Όταν μια ψυχή τα κατάφερε

Τρεις Παράλληλες Ιστορίες, Τρια Πόστ, Τρεις μέρες
Γράφοντας για τους "άθλιους"

Μέρος 3, έστω και καθυστερημένα...

Τα μάτια της Α. είναι πολύ μπλε. Για την ακρίβεια, ένα τόσο βαθύ γαλάζιο, αυτό που ανταμώνεις στα ταξίδια σου με καϊκάκι, σε περίπλους Κυκλαδίτικων νησιών. Είναι μεγάλα και έχουν ένα από τα πιο "βαθιά" βλέμματα που έχω συναντήσει. Φοράει στο κεφάλι ένα μικρό μπερεδάκι, καπνίζει, η αλήθεια είναι συνέχεια, και χαμογελάει διαρκώς. Η μπλούζα της είναι στολισμένη με πολλές άσπρες πούλιες πάνω στο λαιμό, που λαμπυρίζουν αρκετά μέσα στη σκοτεινή ατμόσφαιρα του μπαρ. Είναι μάλλον υπερβολικά λεπτή και αρκετά νευρική στις κινήσεις της, χωρίς να σ' ενοχλεί πάντως πολύ. Έχει υπέροχη φωνή όταν μιλάει.

Από τις πρώτες κουβέντες, καταλαβαίνεις ότι κάτι συμβαίνει ή συνέβη στη ζωή της Α. Δεν έχει συμπεριφορά που ταιριάζει με τις νόρμες της συμπεριφοράς μιας κοπέλας σ' ένα νυχτερινό μαγαζί. Είναι πολύ "ελεύθερη" στις κινήσεις της και πολλές φορές σηκώνεται από το σκαμπουδάκι της και πάει στη μέση του χώρου, και εκεί πάνω στο ξύλινο πάτωμα, χορεύει με ένα τρόπο που είναι αρκετά ιδιαίτερος. Καμιά φορά σταματά, στέκεται έτσι λίγο όρθια και βλέπεις πάλι ένα βλέμμα που χάνεται σε στιγμιαίες σκέψεις. Τραγουδά λίγο και έχει εξαιρετική φωνή. Νιώθω ωραία όμως με τη Α. αν και καμιά φορά οι ξαφνικές εκφάνσεις του σώματος και του λόγου της, με κάνουν να νιώθω λίγο άβολα. Αλλά μου φαίνεται πως την πάω... Κάτι μου λέει ότι αυτό το πρόσωπο δεν το βλέπω για πρώτη φορά...

Μένει σε ένα προάστιο κοντά στη θάλασσα και εκεί μου λέει ότι δεν θα μπορούσε να μείνει πουθενά αλλού, γιατί νιώθει, θέλει να νιώθει την αύρα της θάλασσας τα απογεύματα και να κάνει τις βόλτες τις στην προκυμαία, ή όπου μπορεί να πλατσουρίζει τις πατούσες στο Σαρωνικό. Αγαπά πολύ το νερό, νιώθει πως την λυτρώνει κάθε φορά που κάνει μπάνιο.

Λέω να ρωτήσω τι δουλειά κάνει, αλλά πληροφορούμαι από τη κοινή μας φίλη ότι τραγουδάει και συμμετέχει γενικά σε διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα και παραστάσεις. Με το λίγο που ακούω να συνοδεύει τα τζαζ ακούσματα του χώρου στα Αγγλικά, καταλαβαίνω ότι σίγουρα τελικά το κάνει πολύ καλά.

Με συμπαθεί πολύ και μου το λέει... Έτσι σε μια από τις εκφάνσεις αυτές, τα ξαφνιάσματα του λόγου της. Σε ευχαριστώ λέω. Ο φίλος της ο Ν. που βάζει τη μουσική, την προσέχει γενικά, νιώθω πώς είναι χαρούμενος που την έχει δίπλα του. Είναι φίλοι, όχι ζευγάρι. Φίλοι όμως από τα δύσκολα... Από καταστάσεις που πολλοί την κάνουν με ελαφριά πηδηματάκια. Αυτό το πιάνεις αμέσως... Πλανιέται στον αέρα, στην αύρα τους.

