Αμοργός, αυτός ο υπέροχος βράχος!

 Νικουριό

Το πιο δύσκολο πράγμα, νομίζω, στην Αμοργό, είναι να οδηγείς.  Μηχανή ή αυτοκίνητο δεν έχει σημασία.  Σημασία έχει, ειδικά αν έρχεσαι πρώτη φορά σε αυτό το νησί, ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να μη σε συνεπάρει αυτή η μοναδική θέα της θάλασσας, αυτό το ακατάσχετο, βαθύ μπλε που το χαζεύεις και χάνεσαι, που σου κόβει την ανάσα, πάνω από στροφές και γκρεμούς, πάνω σε αυτό το βράχο που γέννησε το Αιγαίο και λέγεται Αμοργός. Γιατί αυτό είναι η Αμοργός.  Ένας πελώριος, μακρόστενος, βράχος, που στέκεται εκεί, σχεδόν στη μέση του Αιγαίου, το τελευταίο νησί στις Κυκλάδες, ένα μεγάλο, άγριο «βότσαλο» πριν τα Δωδεκανήσια, την Αστροπαλιά, κατάρτι και καταφύγιο στα μεγάλα ταξίδια.  Που λούζεται από τον ήλιο της Μεσογείου και που οι αέρηδες εδώ δε σταματάνε ποτέ να σμιλεύουν τα βράχια και να ορίζουν τη φύση και τη ζωή σε ένα τόπο μυθολογικό.  Με μια Χώρα, που μοιάζει να βγήκε από ένα παραμύθι, χτισμένη γύρω από ένα βράχο και στεφανωμένη από τους ανεμόμυλους της, μια κατάλευκη μικρή πολιτεία, που στην ομορφιά της δεν ξέρω αν βρίσκει άλλη να συναγωνιστεί. Αν και πολλές στο Αιγαίο θα μπορούσαν να μαλώσουν μεταξύ τους για τα πρωτεία.

Αφήνοντας πίσω την αγαπημένη Δονούσα

Διαβάζοντας...

Με το Σκοπελίτη εν πλω

Με το γνωστό και μη εξαιρετέο Σκοπελίτη, που έχει έναν από τους καλύτερους Καπεταναίους σε όλο το Αιγαίο αφού  η θάλασσα εδώ τον χειμώνα δεν αστειεύεται, έκανα τη θριαμβευτική μου είσοδο στο κόλπο της Αιγιάλης.  Το Γιάλι αλλιώς στη ντοπιολαλιά, το παραθαλάσσιο αυτό χωριό  με μια από τις ελάχιστες αμμουδερές και μεγάλες παραλίες του νησιού, είναι το πιο τουριστικά αξιοποιημένο μέρος του νησιού, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και απαραίτητα άσχημο.  Τρία,  υπέροχα χωριά, τα Θολάρια, η Λαγκάδα λίγο πιο πέρα και ο Ποταμός, στέκουν κορώνα στο κεφάλι της Αιγιάλης και τη χαζεύουν από ψηλά.  Εύφορο μέρος, που σμίγει το πράσινο της Μεσογείου με την αγριάδα των βουνοκορφών και διατρέχεται από παλιά, χαμένα στο χρόνο μονοπάτια, μονοπάτια που κάποτε ήταν ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.  Διαδρομές που αξίζει να περπατήσετε…

