Η Δονούσα της επιστροφής...

Πάντα, όταν επιστρέφεις σ’ ένα τόπο που αγαπάς, έχεις ένα παράξενο αίσθημα.  Μια προσμονή για πρόσωπα, πράγματα, εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές.  Θα είναι ίδια; Θα έχουν αλλάξει;  Πως θα είναι το μέρος που αγαπάς;  Ειδικά όταν γυρίζεις πίσω, όταν έφυγες κάτω από συνθήκες που όρισαν ή άλλαξαν κάποια γεγονότα.  Γεγονότα, που η ζωή τα φέρνει πολλές φορές για να παίξει μαζί μας, να μας δοκιμάσει ή απλά να μας δείξει άλλους δρόμους.  Και θέλεις, άμα την επιστροφή, να τα ξορκίσεις, να πεις τα κατάφερα.  Κάπως έτσι λοιπόν, έγινε μια υπόσχεση επιστροφής ξανά σε αυτό μικρό νησί, τη Δονούσα, που στέκεται αγέρωχη και ακόμα σχετικά αγνή, μια μικρή κουκκίδα στο Αιγαίο.  Είχα ένα μικρό ανεξόφλητο «λογαριασμό» εδώ και ήταν η ώρα να κλείσει.

Ο αέρας και πάλι, μέσα Ιούνη, έδειχνε τη δύναμή του.  Δεν λείπει ποτέ ο αέρας εδώ.  Το στοιχείο της φύσης που οι άνθρωποι σέβονται τόσο, όσο και τη θάλασσα.  Γιατί τα δύο αυτά είναι αλληλένδετα, καθορίζουν την ζωή και την επικοινωνία του πληθυσμού με τον έξω κόσμο.  Το μικρό χωριό, ο Σταυρός, δεν έχει ακόμα συμμαζευτεί πλήρως για τη νέα σαιζόν, που ελπίζουν οι ντόπιοι ότι θα είναι σχετικά καλή, όπως αρχικά δείχνουν τα πράγματα, αφού μάλλον ο κόσμος φέτος, κουρασμένος, απογοητευμένος, ψάχνει μικρά νησιά, χωρίς την εξάρτηση του αυτοκινήτου, να ηρεμήσει και να περάσει λίγες μέρες καλά.  Η παραλία του, από τις λίγες που μπορείς ακόμα να κολυμπήσεις άφοβα, με πολύ καλά νερά, θέλει λίγο καθάρισμα από της θάλασσας τα πράγματα και επιτέλους, να μάθουν οι λίγοι έξυπνοι του νησιού να μην την πατάνε, με τα φορτηγάκια τους, για να γλυτώσουν κανά χλμ δρόμο από το περιφερειακό.  Θέμα συζήτησης αυτό, με αρκετούς ντόπιους, που τους την έκανα την παρατήρηση.  Οι περισσότεροι συμφωνούν, πως αυτό είναι το ατού τους και δε θέλουν να το χάσουν, αλλά το θέμα είναι να προχωρήσουν σε πράξεις, τώρα και όχι σε ένα μήνα… Ήδη, στο καράβι, οι πιο πολλοί επισκέπτες ήσαν ξένοι, όχι Έλληνες.  Αυτοί είναι οι αγγελιοφόροι εκεί έξω…

Στο δρόμο για την Καλοταρίτισσα

Πήγα στα μέρη που αγαπώ και σε αυτά που είχα αφήσει επίτηδες για την επόμενη φορά (που ήρθε και αυτή).  Στην Καλοταρίτισσα, ένα συνονθύλευμα μικρών άσπρων σπιτιών, στην βόρεια άκρη του νησιού, με τρεις παραλίες, όμορφες, μικρές σαν στολίδια στη δαντέλα της χερσονήσου, που έχει και αυτή "ξεπηδήσει" μέσα από πράσινα και μπλε νερά.  Περπάτησα, στην πιο ακριανή, Τρυπητή, λέγεται και έκατσα γυμνός στην άμμο, να με ζεστάνει ο ήλιος του Ιούνη… Η θάλασσα, δροσερή όσο έπρεπε να είναι, ξύπνημα αισθήσεων.  Είναι πολύ ωραία να είσαι εκτός, από τη ζωή σου, το πρόγραμμα σου, μέρες Ιούνη, να «διακόπτεις» τέτοιες μέρες.  Θησαυρός τα νησιά, ο κόσμος ορεξάτος, η φύση μεταξύ Άνοιξης και Καλοκαιριού, έτοιμη να σκάσει από το καυτο ήλιο του Ιούλη και του Αυγούστου.