Κουράστηκε λίγο μου λέει... Θέλει να γυρίσει στο θαλάσσιο σπίτι της όπως αποκαλεί τη γειτονιά της. Σηκώνομαι και εγώ ξαφνικά και θέλω να χορέψω το τελευταίο κομμάτι,που γουστάρω, μαζί της. Ενθουσιάζεται και μου λέει, "είσαι αστεράκι". Και εσύ της απαντώ. Προσθέτω: "Να κρατηθείς έτσι, ε;"... Τα βαθιά γαλάζια μεγάλα μάτια με κοιτάνε και με ένα μικρό μειδίαμα στο πρόσωπο, μου γνέφει ένα ναι συνωμοτικό... Γιατί κατάλαβε ότι κατάλαβα. Με αγκαλιάζει πολύ θερμά, θερμότατα για ένα άνθρωπο που γνωρίζεις σε μια ώρα μέσα και κάτι παραπάνω και στοργικά την χτυπώ λίγο εκεί στον ώμο. "Χάρηκα που σε γνώρισα , είσαι και πολύ πρώτο παιδί" μου λέει. Γελάμε, τι λες ρε μορτάκι και τέτοια χαζά... Βάζει το κασκετάκι της, φορά στο λαιμό ένα μεταξωτό φουλάρι και φεύγει με χαμόγελα χαιρετώντας όλο τον κόσμο. Ο Ν. την πάει μέχρι έξω να τη βάλει σε ταξί. Ο Ν. ξέρει...

Η Α. ήταν τοξικομανής για 13 χρόνια της ζωής της, ένα στάδιο πριν από το θάνατο. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο έχει καταφέρει να είναι εντελώς καθαρή και αναζητώντας βοήθεια από οργανισμούς αλλά κυρίως από τον Ν. και άλλους φίλους, έχει καταφέρει να ξεφύγει... Τουλάχιστον με αρκετή σιγουριά, αφού οι σειρήνες των ουσιών είναι πάντα έτοιμες να καλέσουν τα υποψήφια θύματά τους. Ο Ν. προσπάθησε πάρα πολύ και τη βοήθησε όσο κανείς άλλος. Την μάζευε από τα πεζοδρόμια... Τον έπαιρνε μέσα στη νύχτα και τσίριζε βοήθεια, ήθελε να βγει από τον εφιάλτη και δεν μπορούσε. Και έτρεχε ο Ν., έτρεχε, αντικαθιστούσε μάνα, πατέρα, κράτος, γιατρούς, κοινωνικούς λειτουργούς που την είχαν ξεγράψει γιατί δεν σωζόταν έλεγαν...

Πολλοί όμως δεν έχουν ένα Ν. Σαν την κοπέλα που είδα να παλεύουν να την σώσουν άλλα θύματα, εκεί στο πεζοδρόμιο, στο αλισβερίσι της Σωκράτους χθες βράδυ...

Ξαφνικά στην επιστροφή στο σπίτι θυμήθηκα!
Την Α. την ήξερα από τα Εξάρχεια... Από αυτές τις ψυχές που περιφέρονταν τότε, αναζητώντας λίγα λεφτά για μια δόση.
Και έπαθα σοκ. Αλλά μετά ένιωσα γαλήνια...
Ένας άνθρωπος σώθηκε.
Υπάρχει και η διέξοδος... Υπάρχει... Πόσο δύναμη θέλει όμως...
Ελπίζω η Α. να βρει το δρόμο της σε μια κοινωνία
που κρατά κλειστή την πόρτα της ακόμα και στους απεξαρτημένους.
Ελπίζω να τον βρει, να μη ξανακυλήσει...
Αγαπημένη μου Α...