Δεν ήμασταν και πολλοί στο πλοίο… Πήρα γρήγορα το δρόμο για τη χώρα, αφήνοντας την Αιγιάλη για μια άλλη μέρα.  Καθώς ανέβαινα τον εντυπωσιακό αυτό για τα μάτια δρόμο, με μια διαδρομή απόλυτα συνυφασμένη με το τοπίο των Κυκλάδων, σε μια στιγμή έφτασα λίγο πιο ψηλά από τον Άγιο Παύλο…  Και εκεί σταμάτησα.  Δεν ήθελα για 1 λεπτό να οδηγήσω.  Δεν μπορούσα, ήταν αδύνατον.  Γύρισα το κεφάλι και μπροστά μου ξεδιπλώθηκε ο πιο ωραίος πίνακας που είχα να δω καιρό τώρα.   Το Νικουριό, ένα νησάκι με 2 υπέροχες παραλίες, ο κόλπος της Αιγιάλης, η θάλασσα, ξεδιπλώνονταν μπροστά μου, στα πόδια μου στα χρώματα του σούρουπου.  Ο Σκοπελίτης περνούσε ανάμεσα από το νησί και τη στεριά, αφήνοντας στη «γυάλινη θάλασσα» μικρές ρυτίδες… Ο αέρας μου έφερνε τη μυρωδιά από ρίγανη και θυμάρι, μου ψιθύριζε λόγια μικρά, έφερνε ήχους. Και εκεί δάκρυσα για πρώτη φορά στην Αμοργό… Γιατί ήρθαν και άλλες φορές που δάκρυσα σε αυτό το νησί.  Δάκρυσα από την απέραντη αυτή γαλήνη,  για αυτή τη φύση, το μεγαλείο του Αιγαίου, για την ευτυχία της στιγμής, της τύχης να είμαι εκεί. Σήκωσα μηχανικά το χέρι, έβγαλα μια φωτογραφία και στάθηκα λίγο ακόμα. Αποσβολωμένος.

Η Χώρα... Απλά συγκλονιστική...

Η Χώρα ξεδιπλώθηκε λίγο αργότερα μπροστά μου και ήρθε το δεύτερο κύμα συναισθημάτων να με πάρει και να με σηκώσει.  Μια εικόνα παρμένη από σκηνικό ταινίας, μια πολιτεία πάνω σε βράχους, με τους ανεμόμυλους για στολίδι, βαμμένη στα χρώματα της δύσης, ατενίζοντας το άγριο τοπίο της ενδοχώρας και πέρα στον ορίζοντα και πάλι αυτή η θάλασσα, η ατελείωτη. 

Η... θέα από τα δωμάτια της κα. Γιανακκού!

Στην είσοδο της σχεδόν, με υποδέχτηκε με πολύ χαρά, η γλυκιά κυρία Κατερίνα Γιαννακού, για να με οδηγήσει στο δωμάτιο.  Τακτοποιημένο, καθαρό, στην άκρη του οικισμού, με καλή θέα. Ένα μειονέκτημα είχε μόνο… Ότι ήταν πάνω στο δρόμο ακριβώς, αλλά για μέσα Ιούνη και στην τόση καλή τιμή που μου έδωσε το δωματιάκι μου, που το ένιωσα σπίτι πολύ γρήγορα, δεν με ένοιαζε.  Το βράδυ χάθηκα επίτηδες στα στενά της  Χώρας, όπου κάθε γωνιά της έκρυβε συνεχείς ανακαλύψεις για το μάτι.  Βρέθηκα στη Λόζα, κατά τύχη, την κεντρική πλατεία, είδα τα παιδιά που έπαιζαν σαν μουρλά, τις γιαγιάδες που κουβέντιαζαν, τσίμπησα στο Πέτρινο μια υπέροχη σαλάτα με ντομάτες που μοσχοβολούσαν, και κοτόπουλο με τοπικά βοτάνια, έσκασα και περπάτησα, αφού χάθηκα και πάλι, πίσω στο δωμάτιο.  Σκέφτηκα, θα περάσω καλά στην Αμοργό…

