Μικρές αναταράξεις... 1η Πράξη

Photo Courtesy Of:http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Conveyor_belt_in_a_supermarket_in_Germany.jpg

Πράξη Πρώτη

Στο ταμείο

Σκηνικό: Super Market

Πρωταγωνιστές: Ταμίας, βαριεστημένο μεσήλικο ζευγάρι, εγώ, τρόφιμα και πράγματα

Μπλιπ, μπλιπ... Η ταμίας τσεκάρει τα πράγματα. Κινούνται αργά αλλά και αγχωτικά στη συσκευή αναγνώρισης του bar-code, από εκεί στα χέρια της υπαλλήλου, από εκεί στα χέρια της γυναίκας του αδιάφορου συζύγου που χαζεύει με βλέμμα αγελάδας και δεν βοηθά καθόλου. Μια πορτοκαλάδα, με το όνομα EVIVA, αποφασίζει να δραπετεύσει από το διάδρομο και με ένα σάλτο σκάει στο πάτωμα λερώνοντας δεξιά και αριστερά με τους χυμούς της. Ένα δίχτυ με λεμόνια αποφασίζει να ακολουθήσει την επανάσταση και πέφτει και αυτό από του "γκρεμού" το χείλος. Σκάει με δύναμη στο πλακάκι...

Ενστικτωδώς, κινούμαι για να πιάσω και να σώσω την κατάρρευση του συστήματος παράταξης των πραγμάτων πάνω στο κυλιόμενο διάδρομο, αφού μαζικά πια φαίνεται πως το έχουν βάλει σκοπό να γράψουν μια καινούρια ιστορία στο κόσμο των τροφίμων, όπως το Σούλι ή το Ζάλογγο. Ο άνδρας με ύφος γαλλικού μπουλντόγκ, δεν κινείται σχεδόν καθόλου. Κάνει ένα βήμα μπροστά, νωχελικό θα το χαρακτήριζα. Δεν τον νοιάζει. Λίγο απορημένος για την έλλειψη κάποιας στοιχειώδους κίνησης, έστω αντανακλαστικής από τον "ηθικό αυτουργό", επανατοποθετώ σκεπτικός τα μισο-λερωμένα πράγματα στο κυλιόμενο διάδρομο και έτσι άδοξα λήγει η επανάσταση.

Δεν ακούω ή βλέπω τίποτα... Ένα ευχαριστώ, ένα χαμόγελο. Μάλλον έχω να κάνω με ζόμπι. Η γυναίκα αμίλητη βάζει τα πράγματα στο καρότσι, το βρομιάρικο ανθρωποειδές μπουλντογκάκι, κάτι μασουλάει. Τον καρφώνω με τα μάτια και φυσικά δυνατά συμπληρώνω: "Λένε και ευχαριστώ οι άνθρωποι!". Δεν αντιδρά καθόλου. Ένα βλέμμα, κάπως εξέλαβα κατανόησης από την ταμία, η γυναίκα μηχανικά συνεχίζει το φόρτωμα στο καρότσι, το ανθρωποειδές με το λιγδιασμένο μαλλί βαριέται που αναπνέει μάλλον.

Εσωτερικά αναταράσσομαι από αυτές τις ελλείψεις απλού καθημερινού πολιτισμού, που οι Έλληνες (οι δήθεν μάγκες), αρέσκονται να ειρωνεύονται σε κάποιους πιο βόρειους λαούς. Και όμως, αυτός ο πολιτισμός της καθημερινότητας, είναι το στημόνι που πάνω του υφαίνονται οι ανθρώπινες σχέσεις στην κοινωνία. Για αυτό μου αρέσει το thank you, ή το danke, του Άγγλου και του Γερμανού και ας μην το εννοεί καμιά φορά. Γιατί υπάρχει ως κώδικας βασικής επικοινωνίας και αποτελεί την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης, επαφής, της βάσης για τα περαιτέρω. Εδώ μας λείπει και η βάση αυτή λοιπόν. Πως να σεβαστούμε μετά τον δίπλα, τον αδύναμο, τα πεζοδρόμια μας, τη γιαγιά, το χέρι που ζητά βοήθεια;

Στο πάρκινγκ, ο κύριος, πήγε στο μεγάααλοοο τζιπ του (μετά μου λέτε είναι σύμπτωση...) και αντί να βοηθήσει τη γυναίκα του, η οποία πάσχιζε να βάλει τα πράγματα μέσα, μασουλούσε και άλλη γκοφρέτα. Ένιωσα θλίψη για τη σύντροφο αυτού του ανθρώπου, που σε όλη αυτή την ιστορία, αμίλητη και χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της ούτε μια φορά, σαν ένα ρομπότ, απλά φόρτωνε και εκτελούσε. Τόση ασέβεια στον άλλον; Στη γυναίκα - μάνα - τροφό;

Σου αφιερώνω το "χαρούμενο" τραγουδάκι, κύριε Κανίβαλλε της ανθρωπιάς...
Μεγάλε Νεο - 'Ελληνα