Παραλία Λιβάδι

Τα μάζεψα, πήγα στο Μερσίνη, περπάτησα για το Λιβάδι, από τις πιο αγαπημένες, συγκλονιστικές παραλίες, για εμένα, της Ελλάδας.  Το μονοπάτι φτιάχτηκε, όπως διαπίστωσα, με καλή πέτρα, έξυπνα κατασκευασμένο, ώστε σιγά, σιγά να κρατήσει το χώμα ανάμεσα στις πέτρες και να έρθει να γίνει ένα.  Προς στιγμήν σκέφτηκα, μήπως έτσι φέρει πολύ κόσμο, αλλά μετά είπα, δε βαριέσαι… Όποιος δε θέλει να περπατήσει, δε θα το κάνει ούτως ή άλλως.  Το έφτιαξε, μάστορας καλός, ο κυρ Τάσος με το συνεργείο του, που έχει φτιάξει και τα μονοπάτια στην Αμοργό απέναντι.  Κολύμπησα, έφαγα τα φρούτα μου, κάθισα στον ήλιο, έπαιξα με τα κύματα…  και ένα σκύλο που ήταν εκεί, φίλος ενός από τους πρώτους σκηνίτες που ήδη είχαν πιάσει τις καλές «καβάντζες».  

Ταβερνάκι Τζι-Τζι στο Μερσίνη

Το βραδάκι, ανηφόρησα και μετά την καλή θα έλεγα εξάσκηση (γιατί πάντα μετά το μπάνιο, ακολουθεί μια ανηφόρα βρε παιδί μου ;;) έκατσα στην αγαπημένη ταβερνούλα της Λίτσας, στο «Τζι-Τζι».  Ο Χρήστος, ο σερβιτόρος με θυμήθηκε, χαμόγελα, ήρθε και η Λίτσα, συγκινήθηκε… «Τι ωραία βρε να βλέπεις παλιές φάτσες» μου λέει.  Θυμηθήκαμε τα τραγούδια που είχαμε ρίξει πέρυσι με τα βιολιά και τα λαούτα της Γαλήνης και του Δημήτρη, που τώρα ταξιδεύουν εδώ και 8 μήνες και βάλε στην Λ. Αμερική (το μπλογκ τους).  

Είδαμε φωτογραφίες, γελάσαμε, μιλήσαμε για το νησί, το χειμώνα που πέρασε και έρχεται, τα νέα μας σαν δύο φίλοι από παλιά.  Έφαγα σουτζουκάκια Σμυρνεϊκα , φρεσκότατα, ήπια και το υπέροχο, ιδιαίτερο κοκκινέλι από τη Νάξο… Γνώρισα και τη Carolina και τη Sara από την Ιταλία… 

Η Λίτσα και η παρέα του μαγαζιού

Μιλήσαμε για την Ελλάδα, τις μικρές Κυκλάδες, που η Carolina, είχε επισκεφτεί πριν 15 χρόνια ολόκληρα (μωρέ μπράβο).  Γέμισα χαρά και συγκινήθηκα, μόλις η αρκετά ενημερωμένη Carolina,  από το Bergamo της Β. Ιταλίας, είπε πως φέτος ήταν συνειδητή η απόφασή της να κάνει διακοπές τώρα, στην Ελλάδα, γιατί λέει, τώρα αυτός ο τόπος μας χρειάζεται.  Για μένα, μου είπε, που την αγαπώ και έχω αγαπήσει τους ανθρώπους της, αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω.  Και επειδή πάντα, μου έχει «φερθεί» τόσο καλά, ήθελα να της επιστρέψω κάτι.  Σαν την Carolina, φέτος κάτι μου λέει, ότι θα έρθουν πολλοί… Στο χέρι μας είναι να μην τους προδώσουμε.  Ήπιαμε ρακί, μας έπιασε αργά η νύχτα να χαζεύουμε το Αιγαίο που σκοτείνιασε και κακήν κακώς γυρίσαμε στα δωμάτιά μας, αφού έτυχε να μένουμε και δίπλα, και βασικά ξεραθήκαμε…!

Στην αυλή της Παναγίτσας με τα κατσικάκια...