Λαϊκή Αρχιτεκτονική στη Χώρα της Αμοργού... ως γλυπτό

Χώρα

ΔΕΗ

"Καλλιστώ" στη χώρα, με τα γλυκά της

Τα παιδία παίζει στη πλατεία της Λόζας, στη Χώρα

Η Αμοργός ξεκαθαρίζω, δεν είναι για τους τεμπέληδες ανθρώπους, τους Έλληνες που δεν αποχωρίζονται το αυτοκίνητο, δεν περπατάνε κτλ κτλ.  Μπορείτε να πάτε αν θέλετε σε άλλα νησιά.  Εδώ η ομορφιά κρύβεται στα μονοπάτια, άλλα σηματοδοτημένα πολύ καλά και άλλα όχι τόσο, στην ευτυχία να πάρεις ένα χάρτη και να προσπαθήσεις, με παρέα ή και μόνος αν είσαι πιο έμπειρος, να βρεις τις απομακρυσμένες παραλίες, τα αρχαία, τους εγκαταλειμμένους πύργους και ανεμόμυλους.  Και αληθεύει, ναι, πως το νησί δεν έχει τις παραλίες που ίσως κάποιοι θα θέλατε.  Είναι στην πλειοψηφία τους άγριες, με βοτσαλάκια, σχετικά μικρές, αλλά άκρως εντυπωσιακές, με νερά, ειδικά στην Ανατολική πλευρά του νησιού, κρυστάλλινα και αυτό το μπλε που έγινε δικαίως το φόντο στην ταινία του Luc Besson. 

Η Παναγία η Χοζοβιώτισσα

Με τέτοια θέα, ανεβαίνεις πολλά σκαλιά

Το μικρό πορτάκι για το θησαυρό

Παράθυρο στο άπειρο... στο μπλε

Η Μονή της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας,  δεν περίμενε, η αλήθεια είναι, τον τόσο πρωινό επισκέπτη.  Στις 7:45 για την ακρίβεια.  Σκέφτηκα μήπως προλάβω τη λειτουργία σε ένα τόσο ιδιαίτερο περιβάλλον.  Το ανέβασμα για τη μονή, σου προκαλεί το ανάλογο λαχάνιασμα, αλλά η θέα, αυτή η θέα που σε κάθε βήμα σε συγκλονίζει, αποτελεί από μόνη της η καλύτερη αποζημίωση για τον κόπο σου.  Η μικρή πόρτα, του οχυρωματικού στην κατασκευή μοναστηριού, που κρέμεται με τρόπο αξιοθαύμαστο, σμιλεμένο στα βράχια, δεν ήταν ανοιχτή.  Κάθισα, σε ένα πεζούλι, έπαιξα με 2 γατάκια που μάλλον ενόχλησα πρωί πρωί, και στάθηκα και πάλι, μικρός και ταπεινός άνθρωπος, να με περικυκλώνει το μπλε, ο αλμυρός αέρας και η ώχρα του βράχου.  Και εκεί δάκρυσα, στην απόλυτη αυτή ησυχία του τοπίου και πάλι.  Χάθηκα στις σκέψεις μου, στο ταξίδι του μυαλού στον ορίζοντα, όπου ουρανός και θάλασσα γινόταν ένα.  Ξαφνικά, το πορτάκι άνοιξε, ένας κύριος μου έγνεψε  «έλα..» και ακολούθησα.  Μπήκα μέσα, στο μικροσκοπικό δαιδαλώδες κατασκεύασμα, τα μάτια έπρεπε να συνηθίσουν στο σκοτάδι, που έσπαγε από τα παράθυρα που απλά ήταν καδρόνια με φόντο μπλε.  Προσκύνησα στη θαυματουργή εικόνα, δεν είχα όρεξη για πολύ κουβέντα, πληροφορήθηκα ότι η λειτουργία ήταν σήμερα στην Αρκεσίνη, χωριό στο νότο, αφού γιόρταζε ο Άγιος Ονούφριος, ήπια το λικεράκι μου, έφαγα και το λουκουμάκι, χάζεψα τις φωτογραφίες στο σαλόνι όλων των πατριαρχών και των ηγουμένων των Κυκλάδων και όχι μόνο, και πήρα το δρόμο για τη χώρα που ξυπνούσε.

