Ματωμένα Γενέθλια 5/5/10...

Σήμερα ήταν τα γενέθλιά μου.  35 χρόνια που γεννήθηκα σε αυτή τη χώρα που πια δεν νομίζω ότι μπορεί να φέρει αυτό τον τίτλο.  Σε μια χώρα που κρίση υπάρχει στον άνθρωπο, στη ηθική.  Σήμερα, περπάτησα και στάθηκα λίγα τετράγωνα δίπλα από εκεί που δουλεύω κάθε μέρα, εκεί που χάθηκαν 3 άνθρωποι.  Θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Τρία νέα παιδιά φύγανε που δεν κάνουν απεργία, γιατί αν κάνουν, θα απολυθούν την επόμενη μέρα.  Τα χέρια που οπλίστηκαν με το θράσος να κάψουν ένα κτίριο γεμάτο ανθρώπους, μάλλον σήμερα το βράδυ θα τα ρημάξουν οι Ερινύες... Θα έρθουν και αυτές στο χρόνο τους,  αν δεν έρθουν σήμερα.  

Οι Ερινύες όμως πρέπει να ζητήσουν και το λογαριασμό από τη διοίκηση της Marfin, που δεν έκλεισε ως όφειλε το Κατάστημα, που είναι στο μάτι του κυκλώνα, που δεν άφησε τον κόσμο να πάει στα σπίτια του, για χάρη του χρήματος.  Που ναι μεν το κτίριο είναι διατηρητέο, αλλά τουλάχιστον στα τζάμια, μπορεί να μπει μια ατσάλινη ασφάλεια...  Πώς άλλες Τράπεζες, όπως π.χ. η Εθνική, εκκένωσαν τα κτίριά τους από τις 11, στη Κ. Σερβίας, στο Σύνταγμα, στη Βουκουρεστίου;  Γιατί ίσως τα ρολά κοστίζουν, οι άνθρωποι ίσως όχι, για αυτούς...

Περπάτησα μετά σε μια πόλη, έρημη, σα βομβαρδισμένη, σε μια πόλη που ψυχορραγεί εδώ και 2 χρόνια. Σε μια κοινωνία που ψυχορραγεί.  Εικόνες, το μάτι παίρνει όλο εικόνες αδίστακτες, σκληρές, πόσες πια να αντέξει; 

Σκεφτόμουν ότι σήμερα, 35 χρόνια μετά που γεννήθηκα σε αυτό το κομμάτι της γης, βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια πολιτεία που καταρρέει, ένα σάπιο σύστημα που τροφοδοτείται και από την ηθικά ανάλγητη κοινωνία, ένα σύστημα αξιών που έχει πάψει πια να υφίσταται ως δημοκρατικό. Περπατώ σκυφτός στο δρόμο, σέρνοντας το ποδήλατο, αφού δεν τσουλάει πια, με ένα σκασμένο και πάλι λάστιχο από τα γυαλιά, από τα θρύψαλα. Θρύψαλα και τα όνειρά μας, και οι ελπίδες μας... Γύρισα πίσω, πιστεύοντας σε κάτι που δεν υπάρχει πια.  Και είναι τόσο δύσκολο να ανακαλύπτεις αυτές τις τραγικές αλήθειες. Γιατί μου κλέβετε τα όνειρά μου; Τις ελπίδες μου; Τις αξίες μου; Το μέλλον μου; Γιατί; Κουράστηκα όλο γιατί να ρωτάω πια σε αυτό τον τόπο...

Δεν έχω άλλα λόγια... Μεταφερθείτε στο σκονισμένο, μπαρουτιασμένο τοπίο μέσα από τις εικόνες αυτές....

Κουράστηκα.. Βαρέθηκα... Σήμερα είμαι μόνος στο σπίτι.  Μόνος να γιορτάσω τι; Δεν έχει κανένας διάθεση.  Καταλαβαίνω.  Ούτε εγώ.  Μόνος με τις σκέψεις μου και αυτό το πληκτρολόγιο.  Μόνος και πάλι να γράψω, τι άλλο να γράψω πια; Δεν  θέλω να σβήσω κεράκι.  Έχει σβήσει πριν κάποιες ώρες, όταν ήμουν στους καπνούς μέσα και στα δακρυγόνα...  Καλή μας τύχη... Έρχονται και άλλα... 

Δακρύζω, βράδυ γενεθλίων, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι για παρέα και τις σκέψεις μου, σε ένα σπίτι άδειο.  Που παρέα τέτοια μέρα... Που; Κλέφτες της καρδιάς μου, κλέφτες της νιότης μας.

Music: Times They Are Changing, by Bob Dylan...