης ξεσηκώνουν τα λόγια τους.  "Είμαστε οι θείες του Ν... τότε στο ποτάμι... Λούσιος, θάνατος, 26/5/2007... Εκεί που ήσουν και εσύ παιδάκι μου... θυμάσαι;"  Μπορώ να ξεχάσω;  Μπορώ... Κόλαση και ανάσταση... "Αγόρι μου έτσι... έτσι να είσαι! Το παιδί μας έφυγε... εσύ εδώ... είσαι αυτός... Μπράβο σου, μπράβο..."  Σκοτοδίνη του παρελθόντος. Ήρθες να με βρεις.  Αναγνώστες που να ξέρετε και εσείς τα δικά μου... Αλλά ίσως κάποιοι ξέρετε.  Άλλη στιγμή... Ψάξτε στο blog... Θα καταλάβετε... Μνήμη...  Πως να συνεχίσω;  Τα πόδια λυγίσανε αλλά ξαναστηλώθηκαν...  θα συνεχίσω, αυτό κάνω 3 χρόνια τώρα. Μόνο πιο δυνατός...

Περιθώρια περαιτέρω δεν υπάρχουν.  Σύνταγμα.  Πορεία έχει σπάσει.  Ολική επαναφορά στο σκοπό μας.  Τρέχω.  Πως; Γιατί;  Βιάστηκαν...  ηρεμία.  Μόνος. Ιασ. τρέχει προς βοήθεια.  Μισό περιμένετε.. Ευχαριστώ... Ποδηλάτες συνεννοούμαστε. Αδειάζουν τα αυτοκίνητα σταδιακά.  3 τρόλεϊ, ένα λεωφορείο στο πλήθος μέσα.  Τρέχω... Να οργανωθούμε.  Τροχονόμος. Παιδιά κάντε άκρη να φύγουν αυτά.... Περιμένουν όλοι.  Ενωθήκαμε και πάλι.  Τσαντίζομαι δεν έπρεπε να γίνει αυτό... Αλλά είναι χιλιάδες... Πόσο να τρέξουν 15-20 άτομα;  ΟΚ.  Φύγαμε και πάλι.  Βουλή.  Ο φίλος με το μουσάκι από τη Yoga γέλιου και η Ελ., θέλουν να αγκαλιάσουν τους αστυνομικούς.  Γελάω.  Παθαίνουν σοκ.  Δεν έχουν συνηθίσει.  Στην αρχή όχι, όχι... Παρακαλάει ο κόσμος.  Κάποιοι στη Βουλή φωνάζουν "κλέφτες, κλέφτες". Σύνθημα των ημερών.  Ότι να' ναι.  Αλλά δε με ενοχλεί.  Αρχή: σέβομαι όπως είσαι, ότι είσαι.  Αρκεί να μη ξεφύγει.  Δεν.  Δεν έχει γίνει ποτέ.  Γελάνε τέλος οι αστυνομικοί.  Δωρεάν αγκαλιές... Κόσμος χειροκροτά.  Πλήθος ατελείωτο.  Βασ. Σοφίας, Χίλτον.  Τελικά καταλήγω πίσω.

 Ζητάδες στη μηχανή.  Λέω ευχαριστώ.  Δίκαιος.  Προσπαθούν και αυτοί με αυτό τον όγκο.  Χαμογελάνε... "Εμείς ευχαριστούμε.  Καλά κάνετε.  Έτσι, κάθε χρόνο πιο πολλοί." Επικοινωνία, ζητάνε όλοι.  Λίγο χαλαρώνω.  Το μάτι όλα τα προσέχει.  Ποδηλάτες πια εκπαιδευμένοι, μόνοι τους κάνουν ασπίδα. Κλείνουν διασταυρώσεις. Έχουν μάθει. Αλληλεγγύη.  Ωραία είναι.  Χαμογελώ.  Ευτυχία. Επιτυχία.  Χαρά.  Θετική σκέψη σε πόλη τραυματισμένη.  Δημιουργία.  Χαλαρά.  

Λ. Αλεξάνδρας.  Λύτρωση αυτή η κατηφόρα.  Ιδρωμένο πρόσωπο.  Αεράκι δροσερό.  Ανακούφιση.  Γελάω.  "Η βενζίνη πήγε 1,5 ευρώ... πότε επιτέλους θα βάλετε μυαλό;"  Οδηγοί σταματημένοι, περιμένουν στωικά.  Συγγνώμη, αλλά μια μέρα και εμείς έχουμε το δρόμο.  Κάθε μέρα παλεύουμε με το θεριό σας.  Αξίζουμε καλύτερα. Αξίζουμε μια ευκαιρία.  Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί και θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι.  "Πάμε, πάμεεεε...."  Κατηφόρααααα... Υπέροχα.  Πέδιο Άρεως.  Τέλος και αρχή.  Τέλος δεν υπάρχει σε αυτό που ζω με αυτό το μηχάνημα.  Την πιο ωραία εφεύρεση. Ποδήλατο.  Ερωτευμένος;  Ναι!  Ικανοποιημένος; Ναι!

Επιτυχία; Ναι!  Δέσμευση; Ναι!  Υπέροχος κόσμος; Ναι!  Ευτυχία; Ναι!  ΖΩΗ, τίποτα άλλο! Και του χρόνου όλοι εδώ...Χειροκρότημα!  

ΕΛΠΙΔΑ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΕ ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΚΟΥΦΑΡΙ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ

ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ

ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΛΥΣΗ

Στην κρισή αυτή αλληλεγύη.

Ο ένας για τον άλλον.

Πίσω στις αρχές τις ανθρώπινες.

Βοήθεια.

Νιώθω ευτυχισμένος.

Πλήρης.

 Χέρια, κεφάλια πάντα ψηλά!!

Φιλιά.

Πολλά!!

ΥΓ: Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Καναδό φωτογράφο Danylo Hawaleshka, φωτορεπόρτερ από την Athens News, την αγγλόφωνη εφημερίδα της Αθήνας για τις εξαιρετικές φωτογραφίες και την Cordella Madden-Kanellopoulou για τις συνεντεύξεις και την κάλυψη της πορείας... Από τους ελάχιστους που ενδιαφέρθηκαν φέτος.  Την Athens News, θα την βρείτε σε κεντρικά περίπτερα.  Στις σελίδες 16-17 είναι η ιστορία μας...