Στο Καμπί, δίπλα από την Αγία Άννα

Η Αγία Άννα

Το Αμμούδι... με λίγο κόπο

Τις επόμενες 2 μέρες περπάτησα πολύ. Ανακάλυψα παραλίες όπου μπορούσα άνετα να πετάξω το μαγιό μου, όπως το Καμπί δίπλα στην Αγία Άννα, με λίγο περπάτημα στα βράχια, ολότελα μόνος, ή το Αμμούδι, λίγο πριν το χωριό Βρούτσι, μια μικρή και με βότσαλα παραλία, που είναι πολύ γραφική και μάλλον δεν θα βρείτε και κανέναν ακόμα και στην υψηλή περίοδο.  Το μονοπάτι θέλει λίγο προσοχή, είναι σηματοδοτημένο μόνο με τις γνωστές πέτρες.  Η αλήθεια είναι, πως όταν είσαι και μόνος, έχεις και μια ανησυχία, για αυτό μια καλή ιδέα είναι να ενημερώνετε πάντα κάποιον, όπως εγώ καλή ώρα την κυρία Κατερίνα από τα δωμάτια, για το που πάτε.  Και εκεί έδωσε ρέστα η κυρία Κατερίνα, αφού με έπαιρνε και τηλέφωνο κατά τις 17:00 να δει αν είμαι εντάξει …  Πραγματικά αξιαγάπητος άνθρωπος, που αν δεν με έβρισκε, την έπαιρνα και εγώ πίσω να της πω όλα καλά, αλλά και για μια καμιά συμβουλή για το πρόγραμμα μου.  Ο Μούρος, υπέροχος, αλλά μάλλον τον Αύγουστο υποθέτω γεμάτος, επιβλητικός με νερά παραδεισένια.  Δίπλα υπάρχει και ένα άλλο μονοπάτι, στα αριστερά, πίσω από τη ταβέρνα, που οδηγεί στο Μουράκι, όπου θα είστε πιο ήσυχα και μάλλον γυμνοί! 

Η Καλοταρίτισσα και η Γραμβούσα, δίπλα της

Κάτω Μεριά και Βούρτση

Η νότια Αμοργός, η «Κάτω Μεριά», είναι η πιο αγνή και μη αξιοποιημένη ακόμα περιοχή του νησιού και κρύβει μοναδικά χωριά, όπως η Αρκεσίνη και η Κολοφάνα, όπου οι άνθρωποι ζουν από τη γεωργία, την κτηνοτροφία, μια εικόνα από την Ελλάδα που χάνεται σε άλλα νησιά. Άγρια, δύσκολα μέρη να μένεις, ειδικά το χειμώνα.  Ο δρόμος περνάει τον αυχένα του βουνού, με μια ταμπέλα «προσοχή ομίχλη», που μου έκανε πολύ εντύπωση, πράγμα όμως που με το μικρόκλιμα της Αμοργού δεν είναι παράξενο. Λάτρεψα το τοπίο, με τις πεδιάδες και τα μικρά ξωκλήσια, τους στάβλους, τις αγροικίες.  Έφτασα μέχρι το νότιο άκρο, αφού πέρασα και το διάσημο ναυάγιο, σκηνικό στην ταινία του Luc Besson, στην Καλοταρίτισσα, με τα τυρκουάζ νερά, που όμως για κάποιο λόγο δεν μου έκαναν κέφι να τα χαρώ, αφού μάλλον είμαι της απομόνωσης… Βρήκα ένα ψαρά, ρώτησα αν μπορούσε να με πετάξει απέναντι στη Γραμβούσα, που έχει παραλία εκπληκτική, αλλά ο άνθρωπος μου είπε, αν δεν μαζευτούμε 5-6, ε τι να κάνει, δεν τον συμφέρει για τη «βενζίνα», οπότε ξαναπήρα τους δρόμους. Στην Αρκεσίνη, η ταβέρνα-δωμάτια-μίνι μάρκετ (όλα σε ένα και συμφέρει!) «Μαρουσώ», είναι η πιο καλή στάση μετά από ότι κάνετε, αλλά και το σκιερό καφενεδάκι στο κέντρο του χωριού με τους χαμογελαστούς ιδιοκτήτες του, θα σας δροσίσει με κανένα υποβρύχιο και καφεδάκι.  Εκεί κοντά, έχει και την παραλία Παραδείσια, που είναι μια διέξοδος δροσιάς γιατί ακόμα και στην Αμοργό, που δε σταματά να φυσά ποτέ, υπάρχουν μέρες που ο ήλιος καίει.  Έτσι γλίτωσα ο τυχερός και το πρώτο καύσωνα του Ιούνη.  Με βουτιές!