Το πρωί έψαξα, για πολύ ώρα, να βρω την κυρία Παρασκευή ή Βούλα, της γνωστής οικογένειας Πράσινου, (το μισό νησί δηλαδή), αφού πήρα το τηλέφωνό της από την κοινότητα. Ήθελα να ανέβω πάνω στην Παναγίτσα, στην κορφή του χωριού, σε μια κορφή που αγκαλιάζει με το βλέμμα της από την Αμοργό και πιο πίσω την Αστροπαλιά, ίσαμε τη Νάξο και τη Σύρο.  Σαν να στέκει προστάτης στην πύλη των Κυκλάδων.  Για όλο τον κόσμο.  Και τους ναυτικούς, συμπλήρωσε η κυρία Βούλα, που εν τέλει, τη βρήκα στο δρόμο, έξω από τα δωμάτια που νοικιάζει.  Ο άντρας της ναυτικός, κάπου στη Μεσόγειο, τα παιδιά της σπούδασαν στην Αθήνα και έρχονται εδώ, καλοκαίρι γαρ, να βοηθήσουν.  Πως να μην έχει έννοια λοιπόν τη θάλασσα και τα καράβια και αγαπάει πολύ την Παναγίτσα της και όλου του χωριού.  Μια σπηλιά ήταν εκεί, πριν από καμιά 150 χρόνια, όταν ένας βοσκός είπε να κάτσει να ξαποστάσει, μπήκε μέσα και βρήκε δυο εικόνες.  Της Παναγιάς και του Αϊ-Γιάννη.  Χτίστηκαν σιγά, σιγά δύο εκκλησίες, δίπλα, δίπλα, μαζί, αδερφάκια…  Το 1957, ήρθαν κάτι Γάλλοι με ένα μεγάλο κότερο… Οι εκκλησίες ήταν τότε όλες ανοιχτές συνέχεια.   Λίγες μέρες αργότερα, το χωριό ανακάλυψε ότι η εικόνα του Αι-Γιάννη έλειπε.  Έτρεξαν σε πρεσβείες, αστυνομίες, αλλά ήταν πια αργά… Από τότε κλειδώθηκαν όλες οι εκκλησίες του νησιού και τα κλειδιά περνάνε από γυναίκα σε γυναίκα…  Η Βούλα, έχει αγάπη πολύ για τον τόπο, μιλάμε, γνωρίζω και την κυρία Μαρία, που έχει το «παραθαλάσσιο  διασκεδαστήριο» με το περίεργο όνομα Corona Borealis, ήπιαμε τα καφεδάκια κάτω από τα αρμυρίκια, μάθαμε και για τον Μπούμπη το σκύλο, που πρέπει ανελλιπώς να πηγαίνει βόλτα κάθε απόγευμα στις 4.  Κάπου ανάμεσα στη συζήτηση για το μεσημεριανό φαγητό και πώς να εξυπηρετήσει η μία την άλλη («θα σου φέρω Μπριαμ καλέ, μη βάζεις κατσαρόλα!»), έφυγα για το Κέδρο, τη μεσαία παραλία και επίσης παραθαλάσσιο καφενέ, να βρω το Μιχάλη το Πράσινο (τι άλλο επίθετο άραγε;) και τον Σταύρο, που ήδη είχαν κατασκηνώσει και σέρβιραν τα φαγητά τους και τους καφέδες τους.  Ήρθαν και οι Ιταλίδες, κάναμε το μπάνιο μας, πάντα γυμνοί σε τούτο το νησί, μαζί με τουρίστες ως επί το πλείστον από πολλά μέρη… Γνωρίσαμε και άλλο κόσμο, η κλασική Δονούσα που αγαπώ, γιατί έχει αυτό το μαγικό, το κοινωνικό, το φιλικό!

Και οι κλασικές πια πατούσες στην παραλία, γιατί απλά είναι Καλοκαιρινή εικόνα!

Στις 18:00, κατέβηκα στο Λιμάνι, να πάρω το Σκοπελίτη… Την κάνω για Αμοργό. 2 μέρες μόνο και χαιρέτησα το μισό νησί, θυμήθηκα και με θυμήθηκαν, ερωτευμένος πάντα με αυτή την κουκκίδα τη μικρούλα στο Αιγαίο…  Κούνησα το μαντήλι στη κυρία Βούλα και στην παρέα της, στη φουρνάρισσα που ήρθε, όπως και όλο το νησί, να πάρει τις προμήθειες από τη Νάξο… Το αιώνιο αυτό νησιώτικο αλισβερίσι, το ίδιο σκηνικό, σαν έξοχα συντονισμένο θεατρικό έργο, που κρατά χρόνια και χρόνια… Και σηματοδοτεί το αθάνατο Ελληνικό καλοκαίρι… 

Καλό Καλοκαίρι λοιπόν!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ… στην Αμοργό…

ΥΓ:  Και η παρατήρηση του blog.  Είπα θα το κάνω, όχι για τίποτα άλλο, αλλά μαζί με τα καλά να λέμε και τα κακά.  Κουτοπονηριές ο Πεταλάκης δε σηκώνει. Εξηγούμαι:  Δωμάτια Ηλιοβασίλεμα, Σιγάλας Χρήστος, αυτός που έχει και τα εισιτήρια.  Δεν είναι κακά, αλλά, 25 ευρώ low season και 15 αντίστοιχα στην Αμοργό,  πάει πολύ… Και επίσης πάει πολύ, όταν ζήτησα απόδειξη, μου είπε ναι, ναι έλα να την πάρεις πιο μετά στις 12…Και… επίτηδες πήγα, αφού έτσι και αλλιώς την είχα αράξει στο Corona Borealis… Πάω στη ομώνυμη ταβέρνα που επίσης ανήκει στη φαμίλια και άφαντος ο Χρήστος.  Δεν είναι εδώ… Μέχρι να φορτώσω το μηχανάκι, ο Χρήστος ξετρύπωσε «μυστηριωδώς» από τη κουζίνα για να την κάνει με το παπί του.  Και μετά η Ιταλίδα, θέλει να βοηθήσει και την Ελλάδα… Εδώ δεν βοηθάμε μόνοι το τόπο μας.  Ο Χρήστος, ήταν ο μόνος που δε χαιρέτησα στο Λιμάνι!  Και που να ήξερε ότι θα τον διαβάσουν εδώ μέσα καμιά εκατοντάδες μάτια!  Άρα Ηλιοβασίλεμα και Σιγάλας NO, sorry dear!  Έχει μια χαρά και άλλα μέρη να μείνετε!