Τρεις Παράλληλες Ιστορίες, Τρεις ημέρες, Τρια πόστ

Τρεις ιστορίες για τη μετανάστευση και τους "άθλιους" της πόλης

Μέρος 1

Η κυβέρνηση της Ελλάδας, ξαφνικά και τσαπατσούλικα, όπως συνηθίζει, αποφάσισε κακήν κακώς, πιεζόμενη από μια εκλογική αναμέτρηση, όπου οι άκρες και τα «έξω από εδώ το κακό» σχήματα, σε όλη την Ευρώπη είδαν αυξήσεις στα ποσοστά τους, να ασχοληθεί μετά από 20 χρόνια με τη λαθρομετανάστευση, με τους κοινωνικά αποκλεισμένους, με τους “άθλιους” που τριγυρνάνε ανάμεσά μας… Που πάντα κάναμε και κάνουμε ότι δεν βλέπουμε… Που χρησιμοποιούμε και μετά πετάμε, σαν μαντηλάκια μιας χρήσης.

Σε μια προσπάθεια αντίλογου σε «σκούπες», φαράσια, λύσεις και μη λύσεις, κοινωνικές πολιτικές και μη, αντιπαραθέσεις και πρωτοβουλίες, Έλληνες και ξένοι, διαμάχες και βία, συσσίτια από καλούς ιερείς και μη, κατανόηση και μη κατανόηση, περίθαλψη και εκδίωξη, συνδυάζω 3 ιστορίες, 3 διαδοχικά ποστ με μια μέρα διαφορά, μια περιγραφή εικόνας από την Ελλάδα, μια ιστορία από την Ισπανία και μια ιστορία Αθηναϊκής γνωριμίας ενός ατόμου που ήταν «άθλιο»… Και τα συμπεράσματα δικά σας…

Ελλάδα
Κωδικός «Αστραπή»
Το "ανθρωπομάζεμα" και οι ερωτήσεις

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Ποδηλατώ προς το κέντρο, μετά από μια πρόβα στο Μεταξουργείο… Χαλαρώνω με το πετάλι, διώχνω την υπερένταση… πάω να συναντήσω φίλους.

Στα πρώτα στενάκια, καταλαβαίνω ότι κάτι συμβαίνει. Αστυνομικοί με αλεξίσφαιρα γιλέκα, κλούβες, περιπολικά, ομάδες νομίζω και με πολιτικά, έχουν ζώσει τις γειτονιές… Μαζεμένοι μετανάστες, υπό επιτήρηση, σε γκρουπάκια των 5 ή 10 το πολύ, άλλοι να κοιτάνε αποσβολωμένοι, άλλοι από μακριά να ρίχνουν ματιές… Έξω από τα πορνεία και τα φωτάκια στην Ιάσωνος, κουβέντες σε διάφορες γλώσσες, που στα γρήγορα διαλύονται. Ποδηλατώ και το κεφάλι όπου γυρίσει δεξιά, αριστερά, βλέπει εικόνες σαν από ταινία… Χέρια πάνω στο κεφάλι, τσάντες να ψάχνονται, ταυτότητες και χαρτιά να ανιχνεύονται, χειροπέδες και σώματα με βλέμματα φοβισμένα καθισμένα μαζί σε κράσπεδα, περιμένουν την προσαγωγή τους…

Η επιχείρηση – αστυνομική περιπέτεια «αστραπή», πληροφορήθηκα την άλλη μέρα από τα μίντια, είναι σε πλήρη εξέλιξη… Έτυχε να δω ένα επεισόδιο στην ταινία. Για μια ακόμα φορά, σαν μικρό παιδί, η Ελλάδα, απαντάει στο πρόβλημα νευρικά, χωρίς σχεδιασμό, με τη λογική να το εξαφανίσουμε… Και που θα μπουν οι ψυχές αυτές; Που θα χωρέσουν; Που θα στοιβαχτούν τα όνειρα, οι συνθήκες που οδήγησαν όλους «αυτούς» εδώ; Πόσο σίγουροι είμαστε ότι η επιστροφή δε φέρνει θάνατο; Τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν εσένα και εμένα, αλλά όχι αυτούς, τους άλλους, τους διαφορετικούς; Πόσοι άλλοι θα ξετρυπώσουν αργότερα, που τώρα κρύφτηκαν, αφού έπεσε «σύρμα»; Γιατί το οργανωμένο έγκλημα που εκμεταλλεύεται την κατάσταση, συνεχίζει να υπάρχει;

Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι ξαφνικά το πρόβλημα θα σταματήσει; Τι έχουμε κάνει για την αντιμετώπιση του προβλήματος, ως υποτίθεται σοβαρό κράτος της ΕΕ; Γιατί οι Έλληνες δεν κάνουν τις δουλειές που υποτίθεται μας κλέβουν οι διάφοροι «ξένοι»; Θα τις κάνεις εσύ; Πόσοι επιχειρηματίες, βασίζονται στους παράνομους για τις δουλειές τους; Γιατί εσένα όταν σε συλλάβουν, αν και αμφιβάλουμε πια και για αυτό, μπορεί να μην σε ξεγυμνώσουν, αλλά αν είσαι σκούρος θα πρέπει να κατεβάσεις και το βρακί σου; Γιατί οι «πολίτες» αναλαμβάνουν το νόμο με τα χέρια τους;

Το πρόβλημα, λοιπόν υπάρχει, είναι εδώ με πολύ βαθιά αίτια και απαιτεί λύσεις.
Γιατί δεν στρεφόμαστε στη ρίζα του προβλήματος;

Γιατί η πλούσια Ευρώπη, που φέρει μεγάλη ευθύνη, για πολλές από αυτές τις συνθήκες, κάνει πως δεν ξέρει και μόνο συζητά και συζητά και απλά θέλει να θωρακίζεται σαν τη Γενοβέφα στο πύργο της, στα τείχη της, ενώ διαλύεται από το μίσος και τις κοινωνικές της διαφορές και προβλήματα εκ των έσω; Γιατί προσφέρονται εμπορικές συμφωνίες από τις πλούσιες χώρες σε τρίτες χώρες που ισοδυναμούν με αποικιοκρατική εξάρτηση; Γιατί οι ωραίες φαρμακευτικές εταιρείες, απαγορεύουν και επιμένουν στις πατέντες τους και στη μη ελεύθερη κυκλοφορία φαρμάκων που θα βελτίωναν τη ζωή σε πολλές φτωχές γωνιές του πλανήτη; Πόσο ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ο πόλεμος που κάνουν άλλοι για άλλους, πχ στο Αφγανιστάν, φέρουν ευθύνη και διώχνουν συνέχεια ορδές ανθρώπων στα χέρια των δουλεμπόρων και από εκεί σε εμάς; Αυτοί οι δουλέμποροι γιατί τριγυρνάνε ελεύθεροι;

Γιατί εμείς από την καλή μας ευδαιμονία, ξεχνάμε πως πολλοί από τους προγόνους μας ήρθαν εδώ, πρόσφυγες, ξένοι και αυτοί στον, υποτίθεται, τόπο τους; Γιατί ξεχνάμε ότι τους Μικρασιάτες και τους Κων/πολίτες, οι δήθεν έλληνες των χωριών που έγιναν Αθήνα, τους αποκαλούσαν Τουρκόσπορους και τώρα κοπτόμεθα για βιβλία ιστορίας και παράθεση γεγονότων politically correct; Και λατρεύουμε την κουζίνα τους; Γιατί ξεχνάμε την τάδε θεία ή θείο, που «νόμιμα (;)» εργάστηκαν από μια ανάγκη σε μια χώρα ξένη; Που ήταν και αυτοί ξένοι… Αυτές οι ανάγκες διαφέρουν με το χρώμα σου; Και τώρα μπορεί να στέλνουν πίσω τα τσεκ και τις περιουσίες. Γιατί όλα μας τα προβλήματα πρέπει να "λύνονται" σπασμωδικά, εφήμερα και με ημερομηνία λήξης με το διωγμό, τον κατατρεγμό, την καταστολή, την επιχείρηση «αστραπή» και το χώσιμο του προβλήματος κάτω από το κοκκινομπορντωμπεζγαλάζιο νεόπλουτο χαλί αγορασμένο με 60 δόσεις του δήθεν εαυτού μας; Πόσο σίγουροι είμαστε εν τέλει ότι δεν μπορεί και εμείς ίσως να καταλήξουμε έτσι; Οι βολεμένοι; Τίποτα δεν είναι πια βολεμένο αναγνώστες… Τίποτα. Μια στιγμή και όλα αλλάζουν.

Απαντήσεις άραγε θα δοθούν και πόσο μάλλον θέλουμε να τις δώσουμε;

Απαντήσεις ίσως εγώ δεν έχω.

Έχω όμως γεγονότα και παραδείγματα
που έρχονται από την άλλη άκρη της Ευρώπης, την Ισπανία…
Για αυτά θα σας μιλήσω… από την Πέμπτη 18/6

Music: Tear down those walls... by Hillsong United