Ο Μούρος

Προς την παραλία του Μούρου... το κρύσταλλο

Το εκκλησάκι του Αγιού Ιωάννη στο Λόφο

Η Αρχαία Αρκεσίνη, με την Παναγιά την Καστριανή κορώνα

Ο Άγιος Ιωάννης ο Αποκεφαλιστής

Εκεί στο νότο λοιπόν και αφού είχα περπατήσει δύο παραλίες πάνω –κάτω και μια εκκλησία σε ένα λόφο με το όνομα Άγιος Ιωάννης ο Αποκεφαλιστής (βοήθειά μας) που είχε ωραίο αγνάντι στο Αιγαίο, μπήκα στο χωριό Βρούτσι, στο νότιο μέρος της Αμοργού.  Έψαξα τη φοβερή, όπως είχα ακούσει ταβέρνα του Γεωργαλινή, με τα καλύτερα κρεατικά και όχι μόνο, αλλά όπως με πληροφόρησε μια μαυροφορούσα κυρία με τσεμπέρι, καρτ-ποστάλ φιγούρα ομολογουμένως, και η ταβέρνα και το καφενεδάκι του χωριού ήταν κλειστά ακόμα.  Χμμ…  η αλήθεια είναι πως το νησί, ήταν ακόμα άδειο, ήρεμο.  Γοητεία για εμένα. 

Το "Ρόδι" στο Βρούτσι

Το "Ροϊδάκι" στα Κατάπολα

Μια ταμπελίτσα, όμως, ζωγραφισμένη στο χέρι, με οδήγησε στην αναζήτηση ενός καταστήματος, με το όνομα «Το Ρόδι» που έμελλε να είναι η πιο ευτυχισμένη μου γνωριμία και ενδιαφέρουσα παρέα για τις επόμενες 2 μέρες.  Κουρασμένος και διψασμένος από το πολύ περπάτημα, έφτασα σε μια είσοδο γεμάτη μικρά και ενδιαφέροντα πράγματα. Είδα μια γυναίκα, με βαθιά γαλάζια μάτια, να κάθεται σε ένα σκαμνί με ένα σκύλο και να φτιάχνει με το χέρι διάφορα. «Γεια» της είπα και αμέσως με δέχτηκε καλοσυνάτα… Ξενική προφορά, προσπαθούσα να μαντέψω από πού είναι.  Με ζύγισε, τη ζύγισα, μου έδωσε κρύο νερό και αμέσως πιάσαμε τη κουβέντα.  

Η Rita στο Ροϊδάκι, στα Κατάπολα ένα μεσημέρι πριν το μπάνιο μας

Εν συντομία… Η Rita, μια υπέροχη λοιπόν Αμερικάνα, που ερχόταν για δέκα και βάλε χρόνια στις Κυκλάδες, παράτησε όπως μου είπε “the rat race at Los Angeles” , τα βρόντηξε όλα, και στα 41 της τότε χρόνια, πήρε Μεξικανό σύζυγο και 2 μωρά σχεδόν παιδιά, και αποφάσισε πως έπρεπε να έρθει στην Αμοργό, που την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά, να ζήσει και να ανοίξει σπιτικό.  Πούλησε σπίτι, επιχείρηση πετυχημένη και την έκανε για Ελλάδα.  Πάλεψε, φυσικά με τι άλλο, με την Ελληνική γραφειοκρατία, τα πήγαινε έλα στη Νάξο για χαρτιά κτλ και αφού πείστηκε πως ως Αμερικανίδα δεν θα καταφέρει ποτέ να δαμάσει την ενδογενή της μανία για efficiency τουλάχιστον όσο αφορά το Δημόσιο τομέα, το πήρε easy going και κατάφερε να ανοίξει το μαγαζάκι «Ρόδι», σύμβολο τύχης και ευημερίας.  Φυσικά ο Μεξικανός σύζυγος, προσαρμόστηκε πολύ πιο εύκολα, έγινε χτίστης και γενικά άνθρωπος της οικοδομής για πάσης φύσεως δουλειές και έτσι λοιπόν άρχισαν να ζουν, σε αυτό το κομμάτι γης.  Τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο στην Αμοργό, γελάνε συνέχεια, ζούνε ξέγνοιαστα, μαθαίνουν και Ελληνικά.  Η Ρίτα, άνοιξε και ένα δεύτερο μαγαζάκι στα Κατάπολα, στο επίνειο της Χώρας, με το όνομα «Το Ροϊδάκι», που και αυτό φέρνει ωραία ρούχα και σαλβάρια και επίσης πουλάει τα στολίδια και τα κοσμήματα της Ρίτας.  Υπέροχος άνθρωπος!  Γελάσαμε, είπαμε τις ιστορίες μας, διώξαμε και ένα πραγματικό μεγάλο, μα πολύ μεγάλο σκαθάρι με τεράστια «κέρατα», έξω από το μαγαζί.  Πήρα και το κατιτίς μου, με έστειλε να φάω στα Κατάπολα, και να γνωρίσω και άλλους ανθρώπους, αλυσίδα στη καθημερινότητα του καταστήματος «Ρόδι»…

Η Luisa, καθόταν στην είσοδο, του μαγαζιού και έφτιαχνε λίγα κοσμήματα, τσουροπίνοντας ψημένη ρακί. «Ciao Luisa», είπα και κύλησε η μπάλα…  Χρόνια τώρα, ζούσε στη Ρώμη, δουλεύοντας σε μια ασφαλιστική εταιρεία, αλλά αφού ήρθε και αυτή στην Αμοργό 4 χρόνια απανωτά, φέτος, έφυγε για τουλάχιστον 6 μήνες, και δεν νομίζει να γυρίσει πίσω, πήρε το μικρό της αυτοκινητάκι και ήρθε να ζήσει και να δουλέψει εδώ.   Τελικά, αυτή η Αμοργός μάλλον ξεσηκώνει τους ανθρώπους, δεν εξηγείται αλλιώς!  Δεν ξέρει σε τι δουλειά και αν θα γυρίσει πίσω σε ένα γραφείο.  Ξέρει απλά, μια γυναίκα βαθιά συνειδητοποιημένη, ότι θέλει να πάρει πια τη ζωή της στα χέρια της, ότι της αρκούν τα λίγα και τα απλά στη ζωή.  Μιλήσαμε για την Ελλάδα, την Ιταλία, την κρίση αναπόφευκτα.  Η Luisa, πολύ δυναμική και αριστερή στις αντιλήψεις της, μου εξήγησε τα πράγματα πως εκτυλίσσονται στη Ρώμη, που έχει γίνει πολύ πια ξενοφοβική, που τα συνδικάτα είναι ξεπουλημένα, για τις εργασιακές σχέσεις που και εκεί είναι λάστιχο, για τις απεργίες της και για τα πράγματα που τόλμησε να κάνει, όταν οι άλλοι της έλεγαν ότι θα σε διώξουν αν μιλάς, ή αν κάνεις απεργία την τρίτη μέρα, αφού σε έχουν προσλάβει.  Τελικά έκανε, και όχι μόνο δεν την έδιωξαν, αλλά κατάλαβαν πως είχαν να κάνουν με ένα άνθρωπο σκεπτόμενο, όχι ανδρείκελο και έμαθαν να τη σέβονται.  Που πληρώνει όλους τους φόρους της με περηφάνια και την ενοχλεί που και εκεί η μισή Ιταλία κλέβει εξίσου το κράτος…

Κίνηση...

Στο μονοπάτι για τα Θολάρια, ο κόλπος της Αιγιάλης

Welcome , στα Θολάρια

Η Sara, με το πιο χρήσιμο, ακόμα, ζώο στο νησί

Στο αλώνι

Στο μονοπάτι για τη Βλυχάδα

Βλυχάδα beach

Καταλήξαμε μέχρι αργά να πίνουμε ρακί και δώσαμε ραντεβού να περπατήσουμε την άλλη μέρα μέχρι τα Θολάρια από την Αιγιάλη και από εκεί στη Βλυχάδα, μια ερημική παραλία.  Στις 8:00 ακριβώς, το μικρό ιταλικό αυτοκίνητο κόρναρε έξω από το δωμάτιο… Έτοιμος, βγήκα, πήραμε το δρόμο μας και αφού πέσαμε και σε μποτιλιάρισμα λόγω αγριοκάτσικων, φτάσαμε στη Γιάλι και ξεκινήσαμε το ανέβασμα.  Δύσκολη μέρα, με πολύ ζέστη, αλλά το μονοπάτι σε γέμιζε μυρωδιές και εικόνες που έκαναν το ζεστό Ελληνικό καλοκαίρι μέρος του σκηνικού και όχι πρόβλημα.  Τα Θολάρια, υπέροχα, φρεσκοασπρισμένα, με τα «Καλώς Ήλθατε» και τα λουλουδάκια στους δρόμους ζωγραφισμένα, ατενίζουν τον κόλπο της Αιγιάλης.   Το μονοπάτι για τη Βλυχάδα, μας πέρασε και από το αλώνι του χωριού, όπου ένας κύριος, αλώνιζε το στάρι, κοσκίνιζε, σαν σκηνικό βγαλμένο από ντοκιμαντέρ αλλά τόσο απλό, γνήσιο, καθημερινό.  Το τοπίο έγινε άγριο, περπατούσαμε και ο ήλιος όλο και πιο δυνατός.  Ο μερακλής, ντόπιος μάλλον, που είχε σηματοδοτήσει το μονοπάτι με τις γνωστές πέτρες, είχε αναλάβει και χρέη διακοσμητή, αφού βρεθήκαμε μπροστά σε δέντρα ξηραμένα τοποθετημένα έξυπνα, αλλά και μια κεφαλή τράγου, μακάριο αλλά συνάμα και πολύ φαρ ουεστ!  Η παραλία, έχει καθαρά νερά, αλλά ανοιχτή στους βοριάδες, δεν είναι μάλλον για τον Αύγουστο, αλλά και με αρκετούτσικα σκουπίδια της θάλασσας, που κάποιοι έχουν μαζέψει σε μια άκρη.  Καλό αυτό.  Κολυμπήσαμε, τα είπαμε, γνωριστήκαμε και άλλο, αλλά δυστυχώς το μαγαζί στα Κατάπολα, έπρεπε να ανοίξει κάποια στιγμή, οπότε πήραμε το δρόμο πίσω και αντίθετα φυσικά στις συμβουλές της γιαγιάς πού συναντήσαμε σε ένα στενό στα Θολάρια, με ντάλα ήλιο, αφού δεν είχαμε άλλη επιλογή.  Αργά, σταθερά, και με λίγες στάσεις, φτάσαμε στα Θολάρια και ολίγον ψόφιοι στη ταβέρνα του κ. Παρασκευά «Το Πανόραμα».  Πολύ ιδιαίτερος τύπος, με κοιτούσε ώρα αρκετά, μίλησα με την κυρία Μαρία που ετοίμαζε σπανάκι και κολοκύθια γεμιστά, ώσπου είπε «Αυτή που τη βρήκες;»  εννοώντας την Ιταλίδα… Γέλασα, του είπα στα Κατάπολα, τον άφησα να πλάσει ιστορίες με το κεφάλι του και αφού φάγαμε και ήπιαμε πολύ ωραία, πήραμε και την Ελιζαμπέτα, από τη Νορβηγία που έτρωγε εκεί, και ήθελε να μάθει το μονοπάτι για κάτω και ξεκινήσαμε.  Εκεί δε ο Παρασκευάς και 2 γέροντες, δώσανε ρέστα στο πείραγμα, μου είπαν καλό βόλι, μπράβο μάγκα κτλ!

Οι ανεμόμυλοι στη Χώρα

Για το τέλος, κράτησα το ανέβασμα στους ανεμόμυλους, στα στολίδια της Χώρας, έτσι όπως κάθονται πάνω από τη μικρή πολιτεία.  Ανέβηκα στο ηλιοβασίλεμα, με τον αέρα να είναι πανταχού παρών, να γδέρνει τους τοίχους τους και να «θερίζει» τα φρύγανα, τα θυμάρια που ήταν όλα ανθισμένα με μοβ λουλούδια και να χάνεται πίσω στο γκρεμό, προς τη Χοζοβιώτισσα και το ανοιχτό πέλαγος.  Στάθηκα εκεί ψηλά… Πλημμύρισα με εικόνες ενός πορτοκαλί ήλιου που χανόταν στο βάθος, πίσω από τη Νάξο και μέσα στις μικρές Κυκλάδες.  Ήμουν στην κορφή αυτού του συγκλονιστικού βράχου, ένιωθα σαν ένα γεράκι που παρατηρούσε, βιγλάτορας, τα πάντα… Ατένιζα με δέος και σεβασμό την ευλογία, την μαγεία αυτού του τόπου… Έβγαλα λίγες φωτογραφίες…  Κατέβασα τα χέρια και απλά έκατσα εκεί πάνω σε ένα βράχο, άφησα τον αέρα μόνο να με χτυπά στα μάτια, κοίταξα μπροστά…  Μόνος εκεί πάνω, στην ησυχία του τοπίου, ένιωσα για άλλη μια φορά, αυτή τη ενέργεια του νησιού… Με πήραν και πάλι τα δάκρυα, πιο πολλά, αυτή τη φορά.

Μεγαλειώδες ηλιοβασίλεμα

Γιατί τότε, σε αυτό το μεγαλείο, ήρθε η στιγμή που περίμενα να έρθει σε αυτό το μικρό μου ταξίδι, για να συνειδητοποιήσω και να πάρω τις αποφάσεις που ήθελα.  Και εκεί πάνω συνέβη αυτό το μικρό, μαγικό δευτερόλεπτο που ίσως κάποιοι στη ζωή έχουν νιώσει, όταν νιώθεις πως όλα ξαφνικά είναι τόσο απλά, όλα συγκλίνουν στα χτυπήματα της καρδιάς σου και των θέλω σου, όλα είναι δυνατά, όλα είναι εκεί και σε περιμένουν, αρκεί να τολμήσεις, όλες οι λύσεις είναι εκεί. Να βρεις το θάρρος σου. Η Αμοργός και η ενέργειά της, θα είναι για πάντα πια μέσα μου, σα σφραγίδα. Το νησί, που θα μου θυμίζει πάντα αυτό και για αυτό θα είναι εκεί που της ανήκει.  Στην καρδιά μου και στα όνειρά μου, τα καινούρια.  Θα τη φέρω πάντα μαζί μου.  Γιατί εκεί τόλμησα να αποφασίσω...

Να πάτε στην Αμοργό. Να της δοθείτε για να σας δοθεί και να σας αγαπήσει.  Θα σας το επιστρέψει πίσω, εκατό φορές.  Εκατό υπέροχες φορές… Δεν έχω άλλα να γράψω, είπα ήδη πολλά.  

Σταματώ και ευχαριστώ που αξιώθηκα να ζήσω αυτά που ζω.  

Καλό καλοκαίρι…

Τα δωμάτια της Κατερίνας Γιαννακού, καθαρά και τακτοποιημένα, με έναν υπέροχο άνθρωπο να τα «τρέχει», και σε καλές τιμές, θα τα βρείτε σε αυτό το τηλέφωνο 22850 71310 και κινητό 6979381965.  Απλά έχουν μπροστά το δρόμο.  Αν δεν σας ενοχλεί, είναι τέλεια.  Αλλιώς η κυρία Βαγγελιώ στο 22850 71339 στην άκρη της Χώρας.  Και για λίγο πιο οργανωμένα, η Pension «Χώρα».

Να πάτε οπωσδήποτε στο «Ρόδι» στο Βρούτσι και στο «Ροϊδάκι» στα Κατάπολα για τα μικρά σας σουβενιρ.  Να μιλήσετε με τη Ρίτα.  Και να δώσετε φιλιά από εμένα, τον Πεταλάκη, στα κορίτσια.  


Να φάτε στον «Γεωργαλινή» στο Βρούτσι, στο «Πανόραμα» στα Θολάρια, στο «Καπετάν Δήμο» κάτω στα Κατάπολα και πιείτε ποτάκι στη Χώρα, στο «Γιασεμί» και στην αγαπημένη μου πλατεία, που έχει και ασύρματο δίκτυο, προσφορά της Κοινότητας Αμοργού, στον «Ήλιο».  


Και η «Μαρουσώ» στην Αρκεσίνη είναι ότι πρέπει για το καλοκαιρινό σας όνειρο. Έχει και δωμάτια, αν θέλετε να είστε απόμερα, στο τηλέφωνο 22850 72.253